SasuNaru Hiden - rozdział 30

Tradycyjnie dziękujemy za komentarze i zapraszamy na kolejny rozdział.

– Sasuke… – Naruto odwrócił się w jego stronę, zakładając ręce za głowę i uśmiechając się szeroko.  – Udało się!

– Tobie, młotku, ledwo co się udało – mruknął Sasuke, ale po chwili też uśmiechnął się lekko. – Wracasz do mieszkania? Musisz w końcu odespać te dni – powiedział to trochę wbrew sobie, bo nie chciał spędzać dzisiejszego dnia sam, ale wiedział, że Naruto był zmęczony. Powinien odpocząć.

– No... w sumie to możemy się przejść na ramen. Nie jadłem go od czterech dni! – zauważył Naruto z oburzeniem. – Trzeba nadrobić zaległości!

– Zamiast na ramen, powinieneś iść do łóżka. – Sasuke westchnął ciężko i pokręcił głową. – Zawsze tak będziesz robił po ciężkich misjach?

– Jak? – Naruto spojrzał na niego z niezrozumieniem, wyglądając na niezbyt zadowolonego z tego, co usłyszał.

– Zamiast odpoczywać, będziesz szlajał się po knajpach.

– Oj, przestań, ramen jest dobry na wszystko, nawet na zmęczenie! Jesteś po prostu za bardzo... – Zamilkł, bo nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. – Drań z ciebie i tyle. Co ci dały te dziewczyny na prezent? – zapytał i zabrał od Sasuke torbę. Zajrzał do niej i nawet nie pytając o zgodę, rozpakował to, co było w środku. Już po chwili prychnął i skrzywił się. – Beznadziejne – podsumował.

O dziwo, Sasuke miał jednak na ten temat inne zdanie.

– Całkiem niezłe te kunaie – stwierdził, zabierając broń z jego rąk. Nie sądził, że dostanie coś tak przydatnego. A już na pewno było to dużo lepsze niż książka, którą dał mu Sai.

– Nie, nie fajne – upierał się Naruto. Był zły, bo przecież sam kupił bardzo podobny prezent i to on miał być tym najlepszym. – Zresztą, nieważne – burknął, kopiąc jakiś kamień.

– Racja, nieważne – Sasuke schował z powrotem kunaie do torebki. – To powiesz mi w końcu, dlaczego tak długo cię nie było? Aż tak przerosła cię ta misja? – zapytał, chcąc go sprowokować. Zwykle w taki właśnie sposób można było najszybciej coś z niego wyciągnąć.

– Wcale nie! Jak dotarłem na miejsce, nie było tam ani żadnego przeciwnika, ani żadnego zwoju, a dobrze odczytałem wskazówki. Kakashi mówił, że ktoś się pomylił i…

– Ktoś się pomylił? – Sasuke spojrzał na niego ironicznie. – Przyznaj, młotku, że po prostu się zgubiłeś i nie zmyślaj. Te zadania, z tego, co zdążyłem się dowiedzieć, były planowane przez ANBU, a oni raczej nie popełniają błędów przy takich zadaniach.

– Wcale nie zmyślam, draniu! – krzyknął Naruto, który naprawdę się wkurzył.

Był głodny, zmęczony i zły. Zły, bo znów wyczuł w tonie głosu Sasuke ten protekcjonalny ton. Zupełnie jak kiedyś, gdy byli jeszcze dziećmi. Wtedy przecież co chwilę słyszał, że jest bezużyteczny, że tylko przeszkadza, zamiast pomagać w walce. Tylko że teraz nie byli już dziećmi. Poza tym akurat Sasuke był ostatnią osobą, która powinna mówić mu, że zmyśla.

