SasuNaru Hiden - rozdział 19

Dziękujemy za komentarze i zapraszamy na rozdział 19.

Wszyscy spojrzeli na Kibę ze zdziwieniem, niektórzy wręcz wydawali się zszokowani. Nawet Sasuke aż uniósł brwi.

– Uderzyłeś się w głowę, czy uznałeś, że w sumie jest ci niepotrzebna i Naruto może ci ją urwać? – uśmiechnął się kpiąco. Ten chłopak nie przestawał go zadziwiać swoją głupotą.

– Kiba, zwariowałeś? – Ino uderzyła go w ramię. – Przecież on cię...

– Wyzywam go na pojedynek! – Kiba odepchnął jej rękę i pochylił się jeszcze bardziej, zaciskając dłonie na blacie. – Co, Naruto, tchórzysz?

– Żebyś tylko ty nie stchórzył – mruknął Shikamaru, który siedział przy skraju stołu i przyglądał się całej awanturze ze znudzeniem. – Kiba, naprawdę...

– Ja niby tchórzę? Nigdy w życiu! – Naruto poderwał się z krzesła i wyciągnął palec w stronę Kiby. – Odszczekaj to, bo pożałujesz!

– Zaraz ty będziesz szczekał, Naruto. Zobaczysz, na co mnie stać!

Wrzeszczeli na siebie tak głośno, że w końcu zirytowana bibliotekarka wyrzuciła ich z budynku. Co więcej, powiedziała, że do końca dzisiejszego dnia nie mają wstępu do środka i żeby lepiej znaleźli sobie jakieś inne zajęcie, bo ona musi od nich odpocząć.

Kiba i Naruto w bojowych nastrojach ruszyli na plac treningowy, nadal głośno się kłócąc, a reszta znajomych pobiegła za nimi.

– Sasuke-kun – szepnęła Sakura, zbliżając się do niego. – Wiesz, o co im poszło?

– Nie mam pojęcia. – Sasuke zmarszczył brwi, obserwując plecy biegnącego Naruto. Kiba ścigał się z nim, nie chcąc pokazać, że jest wolniejszy.

– Naruto chyba nic nie zrobi Kibie...

– Powinien – rzucił i przyspieszył, żeby nie stracić ich z oczu. Co też oni najlepszego wymyślili? – zastanawiał się z irytacją.

Nie wiadomo, jakim sposobem wiadomość o tym pojedynku rozeszła się w tempie błyskawicy. Nie wiadomo też, jakim cudem zainteresowani, a raczej zainteresowane, przybyli na pole treningowe przed nimi.

– Biją się o ciebie! – usłyszał Sasuke, gdy jakaś jasnowłosa dziewczyna aż pisnęła, zaciskając ręce z podekscytowania. Koleżanka, do której to mówiła, brunetka o zielonych oczach, stała tylko i obserwował całą sytuację jakby niedowierzając, że to się dzieje naprawdę. – Patrz, Naruto ma twój rzemyk – blondynka teraz wręcz wrzasnęła i wskazała na niego rękę. Sasuke zmarszczył brwi. Co się tam do cholery wczoraj wydarzyło? I skąd te tłumy ludzi?

– Sakura… – Odwrócił się w jej stronę – Nie miałaś iść wczoraj z Naruto do Ichiraku? – zapytał, bardzo już zirytowany.

– Tak, ale… Sasuke-kun, myślę, że on wolał pobyć z Hinatą… – Sakura uśmiechnęła się promiennie. Miała nadzieję, że on w końcu zrozumie.

– Z Hinatą, tak? – Sasuke wyglądał na coraz bardziej wkurzonego. – A to całe towarzystwo tutaj?

– To niesamowite, Naruto na pewno wygra, a wtedy będzie twoim chłopakiem – wrzasnęła jakaś ruda dziewczyna, patrząc na tę brunetkę o zielonych oczach. Teraz to już wszyscy na nią spojrzeli. Hinata wyglądała, jakby miała zemdleć, Sakura wydawała się być skonsternowana, a Sasuke… Ja ci dam „chłopaka” – zaklął w myślach. Chciał już podejść i zakończyć tę parodię pojedynku, którą zapewne będzie, bo Kiba nie miał podskoku do Naruto, a ten z kolei nigdy nie skrzywdziłby przyjaciela, ale w tym właśnie momencie ci dwaj na siebie skoczyli.

