SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 67

Sakura, która wróciła po zakupach do mieszkania, nie zdziwiła się specjalnie, gdy zastała w nim Gaarę. Dała mu klucze na wszelki wypadek, bo po jej ostatnim zemdleniu wręcz się tego domagał. I to tak konkretnie domagał.

I normalnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zamiast pić jak zawsze dystyngowanie herbatkę, obżerał się świeżo upieczonym tortem. Widząc jego upaćkaną kremem czekoladowym buzię, aż zaczęła się śmiać.

– To tak słabo cię tam karmią? – zaczęła się śmiać, widząc jego minę. – Myślałam, że skoro jesteś Kazekage, spełniają twoje dowolne zachcianki.

– Przydzielili mi jakiegoś dietetyka, który ogranicza cukier w diecie. Daj spokój, z nimi nie da się wytrzymać – mruknął Gaara, trochę zawstydzony, że zastała go w takiej sytuacji.

– Jedz. Upiekłam ten tort dla ciebie, słyszałam plotki o tym fanatyku zdrowej żywności.

– A jak badania? Chciałem, pójść, ale mnie nie wpuścili. Tylko rodzina, mówili – mruknął.

Oczywiście, jako Kazekage prędzej czy później by się dowiedział, ale wolał prędzej. W końcu to było jego dziecko. W ogóle będą musieli coś z tym, zrobić. Jakos unormować tę sytuację.

– Wiadomo chociaż już, czy to chłopiec, czy dziewczynka? – zapytał, nadal patrząc wygłodniałym wzrokiem na tort.

Sakura miała wrażenie, że ten dietetyk naprawdę go głodził. Ukroiła mu jeszcze porządny kawałek tortu, bo lepiej żeby to, co usłyszy, przyjął przyjemnie najedzony.

– No więc? – zapytał w końcu Gaara. – W ogóle kupiłem ci kwiatki, ale nie było już wolnych wazonów, wiec wstawiłem je do szklanki – powiedział.

Sakura rozejrzała się po mieszkaniu i z rozbawieniem zauważyła, że teraz przypomina bardziej kwiaciarnię Ino, tyle było tu bukietów.

– Znam płeć. Wolałbyś chłopca czy dziewczynkę? – zapytała z uśmiechem.

– Chciałbym tak samo chłopca, jak i dziewczynkę. Mam robić losowanie? – jęknął Gaara. I tak nie umiałby wybrać.

– Nie musisz.– Sakura uśmiechnęła się znowu. – Będziesz miał oboje. Chłopca i dziewczynkę. To bliźniaki.

*

Naruto, gdy tylko obudził się rano, czuł straszny, tętniący ból głowy i suchość w gardle, Gdy tylko starał się podnieść, zaczęło kręcić mu się w głowie, więc opadł z powrotem na poduszki.

Mało co pamiętał z końcówki wczorajszego wieczoru, nie wiedział nawet, jak wrócił do domu. Nie żałował ani trochę, że zorganizował tę imprezę do Hideakiego, bo widział, jak mu się oczy świeciły z zadowolenia, że nie jest sam, ale po prostu mógł tyle nie pić. Załatwił się chyba gorzej jak zazwyczaj Kiba. Dobrze, że przynajmniej Sasuke był tak miły i nie poodsłaniał okien, bo teraz cierpiałby jeszcze bardziej.

Po chwili, gdy doszedł trochę do siebie, zobaczył na szafce nocnej szklankę z wodą i cytryną. Zamrugał zdumiony. Czy on na pewno był we własnym domu? Od kiedy to Sasuke potrafił go potraktować w tak ludzki sposób, a nie za karę dać jeszcze bardziej odczuć kaca?

Gdy wypił wszystko, co do ostatniej kropelki, zszedł na dół i zobaczył w kuchni Sasuke. Siedział przy stole i nad czymś myślał.

– Coś się stało? – zapytał, siadając naprzeciwko i widząc przed sobą kubek kawy i śniadanie. – Wiesz, myślałem że będziesz dla mnie dzisiaj rano okropny, a ty… To trochę jak spełnianie życzeń więźnia w dniu egzekucji. Coś zrobiłem, że chcesz się mnie pozbyć?