– Jak mi nie wierzysz, to trudno – warknął, odwracając się do niego plecami i kierując się w stronę swojej kawalerki. Wcześniej myślał, że pójdą na ramen, a potem zaprosi go do siebie, ale skoro tak, to niech się wypcha! Naprawdę, Sasuke był czasami kompletnie beznadziejny. Zamiast posłuchać do końca, wolał go obrażać. Zresztą, on nigdy nie dał sobie nic powiedzieć. Naruto normalnie w takich okolicznościach wyzwałby go na pojedynek, ale po prawie trzech dniach ganiania po lesie miał ochotę po prostu coś zjeść i pójść spać. Nawet on czul się czasami wyczerpany. Tym bardziej, że musiał praktycznie przez większość czasu używać trybu mędrca, żeby w końcu wyczuć chakrę przeciwnika i go zlokalizować. Na pergaminie ze wskazówkami naprawdę był dość istotny błąd, który definitywnie zaważył na czasie wykonania zadania.

Sasuke wpatrywał się przez chwilę w plecy Naruto, zastanawiając się, co powinien zrobić, ale w końcu uznał, że on był jak dziecko. Nie wiedział zbyt wiele o dzieciach z wyjątkiem tego, że gdy były zmęczone, zaczynały być jeszcze bardziej nieznośne niż zwykle. Z Naruto było tak samo. Kiedy się prześpi i trochę odpocznie, poprawi mu się humor i wtedy porozmawiają na spokojnie. Na razie najważniejsze, że był cały i zdrowy.

Sasuke zdawał sobie sprawę, że Naruto jak zwykle zapomni o obowiązkach, więc będzie lepiej, jak to on za nich obu odbierze nowe ubrania i sprzęt. Musiał dobrą chwilę namawiać magazynierkę, żeby wydała mu wszystko, tym bardziej, że wymagane były podpisy, ale jakoś sobie poradził. Jakoś… Prychnął. Nie lubił kobiet, nienawidził też wykorzystywać swojego wyglądu dla załatwiania niektórych rzeczy, ale czasami musiał to robić. Teraz też trochę zagadał magazynierkę i w końcu dostał to, po co przyszedł.

Wrócił od razu do mieszkania, żeby zostawić wszystko, ale pod drzwiami czekała go kolejna niespodzianka. I nie, tym razem to nie był żaden opakowany prezent z liścikiem.

– Co tutaj robisz? – zapytał zdziwiony widokiem swojej koleżanki z drużyny.

Sakura uśmiechnęła się do niego niepewnie i wyciągnęła rękę, w której trzymała spory pakunek.

– Nie mogłam cię nigdzie znaleźć, więc uznałam, że zaczekam tutaj. Mam nadzieje, że nie jesteś zły – dodała szybko, widząc wzrok Sasuke. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Sasuke-kun. Mam nadzieję, że spełnią ci się wszystkie marzenia! – powiedziała z entuzjazmem. I że w końcu zobaczysz, że chcę z tobą być, ty draniu – jakby to powiedział Naruto – pomyślała jeszcze.

– Nie musiałaś.

– Musiałam. Zresztą chciałam. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Widziałam, że nie miałeś... No... To zestaw medyczny. Przyda ci się podczas misji – wyjaśniła, widząc niezrozumienie na jego twarzy. – Wszystko, nad czym pracowałam. I jest kilka rzeczy, do których dostęp mają tylko medycy, więc... – Sakura uśmiechnęła się. 

Naprawdę musiała się wysilić, żeby zdobyć to wszystko, ale liczyła na to, że Sasuke to doceni. A przynajmniej doceni jakoś bardziej, niż tylko podziękuje i zabierze prezent, na co właśnie teraz się zanosiło.

– Kakashi- sensei powiedział, że Naruto wrócił. Skończył misję w ostatniej chwili.

– Tak, rozmawiałem z nim – mruknął Sasuke, otwierając drzwi do swojego mieszkania.

Miał trochę bagażu, więc Sakura od razu rzuciła się, żeby mu z tym pomóc.

– Po co ci dwie kamizelki? – zapytała zdezorientowana.

