SasuNaru Hiden - rozdział 34

Dziękujemy za komentarze i zapraszamy na kolejny rozdział.

Kiedy Naruto wyszedł, Kakashi opadł na fotel i oparł głowę na rękach. No co za uparty chłopak! Z nim nigdy nie było łatwo, a teraz, gdy dysponował taką siłą i pewnością siebie, było jeszcze gorzej. Tak naprawdę Kakashi nie miał nic przeciwko temu, żeby wysłać Naruto na misję razem z nimi, ale… No właśnie, to „ale” wparowało do jego gabinetu dwa dni temu i „zasugerowało”, żeby koniecznie Sasuke wyruszył z Sakurą sam. Sam na sam! Trzeba też dodać, że na co dzień to „ale” miało duża siłę przebicia i cholernie mocny cios. Tak, Tsunade... Oczywiście Kakashi nie był tępy i bardzo dobrze wiedział, o co jej chodzi, więc ostatecznie po tym, jak Sasuke wczoraj znów zdemolował las, uznał, że może jednak faktycznie dobrze mu to zrobi. Co prawda te „dwa niereformowalne przypadki” ostatnio trochę się uspokoiły, ale… Tsunade była bardzo przekonująca, więc się zgodził. Westchnął ciężko. Czasami naprawdę się zastanawiał, czy on faktycznie jest przywódcą wioski, czy może ma tytuł Hokage tylko na papierach i w  rubryce „stanowisko” na czeku z wypłatą.

*

– No i co? – zapytał od razu Sasuke, kiedy spotkał się z Naruto na polu treningowym. Nie był w najlepszym nastroju i trenował rzuty shurikenem ku uciesze kilku geninów, którzy obserwowali go z podziwem. Oni też już zaczynali go coraz bardziej denerwować.

– Nic. – Naruto zaklął i sam zabrał kilka kunaiów, żeby rzucić nimi w pień drzewa. – Nie zgodził się. Upierał się, że macie iść tylko wy. Sami!

Sasuke skrzywił się. Miał nadzieję, że Naruto jakoś uda się to załatwić. Był co do tego nawet całkiem pewny, bo on i ta jego siła przebicia... Każdego potrafił przekabacić, więc aż dziwne, że Kakashi się na to nie zgodził.

– No i co teraz? – zapytał Naruto, chociaż sam wiedział, że to pytanie nie miało sensu. Sasuke jutro wyruszy na misję z Sakurą, a on zostanie w wiosce i przy odrobinie szczęścia będzie dewastował tylko lasy przy wiosce. Jak on wytrzyma sam?! I... cholera, jak on ich puści samych?! Nie miał zamiaru słuchać Kakashiego. Zostawianie Sasuke i Sakury sam na sam było fatalnym pomysłem!

– Nic, młotku. Pójdę na misję i jakoś to zniosę.

Naruto prychnął. Bardzo mu się to nie podobało i sam już nie wiedział dlaczego. Nie chciał się już nad tym wszystkim zastanawiać. Po prostu był zły. No i się bał. Bo Sakura to jedno, ale misja, na którą wysyłał ich Kakashi, mogła mimo wszystko okazać się naprawdę niebezpieczna. Czy ich były sensei nie pamiętał już ich pierwszego zadania, gdy zupełnie niespodziewanie musieli walczyć z Zabuzą i Haku? To miała być standardowa misja dla geninów, a okazała się czymś znacznie trudniejszym. Naruto miał złe przeczucie, że tym razem okaże się podobnie. To było do przewidzenia, że będą wysyłani na różne ciężkie misje, także osobno, ale tutaj... Nie, Naruto naprawdę uważał, że powinien tam być. Tylko razem byli nie do pokonania.

– Ufasz mi? – usłyszał nagle i spojrzał zaskoczony na Sasuke.

– Co?

– Pytam, młotku, czy mi ufasz?

– No wiesz, zawsze dawałeś sobie radę, ale… – Naruto sam nie wiedział co powiedzieć. No tak, niby ufał jego umiejętnościom, ale niech powinie mu się noga i… Sasuke miał w oczach naprawdę potężną broń, ale każdy przecież miał słaby punkt. On też. Więc… No ufał mu, ale wolałby tam jednak być. – No niech ci będzie, że tak.

