SasunaruHiden - Kroniki Konohy - rozdział 58

Naruto miał wrażenie, że to co widzi, dzieje się w zwolnionym tempie. Ten krzyk Hideakiego, po którym stracił przytomność, stojący naprzeciwko Sasuke z Sharinganem w oczach, potem Kakashi łapiący ich obu i odciągający na bok, a w końcu Tsunade, która zdecydowanym tonem kazała rozsunąć się osobom, które zdążyły podbiec przed nią.

– Sasuke, aktywowałeś jakieś genjutsu?! – zapytał ostro Kakashi. – Mów mi w tej chwili!

– Nie, Sasuke, błagam, powiedz, że to nie ty!

– Naruto spojrzał na niego z przerażeniem. To się nie mogło zdarzyć po raz drugi. Tego już nikt by mu nie darował.

– Nic mu nie zrobiłem. – Sasuke też do końca nie wiedział, co się stało. – On chyba po prostu zareagował tak na widok Sharingana.

– Obyś mówił prawdę – powiedział Kakashi. – Przerywam to posiedzenie Rady, a wy znikajcie mi stąd, zanim ktoś zażąda natychmiastowego aresztowania. Wyjaśnimy to sobie później.

– A co z Hideakim? – Naruto spojrzał na niego. Nadal był nieprzytomny.

– I tak tu nie pomożesz, odwiedzisz go później w szpitalu. No, już was tu nie ma, bo zaraz zmienię zdanie!

*

Kiedy Naruto i Sasuke wrócili do domu, obaj przez dłuższą chwilę się nie odzywali.

– Mówiłem ci, żebyś nie przychodził. Dlaczego ty nigdy nie słuchasz? – zapytał w końcu Sasuke.

Był zirytowany. Już tak dobrze mu szło na posiedzeniu Rady. Wbrew pozorom nie chodziło mu nawet o odwrócenie uwagi od siebie, ale na wykorzystanie odpowiedniego momentu, żeby przypomnieć zebranym ludziom, co się stało piętnaście lat temu w dzielnicy Uchiha i kto był za to odpowiedzialny. Chciał, żeby wszyscy dowiedzieli się, do jak okrutnej manipulacji i zbrodni posunęła się Starszyzna. Myślał o tym już od dawna i chciał, żeby w końcu odpowiedzieli za swoje czyny.

– Ty za to nie słuchasz nikogo – burknął Naruto. – Wiedziałem, że nie przeprosisz, dlatego stwierdziłem, że ja przeproszę za ciebie.

– I dlatego właśnie nie chciałem, żebyś tam był – powiedział Sasuke. – Ani ja sam, ani nikt w moim imieniu nie będzie przepraszał tych starych dziadyg. To oni mają odpowiedzieć wreszcie przed innymi.

– O czym ty mówisz? – Naruto uniósł brwi w zdziwieniu. – Co tam się w ogóle stało?

– Po prostu myślę, że po moim wystąpieniu, większość członków Rady będzie miała na głowie inne zmartwienia i tematy do przedyskutowania. Na pewno dostanę jakąś karę, ale przecież obiecałem ci, że nie dam się wyrzucić z wioski.

– Tak, obiecałeś – Naruto uśmiechnął się lekko. – Chodź, coś bym zjadł, bo z tego stresu w brzuchu mi burczy. I chce wiedzieć, co wydarzyło się na Radzie.

Naruto, kiedy Sasuke, mimo sporego wahania, w końcu zgodził się opowiedzieć mu przebieg całego posiedzenia, kilka razy omal nie zadławił się ramenem. W tym momencie nadal, mimo że minęło już trochę czasu, nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał.

– Naprawdę powiedziałeś im to wszystko? A co, jak to się odwróci przeciwko tobie? Starszyzna mimo wszystko ma w wiosce poważanie.

Naruto nadal nie był pewien, czy dobrym rozwiązaniem było atakowanie starszych Rady, skoro samemu występowało się w roli oskarżonego o brutalny atak. Z drugiej strony, skoro inni członkowie Rady zaniepokoili się tymi słowami, to może faktycznie będą żądali wyjaśnienia w pierwszej kolejności tamtej sprawy sprzed lat. Duże klany, jak Hyuuga, na pewno poczują się zagrożone,

– Naruto, powiedziałem dokładnie to, co chciałem powiedzieć od bardzo dawna. I nie żałuję ani jednego słowa.

