SasuNaru Hiden - rozdział 15

Z Waszych komentarzy – na blogu czy portalach – można wywnioskować, że już się nie możecie doczekać reakcji Sakury. Ale na to trzeba będzie jeszcze poczekać :) W końcu co to by była za zabawa, gdyby Sakura od razu się dowiedziała :)

Dziękujemy za Wasze opinie i zapraszamy na rozdział 15.

Sasuke wyciągnął się na łóżku i westchnął cicho. Był... Pierwszy raz czuł się w taki sposób. Naruto, gdy tylko się z niego wysunął, jęknął coś zażenowany i pobiegł do łazienki, więc teraz mógł pozwolić sobie na lekki uśmiech. Chciało mu się spać i najchętniej nie odrywałby głowy od poduszki, ale zupełnie niespodziewanie usłyszał pukanie do drzwi. Było już naprawdę późno, więc to raczej nikt od Kakashiego. Podniósł się niechętnie z łóżka. Nie miał pojęcia, kto może go nachodzić o takiej porze.

– Młotku, co ty tam robisz? – zawołał w stronę łazienki, ale w odpowiedzi usłyszał tylko dźwięk spuszczanej wody. A pukanie znowu się powtórzyło.

– Co mówiłeś, draniu? – Naruto w końcu wyszedł, a jego wrzaskliwy ton musiał być najwyraźniej usłyszany nawet za drzwiami mieszkania.

– Sasuke-kun, Naruto, jesteście tam? – rozległ się zaniepokojony głos Sakury, która najwyraźniej stała na korytarzu. Naruto rzucił Sasuke przerażone spojrzenie i pobiegł w stronę sypialni po swoje ubrania. Dopiero chwilę później przypomniał sobie, że te leżą na podłodze w przedpokoju. – Otwórzcie. Coś się stało? – Sakura najwyraźniej ani myślała sobie pójść.

– Już, chwila… – krzyknął Naruto, zakładając spodnie, jednocześnie rzucając Sasuke jego ciuchy i wzrokiem dając do zrozumienia, żeby się pospieszył. Jeśli Sakura zaczęłaby coś podejrzewać, marny byłby jego żywot.

Niecałe trzy minuty później Sasuke, ogarniając jeszcze wzrokiem pomieszczenia, otworzył drzwi i wpuścił koleżankę z drużyny. Normalnie byłby wściekły za takie najście, ale po tym, co przed chwilą zrobił z Naruto, całe napięcie z niego zeszło, więc nikt nie był w stanie popsuć mu humoru.

– No w końcu! – Zaniepokojona Sakura weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. – Coś się stało? Zniknęliście tak nagle. Ja chciałam… To znaczy Hinata chciała… – Spojrzała na nich niepewnie. Naprawdę sądziła, że ten wieczór zakończy się inaczej. Sasuke wziął jej lampion. Miała nadzieję, że może to znaczy, że… że w końcu porozmawiają ze sobą na poważnie i być może, no… Sasuke ją nawet pocałuje. Aż zarumieniła się na wyobrażenie takiej sytuacji. I jeszcze w tak pięknej scenerii, jaka była wtedy nad jeziorem…

– Nic się nie stało, Sakura. – Sasuke oparł się ręką o ścianę, nie chcąc zapraszać jej dalej, ale Naruto chyba poczuł się winny, bo szybko zaproponował herbatę, śmiejąc się i czochrając włosy z tyłu głowy. Gadał przy tym cały czas, aż Sasuke w pewnym momencie miał ochotę podejść i zatkać mu usta swoimi. Widać było, że ten młotek strasznie zestresował się tą wizytą. Za wszelką cenę próbował pokazać, że nic się nie stało, ale wychodziło dokładnie na odwrót.

Sakura patrzyła to na jednego, to na drugiego i nie mogła ukryć zmartwienia. Sasuke jak zwykle stał niczym posąg, nie kwapiąc się do rozmowy, a Naruto...  No Naruto zachowywał się naprawdę bardzo dziwnie.

– Przyjdziecie zaraz nad jezioro? Festiwal się jeszcze nie skończył i... No teraz będzie zabawa. Wszyscy zostali i... Hinata też, Naruto. – Sakura posłała mu pełen nadziei uśmiech.