– O co ci chodzi, co? – wrzasnął Naruto, unikając z łatwością ciosu przyjaciela. Potem drugiego i trzeciego. Sam w ogóle nie atakował, nawet nie uaktywnił trybu Kuramy.

– O co? A o to! – warknął Kiba, razem z Akamaru zamieniając się w wiry i nacierając na niego z całym impetem. Był cholernie zły za tą – jego zdaniem­ – perfidną zdradę, bo przyjaciele nie odbijali sobie dziewczyn, a teraz jeszcze dodatkowo rozzłoszczony tym, że Naruto chyba nie traktuje tego pojedynku poważnie. A powinien, bo on też był silnym shinobi i trzeba było się z nim liczyć! Już on mu pokaże! Zacisnął pięści i zaczął atakować jeszcze brutalniej. Trawa na polu treningowym została totalnie rozryta. Kakashi znowu nas zabije – zdążył pomyśleć Naruto, zanim zablokował kolejny cios. Ale Kiba nie rezygnował. Coraz bardziej zdeterminowany używał swoich najlepszych technik. Był naprawdę niesamowicie wściekły.

– Dosyć! – krzyknęła w końcu Hinata, wbiegając między nich. Nie mogła na to patrzeć, musiała ich powstrzymać. – Kiba, przestań!

– Niech ktoś ją stamtąd zabierze! – Zainterweniował Shikamaru, łapiąc ją w cień, bo jeszcze chwila, a dostałaby zmodyfikowanym atakiem Kiby.

Sasuke w końcu też postanowił się wtrącić. Pojawił się tuż przed Naruto, aktywując Susano, żeby Kiba nie mógł ich tknąć. Otoczył ich obu chakrą, zamykając w zbroi.

– Co ty, do cholery, wyprawiasz? – warknął. – Wiesz, że on nie ma z tobą żadnych szans! Uspokój go, albo ja to zrobię! – dodał i zmrużył groźnie oczy. – Zbliża się egzamin, przez wasze wrzaski zostaliśmy wyrzuceni z biblioteki. Zaraz idę ćwiczyć i albo do mnie dołączysz, albo nadal będziesz się bawił w ten śmieszny pojedynek. Jeśli chcesz zostać Hokage, zacznij rozmawiać z ludźmi, a nie zaciągać takich jak Kiba na pole treningowe!

Naruto skrzywił się, ale wiedział, że Sasuke miał rację.

– Tylko że ja nie wiem, o co mu chodzi.

– To go o to zapytaj! – Sasuke spojrzał na niego z irytacją.

– Nie chciał mi powiedzieć! – Naruto odwrócił się w stronę tłumu, który zebrał się, żeby zobaczyć ich walkę, ale przez fioletowy pancerz nic nie widział. Słyszał jedynie wrzaski jakiejś grupy dziewczyn, które zapewne ekscytowały się Susano Sasuke. Ta technika, jak i tryb Kuramy, zawsze wzbudzały euforię wśród publiczności.

– Uchiha, nie wtrącaj się! – usłyszeli krzyk Kiby. – To nie twój interes. Muszę wyrównać z Naruto rachunki!

– Załatw to i czekam na ciebie. Musimy iść do Kakashiego, jeśli jeszcze nie zapomniałeś. Nie chcę mieć przez ciebie problemów. – Sasuke dezaktywował Susano i oskoczył na drugi koniec pola, dając Naruto wolną rękę.

– No dalej, tchórzysz, Naruto?! – Kiba był coraz bardziej wściekły, bo wyszedł przed tymi wszystkimi ludźmi na słabeusza. Nie był w stanie nawet tknąć Susano, kiedy Sasuke rozmawiał z Naruto, mimo że tamten nawet specjalnie nie skupiał się na utrzymaniu pancerza.