– Nie, Naruto. – Sasuke wstał i podszedł do okna, patrząc na drzewo z huśtawką. – Nic nie zrobiłeś. Po prostu jedz, mamy trening z geninami.

Sasuke, kiedy wczoraj został sam, nie czuł się najlepiej. To zebranie i głosowanie nad losem Starszyzny znowu przywołało demony przeszłości. Początkowo myślał, że przejdzie., jak zawsze, ale potem było coraz gorzej. Im późniejsza godzina, a Naruto nie było w domu, coraz więcej wspomnień wracało, dlatego sięgnął po sake. Prawie nigdy nie pił w samotności, to był jeden z bardzo nielicznych razów.

Wtedy chyba po raz pierwszy sam przed sobą przyznał, jak bardzo mu go brakowało w takiej chwili. Potrzebował jego gadulstwa, uśmiechu czy choćby po prostu obecności. Jednak on wybrał zabawę  przyjaciółmi. Czy mógł mieć mu to za złe? Teoretycznie nie, Naruto zawsze był bardzo towarzyski, ale wczoraj… Wypił trochę, rozmyślając nad wszystkim.

Gdy usłyszał dzwonek do drzwi, był zdziwiony. Było już późno, myślał, że Naruto nie wróci do domu na noc. A jednak wrócił. Początkowo Sasuke poczuł złość, widząc jak przytula się do Hideakiego i go obejmuje, ale darował sobie komentarz, widząc w jakim jest stanie. Jeszcze mamrotał coś, że jest w domu i przeprasza, że tak późno.

Hideaki nic nie powiedział, tylko wyszedł. Sasuke przez chwilę nie za bardzo wiedział, co robić, ale w końcu poszedł za nim i  zatrzymał go jeszcze przed wyjściem przed furtkę.

– O co chodzi? – zapytał chłodno Hideaki, nie spodziewając się go. – Chcesz mi znowu przywalić, bo Naruto mnie obejmował, gdy go niosłem do domu?

– Mogłeś go po prostu zostawić na noc z innymi, widzisz w jakim jest stanie – zirytował się Sasuke.

– Mogłem. – Hideaki spojrzał na niego. – Ale on koniecznie chciał wracać do ciebie. Wiesz, co powiedział? „Jak ja mogłem zostawić w takim dniu Sasuke samego”. Czy ty nie zdajesz sobie sprawy, że on ciągle się o ciebie martwi?

–  Wcale nie musi. Mógł się z wami dobrze bawić. – Sasuke nie rozumiał, co Hideaki insynuuje. Przecież nie zabronił pójść mu na tę głupią imprezę.

– I bawił się. Śmiał się, pił, żartował i jego oczy po prostu błyszczały. Do czasu.

Hideaki przerwał na chwilę, czując podmuch wiatru, który ruszył huśtawką.

– Kiedy temat zszedł na dzisiejsze zebranie i ciebie, zmienił się nie do poznania. Stał się zamyślony, apatyczny i chciał wracać do ciebie bez względu na wszystko. Tak jakby odezwały się w nim wyrzuty sumienia.

– To nie moja wina, że…

– Owszem, twoja – przerwał mu ostrym tonem Hideaki. – Znam waszą historię, Nie była za bardzo pozytywna. Przez wiele lat go raniłeś, odpychałeś, traktowałeś jak uciążliwą rzecz. Zadręczał się z twojego powodu i naprawdę nie mam pojęcia, jakim cudem nie dał sobie z tobą spokoju.

– Nic o nas nie wiesz. –  Sasuke zacisnął zęby ze złości. Co ten chłopak sobie wyobrażał?

– Nic nie wiem? – parsknął Hideaki. – Nawet teraz, gdy jesteście w związku, on ciągle się o ciebie martwi, ciągle ma jakieś wyrzuty sumienia. Cały czas ma w głowie to, co było wcześniej.

– Niby skąd ty możesz o tym wiedzieć? – prychnął Sasuke.

