SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 34

Naruto zostawił Kuramka przed szpitalem, kazał mu być grzecznym i wszedł za Sasuke do środka.

To było rutynowe badanie, mające na celu upewnienie się, że z komórki Hashiramy na pewno dobrze się przyjęły i nic nieprawidłowego się nie dzieje. Tsunade jak zwykle wykonała rentgeny, po czym obejrzała zdjęcia na monitorze.

– Naruto, ty możesz iść – powiedziała, podchodząc do stolika, na którym leżały jakieś papiery i zajęła jedno z krzeseł. – Sasuke, z tobą muszę porozmawiać.

– Coś się stało? – zaniepokoił się Naruto. – Coś nie tak z ręką? Dlaczego ja nie mogę zostać? Też chcę wiedzieć. Sasuke, powiedz coś!

– Właśnie dlatego nie możesz zostać – westchnęła Tsunade. – Spokojna rozmowa przy tobie jest niemożliwa. A z ręką wszystko w porządku.

Naruto tylko prychnął, ale w końcu wyszedł. I tak się dowie, o co chodzi.

– Posłuchaj, Sasuke. – Tsunade oparła podbródek na rękach. – Chciałam, żebyś został sam, bo temat który chcę poruszyć, jest dość… delikatny.

Sasuke spojrzał na nią zdziwiony. Nie miał pojęcia, o co może jej chodzić.

– Wiem, że chcesz odbudować klan. Wiem też z pewnych źródeł, że Orochimaru robi wszystko, by cię przekonać, żebyś w tym celu zgodził się na jego eksperyment. Sasuke, musze cię ostrzec…

– To pewnie wiesz też, że się nie zgodziłem – Sasuke wszedł w jej słowo. – Nie jestem idiota, mam świadomość, do czego Orochimaru potrzebuje moich genów. On nadal ma obsesję na punkcie Sharingana.

– Tak, wiem, że się nie zgodziłeś. Ale musze ci to powiedzieć, gdybyś w przyszłości zmienił jednak zdanie. – Tsunade zastanowił się chwilę. – Ten eksperyment Orochimaru to nie jest i nigdy nie będzie prawdziwy człowiek. Może się tak zachowywać i sprawiać takie wrażenie, ale nim nie będzie. To sztuczny twór. Można mu nadać pewne cechy, ale nie będzie zdolny przedłużyć linii twojego klanu.

Sasuke kiwnął głową. Tak, domyślał się, na czym to polega. Orochimaru w swoim laboratorium miał kilka kopii takich „dzieci”, wszystkie wyglądały tak samo.

– Myślałam o tym i jest inna możliwość. Ale to nie będzie łatwa decyzja, będziesz ją musiał na spokojnie i chłodno przemyśleć. Dlatego właśnie nie chciałam Naruto przy tej rozmowie.

Sasuke zmarszczył brwi. Czy Tsunade coś mu sugerowała? Miałby go zdradzić?

– Jasne, że istnieje inna możliwość, wiem, jak się robi dzieci. Ale to nie wchodzi w grę.

Tsunade spojrzała na niego zdezorientowana, ale po chwili zrozumiała.

– Nie, nie o to chodzi. Widzisz, ostatnio byłam na sympozjum medycznym w Kirigakure. Opracowali pewną metodę dla par, które nie mogą mieć dzieci. Jest to laboratoryjna metoda stworzenia zarodka.

– Przecież ja i Naruto…

– No i właśnie to jest ten problem. Dziecko musi urodzić kobieta. Jest też kilka innych zasad, które mogą ci się nie spodobać.

– Nie wiem, czy chcę tego nadal słuchać.

– Myślę, że powinieneś, bo to twoja szansa – zirytowała się Tsunade.

Sasuke prychnął, ale w końcu wzruszył ramionami i dał jej mówić dalej.

– Dziecko urodzi się w odpowiedniej rodzinie shinobi i to przez nią będzie wychowywane. Nie zobaczysz go za szybko. Oczywiście dostanie odpowiednie wykształcenie, rodzice o to zadbają.

– Nazwisko też dostanie inne? – zapytał z przekąsem Sasuke. Wcale mu się to nie podobało.

– Nie wiem. – Tsunade pokręciła głową. – To nowa metoda, jeszcze nie było przypadku, gdzie ktoś w ten sposób chciał przedłużyć zaawansowaną linię krwi i klan. Zazwyczaj wybierają prostsze metody, ale jak powiedziałeś, to nie wchodzi w grę. I w sumie dobrze, bo gdyby Naruto się dowiedział, to marny byłby los lasów naokoło Konohy.

– Jakieś jeszcze świetne zasady?