– Jedna jest Naruto – mruknął i rzucił jej krótkie spojrzenie. – Zabrałem dla niego sprzęt, bo on jak zwykle by zapomniał.

– A wiesz, gdzie on teraz jest? Wszystko z nim w porządku?

– Nic mu nie jest, poszedł do swojego mieszkania – odpowiedział ostrzejszym tonem. Przez tę kłótnie z Naruto czuł się wyjątkowo poirytowany. Tym bardziej, że miał inne plany na ten dzień. Oczywiście wiedział, że on musi odpocząć, ale równie dobrze mógłby odpoczywać w jego łóżku.

Sakura zawahała się. Znała tę minę, Sasuke wyglądał, jakby był na coś zły, ale... Naprawdę musiała zacząć bardziej ryzykować, bo jeśli tak dalej pójdzie, to przez kolejny rok nie uda jej się nic zrobić i cały czas będą się rozmijać!

– Może napijemy się herbaty? – zaproponowała. – Albo... pójdziemy gdzieś coś zjeść? Masz ochotę?

            Sasuke już miał odmówić jak zwykle, ale rzucił okiem na prezent. Zestaw medyczny? Zaciekawiło go to na tyle, że odwinął papier i... No..! No to było coś! Spędził w siedzibie Orochimaru wystarczająco dużo czasu, żeby zobaczyć różne specyfiki i ich działania, więc tym bardziej…

– Skąd to masz? – zapytał zdumiony.

Strzykawki z antidotum na trucizny, opaski uciskowe, zawierające w sobie substancje na krzepnięcie krwi i… No właśnie! Ta jedna fiolka, opatrzona nalepką z nazwą, momentalnie przykuła jego uwagę. Od razu zrozumiał, co to jest. Orochimaru już lata temu starał się stworzyć płynny substytut umiejętności Karin, jednak wcześniej nic z tego nie wychodziło. Sasuke wiedział, co ona potrafi, dlatego, kiedy tworzył swoją drużynę, tak bardzo chciał pozyskać akurat ją. Była bardzo przydatna, bo miała unikalny talent – ugryzienie jej ciała bardzo szybko regenerowało chakrę. A teraz najwyraźniej Orochimaru w końcu udało się stworzyć ten substytut.

– Skąd to masz? – powtórzył i spojrzał na Sakurę, która aż promieniała ze szczęścia, że potrafiła sprawić mu taki prezent.

– Było ciężko, ale się udało – uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

O tak, to naprawdę było trudne. Już jakiś czas temu dowiedziała się od Tsunade o tym specyfiku, ale jedyna próbka była zamknięta w laboratorium. Zdecydowała się więc na desperacki krok. Wysłała wiadomość do Karin. Do dziś pamiętała, jak zagryzała zęby i jak trzęsły jej się ręce ze złości, gdy zwijała karteczkę i przywiązywała ją do nogi jastrzębia pocztowego. Oczywiście była sprytna i nie podpisała się własnym imieniem i nazwiskiem. Napisała tylko, że to dla Sasuke. Jak się spodziewała, za niecałe dwa dni dostała małą paczuszkę. A teraz… No on najwyraźniej był zachwycony!

Sasuke odłożył fiolkę do pudełka. Naprawdę doceniał prezent. Karin kilka razy w ten sposób uratowała mu życie.

– Dzięki, Sakura – mruknął, nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć lub zrobić. Ona najwyraźniej naprawdę oczekiwała jakiejś reakcji.

– To... uh, może... W końcu są twoje urodziny. Naruto pewnie prześpi pół dnia, więc... no wiesz, nie chcę, żebyś był sam. – Sakura, widząc jego wahanie, uśmiechnęła się i spojrzała na niego z nadzieją. – Może moglibyśmy porozmawiać o misjach? Wiesz... chciałam cię zapytać o kilka rzeczy. I...

