SasuNaru Hiden - rozdział 68

Nowy rozdział:) Bardzo dziękuję tym nielicznym osobom, które czytają i komentują.

SasuNaru Hiden zbliża się już naprawdę do końca, co uświadomiły mi ostatnio napisane fragmenty. Chyba będzie mi brakowało tego fanfika:)

Miłego czytania:)

Od ponad dwóch miesięcy kryjówka Orochimaru przypominała istny dom wariatów, a to wszystko za sprawą Karin, której aktualne emocje zaważały na życiu mieszkańców.

Najpierw, gdy Karin w końcu dowiedziała się, co dokładnie się stało na placu w Konoha, wpadła w taką wściekłość, że Suigetsu ledwo uszedł z życiem. Bo póki jeszcze nie mieli pojęcia, z kim tak konkretnie Sasuke publicznie się całował, Suigetsu zaczął ją podjudzać, że to pewnie z tą z różowymi włosami. Karin miała ochotę rozwalić mu głowę, na szczęście Juugo ją powstrzymał.

Potem, gdy Orochimaru wyjawił, o kogo chodziło, było jeszcze gorzej.

– Rodzina, tak? – Karin w końcu dorwała Suigetsu, który zaczął się histerycznie śmiać i przywaliła mu pięścią w brzuch, aż się skulił. – Ja mu dam rodzinę!

Karin nie dość, że nie była w stanie uwierzyć, że Sasuke już z kimś się związał – bo on przecież nigdy na nikogo nie zwracał uwagi, to jeszcze nawet nie z tą całą Sakurą, o którą była zazdrosna, a z Naruto! Tym Naruto Uzumakim, który ostatnio tak bardzo chciał ją poznać, jako że pochodzili z tego samego klanu. Już ona mu da rodzinę!

– Karin, uspokój się! – Znów Juugo musiał wkroczyć do akcji.

– Jak ja go dorwę, to mu te żółte kudły z głowy powyrywam – piekliła się Karin.

Nie zwracała zupełnie uwagi, że w korytarzu cały czas stoi osoba, którą Juugo przyprowadził i wydaje się być lekko przerażona. A przecież to ona miała ją szkolić.

– A więc jednak go kochasz – Suigetsu znów wyszczerzył swoje ostre zęby, ewidentnie ją prowokując. – A tak się tego wypierałaś…

Karin szarpnęła się, a Juugo w końcu stwierdził, że ma dość i ją puścił. Skoro Suigetsu nie może się powstrzymać, to proszę bardzo, niech się nawet pozabijają.

– Chodź – powiedział do nadal lekko przerażonej dziewczynki i podał jej rękę. Musieli znaleźć jej jakieś schronienie, dopóki ta dwójka się nie uspokoi.

Orochimaru, patrząc na to wszystko, uśmiechnął się. Karin miała naprawdę wybuchowy temperament. Nie  posiadała co prawda takiej mocy jak Sasuke, który przez swoje humory potrafił już mu zniszczyć niejedną kryjówkę, ale jednak.

Karin ostatecznie nie zabiła Suigetsu. W końcu ochłonęła i uspokoiła się, ale to głównie przez środki dolane niepostrzeżenie do jej soku. Jednak nawet mimo to, ciągle chodziła zła, jakby cały świat zmówił się przeciwko niej.

Przełom nastąpił dopiero, gdy do kryjówki dotarła kolejna wiadomość. O tym, że Sasuke jest w stanie krytycznym.

Karin, kiedy to usłyszała, chciała tak jak na wojnie nawet w pidżamie biec mu na ratunek. Tu już do akcji wkroczył Orochimaru, siłą zatrzymując ją na miejscu. On miał informację z pierwszej ręki, wiedział, że ona nie zdoła mu pomóc. Sasuke był nieprzytomny i żadna obca chakra nie działała.

Przez kilka dni Karin snuła się jak cień, wciąż będąc na środkach uspokajających. Z takiej odległości nie wyczuwała w ogóle chakry Sasuke, choć wiedziała, że żyje. Chwilowo zupełnie zapomniała, że miała chęć zabić Naruto, tym bardziej, że nawet Suigetsu, widząc co się dzieje, odpuścił jej z tymi docinkami.