– Kiba, cholera, powiesz w końcu, o co ci chodzi?! – Naruto rozłożył bezradnie ręce. – Co ci da walka?! Pogadajmy jak faceci.

– Właśnie gadamy, jakbyś nie zauważył! – Kiba znowu spróbował go zaatakować, ale Naruto zrobił kolejny unik i odskoczył na bezpieczną odległość.

– Muszę zaraz iść do Kakashiego! Wyduś to z siebie!

– Kiba-kun, proszę cię... – mruknęła cicho Hinata.

Kiba, który wcześniej był tak zaślepiony złością, że nawet jej nie zauważył, dopiero teraz  spojrzał bardziej przytomnym wzrokiem i zobaczył, gdzie stoi. Dosłownie kilka centymetrów przed nią był wyryty rów w ziemi. Ogarnęło go przerażenie. Hinata, on i Shino byli drużyną od lat, zawsze się wspierali, cokolwiek by się nie działo. W żadnym wypadku nie chciałby jej zrobić krzywdy.

– Powiesz wreszcie? – Naruto wylądował na wprost niego. Zauważył, że Sasuke zignorował zarówno swoje fanki, jak i dzieci proszące o autograf i gdzieś zniknął.

– Odbiłeś mi dziewczynę! – warknął w końcu Kiba, zakładając ręce na piersi i patrząc na niego ponuro. Ciężko było mu przyznać, że właśnie to się stało, bo zawsze przecież dogryzał Naruto z powodu braku doświadczenia z kobietami, a tu coś takiego…

– Jaką dziewczynę? – Naruto zamrugał zdezorientowany. On nie potrzebował żadnej dziewczyny, miał Sasuke.

– Jak to jaką! – Kiba chwycił go za rękaw i podwinął nieco ściągacz bluzy, ukazując rzemyk.

Naruto dopiero teraz przypomniała się wczorajsza sytuacja. Tamta dziewczyna, pudełeczko z prezentem, wściekłość Kiby i słowa: „ty zdrajco”. Nie miał pojęcia, że to jego dziewczyna. Po prostu ucieszył się, że ktoś zrobił coś specjalnie dla niego.

– Nie znam jej, nawet nie wiem jak ma na imię – wzruszył ramionami i zdjął rzemyk Był naprawdę ładny, ale… Nawet nie dostrzegł wyrazu ulgi na twarzy Hinaty, gdy po prostu wepchnął go w ręce Kiby.  – Trzymaj. Nie wiedziałem.

Jęk zawodu dziewczyn, który rozległ się w tej samej chwili, był słyszany bardzo dobrze. Były bardzo zawiedzione. Miały nadzieję na naprawdę zajadły pojedynek o ich koleżankę, a tu… Dobrze, że przynajmniej było coś widowiskowego, jak Susano.

– Lecę, bo Kakashi-sensei mnie zabije – mruknął Naruto do Kiby i odskoczył, jednym susem pokonując sporą odległość. A to znaczyło, że oddał pojedynek walkowerem. Uśmiechnął się… I dobrze.

Kiedy przybył do siedziby Hokage, Sasuke właśnie wychodził z gabinetu. Szedł teraz z aktywnym Sharinganem w oczach i straszył personel. Zatrzymał się dopiero, kiedy go zobaczył.

– Co chciał Kakashi-sensei? – Naruto, jak to zawsze bywało w jego przypadku, podrapał włosy z tyłu głowy. On nie bał się tych oczu. Wręcz przeciwnie, uwielbiał je.

– Nawet nie pytaj! – Sasuke miał ochotę naprawdę kogoś zabić. Spędził niecałe dziesięć minut na rozmowie z Kakashim i tyle wystarczyło, by ich były sensei i jednocześnie obecny Hokage, widząc jego minę, sam uznał, że nie ma sensu z nim na ten temat rozmawiać.

– Jakąś karę nam wymyślił? – Naruto jeszcze nie miał pojęcia, co go czeka.

– Gorzej.

 – No powiedz. – Zmarszczył brwi, nic nie rozumiejąc. Co mogło być gorsze od kary?

– Idź i sam się przekonaj. Załatwiłeś sprawę z Kibą? – zapytał ostro Sasuke, zauważając jednak, że na jego nadgarstku już nie było tego rzemyka.