– Nie! – Sasuke odezwał się, zanim Naruto zdążył otworzyć usta, a to już był pewien wyczyn. – Jesteśmy zmęczeni. – Tym razem nie miał zamiaru mówić tylko za siebie. Chciał zostać w mieszkaniu, w końcu męczył się na pikniku przez cały dzień. Nie miał również zamiaru dopuścić, żeby Naruto stąd uciekł. Po tym, co się stało, chciał go mieć tylko dla siebie. Naruto rzucił mu zaskoczone spojrzenie, ale po chwili uśmiechnął się lekko. Sakura za to jeszcze bardziej zmizerniała.

– To... To może ja jednak napiję się tej herbaty? – zapytała, zwracając się do Sasuke.

– No... jasne, Sakura-chan, jakiej chcesz? Draniu, jakie masz herbaty? Ty też chcesz? – Naruto zaczął grzebać po szafkach, zupełnie, jakby był u siebie. – Sasuke należy się nagroda, no nie, Sakura-chan? Tyle wytrzymał na pikniku, to... – Naruto chciał się zaśmiać, ale nagle zauważył jego spojrzenie i zamilkł. Odwrócił się do nich plecami, nie chcąc, żeby ktoś teraz widział wyraz jego twarzy. Bo tak naprawdę Sasuke już dostał nagrodę, o której Sakura nie mogła się dowiedzieć, więc zdecydowanie musiał się opanować i dodatkowo porządnie ugryźć się w język, żeby czegoś nie chlapnąć.

Herbata już dawno wystygła, a oni nadal nie potrafili znaleźć wspólnego języka. Po ostatnim spotkaniu drużyny siódmej, gdzie nawet razem uczyli się w bibliotece, Sakurze wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Jeszcze dzisiejsze zachowanie Sasuke… Naprawdę mogła myśleć, że on ją w końcu zauważył. W pewnym momencie nawet, namawiana przez Temari, chciała podejść i powiedzieć mu, co do niego czuje. Zastanawiała się, czy może właśnie to nie sprawi, że on zacznie działać. Może po prostu potrzebował jakiejś zachęty, w końcu dotychczas jego całym życiem była walka. Ale zanim zdecydowała się to zrobić, ci dwaj po prostu zniknęli jej z oczu. Sasuke mieszkał niedaleko, okna jego mieszkania wychodziły na jezioro. Wiedziała, które to. Gdy zobaczyła w nich światło…

– Sakura-chan, dobre były twoje omubusi, jesteś świetną kucharką – zaśmiał się Naruto, ale widziała, że nadal jest jakiś nieswój. Coś się stało, a ona chciała się dowiedzieć co. – Ja kupiłem słodkie kulki – powiedział i mimowolnie zerknął na Sasuke. Albo mu się zdawało, albo jego kąciki ust uniosły się nieco. On na samą myśl o tym uśmiechnął się szeroko. – Drań przygotował warzywa z ryżem. Jadłaś?

– Tak, były przepyszne. – Sakura posłała Sasuke słodki uśmiech. – Często gotujesz Sasuke-kun? Widziałam, że kilka razy przynosiłeś na treningi różne rzeczy, ale byłam pewna, że je kupujesz, tak jak Naruto. On teraz kupuje same gotowe rzeczy.

– Albo je zupki instant – mruknął Sasuke i rzucił mu ironiczne spojrzenie. – Odżywiasz się tak źle, młotku, że gdyby nie Kyuubi, byłbyś ospałym grubasem – rzucił, uśmiechając się kpiąco.

– Coś ty powiedział, draniu?! – Naruto wstał gwałtownie. – Sam jesteś ospałym draniem!

– Jak zwykle cięta riposta. – Sasuke wyraźnie się ożywił, jak zawsze zresztą, gdy udało mu się wyprowadzić Naruto z równowagi. Nie, żeby to było jakoś specjalnie trudne, ale tym razem miał nadzieję, że kłótnia pomiędzy nimi zrazi Sakurę i sobie pójdzie. Niestety bardzo się przeliczył.

– Uspokójcie się! Nie będziecie się przecież bili w mieszkaniu Sasuke! Naruto! – upomniała przyjaciela.

