SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 18

Naruto, kiedy w końcu doszedł jako tako do siebie, nadal był nieco otępiały. Nie pamiętał za dużo z tej nocy, jedyne, co ciągle przewijało mu się przez pamięć, to jakaś rzeka. 

– Sakura-chan, czy ja wczoraj byłem nad rzeką? – zapytał.

Sakura odwrócił się w jego stronę. Dopiero co skończyła robić wykład Hideakiemu na temat nieodpowiedzialnego zachowania. Bo Naruto zatruł się, będąc pod jego nadzorem. I w ogóle, dlaczego jej nie obudził? Jasne, on był specjalistą od trucizn, ale Naruto miał ponoć omamy i halucynacje. Mogłaby może jakoś pomóc.

– Nie Naruto, po tych oparach miałeś po prostu halucynacje.

– Halucynacje…

To słowo… Pamiętał je. Jak przez mgłę, ale pamiętał. Było coś o halucynacjach. I na pewno była jakaś rzeka. Ale co to za rzeka?

Spojrzał na zegarek i zerwał się z kanapy.

– A ty dokąd? – Sakura uniosła brwi. – Nie wypuszczę cię stąd, dopóki nie wydobrzejesz. Nadal bredzisz o jakiejś rzece.

– Ale umówiłem się z Shikamaru, musze z nim ustalić termin spotkania w sprawie projektu!

– Jak z Shikamaru, to pewnie na jakimś dachu. Nie mam zamiaru brać odpowiedzialności za to, że rozbijesz sobie głowę, kiedy z niego spadniesz.

– Ale Sakura-chan…

– Ja z nim pójdę – zaoferował się Hideaki.

– Ty to się lepiej nie odzywaj – warknęła Sakura. –  Zatrułeś go! Poza tym…

Zamilkła, nie chcąc powiedzieć tego, co jej ślina na język przyniosła. Bo tak szczerze mówiąc, zaczęła się na serio obawiać tej ich relacji. Jeszcze do wczoraj myślała, że Hideaki nie jest kompletnie zainteresowany, ale ta noc… Cholera, znała jego czułe punkty, wiedziała, jak go podniecić, a mimo to im nie wyszło. Był tak strasznie spięty, poddenerwowany i jakiś taki rozkojarzony.

            Sakura doskonale wiedziała, jak na ludzi działa Naruto. On potrafił przekonać do siebie chyba każdego. Ludzie go kochali. Za osiągnięcia, za osobowość, za ten wieczny optymizm. Niech to, przecież on potrafił przekonać Nagato, który chciał zniszczyć świat, do tego, by go naprawił. Dla Naruto nic nie było niemożliwe. Więc to, co jej też wczoraj wydało się niemożliwe, teraz już było możliwe.

            Nie chciała, żeby Hideaki poszedł z Naruto, wolałaby ich trzymać z dala od siebie. Jednak uzmysłowiła sobie, że rozmowa z kimś innym jest w tym momencie dużo ważniejsza. Jeżeli Hideaki też poczuł coś do Naruto – na to nie miała wpływu. Ale mogła mieć wpływ na determinację innej osoby.

– Idźcie – powiedziała, chociaż zdecydowanie wbrew sobie.

Kiedy w końcu wyszli na klatkę schodową, Hideaki chwycił Naruto za nadgarstek i go zatrzymał. Było to półpiętro, więc nie musieli uważać na żadnych wścibskich sąsiadów mogących podglądać przez wizjer.

– Co pamiętasz z nocy? – zapytał, siadając na schodach.

Musiał wiedzieć, czy to, co mówił Naruto, było tylko skutkiem trucizny, czy naprawdę tak myślał.

– Rzekę.

To było pierwsze, co przyszło Naruto do głowy. Usiadł obok i próbował sobie coś jeszcze przypomnieć.

– Rzekę – powtórzył. – I… i chyba, że można było w niej utonąć . Ale pytałem Sakury-chan, nie byłem nad żadną rzeką. I przecież umiem chodzić po wodzie, nie utonąłbym.

Hideaki przysunął się do niego. Chwycił Naruto za rękę i zacisnął jego palce wokół własnej dłoni, którą po chwili przyłożył do jego czoła. Fakt, Naruto nie miał teraz już takiej gorączki, jak wczoraj, ale może sobie przypomni.