– Tak. – Tsunade postanowił nie zwracać uwagi na sarkastyczny ton. ­– Gdybyś się zdecydował, to twój potomek w wieku dwunastu lat trafi do Akademii. Wtedy to już ty będziesz miał prawo do decydowania o nim.

Sasuke zmarszczył brwi. Myśląc o odbudowie klanu, nigdy nie zastanawiał się jakby to było wychować małe dziecko. On się do tego kompletnie nie nadawał, a jeżeli chodzi o Naruto, było jeszcze gorzej, bo on nawet geninów nie potrafił ogarnąć.

A jednak w tym wszystkim wiele rzeczy mu nie pasowało.

– Sasuke… – Tsunade spojrzała na niego uważnie. – Przemyśl to na spokojnie, porozmawiaj z Naruto. To na ten moment jest chyba twoja jedyna szansa na odbudowę klanu Uchiha.

*

Naruto, mimo że trzy dni męczył Sasuke pytaniami , o czym rozmawiał z Tsunade, nie puścił pary z ust. Ciągle tylko go zbywał, twierdząc, że to nic istotnego. Tylko skoro faktycznie to było nic istotnego, to dlaczego nie chciał powiedzieć?

Naruto zmarszczył brwi, zakładając kamizelkę jounina. Coś tu było nie tak.

– Na którą masz spotkanie z Kakashim? – zapytał Sasuke.

– Na dwunastą. A ty?

– Piętnaście po. Jak wyjdziesz, poczekaj na mnie.

Obaj musieli iść i załatwić ostatnie formalności związane z egzaminem na chunina. Zwykle weszliby do gabinetu razem, ale tym razem Kakashi chciał jeszcze uzyskać informację na temat trenerów każdego z geninów.

Spotkania były już czystą formalności. Kakashi nie był specjalnie zdumiony faktem, że Sasuke będzie trenerem Ryujiego, a Karin Akane. Jedynie trzecia osoba go zastanowiła.

– Suigetsu… Nie wiedziałem, że to on będzie opiekunem Sayuri.

Naruto uśmiechnął się.

– Ja wcześniej też nie. Sasuke dopiero wczoraj powiedział mi, że to on i że jakimś cudem udało mu się go przekonać, bo za pierwszym razem odmówił.

– Dobrze, w takim razie. Zlecę przygotowanie jego kwatery, bo tę dla Karin już załatwiłem.

– Kakashi–sensei, a jaki będzie ten egzamin teoretyczny? Co genini będą musieli zrobić?

– Myśleć.

– A coś więcej? – Naruto nie ustępował. Bardzo zależało mu na tym, żeby jego genini zdali. – Tak po znajomości?

– Tak po znajomości to myśleć logicznie.

Kakashi pokręcił głową i machnął na niego ręką, sugerując żeby już sobie poszedł. Naruto i jego genialne pytania.

Kiedy Sasuke wszedł do gabinetu, Naruto oparł się o ścianę i przymknął oczy. Ciekawiło go, jak to będzie wyglądało. I jak to będzie później, z egzaminem z praktycznym. Znów kilka etapów i walki pomiędzy sobą? Przypomniał sobie swój pierwszy egzamin. Niestety, nie został dokończony, przerwała go inwazja Orochimaru. Po tym wszystkim tylko Shikamaru dostał tytuł chunina.  Nikt inny, nawet Sasuke czy Gaara. Tak, tylko niecałe trzy lata później Gaara był już nie tyle chuninem, a Kazekage. Ale mu wtedy zazdrościł. W ogóle ciekawe, co u niego. I co się dzieje w Sunie. Co z Sakurą i...

– Cześć – usłyszał głos tuż przy swoim uchu, a zaraz potem poczuł cmoknięcie w nos.

Otworzył oczy. Dokładnie naprzeciwko siebie zobaczył twarz, którą dobrze znał. Bursztynowe oczy, włosy w kolorze kawy z mlekiem.

– Hideaki? Co ty tu robisz? – zapytał zaskoczony. Choć zaskoczony, to mało powiedziane.

– Myślałem, że bardziej się ucieszysz – uśmiechnął się lekko Hideaki, nie spuszczając wzroku z niebieskich oczu. – Kiedy żegnaliśmy się ostatnim razem, powiedziałeś, że nie chcesz, żebym wyjeżdżał.

– No tak, ale… Wróciliście? – Naruto nie rozumiał.

– Nie. Tylko ja wróciłem.

Hideaki chwilę patrzył na niego w milczeniu, a potem, gdy Naruto trochę się speszył i odwrócił wzrok, chwycił jego podbródek i zmusił, żeby znów spojrzał prosto na niego. Był zdecydowany powiedzieć mu prawdę.

