SasuNaru Hiden - rozdział 50

Ostatni rozdział – jubileuszowy, pięćdziesiąty – zostaje dodany tak szybko. Teraz będzie przerwa. Musze to wszystko ogarnąć, bo dalsze rozdziały nawiązują już do jednego wątku, który jeszcze nie do końca jest rozwiązany.

Tak więc, miłego czytania:)

Następnego dnia Sasuke, co było naprawdę wręcz cudem, zaoferował swoją pomoc w wyborze nowego łóżka, ale Naruto nawet nie chciał o tym słyszeć. Po wczorajszym dniu i sytuacji z Saiem, wolał to załatwić sam. Szybko i najlepiej z samego rana, jak jeszcze w sklepach nie było tłoku. I tak dobrze, że padał deszcz. Im mniej osób, tym mniejsza szansa, że wpadnie na kogoś ze znajomych. W końcu Sasuke wymusił na nim wczoraj kupno podwójnego łóżka, a to na pewno wzbudziłoby czyjeś zainteresowanie. Bo mieszkał sam, nie miał dziewczyny, więc niby po co mu takie było? I jak miałby to niby wyjaśnić? Że księciu Sasuke jest zbyt niewygodnie, kiedy śpią we dwójkę na wąskim tapczanie? Taaa…

– Naruto? – usłyszał za plecami i obejrzał się. Sakura! O kurczę, dobrze, że złapała go na ulicy, a nie przed meblowym. Znając ją, uparłaby się i pewnie chciałaby doradzić w zakupie. Kiedy wcześniej meblował kawalerkę, nie odpuściła, twierdząc, że potrzebuje kobiecej ręki, a on musiał wykazać się wtedy naprawdę dużą asertywnością, bo oboje mieli skrajnie różne gusta. Choć akurat kaktus, który mu kupiła był bardzo ładny i sam później dokupił jeszcze dwa.

– Sakura-chan! Pewnie idziesz do szpitala! – zaśmiał się i poczochrał ręką mokre włosy, modląc się w duchy, żeby tak rzeczywiście było. W końcu nie miał czasu, zaraz po sklepach zacznie kręcić się coraz więcej ludzi.

– Właściwie to nie… – Sakura, choć jeszcze ją trochę mdliło po wczoraj i miała kaca, spojrzała uważnie na jego poobijaną twarz i wciągnęła go pod jakiś daszek.

Naruto zachowywał się trochę dziwnie. Poza tym był sam. Bez Sasuke. A to było jeszcze bardziej dziwne. Czyżby się wczoraj tak pokłócili, że aż tak pobili? Bo po zwykłych treningach Naruto raczej nie chodził z podbitym okiem i siniakami na twarzy.

– A ty gdzie idziesz? – zapytała.

– A… tak wiesz… Przejść się wyszedłem…

– W tym deszczu? – Sakura uniosła brwi. Owszem, wiedziała, że Naruto z Sasuke nie raz i nie dwa trenowali nawet podczas burzy, ale spacer przy takiej pogodzie? – Mam nadzieję, że na ślubie będzie słonecznie – zamyśliła się i spojrzała w niebo. Teraz była idealna okazja, żeby z nim pogadać. W końcu ani on nie zaprosił jeszcze Hinaty, ani Sasuke jej. – Słuchaj, Naruto… – zaczęła splatając nieco nerwowo dłonie.

Po wczorajszej rozmowie z dziewczynami uznała, że po prostu musi działać. W normalnych warunkach powiedziałaby wszystko wprost, ale tym razem… Ta sprawa była bardzo delikatna i nie chciała go spłoszyć. W końcu Naruto zawsze reagował bardzo impulsywnie i była pewna, że jak powie mu bez ogródek, żeby w końcu zaprosił Hinatę na wesele, to pewnie zacznie machać rękami i gadać coś bez ładu i składu. No niestety, jej najlepszy przyjaciel naprawdę chyba jeszcze nie dorósł do tych spraw…

– A wiesz, Sakura… –  Naruto nagle zapaliła się w głowie ostrzegawcza lampka. W końcu kilka dni temu Shikamaru ostrzegł ich, że dziewczyny spróbują wpłynąć właśnie na niego i jakoś go przekonać.  – Ja sobie coś przypomniałem… To do później…

Sakura tylko zamrugała oczami, chcąc coś powiedzieć, ale jego już nie było.