– Rzeka – wyjaśnił.

Naruto zmarszczył brwi, usilnie nad czymś myśląc. O ile w myśleniu nigdy nie był za dobry, przez to nagłe uczucie chłodu coś zaczął kojarzyć.

– Jestem twoją halucynacją, pamiętasz?

Hideaki, mówiąc to, uśmiechnął się tak, że serce mu zmiękło i, powoli, bo powoli, zaczął sobie przypominać momenty tamtej nocy. Słowo halucynacja była chyba słowem kluczowym, które odblokowało mu w jakimś stopniu pamięć.

– Było bardzo gorąco, widziałem księżyc i… ciebie – stwierdził w końcu. – Byłeś ze mną.

– Byłem – potwierdził Hideaki. – A ty… Mimo że przez większość czasu bredziłeś, wyraźnie chciałeś czegoś ode mnie.

– Czego chciałem?

Naruto spojrzał mu prosto w oczy i zawiesił się na chwilę. Te oczy były naprawdę ładne. Mógłby tak po prostu siedzieć i na nie patrzeć.

– Naruto, nie… – Hideaki pokręcił głową, widząc jego wzrok. – Ja już dzisiejszej nocy prawie przegrałem walkę z samym sobą...

– Po co walczyć samemu ze sobą? – zdziwił się Naruto.

Hideaki zmarszczył brwi. Chyba te opary jeszcze działały jakoś na jego umysł.

– Jak chcesz, możesz powalczyć ze mną. Pokażę ci moje techniki. Zawsze walczyłem z Sasuke, ale… – Naruto zamilkł i wyraźnie spochmurniał.

Hideaki przymknął powieki. Właśnie Sasuke. I Sakura. Mimo że chciał, to nie mógł, nie mogli… Cholera, po co w ogóle tu przyjechali, w Sunie wszystko układało się idealnie. To znaczy sam to zaproponował, widząc, że Sakura tęskni za przyjaciółmi, ale gdyby wtedy wiedział, co może się stać, jakie może przynieść to konsekwencje, zjawiliby się tylko na ślubie i zaraz po nim wrócili. Nie zdążyłby poznać Naruto na tyle, żeby…

– Chodź, odprowadzę cię do Shikamaru – powiedział.

Potem będzie musiał porozmawiać z Sakurą, która chyba się czegoś domyślała i będą wspólnie musieli podjąć ważną decyzję.

*

Shikamaru, jak przewidziała Sakura, czekał na Naruto na jednym z dachów niedaleko Głównej Siedziby Wioski.

Zdziwił się, że Naruto ma towarzystwo, a potem jeszcze bardziej, gdy ten zachwiał się i Hideaki musiał go przytrzymać.

– Uważaj na niego. Zatruł się wczoraj oparami i nadal ma problemy z koordynacją i myśleniem. – Hideaki zmusił Naruto, żeby usiadł i wcisnął mu w ręce butelkę z wodą. – Pij, to pomaga i… Uważaj na siebie, Naruto  – powiedział.

Spojrzał mu prosto w oczy, jakby chciał się upewnić, że zrozumiał, jednak to było błędem, bo zagapił się chyba odrobinę za długo.

To nie uszło uwadze Shikamaru, który znów zmarszczył brwi. Jasne, wiedział, że się pogodzili, sam ich do tego zmusił, ale to było naprawdę dziwne. Oni patrzyli na siebie jakby… Shikamaru potrząsnął głową. Chyba coś mu się przywidziało. Na pewno coś mu się przywidziało.

– Naruto – przesunął się tak, żeby siedzieć naprzeciwko niego – chciałeś się pilnie spotkać. Dzisiaj zebranie Rady, mam nadzieję, że rozmawiałeś z Sasuke.

– Rozmawiałem – mruknął Naruto.

– I co, zgodził się? – zapytał, bo choć słyszał plotki, wolał się upewnić.

– Nie.

„Nie”. To zimne, oschłe, beznamiętne „nie”. Nadal bolało. Nadal, gdy przypominał sobie tamten wieczór, żołądek zaciskał mu się nieprzyjemnie. To dlatego tak bardzo starał się w ogóle nie myśleć o Sasuke.

– Shikamaru, czy moglibyśmy przełożyć to zebranie? Najlepiej przeciągnąć to jak tylko się da? Ja… Ja muszę się nad tym wszystkim jeszcze zastanowić.