*

Minęły dwie, może trzy godziny, kiedy Naruto w końcu dostał jastrzębia z wiadomością ze szpitala. Hideaki się obudził, a jego stan był dobry. Niestety, póki co nie można go było jeszcze odwiedzać i musiał poczekać do jutra, ale już sama informacja wywołała niesamowitą ulgę i poprawiła mu humor.

– Jak myślisz, Hideaki odzyska w końcu pamięć? – zapytał, przytulając się do Sasuke, który siedział na kanapie i czytał jakiś zwój. – Tak byłoby najlepiej, dla ciebie też, bo na pewno Rada wzięłaby to pod uwagę.

– Nie wiem, Naruto.

Sasuke wzruszył ramionami. Te jego genialne pytania. Skąd miał wiedzieć o takich rzeczach, nie był medycznym ninja.

 – Wiesz, ja już kilka razy widziałem, jak on reagował podobnie i miał jakieś przebłyski. Na widok słoneczników – zastanowił się Naruto. – Dzisiaj rano, na werandzie, też to się zdarzyło. Nie stracił przytomności, ale powiedział, że przypomniał sobie nasz ogród i tak trochę mnie. Może teraz przypomni sobie coś więcej? Może wrócą mu wszystkie wspomnienia?

– Być może. Ale jeżeli tak się stanie i zupełnie odzyska pamięć, to… – Sasuke zaciął się na chwilę, bo Uchichowa duma trochę go blokowała. – Nie chcę, żebyście się widywali – powiedział w końcu.

Odłożył zwój, przyciągnął Naruto bardziej do siebie i pocałował. Raz, drugi…

– Sasuke, naprawdę nie masz się czym przejmować – mruknął Naruto między kolejnymi pocałunkami. – On na pewno zrozumiał, że możemy być tylko przyjaciółmi.

– Ale ty jesteś naiwny. Zresztą…

Sasuke chwycił go i przewrócił tak, że teraz Naruto leżał na nim. Uznał, że w takiej sytuacji chwilowo odpuści temat. Wrócą do tego później.

Objął go mocniej, a po chwili jego ręce wsunęły się pod koszulkę i zaczęły błądzić po plecach. Lubił skórę Naruto, była taka ciepła, miękka i przyjemna w dotyku. Czuł, jak ten, najwyraźniej zadowolony z dotyku, mruczy mu do ucha.

Po chwili obie ich koszulki znalazł się na podłodze, a oni przylgnęli do siebie mocniej, całując się coraz intensywniej.

– Drzwi na werandę są zamknięte? – zapytał Sasuke, gdy język Naruto powędrował na jego szyję. – Nie chcę tu żadnych nieproszonych gości.

Naruto podniósł się lekko, żeby spojrzeć i kiwnął głowa. Tak, tym razem nikt, zwłaszcza genini, którzy nadal bezczelnie wchodzili przez ogród, im nie przerwą. Uśmiechnął się i przesunął dłońmi po klatce piersiowej Sasuke, a następnie zajął się jego sutkami. Lubił, gdy pod wpływem dotyku palców, a potem lekkich ugryzień, twardniały.

Po chwili znów przesunął się wyżej, zostawiając mokry ślad języka, ciągnący się od mostka przez obojczyk aż po szyję. Spojrzał na twarz Sasuke i uśmiechnął się szeroko.

– No i czego się tak cieszysz, młotku – zapytał Sasuke, ale widząc te iskierki w jego niebieskich oczach, też uniósł lekko kąciki ust.

– Z tego, że wróciłeś do domu, draniu. I z tego, ze dzisiaj ja będę na górze – dodał po chwili, wciąż nie przestając się cieszyć.

– Chyba sobie żartujesz – prychnął Sasuke. – To ja musiałem stoczyć dzisiaj batalię z tymi cholernymi staruchami, należy mi się.