Naruto odetchnął z ulgą, wchodząc w końcu do sklepu. Na ulicach nie było dużo ludzi, ale deszcz padał coraz słabiej, więc pewnie zaraz powychodzą z domów. Musiał po prostu wybrać coś na szybko, zapłacić i po wszystkim. Prychnął, przypominając sobie kpiący uśmieszek Sasuke, kiedy pytał, czy nie iść z nim.       Jasne. Dwóch facetów wybierających łóżko. Na pewno nikogo by to nie zdziwiło.

– W czymś mogę pomóc? – zapytał jakiś starszy pan, najwyraźniej pracownik salonu, przyglądając mu się dziwnie, ale nie komentując.

– Tak. Ja potrzebuję… – zaczął Naruto i aż się zapowietrzył, bo tuż obok zauważył… przyjaciół.

Temari gadała o jakiejś lampie z młodą sprzedawczynią, a Shikamaru ziewał, oparty o regał. Ożywił się dopiero, kiedy go zobaczył.

– Ja… chciałbym kupić… szafkę… Tak, szafkę! Taką na książki… – wymyślił na poczekaniu.

Shikamaru aż uniósł brwi w zdziwieniu, a Temari, słysząc jego głos, odwróciła się. No tak… Też sobie wybrał. Szafka na książki! Przecież wszyscy wiedzieli, że czytanie książek to była dla niego tortura i robił to tylko wtedy, kiedy musiał.

– Szafka na książki? – powtórzył głośniej mężczyzna i zaprosił go do działu trochę dalej.

– Wie pan, bo ja tak naprawdę to musze kupić takie duże łóżko. – Naruto dogonił go i kiedy tylko zniknęli przyszłym nowożeńcom z oczu, wyjaśnił, po co naprawdę przyszedł.. Chciał to załatwić jak najszybciej.

– Co?! Chce pan kupić tylko łóżko?! To co pan od razu nie mówi, one są po drugiej stronie sklepu! – zagrzmiał starszy pan, który najwyraźniej był trochę przygłuchy.

Naruto momentalnie zrobił się cały czerwony. Niemożliwe, żeby ktoś z klientów lub reszty personelu tego nie usłyszał. Klnąc na siebie w myślach, podreptał za sprzedawcą, po czym zaczął gadać coś bez ładu i składu.

W końcu, chcąc zakończyć to jak najszybciej, wybrał pierwszy lepszy tapczan. On to miał ostatnio naprawdę pecha. A to wszystko wina Sasuke. Gdyby nie ten drań, nic takiego nie miałoby miejsca, miałby nadal swoje stare, wygodne łóżko.

Płacąc przy kasie, zauważył jeszcze spojrzenie Shikamaru, ale wolał się nad tym nie zastanawiać.

Naruto nie przyznał się Sasuke, co kupił, bo domyślał się jego reakcji. Powiedział tylko, że łóżko dostarczą dopiero jutro i do tej pory musi spać u niego. Sasuke tylko wzruszył ramionami, ale tak naprawdę było mu to bardzo na rękę. Zdecydowanie wolał własne mieszkanie.

Dzień ślubu Shikamaru już od dawna zbliżał się wielkimi krokami i w końcu, kiedy nadszedł piątek, przyszedł czas na wieczór kawalerski. To znaczy dziewczyny urządziły Temari panieński, a chłopcy zajęli się zorganizowaniem imprezy dla Shikamaru. Chouji zajął się jedzeniem, a Kiba stwierdził, że skoro jutro ich przyjaciel straci wolność, to trzeba wymyślić coś odjazdowego. Tak, żeby raz na zawsze zapamiętał ten dzień. Nikt jednak nie zgodził się na większość atrakcji, które zaproponował.

– Wymyśliłeś jakąś nową technikę? – zapytał Sasuke, kiedy usłyszał jedną z tych propozycji. Chociaż niewiele interesował się tym wydarzeniem i tak wiedział, że przyjdzie, bo Naruto będzie się upierał, aż w końcu dla świętego spokoju mu ulegnie. – Zamieniłeś się trwale ciałami z Akamaru? Mam wrażenie, że na taki głupi pomysł nie wpadłby nawet pies.

Naruto w ostatniej chwili złapał Kibę, który aż poczerwieniał ze złości. Lepiej, żeby nie drażnił Sasuke, bo to mogło się źle skończyć.

– Kiba, przecież mówiłem ci, że nie możemy zamówić Zmysłowych Kocic! Wiesz, co zrobiłaby Temari, gdyby się o tym dowiedziała? – jęknął Naruto. – Zresztą niby od kiedy ty lubisz koty, co?