Shikamaru spojrzał na niego uważnie. Naruto wydawał się być bardzo niestabilny emocjonalnie. Jeszcze kilka chwil temu, gdy rozmawiał z Hideakim, wydawał się być szczęśliwy, ale gdy tylko temat zszedł na Sasuke i jego decyzję, zmienił się nie do poznania. Wyglądał jak kupka nieszczęścia. Coś w tym wszystkim było i musiał się dowiedzieć co.

– Wiesz, to decyzja Hokage, ale myślę, że jak przedstawię odpowiednie argumenty, to powinien się zgodzić – powiedział po zastanowieniu. – Pytanie, co mam mu powiedzieć?

– Powiedz, że…

Naruto nie dokończył. Nie wiedział, co miałby powiedzieć. Czy w ogóle on i Sasuke jeszcze istnieli jako para? Poza tym Hideaki… Czuł się kompletnie rozbity. Bo czym było uczucie do Sasuke, a czym do Hideakiego.

– Shikamaru, jak szybko człowiek może się w kimś zakochać? – zapytał.

Nawet nie zastanowił się, jak to zabrzmi. Musiał wiedzieć. A w końcu Shikamaru był geniuszem, więc kto miałby znać odpowiedź, jak nie on?

– Hę? – Shikamaru spojrzał na niego zdziwiony takim pytaniem. Podrapał się po głowie. – No wiesz, nie jestem ekspertem akurat w tej dziedzinie, ale mówią, że istnieje miłość od pierwszego wejrzenia. Z drugiej strony, ty i Sasuke uświadamialiście sobie to wiele lat, więc musiałbyś się zastanowić, kiedy to konkretnie się… Zaraz, tobie wcale nie chodzi o Sasuke?

Shikamaru otworzył szeroko oczy, gdy coś do niego dotarło. Czyżby to… Zaczął łączyć ze sobą fakty. Od kilku dni krążyła plotka, że Naruto rozstał się z Sasuke. Nie prowadzili już wspólnych treningów, a Naruto mieszkał u Sakury. To raz. Dwa. Sasuke nie zgodził się na ślub. To mogłaby być przyczyna zerwania. Trzy. Naruto zaczął uczyć się tworzenia trucizn u Hideakiego, a to, jak dzisiaj na siebie patrzyli… Shikamaru złapał się za głowę. Gorzej być nie mogło. Jeżeli Sasuke i Sakura się dowiedzą, to nie wiadomo, czyj gniew i jego skutki będą większe… Sasuke, nawet jeśli plotki były prawdziwe i się rozstali, nie wybaczy mu tego i rozniesie pół Konohy, a Sakura drugie pół, gdy się okaże, że Naruto odbił jej kolejną miłość. Tak czy inaczej, sam Naruto na pewno tego nie przeżyje.

– Zakochałeś się w Hideakim? – zapytał jeszcze dla pewności.

Mimo że chyba znał odpowiedz, w duchu modlił się, żeby Naruto zaprzeczył. Ale nie zaprzeczył.

– Nie wiem – powiedział po prostu. – Nie wiem.

Shikamaru złożył ręce w piramidkę i zaczął główkować. Nie wiedział, jak to ugryźć. Choć… Ostatni czytał trochę książek na temat psychologii, w końcu jako doradca Hokage cały czas musiał się szkolić. Socjologia, psychologia i jeszcze wiele różnych rzeczy. Coś mu się przypomniało, bo jeden z tematów go zainteresował.

– Co czujesz, gdy myślisz o Sasuke? – zapytał, nawiązując do jednej z książek. To była chyba: „Psychologia uczuć. Jak mężczyźni okazują zauroczenie”. – Zanim odpowiesz, zastanów się i przypomnij sobie cały wasz związek, nie tylko to, co zdarzyło się ostatnio.

– Złość – mruknął Naruto, zaciskając ręce. - A jak przypomnę sobie, co razem przeszliśmy i to, że przecież ciągle go kocham, to jeszcze większą złość.

– Dobra. A co czujesz, kiedy myślisz o Hideakim – zadał drugie pytanie, choć domyślał się, jak będzie odpowiedź.

– Motylki – powiedział Naruto i uśmiechnął się.