SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 70

Karin ok kilku dni była wściekła. Odkąd tylko pojawili się w tej wiosce, za która trenowali, Sasuke zawsze był oblegany przez wianuszek dziewczyn. To znaczy zawsze, gdy pojawiali się w karczmie, żeby coś zjeść, bo i tak większość czasu spędzali osobno na treningach.

Zwłaszcza taka jedna jej się nie podobała. Nowa pracownica, jak ona tam miała na imię? Midori? Bardzo ładna, duże fiołkowe oczy i jasnobrązowe włosy prawie do pasa. To ona zawsze przynosiła posiłki Sasuke i za każdym razem próbowała nawiązać z nim rozmowę.

Była sprytna i wiedziała, jak do nich podejść, choćby za sprawą geninów. Połechtała ich ego, mówiąc, przecież są już w tym wieku, że powinni siedzieć przy stole z dorosłymi, a nie dziećmi, choć alkoholu im nie poda. Pochwaliła też ich styl walki, bo nie raz i nie dwa widziała, jak sprali nawet starsze okoliczne dzieciaki, które próbowały im podskakiwać. Genini ją za to uwielbiali i często zapraszali do wspólnego stolika, bo traktowała ich poważnie.

Co więcej, Suigetsu też wydawał się być nią oczarowany i to tak, że zupełnie ignorował Karin, zapomniał o docinkach i dogryzaniu jej jak zawsze. Nie, żeby jej to przeszkadzała, że w końcu się odczepił, ale to było jakieś takie dziwne i nienaturalne.

– Sasuke–kun – zapytała Midori, spoufalając się. – Jutro Święto Zieleni. Będzie dużo atrakcji. Może miałbyś ochotę mi towarzyszyć?

– Nie, mamy jak co dzień trening.

– Co? – jęknęli zawiedzeni genini.

– Ale w taki dzień się nie trenuje – powiedziała Sayuri. – Według tradycji powinniśmy odpoczywać na świeżym powietrzu, posadzić drzewka, podziwiać naturę.

– Będziecie trenować na świeżym powietrzu, przy okazji możecie podziwiać naturę w postaci skał i wodospadu, jak tak bardzo chcecie – skwitował Sasuke.

– To może chociaż przyjdziecie na wieczorny festyn? – Midori uśmiechnęła się czarująco. – Chętnie cię oprowadzę – powiedziała, patrząc tylko na Sasuke.

Sasuke już miał odmówić, ale gdy wstała, coś przykuło jego uwagę.  Że też wcześniej nie zawrócił na to uwagi. Ale z drugiej strony ignorował ją, więc mógł nie zauważyć.

– Dobrze, chętnie się z tobą przejdę – skinął głowa, zmieniając zupełnie ton. – A tak poza tym, już wczoraj chciałem cię o coś poprosić. Możemy sobie zrobić wspólne zdjęcie? – zapytał, uśmiechając się do niej lekko. – Chciałbym cię zapamiętać.

Suigetsu wybałuszył oczy, Karin szczęka dosłownie opadła na stół, a genini zaczęli chichotać.

Dziewczyna na początku się zawahała, co nie umknęło jego uwadze, ale w końcu się zgodziła. W końcu on był taki przystojny. Przysunęła się blisko Sasuke i zarzuciła mu ręce na szyję, a Ryuji uchwycił ich w kadrze.

– Jakby co, to jestem przez godzinę w budce z buziakami. – Midori, biorąc jedną z fotografii puściła mu oko i wróciła do swoich obowiązków.

Gdy wyszli z karczmy, Sasuke przez chwilę został sam i rozglądał się dookoła. Coś zauważył, dlatego aktywował Sharingana. W końcu dostrzegł ukrytego między konarami drzew i liśćmi atramentowego ptaka. No jasne, Sai.

Wyjął z sakwy zwój i przyzwał swojego jastrzębia.

Przestań mnie szpiegować, bo skończysz marnie.

Napisał i zwinął pergamin w rulonik. Po chwili wyciągnął drugi zwój i zawarł na nim zupełnie inną wiadomość, doczepiając jednocześnie zdjęcie.

– Leć i przekaż to temu kretynowi, Saiowi. Drugi list jest dla Kakashiego, wyłacznie do rąk własnych – mruknął i uniósł rękę, dając ptakowi sygnał do startu.

Chwilę siedział jeszcze pod drzewem, po czym poszedł w stronę pensjonatu, w którym mieli pokoje. Cały czas myślał o tym, co robi Naruto. On na pewno przygotowywał się razem ze znajomymi do Święta Zieleni. Najchętniej już by go zobaczył i poznał decyzję, ale minęło za mało czasu. Miał tylko nadzieję, że Naruto z samej tęsknoty i samotności nie zrobi nic głupiego.

