SasuNaru Hiden - rozdział 7

Naruto nie mógł w nocy spać. Wciąż na nowo i w kółko rozpamiętywał to, co się stało. A im więcej o tym myślał, tym coraz większej nabierał pewności, że Sasuke coś zauważył. Jednak tląca się gdzieś tam jeszcze iskierka nadziei mówiła mu, że być może nadal był po prostu zły za to jego opuszczanie treningów. I za to, że zasugerował mu, że powinien pouczyć się sam. Tak, Sasuke naprawdę miał prawo być zły, bo wcześniej poświęcał mu przecież tyle czasu na rzeczy zupełnie w jego przypadku niepotrzebne, a on nawet nie potrafił wprost tego przyznać i otwarcie podziękować.

Do biblioteki dotarł przed Sasuke, chcąc mu w ten sposób pokazać, że nie zamierza już lekceważyć tego, na co się umawiali poprzedniego dnia. W środku siedziała już Sakura i Ino, obie z głowami w książkach. Naruto pozdrowił je i dosiadł się do ich zwyczajowego stolika w kącie sali. Na widok czerwonego tomu, leżącego z wsuniętą zakładką w miejscu, gdzie ostatnio skończyli naukę genjutsu, poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku. Nie wiedział, czy Sasuke nadal będzie chciał mu pomagać. Nie wiedział, czy w ogóle przyjdzie, bo póki co bardzo się spóźniał. Może chciał mu się odwdzięczyć takim samym podejściem?

Sasuke w końcu jednak przyszedł. Ale nie usiadł z nimi, tylko na stoliku obok rozwinął jakiś zwój. Zaraz też zniknął za jednym z regałów, po chwili wracając z kilkoma książkami, które położył obok. Otworzył tę leżącą na samej górze i zaczął coś porównywać ze znakami na zwoju.

– Naruto, wszystko w porządku? – zapytał Sakura, patrząc na niego zaniepokojona. Już jakiś czas temu zauważyła, że coś jest nie tak. Nawet Ino szturchnęła ją parę razy, wskazując niemal niedostrzegalnie na niego głową. Bo to było tak dziwne, że aż nieprawdopodobne. Naruto i Sasuke nie rozmawiali ze sobą. Co więcej, oni nawet na siebie nie patrzyli! I o ile Sasuke wydawał się być naprawdę czymś pochłonięty, to Naruto od dłuższej chwili nawet nie przewrócił kartki w książce, najwyraźniej cały czas wpatrując się w jedno zdanie. Wyglądał jak kupka nieszczęścia.

– Tak, po prostu duszno mi, wyjdę się przewietrzyć – powiedział i wstał z krzesła. Sasuke poderwał głowę znad zwoju i spojrzał na niego, jakby lekko zaskoczony i oderwany od tego, czym się właśnie zajmował. Naruto bardzo szybko uciekł od tego spojrzenia, co nie umknęło uwadze dziewczyn. Obie nie miały pojęcia, co się dzieje, ale Sakura czuła, że powinna coś zrobić. Co prawda w końcu trafiła jej się idealna okazja, żeby pogadać z Sasuke sam na sam, ale on w ogóle zdawał się nie zwracać na nią uwagi, tak był zamyślony i czymś pochłonięty. A z Naruto działo się coś niedobrego. Wyglądał zupełnie jak wtedy, gdy wrócił z nieudanej misji sprowadzenia najlepszego przyjaciela do wioski.

– Ino, zaraz wracam – szepnęła cicho i poszła za nim.

Znalazła go na ławce przed budynkiem Akademii. Był jeszcze wczesny ranek, gdzieniegdzie tylko kręcili się jacyś ludzie. Usiadła obok niego i przez chwilę milczeli, wpatrując się przed siebie.

– Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć. Jesteśmy jedną drużyną – odezwała się w końcu. – Cokolwiek by się nie działo, Naruto…

– Sakura-chan, naprawdę nic mi nie jest. – Próbował uśmiechnąć się jak zawsze, ale słabo mu to wyszło. Jego wzrok wydawał się być też taki jakiś nieobecny.

