SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 44

Karin i Suigersu stali przed budynkiem Akademii, czekając na geninów, których mieli szkolić. Przyszli wcześniej, bo musieli załatwić jeszcze ostatnie formalności.

Suigetsu początkowo nie chciał się w ogóle zgodzić na jakiekolwiek uczenie kogoś, ale w końcu Sasuke, za którymś z kolei razem, go przekonał.

– Mam nadzieję, że ta moja uczennica nie będzie taką małą wiedźmą jak Akane – mruknął. Tak, do dziś pamiętał, jak mu przyłożyła. – I nie będzie tak nieznośna jak ty.

– Ja nie jestem nieznośna, wbij to sobie to tego pustego łba! – warknęła Karin.

Och, jak ten Suigetsu ją wkurzał. Przez całą drogę albo narzekał na to, że musi trenować jakiegoś dzieciaka, albo jej dogryzał.

– Jasne, jasne. A tak w ogóle zapomniałem zapytać. Ten stanik ubrałaś dzisiaj po to, żeby przy przypadkowym spotkaniu kogoś, no wiesz, zwrócić na siebie uwagę?

– Zamknij się kretynie! – Karin walnęła go w głowę.

Jednocześnie zaczerwieniła się z zażenowania. Czemu ten idiota musiał zawsze zwracać uwagę na jej piersi? To prawda, kupiła sobie stanik z wkładkami, dzięki czemu jej piersi wydawały się większe, ale czy on zawsze musiał to komentować w tak bezczelny sposób?

– Ale przecież wiesz, że on nie leci na cycki. Już większe szanse miałabyś, gdybyś w ogóle nie ubrała…

– Zabiję cię! – Karin tym razem walnęła Suigetsu z taką furią, że poleciał na pień najbliższego drzewa.

– Karinsan – usłyszała i odwróciła się, nadal mając mord w oczach.

Zobaczyła Akane i jakąś jasnowłosa dziewczynkę.

Suigetsu też po chwili podniósł się i do nich podszedł, nadal pocierając ręką głowę. Było mu nieco głupio, że dał się tak załatwić w obecności geninów.

– Ty jesteś Sayuri? – zapytał i zmierzył wzrokiem ta małą blondyneczkę. Była taka niepozorna. – Pewnie nie umiesz walczyć mieczem i nie znasz żadnych zaawansowanych technik wodnych. Nie wiem, po co Sasuke mnie tu ściągnął, to strata czasu – mruknął i się odwrócił.

– Nie umiem walczyć mieczem, ale umiem walczyć tym! – krzyknęła Sayuri, a z jej rąk wystrzeliły kłącza lilii wodnej, które owinęły się dookoła szyi i rąk, unieruchamiając Suigetsu, a po chwili wręcz go dusząc.

– Dobra! Już dobra! – jęknął i używając techniki dematerializacji w wodę, wyślizgnął się i  pojawił obok.

Przez chwilę patrzył na te dwie. Gdyby miał je porównać, to Akane już samym swoim wyglądem i zachowaniem mogła wzbudzić strach, a Sayuri wydawała się być taka bezbronna. No właśnie, wydawała się. Podszedł i chwycił jedno z tych pozostałych kłączy. Nie był w stanie go przerwać. Pomylił się co do niej. Potrafiła w tak młodym wieku zastosować tak zaawansowaną technikę.

–  Pochodzisz z kraju wody… –  ni to stwierdził, ni zapytał. – Dlatego masz takie imię? Lilia wodna? Nie powiem, adekwatne do umiejętności.

Sayuri skinęła głowa. Tak, rodzice dali jej tak na imię po babci, wierzyli, że zyska jej talent. I chyba była na dobrej drodze.

– Niech już będzie, zostanę twoim trenerem. Nauczę cię kilku technik. A jak będziesz miała jakieś pytania, nie krępuj się.

– Mam jedno. – Sayuri uśmiechnęła się. – Czy jesteście parą? – Spojrzała na niego i Karin.

– Co? Oczywiście że nie! Skąd w ogóle taki głupi pomysł! – wrzasnęła Karin.

– Zachowujecie się jak Naruto-sensei i Sasuk-sensei. Oni też ciągle sobie dogryzają i się biją. A jednak są razem i nawet chcą wziąć ślub.

– Ślub… – Karin prychnęła i zmrużyła oczy. Nadal nie przywykła do tego faktu.

– Tak – kontynuowała Sayuri. – Mam nadzieję, że będziemy mogli pomóc z przygotowaniami. Ciekawe czy zrobią go w swoim nowym domu. Trzeba go będzie ładne udekorować, a ich szczeniaczkowi obowiązkowo zawiązać kokardkę.

– To oni mają dom? I psa?

Karin nadal nie mogła w to uwierzyć. Bo to wyglądało tak, jakby już byli jakąś rodziną. A przecież Sasuke zawsze wydawał się takim samotnikiem, nie lubił ludzi i akurat jego raczej nigdy nie podejrzewałaby o posiadanie psa!

– Tak, jeżeli chcecie, możemy ich odwiedzić – uśmiechnęła się Sayuri. – Na pewno się ucieszą.

*

Gdy Naruto i Sasuke wrócili do domu, obaj czuli ulgę. Znajome miejsce, które było ich prawdziwym domem i to uczucie, że znów są razem i nikt nie będzie ich od siebie separował.

– Jak zjadłeś moje śniadanie, a raczej trzy porcje, to może zrobisz mi obiad? – zapytał Sasuke, ale na widok miny Naruto tylko przewrócił oczami. – Żartowałem, młotku. Nie chcę zostać otruty.

