SasuNaru Hiden - rozdział 31

Dziękujemy jak zwykle za komentarze, cieszymy się, że opowiadanie wzbudza tyle emocji. Mamy nadzieję, że kolejny rozdział też się Wam spodoba :)

Zapraszamy do czytania :)

Dla zainteresowanych – pojawił się też 51 rozdział Rywali – Indra.

Sasuke właśnie wracał z treningu. Po tym, jak posprzątał ten nieszczęsny cukier, postanowił, że nie będzie siedział w mieszkaniu, tylko wyjdzie na pole treningowe. Był zły na Sakurę. Co ona sobie wyobrażała, całując go? Nie był idiotą, doskonale zdawał sobie sprawę, że od zawsze była w nim zakochana, przynajmniej tak twierdziła, że goniła za nim przez te wszystkie lata, ale… Czy kiedykolwiek dał jej nadzieję? Nie zrobił względem jej nic, co sugerowałoby, że byłby zainteresowany jej uwagą. Dlaczego ci wszyscy ludzie byli tak głupi, że nie mogli tego wszystkiego zrozumieć. Od lat, poza Itachim, tylko z Naruto coś go łączyło. To on był tą silną więzią, którą kiedyś chciał tak bardzo zniszczyć. To on był jedyną ważną osobą, którą chciał pokonać, żeby stać się potężniejszym! To wszystko było tak oczywiste!

Już dawno nie był tak wściekły na treningu, więc prawie rozniósł pole treningowe. Jacyś starsi jounini, którzy trenowali ze swoimi dziećmi, w końcu nie wytrzymali i poprosili go, żeby się uspokoił. Wtedy przeniósł się do lasu. Trochę go zniszczył i znając życie, oberwie się też Naruto. W końcu, gdy demolowali elementy krajobrazu, robili to zawsze w duecie. Zawsze wtedy też byli ubrudzenia i tak przyjemnie zmęczenia jak… Sasuke przymknął oczy. Tak, właśnie tak, jak po seksie. To, co działo się między nimi od pewnego czasu było po prostu tym, co powinno być. To było… Sasuke za każdym razem, gdy miał określić to uczucie, używał wielu różnych słów, ale gdy przychodziło do tego najważniejszego, spychał je gdzieś w głąb umysłu. Do tej pory wolał o tym nie myśleć, nie zastanawiać się. Ale dzisiaj…  Jaki był głupi! Doskonale wiedział, do czego zmierza Sakura, wiedział, że w końcu posunie się do czegoś głupiego. I nic nie zrobił, żeby temu zapobiec.

– Sasuke – usłyszał czyjś głos tuż za plecami. Był tak zamyślony, że nawet nie zauważył, że od jakiegoś czasu ktoś za nim idzie.

– Kakashi? – odwrócił się, unosząc brwi i patrząc na swojego byłego senseia. Nie miał pojęcia, co on tu robi. Jako Hokage miał przecież masę innych ważnych obowiązków i zwykle można go było spotkać raczej w biurze niż w okolicach pól treningowych.

– Powiedzmy, że spacerowałem. – Kakashi przewrócił oczami. – Dowódca ANBU jeszcze raz prosił mnie, żebym cię przekonał do złożenia papierów. Chyba bardzo chcą cię dla siebie pozyskać – uśmiechnął się pod maską.

– Powiedz im, po raz kolejny, że nie jestem zainteresowany – mruknął Sasuke, nie zwalniając kroku.

– Cóż, na pewno to będzie duża strata. – Kakashi  stanął przed Sasuke, zastępując mu drogę. – Naruto też odmówił. Co w takim razie zamierzacie robić? Bo raczej jeden bez drugiego się nie ruszy.

– Naruto? Nie wiedziałam. Przecież ledwo co zdał egzamin. – Sasuke zmarszczył brwi. ANBU to była elitarna jednostka, gdzie nie liczyła się nie tylko siła, ale też intelekt. A Naruto przecież prawie zawalił misję.

– Nie mówił ci? – zdziwił się Kakashi. – To nasze oddziały zawaliły, jego wytyczne co do zadania już na początku zawierały poważny błąd. Sam jestem pełen podziwu, że sobie poradził.

Sasuke przełknął ciężko. Więc Naruto mówił prawdę. A on… On potraktował go jak kretyna, który nic nie potrafi zrobić samodzielnie. Teraz sam czuł się jak kompletny kretyn.

