SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 14

Wesele zaczynało się rozkręcać. Lampiony porozwieszane między drzewami były coraz bardziej widoczne z racji tego, że zrobił się półmrok, a muzyka w tle zachęcała do udziału w zabawie.

Jako że nie było to typowe wesele ze stolikami i przypisanymi miejscami, liczni goście, którzy akurat nie tańczyli, siedzieli w różnych miejscach. Na rozkładanych krzesłach, ławkach czy nawet kocach.

– I jak się bawicie? – zapytała Ino.

Mimo swoich wcześniejszych obiekcji w temacie takiej formy wesela, naprawdę była zadowolona. Nie spodziewała się, że na jej ślub przyjdzie aż tyle osób. Fakt, dużą cześć stanowili fani poradników Saia, ale poza momentem jego przemowy, to ona była w centrum uwagi. Goście komplementowali jej makijaż, długie włosy i suknię. Kilka razy usłyszała, jak ktoś powiedział, że Sai miał rację, nazywając ją ślicznotką. O, i było kilku dziennikarzy z innych Krajów, którzy robili zdjęcia! Tak więc, czego mogłaby chcieć więcej?

– Ja po prostu fantastycznie – stwierdziła Sakura.

I tym razem to nie był sarkazm. Mimo wydarzeń dzisiejszego dnia, teraz zdołała się rozluźnić. To wesele, mimo katastrofalnych początków, przerodziło się w coś, co naprawdę ją cieszyło. Zwłaszcza, gdy przypomniała sobie o wczesniejszym, na którym była. Przesiedziała cały wieczór przy stoliku, łudząc się naiwnie, że Sasuke poprosi ją do tańca, a potem… No potem było jeszcze gorzej.

A teraz? Nie dość, że miała chłopaka, który dawał się wyciągać na parkiet, to jeszcze w międzyczasie tańczyła z innymi chłopakami. Przed chwilą z Lee, który przez swój entuzjazm narzucił takie tempo, że ledwo oddychała.

– Jak powiesz temu głąbowi, żeby przestał się ze mną obchodzić jak z jajkiem, to ja może też zacznę – warknęła Temari.

– Jesteś w ciąży – zaprotestował Shikamaru.

Owszem, jego żona też chciała pójść potańczyć, ale obawiał się o jej brzuch. A co, jak ktoś ją przypadkiem szturchnie? Albo zbytnio się przemęczy?

– W drugim tygodniu! Przecież nie urodzę dzisiaj!

Temari miała ochotę przywalić mu tak, żeby wyglądał jak ta cała reszta. Jakim sposobem osoba z tak genialnym umysłem, mogła tak idiotycznie reagować na jej ciążę?

– Temari ma rację – usłyszeli.

To był Sai. Usmiechał się i trzymał coś za plecami.

– Przepraszam, Ino, musiałem coś załatwić – przeprosił. – Naruto, Hideaki, to dla was.

Wyciągnął rękę z podłużnym pakunkiem. Był nawet obwiązany kokardką, jednak taką, którą ktoś najwyraźniej odczepił od jakiegoś bukietu, bo miała poprzyczepiane resztki listków.

Naruto z Hideakim spojrzeli na siebie zdezorientowani.

– Tak, wiem, że na weselu prezenty daje się tylko państwu młodym, a wy przecież nie bierzecie ślubu, ale postanowiłem zrobić wyjątek – Sai usmiechnał się po swojemu.

            Naruto zmarszczył brwi, ale zaczął rozpakowywać ten prezent.

– Co to ma być? – zapytał, widząc zawartość. Nadal nie miał pojęcia o co chodzi.

– Linijka – odpowiedział Sai, zdziwiony, że nie wiedzą, co to jest.

– Wiem, że to linijka. Ale po co nam ona?

– Jeden z moich czytelników powiedział, że kłóciliście się obaj o to, kto ma większego penisa. Poradnik mówi, że wszystkie konflikty trzeba rozwiązywać od razu, więc wysłałem jednego z geninów, żeby przyniósł linijkę – uśmiechnął się znów, zadowolony, że znalazł rozwiązanie. – Możecie iść się zmierzyć nawet teraz.

– Sai! – warkneła Ino.

Nie, no jej już obecny maż przeszedł dzisiaj samego siebie. Cud, że znajomi chcieli w ogóle z nimi rozmawiać. I serio, jeszcze słowo, a zamiast nocy poślubnej będzie pogrzeb. Bo własnoręcznie go zabije!

– Idziemy!

– Ej, ale chciałem być sędzią…

–I lepiej się już dzisiaj nie odzywaj!

Pociągnęła go za rękaw garnituru. Musiała go jak najszybciej stad zabrać, bo jeszcze chwila i nawet nie będzie co grzebać.

– I co, Hideaki, nadal chcesz poznać bliżej Saia? – roześmiał się Kiba.

– O ile ktoś go wcześniej na serio nie zabije – burknął Naruto. – Najchętniej wsadziłbym mu tą linijkę w… – zamilkł, widząc wzrok dziewczyn.

