SasuNaru Hiden - rozdział 4

Dziękujemy za wszystkie komentarze i zapraszamy na kolejny rozdział :) 

Ćwiczyli do południa, z póki co niewielkimi efektami, a potem zeszli na skraj polany, pod głaz, żeby zrobić sobie przerwę. Sasuke wyciągnął z torby kolejne pudełko, trochę mniejsze. Obaj już zgłodnieli, a on, zamiast obiadu, miał przygotowane coś innego.

– Co to jest? – zapytał zaciekawiony Naruto, patrząc na żółte plastry, przypominające jakiś owoc. Sasuke podsunął mu niewielki pojemnik, w którym je trzymał.

– Spróbuj – zaproponował, a gdy Naruto spojrzał na niego podejrzliwie, sam zabrał jeden i zjadł. – Dodają energii.

– Coś jak pigułki żywieniowe od Sakury? – Naruto skrzywił się z obrzydzeniem i odwrócił głowę. – Nie, ohydne.

– Najpierw spróbuj, później oceniaj. One nie są takie złe. Kiedy byłem jeszcze w Wiosce Dźwięku, Orochimaru pracował nad nimi i niedawno je skończył. Karin mi je przysłała. Nie są tak obrzydliwe w smaku, jak to, co mi wczoraj dałeś.

– Karin? – Naruto zrobił zaskoczoną minę, ale chwilę potem przypomniał sobie czerwonowłosą okularnicę z dawnej drużyny Sasuke. – To ta dziewczyna, której imienia nie wolno wymawiać – roześmiał się.

– Co? O czym ty bredzisz? – Sasuke ugryzł kawałek kolejnego żółtego plastra. To naprawdę było zjadliwe i regenerowało sporo energii. Niektóre z wynalazków Orochimaru były zdecydowanie przydatne.

– No tego imienia nie wolno wymawiać przy Sakurze, bo zawsze potem dostaje szału i coś rozwala. Kiedyś omal nie zdemolował Ichiraku, bo Sai powiedział, że ta Karin jest ładna. Już tego raczej nie powtórzy, bo dostał wtedy podwójnie. Od Sakury i od Ino – Naruto, nadal śmiejąc się jak głupi, relacjonował sytuację, która miała miejsce ze dwa miesiące temu.

– Głupoty – mruknął Sasuke, ale miał wrażenie, że coś mu umknęło. Bo od kiedy to jego przyjaciel i partner treningowy znajdywał tyle czasu, żeby chodzić na te wszystkie spotkania z przyjaciółmi? Abstrahując już od wczorajszego wieczora, kiedy zostawił go z Hinatą, to zazwyczaj prawie cały czas spędzali razem. I to Sasuke w żadnym stopniu nie przeszkadzało. Zdecydowanie wolał porządny trening sam na sam niż takie spotkania w większym gronie.

– Dobra, daj jedno, spróbuję. – Naruto przechylił się i sięgnął po… No cokolwiek to tam było. Zanim jednak wrócił do poprzedniej pozycji, coś przykuło jego uwagę. Obok pudełka z „tym czymś” leżała jakaś karteczka. Chwycił ją w drugą rękę, odwrócił i przeczytał. Zatkało go. Bo na karteczce, obok słów: Dla Sasuke, widniało narysowane serce.

– Draniu, ta Karin, to… – zawahał się. – To twoja dziewczyna? – wydusił, bo nagle poczuł się dziwnie. Bardzo dziwnie. I choć jego świadomość podsuwała mu myśl: Jak ten drań śmiał nie powiedzieć mu, że ma dziewczynę, to podświadomość delikatnie, gdzieś tam w głębi umysłu, podpowiadała: Jak on w ogóle śmiał mieć dziewczynę!

Sasuke spojrzał zdziwiony na Naruto, bo pomysł, że Karin miałaby być jego dziewczyną, wydał mu się absurdalny, ale... Coś w jego minie podpowiedziało mu, żeby nie zaprzeczył.