– Hn – mruknął tylko i skinął głową, zaczynając się zastanawiać, co teraz powinien zrobić. Nie miał pojęcia, czy Naruto wciąż jeszcze spał, czy może już zbierał się, żeby wyjść z resztą znajomych, żeby uczcić zdany egzamin.

– W ciągu kilku dni każdy będzie oficjalnie składał papiery do placówek, choć z tego, co wiem, niektórzy zrobili to już wczoraj. Chciałem porozmawiać z tobą zanim się zdecydujesz. Przemyślcie jeszcze decyzję. ANBU dałoby wam obu duże możliwości.

– Naruto chce mieć własną drużynę.

– Tak, coś mi o tym wspominał, ale... – Kakashi spojrzał bacznie na Sasuke. – Ty naprawdę też chcesz szkolić geninów?

– A dlaczego nie? – Sasuke wzruszył ramionami. Już to przemyślał. Naruto tak się na to upierał. A on nie chciał być w ANBU, za bardzo kojarzyło mu się to z Itachim.

– No dobrze, w takim razie tegoroczni adepci będą mieli dwóch świetnych nauczycieli. – Kakashi uśmiechnął się lekko. – I znowu będziecie ze sobą rywalizować. – Pokręcił głową, zaczynając mieć pewne podejrzenia, dlaczego obaj wybrali akurat tę możliwość pracy.

– Nawet w ANBU byśmy to robili – zauważył Sasuke, a Kakashi nie mógł nie przyznać mu racji.

– To nie jest takie łatwe, jak się wam wydaje. Zobaczymy, czy dacie radę – ostrzegł go. – No nic, w takim razie będę już wracał. I nie myśl, że nie widziałem, co znowu zrobiłeś z lasem – dodał jeszcze, zanim nie zniknął w kłębie białego dymu. Sasuke i Naruto byli naprawdę niereformowalni.

Sasuke zamiast do swojego mieszkania, skierował się do kawalerki Naruto. Musiał z nim porozmawiać. Jakoś to wyjaśnić, bo ta kłótnia była naprawdę bez sensu.

Nie trudził się nawet wchodzeniem przez drzwi frontowe, kiedy zobaczył uchylone okno. Nic dziwnego, był taki upał. Co prawda włażenie w ten sposób nie było w dobrym tonie, ale to w końcu było mieszkanie Naruto, a nie kogoś obcego.

Naruto jeszcze spał. Musiał być naprawdę zmęczony, skoro po kilku godzinach nadal chrapał w najlepsze. Widać było, że przekręcał się z boku na bok, bo kołdra była w dziwny sposób zawinięta, a poduszka kurczowo trzymana w dłoniach i przyciskana do policzka.

– Naruto… – Sasuke usiadł na łóżku i potrzasnął jego ramieniem, próbując go obudzić, jednak ten przekręcił się tylko na plecy. Sasuke musiał przyznać, że wygląda… No, gdyby nie te luźne bokserki, chyba zacząłby budzić go w inny sposób. Choć w sumie… Co mu szkodzi? – Naruto – powtórzył, przejeżdżając ręką wzdłuż linii majtek, na co ten westchnął w poduszkę. – Wstawaj – mruknął mu do ucha i zaczął powoli zsuwać bokserki, zerkając na penisa, który, o dziwo, był już w pełnym wzwodzie. Naruto musiało śnić się coś miłego. Ciekawe co...

Sasuke przełknął ciężko. Od trzech dni go nie widział, więc jak teraz niby miałby zapanować nad tym, co właśnie działo się w jego własnych spodniach? Cholera, no nie mógł. Nie da rady. Wyrwał mu z rak obślinioną poduszkę i przyparł ręce do wezgłowia łóżka. Zaczął go całować, najpierw spokojnie, potem coraz bardziej gwałtownie. Śpiący Naruto podobał mu się. Śpiący Naruto działał na niego jakoś tak… Śpiący Naruto… właśnie się obudził!

– Co ty do cholery wyprawiasz?! – wrzasnął.

– Cicho, już za późno – mruknął Sasuke niewyraźnie, bo ustami wciąż muskał ciepłą, miękką skórę. Sam był podniecony i ocierał się teraz o jego nogę. Najchętniej już pozbyłby się ubrań i dobrał się do niego tak, jak powinien. Zsunął się niżej i ścisnął lekko penisa. Naruto westchnął cicho, wymamrotał coś, ale za chwilę jakby oprzytomniał.