– Wejdź –  zaprosił ją w końcu, kapitulując. Głupio było mu odmawiać, bo Sakura naprawdę musiała się niegłupio wysilić, żeby załatwić to wszystko. Chociaż tyle mógł zrobić. – Napijesz się czegoś?

– Oczywiście, chętnie! – krzyknęła Sakura z takim entuzjazmem, że aż sama się zawstydziła.

Weszła do mieszkania Sasuke, ciesząc się jak dziecko, że znowu są w nim sam na sam. Spojrzała na drzwi łazienki i przypomniała sobie swoją opoprzednią wizytę tutaj. Uch, aż zrobiło się jej gorąco. Ostatnio zaczęła trochę więcej czytać na temat... no... seksu. Chciała mieć pewność, że jeśli by do tego doszło... Chyba chciałaby, żeby do tego doszło.

Zerknęła niepewnie na Sasuke, który odłożył sprzęt i ubrania jouninów na kanapę. Jej prezent położył na stole i podszedł do blatu.

– Herbaty, kawy? – zapytał. Dziwnie się czuł, kiedy tak z własnej woli gościł Sakurę u siebie w mieszkaniu. Ale nawet on nie był na tyle chamski, żeby po tym, co dla niego zdobyła, zatrzasnąć jej drzwi przed nosem. W końcu kiedyś byli drużyną, walczyli razem na jednym froncie, więc jakoś przeżyje i tę wizytę. Chyba.

– Może być kawa.

Sakura przyglądała się Sasuke, czując się jakoś tak lekko i przyjemnie. On był naprawdę przystojny i nawet w kuchni, robiąc głupią kawę prezentował się tak... Aż brakowało jej słów, by to określić, ale bardzo jej się podobał. Te jego oczy, lekko zmarszczone brwi, kiedy się nad czymś zastanawiał, czarne kosmyki włosów opadających na czoło. Chciałaby podejść i odgarnąć je, a później go pocałować. Ciekawe, jak smakowały jego usta. Ciekawe jak Sasuke lubił być całowany? Całował się kiedykolwiek?

– Sakura! – usłyszała ostry głos obiektu swoich rozmyślań i zamrugała. – Już trzeci raz pytam, czy słodzisz.

– Och, tak, poproszę – rzuciła z roztargnieniem.

Sasuke chciał wyciągnąć z szafki paczkę cukru, bo jak zwykle nie było go w cukierniczce, ale kiedy ją chwycił, papierowa torebka rozerwała się i cały cukier wysypał się na niego i na podłogę.

– Cholera, kiedyś go naprawdę zabiję – zaklął, zirytowany. Pochylił się, żeby wyjąć zmiotkę i szufelką spod zlewu. Był przekonany, że Naruto nie otwierał nowej paczki, tak mu przynajmniej powiedział, ale najwyraźniej się przeliczył co do jego zapewnień. Wszystko byłoby w porządku, gdyby oczywiście otworzył to normalnie, a nie rozerwał opakowanie tak, że kiedy ścisnęło się je mocniej, wszystko ze środka wyleciało.

– Kogo zabijesz? – Sakura od razu znalazła się przy nim, żeby pomóc mu sprzątać. Zaśmiała się dźwięcznie, ale zaraz zamilkła, gdy zobaczyła wzrok Sasuke. Znów był zły, a przez chwilę było przecież tak miło. Postanowiła pomóc i bez słowa wyjęła mu z dłoni zmiotkę. – Przydałaby ci się kobieca ręka – mruknęła cicho, zgarniając cukier na szufelkę i chcąc dać do zrozumienia, że zawsze może na nią liczyć.

Sasuke tylko westchnął. Niepotrzebna mu była żadna kobieca ręka, sam potrafił dbać o porządek. Niestety, para innych rąk mu ten porządek z uporem maniaka zamieniała w bałagan. Naruto w ogóle go nie słuchał i zawsze robił wszystko po swojemu. Młotek…

 Odwrócił się i chcąc się podnieść omal nie zderzył się głową z Sakurą, która też próbowała wstać z podłogi. Ich twarze były dokładnie naprzeciwko siebie.