– A ja przez cały czas się o ciebie martwiłem! – nie odpuszczał Naruto. – Mi należy się bardziej!

– Jedyne, co ci się należy, to coś za bezmyślne wtargnięcie na posiedzenie Rady i popsucie mi planów. – Chidori Nagashi.

Nim Naruto zdążył zareagować i powiedzieć, żeby się nie wygłupiał, technika w niego uderzyła. Tyle że tym razem była ona tak delikatna, że jedyne, co mógł poczuć, to były przyjemne dreszcze.

Sasuke już od jakiegoś czasu zastanawiał się, czy można by ją było w taki sposób wykorzystać. A konkretnie wpadł na ten pomysł, gdy uczył Ryujiego. Jego Chidori Nagashi było jeszcze na tyle słabe, że powodowało jedynie łaskotanie. Sasuke doszedł więc do wniosku, że gdyby sam tak obniżył ilość użytej chakry, mógłby osiągnąć podobny efekt. Podobny, nie taki sam, bo jemu nie chodziło o łaskotanie, a o sprawienie przyjemności. Mógłby to wykorzystywać w sypialni. I chyba się udało, bo Naruto nie wyglądał, jakby go to zabolało, jedyne co, to dostał gęsiej skórki na całym ciele.

– Widzę, że podobało ci się? – Sasuke przesunął palcami po chropowatej teraz nieco skórze na przedramieniu Naruto.

– Może być.

Nie chciał powiedzieć wprost, jakie to było przyjemne, bo znowu wyszłoby na to, że Sasuke jest w czymś lepszy. Kiedy on zaproponował kiedyś technikę z klonami, okazała się jednym wielkim niewypałem, a to dzisiaj… Te dreszcze przyjemności poczuł wszędzie, nawet w okolicach podbrzusza, przez co w spodniach zrobiła się już spora wypukłość.

Sasuke też to chyba zauważył, bo otarł się o niego prowokacyjnie.

– Skoro tylko „może być”, to będziemy trenować, aż dojdziemy do perfekcji.

– Ej, a może ty też już z kimś ćwiczyłeś? – zapytał Naruto, przypominając sobie, co powiedział Sasuke po ich seksie oralnym na schodach.

– Tak, na poczwarze. Choć użyłem za dużo chakry i sierść tak mu się zelektryzowała, że wyglądał przez chwilę jak szczotka do kibla.

– Na Kuramku? Czyś ty zwariował?! – wrzasnął Naruto, ale po chwili widząc minę Sasuke, zorientował się, że ten sobie z niego żartuje.

– Dobra, a teraz się już zamknij i chodź tutaj.

Sasuke chwycił go i pocałował. Nie miał zamiaru dłużej czekać.

Niestety, nim zdołali przejść do rzeczy, coś zaczęło piszczeć. Gdy nie zareagowali, zbyt zajęci sobą, oprócz wydawania kolejnych pisków, to coś zaczęło gramolić im się na kanapę. Kuramek, zaalarmowany swoim imieniem, uznał najwyraźniej, że go wołali, dlatego przyszedł i zaczął wpychać pysk między nich.

– Nie no, to już szczyt wszystkiego – zirytował się Sasuke, który właśnie zaczynał dobierać się Naruto do spodni. – Wynocha skąd! – odepchnął szczeniaka tak, że ten zeskoczył z powrotem na podłogę.

            Niestety, zamiast pójść do kojca, usiadł naprzeciwko i patrzył na nich.

Sasuke początkowo starał się to ignorować, mając nadzieję, że w końcu sobie pójdzie, ale on się nie ruszył, jakby bardzo zainteresowało go to, co ze sobą robią.

– Dobra, nie, ja tak nie mogę. – Sasuke w końcu dał za wygraną. – Idziemy do sypialni.

Naruto pokiwał głową, bo choć był nieco rozbawiony całą sytuacją, to dla niego też nie była ona zbyt komfortowa.

– To na czym skończyliśmy? – zapytał Sasuke, gdy w końcu dotarli na górę i zamknęli za sobą drzwi.