– Pokłóciłeś się z Sasuke? – zapytała wprost. Nie to, żeby ich kłótnie były czymś niezwykłym, ale zwykle wyglądało to tak, że powrzeszczeli na siebie i chwilę później było już po sprawie. A dzisiaj zachowywali się zupełnie jak nie oni. Nie poznawała ich. Oczywiście nie miała śmiałości zapytać Sasuke, co się stało, bo powiedziałby zapewne, że to nie jej sprawa, ale miała nadzieję, że Naruto będzie bardziej rozmowny.

– Tak trochę. Nie martw się, do wieczora wszystko będzie po staremu – zaśmiał się nerwowo, chcąc pokazać jej, że wszystko jest w najlepszym porządku. Chyba nie uwierzyła. No bo jak miałaby uwierzyć w coś, w co on sam nawet nie wierzył. Po raz pierwszy w życiu był tak niepewny, co w jego przypadku było po prostu paradoksem. Bo kto jak kto, ale to on zawsze zarażał innych swoją pewnością siebie.

Oboje nawet nie zauważyli, kiedy drzwi wejściowe budynku trzasnęły, zaraz po tym, jak ktoś zza nich wyszedł.

– Sakura, możesz nas na chwilę zostawić? – zapytał Sasuke, trzymając w rękach zwój.

– Tak, ja... – Sakura chciała coś jeszcze powiedzieć, ale kiedy zobaczyła spojrzenie Sasuke, skapitulowała i wstała. Przed wejściem do biblioteki obejrzała się jeszcze na nich. Naruto siedział odwrócony do niej plecami, więc nie widziała jego twarzy. Sasuke stał naprzeciwko niego. Miał zimne spojrzenie, ale w jego minie kryło się jakieś dziwne napięcie. Chociaż Sasuke był naprawdę przystojny, jak zgodnie twierdziła cała żeńska populacja Konohy, z wyjątkiem może Hinaty, to teraz Sakura żałowała, że to nie twarz Naruto widziała. Na niej można było odczytać dużo więcej. Z ciężkim sercem weszła do biblioteki, gdy wyczuła na sobie zniecierpliwione spojrzenie czarnych oczu.

– Wiem już, co robiliśmy nie tak – odezwał się rzeczowo Sasuke, przechodząc od razu do rzeczy. – Porównałem znaki w zwoju z tymi z Historii Shinobi w Erze Początków. Źle odczytałem jeden z nich, dlatego to nie działało. Kiedyś uważano, że znak smoka jest najważniejszy, dlatego powinien zaczynać każdą technikę. Teraz myślę, że powinno się udać. – Podniósł zwój, jakby chcąc udowodnić, że przyszedł tutaj tylko w tej sprawie.

– To... chcesz spróbować teraz? – Naruto nie wiedział, czy powinien znowu go przeprosić, czy udawać, że nic się nie stało, czy... Nie sądził, że Sasuke tak się będzie zachowywał, ale był chyba za bardzo przerażony, żeby pokonać tę barierę, którą stworzył. Bo to już nie było ściganie najlepszego przyjaciela, żeby wrócił do wioski. To było podniecanie się obecnością najlepszego przyjaciela. Cała obsesja Naruto na punkcie Sasuke znalazła swoje uzasadnienie i jeżeli on właśnie o to był zły... Naruto nawet nie chciał się zastanawiać, co musiał o nim myśleć.

– Tak, spróbujmy teraz. Chcę mieć pewność, że idziemy w dobrym kierunku.