– Sakura-chan, jasne że nie! – Naruto znowu się roześmiał. – Tu przecież zawsze wszystko musi być na swoim miejscu. Sasuke by mnie zabił, gdybyśmy przez to coś porozwalali – znów się roześmiał, tym razem na wspomnienie tego, co kiedyś zrobili z doliną. Od tamtego czasu mieli kategoryczny zakaz jakiejkolwiek walki na terenie zabudowanym, bo budynki mogłyby tego nie przetrwać. A żadnego z nich – co dobitnie zaznaczył Kakashi –  na pewno nie byłoby stać na odszkodowania.

Sakura kiwnęła głową, ale nie miała pojęcia, o czym Naruto mówi. W mieszkaniu Sasuke była dopiero drugi raz, a i wcześniej tylko dlatego, że Tsunade ją po niego wysłała. Nie miała pojęcia o jego zwyczajach, choć faktycznie, nawet na pierwszy rzut oka zarówno wtedy, jak i teraz, było widać, że pedantycznie dba o porządek. Sakura dopiero teraz uświadomiła sobie, że tak naprawdę ma o zwyczajach Sasuke bardzo małe pojęcie, że praktycznie nic o nim nie wie. Co najbardziej lubi jeść, jaki jest jego ulubiony kolor, w jaki sposób lubi spędzać wolny czas… Choć nie, to ostatnie wiedziała. Na treningu. Ale cała reszta… Sakura była bystrą dziewczyna, ale tak strasznie chciała zwrócić na siebie jego uwagę, że umykały jej czasem szczegóły. Takie, które znajomi, zwłaszcza Sai, już od dawna zauważali. Westchnęła. Sasuke i Naruto wiedzieli o sobie prawie wszystko. I to czasami wychodziło, zwłaszcza po kilku drinkach, gdy Sasuke po wielu namowach w końcu dał się Naruto wyciągnąć z domu i siedzieli w Ichiraku wszyscy razem. Co prawda oni dwaj wtedy głównie się kłócili, ale nawet z kłótni, nie, zwłaszcza z kłótni, można było wyłapać różne rzeczy. Będzie musiała uważniej słuchać tych ich potyczek słownych. I podpytać Naruto o kilka rzeczy…

– To może jednak dacie namówić się, żeby wrócić? – zapytała jeszcze raz, dopijając herbatę.

– Nie, Sakura-chan, drań ma rację, jesteśmy zmęczeni… – Naruto wstał ze swojego krzesła i się przeciągnął. – Ale zapraszam cię jutro na ramen, co ty na to? – zapytał z przyzwyczajenia, spodziewając się, że odmówi mu jak zawsze.

– Dobrze. Niech będzie – Sakura uśmiechnęła się do niego. Kątem oka dostrzegła, jak twarz Sasuke stężała i… Aż nie była w stanie w to uwierzyć. Czy on był zazdrosny? Aż zacisnęła pięści z podekscytowania. Tak, on był zazdrosny!

– Ee... no to... super? – Naruto uśmiechnął się i zerknął szybko na Sasuke. – To... do zobaczenia jutro?

– Mhm, tak. Jutro o...

Naruto dopiero po chwili zorientował się, że chciała wyznaczyć godzinę spotkania. Przełknął ciężko, wciąż zaskoczony tym, że naprawdę się zgodziła. Kiedyś tyle razy próbował ją zapraszać i zawsze odmawiała, a później... No później czasami się zgadzała, ale jeszcze nigdy nie tak od razu. Zawsze musiał ją do tego przekonywać.

– No to… o osiemnastej?

– Jasne. Spotkamy się na miejscu – uśmiechnęła się do Naruto szerzej niż zwykle i na odchodnym rzuciła jeszcze radosne spojrzenie Sasuke.

– Co to było, młotku? – zapytał Sasuke, kiedy drzwi za ich koleżanką z drużyny już się zamknęły.

– Co?

– Jutro mamy trening. I naukę w bibliotece. I... – Sasuke zmrużył oczy, podchodząc do Naruto, który instynktownie się cofnął i wpadł na stół. O mało nie zrzucił swojej filiżanki z niedopitą herbatą.

– I co?

– I jutro robisz to, co mi obiecałeś za ten przeklęty piknik – Sasuke uśmiechnął się kącikiem ust, opierając dłoń o blat za plecami Naruto. – Pamiętasz to jeszcze młotku, czy ramen już całkiem przeżarł ci mózg?