– Może – stwierdził, próbując powstrzymać uśmiech. – A co? – dodał, ciekawy, jak Naruto na to zareaguje.

– No nic, tak tylko pytam – obronił się szybko. – Całkiem niezłe. Przynajmniej nie smakują tak obrzydliwie, jak te u Sakury – dodał i odwrócił wzrok na rzekę.

Sasuke przez chwilę nic nie mówił, zaskoczony taką reakcją, ale kiedy już chciał się odezwać, Naruto go uprzedził i podjął próbę kontaktu.

– To... pewnie Sakura-chan, jak się dowie, że masz dziewczynę, będzie wściekła. – Roześmiał się i potarł włoski na karku. – Matko, ale urządziłeś te wszystkie dziewczyny z Konohy! I mnie, bo teraz pewnie większość zacznie znowu za mną latać, tak jak wtedy, kiedy cię nie było w wiosce! – jęknął i położył się nagle na trawie.

Próbował odeprzeć dziwne uczucie niepokoju, które powodowało, że żołądek zaciskał mu się nieprzyjemnie, a opuszki palców mrowiły, jakby zaraz miał kogoś zaatakować. Zacisnął dłonie w pięści i spojrzał w niebo. Dlaczego Sasuke nie powiedział mu, że ma dziewczynę? To było... dziwne. Ale to był w końcu Sasuke, który wiele rzeczy ukrywał. Nawet jeżeli spędzali razem cały dzień, on i tak potrafił go czymś zaskoczyć.

 – Wiesz, że jak przyprowadzisz do wioski tę swoją dziewczynę, to będziesz musiał jej zapewnić ochronę? – Naruto zaśmiał się głośno, trochę wbrew sobie.

A co, jeżeli Sasuke znowu odejdzie? Karin przecież nie była stąd i może wcale nie będzie chciała tutaj mieszkać? Ta myśl sprawiła, że ucisk w żołądku jeszcze się zwiększył, a serce zaczęło mu bić szybciej. Sasuke nie mógł odejść, nie mógł go zostawić. Nie po to tak długo walczył o jego powrót, żeby teraz on znowu zniknął z jego życia. Co prawda pewnie widywaliby się czasami, ale to już nie byłoby to samo. Naruto dopiero teraz uświadomił sobie, jak bardzo przyzwyczaił się do jego obecności. Od zakończenia wojny spędzali ze sobą bardzo dużo czasu, a ostatnio to prawie w ogóle się nie rozstawali. Ino, śmiejąc się, powiedziała mu nie tak dawno, żeby czasami dali sobie spokój i porobili coś osobno, bo powodują już u niektórych frustrację, ale nie miał pojęcia, o co jej chodziło. Co niby było złego w ich ciągłych treningach? To chyba dobrze, że dbali o swoją kondycję, no nie? Zerknął na Sasuke. Coś mu przyszło do głowy, bo przypomniał sobie to ich spotkanie z Kakashim za czasów Akademii, podczas którego mieli się przedstawić i powiedzieć coś o sobie. Dwunastoletni Sasuke mówił wtedy tylko o tym, że jest mścicielem, że chce zabić pewnego człowieka i…

– To o tę twoją odbudowę klanu chodzi, tak? – zapytał markotnie, podnosząc się i patrząc na swojego przyjaciela teraz już całkiem poważnie. Trochę bał się odpowiedzi, no ale wolał wiedzieć. Bo tak naprawdę przecież, gdzieś w głębi umysłu, spodziewał się, że to w końcu nastąpi. Tylko… tylko nie sądził… Obaj byli jeszcze bardzo młodzi, dopiero niedawno w ogóle osiągnęli pełnoletniość, więc nie sądził, że to się stanie aż tak szybko. To było… o wiele za szybko.