– Draniu, złaź ze mnie! – warknął, próbując go odepchnąć i wyrwać ręce z silnego uścisku. – Co ty sobie myślisz?! Przyłazisz tutaj i mnie molestujesz i... Ach... Cholera... Sasuke, przestań, mówię do ciebie, czemu ty... O rany, tak, tak możesz... Nie! Czekaj! – Naruto był cały zaczerwieniony, bo chociaż się podniecił, nie chciał tego robić teraz z Sasuke. Nie, dopóki ten bubek go nie przeprosi – pomyślał z rozdrażnieniem, gdy patrzył w ciemne oczy. Zdał sobie sprawę, że chyba jeszcze nigdy nie widział takich ładnych oczu.

– Cicho, młotku. Czemu ty zawsze musisz tyle gadać? – mruknął Sasuke i w końcu go puścił, żeby przesunąć się niżej i... Pac! Naruto zdzielił go po głowie. – Zwariowałeś?!

– Nie, złaź ze mnie! – Odepchnął go na drugą stronę jego ciasnego łóżka. – Przyłazisz tutaj i co ty sobie myślisz?!

– Naruto...

– No co?! Co to miało być przed szpitalem, co? Za kogo ty mnie masz?!

– Naruto...

– Ledwo skończyłem tę cholerną misję, bo się okazało, że moi przeciwnicy byli w zupełnie innym miejscu. Musiałem ich szukać dobre dwa dni! Dostałem złe wytyczne i nawet Kakashi-sensei to przyznał! A jakby tego było mało, to zwój, który miałem przynieść, był ukryty w jeszcze innym miejscu, tak, że nawet w trybie mędrca ciężko było go zlokalizować i... – Naruto nie dokończył, bo Sasuke zasłonił mu usta ręką i aktywował Sharingana, więc trochę się uspokoił. Zmarszczył brwi. Ten drań ostatnio za dużo sobie z tymi jego technikami pozwalał. Dobrze wiedział, że ma zakaz wykorzystywania genjutsu do własnych celów. Westchnął. Gdyby ktoś dowiedział się, do jakich konkretnie celów ją wykorzystywał...

– Wiem, rozmawiałem z Kakashim. Mówił, że odrzuciłeś propozycję wstąpienia do  ANBU. Nie wiedziałem, że w ogóle dostałeś taką propozycję.

– Widzisz? Ktoś, w przeciwieństwie do ciebie, mnie jednak docenia – burknął Naruto i chciał wstać z łóżka.

Sasuke miał jednak inne plany i postanowił nie wypuszczać go z objęć. Znów go pocałował, a jego dłoń zsunęła się na dół. Naruto był taki przyjemny w dotyku. I tak sztywny tam na dole. Aż się prosił, żeby…

– Przeproś, albo sobie idź… Nhn… – Naruto westchnął i wygiął się w lekki łuk.

 Sasuke uśmiechnął się lekko, widząc, że ma „drobne” trudności z zapanowaniem nad sobą. Co innego mówił on, a co innego jego ciało.

– Naruto… – mruknął, zsuwając się ustami na szyję, a potem trochę niżej… I niżej… I jeszcze niżej…

– Najpierw przeproś! – usłyszał zduszony jęk, gdy rozsunął mu uda i pocałował wnętrze jednego z nich. Naprawdę przez te trzy dni brakowało mu tego dotyku. Jeszcze ten stres związany z czekaniem. Chciał mieć teraz Naruto tylko dla siebie i…

– Sasuke!

– No dobra, dobra, przepraszam. A teraz się zamknij i daj mi działać. – Sasuke był zbyt podniecony, żeby dłużej się z nim spierać. W takiej sytuacji powiedziałby chyba wszystko, czego chciał Naruto, byleby tylko przestał gadać. Jedyne, co chciał teraz słyszeć, to jego westchnienia i jęki.

Kiedy wieczorem szli do Ichiraku, obaj byli rozluźnieni i zadowoleni. Przez to, że mieli kilka dni przerwy od siebie, Sasuke okazał się być tak niewyżyty, że na jednym razie się nie skończyło. Oczywiście Naruto nie pozwolił mu być jedyną dominującą osoba, dlatego teraz uśmiechał się sam do siebie. Sasuke też był usatysfakcjonowany i po raz pierwszy dzisiejszego dnia naprawdę ucieszył z prezentu urodzinowego, bo Naruto i w tej kwestii okazał się być najbardziej nieprzewidywalnym ninja. I to wcale nie chodziło o naprawdę niezły kunai, przewiązany krzywo jakąś wstążką, dla której Sasuke znalazł już zastosowanie na przyszłość, ale o to, że… Aż uniósł kąciki ust, gdy to sobie przypomniał. „Wszystkiego… um… najlepszego… nhn… ty… a niech cię… draniu!”. Mina Naruto w momencie, gdy to mówił i jednocześnie dochodził, była bezcenna. O tak. Dla takich „prezentów” Sasuke mógłby się ostatecznie poświęcić i mieć urodziny nawet kilka razy w roku. 