– Dajcie spokój, przecież to jego sposób na nawiązywanie relacji – stwierdził Hideaki.

– Zobaczymy, co powiesz, jak zostaniesz nowym bohaterem jego poradnika – mruknął Naruto.

– Nie wydaje mi się – Hideaki wzruszył ramionami. – A skoro już mamy linijkę, to jak, Naruto, może jednak sprawdzimy? – zapytał, mrużąc oczy tak, jakby rzucał mu wyzwanie.

Niestety, rzucone wyzwanie spotkało się jedynie z tym, że Naruto też rzucił… ale linijką w niego.

Sasuke, stojąc z boku i obserwując to wszystko, marszczył brwi. Coś mu się w tej relacji Naruto z Hideakim nie podobało. Niby się kłócili, ale ten  roziskrzony wzrok Naruto, gdy wcześniej o nim opowiadał… Sasuke nie miał pojęcia, co się konkretnie wydarzyło, gdy zostali sami, ale podejście Naruto diametralnie się zmieniło. Wcześniej najchętniej utopiłby go w łyżce wody, a teraz wydawał się być nim zachwycony. I mimo że starał się to maskować drobnymi złośliwościami, na które inni mogliby się nawet nabrać, on to widział.

– A ty co masz taką minę? – zapytał Shikamaru, stając obok.

– Mam taką jak zwykle – skwitował Sasuke. – Ale jak już jesteś, mam do ciebie jedno pytanie. Możesz mi powiedzieć, dlaczego wszyscy wiedza, czym do tej pory zajmował się Naruto, to znaczy wszyscy poza mną? – zaakcentował dwa ostatni słowa.

– A o co konkretnie ci chodzi?

– A to jest coś więcej?

– Eh… – westchnął Shikamaru.

Więc Sasuke już wiedział. Pytanie: ile wiedział. Bo o tej drugiej części planu nie był poinformowany nikt poza nim, Kakashim, Tsunade, Shizune i Iruką. No i oczywiście Naruto, jednak on najwyraźniej nadal nie wiedział, jak się za to zabrać.

– Nie rozmawiałeś z Naruto, prawda? – zapytał, chcąc się upewnić.

– Nie. I nie wiem też tego od nikogo z was, a od kogoś, kto mieszka wiele kilometrów stąd. Ja wiem, że Orochimaru nadal ma świetny wywiad, ale… Naprawdę nie mogliście powiedzieć od początku, o co wam chodzi?

– I co byś wtedy zrobił? To decyzja Rady, nie masz na nią wpływu.

– Powiedziałbym Naruto, że to walka z wiatrakami. Te dziadygi nigdy na coś takiego nie pozwolą, więc po co zawracać sobie tym w ogóle głowę?

Shikamaru podrapał się po głowie. Chyba już wiedział, dlaczego Naruto tak odwlekał w czasie tę całą sprawę. Sasuke myślał zupełnie innymi kategoriami, jemu ślub nie był do niczego potrzebny. I o ile Naruto potrafił przekonać go do niektórych rzeczy, to to było coś na zupełnie inną skalę. Coś, co na pewno w jakimś stopniu zmieniłoby ich życie.

– Musisz porozmawiać z Naruto. I to jak najszybciej, bo faktycznie jest coś jeszcze poza tym, o czym już wiesz.

– Zrobiłbym to nawet teraz, gdyby nie fakt, że całą jego uwagę przyciąga nowy najlepszy przyjaciel – stwierdził z irytacją Sasuke, upijając łyk drinka.

Zaczynał być na Naruto coraz bardziej zły.

– No właśnie, Shikamaru, co ty im właściwie zrobiłeś. Zachowują się, jakbyś ich zahipnotyzował.

Sakura, która właśnie do nich podeszła, była nieco zdezorientowana.

– Gadają ze sobą od dobrej półgodziny, raz się kłócą, raz śmieją. Nawet po drinki poszli razem.

– Dobrze, że jeszcze się za rączki nie trzymają – zaśmiał się Kiba, który usłyszał, o czym rozmawiają. – Normalnie jak papużki nierozłączki, albo jak kiedyś wy – powiedział, patrząc na Sasuke.

Zaraz jednak uciekł, bo te historie i plotki o Tsukuyomi były nieco niepokojące.

Sasuke zazwyczaj po takim tekście Kiby walczyłby ze sobą, żeby nie potraktować go Chidori, ale tym razem te słowa go zastanowiły. Kiba powiedział: „tak jak wy kiedyś”. Kiedyś. W którym momencie to się aż tak zmieniło. Przecież wcześniej, mimo że mieli oddzielne domy, nie ruszali się nigdzie bez siebie. A teraz? Mieszkają razem, a spędzają ze sobą dużo mniej czasu. Dodatkowo gdyby nie to, że wspólnie trenują swoje drużyny, to byłoby z tym czasem dużo gorzej. Każdy miał inne obowiązki i czasami mijaliby się po prostu w drzwiach. W ich związku ewidentnie czegoś brakowało. Tylko czego?