– Niech mi będzie? – Sasuke spojrzał na niego uważnie. Czy ten młotek po tym wszystkim naprawdę myślał, że on i Sakura… Aż parsknął śmiechem na to wyobrażenie. Może mieliby jeszcze stworzyć rodzinkę, kupić dom w jednej z ładniejszych dzielnic i wieść szczęśliwe życie z gromadką dzieci? Nie, zdecydowanie nie. A co do odbudowy klanu… Póki co spychał tę myśl gdzieś w najdalszy zakątek umysłu. Teraz było mu dobrze tak jak jest.

– Bardzo śmieszne – warknął Naruto. – Nie wiesz, z czym możesz mieć do czynienia – powiedział zupełnie poważny. Naprawdę, tamta walka z Akatsuki, ta trucizna w ciele Kankuro… Sasuke tam nie było, nie miał pojęcia.

– Faktycznie, nie wiem… – zakpił Sasuke – Jakbym nie miał z tym do czynienia w ostatnim czasie – westchnął i pokręcił głową. Naruto jak zwykle przesadzał. Jeżeli chodzi o Sakurę, jakoś sobie poradzi. W końcu to tylko koleżanka z drużyny, która go pocałowała, a nie żaden tajfun czy inna klęska żywiołowa. Ją będzie potrafił powstrzymać.

– Jasne, bo wielki Uchiha ze wszystkim sobie umie poradzić! – Naruto był coraz bardziej zły. Sasuke zaczynał się zachowywać tak, jakby naprawdę było mu obojętne, co się tak właściwie stanie.

– Z tym na pewno sobie poradzę, młotku. – Sasuke przewrócił oczami. Naruto naprawdę sądził, że... Aż miał ochotę go zdzielić po głowie. Tak bardzo mu nie ufał, że sądził, że naprawdę Sakura była jakimś zagrożeniem? – Idiota z ciebie i tyle.

– Sasuke, a niech cię! – Naruto odwrócił się od niego i wskoczył na pobliskie drzewo. Był zły… Nie, był wściekły. Głupi Sasuke. A niech sobie idzie. Proszę bardzo.

*

Naruto spędził tę noc w swojej kawalerce. Dziwnie było mu samemu, dlatego ciągle przewracał się z boku na bok, nie mogąc usnąć. A przecież przez następne dni miało być tak samo. Jedyne, do czego będzie mógł się przytulić, to poduszka. Cholerny Kakashi. Cholerny Sasuke. Jeszcze rozstali się wczoraj w takich nastrojach. Naruto podniósł się i zerknął na zegarek. Dochodziła piąta. Za kilkanaście minut Sasuke i Sakura wyruszą na misję.

Sasuke już wieczorem odebrał papiery i razem z Sakurą usłyszeli wytyczne. Każde z nich miało określone zadanie i obowiązki do wypełnienia. Sasuke zauważył, że Kakashi wydawał się być bardziej zirytowany niż zwykle. Być może Naruto, chociaż nic wczoraj nie wskórał, mocno dał mu się we znaki.

Umówił się z Sakurą pod bramą, czyli tradycyjnie tam, gdzie rozpoczynali misję jeszcze jako drużyna siódma. Jak zwykle przyszedł kilka minut wcześniej, nienawidził się spóźniać. Sakura też była przed czasem, więc przywitali się krótko i raczej chłodno, przynajmniej ze strony Sasuke. Sakura wydawała się zmieszana i wyraźnie było widać, że nie wiedziała, jak powinna się zachować.

– O dwunastej zrobimy postój. Podejrzewam, że znajdziemy się wtedy już w okolicach Wielkiego Wodospadu na zachodzie. Wieczorem chcę dotrzeć do wioski przy skałach i tam przenocujemy. Jutro będziemy nocować w terenie, zaoszczędzimy na czasie – poinformował ją. – Chcesz coś zmienić? – Musiał o to zapytać, bo chociaż to on dowodził, teraz musieli współpracować. Byli już na innej stopie niż kilka lat temu, podczas ostatniej wspólnej misję. Wtedy oboje musieli wykonywać polecenia Kakashiego, teraz Sakura musiała słuchać jego.