– Orochimaru–sama, naprawdę nie jesteś w stanie mu jakoś pomóc? – zapytała go któregoś dnia, przychodząc do laboratorium. Widać było, jak bardzo jest zmęczona i przygnębiona.

Orochimaru pokręcił głową. Przy tego typu obrażeniach nie był w stanie nic zrobić.

Dni mijały, a Karin, mimo że trochę niechętnie, zajęła się szkoleniem przyprowadzonej przez Juugo dziewczynki. Ta z początku wydawała się być trochę nieśmiała, ale z czasem, co zauważyli wszyscy, zaczęła brać przykład ze swojej mentorki i trochę się do niej upodabniać.

Suigetsu, który kiedyś przypadkowo wszedł do pomieszczenia, w którym się przebierała, dostał od niej taki łomot, że ledwo się pozbierał.

– Nie ma co, rośnie nam nowa wiedźma – powiedział, kiedy już wrócił do laboratorium.

Orochimaru uśmiechnął się lekko. Dobrze wiedział, kogo ściągnął do kryjówki, ale nie sądził, że będzie miała taki charakterek. Ale to dobrze, poradzi sobie w życiu.

W końcu, kiedy wydawało się, że wszystko choć pozornie wróciło do normy,  Orochimaru otrzymał kolejną wiadomość z Konohy: Sasuke się obudził.

Karin, gdy się o tym dowiedziała, na przemian to krzyczała z radości, to płakała. Zakomunikowała też, że nic poza tym ją w tej chwili nie obchodzi. Że zamierza wyruszyć do Konohy i zobaczyć Sasuke i niech tylko ktoś spróbuje ją powstrzymać!

O dziwo, Orochimaru nie zamierzał jej tym razem zatrzymywać.

– Wyruszysz za kilka dni – powiedział.

Spojrzał na dziewczynkę stojącą niedaleko. Karin mimo wszystko nieźle się postarała z jej szkoleniem, więc, jak sądził, była już gotowa. Hokage przystał się na jego prośbę, a w takim razie nie było już na co czekać.

– I zabierzesz ją ze sobą.

*

Tsunade, która przed chwilą zwołała najlepszych ekspertów do sali konferencyjnej, patrzyła w niedowierzaniu na zdjęcia rentgenowskie płuc Sasuke. Na jednym monitorze widniało to z wczoraj, na drugim – dzisiejsze.

– To niemożliwe. – Jeden z medyków zdjął okulary i przetarł je szmatką, jakby nie był pewien, czy dobrze widzi. – Komórki ludzkie same z siebie nie regenerują się w takim tempie.

– To prawda. – Ktoś inny pokiwał głową. – Nasze metody leczenia nie przynosiły skutków. Z medycznego punktu widzenia Sasuke Uchiha powinien…

– Tak, wiem – przerwała im Tsunade.

Wiedziała, wszyscy wiedzieli, że Sasuke umierał. W chwili desperacji, widząc, jak Naruto cierpi, zwróciła się z tym nawet do Orochimaru, ale dał jej do zrozumienia, że w tym przypadku nie jest w stanie pomóc. Nikt nie był w stanie pomóc! Więc jak to się stało, że płuca w ciągu jednego dnia się aż tak zregenerowały? Taką moc, z tego co wiedziała, posiadał tylko Mędrzec Sześciu Ścieżek, a podczas wojny…

– Naruto… – powiedziała sama do siebie i po chwili wybiegła z sali.

            Naruto oczywiście siedział u Sasuke. Teraz, w przeciwieństwie do poprzednich miesięcy, Sasuke mógł słuchać tego, co paplał. Zapisywał lakoniczne odpowiedzi na kartce, a Naruto reagował na jego cięte komentarze bardziej żywiołowo niż zazwyczaj.

– Coś ty powiedział, draniu?! – krzyknął. – Że niby nawet teraz skopałbyś mi tyłek na treningu? Chyba śnisz! – krzyczał Naruto, kiedy drzwi do sali otworzyły się. – Babcia Tsunade?

– Naruto. – Tsunade podeszła do niego i od razu złapała za otwartą dłoń. Odwróciła ją wnętrzem do góry, przypatrując jej się uważnie.