Stanęli naprzeciwko siebie, na jednej z pól treningowych niedaleko dawnej dzielnicy Uchiha. Gdyby Naruto myślał logicznie, doszedłby do wniosku, że to zły pomysł. Piękny las, małe jeziorko – widoki do podziwiania. A nie do zdemolowania. Ale niestety, Naruto nie myślał w tamtym momencie logicznie. Gdy Sasuke jeszcze raz wyjaśniał mu kombinację pieczęci, starał się skupić tylko na tym. Choć i to było trudne, mimo że większość już znał. Po prostu nie potrafił się skoncentrować. W tym momencie Sasuke z tymi swoimi czarnymi włosami opadającymi na twarz i oczami wyrażającymi dziwną emocję kojarzył mu się tylko z jednym.

– Gotowy? – usłyszał i machinalnie potaknął głowa. Nie, wcale nie był gotowy, nie teraz, kiedy… Mimo to zaczął formować pieczęcie i uwalniać chakrę Kuramy. Za szybko, zupełnie nie skoordynował tego z ruchami rąk, dlatego nie potrafił jej w pewnym momencie połączyć ze swoją własną… Był tak rozkojarzony… Tak strasznie rozkojarzony… Zupełnie stracił panowanie nad chakra, która, pod wpływem tworzonej techniki, zamiast w przeciwnika, uderzyła w niego. Przeszła go fala gorąca, po czym poczuł potężny zawrót głowy i przewrócił się, ledwo utrzymując świadomość. Przez chwilę zrobiło mu się niedobrze, ale spróbował się otrząsnąć.

– Naruto, wszystko w porządku? – To Sasuke pochylał się nad nim, a w jego oczach było widać przerażenie i coś jeszcze… Coś takiego… Wciąż otępiały, przymknął oczy i pomyślał, że to bardzo miłe. Ten drań w tym momencie naprawdę się o niego martwił. Może nawet już uznał, że nie ma sprawy, że tamto nie miało miejsca. Zaśmiał się. Niee… To musiało być to genjutsu, w które wpakował sam siebie. Nie miał wcześniej pojęcia, że tak w ogóle się da. – Naruto…  – znów usłyszał swoje imię. Uniósł powieki. Sasuke nadal się nad nim pochylał, wyraźnie zaniepokojony. Jego oczy, jego twarz… To było genjutsu, na pewno… Naruto znów zaśmiał się i pociągnął go za kosmyki czarnych włosów, które łaskotały go po policzku. Sasuke był tak blisko, ale teraz zupełnie mu to nie przeszkadzało. Chwycił jego głowę i przyciągnął jeszcze bardziej, chcąc mu coś powiedzieć.

– Sasuke, ty draniu… – Jego usta najpierw ogrzały wargi przyjaciela gorącym oddechem, a potem przypadkowo je musnęły. Choć Naruto nie dałby sobie ręki uciąć, w końcu jedną już kiedyś stracił, że na pewno przypadkowo.

– Naruto, musimy iść do szpitala, coś poszło nie tak… – mruknął Sasuke, nie odsuwając się jednak ani o milimetr i tym samym mówił, dotykając jego ust. Ten tylko westchnął, jakby to mu sprawiało niewiarygodną przyjemność.

– Nie, zostańmy, tak jest dobrze.

– Naruto… – Z każdym wypowiadanym słowem ich wargi miały coraz intensywniejszy kontakt. I żaden z nich najwyraźniej nie chciał tego przerywać. Sasuke położył Naruto rękę na policzku. Miał zdecydowanie za wysoką temperaturę. – Młotku, ty cały płoniesz. Musimy iść do Tsunade, coś jest nie tak, ta chakra…

– Tak, płonę… – westchnął Naruto i przesunął językiem po wargach Sasuke. Uczucie było niesamowite. Takie, jak to sobie czasami wyobrażał. On smakował naprawdę dobrze. Lepiej nawet niż ramen… Zanim zdążył pomyśleć cokolwiek więcej, to język Sasuke wdarł się do jego ust, powodując, że Naruto aż jęknął, taki przeszedł go dreszcz przyjemności. W końcu też zrozumiał, o czym mówiły te wszystkie dziewczyny, kiedy wspominały jakieś tam motyle w brzuchu. To było takie… Znów poczuł falę gorąca, a potem na dobre stracił przytomność.