– Oj, to nie dla mnie, tylko dla Shikamaru! Poza tym, jakby to były Zmysłowe... – zaciął się i zamilkł, bo określenie płci żeńskiej psa brzmiało jeszcze gorzej. Choć niewątpliwie Akamaru szczeknąłby z aprobata, gdyby to usłyszał.

Ostatecznie stanęło na tym, że żadne kocice, suczki czy inne lamparcice nie uświetnią imprezy, bo wszyscy, oprócz obrażonego Kiby oczywiście, mieli na względzie dobro Shikamaru. On i bez tego będzie miał wyjątkowo trudne życie z taką dziewczyną jak Temari. Nawet Gaara, mimo że był Kazekage Wioski Piasku,  wolał unikać jej gniewu.

– A wam co się stało? – Chouji, który rozpalał właśnie grilla, pożyczonego swoją drogą z ulubionej restauracji, spojrzał na nich zaskoczony. Oszem, wszyscy wiedzieli, że non stop się biją, ale zwykle przy użyciu ninjutsu a nie pięści. 

– A, to? – Naruto roześmiał się i podrapał po karku.

On i tak wyglądał już trochę lepiej niż Sasuke, bo Kurama, mimo wiecznego marudzenia, dość szybko leczył jego rany. Organizm Sasuke niestety regenerował się w normalnym tempie, a to znaczyło, że te kolorki znikną mu z twarzy dopiero za kilka dni.

– Nic takiego… Trochę nas poniosło.

– Słyszałem – wtrącił się Shikamaru, który właśnie stanął w drzwiach i ziewnął. Oczywiście jego uwadze nie umknęło to, że Sasuke był tak samo poturbowany jak Naruto, którego przecież widział już rano. – Kakashi was szukał, ale miał jakieś pilne zebranie i chwilowo odpuścił. Ponoć znowu coś zniszczyliście – mruknął i oparł się o ścianę, krzyżując ręce.

– A ty co tu robisz? – wrzasnął Kiba, który pojawił się zaraz za nim z jakimiś torbami.

– Dostałem zaproszenie – Shikamaru wzruszył ramionami. Hokage dał mu dzisiaj wolne, więc wolał przyjść wcześniej, niż słuchać gderającej matki, która była zaangażowana w ten ślub, jakby to był jej własny.

– Wynocha! – Kiba odstawił torby i wypchnął zdezorientowanego Shikamaru za drzwi. – Wróć za pół godziny – poinformował go jeszcze przez szczelinę drzwi. – No i jak tu człowiek ma cokolwiek zorganizować… Eee, a wam co się stało? – zamrugał, patrząc na posiniaczone twarze. – Naruto, wyglądasz, jakby ci Sakura znowu za coś przyłożyła – zaczął się śmiać, wypakowując z toreb butelki z alkoholem.

– Żebym ja ci zaraz nie przyłożył – mruknął prawie niedosłyszalnie Sasuke, który już żałował, że dał się wyciągnąć.

– Przestańcie gadać i pomóżcie mi – krzyknął Chouji, stojąc z półmiskiem mięsa na grilla. – Musimy się pospieszyć, bo znając Shikamaru, jeszcze stwierdzi, że to za bardzo kłopotliwe i pójdzie do domu.

*

Tenten, w domu której miał się odbyć wieczór panieński Temari, załamywała ręce. Z dziewczynami, które miały jej we wszystkim pomóc, działo się coś dziwnego. Ino chodziła jakaś taka zamyślona, nawet przyniosła nie te kwiaty, co trzeba, ale jej przynajmniej humor jako tako dopisywał, nie to co dwóm pozostałym.  Hinata, jeszcze bledsza niż zwykle siedziała przygnębiona, a Sakura wyglądała na kompletnie zdołowaną. Poza tym wszystkie wyglądały, jakby miały kaca. No pięknie. Po prostu pięknie.

– Słuchajcie, to ważny dzień dla naszej przyjaciółki! – zdesperowana usadziła je w końcu przy niskim stoliku i polała po czarce sake. – To wieczór panieński, a nie pogrzeb! Pijcie. Ale już! – rozkazała, nie znoszącym sprzeciwu tonem, sama wychylając swój alkohol.

Ino też chwyciła swoją czarkę, ale upiła tylko łyk. Dzisiaj musiała uważać, żeby się nie upić. W głowie wciąż miała obraz z wczorajszej nocy. Naruto i Sasuke. Sasuke i Naruto… Ostatecznie obiecała Saiowi, że będzie trzymać język za zębami i musiała dotrzymać obietnicy.  Przynajmniej na razie. Tenten miała rację. To był dzień Temari i nie mogły jej go zepsuć swoimi humorami.