Sasuke milczał przez chwilę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie miał pojęcia, co też urodziło się w głowie Naruto, bo z głupich żartów o Karin nagle przeszedł w tak poważny ton. O co on go pytał? O odbudowę klanu? Poza tym jego wzrok sprawił, że już nie chciał sobie z niego kpić. Też podniósł się z ziemi i stanął przed nim.

– O nic mi nie chodzi – zaczął spokojnie, uważnie obserwując reakcje na twarzy Naruto. Czasami denerwowało go, że chociaż byli najlepszymi przyjaciółmi, w ogóle go nie rozumiał. Sakurę potrafił rozszyfrować, inni też nie sprawiali mu takiego problemu jak Naruto. Wydawało mu się, że go znał, a później on zaskakiwał go po raz kolejny. Tak jak i tym razem. – Nie mam żadnej dziewczyny, młotku. Przestań się tym w końcu przejmować i wracajmy do treningu – zbył go.

– Karin nie jest twoją dziewczyną? – Naruto zmarszczył brwi, patrząc na niego z nagłą złością, której też Sasuke nie potrafił zrozumieć, tym bardziej, że nagle ta złość zniknęła i została zastąpiona przez ulgę.

– Nie, nie jest moją dziewczyną. To tylko dawna znajoma z drużyny. Wracajmy do treningu, bo jeszcze pomyślę, że jesteś zazdrosny – dodał z rozbawieniem.

– Coś ty powiedział, draniu? – Naruto zaperzył się i aż poczerwieniał ze złości. Wcale nie był zazdrosny. On tylko nie chciał, żeby Sasuke go zostawił i odszedł do tej całej Karin, bo… Bo z kim by wtedy trenował? Z kim by się uczył? Z kim by spędzał czas? Zupełnie zignorował w tym momencie fakt, że miał przecież jeszcze wielu innych przyjaciół, którzy z pewnością by mu ten czas zagospodarowali. Teraz chodziło o Sasuke i jego głupie insynuacje. Zdecydowanie nie był zazdrosny. – Ja się po prostu martwiłem o Sakurę – rzucił pierwszy lepszy argument, który mu się nasunął.

– A co ma do tego Sakura?

– Jakbyś nie wiedział, draniu. Ale nie myśl, że ci ją oddam. W końcu uda mi się pójść z nią na randkę i wtedy zobaczysz! – Naruto założył ręce za głowę i spojrzał wyzywająco, choć tak naprawdę nie miał zamiaru nawet próbować się o to starać. Już dawno temu przestał uganiać się za Sakurą i zapraszać ją na jakiekolwiek randki, co kiedyś robił przecież notorycznie i zawsze z tym samym skutkiem. Teraz wszystko było inaczej. I już nie chodziło tylko o to, że zapewne po raz kolejny by mu odmówiła.

– Życzę powodzenia – mruknął Sasuke, który najwyraźniej miał dość rozmów na temat jakichkolwiek dziewczyn, choć zdawał sobie sprawę, że skoro są dorośli, te będą nieuniknione. – Rusz tyłek i chodź tutaj. I skup się, do cholery, na tym, co trzeba.

Ten trening był potwornie męczący. Naruto miał rację, czując, że to nie będą przelewki. Powtórzył kombinację pieczęci chyba z dziesiątki razy, zawsze przy tym koncentrując się na chakrze Kyuubiego pomieszanej z jego własną, a i tak nie udało mu się osiągnąć żadnego efektu. W końcu, kompletnie wyczerpany, po prostu padł na ziemię. On też miał swój limit. Teraz leżał, kontemplując widok wodospadu, jednak ten już po chwili został zastąpiony widokiem twarzy Sasuke, który się nad nim pochylał. Pomógł mu się podnieść, zarzucając sobie jego rękę na ramię i przytrzymując w pasie. Starał się utrzymać go w pionie, gdy podchodzili do głazu, przy którym były ich rzeczy, a potem usadowił go na trawie, podpierając plecami o kamień i podsunął pod nos pudełko z żółtymi plastrami.