Sakura tylko kiwnęła głowa. Nie miała zamiaru kwestionować poleceń Sasuke. On tu rządził i wcale jej to nie przeszkadzało. Nigdy oficjalnie nie dowodziła żadną grupa, choć nie raz narzucała swoje zdanie. Ale teraz nie zamierzała. Sasuke chyba nadal był na nią zły za ten pocałunek, więc musiała postarać się zatrzeć tamto złe wrażenie. Wczoraj długo rozmawiała z Ino i Temari, obie kazały jej myśleć pozytywnie. I właśnie z takim nastawieniem przyszła, ale wszystko pękło jak bańka mydlana, gdy tylko zobaczyła Sasuke. Jakoś przy nim cała jej pewność siebie znikała. Jedyne, co mogła więc zrobić w tej sytuacji, to być przydatna. Była w końcu jednym z najlepszych medycznych ninja!

Tak, jak Sasuke przewidywał, do wodospadu dotarli około południa. Rozejrzał się, myśląc ironicznie, że sceneria przypomina tę z polany, gdzie wcześniej trenowali z Naruto. Co prawda tam wodospad był mniejszy, a drzewa, za jego sprawą, połamane, ale jakieś tam podobieństwo nadal było można dostrzec.

– Sasuke-kun, poczęstujesz się? – Sakura rozłożyła na trawie mały koc i położyła na nim Omubusi.

– Nie, dzięki. – Sasuke pokręcił głową i wyjął z torby mały pojemnik.

– Co to jest? – zainteresowała się Sakura. Wyglądało jak plastry jakiegoś owocu, ale jednak nie. Ani nie był to ananas, ani brzoskwinia, ani jabłko…

– Przywraca energię. Weź jedno, przyda ci się – zaproponował. W końcu oboje musieli być w pełni sił.

– Mmm… Nawet niezłe – Sakura ugryzła jeden z tych plastrów.  Skoro miały takie działanie, jak mówił Sasuke, to były czymś porównywalnym do jej pigułek żywieniowych. Tyle że te jej pigułki… No tak, były ohydne, musiała to przyznać, odkąd sama ich kiedyś spróbowała. Starała się poprawić smak, ale póki co średnio jej to wychodziło. – Skąd je masz? – zapytała, naprawdę zaciekawiona.

– Wynalazek Orochimaru, Karin mi je przysyła – odpowiedział lakonicznie Sasuke.

Karin… Sakura zamarła i poczuła jak żołądek podchodzi jej do gardła. Karin… Może to ona… Może to przez nią… Cholera, tak się ostatnio zamartwiała Hinatą, że zapomniała o Karin! Przecież nawet była nie tak dawno w ich wiosce, a potem Sasuke poszedł gdzieś z nią i tym Siugetsu. Nie, do cholery! Musi się uspokoić.

– Miło z jej strony – wydusiła, choć naprawdę ledwo przeszło jej to przez gardło.

 Zawsze była cholernie zazdrosna o każda dziewczynę, która kręciła się obok Sasuke, ale wcześniej on wszystkie ignorował, a teraz z tą Karin najwyraźniej korespondował regularnie. Nawet jeżeli to były tylko paczki z wynalazkiem Orochmaru to i tak… Westchnęła, patrząc na swoje buty, a potem… Potem spojrzała na Sasuke i poczuła, jak serce zaczyna jej szybciej bić. Och, on był… Leżał oparty o głaz, z przymkniętymi oczami i wyglądał… No wyglądał po prostu obłędnie. Jego czarne włosy opadały na twarz, a usta układały się tak miękko. Aż zacisnęła ręce, próbując odgonić myśli, które znowu przyszły jej do głowy. Już drugi raz się nie odważy na coś takiego. Tylko była tak strasznie ciekawa, jak wyglądałby ich prawdziwy pocałunek. Bo to, co się stało w kuchni, było raczej tylko muśnięciem ust, a ona była wtedy zbyt zdenerwowana, żeby zwracać uwagę na wiele rzeczy, również na to, jak smakują te usta. Te usta, których, jak tak dalej pójdzie, to chyba nikt nigdy nie będzie miał – pomyślała z niezadowoleniem, odwracając wzrok na wodę. Dziewczyny dały jej kilka kolejnych rad, ale przy Sasuke wszystkie one na nic się zdawały.

– Myślisz, że co będzie na tych tablicach? – podjęła po chwili próbę rozmowy. Nie chciała siedzieć cały czas w ciszy. I tak nie odzywali się do siebie przez pół dnia, gdy biegli.