– Ej, odwal się, co? To, że my… że dzisiaj… – zamilkł na chwilę. – To nie daje ci prawa, żeby mi mówić, co mam robić.

– Dzień, w którym zrobisz wszystko to, czego będę chciał. Przypomina ci się coś? – Sasuke przysunął się bliżej, wpatrując się w niego nieco ironicznie. – A z tego, co widzę… – zerknął na zegarek i zamilkł na jakieś trzydzieści sekund, patrząc na wskazówki – …właśnie w tym momencie jest już po północy – uśmiechnął się zwycięsko. – Ten dzień się już zaczął. Więc… Ściągaj z siebie te ciuchy…

– Nie, Sasuke, nie… Ja już dzisiaj … – mruknął Naruto, zupełnie nieświadomie masując swoje pośladki.

– Nie o to mi chodzi, idioto – Sasuke chwycił boki jego koszulki i zdjął mu przez głowę. – Teraz po prostu pójdziemy do łóżka… – westchnął, czując znów to ciepło skóry – …spać.

– Ech, draniu... – mruknął Naruto, który, chcąc nie chcąc, znów dał się zaciągnąć Sasuke do sypialni. Co prawda teraz w innym celu, ale jak o tym pomyśleć, to nadal brzmiało dość sugestywnie. W normalnych warunkach by się roześmiał, ale teraz… No teraz dziwnie się czuł, leżąc w samych bokserkach w łóżku Sasuke. Wcześniej nigdy jeszcze u niego nie spał, nawet na kanapie, więc w tym momencie... Westchnął. To było takie… No bo leżeli obok siebie, dotykając się tylko ramionami. Chyba nie tak powinno być. Sasuke najwyraźniej też tak uznał, bo w końcu zirytował się i przyciągnął go do siebie, zmuszając, żeby oparł głowę o jego tors. Tak, tak było zdecydowanie lepiej. Dopiero teraz będzie mógł zasnąć. Naruto uśmiechnął się, przesuwając nosem po jego skórze. – Dobranoc, draniu – mruknął.

– Dobranoc, młotku. – Sasuke uśmiechnął się lekko, wsuwając dłoń w jego miękkie włosy.

Naruto było gorąco… Tak bardzo gorąco... Zmarszczył brwi, powoli zaczynając się wybudzać z przyjemnego snu. Był w Ichiraku i... I nagle przyszedł Sasuke, obiecując, że dzisiaj to on stawia i Naruto będzie mógł zjeść tyle ile będzie chciał i... Krzyknął, zrywając się z łóżka. Rozejrzał się po obcej sypialni, dopiero po chwili przypominając sobie, gdzie jest i co się tutaj wczoraj stało. Dotknął swojego ciała, skóra wciąż była rozpalona. A później zauważył Sasuke. Stał w drzwiach sypialni i właśnie dezaktywował Sharingana. Znowu zastosował na nim tę przeklętą technikę!

– Długo śpisz – przywitał go niskim, mrukliwym głosem.

– Draniu! – Naruto zmarszczył brwi. – Nie mogłeś mnie obudzić inaczej, niż...

– Nie. – Sasuke uśmiechnął się z zadowoleniem. Założył ręce na piersi, eksponując mięśnie ramion. Miał na sobie tylko luźne spodnie od piżamy, które opuścił nisko na biodrach i... Naruto przełknął ciężko, kiedy zapatrzył się na niego... – Zrób mi śniadanie.

– Co? – Zamrugał zdezorientowany.

– Zrób mi śniadanie – powtórzył spokojnie Sasuke. – Jestem głodny.

– Mam ci zrobić śniadanie? – Naruto wydawał się być jeszcze lekko zaspany, więc wolał się upewnić, że jednak dobrze zrozumiał. – Sam sobie zrób – burknął, kiedy Sasuke pokiwał głową. Przeciągnął się, mając wrażenie, że temu draniowi chyba odbiło, skoro sądził, że będzie jego prywatną kucharką. Zresztą i tak nie umiał gotować. Wzruszył ramionami, ale gdy chciał wstać, coś sobie przypomniał… O cholera… Znów zrobiło mu się niesamowicie gorąco, tyle że tym razem już bez udziału tej przeklętej techniki….