– Jedz, musisz odzyskać siły – mruknął, widząc jak Naruto niechętnie sięga po jeden z nich. Nie były co prawda niedobre, ale też nie miały smaku ramenu, o którym Naruto teraz zapewne marzył. – No, jeszcze jeden – ponaglił go. – Chyba nie sądzisz, że będę cię niósł do samej Konohy – stwierdził, uśmiechając się lekko.

– Nie miałbym nic przeciwko. – Naruto przymknął oczy. Czuł się kompletnie wyczerpany, jego własna chakra była na wykończeniu. Ugryzł kolejny kawałek „tego żółtego czegoś”, jak to nazywał.

Wracali powoli. Naruto co prawda trzymał się na nogach o własnych siłach, ale nadal czuł spore osłabienie.

– Jesteś pewien, że dobrze odczytałeś ten zwój? Robiłem wszystko tak, jak mówiłeś, więc dlaczego nie zadziałało? – zapytał, zerkając na Sasuke, który szedł obok niego, najwyraźniej myśląc nad czymś intensywnie.

– Nie wiem. – Ten pokręcił tylko głową. – Też się nad tym zastanawiam. Jestem pewien, że prawidłowo go rozszyfrowałem, ale dzisiaj przejrzę wszystko jeszcze raz, choć nie sądzę, żeby to coś dało. Myślę, że po prostu musimy próbować.

– Jasne, dla mnie to pestka. – Naruto uśmiechnął się słabo, co było zupełnym zaprzeczeniem jego słów. – Sasuke… Tylko, wiesz… Nie mów może przy Sakurze, że Karin ci coś przysłała. Bo jak się wścieknie, to znowu ja oberwę.

– A co, nie potrafisz sobie z nią poradzić? – zapytał Sasuke, nie kryjąc ironii, choć tak naprawdę doskonale wiedział, że Naruto pozwalał jej na dużo więcej niż inni. Przyjaźnili się i stworzyli więź, której on nigdy nawet nie próbował z nią zbudować.

– Draniu, myślisz, że to takie proste? Sakura-chan w niektórych sprawach potrafi być cholernie uparta. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o ciebie – stwierdził i uśmiechnął się lekko. Od zawsze im większa była frustracja Sakury, tym bardziej wyżywała się na nim.

Sasuke już nie odpowiedział. Temat ich wspólnej koleżanki z drużyny był dla niego akurat najmniej interesujący. Zamiast rozmawiać o niej, wolał skupić się na analizie dzisiejszego treningu. Co mogło pójść nie tak?

– Wieczorem znowu spotykamy się w bibliotece – stwierdził, gdy już zaczęli zbliżać się do wioski. Dla nich obu było oczywiste, że teraz wrócą do swoich mieszkań, odświeżą się i zjedzą jakiś porządny posiłek, żeby później znowu zobaczyć się przed budynkiem Akademii. Termin egzaminu zbliżał się coraz bardziej, a oni mieli jeszcze sporo rzeczy, które powinni opanować. A tak konkretnie to Naruto powinien, bo nadal miał duże braki w wiedzy.

Naruto szedł i myślał, co by tu zjeść, a dokładniej jaki smak ramenu wybrać, więc nawet nie zauważył, kiedy przekroczyli bramę wioski. A tam ktoś już na nich czekał.

– No wreszcie! – Z dachu zeskoczył znudzony Shikamaru. – Pół dnia na was czekam – jęknął, ale dobrze wiedzieli, że to tylko pozory, bo jednocześnie lekko się uśmiechnął. Najwyraźniej takie leniuchowanie i gapienie się w chmury musiało mu być dzisiaj zdecydowanie na rękę, tym bardziej, że ostatnio był dość zajęty. Jako doradca Hokage musiał sporo pracować, więc chwila wytchnienia na pewno mu się przydała.

– Coś się stało? – zapytał Naruto, kiedy podeszli bliżej.