– Dobra, Sakura, Hinata! Bierzemy się do roboty, bo przyszła panna młoda zaraz tu będzie! – Tenten podniosła się i chwyciła obie za ręce, pomagając im wstać.

– Od czego mamy zacząć? – zapytała Sakura, która wcale nie wyglądała, jakby ta szklanka sake poprawiła jej humor.

Tenten westchnęła ciężko, ale stwierdziła, że najwyżej później coś z tym zrobi. Teraz naprawdę już musiały zająć się przygotowaniem dekoracji.

– Trzeba rozwiesić te serpentyny, a ty, Hinata, pozawieszaj serduszka. Ino, ty ułóż kwiaty. – Tenten jak zwykle była stanowcza.

Tym razem nikt jej nie przerywał, bo każda z dziewczyn zdawała się być pogrążona w swoich myślach. Chodziły jak duchy! Ale przynajmniej wykonywały jej polecenia i raz dwa wszystko było przygotowane.

– Wygląda pięknie – przyznała Ino, która sama zdziwiła się, gdy zobaczyła całość.

Salon w domu Tenten pogrążony był w ciepłym świetle świec, w kącie paliła się mała lampka, a stolik od kawy usypany był różami, które wypełniały pomieszczenie duszącym, słodkim zapachem.

Idealny wieczór panieński, stwierdziła Tenten z zadowoleniem. Jeszcze te serpentyny i serduszka zawieszone na suficie... Temari powinno się spodobać! To był w końcu ostatni dzień jej wolności. Już za niedługo stanie się panią Nara.

– Dobra – stwierdziła i w końcu wszystkie znów usiadły przy stoliku. – Temari przyjdzie za chwilę, to jeszcze musicie wypić co najmniej po dwie czarki. Musicie przestać się tak krzywić! Co się stało, że tak wyglądacie? Sakura, Hinata? – zapytała, ale żadna jej nie odpowiedziała. Hinata tylko spuściła wzrok i mruknęła coś pod nosem, a Sakura założyła ramiona na piersi i zmarszczyła brwi.

– A jak myślisz – westchnęła Sakura, patrząc w kąt. – Żaden z nich nie zaprosił nas na wesele.

Tenten nawet nie musiała pytać, co Sakura miała na myśli, mówiąc: „nich”. Tą sprawą ich paczka dziewczyn żyła już od dawna. Tenten zawsze je wspierała, ale nigdy nie mówił nic o sobie. Wolała swoje uczucia zatrzymać dla siebie, trzymać się z boku. Ale przecież ona też kogoś kochała. Ale ten ktoś odszedł i już nie wróci. Teraz bardzo żałował, że nie powiedziała mu, co czuje, kiedy jeszcze miała sposobność. Spuściła wzrok. Neji zawsze będzie dla niej ważny, ale jego już nie było. A Naruto i Sasuke nadal żyli i najwyraźniej mieli się dobrze.

– Porozmawiajcie z nimi – spojrzała na dziewczyny z determinacją. Trochę się zdziwiła, że Ino jej nie poparła, ale zrzuciła to na karb alkoholu.

– Może lepiej po weselu… – Ino w końcu postanowiła się odezwać. Doskonale wiedziała, że jeżeli Sakura i Hinata zaczną z nimi rozmawiać podczas przyjęcia, może się z tego zrobić dramat. A nie mogły popsuć Temari najważniejszego dnia w jej życiu. – No wiecie. Może to jakoś na nich wpłynie… – dodała, wyrzucając sobie w myśli to perfidne kłamstwo. Nie powinna oszukiwać przyjaciółek. Musi im powiedzieć. Ale faktycznie, to nie był najlepszy moment.

Po chwili rozległo się pukanie do drzwi i Ino odetchnęła z ulgą. To musiała być Temari.

*

Wraz z ilością wypitego alkoholu atmosfera na wieczorze kawalerskim Shikamaru stawała się coraz lepsza. Na organizację, po dość długich dywgacjach, wybrali kawalerkę Kiby. Niedawno ją sobie kupił i chodził dumny jak paw.

– Teraz z pensji ANBU będę mógł sobie na niejedną rzecz pozwolić – chwalił się. – A wiecie, takie mieszkanie to idealne miejsce, żeby w spokoju przyprowadzić tutaj dziewczynę i... – Nie dokończył, bo dostał po głowie.

– Chyba za dużo wypiłeś – ostrzegł go Shikamaru. – I skończy się tak jak ostatnim razem.