– Załatwiłem, draniu. Bez walki. – Naruto pokiwał tylko głową, widząc spojrzenie utkwione na jego ręce. Sasuke najwyraźniej nie podobało się, że dostawał prezenty od dziewczyn.

– O co mu chodziło?

– A coś ty taki ciekawski, co? – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Naprawdę, on zachowywał się, jakby był... – Jesteś zazdrosny, draniu? – zapytał ciszej.

– Chciałbyś. – Sharingan w oczach Sasuke przybrał ciemniejszą barwę. – Widzimy się przed budynkiem. Powodzenia – dodał i uśmiechnął się w sposób, który wcale nie spodobał się Naruto.

Przełknął ciężko i w końcu poszedł do gabinetu Hokage. Zapukał, a kiedy usłyszał „proszę!”, wszedł do środka. Kakashi siedział w swoim fotelu i patrzył w okno. Obejrzał się na Naruto i westchnął cicho.

– Siadaj.

– Co się stało, Kakashi-sensei? – zapytał Naruto, ale posłusznie usiadł na krześle przed biurkiem. – Sasuke mówił, że... W sumie to nic nie mówił, ale był wkurzony – zaśmiał się nerwowo.

– Chcę z tobą porozmawiać na ten sam temat, co z nim i mam nadzieję, że... zareagujesz trochę lepiej. Posłuchaj… Wiem, że jesteś bardzo silnym shinobi, nasz świat wiele ci zawdzięcza, Naruto, ale... Wojna już się skończyła. Zagrożenie minęło. Wy jesteś już pełnoletni – wyliczał spokojnym tonem. – Ty i Sasuke wychowaliście się w trudnych warunkach, całe życie spędziliście na walce i... Wiem, że spędziłeś trochę czasu z Jiraiyą, ale byłeś chyba jeszcze za młody, żeby... Wiesz, jego książki, są bardzo ciekawe. Mógłbyś się z nich wiele nauczyć.

– Eee… – Naruto otworzył buzię. – Te zboczone książki? Nie dzięki… – Zamachał rękami i omal nie przewrócił się razem z krzesłem. Widział kiedyś fragmenty i wolał sobie odpuścić.

– Naruto, do cholery! – Kakashi wstał i dla lepszego efektu huknął w blat biurka jedną z tych książek. – Czy ty w ogóle myślałeś o założeniu w przyszłości rodziny? – zapytał, siadając z powrotem w swoim fotelu.

– No w sumie to… Bo to jest… Bo ja i … – ugryzł się w język. No ale co? Miał powiedzieć, że nie potrzebuje wykładów, tylko po prostu nawet nie wie, na czym stoi? Znów przemknęła mu przez myśl wizja, że Sasuke kiedyś, być może nawet w niedalekiej przyszłości się ożeni, bo będzie chciał mieć dzieci, a on zostanie bez niego…

Kakashi zauważył grymas na jego twarzy. Naruto naprawdę musiał mieć w tych kwestiach jakiś problem. Reagował zbyt żywiołowo. I o ile dawniej dało się z niego czytać jak z otwartej książki, teraz to było coś, czego nie potrafił rozgryźć.

– Posłuchaj. Ciągle tylko walczysz z Sasuke, tylko z nim praktycznie spędzasz czas. Może poświęć chociaż chwilę swoim koleżankom. Myślę, że możesz być z tego powodu… hmm… bardzo zadowolony… – Kakashi sam nie miał pojęcia, jak to ująć. Naruto nie był zbyt bystry, jeżeli chodziło o te sprawy.  – Zaproś jakąś koleżankę… nie wiem… na kolację?

– Często zapraszam je do Ichiraku – pochwalił się Naruto. – I drania też, ale jego to trzeba zwykle długo namawiać.

Drania też… Kakashi odchylił się na fotelu i przymknął oczy. To będzie trudniejsze niż sądził. Chyba będzie musiał poprosić kogoś o pomoc. Westchnął ciężko, miał dość na dziś. Powiedział Naruto, że jest już wolny, nawet zapomniał o karze za ten las. Głowa go rozbolała. Co za dwa niereformowalne przypadki.