Sakura była bardzo spięta, wchodząc do Ichiraku. Nawet teraz nie była pewna, czy to był dobry pomysł. Nie chciała iść na to spotkanie, więc kiedy Ino jakiś czas temu przyszła do niej i niemal siłą wyciągnęła ją całą zapłakaną z łóżka, była pewna, że nie ma mowy, nie będzie miała siły spotkać się  twarzą w twarz z Sasuke. A już na pewno nie dzisiaj. Jednak Ino nie odpuszczała i z anielską cierpliwością tłumaczyła, że to jeszcze nie koniec świata. Że musi wziąć się w garść! Poza tym jeszcze nic nie wiadomo. Może Sasuke nie oddał pocałunku, bo go zaskoczyła, bo się przestraszył, bo… cokolwiek. Ino miała kilka naprawdę dobrych argumentów, więc w końcu Sakura dała się przekonać. Teraz, ubrana w ładną sukienkę i lekko umalowana, szła w stronę stolika, przy którym siedzieli już prawie wszyscy znajomi. Brakowało jedynie Sasuke i Naruto. Sakura pomyślała, że znów pewnie poszli gdzieś się bić, mimo że teraz potrzebowali raczej odpoczynku po misji. Zwłaszcza Naruto, który wrócił dopiero dzisiaj i…

– Sakura-chan! – usłyszała dobrze znany sobie głos i zamarła, łapiąc gwałtownie oddech. Jeżeli on tu jest, to bez wątpieni z…

– Naruto… – Odwróciła głowę, czując, że serce bije jej jak oszalałe. – Sasuke-kun…

 Widząc znów na wprost siebie tę przystojną twarz, te czarne oczy, te usta, które jeszcze kilka godzin temu pocałowała, miała wrażenie, że… A niech to… Miała naprawdę wrażenie, że zaraz zemdleje ze zdenerwowania. Jej głos zadrżał, a źrenice rozszerzyły się tak, że nawet Naruto zauważył, że coś jest nie tak. Tym bardziej, że chwilę później odwróciła wzrok, starając się uparcie nie patrzeć na Sasuke, mimo że do tej pory zawsze witała go miło i z uśmiechem.

– Draniu, co ty jej zrobiłeś? – zapytał szeptem i spojrzał na niego zdziwiony, gdy Sakura z Ino zajęły krzesła przy połączonych stolikach.

– Nic. – Sasuke zmarszczył brwi, ale nie miał zamiaru teraz opowiadać, co w przeciwieństwie do niego zrobiła Sakura. W ogóle nie chciał mu tego mówić.

– No to co jej jest? – drążył temat Naruto, nic nie rozumiejąc. Usiedli jednak przy stoliku. – Co chcesz, draniu? – Wręczył mu kartę menu, bo on jak zwykle zamawiał dużą porcję swojego ulubionego ramenu. – No, nie patrz tak, dzisiaj ja stawiam. A przynajmniej pierwszą porcję.

Sasuke wybrał jedną z pozycji i poprosił jeszcze o sake. Wszyscy już coś pili, a oni przez... cóż… świętowanie urodzin, przyszli trochę później niż się umawiali.

Sakura siedziała na drugim końcu stołu i zerkała co jakiś czas na Sasuke, ale zaraz szybko odwracała wzrok. Mogła się spodziewać, że będzie się zachowywał tak, jakby nic się nie wydarzyło. Może Ino miała rację i po prostu go zaskoczyła? Tylko dlaczego był w stosunku do niej aż tak obojętny?!

– Sakura! – usłyszała krzyk Ino, która w końcu musiała ją kopnąć pod stołem, żeby zwrócić jej uwagę. – Pijesz z nami? Za zdany egzamin.

Wszyscy wznieśli toast. Ino podstawiła Sakurze czarkę sake, którą ta po chwili wahania wypiła na wdechu. Naprawdę potrzebowała się rozluźnić.

