SasuNaru Hiden - rozdział 18

Dziękujemy za komentarze i zapraszamy na rozdział 18.

Szli powoli w stronę pola treningowego. Dzień był ciepły, choć wiał lekki wiaterek. I byłoby naprawdę bardzo przyjemnie, gdyby nie…

– Sasuke… Myślisz, że wczoraj to był Kiba i nas widział? – zapytał, chociaż sam chyba nie wierzył w swoją teorię. Niby z jednej strony to było możliwe, ale z drugiej… Kiba na pewno nie był osobą, która wykazałaby się jakimkolwiek taktem ani tym bardziej dyskrecją. On by ich po prostu obudził, a potem zaczął turlać się ze śmiechu po trawie razem a Akamaru.

– Nie wydaje mi się – odpowiedział po chwili milczenia Sasuke. – To idiota, który często najpierw mówi, potem myśli – mruknął. Oczywiście nie mógł w zupełności wykluczyć teorii Naruto, ale było to naprawdę bardzo mało prawdopodobne. Co jednak nie zmieniało faktu, że ktoś tam niewątpliwie wczoraj był. W jakim celu i czy ich widział – nie miał pojęcia.

– Masz rację, Kiba lubi tylko gadać – stwierdził Naruto, wciąż czując złość, że przyjaciel ciągle go tak drażnił. Och, jak chciałby mu pokazać, że on już nie tylko całowanie miał za sobą!

– Tak jak ty kiedyś? Też zawsze tylko dużo mówiłeś…

– Co? – Naruto zmarszczył brwi. – Nie, wcale nie...

– Niech ci będzie, że teraz już nie. Nawet wywiązałeś się z obietnicy. – Sasuke aż się uśmiechnął, gdy przypomniał sobie cały wczorajszy dzień.

– Poczekaj draniu, jak ty będziesz musiał wywiązać się z jakiejś swojej! – warknął Naruto, zaciskając pięści. Już on mu odpłaci za ten fartuszek. I za to upokorzenie w bibliotece, kiedy musiał biegać na posyłki. Wymyśli mu taką karę, że się nie pozbiera i że…

– Nie mam zamiaru nic ci obiecywać – stwierdził Sasuke, jednym zdaniem niszcząc to, co właśnie urodziło się w głowie Naruto. A to drań!

– Jasne, jeszcze zobaczymy. – Naruto prychnął i przyspieszył kroku, aż w końcu Sasuke musiał pobiec za nim, żeby go dogonić.

Wczorajszego dnia trochę przesadzili i wciąż bolały ich mięśnie, ale wtedy byli tak wściekli, że chcieli sobie po prostu dołożyć.

– Teraz trening z bronią? – zapytał Naruto, kiedy zobaczył torbę Sasuke.

– Mhm. Podzielimy się. – Zatrzymali się i rozdzielili kunaie i shurikeny.

Tym razem też mieli widownię. Młodzi adepci Akademii Ninja podziwiali ich walkę, ale oni byli tak skupieni, że wcale nie zwrócili na to uwagi. Naruto naprawdę musiał uważać, bo Sasuke rewelacyjnie posługiwał się bronią. On, dzięki ostatnim poradom Tenten, też pokazał mu kilka sztuczek, które mogły imponować – przede wszystkim jego młodym fanom, ale z satysfakcją zauważył, że i na Sasuke zrobiły wrażenie. 

Naruto uwielbiał walczyć i dużo lepiej czuł się na polu treningowym niż w zimnych ścianach biblioteki. Tutaj mógł naprawdę pokazać, na co go stać! Nie wiedział nawet, kiedy minęło tyle czasu. Był zmęczony i – co ważniejsze – głodny. Chciał jeszcze iść do mieszkania, żeby się wykąpać i przebrać, bo tym treningu jego obecne ubranie nie nadawało się do użytku. Znając Sakurę, na pewno by na niego nakrzyczała, że chodzi w czymś takim po wiosce.

– Dobra, draniu, koniec na dzisiaj. – Pomachał rękami, dając Sasuke znać, żeby skończyli.