– Nie wiem. – Sasuke nawet nie otworzył oczu. Wystawił twarz do słońca i odpoczywał.

Był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego Sakura widziała i to ją denerwowało chyba jeszcze bardziej. Bo Sasuke naprawdę był perfekcyjny we wszystkim, a przez to wydawał się jeszcze bardziej nieosiągalny.

– Kakashi-sensei mówił, że to coś związanego z Mędrcem Sześciu Ścieżek. Myślisz, że też z...

– Przekonamy się na miejscu.

– Nie masz żadnych przypuszczeń? – Naciskała, chociaż wiedziała, że stąpa po cienkim lodzie.

– Mam.

Sakura westchnęła cicho. Rozmowa z Sasuke naprawdę nie miała sensu. Był milczący i zimny. Naprawdę, czy on nigdy się nie zmieni? Zawsze będzie miał tę swoją maskę obojętności? Wstała i podeszła w stronę rzeki. Ukucnęła przy brzegu i zanurzyła palce. Woda była przyjemnie ciepła. Aż miało się ochotę wskoczyć do niej i się ochłodzić. Zwłaszcza, że dzień był naprawdę wyjątkowo upalny. Taka kąpiel była naprawdę bardzo kusząca, ale w końcu zrezygnowała z tego pomysłu. Co innego, gdyby była tu z którąś z przyjaciółek, na pewno by sobie nie odmówiły takiego ochłodzenia, jednak w towarzystwie chłopaków, nawet na misjach, zawsze szła gdzieś w odosobnione miejsce. Nigdy jeszcze nie rozebrała się przed żadnym mężczyzną nawet do bielizny. Dlatego chyba nadal nosiła wygodny dziewczęcy stanik. Temari pokazywał jej kiedyś ładną koronkowa bieliznę, mówiła, że to nieźle działa na facetów, ale Sakura póki co nie miałaby takiej dla kogo wkładać. Sasuke nawet nie dał się porządnie pocałować, a co dopiero… Westchnęła i weszła do wody po kostki, ochlapując sobie ramiona.

Po jakimś czasie Sasuke zadecydował, że powinni się zbierać i iść dalej. Następny postój miałby dopiero w wiosce przy Skałach, więc jeśli chcieli dotrzeć o jakiejś sensownej porze, musieli już ruszać.

*

Naruto, który w nocy ciągle myślał o misji Sasuke, zdołał w końcu nad ranem zasnąć i obudził się dopiero koło południa. No dobra, było już popołudnie. Dokładnie trzynasta dwadzieścia pięć. Zerwał się gwałtownie z łóżka. Cholera, zaspał!  Już w nocy ułożył sobie plan. Będzie chodził i zamęczał Kakashiego tak długo, aż w końcu ten się ugnie i pozwoli mu dołączyć do misji Sasuke. Tylko że miał się tam pojawić już rano! Stracił dobre kilka godzin. Burknął coś pod nosem i zaczął szukać na podłodze swoich spodni. A niech to szlag – pomyślał, gdy potknął się o swój but. Jak tak dalej pójdzie, to dotrze do siedziby Hokage pod wieczór.

Kakashi miał akurat jakieś spotkanie z Radą Starszych, więc Naruto był zmuszony czekać dobrą godzinę, zanim w końcu Hokage wrócił do swojego gabinetu.

– Naruto – Kakashi przywitał się z nim, nie okazując nawet cienia zaskoczenia i westchnął ciężko. Znał swojego ucznia na tyle dobrze, żeby przewidzieć niektóre jego zachowania. Wiedział, że na jednej próbie przekonania go na pewno się nie skończy i jak widać, nie pomylił się.

– Kakashi-sensei, musisz mnie wysłać na tą misję.

– Wczoraj już o tym rozmawialiśmy – zauważył spokojnie Kakashi i usiadł za biurkiem.

– Ale dzisiaj możemy znowu. – Naruto zacisnął pięści. – Nie zrezygnuję tak łatwo, chcę...