– To jakie mieliście misję? – zapytał Chouji, biorąc i opróżniając w błyskawicznym tempie talerz. Odkąd serwowali w Ichiraku też grillowane mięsko, zaczął lubić tu przychodzić. – Ja pod koniec trafiłem do miasteczka, gdzie na każdym kroku była budka z jedzeniem. Jak to pachniało, nie macie pojęcia. Dopiero teraz widzę, że to miało mnie odciągnąć. Ale się nie dałem! – Dumny z siebie Chouji połknął ostatni kawałek mięsa, od razu zamawiając następną porcje.

– I teraz to nadrabiasz, co? – mruknęła Ino, kręcąc głowa. Dobrze, że dzisiaj Chouji płacił sam za siebie, bo on naprawdę potrafił czasem zrujnować finansowo ich drużynę, zwłaszcza, kiedy był koniec miesiąca.

– Sakura-san – odezwał się Lee. – Słyszałem, że tobie poszło bardzo dobrze.

– No właśnie, ale nic nie mówiłaś, opowiadaj. – Podłapała temat Tenten. Sama była z siebie bardzo zadowolona, bo mimo że jej misja nie wymagała użycia żadnej broni, a raczej technik tajijutsu, poradziła sobie świetnie. Ale w końcu miała w drużynie kolegę, z którym, chcąc czy nie chcąc, czasami musiała trenować w ten sposób, więc koniec końców, okazało się to bardzo przydatne.

 – Genjutsu – odparła tylko Sakura i chwyciła ze stołu drugą czarkę sake. Nie miała zamiaru nic więcej mówić, bo… No właśnie, co miałaby powiedzieć? Że widziała zakrwawionego i umierającego Sasuke, przez co omal nie dostała pomieszania zmysłów? Na szczęście, gdy zobaczyła błagalny i taki miękki wyraz tych czarnych oczu, na czas otrząsnęła się. Sasuke nigdy w taki sposób nie patrzył. Nigdy… Wtedy zrozumiała, że to iluzja.

– Biedna Hinata – wtrącił się Kiba, który prawie pół dnia spędził w szpitalu. – Chyba najbardziej oberwała.

Niespodziewanie na imię Hinaty, Sakura drgnęła lekko, po czym stwierdziła, że musi się przewietrzyć.

Naruto zauważył jej dziwny wyraz twarzy. Coś się musiało stać. Może podczas tej misji? Jeszcze nie rozmawiał z nią na ten temat. A powinien, była jego przyjaciółką. Tak, zdecydowanie. Mruknął coś do Sasuke i wstał z miejsca.

Znalazł Sakurę na ławce niedaleko Ichiraku. Siedziała skulona, jakby było jej zimno, mimo że na zewnątrz temperatura sprawiała, że większość raczej się pociła. Te dni były niesamowicie upalne, dawały się wszystkim w kość.

– Sakura-chan, tak uciekłaś… – Zaśmiał się i usiadł obok. Nie za bardzo potrafił prowadzić tego typu rozmowy, zwykle wszystko maskował śmiechem. – Coś się stało? – zapytał po chwili milczenia.

Sakura spojrzała na niego. Nie chciała o tym nikomu mówić, ale jeżeli Ino miała rację, to była jej szansa. Wiedziała, że Naruto był bardzo porywczy i wygadany, ale w tym momencie musiała zaryzykować. Zresztą, mimo swojej rozwrzeszczanej osobowości był jej przyjacielem, osoba, na której chyba mogła polegać najbardziej. Dlatego…

– Naruto, zaproś Hinatę na randkę, jak wyjdzie ze szpitala – powiedziała w końcu. – Nie na zwykły ramen, tylko na prawdziwa randkę…

Naruto zamrugał ze zdziwienia. Dlaczego Sakura mówiła mu coś takiego? Owszem, zawsze chętnie zapraszał przyjaciółki do Ichiraku, no ale to nie były nigdy żadne randki. Na randkach ludzie się całują, a on… On miał już kogoś, z kim w ten sposób spędzał czas. Nie chciał całować nikogo oprócz Sasuke.

– Sakura-chan, ja…

– Naruto… – Sakura zacisnęła powieki i odetchnęła kilka razy głęboko, zbierając się na odwagę. – Pocałowałam dzisiaj Sasuke – wyszeptała cicho. – A on nie….

– Pocałowałaś Sasuke? – Naruto zerwał się z ławki, przerywając jej w pół zdania. Tym razem to on miał szeroko otwarte ze zdumienia oczy.