– Wiem, że to wszystko jest cholernie popieprzone, ale nie mogłem inaczej. Naruto, ja…

Zanim zdążył dokończyć to, co miał do powiedzenia, poczuł tak silny cios w twarz, że aż poleciał na przeciwległą ścianę i walną o nią głową. Ból był taki, że na chwilę stracił zdolność logicznego myślenia. Dopiero po chwili, gdy doszedł do siebie, poczuł, jak z nosa spływa mu krew. Podniósł głowę i zobaczył Sasuke.

– Nigdy więcej go nie dotykaj.

Sasuke podszedł bliżej. Mówił to przeraźliwie spokojnym tonem, ale jednocześnie patrzył na niego z wściekłością. Czyżby to był ten cały „urok osobisty” Sasuke Uchihy? Dlatego mieli przed nim taki respekt?

– Nie boję się ciebie.

Hideaki podniósł się. Miał gdzieś, że jego przeciwnikiem jest legenda wojny, skoro ta legenda była dupkiem.

Sasuke prychnął tylko z pogardą i chciał się odwrócić, ale nie zdążył, bo zupełnie się tego nie spodziewając, otrzymał taki sam cios. Przeklął głośno, podnoszą się z podłogi. Cholera, nie sądził, że Hideaki ma na tyle odwagi, żeby chcieć z nim walczyć, zaskoczył go.  

– A Naruto sam ma prawo decydować o sobie – usłyszał i aż w nim zawrzało.

– Posłuchaj, kretynie. – Sasuke chwycił go za bluzę. – Tamta sytuacja już nigdy się nie powtórzy, więc trzymaj łapy przy dobie, bo pożałujesz!

Cały aż kipiał ze złości. Co ten gnojek sobie wyobrażał? Myślał, że może tak po prostu tu wrócić i znowu mieszać w głowie Naruto. Prędzej naprawdę go zabije, niż na to pozwoli.

– Tamta sytuacja nie miałaby w ogóle miejsca, gdybyś nie był dupkiem! – Hideaki odepchnął go.

Chwilę patrzyli na siebie wściekłym wzrokiem, aż w końcu w oczach Sasuke błyskał Sharingana, a w rękach Hideakiego pojawił się paraliżujące igły.

– Nie, przestańcie!

– Co tu się dzieje? – zaalarmowany krzykami Kakashi wyszedł z gabinetu.

Po chwili, widząc, jak wyglądają i co się szykuje, chwycił ich obu za nadgarstki i pchnął na przeciwległe ściany.

– Czy wyście już naprawdę podurnieli? Ciągle jak nie jeden z drugim, to drugi z trzecim urządzają sobie bójki?!

Kakashi spojrzał na nich ostro. Teraz to już naprawdę przesadzili.

– O co tym razem poszło? – Patrzył to na Hideakiego, to na Sasuke i kręcił w niedowierzaniu głową. – Po was bym się tego nie spodziewał. Geniusz klanu Uchiha i geniusz w tworzeniu trucizn biją się jak gówniarze. Na pewno jesteście dorośli? Gdybym was nie znał, pomyślałbym jeszcze, że może pobiliście się o jakąś dziewczynę, ale to raczej niemożliwe.

– O nic nam nie poszło – mruknął Sasuke.

Starł strużkę krwi z wargi i spojrzał wrogo na Hideakiego, który odwzajemnił się tym samym.

Kakashi patrzył na nich jeszcze chwilę, po czym machnął ręką z rezygnacją.

– Sasuke, chodź jeszcze na chwilę, zapomniałem dać ci do podpisu jednego dokumentu.

Sasuke, wchodząc niechętnie do gabinetu, rzucił jeszcze Hideakiemu ostrzegawcze spojrzenie. Miał nadzieję, że zrozumie.

Naruto podszedł do Hideakiego.

– Cały czas krew ci leci.

Wygrzebał z kieszeni czystą chustkę i przytknął mu ją do nosa.

Hideaki chwycił chustkę, chcąc ją przytrzymać, przy okazji też nie mógł się powstrzymać przed dotknięciem ręki Naruto.

– Dlaczego wróciłeś? – zapytał Naruto. Musiał wiedzieć, co się stało.

– Naprawdę nie wiesz?

Hideaki spojrzał na niego, a jego bursztynowe oczy wydawały się być nieco smutne.

– Odkąd cię pocałowałem, nie mogę przestać o tobie myśleć. – Odgarnął Naruto włosy z czoła. – Chyba… Chyba cię…

Zanim zdążył powiedzieć coś więcej, drzwi do gabinetu Hokage znów się otworzyły.

– Hideaki, do środka! Sasuke, na zewnątrz! I nie ważcie się ruszyć jeden drugiego.