Sakura czytała, że w takich sytuacjach wyzwalają się feromony. Nie miała co prawda pojęcia, jak to dokładnie wygląda, ale wierzyła poradnikom, które dała jej Ino. Cholera, mogła zrobić sobie makijaż. Ostatnio nabrała wprawy w nakładaniu tuszu do rzęs i… O matko, Sasuke naprawdę był tak blisko, czuła jego zapach, od którego zaczynało jej się kręcić w głowie. Taka sytuacja może już się nie powtórzyć! Jak nie teraz to kiedy? Podniosła rękę, chciała go dotknąć…

Sasuke błyskawicznie się odsunął. Podejrzewał, co chciała zrobić Sakura i wcale mu się to nie spodobało.

– Sam to posprzątam, nie trzeba – mruknął i sięgnął do blatu po ścierkę, żeby zetrzeć resztę cukru.

– Sasuke, ja...

– Nie. W porządku. – Sasuke spiął się, gdy Sakura dotknęła jego ramienia.

Nie chciał, żeby się do niego tak zbliżała i najchętniej uniknąłby całej tej sytuacji, w której musiałby ją później odepchnąć, żeby powiedzieć, że...

– Posłuchaj, Sakura – zaczął nagle stanowczym głosem. Musi już teraz jasno jej wytłumaczyć, że nie powinna mieć nadziei. On nie jest nią zainteresowany.

Zanim jednak powiedział coś więcej, Sakura pochyliła się i musnęła jego usta swoimi. Zamknęła oczy i była tak zarumieniona, że jej cera wydawała się ciemniejsza od włosów. Złapała go za kark i uchyliła usta, żeby pocałować go mocniej, ale wtedy Sasuke gwałtownie odwrócił głowę i jej usta natrafiły tylko na policzek.

– Sakura – mruknął ostrzegawczo, odsuwając ją od siebie stanowczo. Był cały napięty od hamowanej złości, a w jego oczach błysnął Sharnigan.

Sakura spojrzała na niego kompletnie przerażona tym, co właśnie zrobiła, ale nie pozwoliła mu powiedzieć nic więcej. Widziała, jak zareagował, to było jednoznaczne. Przeprosiła go tylko i wybiegła z mieszkania. Nie mogła tam zostać, bo czuła, że zaraz się rozpłacze. Sasuke ją odtrącił. Znowu…

Ino dosłownie przed chwilą pożegnała klienta, który zamówił dla żony tuzin róż, a teraz układała rachunki. Miała nadzieję, że ruch, jak zwykle o tej porze, trochę się zmniejszy, bo musiała je wszystkie podliczyć, ale w tym momencie rozległ się kolejny dźwięk dzwoneczka przy drzwiach, zwiastujący czyjeś przybycie. Podniosła wzrok. To była Sakura. Sakura, która wyglądała, jak siódme nieszczęście.

– Co się stało? – Ino wyszła zza lady chwytając swoją przyjaciółkę za ramiona, bo ta sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz się rozpłakać. Poza tym była przerażona i strasznie roztrzęsiona. – Chodź na zaplecze!

Popchnęła ją przed sobą, kierując się do drzwi za ladą.

– No mów! – ponagliła ją, gdy obie usiadły na odwróconych skrzynkach po sadzonkach.

– Ino… Ja… – Sakura przełknęła ciężko. Nie miała pojęcia, jak ma to powiedzieć. To było upokarzające. Ale musiała się komuś wygadać. – Pamiętasz, jak powiedziałaś, że kiedyś po prostu pocałowałaś Saia? I jemu to się spodobało? To ja… ja dzisiaj… – jęknęła i ukryła twarz w dłoniach, nie mogąc wykrztusić z siebie nic więcej.