– Wciąż pamiętam kaca, którego miałem po tamtym piciu! – jęknął Kiba i rozmasował sobie głowę. Wspomnienia chyba na niego podziałały, bo posłusznie odłożył czarkę na stolik. Jednak pamiętał też, że tamtej pamiętnej nocy, kiedy pili przy ognisku, wygrał z Naruto. To on wypił więcej!

– Coś ty powiedział?! – wrzasnął i zerwał się Naruto, który jak dotąd siedział spokojnie.

Nie pił tak dużo jak ostatnio, bo też doskonale pamiętał, jak to się skończyło. Był przyjemnie rozluźniony, może nawet i nieco wstawiony, ale Sasuke też pił. I też był rozluźniony. I lekko zarumieniony. I jego oczy były nieco zamglone. Naruto zerkałby na niego nadal, gdyby Kiba go nie zaczepił.

– To, co słyszałeś! Jak niby chcesz zostać Hokage, skoro jesteś głuchy?! Nie dość, że masz słabą głowę, to jeszcze głuchy jak pień, przysięgam, że...

– Zamknij się już, Kiba – warknął rozdrażniony Sasuke.

Nie miał zamiaru teraz wysłuchiwać ich sprzeczek. Pociągnął Naruto z powrotem na kanapę, na której siedzieli i spojrzał na niego ostrzegawczo.

– Słyszałeś, draniu, co on powiedział?! – obruszył się Naruto.

– Nie jestem głuchy – mruknął Sasuke, a Kiba zaśmiał się.

– No widzisz, Naruto! – powiedział, nie korzystając z rady Sasuke. A raczej groźby. Był jednak zbyt pijany, żeby odczytać jego słowa w taki sposób. – Głuchy jak pień! Poza tym, ostatnio zapomniałem ci coś powiedzieć – wepchał się na kanapę obok Naruto. – Zostałeś jako jedyny z naszej dawnej klasy bez dziewczyny! – poinformował i zaczął się śmiać.

– O czym ty w ogóle gadasz? – Naruto chciał go zrzucić, ale ten się nie dał.

– No bo nawet Chouji znalazł sobie dziewczynę, Kauri, pamiętasz ja? Z Wioski Chmur. Już nie mówiąc o twoim najlepszym przyjacielu – uniósł znacząco brwi, znów się śmiejąc.

– Że niby Sasuke? – Naruto spojrzał z niezrozumieniem.

– Czyli naprawdę ci nie powiedział? Ha, ha, ha! Chłopie, gdybyś ty wiedział, co tu się wyprawiało za twoimi plecami już podczas drugiej części egzaminu na jounina. Kiedy ty jeszcze byłeś na misji, Sasuke sprzątnął ci dziewczynę sprzed nosa. Widziałem ich razem, normalnie jak dwa gołąbe… Ała! – wrzasnął, gdy poczuł pięść na swojej twarzy. Podniósł głowę i zobaczył wściekłą twarz dokładnie na wprost siebie.

– Jeszcze słowo, a użyję na tobie czegoś znacznie gorszego – warknął Sasuke.

– No co, a to niby nieprawda? – Kiba otarł krew z wargi.

Już kilka tygodni temu, kiedy wrócił ze swojej misji na jounina i  wszedł do siedziby Hokage,  był przekonany, że ta dwójka ma się ku sobie. Sakura obejmowała Sasuke i coś do niego mówiła, chyba nawet płakała. Później, wychodząc, widział ich – wciąż razem – przed budynkiem. Nawet rzucił wtedy jakimś komentarzem, za który jednak Sasuke go nie zabił, więc to już było coś! Jednak Kiba wtedy jeszcze nic nie mówił innym, bo nie był całkowicie pewien swojej teorii. Chciał poczekać i trochę powęszyć, żeby się przekonać. Kilka dni później dowiedział się o misji, na którą Sasuke poszedł tylko z Sakurą, a to już było naprawdę podejrzane, bo nie zabrali ze sobą Naruto. Sasuke nie zabrał Naruto! To był poważny trop. Skoro Sasuke zrezygnował z treningów z Naruto, na rzecz tego, żeby być sam na sam z Sakurą, wszystko zaczynało układać się w jedną całość. Kiba dużo i długo o tym myślał, aż doszedł do wniosku, że oni muszą być parą, ale się ukrywają. Na samym początku był pewien, że Naruto wie, ale nie było okazji, żeby się z niego pośmiać, bo był zajęty jakimś remontem, a i on miał sporo pracy w schronisku, ale później go olśniło. Sasuke i Sakura wcale nie ukrywali się przed innymi. Oni się ukrywali przed Naruto! Przecież Naruto, o czym wszyscy doskonale wiedzieli, długo uganiał się za Sakurą!