– Nie… – Shikamaru założył ręce za głowę, przeciągnął się i ziewnął szeroko. – Tylko przybyli goście z Wioski Piasku i ktoś chciałby się z tobą zobaczyć.

– Gaara? – krzyknął entuzjastycznie Naruto, zwracając na siebie uwagę wszystkich osób w pobliżu. – To na co jeszcze czekamy! – Rzucił się w stronę głównej siedziby wioski, zupełnie ignorując słowa Shikamaru, żeby poczekał na niego. Tak jakoś nagle wróciły mu siły.

– Ty też chodź – Shikamaru kiwnął na Sasuke. – Hokage ma do ciebie sprawę.

Okazało się, że Naruto niepotrzebnie tak wyrwał do przodu, bo i tak musiał razem z Sasuke i Shikamaru poczekać, aż zakończy się oficjalna rozmowa w gabinecie Kakashiego. W tym czasie wydeptywał kółeczko na korytarzu, nie mogąc usiedzieć spokojnie na krześle. Niecierpliwił się tym czekaniem. Zirytowany Sasuke raz próbował go siłą usadzić na krześle obok siebie, ale on po chwili znowu wstał i zaczął się kręcić. W końcu, po jakichś dwudziestu minutach, masywne drzwi się otworzyły i z gabinetu wyszli Hokage, Kazekage, Kankurou i Temari.

– Gaara! – Naruto uśmiechnął się szeroko. – Dawno żeśmy się nie widzieli!

– Naruto, mówisz do Kazekage, zachowuj się. – Szturchnął go Shikamaru. – Powinieneś… A zresztą. – Machnął ręką, widząc, jak obaj podają sobie dłonie, witając się. Najwyraźniej Gaara wcale nie oczekiwał, a nawet zaryzykowałby stwierdzenie, że nie chciał, aby Naruto go tytułował.

– Naruto… – Gaara też się uśmiechnął. – Tak, trochę czasu minęło. – powiedział. To był fakt, ostatnim razem gościł tutaj tuż po Wielkiej Czwartej Wojnie, gdy Naruto był jeszcze w niezbyt dobrym stanie. Teraz najwyraźniej miał się dobrze, a spod rękawa, który wtedy powiewał smętnie, wystawała zabandażowana dłoń. Wzrok Gaary przykuło jeszcze coś. A raczej ktoś, stojący obok. Uchiha Sasuke. Wiedział, że został ułaskawiony i przebywał teraz w wiosce, mógł też się domyślić, że będzie towarzyszył Naruto. Gaara miał świadomość, ile jego przyjaciel włożył czasu i wysiłku w sprowadzenie Sasuke z powrotem, jak mu zależało. A on sam tak właściwie to nie miał na jego temat zdania, prawie w ogóle go nie znał.

– To może miałbyś ochotę zjeść coś ze mną? Wiesz, jak tak sobie myślę, to jeszcze nigdy nie zaprosiłem cię na ramen, bo nie było okazji – zaśmiał się Naruto. Kakashi tylko przewrócił oczami, a Shikamaru westchnął cierpiętniczo. Obaj nie odezwali się jednak, tak samo jak Sasuke, którego mina wyrażała coraz większą irytację.

– Z przyjemnością. I wypić czarkę sake, jak ci obiecałem na wojnie – Gaara przypomniał swoją obietnicę, którą złożył Naruto na polu walki.

– Jak długo zostaniesz?

– Jutro wieczorem wyruszam z powrotem. Przyjechałem, żeby prosić o coś Hokage. – Wzrok Gaary na krótko padł na Sasuke. – Później opowie ci pewnie szczegóły, na razie nie traćmy na to czasu.

– Sasuke, mógłbym cię prosić na moment? – Kakashi skinął na swojego dawnego ucznia.

– Draniu, dołączysz do nas później? – zapytał szybko Naruto, zanim jeszcze Sasuke nie zniknął w gabinecie.