Naruto i Sasuke spojrzeli na nią zdziwieni.

– Czujesz się jakoś inaczej? Tak... – Zmarszczyła brwi, sama nie wiedząc, jak to ująć. – Tak jak w pewnym momencie podczas wojny?

– Podczas wojny? – Naruto nie zrozumiał. – Normalnie się czuję. – Wolną ręką podrapał się po głowie i zerknął na Sasuke, a później na rękę. – To znaczy... – zawahał się, bo przypomniał sobie, co poczuł, kiedy wcześniej ściskał dłoń Sasuke. – Teraz już nic nie czuję, ale czułem.

– A co konkretnie? – Tsunade, nadal nie puszczając ręki Naruto, zaczęła z niej ściągać bandaż.

Sama oczywiście nie była świadkiem wszystkiego, co się wydarzyło podczas wojny, ale zanim przekazała stanowisko Hokage Kakashiemu, ten zrelacjonował jej wszystko. To, że Naruto praktycznie przywrócił do życia Gaia, a jemu uleczył oko. To, że uzyskali nieprawdopodobną moc od Mędrca Sześciu Ścieżek, który – jak się dopiero wtedy okazało – nie był tylko legendą. Powiedział też, że Naruto i Sasuke mieli wówczas na dłoniach charakterystyczne symbole, które jednak po zapieczętowaniu Kaguyi zniknęły razem z mocą. Dlatego teraz Tsunade, choć miała świadomość, że to ręka odtworzona z komórek Hashiramy, musiała to sprawdzić. Musiał się przekonać na własne oczy.

– Czułem takie mrowienie i falę ciepła. Dokładnie tak, jak wtedy… – Naruto poruszył palcami dłoni. Cała ręka miała brzydki, szarawy kolor, poza tym po zdjęciu bandaży czuł się jakoś dziwnie, przyzwyczaił się już do tego ścisku.

Tsunade dokładnie obejrzała dokładnie rękę Naruto, ale nic tam nie dostrzegła. Jednak… Przecież Sasuke jakimś cudem wyzdrowiał.

Po chwili zastanowienia chwyciła nożyczki leżące w jednaj z szafek i delikatnie rozcięła sobie skórę na ręce.

– Możesz to powtórzyć? – zapytała.

Naruto spojrzał zdziwiony, ale w końcu przyłożył prawą dłoń do rany. Próbował się skupić na tym tak, jak wtedy, ale mimo wszystko nic się nie wydarzyło.

– Nic nie czuję – pokręcił głową.

Tsunade przygryzła wargę. To były rzeczy, których jeszcze do końca nie pojmowała, ale najwyraźniej w tym przypadku ta moc Naruto podziałała tylko na Sasuke. Jakimś cudem, przez swoją determinację, musiał ją na chwilę wyzwolić.

            Być może kiedyś wróci. Istniała taka nadzieja. Tsunade zdawała sobie sprawę, że w przypadku zagrożenia, to byłoby bardzo pomocne. Będzie musiała o tym porozmawiać z Kakashim, ale wiedziała, że nie mogą żywić względem tego dużych nadziei. Sasuke i Naruto łączyła naprawdę potężna więź i to może przez nią, Naruto udało się choć na chwilę obudzić tę moc.

– Sasuke, a ty coś czujesz? Jakąś zmianę?

Sasuke tylko pokręcił głową.

Tsunade chwilę patrzyła na nich, jakby się nad czymś zastanawiając, a potem wyszła, zostawiając ich samych.

„Naprawdę wtedy coś poczułeś” – napisał na kartce Sasuke, kiedy drzwi za byłą Hokage się zamknęły.

Naruto właśnie bandażował na nowo swoją dłoń.

– Nie wiem, jak to się stało. Po prostu... Wszyscy już tracili nadzieję. Tak długo nie mogłeś się obudzić... – Naruto sam nie wiedział, jak to wytłumaczyć. – To zadziało się tak jakby samo – dodał i spojrzał na Sasuke. – Ale to już za nami.

Nie chciał o tym w ten sposób teraz mówić. Sasuke odzyskał przytomność, żył i zdrowiał. To było najważniejsze. Obiecał sobie, że już nigdy nie dopuścić do sytuacji, w której nie mógłby się bronić. Żeby założyli mu pieczęć i go uwięzili. Cokolwiek by nie zrobił.