– Widzisz, Naruto, co z niego za przyjaciel? Nie dość, że zabrał ci dziewczynę, to jeszcze to przed tobą ukrywał. Nikomu nic nie powiedział, żeby się nie wydało. Ale ja mam nosa do takich spraw, od razu zauważyłem, że coś jest na rzeczy!

– Czy ja ci nie powiedziałem, że jeszcze słowo i… – Sasuke aktywował Sharingana, ale został błyskawicznie odciągnięty przez Shikamaru.

On widział, do czego to wszystko zmierza, a nie zamierzał pozwolić, żeby na jego wieczorze kawalerskim doszło do bójki.

 – Naruto, uspokój go – rzucił. Wiedział, że jak już ktoś ma jakiś wpływ na Sasuke, to tylko on.

– Naruto to mu powinien nakopać a nie… – Kiba zamilkł, bo nagle Chouji, zatkał mu usta, wkładając w nie garść chipsów.

– Obaj przestańcie – zainterweniował Sai. – To ostatni dzień wolności dla naszego przyjaciela, powinien go zapamiętać jak najlepiej – powiedział z uśmiechem, tym razem nie cytując żadnego z poradników, ale przywołując myśl z jednego z czasopism.

– No dzięki, to było mi naprawdę potrzebne. – Shikamru skrzywił się. Już i tak się bał, bo Temari bywała nieobliczalna nawet, gdy tylko się ze sobą spotykali, więc co będzie po ślubie?

– Ja też nie mam dziewczyny – rozległ się cichy głos Shino, na który nikt jednak nie zwrócił uwagi. – Ja też nie mam dziewczyny – potworzył, trochę głośniej. Dopiero wtedy wszystkie głowy odwróciły się w jego kierunku.

Shino siedział w kącie i przyglądał się jakiemuś owadowi, który wleciał przez okno. Czasami czuł się sfrustrowany, że przyjaciele o nim zapominali, gdy stał z boku. Kiedyś nawet Naruto, po dwuletniej nieobecności w wiosce, nie rozpoznał go, czego do dzisiaj nie mógł mu zapomnieć.

Lee już miał się odezwać, że on ma chyba znacznie gorzej, bo miłość jego życia wybrała kogoś innego, ale w końcu uznał, że musi po prostu więcej trenować i w końcu nadejdzie ten dzień wiosny młodości, kiedy ona zwróci na niego uwagę.

– No dobra! – Chouji klasnął w ręce i wstał. – Pora na gwóźdź wieczoru!

– Żaden gwóźdź wieczoru tylko zwykła kolacja, Chouji! – burknął Kiba, który był trochę zły.

Co ten Sasuke sobie wyobrażał?! Że może go tak bezkarnie bić? Gdyby to nie był wieczór Shikamaru, już on by mu pokazał! I to jeszcze za co go bił! Za to, że powiedział prawdę? Naruto powinien w końcu wiedzieć, na czym stoi, prawda? Kiba wyświadczył mu tylko przysługę! Gdyby nie on, ten kretyn nigdy by się nie domyślił, że Sasuke w końcu zainteresował się Sakurą i... I najwyższa pora, żeby Naruto też znalazł sobie dziewczynę, o! Bo zostanie starym kawalerem jak Kakashi i będzie się tylko zaczytywał w tych swoich zboczonych książeczkach. Nie, żeby Kibie to bardzo przeszkadzało, wtedy w końcu byłby w czymś lepszy od Naruto. Miałby dziewczynę. I byłby w ANBU. Może nawet zostałby Hokage? No dobra, nie był najsilniejszy w wiosce, ale miał inne, świetne umiejętności, których Naruto i Sasuke brakowało! Nie tylko siła się liczy!

Siedział i zastanawiał się nad tym wszystkim tak intensywnie, że nawet nie zauważył prosiaka, którego właśnie przyniósł.

– Przez żołądek do serca – powiedział Sai. – Tak było napisane prawie we wszystkich poradnikach. Do serca człowieka najłatwiej trafić przez żołądek.

Chouji jeszcze bardziej się ucieszył, słysząc takie słowa. On myślał dokładnie tak samo.

– Tak, tak, przyjacielu! – poparł go i poklepał po ramieniu. – Do serca tylko przez żołądek. Zwłaszcza w moim przypadku.