– Zobaczę – ten mruknął tylko i rzucił uważne spojrzenie Kazekage, po czym zamknął drzwi, zostawiając ich na korytarzu.

– A tego co ugryzło? – Naruto wydął usta. – No dobra, a reszta? Idziecie z nami? – zapytał Shikamaru, którego Temari odciągnęła na bok. Wyglądał na znudzonego, ale po lekkim uśmiechu można było dostrzec, że to tylko pozory.

– Tak, ja już zgłodniałem. – Kankuro poklepał się po brzuchu i spojrzał na siostrę.

– W takim razie my też pójdziemy – zadecydowała, uśmiechając się do wszystkich.

Jak zwykle w Ichiraku o tej godzinie było sporo klientów, ale dla bohatera wioski i Kazekage oczywiście znalazło się wolne miejsce. Zamówili jedzenie i alkohol, a Naruto zaczął wypytywać Gaarę o to, co działo się w jego życiu przez ten rok, w którym się nie widzieli. On też sporo mówił o sobie i swoich postępach, ale bardziej chciał wiedzieć, jak radził sobie jego przyjaciel. Naruto był chyba jedyną osobą, która potrafiła zmusić Gaarę do tak długiej konwersacji. Obecny Kazekage był milczący i cichy, ale przy Naruto chyba każdy się otwierał.

Shikamaru i Temari wyszli wcześniej, więc Naruto został sam z Gaarą i Kankuro, który w końcu sam stwierdził, że wróci już do hotelu, żeby odpocząć.

– Przejdziemy się? – zaproponował Gaara. Obaj byli już pijani, bo Kazekage okazał się bardzo hojny i nie szczędził im sake, a Naruto miał słabą głową. Dodatkowo był zmęczony po treningu, więc nie okazał się mocnym zawodnikiem.

– Usiądź, Sasuke. – Kakashi wszedł za biurko i ulokował się wygodnie w fotelu Hokage. – Chciałem z tobą porozmawiać – dodał, widząc, jak ten zajmuje miejsce na jednym z dwóch krzeseł naprzeciwko.

– O czym? – Sasuke był już trochę zmęczony dzisiejszym treningiem i wolałby pójść do domu, żeby się wykąpać i zregenerować trochę siły przed kolejną nocą w bibliotece, ale przez to całe zamieszanie z przybyciem do wioski Kazekage, miał świadomość, że plany trochę się zmienią. W końcu Naruto poszedł z nim do Ichiraku i coś przeczuwał, że na samym ramenie się nie skończy.

– Widzę, że uczysz się z Naruto. Choć w twoim przypadku „uczysz” to chyba nieadekwatne słowo, jeżeli chodzi o genjutsu, jak sądzisz? – Kakashi spojrzał na niego przenikliwie.

– Jeżeli bym mu nie pomagał, ten młotek nigdy nie opanowałby całego materiału i poległby na tym egzaminie jak ostatnia oferma – prychnął Sasuke, doskonal jednak wiedząc, o co chodzi Hokage. Obaj zdawali sobie sprawę, że gdyby nie Naruto, to poświęcałby swój czas na naukę innych rzeczy.

– Cieszy mnie to, bo z tego, co mówił Iruka, on ma jeszcze spore braki. Mam nadzieję, że do czasu egzaminu zdąży się porządnie przygotować. – Kakashi odchylił się na swoim fotelu i westchnął. – Posłuchaj, Sasuke… – zastanowił się chwilę. – Wizyta Kazekage, jak pewnie się domyślasz, nie wiąże się tylko z chęcią utrzymania dobrych relacji. Wioska Piasku potrzebuje naszej pomocy, a tak konkretnie to potrzebuje ciebie – przeszedł do rzeczy.

– Mnie? – Sasuke spojrzał na Szóstego Hokage pytająco.