Odzyskał świadomość na łóżku szpitalnym. Ktoś krzyczał tak głośno, że chyba nawet martwego by to obudziło. Wychylił się lekko, bo drzwi na korytarz były uchylone, a właśnie stamtąd dochodziły te odgłosy. Zobaczył ich.

– Uchiha, ty kretynie! Naruto to nie jest królik doświadczalny! – wrzeszczała Tsunade na stojącego naprzeciwko niej Sasuke. Obok zauważył Sakurę, która trzymała w rękach chyba jakieś lekarstwo.

– Możecie trochę ciszej? – jęknął, zwracając ich uwagę. Po chwili cała trójka weszła do sali i choć Tsunade próbowała na początku wyrzucić Sasuke, to się nie dał. W końcu machnęła ręką i podeszła do łóżka Naruto, kładąc mu dłoń na czole. Nadal był rozpalony. Wzięła z rak Sakury lekarstwo i prawie siłą wlała mu je do gardła, bo było tak ohydne, że na zmianę to się krztusił się, to protestował.

– Co za obrzydlistwo – wykrzywił się. To było dużo gorsze nawet od pigułek żywieniowych Sakury.

– To obrzydlistwo będziesz pił dwa razy dziennie – uśmiechnęła się złośliwie Tsunade. – Powiedzcie mi – zwróciła się teraz do nich obu – skąd wy w ogóle wytrzasnęliście tę technikę?

– Sasuke znalazł… – zaczął Naruto, ale zaraz umilkł, widząc, jak ten lekko kręci głową, dając mu do zrozumienia, żeby nie kończył wypowiedzi.

– Znalazł co?

– Nic, to znaczy… – Naruto nie miał pojęcia co powiedzieć. – W książce znalazł…

– W książce? Naprawdę? – Tsunade zmrużyła oczy i odwróciła się w stronę Sasuke. – Wyciągaj wszystko, co masz w kieszeniach – zarządziła. Miała świadomość, że to nie była zwykła technika i jeżeli naprawdę cos takiego znalazł, to było to coś z zapisków klanu Uchiha.

Sasuke mruknął coś pod nosem i wzruszył ramionami. Po chwili na stoliku znalazły się klucze, kilka shurikenów, chustka, dwa czyste zwoje i na końcu mała torebka z jakimś dziwnym owocem w środku, w którym Naruto rozpoznał te żółte plastry od Karin.

– Wszystko, co masz w kieszeniach!

– Nic już nie mam. – Sasuke z miną kamiennego posagu nie dawał po sobie nic poznać.

– Czyżby? Sakura, będziesz tak miła i przeszukasz go? – Tsunade uśmiechnęła się z zadowoleniem, gdy po tych słowach jeszcze jeden zwój wylądował na stoliku. I ten już nie był pusty, poza tym miał znaczek biało-czerwonego wachlarza. – Rekwiruję to i wysyłam do Kakashiego, on się już z wami później policzy. Idioci. Przywykłam już, że Naruto robi czasem różne głupoty, ale ty, Sasuke? Po tobie się tego nie spodziewałam. – Spojrzała z wyrzutem na ostatniego członka klanu Uchiha. – Sakura zostanie z Naruto a ty znajdź mi i przyprowadź kogoś z Byakuganem. Byle szybko. Trzeba zobaczyć, co z tą chakrą.

Sasuke wrócił po kwadransie. Pierwszy wszedł do sali, a za nim, bledsza niż zwykle, kroczyła Hinata. Nie chciał jej tutaj przyprowadzać, ale jak na złość akurat, gdy szedł do rezydencji klanowej Hyuugów, natknął się właśnie na nią. Nie przepadał za nią, ale prywatne animozje odrzucił na bok. Czas był w końcu ważniejszy i lepiej, żeby ktoś szybko zajął się Naruto.

