SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 43

Juliet, poodpowiadam na komentarze, ale teraz miałam mało czasu i miałam do wyboru rozdział czy to. Tak czy inaczej, świetnie mi się czytało wszystkie, ostatni przeczytałam nawet na ławce w parku, jak wracałam do domu:)

* 

Iruka, gdy tylko wyszli z pokoju, został pociągnięty przed Kakashiego do innego pomieszczenia. Kazał mu usiąść i podał szklankę wody.

– Czy… czy oni… – wydusił, gdy wziął kilka łyków. Cholera, byli nadzy i pod nakryciem!

– Czy uprawiali seks? Nie wiem, nie zaglądałem pod kołdrę. – Kakashi wzruszył ramionami.  – Znając ich, to bardzo możliwe.

– Ale… – Iruka pokręcił głową i wziął jeszcze kilka łyków. – To Naruto. Jeszcze nie tak dawno chodził do Akademii.

– Dramatyzujesz – stwierdził Kakashi. – Oni mają po dwadzieścia jeden lat i mieszkają razem. Jak myślisz, co robią wieczorami? Bo zaręczam, że nie czytają sobie bajek na dobranoc.

– Naruto za szybko dorósł. I w ogóle czy oni nie powinni robić tego dopiero po ślubie?

Kakashi westchnął ciężko. Iruka czasami zachowywał się jak nadopiekuńcza matka. Albo ojciec.

– Czasy się zmieniają. I wierz mi, Naruto w tym wieku ma już dużo większe doświadczenie, niż ty kiedykolwiek będziesz miał. Jesteś tak nieporadny, jeżeli chodzi o te sprawy…

– Tak? A ty niby jesteś lepszy? – zapieklił się Iruka. – Ciągle czytasz tylko te swoje romansidła. Poza tym też nigdy nie byłeś w związku z kobietą!

– Może dlatego, że wolałbym mężczyznę? – mruknął Kakashi i nachylił się w jego stronę.

– Co? – Iruka machinalnie się odsunął. – Co ty wygadujesz?!

– No ale popatrz. Zawsze, gdy do mnie przychodzisz, albo jak tylko mnie zobaczysz, poprawia ci się humor. Może…

– Chyba raczej się pogarsza – burknął Iruka, odsuwając się jeszcze bardziej. – Ty i te twoje książeczki jesteście czasami nie do zniesienia.

– Ale tylko czasami? – Kakashi uśmiechnął się pod maską.

Iruka spojrzał na niego i dopiero teraz zdał dobie sprawę, że znów sobie z niego żartuje. On nie miał już do niego siły.

– Jesteś Hokage! Bądź w końcu poważny! – warknął, zażenowany tą sytuacją.

– A ty przestań zachowywać się jak kwoka. Tobie najwyraźniej też trzeba porządnego seksu, żebyś w końcu odpuścił.

Iruka prychnął i odwrócił się do niego plecami. Seksu… Fakt, nie miał nigdy nikogo, ale to nie stanowiło problemu. Za to Naruto był jego ukochany uczniem i wciąż widział go jako dziecko. Pamiętał, jak dał mu swój ochraniacz. Jak zabierał go na ramen. Jak obserwował jego postępy. A teraz zastał go w łóżku z Sasuke! To wszystko stało się zdecydowanie za szybko.

– Nie martw się – usłyszał i poczuł rękę Kakashiego na swoim ramieniu. – Jak poczytasz trochę książek, które ci proponowałem, na pewno będziesz wiedział, jak zaprosić kogoś na randkę. Jeżeli będziesz chciał, to mogę nawet z tobą poćwiczyć – poklepał go pocieszająco i wyszedł z pomieszczenia.

– Hokage-sama! – usłyszał na korytarzu i się odwrócił.

To był jakiś zdyszany Shinobi, który trzymał w rękach jakieś papiery.

– To ważne? Bo mam coś innego do robienia.

Shinobi pokiwał głową i oddał mu dokumenty.

Kakashi przejrzał je i zmarszczył brwi. No tego się nie spodziewał. Z papierów wynikało, że niedobitki z Korzenia znów połączyli siły, a jeden z nich próbował wedrzeć się na teren Konohy. Co więcej, nawiązali jakieś kontakty z szajką z Suny. To było niepokojące i wymagające przemyślenia. Korzeń… Czego oni jeszcze chcieli? Byli zbyt słabi, by cokolwiek tutaj zdziałać, nawet Starszyzna się od nich odcięła. Po tym nieudanym zamachu na Sasuke… Na Sasuke… Cholera.

Kakashi ruszył zdecydowany krokiem w stronę pokoju, w którym przebywał, a właściwie przebywali jego dawni uczniowie. Zastanawiał się, co powinien w tej sytuacji zrobić. Tak, Sasuke zasłużył na karę, surową karę, ale to będą jeszcze musieli ustalić na telekonferencji z Kazekage, a potem posiedzeniu Rady. Nie był już pewien, czy w obliczu tego, o czym się przed chwilą dowiedział, był sens trzymania Sasuke w zamknięciu. Nie mógł znów ryzykować. To już raz się zdarzyło.

Miał go puścić? Wtedy, gdyby coś siedziało, mógłby się bronić wszystkimi technikami. Poza tym przecież, gdyby tylko chciał, to już dawno by uciekł z tego pokoju, dla niego strażnicy nie stanowili raczej zbyt dużej przeszkody. A jednak tego nie zrobił. Jemu naprawdę zależało na Naruto, nie chciał opuszczać wioski.