– Tak i myślę, że jest to coś, co cię zainteresuje. W jednej z krypt znaleziono pewne stare tablice, jednak nikt nie potrafi ich odczytać. Kazekage i Wioska Piasku potrzebują kogoś z umiejętnościami twoich oczu. Być może okaże się, że to będą jakieś mało ważne informacje, ale równie dobrze może to być coś istotnego. Przez lata napisy na tych tablicach trochę się zatarły, ale myślę, że to nie będzie stanowiło dla ciebie problemu.

Sasuke tylko skinął głową.

– Czyli wysyłasz mnie na misję?

– Jeszcze nie, to nie jest jakoś szczególnie naglące. Do egzaminu zostało niewiele czasu, chcę, żebyście obaj z Naruto go zdali. Ale myślę, że zaraz po tym powinieneś udać się do Wioski Piasku. Te informacje mogą okazać się zarówno dla nich, jak i dla nas ważne.

– Mam iść tam sam? – spytał Sasuke, wyrażając tym samym zgodę. Też był ciekaw, co takiego może być zapisane na tych tablicach.

– Dam ci kogoś do pomocy, nigdy nie wiadomo, z czym możesz mieć tam do czynienia. Może się okazać, że ta krypta to po prostu jakaś pułapka, która aktywuje się po ruszeniu tych tablic, bo leżą jedna na drugiej i póki co nikt ich nie przesuwał w obawie, że może je zniszczyć. Na pewno też Wioska Piasku wydeleguje kogoś już na miejscu. Ale to omówimy innym razem.

– Rozumiem. – Sasuke jeszcze raz skinął głową i podniósł się z krzesła. – Teraz, jeżeli pozwolisz, pójdę już, mamy z Naruto jeszcze trochę tej nauki – stwierdził, choć tak naprawdę zastanawiał się, co robi teraz ten głąb i czy będzie w stanie w ogóle dotrzeć do biblioteki, skoro poszedł na kolację z dawno niewidzianym przyjacielem.

Sasuke wrócił prosto do mieszkania. Po zniszczeniu wioski przez Paina jego rodzinny dom zniknął z powierzchni ziemi. Okazało się, że Naruto razem z Sakurą zebrali jego osobiste rzeczy, a przynajmniej to, co zostało z rodzinnych pamiątek. Nie było tego wiele, ale zachowało się na szczęście to, co najcenniejsze – kilka zdjęć, które oprawił w ramki i powiesił na ścianie.

Otrzymał od Konohy nowe mieszkanie w dzielnicy, która kiedyś należała do jego klanu. Teraz wybudowano tam jedne z najładniejszych bloków, więc nie miał na co narzekać. Po rozmowie z Kakashim i radą starszych udało im się dojść do kompromisu – wioska zachowa tereny byłej dzielnicy klanu, w zamian za wymazanie win, których Sasuke dopuścił się po odejściu z osady. Jakby nie patrzeć, był w końcu przestępcą. Jego mieszkanie było duże i przestronne. Z pewnością zbyt wielkie dla jednej osoby, ale on zdążył się już przecież przyzwyczaić do samotności. Nowe lokum dawało pewnego rodzaju ukojenie. Mógł rzeczywiście zacząć w wiosce od nowa, bez piętna strasznej przeszłości, która może i nigdy go nie opuści, ale już nie będzie mu towarzyszyła na każdym kroku.

Wykąpał się, zjadł i przejrzał jeszcze raz zwój, który znalazł w pamiątkach po swoim klanie. W końcu, gdy dochodził już wieczór, postanowił pójść do biblioteki, po drodze zahaczając jeszcze o Ichiraku. Uznał, że droga obok ulubionej knajpy Naruto będzie najszybszą z możliwych, co oczywiście nie było prawdą, ale tak było dużo wygodniej myśleć. Może ten młotek już skończył spotkanie i...

– Cholera – warknął, gdy zamykał drzwi wejściowe. Naruto zaczynał go coraz bardziej irytować. Tak po prostu. Za szybko się do niego przyzwyczaił i teraz nawet samotne wyjście do biblioteki zaczęło mu nie pasować.