Czy sam jednocześnie nie zrobił głupio, zostawiając go na te dwa tygodnie Hideakiemu? Wydawało mu się, że nie. Teraz będzie mógł podjąć decyzję bez żadnych nacisków. Gdyby on go ciągle kontrolował, problem by narastał. To, co niedostępne, bywa zawsze najbardziej kuszące. Niech więc Naruto sam zadecyduje, mając to coś już w pełni dostępnego.

Świadomie zdjął tamtego dnia bransoletkę, uwalniając go tym samym od obietnicy i dając wolną rękę. Niech decyduje jako człowiek bez zobowiązań. Inaczej, wcześniej czy później, przez niedopowiedzenia i nieufność ich związek i tak by się rozpadł. A tego nie chciał. Naruto był dla niego wszystkim, ale jeżeli mieli być razem, to nie zasadzie przymusu, przyzwyczajenia, czy takiej, a nie innej przeszłości. Kochał tylko jego i chciał, żeby to działało w obie strony.

*

Następnego dnia w Wiosce Liścia zajmowali się głównie robieniem ozdób, bo sadzonki były już przygotowane. Naruto zaproponował swój dom, bo znajomi jeszcze przecież nigdy u nich nie gościli, a i miejsca też było sporo.

Hideaki przez pewien czas trzymał się na dystans, myśląc, że Naruto jest na niego zły za to, co mu wczoraj powiedział, ale ten w końcu sam do niego podszedł.

– Ładne? – zapytał, pokazując jedno z origami, mające przedstawiać żurawia.

– Ładne – skłamał Hideaki, bo to coś bardziej kaczkę z krzywymi nogami i pelikanim dziobem przypominało, ale nie chciał mu robić przykrości.

– To zrobię jeszcze kilka – uśmiechnął się Naruto. – Potem możemy zacząć sklejać lampiony, co ty na to? – zaproponował.

Hideaki nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Naruto zachowywał się, jakby nic się nie stało, a przecież się stało. Wyznał mu prosto w twarz, że go pragnie. To nie było jakieś tam szczeniackie „lubię cię”, tu chodziło seks, czyli coś, kiedy dwoje ludzi jest najbliżej siebie, jak tylko się da.

– Naruto, posłuchaj, ja…

Przerwał mu świst i po chwili przez otwarte drzwi na werandę wleciał jastrząb.

– To od Sasuke! – Zerwał się z podłogi Naruto, ale ptak nie podleciał do niego, a krążył nad Saiem.

Ten w końcu odczepił wiadomość i rozwinął. W środku był niezbyt zrozumiały list i zdjęcie. Zdjęcie przedstawiające Sasuke i…

– Co to jest?

Naruto wyrwał mu przesyłkę z rąk i spojrzał na fotografię. Po chwili poczuł, jak nogi się pod nim uginają i zaczyna kręcić mu się w głowie. Bo na zdjęciu Sasuke pozował z jakaś bardzo ładną dziewczyną. Widać było, jak ona się do niego przytula, a on się nawet lekko uśmiecha. To wyglądało tak, jakby byli na jakiejś randce czy coś…

Po chwili wszyscy inni, widząc jego zachowanie, spojrzeli na zdjęcie i nagle zupełnie ucichli. Czyżby ta plotka to jednak była prawda? Sasuke zerwał z Naruto, bo znalazł sobie dziewczynę, z którą chciałby odbudować klan?

– Co jest w ogóle napisane w tym liście? – Jak zwykle Shikamaru wykazał się zdrowym rozsądkiem i chwycił kartkę. – Zaszyfrowane – powiedział. – Potrafisz to odczytać? – zapytał Saia.

Ten tylko pokręcił głową.

– Nie rozumiem, dlaczego Sasuke miałby akurat tobie, zwłaszcza tobie, wysyłać takie zdjęcie i wiadomość, której i tak nie rozszyfrujesz. – Shikamaru coś nie pasowało. – Daj mi to, pójdę do Hokage, może on coś z tego zrozumie.

– Nie. – Sai cofnął rękę. – Ja to zaniosę. Chyba wiem, o co może chodzić.

*

Naruto, wściekły jak cholera pobiegł na górę, a zaraz za nim Hideaki. Po chwili zobaczył, jak Naruto bierze w rękę wspólne zdjęcie i rzuca ramką o ścianę. Chakra aż w nim buzowała.