– A czy to nie ty przypadkiem wywrzaskiwałeś kiedyś, że nigdy nie rzucasz słów na wiatr, bo taka jest twoja droga ninja? Więc co z twoją obietnicą, że za ten głupi piknik będziesz przez cały dzień robił to, co ci każę? – Sasuke oparł się o futrynę drzwi i uśmiechał się kpiąco. Dopiero po chwili Naruto dostrzegł, że trzyma coś w rękach. I to coś wylądowało po chwili na jego głowie. – Więc zrób mi śniadanie. W tym.

Naruto chwycił w ręce jakiś materiał i go rozwinął. To był fartuszek w pomarańczowo-białą kratkę. Fartuszek! Nie ma mowy, nie założy czegoś takiego! Już chciał powiedzieć Sasuke, żeby się wypchał, ale… A niech to! Przecież obiecał. A on nigdy nie łamał obietnic. Wstał z łóżka, pomstując na coś niewyraźnie i szukając swoich spodni, ale Sasuke go powstrzymał.

– Tylko w tym fartuszku – zaakcentował słowo „tylko” i uśmiechnął się jeszcze bardziej bezczelnie niż wcześniej. Tak naprawdę wcale tego nie planował, ale kiedy dwa dni temu wracał do domu, zauważył, jak ten dość figlarny kawałek szmatki powiewał na jednym z balkonów, na którym właśnie rozwieszała pranie jakiś starsza kobieta. Sądząc po jej tuszy, na pewno nie należał do niej, raczej do jakiejś młodej dziewczyny. Ale że był pomarańczowy… Na początku prawie się roześmiał, zastanawiając się, jaką minę zrobiłby Naruto, gdyby go ubrać w coś podobnego, a potem… No cóż, potem uznał, że chciałby to zobaczyć. Naruto się wścieknie. I dobrze. W końcu jak inaczej wybić mu z głowy głupie pomysły ciągnięcia go na jakiekolwiek pikniki czy inne imprezy niż w ten sposób? Czekał chwilę, aż kobieta wróci do mieszkania, a po chwili fartuszka już nie było na sznurku, za to na parapecie pojawiła się karteczka z napisem, że zwróci najszybciej, jak będzie mógł. – To jak? Ta twoja droga ninja nadal aktualna? – Odwrócił się i wyszedł z pokoju, a Naruto, klnąc się w myślach za ten głupi pomysł, ubrał ten nieszczęsny fartuszek, zawiązując go na szyi i w pasie. Ciekawe skąd Sasuke w ogóle coś takiego wziął. I ciekawe, co jeszcze wymyśli dzisiaj. Naruto wzdrygnął się lekko. Nie, to wcale nie było ciekawe. To było przerażające.

Sasuke siedział przy stole, pijąc wolno kawę. Od kiedy Naruto wszedł do salonu, nie odrywał od niego wzroku, przez co ten krzywił się, co rusz rzucając mu gniewne spojrzenie. Sasuke uśmiechnął się lekko.

– Możesz zrobić jajecznicę, jajka są w lodówce – poinstruował go, a gdy Naruto stanął tyłem, zaczął wpatrywać się w jego krągłe pośladki. Po ostatniej nocy czuł się bardzo pewnie, czuł się... Zrobili to, a on dominował. I już sama ta myśl bardzo mu się podobała.

– Przestań się na mnie gapić, draniu – mruknął Naruto, kiedy przygotowywał jedzenie. Rzucił mu kilka razy ostrzegawcze spojrzenie, ale to nie zrobiło na Sasuke żadnego wrażenia.

– Nie gapię się – skłamał gładko, ukrywając uśmiech za kubkiem kawy. – Wiesz, że dzisiaj czeka nas ostry trening?

Naruto musiał ugryźć się w język, żeby nie powiedzieć, że tego akurat obawia się najmniej. Dzisiaj naprawdę Sasuke mógł wymyślić cokolwiek, a on musiał się na to zgodzić. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, co to właściwie znaczyło i był na siebie zły, że do tego dopuścił. Cholera, wtedy, gdy ten drań wyzywającym tonem rzucił tę propozycję, nie chciał wyjść na tchórza i jak zwykle szybciej coś powiedział niż pomyślał. No niestety, Sasuke dobrze wiedział, jak go sprowokować i jak zwykle perfidnie to wykorzystał.