Popychnął Naruto na łóżko tak, że ten teraz na nim siedział, opierając się łokciami. Był lekko zaczerwieniony, a na wpół rozpięte spodnie pobudzały wyobraźnię.

– Może na tym…

Naruto podniósł się lekko i przyciągnął do siebie Sasuke. Miał teraz głowę na wysokości jego krocza. Przesunął palcami po wypukłości w spodniach i powoli zaczął je rozpinać. Pasek, rozporek… Gdy zsunął je nieco, chwycił zębami gumkę od bokserek. Jednocześnie muskając nosem skórę, zaczął mu je w ten sposób ściągać. W końcu uwolnił męskość Sasuke.

Uniósł głowę i patrząc prosto na niego tymi swoimi jasnymi oczami, oblizał lekko usta, mając nadzieję, że zadziała. Zadziałało. I to bardzo. Sasuke chwycił Naruto za włosy, żeby przypadkiem nie przyszło mu przez myśl się odsunąć. Jednak ten nie miał takiego zamiaru.

– Wolisz tak… – Naruto polizał penisa po całej długości. – A może tak? – objął ustami samą główkę. – A może w ogóle dzisiaj masz ochotę, żebym to zrobił samą ręką?

Droczył się z nim. Wiedział dobrze po ostatnim razie, co sprawiłoby Sasuke największą przyjemność.

– Jak zaraz nie przestaniesz, to użyję własnej ręki, ale na tobie i z wykorzystaniem Chidori – warknął Sasuke, choć jego głos był nieco zachrypnięty od emocji.

Naruto uśmiechnął się. Widział we wzroku Sasuke desperacje, którą ten tak bardzo próbował ukryć. Oczywiście, że nie powiedziałby mu wprost, czego teraz najbardziej pragnie, wolał wykorzystać groźby.

– Niech ci będzie…

Znów obiema rękami przytrzymał mu biodra, żeby się nie ruszał i wziął go całego do ust. Słyszał, jak Sasuke sapnął, czuł, jak pociągnął go mocno za włosy. A potem po prostu poddał się przyjemności, wciąż wydając tłumione z całej siły dźwięki.

Gdy doszedł, po prostu przewrócił się na niego, obejmując mocno i nie pozwalając się ruszyć. Dopiero po długiej chwili zszedł z niego i położył się obok.

Naruto, opierając się na łokciu, przyglądał mu się z zadowoleniem. Sasuke miał przymknięte oczy i jeszcze dochodził do siebie po orgazmie. Lubił na niego patrzeć, kiedy był w takim stanie.

– To co, teraz moja kolej – mruknął mu do ucha. – Pamiętasz, ustaliliśmy, że to ja będę na górze.

– Niczego takiego nie ustalaliśmy – zaprzeczył Sasuke, patrząc na niego. – Ty masz karę za to, że mnie nie posłuchałeś i wtargnąłeś na posiedzenie Rady.

– Wcale że nie, bo…

Naruto nie dokończył, bo rozległo się jakieś skrobanie do drzwi. Po chwili usłyszeli też piski i kolejne skrobanie.

– Chyba Kuramek nas usłyszał i chce wejść do pokoju – zauważył Naruto.

– Mam to gdzieś – prychnał się Sasuke. – Niech sobie tam stoi ile chce, już drugi raz nam nie przerwie.

Naruto zastanowił się chwilę. Coś przyszło mu do głowy. Cos tak genialnego, że aż uśmiechnął się chytrze.

– Albo otworzę drzwi i Kuramek wejdzie do pokoju – nachylił się nad Sasuke bardziej – albo to ja wejdę dzisiaj w ciebie.

– To szantaż? Sasuke spojrzał na niego zdziwiony. No tego się naprawdę nie spodziewał, to było do Naruto niepodobne. – Od kiedy ty stosujesz jakieś szantaże?

– Od kiedy nauczyłem się ich od ciebie. – Naruto uśmiechnął się zadowolony. – To jak będzie?

Sasuke westchnął. No i co miał zrobić? Albo ulegnie Naruto, albo koniec z seksem na dzisiaj. A tego nie chciał, wiec chyba nie miał wyboru.

W końcu, niechętnie, bo niechętnie, skapitulował.