Sasuke miał wykonanych jeszcze kilka kontrolnych badań. Medycy musieli upewnić się, że płuca są wystarczająco silne, żeby na pewno mógł samodzielnie oddychać. Ustalono, że w ciągu nocy będzie wspomagała go jeszcze maszyna, ale przez większość czasu, nie musiał jej już używać.

Naruto cały czas przy nim siedział. Był tak podekscytowany, że zapomniał o śniadaniu. Zwykle jadł je w szpitalu, bo w mieszkaniu Sasuke prawie niczego nie było. Wyjadł już wszystkie zupki instant, a nie miał czasu kupić kolejnych.

– Dzisiaj jest szczyt Kage – zaczął, gdy medycy wyszli z sali i zostali sami. – Mają wyjaśniać sprawę zwojów.

Naruto chciał z Sasuke o tym porozmawiać, zanim będzie musiał zjawić się tam i opowiedzieć, co tak właściwie się stało. Sasuke obudził się w idealnym momencie, bo nawet jeśli nie mógł mówić, mógł pisać. Każda forma komunikacji była w tym wypadku dobra.

"Co chcesz powiedzieć?" – brzmiało pytanie Sasuke, które napisał na kartce.

Naruto podrapał się po karku.

– Wyjaśnić, że kierowaliśmy się tylko dobrem świata. Sami braliśmy udział w wojnie i jako jedyni wiemy, co znaczy walka z Kaguyą. Co zrobi świat shinobi, jeżeli ktoś jej pokroju znowu się pojawi?

"Nadal chcesz je zniszczyć?"

– Tak… Nie wiem. – Naruto wzruszył ramionami. Patrzył na włosy Sasuke, które teraz sięgały już do ramion. – Może nie? Teraz już nie ode mnie to zależy. Kage podejmą decyzję, co z nimi zrobić. Pamiętaj, że tylko my możemy użyć tej techniki.

"I zapobiec katastrofie, jeżeli znowu pojawi się ktoś pokroju Kaguyi".

Naruto uśmiechnął się i kiwnął głową. Tak się cieszył, że Sasuke się obudził, że nie potrafił się z nim kłócić. Chyba pierwszy raz w życiu to mówił.

– Wiesz, że z tymi włosami wyglądasz jak młodsza wersja Madary? – zapytał, nie mogąc się powstrzymać. No dobra, więc jednak może nie do końca nie chciał się z nim kłócić, ale na pewno nie o poważne sprawy. Trochę dogryzania nigdy nie zaszkodzi.

Sasuke spojrzał na niego spod byka. Ten młotek chyba bardzo się nudził, kiedy on tu walczył o życie. To porównanie do Madary. On nie był takim fanatykiem.

Zły, sięgnął do szafki nocnej przy łóżku. Było tam kilka gumek, którymi dzisiaj spinali mu włosy przy badaniach, żeby  za bardzo nie przeszkadzały.

„Lepiej?” – napisał, gdy związał włosy w kucyk.

Naruto spojrzał na niego i się roześmiał.

– Teraz trochę przypominasz Itachiego – powiedział.

Sasuke westchnął. Nie, żeby porównanie do Itachiego ostatnimi czasy mu przeszkadzało, ale mimo to…

Przywołał Naruto gestem.

Ten, widząc jego zachęcający uśmiech, podsunął się bardziej na łóżku, na którym i tak już prawie leżał. Po chwili poczuł dotyk na udzie, a potem… Sasuke wyjął mu z kieszeni kunai. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, złapał swój kucyk w rękę i ściął go jednym zdecydowanym ruchem. Czarne włosy rozsypały się na poduszce.

Naruto, na początku nieco zdezorientowany, spojrzał na niego i się uśmiechnął.

– Teraz wyglądasz jak Sasuke – mruknął.

Zerknął na drzwi, czy aby na pewno były zamknięte, i podsunął się jeszcze wyżej. Teraz miał już twarz naprzeciwko jego twarzy. Odgarnął z policzka krzywo ścięte włosy i pocałował Sasuke. Może ten drań nie mógł mówić, ale całować się mógł. A on tak długo na to czekał...