– O osiemnastej umówiłem się z Sakurą – przypomniał mu Naruto, wbijając jajka na patelnię. To znaczy próbując wbić, bo pierwsze potoczyło się po blacie i spadło na podłogę. Z kolejnymi było trochę lepiej, ale jakieś kawałki skorupek i tak wylądowały w środku. Naruto odwrócił się, wycierając ręce w fartuszek i zostawiając jajecznicę, uważając, że najgorsze ma już za sobą, a ona zrobi się sama. Tak naprawdę nigdy nie przyrządzał tego typu jedzenia, więc nie przyszło mu do głowy, że trzeba ją mieszać.

– To odwołasz tę swoją randkę – stwierdził spokojnie Sasuke. – A po treningu, który ci zafunduję, gwarantuję, że nie siądziesz na tyłku przez dwa tygodnie – uśmiechnął się lekko.

– Usłyszę jeszcze jedno słowo o tyłku, a nie ręczę za siebie – mruknął sam do siebie Naruto i nagle chwycił za patelnię, bo jajka zaczęły się przypalać. Cholera, no naprawdę nie lubił i nie umiał gotować! Zazwyczaj zalewał kubek z zupką wrzątkiem i czekał trzy minuty. To była cała filozofia przygotowywania jego posiłków. Kiedyś co prawda dziewczyny zaciągnęły go do kuchni i próbowały czegoś nauczyć, ale pomylił mąkę z proszkiem do pieczenia i omal nie wyszła z tego katastrofa. Wtedy dały mu spokój, stwierdzając tylko zgodnie, że powinien sobie znaleźć żonę, która będzie go dobrze karmić. Tylko że Naruto wcale nie chciał żadnej żony. Chciał Sasuke. Chociaż, jak tak teraz patrzył na tę jego bezczelną minę, zaczął mieć poważne wątpliwości. Prychnął pod nosem i przerzucił jajecznicę z patelni na talerz.

– Twoje śniadanie – mruknął, próbując jednocześnie widelcem wyłuskać ze środka kawałek skorupki.

Sasuke wpatrywał się w Naruto i dopiero po chwili, gdy dostał już talerz, spojrzał w dół i skrzywił się. W jajecznicy było więcej niż jedna skorupka, poza tym chyba po raz pierwszy widział taką katastrofę kulinarną. Jak Naruto to zrobił, że w połowie jajecznica była jeszcze płynna, a w połowie przypalona? To w ogóle było możliwe?

– Ty nie jesz? – zapytał i zabrał widelec, przebierając w daniu. Zdecydowanie stracił apetyt.

– Zrobię sobie coś innego. – Naruto zerknął do lodówki i skrzywił się. Sasuke miał same warzywa. I z czego niby miał sobie zrobić to śniadanie?

– Podzielę się z tobą jajecznicą. Siadaj. – Sasuke przesunął talerz na drugi koniec stołu. – No siadaj, powiedziałem! – dodał już bardziej stanowczym tonem, kiedy Naruto się zawahał. Teraz rzucił mu tylko wściekłe spojrzenie w odwecie za ten rozkazujący ton, ale usiadł. – Na pewno jest świetna, chcę, żebyś sam spróbował.

– Ale ja nie lubię jajecznicy. – Skrzywił się. Jajka jadł zazwyczaj jako jeden z dodatków w ramenie.

– To polubisz. No… – Sasuke podał mu widelec. Naruto zmarszczył nos, ale spróbował. To było ohydne. Nie tak, jak pigułki żywieniowe Sakury, ale i tak nie nadawało się do jedzenia. Po chwili jajecznica wylądował w koszu na śmieci, a Naruto podszedł do Sasuke. W tym fartuszku wyglądał naprawdę zjawiskowo. Gdyby Kiba go tak zobaczył, najpierw padłby ze śmiechu, a potem nie pozwoliłby mu o tym zapomnieć do końca życia. Nie mówiąc już nawet, że opowiedziałby o tej kompromitacji wszystkim znajomym. I to ze szczegółami.