– Uspokój się. – Spróbował go jakoś pohamować, ale po chwili kolejną ramkę spotkał ten sam los.

– Po co kłamał, że to mi chce dać czas, że to ja mam się uporać z uczuciami, co?! – wykrzyknął Naruto. – Mógł od razu powiedzieć, że chce w końcu odbudować klan i znalazł już kogoś! To dlatego zerwał te zaręczyny!

Naruto chwycił bransoletkę i nią także z całej siły rzucił o ścianę, po czym zrezygnowany usiadł na łóżku.

Hideaki schylił się i podniósł ją, odkładając w bezpieczne miejsce. Wiedział, że gdy Naruto się jeszcze bardziej wścieknie i ją zniszczy, będzie tego żałował.

– To tylko zdjęcie, nie wiesz, co było w liście. – Usiadł obok, złapał go i zmusił, żeby na niego spojrzał. – To o niczym nie świadczy.

– Tak? Znam Sasuke od wielu lat. On nigdy, gdyby ktoś nie był dla niego bardzo ważny, nie pozwoliłby zrobić sobie takiego zdjęcia! Nigdy! Nawet na naszych nielicznych wspólnych ujęciach ani razu mnie nie przytulił.

– A pamiętasz nasz ostatnie zdjęcie? To za balkonie? – przypomniał mu Hideaki. – Też wygląda to tak, jakbym cię całował, a przecież tego nie zrobiłem.

– Ale to był przypadek! – Naruto nadal był wściekły. – A tu stoją i patrzą prosto w obiektyw. Wyglądają jak zakochana para. Przecież widziałęś…

–Widziałem – Hideaki przyciągnął go do siebie i zaczął głaskać uspokajająco po plecach. – Ale na pewno musi być jakieś wyjaśnienie.

Naruto wtulił twarz w jego obojczyk i objął go z całych sił. Tak bardzo teraz kogoś potrzebował. Tak bardzo pragnął bliskości.

– Chcę to zrobić – powiedział po dłuższej chwili, podnosząc głowę.

– Co chcesz zrobić? – Hideaki nie do końca rozumiał.

– Chcę się z tobą kochać. Ty codziennie pokazujesz mi, że coś dla ciebie znaczę, okazujesz mi uczucia, robisz wszystko, żeby poprawić mi nastrój. Ja to widzę. – Naruto spojrzał mu prosto w oczy i pocałował go w kącik warg. – Sasuke ze mną zerwał, jest mu już i tak wszystko jedno, więc nic ci nie zrobi.

Hideaki, czując roztrzęsione ciało Naruto w swoich objęciach, długą chwilę ze sobą walczył, zanim go od siebie odsunął.

– Nie, Naruto – powiedział. – Nie masz pojęcia, jak bardzo tego chcę, ale nie w takim momencie. Jesteś wściekły na Sasuke, masz wrażenie, że cię zdradził i chcesz się mu odpłacić tym samym. Jeżeli tak by się stało, zrobilibyśmy dokładnie ten sam błąd,  co za pierwszym razem, gdy w ogóle się do siebie zbliżyliśmy.

– Ale ja naprawdę tego chcę. – Naruto objął go mocniej.

– Nieprawda. Powodują tobą emocje, a gdy one opadną, będziesz tego żałował. Nie potrzebujesz w tej chwili kochanka, a przyjaciela, który cię przytuli i pozwoli ci się uspokoić.

Hideaki, nadal nie go wypuszczając go z objęć, położył ich obu na poduszkach. Naruto ciągle ciężko oddychał, czuł, że emocje jeszcze nie opadły, a chakra szaleje, ale powoli, leżąc tak przy nim, zaczynał się uspokajać.

Po kilkunastu minutach, gdy w końcu oddech Naruto unormował się, obaj po prostu zasnęli.

*

Ino, Kiba i Temari, słysząc wcześniej krzyki i dźwięk roztrzaskiwanego szkła, weszli w końcu na górę. Ino uchyliła cicho drzwi, a Kiba od razu wsadził głowę do środka.

– Nadal mówicie, że nic między nimi nie ma – zaśmiał się, chyba trochę za głośno, bo został trzepnięty w głowę przez Temari.

– Nie wiem – zastanowiła się Ino. – Hinata ma chyba rację, Naruto kocha tylko Sasuke, dlatego się tak zdenerwował tym, co zobaczył. Wydaje mi się, że Hideaki po prostu próbował go uspokoić.

– Ej, a może zrobimy im teraz zdjęcie i odeślemy Sasuke? Tak w ramach rewanżu! – Kiba wpadł na, według niego oczywiście, genialny pomysł. – Ale byłby wściekły – ucieszył się.