Sasuke uniósł głowę i uśmiechnął się kpiąco, gdy Naruto pojawił się przy nim na jednym z dachów.

– No i co?

– No i nic. Kakashi tylko pytał mnie o kilka rzeczy. Tak właściwie to nawet nie wiem, po co mnie wezwał. A co tobie mówił, draniu? – Naruto spojrzał podejrzliwie na Sasuke. – Hm? Że się tak wkurzyłeś?

– A tobie co mówił, że się nie wkurzyłeś?

– W sumie to nic. – Wzruszył ramionami. – Powiedział, żebym zapraszał więcej dziewczyn do Ichiraku.

– Tak ci powiedział? – Sasuke uniósł brwi. – Wczoraj już zaprosiłeś jedną. Teraz pora na kolejne?

– Ciebie też zaprosiłem, a nie przyszedłeś.

– To była randka, młotku? – zapytał kpiąco. Siedzieli na szczycie dachu niedaleko siedziby Hokage.  Tutaj mogli przynajmniej spokojnie porozmawiać.

Naruto otworzył usta i już chciał coś powiedzieć, ale w końcu zamknął je i zachmurzył się.

– A ty co niby wczoraj robiłeś, draniu, co?

– Trenowałem, a co myślałeś? – Sasuke położył się na dachówkach, zakładając ręce za głowę. Złośliwy obserwator powiedziałby, że wygląda jak Shikamaru, kiedy się leni.

Naruto rozejrzał się, ale kiedy nikogo nie zauważył, przysunął się lekko. Znów wsunął dłoń w te miękkie czarne włosy. Sasuke nie miał na czole ochraniacza, pewnie schował go do kieszeni po wyjściu od Kakashiego. Obaj często tak robili, bo było już zdecydowanie za gorąco.

– A co z twoją niedoszłą dziewczyną? – zapytał złośliwie Sasuke, obejmując go jednak lekko.

– Nie chcę żadnej dziewczyny… – Naruto przeturlał się jeszcze bliżej, lądując jedną nogą miedzy jego udami. – Chcę tego… – Pocałował go. W takich sytuacjach naprawdę tracił instynkt samozachowawczy. Sasuke wyzwalał w nim takie emocje, że …

– Eh… – Ktoś wylądował obok nich na dachu. – No to pięknie…

Naruto oderwał się od Sasuke, który aktywował momentalnie Sharingana, ale shinobi, który ich zaskoczył w tej jednoznacznej sytuacji, nie dał się złapać w pułapkę. Był na to zbyt inteligentny i umiał przewidzieć taki ruch.

– Jak długo to już trwa? – zapytał, bawiąc się kunaiem.

– Shikamaru! To nie tak jak myślisz! – Naruto poderwał się i zaczął machać rękami tak, że o mało nie spadł z dachu.

– Uspokój się, młotku – warknął Sasuke i podniósł się, łapiąc go za kamizelkę.

– Zdajecie sobie sprawę, że ktoś mógł was śledzić? – zapytał Shikamaru i oparł rękę na udzie, przyglądając im się ze znudzeniem. Nie wydawał się ani zszokowany, ani nawet choć trochę zaskoczony. – Już widzę te mordercze zapędy dziewczyn, zwłaszcza Sakury, kiedy się wyda. Wiecie, jakie to będzie kłopotliwe opanować je wszystkie?

– Wcale nie musi się wydać – zauważył Sasuke, zachowując stoicki spokój. Zdążył nieco poznać Shikamaru, więc miał pewność, że on się akurat nie wygada.

– Wyda się, jeżeli nadal będziecie się tak zachowywać. Ostatnio najpierw zdemolowaliście las, a później, jak gdyby nigdy nic, zasnęliście jeden na drugim. No naprawdę… – Shikamaru westchnął. Jako doradca Hokage i tak miał już dużo na głowie, a teraz jeszcze to.

– To ty rzuciłeś wtedy tę wybuchową notkę? – Naruto zaczynało coś świtać. Tak, to by wiele tłumaczyło.