– Dlaczego? – Sasuke mógłby jeszcze długo walczyć, więc nie rozumiał Naruto, który właśnie podszedł i schował broń do torby. Szło im tak dobrze, że kończenie tego treningu w tym momencie było marnotrawieniem czasu. Co zresztą potwierdził jęk zawodu dzieciaków, które dzisiaj obserwowały ich z rozdziawionymi buziami. Nawet Kakashi, który zjawił się jakiś czas temu, przystanął i patrzył, nie chcą im przerywać. Dopiero teraz ruszył się z miejsca i właśnie szedł w ich stronę.

– Bo chcę iść jeszcze do domu, a potem umówiłem się z Sakurką. – Naruto, kucając przy torbie, nie zauważył Hokage, który chwilę później zdzielił go swoją książeczką po głowie. Mimo że piastował to stanowisko już od półtora roku nie pozbył się do końca swoich starych nawyków.

 – No, gołąbeczki – powiedział, mrużąc oczy. Już wiedzieli, co zaraz nastąpi. – Ktoś mi uprzejmie doniósł, że kawałek lasu niedaleko wioski został kompletnie zniszczony. Macie może pojęcie, czyja to sprawka? – uśmiechnął się niebezpiecznie, co było widoczne nawet zza maski. A to znaczyło, że mieli kłopoty. Znowu.

– Ja nic nie wiem. – Naruto podniósł się i poczochrał ręką włosy. – A ty, draniu? – zaśmiał się nerwowo, zerkając na Sasuke. Ten tylko wzruszył ramionami i pokręcił głową.

– Więc chcecie mi powiedzieć, że te ślady po użyciu Rasengana i Chidori zrobił ktoś inny. A może same się zrobiły? – Kakashi założył ręce na piersi, a kiedy odpowiedziała mu jedynie cisza, westchnął zrezygnowany. Oni chyba naprawdę byli niereformowalni. Od zawsze się tłukli, ale kiedy byli młodsi, to przynajmniej nie powodowali tylu zniszczeń. A teraz… Już miał dość przyjmowania cotygodniowych delegacji z pobliskich wsi i wysłuchiwania, jak to ciągle jacyś shinobi Konohy demolują lasy, doliny, a nawet wzgórza, a przed te huki nie można się nawet spokojnie wyspać po ciężkim dniu pracy. Wiedział doskonale, że wieśniacy mieli rację. To byli shinobi Konohy i wiedział nawet, którzy konkretnie. Mógł ich policzyć na palcach. Dwóch palcach. Sasuke i Naruto. Już nie miał do nich siły. Żadna kara póki co nie podziałała na dłużej niż kilka dni.

– Oj, bo to wszystko przez drania… – odezwał się Naruto, patrząc na swoje sandały. – Gdyby mnie nie sprowokował…

– Naruto! – Kakashi jeszcze raz uderzył go książką w głowę. – Wy się ciągle prowokujecie! Jak nie on ciebie, to ty jego. Nasza była Hokage poinformował mnie ostatnio, że bibliotekarka była już u niej kilkukrotnie po środki uspokajające, bo nie może z wami wytrzymać.

– To przez ten stres przed egzaminem… – Naruto nie rezygnował z próby usprawiedliwienia się.

Kakashi westchnął, ale po chwili spojrzał na nich uważniej. Obaj byli już młodymi mężczyznami, a i tak cały czas spędzali ze sobą na treningu. Słyszał już nie raz i nie dwa narzekania dziewczyn, że żaden nie chce umawiać się na randki. Może jako ich były sensei powinien z nimi po prostu porozmawiać? W końcu żaden z nich zapewne nie odbył męskiej pogawędki na te tematy. Choć Naruto sporo czasu spędzał z Jirayią, wydawało się, że w tamtym czasie nie interesował się kompletnie tymi sprawami, a Sasuke… No jakoś ciężko było mu sobie wyobrazić, żeby Orochimaru organizował jakieś pogadanki. Może to hormony… Może właśnie dlatego są tak naładowani energią, że niszczą okolicę?

– Przyjdźcie do mnie jutro. Najpierw Sasuke, a później ty, Naruto. – Kakashi spojrzał na swoich byłych uczniów surowo. – Przed południem, później będziecie mogli zająć się nauką. I treningami – dodał, rzucając okiem na ich widownię. Dzieciaki patrzyły na nich z uwielbieniem. Kto by się kiedyś tego spodziewał? Musiał przyznać, że gdy ich pierwszy raz zobaczył jako geninów, naprawdę nie przypuszczał, że stworzą aż taki duet. Wiedział, że Sasuke będzie potężny, należał w końcu do klanu Uchiha, nigdy jednak nie sądził, że Naruto osiągnie aż taką moc i razem dojdą do poziomu, z którym on już od dawna nie mógł się równać. A przecież nawet nie mieli jeszcze dwudziestu lat.