– Dzień dobry – usłyszał kobiecy głos i machinalnie odsunął się od niego. Jeszcze nie przyzwyczaił się do tego, że ludzie o nich wiedzą i reagował  nerwowo. Tak jak wtedy, gdy przyłapał ich Shikamaru, potem Sai.

Na szczęście pielęgniarka bez słowa zmieniła kroplówkę i wyszła, zostawiając ich samych. Niestety, zaraz po tym przyszedł kurier z pocztą. Znowu kwiatki, czekoladki i kartki. I znów kilka od jakichś chłopaków! Naruto chciał je wszystkie wyrzucić, ale Sasuke, jak na złość, zabrał mu je z ręki.

– No i co masz zamiar z nimi zrobić, draniu? – Naruto wydął usta, niezadowolony.

Sasuke przejrzał kartki, a na jego ustach pojawił się wymowny uśmiech, który był jednoznaczną odpowiedzią.

– To może napiszesz do nich, żeby przyszli i ci pomogli?! – fuknął oburzony. – Bo ja już...

Sasuke zatrzymał go, gdy chciał wstać i wyjść. Przyciągnął go do siebie i złapał za kark, żeby czasem nie przyszło do głowy, żeby się odsuwać.

Znowu się uśmiechnął, ale tym razem jakoś inaczej. W taki sposób, że Naruto też się uśmiechnął. Już wszystko będzie dobrze, pomyślał, patrząc w ciemne oczy Sasuke. Od dwóch miesięcy je sobie wyobrażał, a teraz w końcu mógł w nie patrzeć.

Rozległo się pukanie do drzwi i tym razem Naruto zdążył się choć trochę odsunąć, zanim do środka wszedł Kakashi.

– Spodziewałem się ciebie tutaj, Naruto. – Kakashi uśmiechnął lekko pod maską. – Właśnie się dowiedziałem, że się obudziłeś, Sasuke. Wiem, że na razie nie możesz mówić, ale cieszę się, że już jesteś z nami. Naruto wyrywał sobie włosy z głowy przez ostatnie dwa miesiące.

– Wcale nie! – zaprotestował Naruto, ale Kakashi go uciszył.

– Za kilka godzin powinien rozpocząć się szczyt Kage, ale ze względu na te niespodziewane okoliczności – spojrzał na Sasuke – postaram się go przesunąć na jutro. Tsunade nie jest pewna, czy będziesz mógł wtedy mówić, ale chciałbym, Sasuke, żebyś tam był. Razem z Naruto.

– Mogę mówić za Sasuke – zaproponował Naruto. – Przekonam ich wszystkich, że on jest niewinny i...

– Naruto, tutaj już nie chodzi tylko o was, ale o zwoje i bezpieczeństwo świata – przerwał mu Kakashi. – Osobiście uważam, że powinniśmy je zostawić i bardzo dobrze zabezpieczyć, ale pytanie, co będzie chciała zrobić reszta Kage. To powinna być wspólna decyzja, nie wyłączając was obu. Wasze stanowisko już znam. Jutro mam nadzieję, że uda nam się coś ustalić.

Już miał wychodzić, ale będąc przy drzwiach odwrócił się i powiedział:

– Sasuke, cieszę się, że już się obudziłeś. Mam nadzieję, że szybko wrócisz do zdrowia.

Po południu znów przyszła do nich Tsunade, żeby skontrolować stan Sasuke. Naruto musiał wyjść podczas badań, ale zanim to zrobił, zabrał ze sobą krzak pomidora. Krzak był trochę podeptany przez medyków, którzy w chwili, kiedy Sasuke odzyskał przytomność, biegali w tę i z powrotem. Naruto w pewnym momencie odstawił go w kąt, w innym wypadku ktoś po prostu by go wyrzucił. A on z jakiegoś powodu nie chciał go wyrzucać. Nie, żeby nagle polubił pomidory, ale ten krzak zaczął owocować właśnie dzisiaj i dzisiaj też Sasuke się obudził. Nie, żeby to się ze sobą w jakiś sposób łączyło, ale teraz nabrał do niego jakiegoś sentymentu.