– A stad, że spędziłem z nim dużo czasu. Pamiętam, jaki był szczęśliwy i podekscytowany zrobieniem w laboratorium głupiej trucizny na chwasty, jak się cieszył z wielu małych sukcesów. Tak, wiem, że on cię kocha, ale co to za miłość, gdy przy tobie ciągle musi się hamować i z wymuszonym uśmiechem znosić twoje złośliwości?

– Gówno o tym wiesz! – Sasuke złapał go za poły kamizelki. – Spróbuj go tylko tknąć, a wtedy…

– A wtedy co? – Hideaki patrzył na niego spokojnie, nawet chyba aż za bardzo spokojnie. – Znów potraktujesz mnie genjutsu? Coś ci powiem. Obiecałem Naruto, że nie zbliżę się do niego, dopóki on sam nie będzie tego chciał. Jednak jeżeli zdarzy się sytuacja, że będzie miał cię dość i przyjdzie do mnie, nie zamierzam przejmować się tobą i twoimi groźbami! Nie zasługujesz na niego. Zadaj sobie jedno pytanie. Nie to, czy cię kocha, bo kochać można na różne sposoby, ale to, czy jest w tobie nadal zakochany.

– Sasuke – usłyszał i oderwał głowę od okna. Poczuł oplatające go ręce i głowę w zagłębieniu szyi. – Przepraszam, że wczoraj tak dużo wypiłem. W ogóle powinienem był zostać z tobą w domu.

Sasuke drgnął. Hideaki w jednym miał rację. Cokolwiek się między nimi nie działo, Naruto zawsze się o wszystko obwiniał. I ciągle się martwił. A to o jego odejście z wioski, a to o różnego rodzaju występki, bronił go na kolanach przed Raikage. Jakby się tak zastanowić, zawsze przynosił Naruto więcej cierpienia niż szczęścia. Ta sprawa ze zwojami, potem Korzeń, dwa miesiące w śpiączce, teraz znów Korzeń. Ciągłe kłopoty. A ten młotek nadal mimo wszystko go kochał.

– Chodź – pociągnął go za rękę na werandę. Czuł, że przyszedł czas na naprawdę poważną rozmowę.

– A nie mieliśmy iść na trening? – zapytał zdziwiony Naruto, siadając na deskach.

– To za chwile, poczekają. Powiedz mi – zaczął, choć nie bardzo wiedział jakich użyć słów. Ciężko mu było poruszyć ten temat, to nie było w ogóle w jego stylu. – Wiesz jaki jestem i wiesz, że się nigdy nie zmienię. Czy ty… Czy ty jesteś ze mną tylko przez to, co nas łączyło? Z przyzwyczajenia? – zapytał, wciąż mając w głowie słowa Hideakiego.

– Nie rozumiem. – Naruto spojrzał na niego zdezorientowany. – Jestem z tobą, bo… Bo cię kocham. Bo tyle razem przeszliśmy. Bo nie wyobrażam sobie życia bez ciebie?

– To dlaczego tak reagujesz na widok Hideakiego? Nie jesteśmy ślepy, dzięki Sharinganowi widzę nawet więcej, niż ci się wydaje. Jak go spotykasz, oczy ci się świecą, cieszysz się, jakbyś dostał prezent urodzinowy i zupełnie zapominasz się, spędzając z nim czas.

– Ale o czym ty w ogóle mówisz? – Naruto nadal nie rozumiał. Sasuke nigdy nie mówił w taki sposób. To w jego wykonaniu było przerażające. – To mój przyjaciel. Lubię go. Tak jak lubię Shikamaru, Sakurę-chan, Hinatę i innych znajomych.

– Wiesz, wczoraj twój przyjaciel uświadomił mi jedną rzecz – powiedział Sasuke. – Możesz mnie kochać z przyzwyczajenia, ale chcieć zupełnie czegoś innego.

Nim Naruto zdążył zareagować, Sasuke poluzował swoją bransoletkę i ściągnął ją z nadgarstka, po czym wcisnął mu ją w dłoń.

– Zatrzymaj ją do czasu, aż dojdziesz do wniosku, że chcesz być ze mną ze względu na przyszłość, a nie na przeszłość.