– Bardzo śmieszne – burknął Naruto. – Jak tak, to więcej nie będę się tobą przejmował, nawet jak zamkną cię na nie wiadomo gdzie.

– Na pewno? – Sasuke podszedł i objął go. – Jesteś o tym przekonany? – zapytał nieco ironicznie, całując go.

Naruto tylko prychnął. Jasne że nie. Zwłaszcza teraz, gdy Korzeń był jeszcze zagrożeniem. Ale nie zamierzał tego mówić. Nie mógł jednak pozwolić, żeby Sasuke puszył się jak paw, widząc, jak się o niego martwi.

– Iruka-sensei… – zmienił temat. – On chyba myślał, że my… No wiesz…

– A nawet jeśli, to co? Wstydzisz się tego? – Sasuke odgarnął mu włosy z czoła. – To nasza prywatna sprawa i nikomu nic do tego.

– Nie, ale to Iruka-sensei. Był nauczycielem w Akademi, zna nas od dziecka!

– Mam to gdzieś – stwierdziła Sasuke.

Usiadł na kanapie i pociągnął Naruto tak, że ten wylądował na jego biodrach. Objął go w pasie i znów pocałował. Jakoś od tamtej pory, gdy zobaczył go z Hideakim, a potem został uwięziony, nie mógł przestać tego robić. Naruto był jego i tylko jego, i musiał mu to pokazać.

– Sasuke, jak myślisz, co planuje Korzeń? Oni są naprawdę niebezpieczni.

– Teraz jestem w pełni sił, więc raczej nic mi nie zrobią. A jak się zbliżą, to mam w domu obrońcę.

– Wiem. – Naruto uśmiechnął się szeroko. – Zawsze cię obronię. Cokolwiek by się nie działo!

– Nie chodziło mi o ciebie, tylko o tę poczwarę, która tu lezie – mruknął Sasuke, widząc jak pies podchodzi do nich koślawo na tych swoich wielkich łapach.

– Przestań sobie kpić – obruszył się Naruto. – Ale od teraz, skoro nie masz zablokowanej chakry, jak będę poza domem, będę się na niej skupiał i sprawdzał, gdzie jesteś. Tak na wszelki wypadek.

– Na wszelaki wypadek, to ty już mnie nigdy więcej nie prowokuj. Bo inaczej tak jak ten twój przyjaciel, specjalista od sztucznego oddychania, skończysz marnie.  

– Ej, obiecałeś, że nic mu nie będzie. Nie byłem dzisiaj w szpitalu, go odwiedzić… – Naruto zmarkotniał.

– I nie będziesz – stwierdził zdecydowanym tonem Sasuke. – Sam słyszałeś, co mówił Kakashi? Ktoś z Korzenia może w każdej chwili się tu pojawić.

– Eh, ty draniu – powiedział Naruto, ale przytulił się do niego jeszcze bardziej.

Wiedział, że Sasuke stara się go zatrzymać w domu, jak zwykle nie mówiąc wprost, o co mu chodzi. Objął go mocniej, wczepiając się jak kleszcz.

– Idziemy na werandę? – zaproponował po chwili Sasuke. – Ładna pogoda.

– Mhm – mruknął mu w szyję Naruto, nadal się nie odczepiając.

Sasuke podniósł się, dźwigając jego ciężar, bo nawet wtedy nie chciał go puścić. Łapiąc mocniej uda i czując oplatające go nogi, spojrzał na twarz Naruto i po chwili go po  pocałował, co od razu zostało odwzajemnione. Uśmiechnął się lekko, gdy przypomniało mu się, że w takiej pozycji często uprawiali seks pod prysznicem.

– Z czego się tak cieszysz? – zapytał Naruto, wciąż jednak nie przestając go całować. – I patrz pod nogi, żeby nie rozdeptać Kuramka.

– O kurczę! – usłyszeli, gdy już prawie przekraczali szklane drzwi na werandę.

– O ja cię!

– Sasuke…

Obaj gwałtownie oderwali się od siebie, przy czym Sasuke puścił Naruto, a ten spadł na deski.

– Co wy tu robicie? – warknął, mając przed oczami wściekle zazdrosną Karin, rozbawionego Suigetsu, Akane i Sayuri. – Czy naprawdę nie umiecie pukać?

– Drzwi były otwarte – zauważył Suigetsu, który po chwili widząc minę Karin, zaczął się śmiać.

– Drzwi wejściowe są z drugiej strony!

– Oj, Sasuke. – Suigetsu w ostatniej chwili złapał za ramię Karin, która zmów miała najwyraźniej ochotę rozkwasić nos Naruto. – To one nas tu przyprowadziły. – Wskazał na Akane i Sayuri.

Sasuke zirytował się. Ile jeszcze razy będzie musiał mówić geninom, że nie mogą sobie ot tak wchodzić przez dach do ogrodu. Może jakaś mocniejsza technika zadziała na te ptasie móżdżki? Chidori Nagashi?

– Dzięki Sasuke, na ciebie zawsze można liczyć – jęknął Naruto, zbierając się z podłogi i masując sobie plecy. Co za drań! – A wy co? – zapytał, patrząc na zadowolone Akane i Sayuri.

 – Nic… – Akane uśmiechnęła się jeszcze bardziej. – Po prostu wygrałyśmy zbiorowy zakład. Pierwsze załapałyśmy was na tym, jak się całujecie.