– O, jesteście. – Tsunade odwróciła się od stolika, na którym znajdowały się strzykawki, bandaże i różnej wielkości słoiki, z zawartości których Tsunade napełniała te właśnie strzykawki. – Musimy jakoś zbić temperaturę Naruto. Hinata, możesz sprawdzić jego punkty czakry? Czy wszystkie są aktywne?

Sasuke stał obok, przyglądając się wszystkiemu z na pozór obojętnym wyrazem twarzy, ale tak naprawdę z uwagą słuchał poleceń Tsunade i jej diagnozy. Był wściekły, bo już sam nie wiedział, czy to on popełnił błąd, czy to wina Naruto. Wydawało mu się, że wszystko dobrze odczytał, ale może był jakiś mały szczegół, który pominął? Przeklinał się w myślach za nieuwagę.

– No dobrze – zawyrokowała w końcu Tsunade po konsultacji z Hinatą. – Wygląda na to, że przepływ czakry jest w porządku. To dobrze. Masz szczęście, głupi chłopaku, znowu. – Stanęła nad Naruto i założyła ręce na obfitym biuście. – Zostaniesz trzy dni na obserwacji. Wezwę jeszcze speców od pieczęci, żeby sprawdzili, czy technika, której próbowaliście użyć, nie wpłynęła na ciebie jakoś inaczej. A teraz odpoczywaj – zwróciła się do Naruto. – Jakby coś się działo, niech od razu ktoś da mi znać. I chciałam wam tylko przypomnieć, że wpadliście w prawdziwe kłopoty. – To mówiąc, skierował wzrok na Sasuke. – Jeżeli będziecie chcieli przy nim siedzieć, nie męczcie go zbyt długo. Lepiej, żeby Naruto zregenerował siły.

Tsunade wyszła, zostawiając ich samych. Hinata stała na wprost okna, nadal nieco zdenerwowana, a Sakura siedziała na krześle przy szpitalnym łóżku i zerkała to na Sasuke, to na Naruto.

– Powiecie mi w końcu, co się stało? Ja... Ja nie chcę... – Zaczerwieniła się i zerknęła na Sasuke, jakby bała się, że ten zaraz na nią nakrzyczy. – Nie chcę się wtrącać, ale martwię się o was. To nie w waszym stylu, wiecie? I jeszcze teraz to...

– Naruto trafił do szpitala dlatego, że coś poszło nie tak z nową techniką, a nie dlatego, że się pokłóciliśmy – warknął Sasuke. Zamiast na Sakurę, patrzył na Naruto, ale on jak na złość wpatrywał się w swoje dłonie.

– Nie martw się, Sakura-chan – uśmiechnął się w końcu Naruto. – Już mi lepiej. Po prostu ta dziwna technika zamiast w drania trafiła we mnie i…

– Myślę, że Tsunade ma rację. Trzeba dać ci odpocząć, więc powinniśmy już pójść – wszedł mu w słowo Sasuke. Wiedział, co Naruto chciał powiedzieć i nie mógł do tego dopuścić. On myślał, że jakimś cudem wpadł we własne genjutsu, a to przecież było niemożliwe i Sakura od razu by mu to wytłumaczyła, więc musiał zakończyć jak najszybciej to spotkanie. Niech póki co Naruto sądzi, że to była iluzja.

– Już idziecie? – Naruto tym razem na niego spojrzał i wydawał się być bardzo zawiedziony. Nie lubił samotności i Sasuke dobrze o tym wiedział. Ale miał swój własny plan, który nie uwzględniał ani Sakury, ani tym bardziej Hinaty.

