SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 76

Sasuke, Karin i Suigetsu wrócili do treningów z geninami, przy czym ci ostatni ciągle czekali na wiadomość zwrotną odnośnie przesyłki. Do Konohy było stąd blisko, wiec Naruto-sensei już powinien dostać i przeczytać list. Byli strasznie ciekawi reakcji, choć każde przewidywało inną: Sayuri liczyła, że się wzruszy i odpisze w podobnym tonie, Akane – że nie będzie miał pojęcia, o co chodzi, ale odpisze, choć po swojemu, zadając milion pytań, Ryuji – że uzna, iż Sasuke-sensei bardzo mocno uderzył się w głowę albo naprawdę został otruty, skoro napisał takie bzdury.

Jednak jastrząb nie wrócił tego samego, a nawet następnego dnia. Wiedzieli, bo Sasuke-sensei chciał wysłać jakąś wiadomość do Kakashiego, a gdy go przywołał, ten nie przyleciał na wezwanie.

– Co jest? – mruknął. – Przecież Naruto nie mieszka na drugim końcu świata, już dawno powinien wrócić.

W końcu, zirytowany skorzystał z innego ptaka pocztowego, bo od czasu tego ataku na niego, codziennie zadawał relację. Zastanawiał się, czy nie powinni wracać, ale póki co było spokojnie, a on był bardzo czujny.

Sayuri miała teorię na temat tego, dlaczego jastrząb jeszcze nie wrócił i szybko podzieliła się nią z pozostałymi geninami. Według niej, Naruto głowił się nad tym, co odpisać i też biedny pewnie zaczynał i nie kończył. Zapewne również chciał porównać do czegoś kolor oczy i włosów Sasuke, ale miał do wyboru tyle czarnych rzeczy, że nie mógł się zdecydować. Albo może szukał odpowiedniej papeterii, takiej pachnącej, żeby było bardziej romantycznie? Tak, to też było możliwe.

– Jakieś wieści z Konohy? – zapytał Suigetsu, kiedy jak zawsze po treningach usiedli w tawernie.

– Przesłuchują tych z Suny. Nie wiem, jakimi metodami, ale kilku już się złamało i powiedzieli wszystko o powiązaniach z grupami przestępczymi z innych krajów. – Sasuke upił łyk wody, wolał zachować trzeźwy umysł na wszelki wypadek. – Niestety, to chyba zwykłe pionki i nie wiedzą o wszystkim, zwłaszcza o Korzeniu, a ci wyżej postawieni w hierarchii, zwłaszcza lider, nadal milczą.

– Myślicie, że nas obserwują? – zastanowiła się Karin.

Ona też była czujna. Na wszelki wypadek dała każdemu podstawowe antidotum na kilka trucizn, które mieli nosić zawsze przy sobie i pilnować jak oka w głowie.

– Nawet jeśli, to są za słabi, by zaatakować – stwierdził Sasuke. – Najmocniejszy sojusznik im odpadł, a Korzeń nie ma teraz nawet znaczącego lidera. Danzou Shimurę zabiłem ja, Tanukiego Shigaraki, czyli jego fanatycznego następcę, Naruto. Więc nawet, jeżeli gdzieś tu są, to oni powinni bać się nas, a nie my ich.

*

Kiedy Hideaki obudził się następnego dnia i uniósł głowę, przecierając oczy, aż parsknął śmiechem na widok tego, co zobaczył. Tym razem co prawda jego brzuch nie robił za poduszkę, ale Naruto leżał rozwalony jak rozgwiazda – każdy kończyna w innym kierunku. Oczywiście własny futon mu nie wystarczał.

Wstał po cichu, wziął aparat i zrobił mu kilka zdjęć.

– Co robisz? – zmarszczył nos Naruto, gdy odgłos migawki go obudził.

– Uwieczniam dla potomności – uśmiechnął się Hideaki. – Wstawaj, nie ma czasu na spanie, to nasz ostatni dzień tutaj.

W końcu, gdy się ubrali i wyszli z pokoju, w recepcji zaczepiła ich właścicielka.

– Panie Naruto, jakiś jastrząb pocztowy to dla pana zostawił – powiedziała i podała mu zwinięty pergamin.

Naruto skinął głową, podziękował i schował rulon do kieszeni.

– Nie chcesz zobaczyć co to? – zapytał Hideaki, unosząc brwi. – Może to coś ważnego.