– Naruto, doskonale rozumiem, że nie zrezygnujesz. Znam cię, wyobraź sobie, od wielu lat. – Spojrzał na niego przenikliwie. – Cenię twój upór bez którego na pewno nie udałoby się nam wygrać wojny, ale teraz już nie ma wojny. Jesteś shinobi, zostałeś joninem i tak jak ja, jesteś w pracy. Właśnie dlatego obaj musimy wywiązać się ze swoich obowiązków. – Sięgnął do szuflady i chwilę w niej pogrzebał. – Wyślę cię razem z Tenten i Lee do…

– Chcę iść do Sunagakure! – zaprotestował od razu Naruto. Nie zrezygnuje. Musi tam być i już!

– Pójdziecie do Wioski Kamiennych Lalek. Dostaliśmy tam zlecenie ochrony pewnego ważnego szlachcica, który...

– Nie wezmę tej misji! – Naruto zacisnął ręce i  pokręcił głową. – Proszę cię, Kakashi-sensei. Ten jeden raz...

– Naruto, do cholery! – Kakashi wstał i spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem. Miał wrażenie, że widzi przed sobą naburmuszonego genina, którego dopiero co przydzielono mu pod opiekę. – Ile ty masz lat, co?

– Osiemnaście. A to znaczy, że…

– Właśnie, osiemnaście! A zachowujesz się, jakbyś ledwo co skończył Akademię. W ogóle co ci tak zależy? Sasuke świetnie sobie radził przez lata bez twojej pomocy, więc poradzi sobie i tym razem.

 Kakashi wyszedł zza biurka i podszedł do jednej z szafek. Musiał przejrzeć jeszcze jakieś dokumenty, bo później miał spotkanie.

– Tak, świetnie sobie radził, faktycznie – mruknął Naruto z przekąsem. Co za bzdura. Sasuke może i zawsze był silny, ale wtedy… Chciał coś powiedzieć na ten temat, ale machną ręką, bo Kakashi dobrze wiedział, co miał na myśli. – Jak ja będę Hokagę, to…

– Ale póki co nim nie jesteś i masz mnie słuchać! – Kakashi zdzielił go znalezionymi dokumentami po głowie. Naprawdę miał go dość. Najchętniej kazałby mu się wynosić i iść w cholerę do tej Wioski Piasku, ale wizja wysłuchiwania, o ile na wysłuchiwaniu tylko by się skończyło, wkurzonej Tsunade, wcale mu nie odpowiadała. A Naruto naprawdę już trochę przesadzał z Sasuke. Zachowywał się jakby… Kakashi nagle zmarszczył brwi i spojrzał na niego uważniej. Takiej determinacji nie widział na jego twarzy od czasu wojny. Czy on…

– Nie ruszę się z tego fotela, dopóki mi nie pozwolisz tam iść. Będę tu siedział i…

– A to sobie siedź, ja wychodzę. – Kakashi pokręcił głową i zabierając papiery, opuścił swój gabinet. Coś bardzo dziwnego przyszło mu do głowy i… Nieee… To było naprawdę tak absurdalne. Uznał, że chyba jest naprawdę przemęczony i powinien odpocząć. Tak, zdecydowanie powinien odpocząć.

*

Był już późny wieczór, kiedy w końcu udało im się dotrzeć do wioski. Oboje byli zmęczeni. Sakura nie chciała narzekać, ale tempo, które narzucił Sasuke, było bardzo wyczerpujące. Już dawno nie odbywała misji w zupełnym milczeniu i z ulgą przyjęła możliwość zamienienia chociaż kilku słów z właścicielką pensjonatu, w którym wykupili nocleg. Mimo prób negocjacji nie udało im się wynająć dwóch osobnych pokojów. Niefortunnie trafili na Festiwal Żniw i do wioski zjechało się mnóstwo turystów. Został wolny ostatni, jednoosobowy pokój. Właścicielka obiecała donieść dodatkowy futon, ale to i tak nie rozwiązywało ich problemu. Sasuke był zbyt zmęczony, żeby się wściec, ale mimo wszystko był zły. Chciał zjeść kolację i odpocząć w spokoju, a z Sakurą...

– Obok jest świetna karczma. Jeżeli chcecie zjeść coś dobrego, koniecznie musicie ją odwiedzić. Choć pewnie teraz jest tam pełno. – Właścicielka pensjonatu, starsza kobieta, popatrzyła na nich ciepło. – Odpoczniecie po całym dniu i napijecie się czegoś. To dobrze wam zrobi.

– Nie będziemy nic pić – mruknął Sasuke i ruszył w kierunku drzwi.