Wiedział już, gdzie ma iść, dlatego kilkanaście minut później przekroczył drzwi kwiaciarni.

Ino na widok rośliny aż załamała ręce.

– Naruto, coś ty z nim zrobił – jęknęła, patrząc na połamane łodyżki. – Miałeś o niego dbać, a nie się z nim bić! – Zabrała mu krzak z rąk.

– To nie moja wina! – Zamachał rękami Naruto. No dobra, trochę była jego, bo gdyby nie rozbił doniczki, to pomidory stałyby po prostu na parapecie i nikt by po nich nie biegał. Ale w tamtym momencie w ogóle o nich nie myślał. – Przyniosłem go do szpitala, ale kiedy Sasuke się obudził…

– Słyszałam – przerwała mu Ino i uśmiechnęła się. – Chcieliśmy go z Saiem odwiedzić, ale Sakura powiedziała, że to nie jest najlepszy moment, bo musi odpocząć.

Ino spojrzała jeszcze raz sceptycznie na roślinę i poszła na zaplecze, by po chwili wrócić z nową doniczką. Nasypała do niej ziemi i włożyła krzak do środka. Przysypała jeszcze trochę od góry, dodała jakiegoś nawozu i podlała. Zastanowiła się chwilę, a zaraz potem przyniosła jeszcze jakieś patyczki. Wbiła je w ziemie i przywiązała do nich połamane gałązki.

– Teraz będzie wymagał rekonwalescencji – powiedziała.

Naruto spojrzał na nią, marszcząc brwi.

– Sasuke czy ten krzak? – zapytał, bo nie był pewien, co ma na myśli.

– Krzew. – Ino znów się uśmiechnęła. – Sasuke-kun pewnie też, ale nie jestem medycznym ninja, o to już musisz zapytać Sakurę.

Naruto skinął głową, podziękował i zabrał doniczkę. Zanim jednak zdążył wyjść, zobaczył, że Ino podpiera głowę na ręce i patrzy na niego z jakimś takim innym uśmiechem.

– Co? – zapytał, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.

– Nic, tylko… – Ino westchnęła, wciąż nie przestając się uśmiechać w ten sposób. – Po prostu chcę, żebyś wiedział, że życzę wam szczęścia. Tworzycie taką ładną parę – powiedziała z rozmarzeniem.

Naruto zaczerwienił się lekko i burcząc pod nosem jakieś „dzięki”, wyszedł ze sklepu.

Ino nie mogła przestać się uśmiechać. Odkąd wiedziała, że są razem, nie potrafiła o tym inaczej myśleć. Oczywiście bardzo współczuła Sakurze i Hinacie, ale mimo wszystko ten związek był jak z jakiejś bajki. Naruto i Sasuke, odwieczni rywale, w końcu się w sobie zakochali. Zresztą, nie tylko ona tak myślała. Pracowała przecież w takim miejscu, gdzie na co dzień słyszała różne plotki. Jasne, byli tacy, którzy uważali, że to nienormalne, ale dużo osób było zachwyconych. Zwłaszcza dziewczyny, które wiedząc, że i tak nie mają szans u żadnego z nich, uważały ich za idealną parę.

Podczas gdy Sasuke był w śpiączce, a Naruto nie opuszczał go na krok, spotkała się kilka razy z przyjaciółmi  w Ichiraku i głównym tematem zawsze byli ci dwaj. I wszyscy po uprzednim szoku doszli nad tym do porządku dziennego. Kiba tylko czasami kręcił głową z niedowierzaniem, ale Ino miała wrażenie, że wcale nie chodzi mu o to, że to dwóch facetów, ale że Naruto chciał się całować właśnie z Sasuke. Choć nawet on nie mówił tego za często, może kilka razy mu się wyrwało, bo Sasuke był w śpiączce, więc rozumiał powagę sytuacji.

Naruto, jak widać jeszcze nie do końca radził sobie z tą sytuacją. A wiedziała, że będzie musiał, bo teraz, gdy Sasuke odzyskał przytomność, będą musieli stawić czoła całej reszcie i na co dzień zmagać się z różnymi reakcjami. W końcu dwóch najsilniejszych shinobi na świecie już oficjalnie byli parą.

