SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 45

– Tsunade-sama. – Jeden z asystentów wszedł do jej gabinetu i ukłonił się lekko. – Sala w podziemiach jest gotowa, pieczęć na podłodze została utworzona, a medycy czekają.

– Dobrze, przewieźcie go – zadecydowała, wstając z miejsca.

– Pani Tsunade, naprawdę nie ma innego wyboru? – zapytała Shizune, która wcześniej przyniosła pełną dokumentację medyczną Hideakiego, również tą, która przesłano z Suny.

Tsunade splotła palce, opierając się o biurko. To była naprawdę trudna decyzja. Najchętniej nalała by sobie sake, żeby się nieco rozluźnić, ale teraz nie było o tym mowy. Musiała być maksymalnie skupiona.

– Nie, to niestety jest jedyne wyjście – westchnęła i zacisnęła palce mocniej. – Jego stan się nie poprawia. Naprawdę nie wiem, co ten chłopak przeżywa, ale cokolwiek to nie jest, trzeba położyć temu kres.

– Może nigdy nie odzyskać pamięci…

– To prawda. Ale zrobię wszystko, by dać mu jak największe szanse. Dlatego ważne są detale jak na przykład to, by po wybudzeniu jako pierwszą zobaczył osobę, z którą jest emocjonalnie związany. To może bardzo pomóc.

– Mam wysłać wiadomość do Sakury? Chociaż trochę potrwać, zanim tu dotrze.

– Nie. – Tsunade wstała. –  Zawiadom Naruto.

Wyszła z gabinetu i zeszła schodami najpierw na parter, potem do pomieszczeń w podziemiach. To tu była główna sala, w której przeprowadzana najbardziej skomplikowane zabiegi. Zobaczyła na podłodze skomplikowaną, okrągła pieczęć, dookoła której stali medycy.

Na środku leżał Hideaki. Podeszła bliżej i spojrzała na jego niespokojną twarz. Było jej go szkoda. Jeszcze taki młody, przystojny. Owszem, wymazaniem wspomnień najpewniej utrzyma go przy życiu, bo jego mózg się uspokoi i będzie go mogła w końcu wybudzić, ale co to za życie bez wspomnień… Ona sama nigdy by ich dobrowolnie nie oddała, nawet mimo tego, że były bolesne.

Tsunade stanęła tak, by nie nadepnąć na linię pieczęci i położyła Hideakiemu rekę na czole.

– Zaczynamy – powiedziała zdecydowanym tonem  i wysłała swoją chakrę.

Czuła, że mózg pracuje na najwyższych obrotach, jakby chciał przetworzyć milion myśli na sekundę. Po chwili pieczęć za pomocą chakry medyków zaświeciła się na fioletowo, a myśli tak jakby zaczęły uciekać po jej liniach. Najpierw powoli, potem coraz szybciej, aż w końcu… nie zostało już nic.

*

– Całkiem ładne miejsce – Suigetsu rozejrzał się dookoła, zupełnie ignorując zażenowanie Naruto i Karin sytuacją sprzed chwili. – A my ciągle mieszkamy w podziemiach.

– Zawsze możesz się przeprowadzić, będzie więcej spokoju – mruknęła Karin.

Naruto, słysząc to, uśmiechnął się.

– Sasuke kupił nam ten dom – powiedział, gdy ten poszedł do kuchni po wodę i szklanki. – I Kuramka.

Karin założyła ręce na piersiach i wydęła wargi. Cholera, tego się nie spodziewała. Myślała, że to wszystko było inicjatywą Naruto, a Sasuke łaskawie się zgodził, ale nie. Dlaczego wcześniej nie był taki? Zawsze tylko odpychał od siebie wszystkich. Mogła stawać na głowie, chcąc go zdobyć, a jemu nigdy nawet nie drgnęła powieka. Teoretycznie pogodziła się już, że jest z kimś innym, ale gdy usłyszała o tym ślubie, a teraz zobaczyła ich w takiej sytuacji, znów w niej zawrzało.

Sayuri i Akane, gdy tylko zobaczyły szczeniaka, wyciągnęły go do ogrodu. Był ich maskotką.

Gdy wrócił Sasuke, postawił tacę na werandzie i sam usiadł. Po chwili spojrzał na skrzywionego Naruto i uniósł brwi.

– Tyłek mnie boli – jęknął Naruto. – To wszystko twoja wina, draniu.

Przez chwilę powstała krępująca cisza, a potem Karin się zaczerwieniła, a Suigetsu zaczął się głośno śmiać.

Naruto chyba też zrozumiał, jak to zabrzmiało, bo poczuł jak policzki zaczynają go palić. Zaraz też zaczął się tłumaczyć.

– No co, upadłem na deski! Sami widzieliście!