– Po co? – Naruto nie rozumiał. Już dostali przecież naganę. – Znowu jakaś kara?

– Zobaczysz jutro. – Kakashi uśmiechnął się pod maską. – I mam nadzieję, że do tego czasu nie zdemolujecie już żadnego kawałka wioski ani jej okolic. – Ruszył do wyjścia z pola, a Sasuke zmrużył oczy, obserwując go. Nie wiedział, o co chodziło Kakashiemu, ale podobnie jak Naruto miał złe przeczucia.

– To co, draniu? – Naruto otrzepał jeszcze spodnie. – Idziesz z nami dzisiaj na ramen?

Sasuke milczał przez chwilę, bawiąc się shurikenami, które wciąż miał w ręce.

– Może później wpadnę. – Wzruszył ramionami. – Na razie chcę jeszcze poćwiczyć – stwierdził i rzucił metalowymi gwiazdkami w Naruto, jednak ten z łatwością je wyminął.

– Trzymam cię za słowo, draniu! – krzyknął i wybiegł z pola treningowego, zostawiając Sasuke samego.

Naruto starał się nie spóźnić, jednak dotarł do Ichiraku dopiero kilka minut po osiemnastej. Wcześniej wziął kąpiel, ale w bałaganie, który zostawił w mieszkaniu, trudno było mu znaleźć jakieś czyste rzeczy. W końcu jakimś cudem mu się to udało, więc szybko się przebrał, a całą resztę brudnych ciuchów wrzucił do pralki.

– Przepraszam, Sakura-chan! – krzyknął, gdy zobaczył swoją przyjaciółkę stojącą przed Ichiraku. Zdziwił się, kiedy obok niej zobaczył kogoś jeszcze. – Cześć, Hinata! – dodał, zeskakując z dachu naprzeciwko i lądując przed nimi.

– Naruto! Już myślałam, że nie przyjdziesz! – zezłościła się w pierwszej chwili Sakura, ale ogólnie rzecz biorąc wyglądała na zadowoloną, że w ogóle się pojawił. On się raczej nigdy nie spóźniał, więc już zaczynała się denerwować. Zmierzyła go spojrzeniem, zauważając inne, cywilne ubrania. Naruto założył między innymi niebieską bluzę, którą kiedyś kupiła mu na urodziny, choć on chyba nawet o tym nie pamiętał. Tak czy inaczej wyglądał całkiem nieźle i Hinacie chyba też się spodobał, bo zarumieniła się lekko.

– Do Ichiraku bym nie przyszedł? – Naruto zaśmiał się i podrapał włosy na karku. – To co, idziemy? Jestem głodny jak wilk!

– Tak, idźcie. Ja niestety muszę już lecieć. Okazało się, że Tsunade mnie potrzebuje w szpitalu. Sam rozumiesz – Sakura uśmiechnęła się, kłamiąc bez mrugnięcia okiem. – Ale spotkałam Hinatę i pomyślałam, że skoro ja nie mogę, to chociaż wy się przejdziecie.

Hinata lekko się zaczerwieniła, ale Sakura wzrokiem dodała jej otuchy. W końcu udało się jej wysłać tych dwoje na randkę! Żeby tylko Naruto nie okazał się takim głupkiem i choć raz dobrze odczytał sygnały. Bo Hinata była zdeterminowana i może w końcu mu powie…

– Jasne, nie ma problemu. Jestem strasznie głodny, a ty, Hinata? – Naruto uśmiechnął się i pomachał Sakurze, która krzycząc coś, że naprawdę jest już bardzo, ale to bardzo spóźniona, ruszyła w stronę szpitala. Wiedział, że jest niesamowicie zdolną medyczka, czego dała wyraz na wojnie, nic więc dziwnego, że przy poważniejszych przypadkach była wzywana, czasem nawet w środku nocy.