*

Naruto, jak można było się spodziewać, prawie nie opuszczał szpitala. Zwłaszcza, że teraz Sasuke, chcąc czy nie chcąc, musiał słuchać, co do niego mówi.

– Draniu, wylegiwałeś się przez dwa miesiące, a treningi same się nie zrobią. Ja coś tam ćwiczyłem, nie siedziałem na tyłku. – Naruto sięgnął po kolejną czekoladkę. Przysłała je jakaś dziewczyna. Były bardzo dobre, z Kraju Mgły, więc smakowały zupełnie inaczej niż czekolada, którą sprzedawali w Wiosce.

"I tak skopię ci tyłek, młotku" – odpisał Sasuke, który nie wydawał się zbyt zadowolony.

– Tak, tak. – Naruto zaśmiał się i machnął ręką. Sasuke, który się nie odzywał był nawet jeszcze fajniejszy. W końcu mógł tylko pisać te swoje głupie docinki. – Ale spokojnie, draniu, jak znowu pójdziemy na pole treningowe dam ci fory, żebyś się nie załamał. W końcu jak zobaczysz, jaki ja jestem silny, to możesz trochę zwątpić, ale przecież jesteś moim chłopakiem. Czasami powinienem ci ustąpić – plótł, co mu ślina na język przyniosła, więc nawet nie zauważył, że pierwszy raz nazwał Sasuke "swoim chłopakiem".

Sasuke uśmiechnął się lekko, słysząc to. Uchylił usta i po raz pierwszy odkąd się obudził, spróbował coś powiedzieć.

Naruto od razu się do niego nachylił.

– Co mówiłeś, Sasuke?

– Może teraz w końcu mnie dogonisz – powtórzył ochrypłym głosem. – Młotku.

– Co?! – wydarł się Naruto. – Jestem milion razy lepszy od ciebie, draniu! Myślisz, że kto cię wyciągnął z tego płonącego budynku, co? C… – zamilkł, bo dopiero teraz to do niego dotarło. – Draniu, ty mówisz! – krzyknął.

Sasuke przewrócił oczami, a potem skrzywił się. To było tylko kilka słów, ale gardło strasznie go piekło. Odkaszlnął.

– Czekaj, biegnę po babunię! – Naruto zerwał się z łóżka.

– Nie – powiedział znów Sasuke, łapiąc go za rękę i tym samym zatrzymując.

Nie chciał, żeby znów zleciał się tu tabun medyków i żeby znów robili mu jakieś badania. Miał ich dość na dziś, to może poczekać do jutra. Tym bardziej, że Tsunade jasno dała mu do zrozumienia, że i tak go dzisiaj nie wypisze do domu. Kiedy napisał jej to na kartce, popukała się w głowę i powiedziała, że to wykluczone. Że muszą go jeszcze monitorować, bo cholera wie, co z jego płucami.

O dziwo Naruto ją poparł, nie chciał ryzykować, że Sasuke coś się stanie, za co ten miał ochotę wstać i porządnie skopać mu tyłek. Miał dość szpitala. Nie lubił szpitali. Chciał wrócić do swojego domu, do swojego łóżka i mieć chwilę prywatności. Tu ciągle ktoś przewijał się przez jego salę, tam byłby już tylko on i Naruto. O, właśnie. Naruto mówił, że nocował tam raz czy dwa, choć po jego minie można było wywnioskować, że częściej. Ciekawe, w jakim stanie zastanie swoje mieszkanie. Niby Naruto zarzekał się, że sprzątał, ale coś nie do końca mu wierzył. A nawet patrząc na to, w jakiej kondycji były stojące teraz na parapecie szpitalnego okna pomidory, szczerze w to wątpił.

– No dobra, dobra, draniu. – Naruto zaśmiał się i usiadł z powrotem na łóżku.

Wieczory, to był jedyny czas kiedy nikt tu się bez powodu nie kręcił. Nie to co w dzień. Teraz mogli mieć czas tylko dla siebie. A on miał Sasuke jeszcze dużo do opowiedzenia.



A to fanart do treści tego rozdziału narysowany przez jedną z czytelniczek Wattpada:)
"Ostatni Uchiha" autorstwa kana_sama