– Czyli jesteś doskonałym przykładem, że gotowanie zbliża do siebie ludzi! Będę musiał o tym koniecznie napisać w moim poradniku! „Przez żołądek do serca, czyli krótkie abc przewodu miłości” – wymyślił.

– Przewodu miłości? – Chouji nie zrozumiał. Podrapał się w głowę i patrzył to na Saia, to na prosiaka, na widok którego już ciekła mu ślinka. Chciałby zacząć już jeść. Nigdy nie lubił zbyt długo rozmawiać przed posiłkiem. Jedzenie tylko stygło i kusiło!

– Jak jest przewód pokarmowy, to będzie przewód miłości – wyjaśnił Sai. – Rozumiesz, przyjacielu, taka metafora.

– Tak, tak, świetnie. – Chouji szybko pokiwał głową. Nadal nie rozumiał, ale nie chciał się wdawać w dyskusje. – Shikamaru, za ostatni dzień wolności! – powiedział i kurtuazyjnym gestem podał mu nóż, którym miał rozciąć prosiaka.

Shikamaru zaczął narzekać, że to wszystko zbyt upierdliwe, ale po namowach w końcu rozciął prosiaka i zaczęli dzielić go na części.

– Wszystko w porządku? – Sasuke zerknął n Naruto i zmarszczył brwi.

Naruto siedział zgarbiony i wpatrywał się w prosiaka pustym wzrokiem. To był pierwszy niepokojący objaw. Jasne, może i nie był to ramen, ale jedzenie to jedzenie, a Naruto zawsze rzucał się na nie, jakby nie jadł dobry tydzień. Jego mina też pozostawiała wiele do życzenia. Zniknął z niej uśmiech. Marszczył brwi i był dziwnie pochmurny.

– C-co? – Naruto zerknął na Sasuke zaskoczony. – Ach, tak, w porządku.

– Chodź. – Sasuke ruchem głowy wskazał na balkon.

Nie podobało mu się zachowanie Naruto i wolał od razu wyjaśnić te nieścisłości. Czy Naruto naprawdę myślał, że on coś z Sakurą? Przecież to niedorzeczne!

– Zaraz wracamy – zwrócił się do wszystkich, kiedy wstał.

Pociągnął Naruto za sobą i ten, chcąc nie chcąc, musiał wyjść na balkon. Obaj udawali, że nie widzieli zaskoczonych spojrzeń reszty ich paczki.

– Powiesz mi teraz, co jest grane? – zapytał Sasuke i założył ręce na piersi. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że uwierzyłeś w te brednie, które gadał Kiba!

Naruto nie odpowiedział. Oparł się o barierkę i wpatrzył się na panoramę Konohy. Kiba rzeczywiście kupił sobie kawalerkę w bardzo ładnym miejscu. Niedaleko siedziby Hokage, po północnej stronie wioski. Niedawno skończyli budować to osiedle, które było chyba najnowocześniejsze w całej wiosce.

– Wiesz, co jest najgorsze? – odezwał się po długiej chwili milczenia. – Oni nawet nie biorą pod uwagę, że my... to znaczy... Shikamaru i Sai już wiedzą i nie przyjęli tego tak źle, ale co... Co powie Kiba, kiedy się dowie? Albo Iruka? Albo Kakashi-sensei? Albo Sakura-chan? – Naruto spojrzał na Sasuke z obawą. – O tych rzeczach się nie mówi. Nie znam nikogo, kto... No wiesz. – Westchnął ciężko i wsunął rękę we włosy. Potargał je. – Już mnie męczą te wszystkie docinki i komentarze…

Sasuke położył rękę na jego ramieniu. Nie wiedział, co miał odpowiedzieć, więc chociaż tym gestem chciał go jakoś wesprzeć. On nie przejmował się innymi. Nie obchodziło go, co pomyśli o nim Kakashi, Sakura, czy tym bardziej Kiba, ale wiedział, że to byli przyjaciele Naruto. I że byli dla niego ważni.

– Może w końcu sobie odpuszczą i dadzą nam spokój?

– Żartujesz?! – Naruto prychnął. – Każdy teraz już zaczyna się z kimś wiązać. Reszta raz dwa sobie kogoś znajdzie i wtedy wszyscy zaczną się zastanawiać, dlaczego my jeszcze nie... – Naruto przerwał i jęknął sfrustrowany.

Sasuke już chciał coś odpowiedzieć, ale w tym momencie usłyszeli krzyk.

– Co?! – To był Kiba, który nagle zaczął machać rękami przy swojej głowie i poderwał się z miejsca. – Zabierz to ode mnie, Shino! No zabieraj tego robala ode mnie!