– O cholera, nie mówi mi… – Ino otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – I jak było? – zapytała, trochę zaniepokojona stanem przyjaciółki, ale jednocześnie podekscytowana taką informacją.  Naprawdę była ciekawa. Jak miałaby nie być? Sasuke Uchiha stanowił do tej pory niezdobytą twierdzę. Nasłuchała się już wielu narzekań różnych dziewczyn, które odsyłał z kwitkiem, gdy próbowały się z nim umówić.

– Nie wiem – westchnęła Sakura i złapała się za głowę.

Ino wstała i nalała jej wody, więc chwyciła rozedrganymi rękami szklankę i wypiła wszystko na wdechu.

– Poszłam dać mu prezent, później ten cukier się rozsypał, więc pomogłam mu i... – zaczęła wyjaśniać nieskładnie. – Podnieśliśmy się w tej samej chwili i... O cholera, no pocałowałam go! Nie wytrzymałam, bo ile można czekać?! – zapytała, podnosząc głos. – A on się odsunął. I ten jego wzrok, a potem jeszcze Sharingan. To było tak... Ja nie wiem, Ino. Źle zrobiłam. Powinnam była poczekać, aż da mi jakiś znak. No ale ile można! Mamy już osiemnaście lat! Ile on chce jeszcze z tym zwlekać?! Nie interesuje się żadną dziewczyną! Ciągle tylko Naruto i Naruto. Dla nich naprawdę liczy się tylko walka?! Może on jest jakiś... no nie wiem... – zawahała się. – Ino, ja o tym czytałam – powiedziała, marszcząc brwi i nagle poważnie. – Że jest coś takiego, że cię do nikogo nie ciągnie. No... Może Sasuke jest aseksualny?

Ino patrzyła na przyjaciółkę, z zastanowieniem analizując jej słowa. Już dawno nie widziała jej tak zdenerwowanej, ale co się dziwić? Gdyby ją odrzucił chłopak, który od dawna by się jej podobał, ba!, w którym byłaby zakochana przez całe życie, sama pewnie też by się tak zachowywała. Gdyby Sai nagle ją rzucił, chyba by go pobiła. Tylko że Sai, to nie Sasuke.

– No nie wiem, jest już dorosły, a nadal nie ma dziewczyny – stwierdziła po chwili. – A mógłby mieć każdą, przecież wiesz. No, może z wyjątkiem Hinaty. Ale nią też nie jest zainteresowany. Chyba że... – Ino zasłoniła usta ręką. Myśl, która właśnie przyszła jej do głowy, dosłownie ją poraziła. – On dzisiaj był z Naruto u niej w szpitalu. Sakura! Ja już chyba wiem, dlaczego Sasuke nikogo nie może sobie znaleźć!

– Nie… – Sakura aż pobladła, od razu łapiąc sugestię. – Nie, ty nie mówisz poważnie?!

– Sama już nie wiem… – Ino znów usiadła, próbując przeanalizować sytuację. Ostatnio nawet Sai mówił, że gdy Naruto za długo rozmawia z Hinatą, to Sasuke strasznie się irytuje. Do tej pory sądziła, że to chodzi o czas na treningi, ale teraz… – Może…

– Ino, jeśli coś wiesz, to powiedz, proszę cię. Jesteś moją przyjaciółką. – Sakura poruszyła się niecierpliwie na skrzyni po sadzonkach. Nie, to nie mogła być prawda.

– Słuchaj, ja mogę się tylko domyślać, ale pamiętasz, co mówił kiedyś Sasuke? To o odbudowie klanu i… – Ino umilkła na chwile, zastanawiając się, czy wypowiedzieć na głos to, o czy w tym momencie pomyślała. Ale w końcu każda prawda była lepsza od złudzeń. – Może jemu chodzi o zdolności Byakugana? Połączenie tego z Sharingnem, no wiesz… Ich dzieci mogłyby mieć potężne zdolności.