– Wiesz, po tym co się stało z Hideakim, mam dość wściekłego Sasuke – stwierdziła Ino, zamykając delikatnie drzwi, żeby ich nie obudzić. – Tobie też radziłabym z nim nie zadzierać, bo przez to, że wcisnąłeś mu szczeniaka, jesteś na jego celowniku bardziej niż inni.

– I w ogóle wstydź się. Hinata specjalnie dla ciebie przygotowała twoje ulubione danie, żebyś nie jadł karmy Akamaru, a ty nawet nie spróbowałeś – wyrzuciła mu Temari.

– Wcale nie jem karmy Aka… Ej, naprawdę? – zdziwił się Kiba. – Myślałem, że to dla Naruto.

– Dla Naruto zrobiła ramen, głąbie, to drugie było dla ciebie.

Kibie nie trzeba było dwa razy powtarzać. Pobiegł schodami na dół, rzucił się na stojący na stole pojemnik z jedzeniem i zaczął pałaszować tak szybko, że omal się nie udławił.

– Mam nadzieję, że ci smakuje, Kiba–kun – powiedział Hinata, uśmiechając się.

– Jest najchlepsiejsze na chświecie – wymemłał z pełnymi ustami.

*

Kakashi siedział w swoim gabinecie i przyglądał się wiadomości od Sasuke. Bo co niby miało znaczyć:

Przestań mnie szpiegować, bo skończysz marnie.

Jasne, na pewno szybko odkrył pilnujących go ANBU, ale czy on  już kompletnie na głowę upadł, wysyłając mu coś takiego? Owszem, Sasuke był jego uczniem i z tego powodu pozwalał mu na trochę więcej niż innym, ale on sam był jego Hokage i ten gówniarz musiał mieć do niego szacunek. Już on mu da popalić, jak tylko wróci z tego treningu.

– Skończysz marnie – prychnął, kręcąc głową w niedowierzaniu.

Żeby on nie skończył marnie, jak mu każe pomalować całą Główną Siedzibę Wioski. I tak w końcu musiał mu wymyślić kare za ten atak na Hideakiego, bo mimo że tamten odwołał zarzuty, Sasuke jakoś musiał za to odpowiedzieć.

Usłyszał pukanie do drzwi, a po chwili zobaczył w nich głowę Saia, który zaraz wszedł do środka. W rękach trzymał jakiś pergamin.

– To dostarczył mi jastrząb Sasuke – powiedział i położył na blacie biurka papier, razem z jakimś zdjęciem. – To chyba nie miało być do mnie, bo informacja jest zaszyfrowana.

Kakashi najpierw spojrzał na zdjęcie i uniósł brwi w zdziwieniu.

– To Sasuke zamienił narzeczonego na narzeczoną? – powiedział, choć w sumie sam do siebie. – Wyglądają jak jakaś zakochana para.

Po chwili zaczął czytać list, który był oznaczony jako „do rąk własnych”. Fakt, był zaszyfrowany, ale w taki sposób, by on mógł go odczytać. Spojrzał jeszcze raz na zdjęcie i jeszcze raz na list i wszystko ułożyło się w całość.

– Właściwie dlaczego ta wiadomość dotarła do ciebie? – zapytał, patrząc na Saia.

– Nie wiem. Ja tylko chciałem uzyskać trochę informacji i wysłałem swoją mewę na zwiady.

– Więc to jest pewnie do ciebie – westchnął Kakashi i rzucił my zwitek papieru z groźbą Sasuke. – A jastrząb musiał pomylić przesyłki.

Sai, czytając, co napisał do niego Sasuke, uśmiechnął się po swojemu i pokiwał głową.

– Najwyraźniej.

– Mam nadzieję, że nikt nie widział tego zdjęcia? – zaniepokoił się Kakashi. – Zwłaszcza Naruto?

– No… Tak właściwie to wszyscy widzieli. – Sai uniósł ręce w obronnym geście. – No co, to nie moja wina, że Sasuke tak źle wytrasował tego swojego ptaka.

– Dobra, nieważne, znikaj.

Kakashi wstał z miejsca i zaraz za Saiem wyszedł z gabinetu. Zszedł piętro niżej do pracowni analityków.

– Sprawdźcie, co to za dziewczyna – powiedział poważnym tonem i pokazał im zdjęcie. – Zacznijcie od Korzenia i nawet jak nie znajdziecie jej, to może kogoś z podobnymi rysami twarzy. Potraktujcie to jako priorytet, musze to mieć jak najwcześniej.