– Tak, ja też – Hinata skinęła głową, a kąciki jej ust wyraźnie się uniosły. Wreszcie miała okazję pobyć z nim sam na sam. Pomyślała, że powinna w końcu posłuchać rad Hanabi i powiedzieć mu wprost, co do niego czuje. Poza tym Ino, Temari i Sakura ciągle powtarzały jej, że Naruto jest strasznie niedomyślną osobą i w życiu sam się nie zorientuje. Wszystkie miały rację i Hinata była już prawie zdecydowana, tylko… Jedno ją hamowało i to tak, że aż bała się o tym myśleć. To, co Naruto powiedział w bibliotece. Że już z kimś się całował. Tak, Sakura tłumaczyła jej, że chciał tylko odpyskować Kibie, ale…

– To co zamawiamy? – spytał Naruto. Zauważył, ze kilka dziewczyn mu się przygląda, więc posłał im promienny uśmiech.

To trochę speszyło Hinatę. Wiedziała, że Naruto stał się bardzo popularny, a znając jego, zawsze był dla wszystkich miły, ale może to z którąś z tych dziewczyn się całował. Nie! Znów przypomniała sobie słowa koleżanek. Po prostu przechwalał się przed Kibą. Kochała Naruto, więc znała jego charakter na tyle, żeby wiedzieć, że on nigdy nie odpuszcza i zawsze stara się pokazać, że jest w czymś lepszy. Za to zawsze go podziwiała. I to już od czasów, gdy byli dziećmi.

– Naruto! – rozległ się czyjś głos. Tuż obok stanęła Ino i przyglądała im się z niedowierzaniem. – No wreszcie! – Odetchnęła jakby z ulgą. Naruto nie miał pojęcia, o co jej chodzi, ale uśmiechnął się, zapraszając ją do stolika, ta jednak tylko odpowiedziała, że Sai na nią czeka, mrugnęła do Hinaty i uciekła do drugiego pomieszczenia.

– Nie wiem, czemu nie chcą jeść z nami. – Naruto wzruszył ramionami, naprawdę tego nie rozumiejąc. Przecież takie wspólne wyjścia zawsze były najlepsze. – To jak, co dla ciebie?

Hinata szybko wybrała jakiś ramen i zajęła wolny stolik, a Naruto poszedł złożyć zamówienie. Wrócił już po chwili, wyjątkowo zadowolony i usiadł naprzeciwko.

– Co tam, Hinata, u ciebie słychać? Jak przygotowywanie do egzaminu? Ja ciągle trenuję. Drań nie daje mi wytchnienia – mówił. Zapach ramenu wpływał na niego pobudzająco i od razu poprawiał humor. Już chciał jeść! Przecież przez Sasuke nie miał czasu nawet na obiad. – Ale jestem głodny, o rany, nic dzisiaj nie jadłem! – stwierdził i pogłaskał się po brzuchu. – A w ogóle widziałem ostatnio Hanabi.

Hinata siedziała przed nim i uśmiechała się tylko, bo chociaż Naruto ciągle gadał, czuła, że tym razem to naprawdę mogła być randka. Przynajmniej to spotkanie przypominało ją bardziej niż ostatnie, kiedy zabrał ją do Ichiraku z pola treningowego. Czasami odpowiadała coś, ale lubiła, gdy to jednak Naruto mówił. Lubiła w nim chyba wszystko – od gadulstwa, po ton głosu, uśmiech i te niebieskie oczy, które – jak od zawsze zresztą uważała – były bardzo ładne.

– O, już mamy żarełko! Myślałem, że umrę z głodu. Już idę, staruszku! – krzyknął Naruto do właściciela, który dał znać, że ich zamówienie jest już gotowe.

Wrócił dosłownie po chwili, nie mogąc się doczekać, kiedy w końcu chwyci pałeczki w dłoń i zacznie jeść, bo zapach ramenu po prostu był obezwładniający. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, i dopiero wtedy zauważył, że na jego miejscu siedzi Kiba. Uniósł brwi w zdziwieniu, bo nie dość, że się go tutaj nie spodziewał, to jeszcze ich przyjaciel wyglądał dość kiepsko.

– Hinata, jak dobrze, że cię widzę! – usłyszał jego bełkotliwy głos. No dobra, nie tylko wyglądał, ale i brzmiał wcale nie lepiej.

– Kiba?

Ten obejrzał się na niego i otworzył szerzej oczy.

– Naruto! Jesteś tutaj z...