Sakura podziękowała kobiecie i wyszła za nim z pensjonatu. Nie wiedziała, co powiedzieć, więc po prostu skierowała się tak jak Sasuke w stronę karczmy. Coraz bardziej czuła, że powinna porozmawiać z nim o tym pocałunku. Spróbować wyjaśnić i może wtedy ta misja przestałaby być taka... dołująca?

Słowa właścicielki potwierdziły się, w karczmie z trudem znaleźli wolne miejsce. Wszyscy świętowali, pieczono wielkiego jelenia, którego, jak zostali poinformowani, upolowano dzisiaj w południe i teraz każdy chciał dostać chociaż kawałek mięsa. Sasuke nie miał zamiaru stać w kolejce, więc zamówił u karczmarza coś na szybko i usiadł w kącie sali, robiąc miejsce też Sakurze. Oboje ledwo się zmieścili na kawałku ławki, która, jako jedna z niewielu, nie była cała zatłoczona.

Była to typowa karczma – szerokie stoły, przy których mieściło się zazwyczaj osiem osób, choć przy niektórych w tym momencie siedziało nawet po dwanaście. Większość to byli tubylcy i prawie wszyscy trzymali w rękach kubki z jakimś alkoholem.

– A panienka to z daleka? – odezwał się starszy mężczyzna siedzący naprzeciwko. Najwyraźniej już po stroju poznał, że ci dwoje młodych, którzy przed chwila usiedli, nie są stąd.

– Panienka, jak panienka, ale patrz, jakiego ma kawalera – zaśmiała się kobieta siedząca obok. – Takiego przystojniaka to ja już dawno nie widziałam. – Puściła oko do Sasuke i uśmiechnęła się. Nie miała jednego zęba z przodu.

– Ty mi się tu za innymi chłopami nie oglądaj, bo zaraz… – zaczął się pienić mężczyzna, ale właśnie karczmarka podstawiła mu pod nos kufel z napitkiem, więc się uspokoił. Co jakiś czas jednak łypał na Sakurę, która teraz próbowała zjeść podany przed chwilą posiłek.

Nie czuła się tu zbyt komfortowo, Sasuke chyba też, bo ciągle marszczył brwi.

– Pierwszy raz u nas? – zagadała znowu kobieta. – Za niedługo będą tańce i fajerwerki. A panna, która złapie bukiet polnych kwiatów od Królowej Żniw, na pewno w przyszłym roku wyjdzie za mąż – tłumaczyła kobieta.

Sasuke oparł głowę na ręce i westchnął zirytowany. Gorzej nie mogli trafić, naprawdę. To już chyba lepiej byłoby nocować w lesie. Tam jest przynajmniej spokój. Już widział, jak się wyśpi. Ich pensjonat mieścił się przy głównej drodze, więc pewnie odgłosy świętowania będzie słychać do rana.

Próbował zjeść w spokoju, co było ciężkie, gdy albo kobieta, albo mężczyzna, co rusz ich zagadywali. W końcu jednak, gdy żadne z nie odpowiadało na pytania, rzucili tylko, że to pewnie jakieś niemowy i zmienili miejsce, żeby usiąść bliżej paleniska.

Sakura odetchnęła, bo ją samą zaczęli męczyć ci ludzie. Nie mieli jednak na długo spokoju, bo kiedy już znaleźli się na ulicy, zrobiło się niemałe zamieszanie. Właśnie wtedy natrafili na czas rzucania wiankiem polnych kwiatów i wszystkie panny zostały pociągnięte na plac. Sakurę też złapali, ale w ostatniej chwili wykręciła się. Ktoś najwyraźniej zrozumiał to tak, jakby Sasuke był jej mężem, więc ostatecznie dano jej spokój. I całe szczęście, bo już od dłuższego czasu zbierała się na odwagę, żeby w końcu z nim porozmawiać, a teraz, gdy wrócili do pokoju, jej determinacja sięgnęła zenitu. Jeśli mieli spać tutaj razem, musieli zacząć ze sobą normalnie rozmawiać. Spać razem… Podczas misji często wszyscy spali przy ognisku niedaleko siebie, ale jeżeli to chodzi o nocowanie w pensjonatach, to Kakashi zawsze wynajmował trzy pokoje. Jeden dla siebie, drugi dla niej, a trzeci dla Sasuke i Naruto. A teraz będą spać praktycznie obok siebie, bo pokój nie był zbyt duży.