– Coś ważnego byłoby przekazane bezwzględnie do rąk własnych – stwierdził Naruto. – Najpierw coś zjedzmy, co? – zaproponował, bo zaburczało mu w brzuchu. I to tak głośno, że niektórzy z gości pensjonatu aż się za nim obejrzeli.

Po sytym, bo jak mogłoby być inaczej w przypadku Naruto, śniadaniu, znów poszli na plażę. Było cieplej niż wczoraj, dlatego pojawiło się też więcej turystów.

Usiedli na piasku, w pewnym oddaleniu od ludzi. Naruto wyjął z kieszeni zwój i rozwinął go. Przeczytał i parsknął śmiechem.

– Co to? – zajrzał mu przez ramię Hideaki.

– Kodai. Pisze, że czuje się już dobrze i pyta, kiedy zaczniemy znowu treningi, bo go głodzą w tym szpitalu sucharkami.

– Nikt nie lubi szpitali – zgodził się Hideaki. – To znaczy z perspektywy pacjenta.

– A wiesz, że ja kiedyś specjalnie tam „zamieszkałem” na kilka dni? – przypomniał sobie Naruto. – To było kiedy Kakashi-sensei obiecał nauczyć mnie nowej techniki, więc zająłem sąsiednie łóżko w jego sali, żeby nie przegapić ani chwili, kiedy moglibyśmy zacząć. Ponoć wszyscy mieli mnie dość, bo chrapałem, gadałem przez sen, śliniłem poduszki i… ponoć bardzo nieładnie nazwałem Sakurę, która próbował mnie obudzić. Oj, dostało mi się wtedy od niej.

– Mnie nigdy nie uderzyła – powiedział Hideaki. – Nawet jak była na coś zła.

Dopiero po chwili coś sobie przypomniał. Fakt, raz od niej dostał. Ale to nie był typowy cios pięścią, a bardzo mocny policzek za coś, o czym Naruto nie mógł się nigdy dowidzieć.

– Bo ty poznałeś już trochę inną Sakurę. Sporo przeszła, a po tym wszystkim, gdy odchodziła z Konohy, miała złamane serce. Ty nie byleś dla niej chłopcem do bicia, tylko kimś, w kim się zakochała. Sasuke, gdy powtarzała, że go kocha, też nigdy nie uderzyła. No dobra, ostatnio przed ślubem Ino, ale to był pierwszy i jedyny raz.

– Ciekawe, jak ułoży jej się z Kazekage. Jego chyba też nie uderzy, co? – zastanowił się Hideaki. Bywała porywcza, ale w końcu to głowa Wioski Piasku i w ogóle…

– Nie wiem, nie mam pojęcia, czy coś się zmieniło – Naruto zmarkotniał. – Kiedyś często do siebie pisaliśmy, ale od tamtego momentu… no wiesz… nie dostałem od niej żadnego listu.

– Nie martw się, ona o tobie nie zapomni – pocieszył go Hideaki. – Teraz ma po prostu na głowie zupełnie coś innego. I to razy dwa.

*

Przez cały dzień bywali w różnych miejscach. Zwiedzili wioskę i kupili kilka pamiątek, odwiedzili jeszcze raz latarnię, tym razem jednak grzecznie czekając w kolejce, żeby zrobić te kilka zdjęć.

Było na tyle ciepło, że w końcu obaj zrzucili ciuchy, żeby wykąpać się w morzu. Było nadal zimne, ale nie lodowate. Próbowali się wzajemnie podtapiać, urządzali zawody w pływaniu, rzucali się na fale jak dzieci.

Gdy w końcu obaj wyszli na brzeg, trzęśli się z zimna. Nie wzięli żadnych ręczników ani koca, więc musieli wyschnąć sami. Hideaki zaciągnął Naruto na skałę, która jeszcze utrzymywała ciepło i przysunął się do niego bardzo blisko.

– Wiesz, że nic tak nie ogrzewa, jak bliskość – powiedział.

Chciał w ten sposób wytłumaczyć swoje zachowanie, choć właściwie nie musiał, bo każdy shinobi dobrze o tym wiedział. Przyciągnął Naruto bliżej, bo sytuacja sprawiała mu dużo przyjemności. No co, nie mógł mu dać zmarznąć.

– Znam szybszy sposób.

Naruto wysłał nieco chakry Kuramy, sprawiając, że stał się nagle jak grzejniczek i tym samym popsuł cały plan Hideakiego, żeby się bardziej poprzytulać. Choć z drugiej strony…

– Wiesz, teraz to jesteś nawet zbyt gorący – powiedział, co zabrzmiało dość dwuznacznie.