– Polubił cię! – zaśmiał się Shino.

Dopiero po chwili udało im się dostrzec kolorowego trzmiela, który latał wokół głowy Kiby. To od niego tak bardzo starał się odpędzić.

– Naruto… – Sasuke przytrzymał go jeszcze za nadgarstek, gdy ten chciał wrócić do pokoju. – Porozmawiamy jeszcze o tym. Chyba musimy sobie kilka rzeczy wyjaśnić, nie wydaje ci się? – Sasuke naprawdę nie podobał się jego stan. Chyba naprawdę za długo zwlekali z rozmową. Do tej pory wydawało mu się, że tak jak jest, jest dobrze, ale chyba wcale nie było.

– Jasne. – Naruto uśmiechnął się już trochę, bo nieco rozbawił go Kiba machający rękami i uciekający od jakiegoś latającego robala.

Kiedy wrócili do środka, Shikamaru spojrzał na nich uważnie. To, co zaczynało się dziać, wymykało się już spod kontroli. A przecież sytuacje, jak ta dzisiaj, z Kiba, będą się powtarzać. Czuł się trochę winny, bo już dawno obiecał sobie, że z nimi porozmawia, ale potem wynikła ta ich misja, a kiedy wrócili, zajmowały go sprawy związane ze ślubem. Nie miał do tego głowy. I to był jego błąd. Jako doradca Hokage, powinien myśleć po przodu i przewidzieć to wszystko. Było jasne, że to się w końcu wyda. To nie był przelotny romans, obaj za dużo w życiu przeszli, żeby traktować to lekko i zranić siebie nawzajem dla chwili zabawy.

– Zabierz w końcu to paskudztwo! – Kiba zamachnął się chwyconą ze stołu matą i trafił owada, który zatrzepotał skrzydełkami i spadłby na podłogę, gdyby nie Shino.

– Uważaj, to bardzo rzadki gatunek. Są jeszcze tylko jedne o takim ubarwieniu, żyją na terenie kraju Wiatru. Tam mają gniazda samice, z którymi łączą się raz na rok.

– To ciekawe co robią przez pozostałą cześć roku – zaczął śmiać się Kiba, widząc, że od strony robala nic mu już nie grozi.. – Trochę nudno, kiedy nie mogą, no wiecie… – poruszył sugestywnie brwiami.

– Te owady łączą się w pary z innymi samcami. I to nie takie zwyczajne. Szukają sobie partnera, który jest tak samo silny i wytrzymały. Powód tego jest prosty. Kraj Wiatru słynie z burz pisakowych i czasami słabsze osobniki nie są w stanie ich przetrwać. Im silniejszy, tym da sobie radę w trudniejszy warunkach – wyjaśnił spokojnie Shino.

– Ohyda – skrzywił się Kiba. – I te robale, no wiesz…

– Dużo zwierząt postępuje w ten sposób. Płazy, ptaki, czworonogi… – wtrącił się Sai, który czytał o tym. – U muszek owocowych nawet w ten sposób rywalizują. Chcą najpierw odebrać nasienie konkurentowi, po czym szukają samic do zapłodnienia – powiedział, dumny ze swojej wiedzy. Odkąd dowiedział się o Naruto i Sasuke, szukał informacji nie tylko wśród różnych dostępnych materiałach o homoseksualizmie, ale także w poradnikach dla działkowców czy ekologów.

– Czyli że co? Że Akamaru mógłby być gejem? – zbulwersował się Kiba.

Nie, nie mam mowy! Jego pies był typowym samcem, który kiedyś będzie miał liczne potomstwo. Co prawda póki co nie miał jeszcze żadnego szczeniaka, ale to tylko kwestia czasu.

– Kiba, daj spokój. A jakbyś się dowiedział, że któryś z twoich przyjaciół jest taki sam, to co? – Shikamaru zaczął ostrożnie, chcąc wybadać teren. – Nagle zacząłbyś go unikać?

– Eeee… – Kiba rozdziawił usta. – No… chyba nie. Ale o czym ty w ogóle gadasz, u nas nikt nie jest taki. No, nie? – zapytał.

Zapadła krępująca cisza. Sasuke i Naruto milczeli z wiadomych powodów, Shikamaru i Sai, bo wiedzieli o nich, Chouji, bo ciągle siedział przy stole i jadł. Lee sam już nie wiedział, czy w takim razie wypada się odezwać, a Shino właśnie wypuścił trzmiela przez okno.

– Ja jestem – rozległo się po dłuższej chwili.

Naruto odwrócił się, słysząc to, a jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.