– No tak, z Hinatą. – Naruto uśmiechnął się szeroko. – Wyszliśmy na ramen. Możesz się do nas dosiąść, jak chcesz – stwierdził, zupełni ignorując fakt, że Kiba już się przecież rozsiadł przy ich stoliku i to bez żadnego pytania o zgodę, a teraz po prostu przesunął się robiąc mu miejsce. Naruto najpierw podał parująca miskę Hinacie, a później przysunął drugą sobie i odłożył tackę na bok. Zerknął uważniej na Kibę. Do jego nieciekawego wyglądu i bełkotliwego głosu doszedł jeszcze zapach alkoholu.

 – Jesteś pijany? – zapytał, a Kiba wyprostował się i pociągnął nosem.

– Nie, tylko trochę wypiłem. Nic wielkiego.

– Trochę? Chyba trochę za dużo – stwierdził Naruto. Mimowolnie przypomniał sobie, że dokładnie to samo powiedział mu jeszcze nie tak dawno Sasuke. A konkretnie po ostatnim wieczorze z dziewczynami, gdy przed piątą rano brutalnie wyciągnął go z łóżka i ledwo przytomnego z niewyspania zmusił do pójścia na trening.

– Kiba, coś się stało? – Hinata wydawała się zaniepokojona. W końcu znała go od dziecka i wiedziała, że normalnie tak się nie zachowuje. Nawet nie dochodziła jeszcze dziewiętnasta, a on…

– Rzuciła mnie – załkał Kiba, opierając głowę na rękach. – Wyobrażacie to sobie? Powiedziała, że się zakochała w jakimś innym – wymamrotał załamany. Nawet Akamaru nie był w stanie poprawić mu humoru, choć bardzo się starał, wyczuwając jego nastrój i ciągle zapraszając do zabawy.

– Kiba, może… może jeszcze się ułoży – powiedziała cicho Hinata. Nie była żadną ekspertką w tych sprawach, nawet temu jedynemu nie potrafiła powiedzieć, co czuje, za to była bardzo dobrą pocieszycielką. A Kiba był jej przyjacielem i chyba potrzebował rozmowy. Sama nie wiedziała, co ma teraz zrobić. Z jednej strony jej wymarzona randka, ale z drugiej…

– Kiba, nie martw się – zaśmiał się Naruto. – Może teraz to ja ci dam kilka rad, co? – Nie mógł sobie odpuścić dokuczenia mu. Przez kilka ostatnich dni wyprowadzał go z równowagi ciągłym dogadywaniem, a on nie mógł się odgryźć i powiedzieć mu prawdy. Nie mógł powiedzieć, jakim cudownym uczuciem są usta Sasuke na… Otrząsnął się. To zdecydowanie nie był moment na takie rozważania.

Kiba zmarszczył brwi i zerknął na Hinatę, potem na Naruto, i jeszcze raz na Hinatę, która nagle zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

– Ale chyba te rady będziesz mógł dawać dopiero jutro, co? – Uśmiechnął się nagle złośliwie. – Trzeba było od razu się przyznać, że do tej pory nie miałeś po prostu odwagi zaprosić Hinaty na randkę, a nie zgrywać podrywacza, który… - czknął i zaczął się śmiać.

– Kiba-kun! – pisnęła Hinata, która teraz przypominała piwonię. Naruto też się zaczerwienił, bo nawet do głowy mu nie przyszło, że mógłby...

– Zamknij się, Kiba! – warknął i podsunął sobie ramen. –  Jak ci mówiłem, że już się wcześniej całowałem, to się całowałem! Robiłem mnóstwo rzeczy, o których tobie się nawet nie śniło! – dodał i spojrzał na niego z gniewem, chociaż wciąż był trochę zarumieniony. Nie będzie mu jakiś tam Kiba mówił, co robił, a czego nie!

– Niby z kim? – Kiba odchylił się i zaczął rechotać jeszcze głośniej, nie mogąc się powstrzymać. – Naruto, dobra, może i jesteś bohaterem wojennym, ale doświadczenia w tych sprawach to ty nie masz. Przecież cała wioska by wiedziała, jakbyś kogoś miał! Ciągle tylko spędzasz czas z Uchihą, więc niby kiedy masz się z kimś spotykać, co? Chyba, że... – Nagle zrobił wielkie oczy i aż zakrył usta ręką. – No tak, teraz już rozumiem!

– Niby co? – Naruto robił się coraz bardziej wściekły.