Doskonale czuł, jak jego ciało reaguje na Naruto. Jeszcze chwila i on też poczuje. Co wtedy zrobi? Jak się zachowa? Uda, że nic się nie stało, odepchnie go, czy może przyciągnie bliżej i będzie chciał tego samego? Nie, na to ostatnie nie liczył, dlatego resztkami silnej woli sam się odsunął. Ale wiedział, że muszą wszystko wyjaśnić i to jak najszybciej, bo to nie może dłużej czekać.

*

Słońce było już nad horyzontem, gdy szli po plaży. Gdzieniegdzie było widać zakochane pary, cieszące się widokiem. Oni musieli zmierzać w stronę pensjonatu, bo nie zostawali już na noc, wyruszali po zmroku w stronę powrotną.

W pewnym momencie, gdy słońce przypominało już naprawdę czerwoną, ognistą kulę, Hideaki chwycił Naruto za rękę. Ten chciał ją machinalnie cofnąć, ale mu na to nie pozwolił.

– Musimy porozmawiać – powiedział w końcu, przystając pod jedną ze skał. – Wiem, że miałem z tym poczekać, aż wrócimy do Konohy, ale nie dam już rady. Muszę wiedzieć teraz.

Naruto przełknął ciężko. Ta sytuacja na skale… Poczuł to, co Hideaki próbował przed nim ukryć, wiedział do czego to zmierzało, czego on pragnął. Domyślał się też, jakie słowa zaraz padną.

– Zostań ze mną…

Hideaki odwrócił go w swoją stronę i chwycił za drugą rękę. Patrzył mu prosto w oczy, ale ten jego wzrok był tak smutny, a jednocześnie gdzieś tam w głębi pełen nadziei, że Naruto miał wrażenie, że mu serce pęknie. Dlaczego to wszystko musiało być takie trudne i nadejść już teraz?

– Wiesz, że ja dałbym ci wszystko, czego byś tylko chciał. – Hideaki przyciągnął go do siebie bliżej. – Bezgraniczną miłość, uczucia, których nie musiałbyś się domyślać, bo bym ci o nich mówił wprost, wspólne spędzanie czasu w różnych miejscach. Wiem, że nie byłbym dla ciebie partnerem do walki, ale mógłbym być idealnym partnerem, jeżeli chodzi o związek.

– Hideaki,  wiesz, że ja…

– Naruto, zanim to powiesz, zastanów się, proszę. – Ścisnął mocniej jego ręce, ale nie tak, żeby bolało. – A potem spójrz na mnie i powiedz mi prosto w oczy, że nic do mnie nie czujesz. Że mnie nie kochasz. Tylko proszę cię, mów prawdę.

 Naruto miał istny mętlik w głowie. Mów prawdę… Problem w tym, że on sam już nie wiedział, co było taką „prawdziwą” prawdą, a co nie. To wszystko, co wydarzyło się ostatnio, było jak zderzenie dwóch światów. Jeden – ten z Sasuke, który był bardzo skomplikowany, drugi – ten z Hideakim – łatwy i przyjemny. I prawda była w pewien sposób też dwojaka.

– Hideaki, nie powiem ci, że nic do ciebie nie czuję, bo to byłoby kłamstwo – zaczął w końcu. Musiał powiedzieć to wszystko tak, jak czuł. Po swojemu. – W jakiś sposób cię kocham, bo jesteś dla mnie bardzo ważnym przyjacielem – powiedział.

Hideaki pokiwał głową. Mimo że takie słowa powinny lać miód na duszę, w tym przypadku były raczej czymś odwrotnym. Bo wiedział, co nastąpi zaraz.

– Ale to Sasuke jest moją miłością. Nie potrafiłbym żyć bez niego.

Zamilkł na chwilę, próbując dobrać słowa.

– I tu nie chodzi już tylko o przeszłość, która nas łączyła i łączy. Mimo że jest dla mnie bardzo ważna, zrozumiałem, że to z nim chcę przezywać teraźniejszość i przyszłość.

– Nawet za cenę tego, że musisz rezygnować z wielu rzeczy w swoim życiu? – zapytał Hideaki.

– Nawet. – Naruto kiwnął głową. – Wiesz, to mi coś przypomina. Pamiętasz nasze pożegnanie przed twoim wyjazdem do Suny, prawda? Oczywiście, że pamiętasz.