No właśnie, Naruto był tu kluczem. To dla niego Sasuke został, to jego zawsze chronił. To odseparowanie ich na chwilę było może dobre, żeby coś sobie uświadomił, ale nie na dłuższą metę. To Naruto był tym buforem bezpieczeństwa, tylko on do tej pory jako jedyny radził sobie z tym uparciuchem.

Musiał mu zaufać. Znowu.

*

Gdy Iruka i Kakashi wyszli, a Sasuke i Naruto się ubrali, usiedli obok siebie na łóżku.

Naruto nadal był zakłopotany i czerwony na twarzy, a Sasuke uśmiechał się lekko kpiąco, widząc jego reakcję.

– Kakashi-sensei na pewno jest wściekły – mruknął po dłuższej chwili Naruto. – Sasuke… Chyba pogorszyliśmy wszystko. Nikt nie chciał mi powiedzieć, co ci grozi, ale teraz na pewno coś gorszego.

– Nie złamałem zasad, muszą wziąć to pod uwagę.

– Ale… – Naruto nadal nie był pewny. – Hideaki jest w śpiączce. Z jednej strony mam ochotę ci za to przyłożyć, to mój przyjaciel, z drugiej nie chcę, żeby znowu mi cię gdzieś zabrali.

– Fascynująca musi być ta wasz przyjaźń, skoro on tak po prostu wsadza ci język do ust – warknął Sasuke.

Wspomnienie tego, co widział, nadal powodowały w nim złość. Nie, nie złość. Wściekłość. Ten chłopak sprawiał, że się w nim po prostu gotowało. Jak on śmiał tak zbliżać się do Naruto? Co więcej, jak on w ogóle śmiał całować Naruto?!

– Sasuke, ale on naprawdę mnie wtedy zaskoczył. – Naruto przysunął się bliżej. – To nie miało znaczenia. Ja naprawdę chcę, żebyśmy wrócili do domu. Wiesz, jak wczoraj wieczorem wyszedłem na werandę, to mimo że obok leżał Kuramek, było tak strasznie pusto…

– Eh, ale z ciebie idiota – mruknął Sasuke i przyciągnął go do siebie, a potem pocałował.

Nie umiał powiedzieć nic więcej. Nie umiał przyznać, że on też tęskni za ich domem, za tymi wieczorami na werandzie z herbatą w rękach. Prawie w ogóle wtedy nie rozmawiali, ale to miało w sobie coś takiego, czego nie umiał okreslić.

Naruto uśmiechnął się i oddał pocałunek.

– No dobrze, że tym razem jesteście chociaż ubrani – usłyszeli i oderwali się od siebie. – Ale muszę przyznać, że uroczy widok, zwłaszcza Sasuke, który nie ma tej swojej wiecznie skwaszonej miny.

– Kakashi-sensei – Naruto znów zrobił się czerwony na twarzy, w przeciwieństwie do Sasuke, który tylko prychnął.

– Wiecie, że jesteście nieznośni? Dlaczego to ja od tylu lat musze się z wami męczyć? – westchnął Kakashi. – Dobra, nieważne. Sasuke, ściągaj koszulkę.

Obaj spojrzeli na Kakashiego ze zdziwieniem.

Ten tylko przewrócił oczami i po chwili uderzył ręką w podłogę, tworząc na niej wzór.

– Chodź tu. Wypuszczę cię, bo trzymanie cię tu nie ma sensu. Ale bez tego się nie obędzie.

Kiedy Sasuke podszedł, zmusił go, żeby usiadł i przyłożył dłoń na wysokości łopatki. Znak na podłodze zaświecił się pod wpływem jego chakry. Po chwili poczuł, jak się szarpnął, ale go przytrzymał i dokończył pieczętowanie.

To przywołało wspomnienia. Kiedy Orochimaru założył Sasuke przeklęta pieczęć podczas egzaminu na chunina, też musiał ją choć trochę zneutralizować. Wtedy jego uczeń był dwunastoletnim dzieckiem i strasznie krzyczał z bólu. Teraz ledwo się skrzywił.

Po chwili na łopatce Sasuke pojawił się znak.

– To pieczęć lokalizacyjna. Jak mówiłem, wypuszczę cię, ale nie będziesz się mógł ruszyć poza dom i najbliższą okolicę. Jak to zrobisz, od razu się o tym dowiem.

– Dlaczego mnie wypuszczasz? – zapytał Sasuke.

– Sasuke, żeby było jasne, kara cię nie ominie. Ale znam cię na tyle, że wiem, że nie zostawisz Naruto i nie opuścisz wioski. Poza tym dostałem informację, że Korzeń wznowił swoją aktywność.

– Korzeń?

Naruto poczuł, że pocą mu się ręce. To przez nich Sasuke ostatnio omal nie zginął. Że też mieli śmiałość wracać. Nie pozwoli… Nie ma mowy! Jeżeli będą chcieli znów zaatakować Sasuke, będą musieli walczyć też z nim. On na pewno nie pozwoli Korzeniowi ani innym chwastom go tknąć. Już raz omal go nie stracił.

- Sasuke, wracajmy do domu.

Sasuke tylko uniósł lekko kąciki ust. Też tego chciał.

– Kakashi-sensei, dziękuję – powiedział cicho Naruto, odwracając się w drzwiach, gdy wychodzili.