– Nic. W sumie to cię nawet rozumiem. – Kiba pokiwał głową. – Nie masz żadnego doświadczenia z dziewczynami, nic dziwnego, że... – Przerwał i znowu się zaśmiał.

– O co ci chodzi, co? – Naruto czuł, że gdyby nie to, że ramen był tak dobry, chyba by wziął i walnął go tą miską.

– A kto był twoim mistrzem o dość podejrzanej reputacji, od którego mogłeś przejąć pewne nawyki? – Kiba poruszył sugestywnie brwiami, ale kolejne czknięcie popsuło trochę efekt.

– Kakashi–sensei? – Naruto zastanowił się na głos. W sumie czytał te swoje książeczki, ale teraz był Hokage, Kiba raczej by nie… – Ty! – Zerwał się ze swojego miejsca. – Powiesz jeszcze jedno słowo o Zboczonym Pustelniku, a pożałujesz – zacisnął dłonie w pięści.

– Oj, Naruto. Wszyscy wiedzą, że odwiedzał domy użytku publicznego. Najwyraźniej zabrał cię kiedyś ze sobą… – Kiba znów zaczął śmiać się dużo głośniej, a Naruto zrobił się cały czerwony. I to nie, jak myślał Kiba, ze wstydu, ale ze złości. Mimo że byli przyjaciółmi, nie wiedzieli o sobie niektórych rzeczy. Na przykład takich, że Naruto nigdy nie pozwoliłby obrażać przy nim Jirayi, który przez pewien czas zastępował mu rodzinę. Naprawdę miał ochotę wyzwać w tym momencie Kibę na pojedynek i go stłuc. Wiedział, że był pijany i plótł, co mu ślina na język przyniesie, ale…

– Witaj, Naruto-kun – Jakaś dziewczyna podeszła do ich stolika i tym samym przerwała tę kłótnię. – Mogę cię prosić na chwilkę? – zapytała i wskazała pomieszczenie z barem. – To ważne .

– Eee… No dobra – Naruto rzucił Hinacie przepraszające spojrzenie, ale skoro to takie ważne… Wstał i poszedł za dziewczyną.

– Moja przyjaciółka chciała by ci coś dać. – Ta w końcu zatrzymała się i wskazała na ładną brunetkę o zielonych oczach, która teraz wyciągnęła w jego stronę paczuszkę. Mały, starannie zapakowany kartonik, owinięty w pomarańczowy papier.

– Mam nadzieję, Naruto-kun, że ci się spodoba. Zrobiłam to specjalnie dla ciebie – dziewczyna uśmiechnęła się do niego.

– O, dzięki! – Naruto też się uśmiechnął. Naprawdę mało rzeczy ktoś robił specjalnie dla niego. Już miał zapytać, co to jest, gdy tuż obok  pojawił się wściekły Kiba. Patrzył to na niego, to na dziewczynę z zielonymi oczami, która nagle strasznie się zaczerwieniła.

– Ty zdrajco! – warknął. – Jutro. Ty i ja! Na polu treningowym! – rzucił i dosłownie wypadł wściekły z Ichiraku.

Naruto obejrzał się za nim z niezrozumieniem, a później zwrócił wzrok z powrotem na dziewczyny, jednak one nie sprawiały wrażenia, jakby miały zamiar mu cokolwiek wyjaśniać. Uśmiechnął się i jeszcze raz podziękował za prezent, mówiąc, że musi iść, bo przyjaciółka czeka. Nie miał pojęcia, co się stało Kibie.

– Och, Naruto-kun... – Hinata spojrzała na niego zaskoczona, kiedy wrócił. – Myślałam, że...

– Kiba naprawdę się upił, co? – zapytał, siadając na swoim miejscu. – Jeszcze chce jutro ze mną walczyć! Nie wiesz, o co mu chodzi?

Hinata tylko pokręciła głową. Zaczynała się naprawdę martwić o przyjaciela z drużyny. Wyzwać Naruto na pojedynek, to było… Jeżeli mieliby bić się na poważnie, z Kiby zostałaby morka plama. Ale przecież tak się właśnie rozgrywa pojedynki. Na poważnie. Co prawda wiedziała, że Naruto nigdy nie skrzywdziłby żadnego ze swoich przyjaciół, ale i tak będzie musiała porozmawiać z Kibą.