– Chodźmy na ramen… – Naruto przysunął się bardziej. Niestety, tym razem jego urok osobisty nie zadziałał. Sasuke nawet nie mrugnął. To był jego dzień i nie miał zamiaru dać się zmanipulować. Wiedział, że w niektórych kwestiach Naruto nie można było za długo słuchać, bo z tym swoim cholernym talentem do przekonywania ludzi jeszcze odebrałby mu przyjemność z nagrody za ten głupi piknik. A zdecydowanie chciał to sobie odbić, w końcu cały poprzedni dzień musiał unikać zalotów Sakury. I jednocześnie być miły! To wszystko stawało się coraz bardziej irytujące. Wcześniej jakoś sobie z tym radził, Sakurę zawsze traktował tylko jak koleżankę z drużyny, ale wczoraj, nad jeziorem, zaczęła robić mu już dość znaczące aluzje. Był pewien, że to przez tę babską komitywę ona i Hinata stawały się coraz śmielsze. A to było mu wybitnie nie na rękę.

– Żadnego ramenu, młotku – powiedział po chwili milczenia i wstał w końcu z krzesła. – Chodź, kupimy coś po drodze, z twoim talentem kulinarnym możesz ewentualnie kogoś otruć, a nie nakarmić.

– A potem do biblioteki? – Naruto zaczął mocować się z węzłem od fartuszka. Miał szczerą ochotę potraktować go Rasenganem, tak jak wcześniej ten nieszczęsny golf, ale w końcu chwycił kunai i poprzecinał wiązania. Chwilę później wyszedł już ubrany z sypialni. Miał na sobie pomarańczowa koszulkę z wczoraj, więc obaj mieli świadomość, że musza po drodze zahaczyć o jego dom, bo powinien przebrać się w standardowy strój chunina.

– Tak. Nadal masz duże braki, młotku – stwierdził machinalnie Sasuke. Naruto zacisnął usta, ale nic na to nie odpowiedział. Skierował się od razu do drzwi. – Ale to nic w porównaniu do tego, jak zaczynaliśmy – dodał Sasuke, sam nie wiedząc po co. Po prostu ta mina Naruto... Nie lubił, gdy robił się taki poważny. Wolał, kiedy żartował, albo... Tak, ta myśl była wyjątkowo głupia i musiał z trudem powstrzymać uśmiech. Lubił Naruto w dwóch wydaniach – kiedy żartował, wygłupiał się i śmiał, ale kiedy już musiał być poważny, to tylko wtedy, gdy mówił mu, ile ich przyjaźń dla niego znaczy. Innych wydań poważnego Naruto nie lubił, bo w jego przypadku było to jakieś takie… nienaturalne. I zazwyczaj oznaczało coś niedobrego.

Pogoda była niepewna, na północy gromadziły się gęste, ciemne chmury, które zwiastowały deszcz, ale z drugiej strony, w ciągu dnia wiatr mógł je rozwiać. Trening w deszczu też był ciekawy, zwłaszcza podczas burzy. Sasuke pamiętał kilka takich treningów w zeszłym roku. Dali sobie mocno w kość, obaj byli cali mokrzy i tak zmęczeni, że ledwo szli. Wtedy Naruto zaprosił go do siebie, bo mieli bliżej. To był pierwszy raz, kiedy Sasuke znalazł się w jego nowym mieszkaniu, do którego właśnie teraz zmierzali.

 Przez ten rok droga do kawalerki stała się dla niego naturalnym szlakiem, który przemierzał każdego dnia. Znał ją na pamięć. Czasami wstępował po słodkie kulki, kiedy wiedział, że będzie ich czekał ciężki trening, czasami po prostu się wyłączał, skacząc intuicyjnie z dachu na dach. Zawsze jednak, stając przed drzwiami, miał takie nieokreślone uczucie. Gdyby ktokolwiek inny ze znajomych zaprosiłby go do siebie, odmówiłby. Nie wiedział, gdzie mieszka teraz Sakura, która wyprowadziła się od rodziców, Shikamaru, którego cenił za jego inteligencję i zmysł taktyczny, nie miał nawet pojęcia, gdzie mieszka ich były sensei a obecny Hokage – Kakashi. Tylko drogę do mieszkania Naruto znał. I teraz, tak jak wtedy, po treningu, przemoczony Naruto zdejmował bluzę, tak teraz ściągnął koszulkę, szukając w szafie ubrań. Jego kamizelka wisiała na oparciu krzesła, a ochraniacz leżał na blacie stołu. Sasuke, siadając na krześle, wziął go do ręki. Pamiętał dzień, kiedy chciał odejść, a Naruto wręczył mu wtedy jego własną opaskę z zadrapniętym symbolem Konohy. Teraz miał ją z powrotem na czole i nie chciał wymienić na inną, nowszą. To może głupie, ale ona przypominała mu, co razem przeszli.