– Musiałem was jakoś obudzić, bo gdyby znalazł was ktoś inny… Nie chcę nawet o tym myśleć. Tu by się rozpętało prawdziwe piekło… 

– Nie no… – zaczął Naruto, ale zaraz umilkł. Mimowolnie wyobraził sobie to piekło. Rozwścieczona Sakura zrobiłaby z niego miazgę, rozwalając przy okazji kilka domów w okolicy. A on przecież nie miał takiego ubezpieczenia, żeby zapłacić za szkody….

– Powtórzę pytanie. Jak długo to już trwa?

Sasuke zamierzał powiedzieć, że to nie jego sprawa, ale Naruto go ubiegł.

– Ze trzy tygodnie…

– Trzy tygodnie?! – Shikamaru aż chwycił się za głowę. – Daliście się złapać po zaledwie trzech tygodniach? – jęknął. Jak tak dalej pójdzie, naprawdę cała Konoha się o nich dowie. Jeszcze Naruto jak Naruto, ale Sasuke? Chyba musiał kompletnie stracić głowę. Shikamaru musiał jakoś interweniować. Ale nie miał pojęcia jak. Jako doradca Hokage wiedział, po co Kakashi dzisiaj ich wezwał, wiedział też od Temari, że Sakura i Hinata są już tak zdesperowane, że w końcu któraś z nich po prostu wykrzyczy swoje uczucia. Aż zrobiło mu się ich żal. Przez całe życie na nich czekały, a tu coś takiego…

– Nikt inny nic nie zauważył – stwierdził Sasuke, choć był na siebie naprawdę zły. Shikamaru miał rację, byli nieuważni. Jako shinobi powinni się lepiej kryć.

– Jeszcze nie zauważył – powiedział Shikamaru, akcentując słowo „jeszcze”. – I to tylko dlatego, że wszyscy wiedzą, że spędzacie razem cały swój czas i traktują to jako coś normalnego. Powiedzcie mi… – zawahał się, nie będąc do końca pewny, czy powinien o to pytać. Ale musiał wiedzieć. – To tak na poważnie?

Sasuke i Naruto rzucili sobie tylko krótkie spojrzenia. To wystarczyło mu za odpowiedź. A więc zrobił się mały problem. A z tego małego problemu zrobi się kiedyś wielka katastrofa.

– Same kłopoty z wami – mruknął Shikamaru z rezygnacją i potarł policzek, zastanawiając się nad czymś. – Macie jakiś plan? Jak to rozwiążecie? Zamierzacie o tym powiedzieć, zanim ktoś zrobi to za was?

Naruto wzruszył ramionami i przygryzł nerwowo wargę. Shikamaru wybiegał tymi pytaniami za bardzo naprzód. To, jak bardzo na poważnie był ich... no cóż, „związek”, to, czy mieli jakiś plan na przyszłość – to wszystko były sprawy, o których jeszcze ze sobą nie rozmawiali. Sasuke miał na głowie tę całą odbudowę klanu, a Naruto, jak ostatni kretyn, bał się zacząć ten temat. Ostatnio po prostu skupiali się tylko na treningu i tych drugich, dużo przyjemniejszych rzeczach.

– Dobra. – Shikamaru w końcu skapitulował. Ani Naruto, ani tym bardziej Sasuke nie byli skorzy do rozmowy. – Jeżeli chcecie się ukrywać, a z tego, co zauważyłem, tak właśnie jest, uważajcie następnym razem. Jeśli dorwie was jakaś dziewczyna albo na przykład Kiba, nie będzie już tak łatwo. Ale to wszystko kłopotliwe – westchnął jeszcze, po czym zeskoczył z dachu, zostawiając ich samych.

– Mieliśmy szczęście, co? – zapytał po chwili Naruto i podrapał się po karku. Chyba zaczynał się denerwować. Bo co, jeśli Sasuke teraz uzna, że to jednak nie miało sensu?

– Idziemy potrenować – usłyszał. Sasuke nie patrzył na niego, poprawił tylko zapięcie torby z bronią i rozejrzał się dookoła. – Za Konohę – dodał znacząco.