Naruto sam sobie odpowiedział, bo od tego przecież wszystko się tak na poważnie zaczęło. Wcześniej to były tylko takie podchody i szukanie odpowiedzi na pytanie, jak to się w ogóle mogło stać.

 – To był tylko jeden pocałunek. Twierdziłeś, że kochasz Sakurę-chan, mogłeś postarać się o mnie zapomnieć i być z nią w szczęśliwym związku. Mieliście wspólną pasję, udane pod wieloma względami życie, w przyszłości pewnie założylibyście rodzinę. Byłoby łatwo i przyjemnie, prawda? Ale jednak rzuciłeś to i wróciłeś do Konohy, wybierając niemalże nierealne wyzwanie. Dlaczego?

– A jak myślisz? – Hideaki spojrzał na niego. – Bo zdałem sobie sprawę, że nawet jak podejmuję się czegoś niemożliwego, to dla miłości warto to zrobić.

– W takim razie powinieneś wiedzieć, dlaczego ja pragnę być z Sasuke – powiedział Naruto. – Wiem, że jest trudny, oziębły, prawie nigdy nie mówi o uczuciach, ale takiego go kocham. On był taki, odkąd go znam. To taki Sasuke został moim najlepszym przyjacielem, którego nie odpuściłem sobie przez lata i to w takim Sasuke się zakochałem. Nie chcę go innego.

– A gdyby naprawdę zerwał te zaręczyny i z jakiegoś powodu odszedł z wioski? Potrafiłbyś sobie ułożyć życie na nowo i zapomnieć?

– Nie. – Naruto pokręcił głową. – Jeżeli o niego chodzi, nigdy się nie poddam. Do końca jego życia, będę jego utrapieniem. – Naruto uśmiechnął się lekko, przypominając sobie, jak Sasue się wściekał, że jest rysą na jego jakże ambitnym planie podboju świata.

– Czyli oficjalnie zostałem odrzucony i dostałem tak zwanego kosza – mruknął Hideaki, niby żartobliwie, ale tylko z pozoru, bo akurat nie miał w tej chwili nastroju do żartów.

– Nie mów tak! – Naruto objął go i przytulił mocno. – Jesteś moim przyjacielem. Nie chcę cię stracić – wymamrotał mu do ucha.

Hideaki po chwili chciał go odsunąć, ale się nie dał, jeszcze mocniej się przylepiając. Tak, jakby musiał zakończyć jakiś etap w swoim życiu, ale bał się zrobić ten zaważający na wszystkim krok i nie potrafił ot tak zostawić tego, co się wydarzyło.

– Mamo, dlaczego ci panowie się całują? – usłyszeli głos jakiegoś dziecka.

Oderwali się od siebie i spojrzeli na małą grupkę ludzi stojących niedaleko. Niektórzy patrzyli na nich ze zdziwieniem, inni trochę zniesmaczeni, mimo że przecież tylko się przytulali. No ale cóż, w końcu nadal byli na terenie Kraju Ognia, a tu wprowadzenie zmian, zwłaszcza myślenia wychowanych na tradycyjnych, choć przestarzałych wartościach ludzi, mogło jeszcze długo potrwać.

– Nie wiem, kochanie, chodź, pozbieramy jeszcze muszelki – powiedziała jakaś kobieta i pociągnęła małego chłopca za sobą.

Byli już spakowani i gotowi do drogi, gdy po raz ostatni stanęli na plaży, chcąc zapamiętać tę chwilę. Słońce chowało się już za horyzont, a oni patrzyli przed siebie wpatrując się w to jak zahipnotyzowani.

– Naruto, odpowiesz mi na jeszcze jedno pytanie?

Hideaki w końcu odwrócił się w jego stronę. Długo zastanawiał się, czy o to zapytać, bo odpowiedź nie była prosta, wiązała się z różnymi elementami, historią i innymi rzeczami, ale w końcu się zdecydował.

 – Czy gdyby Sasuke Uchiha nie istniał, a ty czułbyś do mnie to, co czujesz teraz, chciałbyś chociaż spróbować stworzyć między nami relację wykraczającą poza przyjaźń?

Naruto spojrzał na niego zdziwiony. To pytanie było dość dziwne. Przecież przeszłość była, jaka była. Gdyby nie Sasuke, pewnie w ogóle wszystko potoczyłoby się inaczej. Skąd miał wiedzieć, jak to by wtedy było? Z drugiej strony Hideaki pytał przecież o same uczucia do niego. No cóż, jeżeli o to chodzi, były momenty, gdy one znajdowały na krawędzi.

– Nie wiem. Chyba tak.