– Draniu, możemy już iść. – Naruto właśnie zapinał swoją kamizelkę i zaraz potem wyciągnął rękę po swój ochraniacz, który Sasuke nadal trzymał w dłoni. Chwilę później, gdy był już kompletnie ubrany, wyszli z mieszkania.

Sai i Ino siedzieli przed biblioteką, rozmawiając o czymś cicho, kiedy Sasuke i Naruto dotarli w końcu na miejsce.

– O, przyszły nasze zguby. – Ino założyła ręce na biodrach i uśmiechnęła się lekko. – Sakura i Hinata was wczoraj szukały.

– Sakura-chan była u nas. – Naruto zaśmiał się i podrapał po karku. – Wypiliśmy herbatkę, ale nie mieliśmy siły wracać. Następnym razem…

– U was? – Sai uśmiechnął się w ten swój specyficzny sposób. – Nie wiedziałem, że mieszkacie razem.

– No... to znaczy u drania. – Naruto zaczerwienił się i posłał Sasuke lekko spanikowane spojrzenie. – U drania, a ja byłem u niego, bo...

– Rozmawialiśmy o technice, przez którą Naruto trafił do szpitala. – Sasuke wzruszył ramionami. Sam z pewnością by to zignorował, nie zamierzał się nikomu z niczego tłumaczyć, ale gdyby się nie odezwał, Naruto na pewno by coś jeszcze chlapnął..  – Chodź, młotku.

– Idziemy z wami, czekajcie. W bibliotece pewnie są już wszyscy. Dzisiaj trochę późno przyszliście – zauważyła Ino, a Naruto znowu oblała fala gorąca, kiedy przypomniał sobie, co wczoraj robili i co zrobią mu dziewczyny, kiedy się dowiedzą. Nie, nie mogą się dowiedzieć!

Sakura pomachała do nich, kiedy tylko weszli przez do środka. Obok niej siedziała Hinata, a naprzeciwko usadowił się Kiba. Przysunęli drugi stół i krzesła, bo było ich już za dużo, żeby się pomieścić przy jednym.

– Kiba, a co ty masz na szyi? – zagadała Ino i uśmiechnęła się szelmowsko. Wszyscy spojrzeli na czerwony ślad po ugryzieniu.

– Chyba widać! – Kiba wyprężył się z dumą. – Wczoraj, po tym, jak puszczaliśmy lampiony, miałem randkę – powiedział bardzo z siebie zadowolony.

– No faktycznie, zniknąłeś tak niespodziewanie. Zupełnie jak ci dwaj – Ino uśmiechnęła się. Wychodziło na to, że być może niedługo kolejna osoba z ich paczki pochwali się swoim związkiem. Kiba wydawał się być zadowolony ze swojej randki, która, co wszyscy widzieli po malince, była najwyraźniej bardzo owocna.

– Tak, ale ja w przeciwieństwie do nich nie poszedłem poobijać sobie tyłków na treningu, tylko, no wiecie… A Naruto to się pewnie w ogóle nigdy nie całował – roześmiał się prowokacyjnie. Lubił się z nim drażnić. A za to, że niedawno nazwał jego psa pchlarzem, należało mu się podwójnie.

– A właśnie że się całowałem! – Naruto podniósł się gwałtownie, rzucając Kibie piorunujące spojrzenie.

Ino i Sai automatycznie zwrócili wzrok na Hinatę, ale ta tylko zaczerwieniła się i pokręciła lekko głową.

– Naruto, jemu nie chodziło o ten wypadek kiedyś w Akademii. – Sakura pociągnęła go za rękaw, chcąc, żeby usiadł. Wiedziała, że gdyby coś zaszło między nim a Hinatą, przyjaciółka by jej o tym powiedziała.

– Mi wcale nie chodzi o tamto. Całowałem się tak naprawdę! – powiedział Naruto, odrobinę za głośno, bo nawet bibliotekarka siedząca w drugim końcu sali zwróciła uwagę na ich stolik. – Jak chcesz wiedzieć, to ja nawet już… – Zaczerwienił się nagle i sam usiadł, bo dotarło do niego, że chyba powiedział za dużo.