Tym razem spotkanie w Ichiraku skończyło się dość szybko. Naruto był odrobinę zirytowany, bo Sasuke jednak się nie zjawił, poza tym ciągle zastanawiał się, o co chodzi Kibie. Owszem, często się kłócili, ale nie aż tak. To był przecież jego przyjaciel. Przez to wszystko Naruto nawet nie zamówił sobie dokładki ramenu. Po prostu odprowadził Hinatę do domu, nawet nie zagadując jej tak jak zawsze i wrócił do siebie. Dopiero tam rozpakował pudełeczko, które wręczyła mu ta dziewczyna w Ichiraku. W środku był rzemyk na rękę. Ładny, pleciony, widać było ręczną robotę. Bardzo pasowałby do jego naszyjnika, który nosił lata temu. Uśmiechnął się sam do siebie. To było naprawdę miłe dostać coś takiego.

Naruto poprzedniego dnia poszedł spać dość wcześnie. Nie miał co robić, bo Sasuke nie przyszedł, poza tym uznał, że w końcu choć jeden raz porządnie się wyśpi. I wyspał. Rano wykąpał się, ubrał i zawiązał na ręce sprezentowany rzemyk. Naprawdę mu się podobał. Naszyjnik, który kiedyś miał, też przecież dostał od kogoś, a konkretnie dawno temu od Tsunade. Szkoda, że został zniszczony…

Był w bardzo dobrym humorze, kiedy wkraczał do biblioteki. Na miejscu, o dziwo, zastał już Sasuke, chyba też musiał położyć się dość wcześnie.

– Jak tam randka? – zapytał sceptycznie. Wiedział, że to było zwykłe spotkanie, bo ani Naruto nie ciągnęło już do Sakury, ani tym bardziej Sakury do Naruto, ale i tak go to wkurzało. 

– To nie była żadna randka, draniu. Hinata… – zamilkł, kiedy Sasuke rzucił mu wściekłe spojrzenie.

– Hinata? – zapytał, przybliżając twarz w jego stronę i przyglądając mu się uważnie. – Hinata? – powtórzył. – A nie miałeś iść czasami z Sakurą? – warknął.

– Tak, ale Sakura-chan była wezwana do szpitala i… Zresztą, nieważne. Wiesz, że Kiba chce się ze mną bić? – Naruto roześmiał się. – Ale był pijany, pewnie żartował. – Potarł dłonią włosy, tym samym odsłaniając przegub ręki, na której był rzemyk.

– Skąd to… – Sasuke nie dokończył, bo drzwi biblioteki otworzyły się i do pomieszczenia weszły kolejne osoby. A tak konkretnie, to chyba wszyscy ich znajomi.  A to dowodziło tylko, jak mało czasu zostało do egzaminu.

Rozsiedli się, standardowo zsuwając stoły. Dzisiaj mieli uczyć się razem o technikach pieczętujących. Naruto też, mimo że powinien je znać już dawno, bo z tego słynął klan jego matki i nazwisko powinno zobowiązywać.

– Dobra, słuchajcie. – Sakura rozłożyła na środku zwój, który przed chwilą dał jej Sai. – Teraz musimy się skupić, bo… – ucichła, gdy po jej prawej stronie rozległo się warczenie. – Kiba, przemyciłeś tu Akamaru? – zapytała zdezorientowana, na co ten tylko burknął i spojrzał spod byka na Naruto. – Dobrze, więc słuchajcie, popytałam trochę i ta technika… – znów dało się słyszeć warczenie. Sakura starała się je zignorować, ale kiedy rozległo się po raz kolejny, spojrzała wściekła na Kibę. To on warczał jak Akamaru na kota sąsiadki.

– Sakura, ale to… – Naruto wyciągnął rękę, chcąc pokazać wzór pieczęci, którą doskonale znał, bo przez wiele lat miał ją na brzuchu. Rękaw znów mu się lekko podsunął, przez co rzemyk był doskonale widoczny.

– Ty… – wrzasnął Kiba, wstając gwałtownie i przewracając tym samym krzesło. Wiedział, co to jest. Jego dziewczyna takie robiła, bo jej rodzice prowadzili kramik z ozdobami. Poznałby to wszędzie. Aż poczerwieniał ze złości. Oparł się o stół i wbił wściekły wzrok w Naruto. – Wyzywam cię na pojedynek. Teraz!