Kiedy przyjaciele pożegnali się i wyszli, Naruto opadł na poduszki. Zaczął intensywnie myśleć nad tym, co się stało. I już nie chodziło o nieudaną technikę, nie o to, że trochę ucierpiał, tylko… Pocałował Sasuke i to było tak niesamowicie przyjemne. Co prawda to tylko iluzja, ale i tak powodowała to śmieszne uczucie w dole brzucha. Pamiętał wszystko, każdy szczegół, każde słowo, każdy dotyk jego ust… To było tak realistyczne, że w tamtym momencie myślał, że dzieje się naprawdę. Ale to przecież niemożliwe. Sasuke na pewno nie oddałby pocałunku, raczej przywaliłby mu pięścią za coś takiego. Przymknął oczy. Nie potrafił wyrzucić z głowy myśli o nim.

– Już zdążyłeś zasnąć? – O, nawet teraz wydawało mu się ze go słyszy. Chyba powoli zaczynał wariować przez to genjutsu. – Naruto… – Mocne potrząśnięcie za ramie wyrwało go z tego dziwnego letargu. Otworzył oczy. Sasuke naprawdę stał obok.

– Myślałem, że poszliście do domu – zdziwił się. Przecież wyszli stąd jakieś dziesięć minut temu.

– Musiałem pozbyć się towarzystwa, a my musimy porozmawiać. I, do cholery, nie odwracaj wzroku, kiedy do ciebie mówię. – Sasuke przysunął sobie krzesło i usiadł tuż przy łóżku. – Posłuchaj, pamiętasz, co się wydarzyło?

Twarz Naruto pokryła się czerwienią.

– Tak jakby… – wydusił w końcu, po dłuższej chwili milczenia. – Pamiętam, że to genjutsu zamiast na ciebie, zadziałało na mnie, no i miałem… No to chyba była jakaś wizja, nie wiem, jak to nazwać, po prostu coś mi się wydawało…

– A co ci się tak konkretnie wydawało? – Sasuke spojrzał na niego przenikliwie.

– Oj, takie tam… – Naruto znów wbił wzrok w swoje ręce. Dlaczego Sasuke musiał go pytać o takie rzeczy? – Nic, czym byłbyś zainteresowany.

– Hn… – Tak, Sasuke miał już pewność, Naruto był przekonany, że wpadł we własne genjutsu. Tu wychodziły nadal jego braki wiedzy, bo coś takiego naprawdę nie było możliwe. W dodatku był zawstydzony. Ciekawe, co by powiedział, gdyby mu wytłumaczył, że to nie była żadna iluzja. Jednak jeszcze nie teraz, najpierw musiał go trochę podejść i wybadać grunt. – Myślę, że mógłbym być zainteresowany. Ale, dobrze, nie chcesz, to nie mów. Tylko muszę wiedzieć, co to za typ genjutsu. To było coś, co wzbudzało strach, przerażenie, ból, coś jak Tsukuyomi, czy może wręcz odwrotnie?

– To było... No… – Naruto wyszeptał coś, czego nie zdołał zrozumieć. Musiał dwa razy prosić o powtórzenie, żeby wreszcie usłyszeć: – Przyjemne.

Sasuke uśmiechnął się lekko i spojrzał w okno. A więc Naruto był wtedy świadomy wszystkiego, co się działo. Może trochę  otępiały, ale mimo wszystko świadomy. Póki co nie zamierzał go jednak wyprowadzać z błędu odnośnie genjutsu. Na to przyjdzie jeszcze czas. Teraz powinien faktycznie regenerować siły, bo jeszcze tak do końca nie doszedł do siebie

– Odpoczywaj. A jak poczujesz się lepiej, wrócimy do nauki. – Sasuke wstał i spojrzał na niego z góry. Z trudem powstrzymał uśmiech. Nie potrafił tego opisać, ale czuł się dziwnie lekko przez to, co Naruto powiedział. Jedno głupie słowo zmieniło zupełnie jego nastrój. Przyjemne... Wychodząc, zagryzł wargę, żeby się nie uśmiechnąć, bo gdyby ktoś zobaczył go w tak dobrym nastroju, pomyślałby jeszcze, że sam powinien trafić do szpitala. Tsunade pewnie chciałaby go gruntownie przebadać.