– Ja idę pod prysznic – poinformował Sasuke i zabrał jeden z dwóch ręczników, które obsługa przyniosła razem z dodatkowym futonem. Czuł się naprawdę niezręcznie. Zazwyczaj podczas misji drużyny siódmej dostawał pokój z Naruto. Zawsze wtedy narzekał, bo zwykle była to jakaś klitka, a ich futony leżały jeden przy drugim, więc poranek zwykle wyglądał tak, że któraś z kończyn Naruto lub nawet on cały lądował na jego posłaniu i musiał go spychać. Wtedy go irytowało, ale teraz… Wiele rzeczy się zmieniło.

Sasuke wrócił spod prysznica ubrany w luźną bluzę i spodnie. Normalnie położyłby się samych bokserkach, ale ta sytuacja zmuszała go, żeby jednak się ubrał. Zauważył, że Sakura rozwinęła jego futon i go pościeliła, jednak oba były w pewnej odległości od siebie – takiej, na jaką pozwalały możliwości małego pokoju – za co był jej naprawdę wdzięczny. Wolał, żeby nie stawiała go więcej w niezręcznych sytuacjach, jak ostatnio w jego mieszkaniu.

– Sasuke… – usłyszał i odwrócił głowę.

Sakura tez już się wykąpała i usiadła na swoim posłaniu. Wyglądała na trochę zagubioną i Sasuke chyba po raz pierwszy w życiu zrobiło się jej żal. Nigdy nie był dla niej specjalnie miły, ale… Naprawdę irytowała go tą swoją miłością. I żeby to w ogóle miało jakiekolwiek podstawy! Ale nie, to było to same ślepe zapatrzenie jak wtedy, gdy byli geninami. Wiedział, że w końcu będzie musiał z nią porozmawiać, ale w tym momencie naprawdę nie miał na to ochoty. Poza tym… Co miałby jej powiedzieć?  Że jedyną osoba, której pozwala się całować jest Naruto? To naprawdę nie był czas i miejsce na takie rozmowy.

– Sakura, jestem zmęczony. Jutro musimy wcześnie wstać i wolałbym się wyspać – mruknął i wsunął się pod kołdrę. – O ile ci tam, na zewnątrz, na to pozwolą – dodał, kiedy usłyszał jakieś pijackie krzyki.

– Jasne, masz rację – zgodziła się Sakura, ale nie zabrzmiało to wcale przekonująco. – Dobranoc.

Sasuke obudził się, czując przyjemne mrowienie. Przewrócił się na drugi bok i zmrużył oczy. Cholera, czyżby zapomniał zasunąć zasłony w oknach? Przecież on nigdy o niczym nie zapominał! Pewnie to Naruto. On zawsze robił wszystko na odwrót, a nie tak, jak trzeba. Choć nie, to jedno robił dobrze… Sasuke przeciągnął się, czując jego usta na swojej szyi. Naruto, śmiejąc się cicho, całował go i zsuwał się coraz niżej. Obojczyki, tors, brzuch. Celowo ominął sutki… Och, on naprawdę lubił się z nim droczyć. Zawsze tak robił. I o ile zwykle Sasuke wcale to nie przeszkadzało, to teraz chciał, żeby zabrał się już do rzeczy. Był zbyt podniecony i jeszcze chwila, a… Nie, no on go zaraz zabije! Użyje Chidori, a potem uwięzi na wieki z najgorszym koszmarze genjutsu, jaki tylko przyjdzie mu do głowy. Co on wyprawia? Dlaczego wstaje z łóżka i… Gdzie on idzie? Chciał krzyknąć, że ma wracać i dokończyć to, co zaczął, ale Naruto już nie było. Sasuke jęknął. Był tak pobudzony, że jeszcze chwila i naprawdę… Sięgnął ręką do swojego penisa, czując, że zaczyna drżeć. A niech to… Cholera… Cholera!

– Cholera! – prawie krzyknął, otwierając oczy. Przez chwilę nie był świadomy tego, gdzie się znajduje, ale po chwili się otrząsnął. Był w pensjonacie! Z Sakurą! I… i trzymał rękę we własnych gaciach.