– Nic im nie zrobiłem. Przytrzymałem ich tylko blisko siebie, żeby w końcu wygarnęli jeden drugiemu swoje pretensje. – Shikamaru wzruszył ramionami. – Przecież nie chciałem, żeby się do siebie przylepili na stałe, tylko żeby doszli do porozumienia.

– W sumie coś w tym jest. Naruto w końcu ma się komu wygadać, bo Hideaki akurat  jest świetnym słuchaczem.

Sasuke jeszcze raz na nich spojrzał. Faktycznie, Naruto gadał jak najęty i widac było, że jest z tego powodu bardzo zadowolony. No cóż, Sasuke musiał przyznać, że on nie miał cierpliwości do słuchania jego paplaniny. Zwykle albo go nie słuchał, za co Naruto potem miał do niego pretensje, albo zwyczajnie zbywał.

Może Sakura miała rację, może Naruto po prostu potrzebował się wygadać? Jednak Sasuke miał nieprzyjemne wrażenie, że to nie tylko o to chodzi.  

– Dobra. – Odstawił drinka. – Idę przerwać te zaloty, bo Naruto ma mi najwyraźniej coś do wyjaśnienia.

*

Naruto, kiedy Sasuke tak bezceremonialnie odciągnął go od Hideakiego, twierdząc, że musza porozmawiać, nie miał za bardzo pojęcia, o co chodzi. I nadal nie miał, bo Sasuke, mimo że od kilku minut stali w znacznym oddaleniu od innych ludzi, nadal nic nie mówił.

– Draniu? –  zniecierpliwił się. – Powiesz, po co mnie tu zaciągnąłeś? Miałem własnie opowiedzieć Hideakiemu…

– Skończ – Sasuke też w końcu się odezwał. – Nie obchodzi mnie to. Obchodzi mnie za to, co jeszcze poza tym swoim projektem przede mną ukrywałeś.

– Co? Nic, ja…

– Naruto! – Sasuke spojrzał na niego z wściekłością. – Shikamaru mi powiedział, że jest jeszcze coś.

Naruto spojrzał na niego zaskoczony. Sasuke był o coś zły. Nie wiedział o co, ale na pewno był zły. To nie była najlepsza chwila, żeby mu powiedzieć.

– Może porozmawiamy jutro, na spokojnie – zaproponował.

– Nie, porozmawiamy teraz.

Cholera, Naruto aż ręce się spociły. Nie tak to miało wyglądać. Choć w zasadzie to i tak nie wiedział, jakby to w ogóle miało wyglądać. Wypił jednym duszkiem drinka, którego przyniósł ze sobą. No cóż, w końcu i tak musiałby mu powiedzieć.

– Wiesz już o moim projekcie. Ale  Rada, mimo że było już osiem zebrań, nie podjęła jeszcze decyzji. Niektórzy to popierają, starszyzna mówi kategoryczne nie, ale najwięcej osób się waha. No i…

Naruto zaciął się. Jak miał mu to, do cholery, powiedzieć?

– I? – ponaglił Sasuke.

– Shikamaru wymyślił, że może zmienią zdanie, jeżeli to ja i ty, będziemy chcieli… – Naruto znów zamilkł.

– Będziemy chcieli co? – Sasuke nie odpuszczał, choć oczywiście domyślił się co Naruto zaraz powie.

– No wziąć ślub! – Naruto mówiąc to, spojrzał mu prosto w twarz.  

Sasuke przez dłuższą chwile patrzył na niego nieodgadnionym wzrokiem. W końcu Naruto nie wytrzymał i odwrócił głowę. Czuł, że ręce spociły mu się jeszcze bardziej, a serce zaczęło walić tak, iż miał wrażenie, że zaraz wyskoczy mu z klatki piersiowej.

A Sasuke nadal nic nie mówił. Dlaczego nadal nic nie mówił? Ta niepewność z chwili na chwile była coraz gorsza. Niech powie cokolwiek…

– Nie – usłyszał w końcu.

Machinalnie odwrócił głowę i spojrzał Sasuke w oczy. Ich wyraz nie pozostawiał wątpliwości – nie żartował. Naruto poczuł się, jakby ktoś walnął go obuchem w głowę. W jednej chwili żołądek zacisnął się nieprzyjemnie, w gardle poczuł dławiącą gulę, a powieki dziwnie zaczęły piec.

Patrzył na Sasuke i miał wrażenie, że cały świat wywrócił się do góry nogami.

– Nie? – wydusił po chwili.

Może się przesłyszał? Musiał się upewnić. Niby z jednej strony domyślał się, że Sasuke się nie zgodzi, z drugiej jednak cały czas żył nadzieją, że jego domysły są mylne. Że skoro czują do siebie to, co czują, mieszkają razem, to jednak powie „tak”. Albo nawet niekoniecznie „tak”, a cokolwiek innego, po czym będzie miał punkt zaczepienia, żeby zacząć rozmowę i go przekonać.  

A on powiedział po prostu „nie”. Jedno zimne, beznamiętne i w tym momencie tak okrutne „nie”.

– Nie.