– Z czego się śmiejecie? – zapytała Sayuri, gdy słysząc ten wybuch wesołości podeszły do nich. – Możemy pośmiać się razem. Shino-sensei mówił, że to buduje dobre stosunki międzyludzkie.

Suigetsu, spojrzał to na nie, to na Naruto, i nie wytrzymał. Zaczął śmiać się jeszcze głośniej, tak, że aż w pewnym momencie dostał czkawki.

– Sprawy dorosłych – powiedział Sasuke.

Trochę na wyrost, bo akurat Suigetsu w tym momencie zachowywał się jak dziecko. No naprawdę, gorzej niż genini  z tymi ich głupimi pomysłami.

– Możecie poszukać Ryujiego i Kodaia, i powiedzieć im, że mają się stawić na południowym placu treningowym o ósmej rano.

Kiedy wszyscy w końcu już wyszli, a Sasuke odniósł szklanki i dzbanek z wodą do kuchni, Naruto usłyszał nad sobą jakiś dźwięk.  Po chwili wylądował przed nim jastrząb używany do przekazywania informacji.

Odwiązał mu z nóżki kawałek pergaminu i przeczytał jego treść. Zmarszczył brwi. Był wzywany do szpitala. Nie napisano żadnych wyjaśnień, po prostu suchy komunikat.

– Co to jest? – zapytał Sasuke, wracając i siadając obok.

            – Informacja, że mam zjawić się w szpitalu. Jak myślisz, po co? – zapytał, zaniepokojony.

Zaczął się zastanawiać. Do szpitala chodził tylko na badania związane z ręką, albo do Hideakiego.  Z ręką raczej nic nie było, niedawno był na badaniach, więc…

– Hideaki…

Poczuł, jak serce zaczyna mu mocniej bić ze zdenerwowania. Do tej pory wierzył, że nic mu nie będzie, że z tego wyjdzie. A jeżeli nie? Nie chciał go stracić jako przyjaciela. I nie chciał stracić Sasuke, który za to odpowie. Jeżeli by okazało, że go zabił… Pokręcił głową. Nie, to na pewno nie to. To nie mogło być to!

– Znowu on? Ma w szpitalu opiekę medyczną, nie musisz ciągle do niego chodzić.

– Sasuke! – Naruto spojrzał na niego ostro, a jego błękitne oczy zrobiły się wręcz granatowe. – Mam nadzieję, że to nie będzie to, o czym pomyślałem – powiedział i ruszył w stronę drzwi, po drodze zabierając z wazonu jeden ze słoneczników.

*

Tsunade, kiedy tylko Hideaki został przewieziony z powrotem do sali, podłączyła go do monitorów. Znów musiał prześledzić reakcje jego mózgu. W tym momencie były praktycznie znikome. Nie myślał o niczym, włączył się stan uśpienia. Tak jak kiedyś u Kakashiego i Sasuke. Porównała zdjęcia, wszystko wyglądało podobnie. Różne części mózgu nie wykazywały już żadnej aktywności.

Przymknęła oczy. Że też musiało do tego dojść. Że nie potrafiła wyleczyć go inaczej.

– Babuniu Tsunade?

Drzwi do sali się otworzyły i zobaczył głowę Naruto. Wydawał się być bardzo zmartwiony.

– Wejdź – powiedziała. – I usiądź na krześle obok łóżka.

– Co się dzieje? Czy on…

– Żyje. Ale jest bardzo prawdopodobne, że gdy go wybudzę, nie będzie nic pamiętał – wyjaśniła Tsunade. – Potrzebny jest mu teraz ktoś, z kim był emocjonalnie związany. Na przykład przyjaciel – dodała, nie chcąc niepotrzebnie zawstydzać Naruto.

– Jak to nie będzie nic pamiętał? – Oczy Naruto rozszerzyły się w zdumieniu. – Dlaczego?

– Tsukuyomi Sasuke wywołano u niego  taki efekt, że byłam zmuszona wyczyścić mu pamięć, żeby w ogóle uratować mu życie.

Naruto przełknął ciężko. Przecież Sasuke mówił, że nic mu nie będzie. Zgniótł w palcach łodyżkę słonecznika. Spojrzał na Hideakiego.  Włosy miał przylepione do czoła, ale w porównaniu do ostatniej wizyty wyglądał tak spokojnie. Tak, jakby zaraz miał otworzyć oczy, uśmiechnąć się i zaproponować tworzenie kolejnej trucizny…

– Co mam robić? – zapytał.

– Nic. Po prostu tu siedź – wyjaśniła Tsunade.

Po chwili przyłożyła Hideakiemu dłoń do czoła i wysłała w głąb swoją chakrę leczącą.

Hideaki przez dłuższą chwilę w ogóle nie reagował, więc wzmocniła efekt. Zmarszczyła brwi, cały czas utrzymując przepływ chakry. Dlaczego się nie budził? Dlaczego, się do jasnej cholery, nie budził?!