– Ino… – Sakura w tym momencie wyglądała chyba bladziej niż kiedykolwiek Sai.  – Jak sobie przypomnę, to… Masz rację. – Schowała twarz w dłoniach, próbując się nie rozpłakać, choć hamowała się ostatnim wysiłkiem. – Zawsze, jak się spotykaliśmy i jak tylko zaczynałam coś mówić o tym, że Naruto miałby pójść na randkę z Hinatą, Sasuke się wściekał.

– Sakura, ale to są tylko nasz domysły. Tak naprawdę – Ino przekrzywiła lekko głowę, zastanawiając się nad czymś – jakoś sobie nie wyobrażam Sasuke z Hinatą. Ona jest nieśmiała, a on taki… No nie wiem, jak to nazwać. On prędzej pewnie pocałowałby Naruto niż ją – roześmiała się, przypominając sobie sytuację sprzed lat. Poza tym nie było tajemnicą, że tamten incydent był od  jakiegoś czasu tematem żartów, gdy wychodzili gdzieś grupą, a ich obu akurat z nimi nie było. Naruto i Sasuke, Sasuke i Naruto. Jakby ich imiona do siebie przyrosły. Gdyby nie to, że obaj byli facetami, każdy wziąłby ich za parę.

Ino podniosła się i poszła do kuchni. Zrobiła im mocną kawę, czym nieświadomie przywołała wspomnienia, bo przecież Sakura miała wypić ją u Sasuke.

Jeśli dzisiaj wstała w dobrym nastroju, teraz można było śmiało powiedzieć, że jest po prostu załamana. Chłopak, którego kochała przez całe życie, odepchnął ją. Co mogła jeszcze zrobić, żeby zwrócił na nią uwagę? Tak długo się starała i nic! Może Ino miała rację, to umiejętności klanowe się liczyły? Jej rodzice przecież nie byli nawet shinobi, a ona wszystko, co osiągnęła, zawdzięczała tylko swojej determinacji. Jednak, jak widać, to było za mało dla ostatniego członka klanu Uchiha. Sasuke chciał tylko siły. Zawsze chciał siły. Właśnie dlatego jedyną osobą, z którą chciał się zadawać, był Naruto. Bo tylko on mógł się z nim równać.

– Sakura, naprawdę, nie przejmuj się. Jakoś... Coś wymyślimy, będzie dobrze.

Sakura spojrzała na Ino załzawionymi oczami, ale nic nie powiedziała. Miała ochotę już wrócić do swojego mieszkania i zakopać się pod kołdrą. Czuła, że przepłacze dzisiaj całą noc. Pocałowała Sasuke, a on ją odepchnął. I teraz jeszcze okazało się, że być może to cały czas chodziło o Hinatę. To być może z nią chciał założyć rodzinę, żeby ich dzieci były jeszcze potężniejszymi shinobi. Jak można było tak podchodzić do życia?! Jak Sasuke mógł myśleć tak... tak... Aż brakowało jej słów!

Posiedziały jeszcze chwilę, ale Sakura była już na tyle załamana, że nie chciała wdawać się w jakiekolwiek rozmowy.

Wróciła do swojego domu, jednak cały czas po głowie krążyły jej wspomnienia z dzisiejszego dnia. Wizyta u Sasuke, rozsypany cukier, pocałunek, odtrącenie, a na końcu słowa Ino o Hinacie i Byakuganie. To będzie naprawdę ciężka noc. Ostatni raz czuła się tak chyba wtedy, gdy podjęła decyzję o zabiciu Sasuke. Nienawidziła wówczas siebie i też nie mogła spać. Ale to już przeszłość. Wojna się skończyła, wszystko wróciło do normalności. A jutro… Jutro będzie musiała poradzić sobie z teraźniejszością.