SasuNaru Hiden - rozdział 3

Wam życzymy wszystkiego dobrego w nowym roku, a sobie, żeby pisanie szło nam tak dobrze jak do tej pory.

Zaczynało już świtać, gdy Naruto poczuł ogarniające go gorąco. Przebudził się gwałtownie, odrzucając pośpiesznie kołdrę, bo miał wrażenie, że skóra zaczyna go palić. Nie miał pojęcia, że to Sasuke, który, nie potrafiąc go dobudzić, chociaż tak prawdę mówiąc nie starał się za bardzo, postanowił wykorzystać nieco zmodyfikowaną techniką klanową. Ogień parzył więc  jego ciało stopniowo, mimo że nic nie płonęło, bo Sasuke pochłaniał płomienie Rinneganem, zostawiając tylko ciepło. Oczywiście musiał kontrolować chakrę, żeby nie poparzyć Naruto, który w tym momencie zerwał się i zaczął krzyczeć zdezorientowany. Już najwyraźniej chciał zrzucać z siebie ubranie, gdy go zauważył.

 Sasuke siedział na krześle przy kuchennym stole i obserwował go ze znudzeniem, opierając głowę na ręce. Był ubrany w strój do ćwiczeń, a na stole leżała jakaś paczka. Drugą ręką bawił się kunaiem, którym chwilę później rzucił w Naruto, gdy ten tylko podniósł się do siadu.

– Co robisz, draniu? – zawołał, sprawnie łapiąc i odkładając broń na nocny stolik. Spojrzał na zegar, który w tym momencie wskazywał dziesięć po piątej.

– Pora na trening. Zbieraj się, idziemy tym razem za granice wioski – oznajmił Sasuke. – Masz dziesięć minut, żeby być gotowym.

Sasuke, jak można było się po nim spodziewać, nawet o tak wczesnej porze prezentował się nienagannie. Na jego bladej skórze nie było widać nawet cieni pod oczami. Najwyraźniej wczorajszego dnia poszedł wcześnie spać, w przeciwieństwie do Naruto, który wrócił do domu po północy. Zanim wykąpał się po treningu i zjadł coś jeszcze przed snem, dochodziła pierwsza. A Sasuke teraz, jak gdyby nigdy nic, przychodził bez zapowiedzi prawie w środku nocy i kazał mu się ubierać!

– Jak ty tutaj w ogóle wszedłeś, draniu? – Naruto podrapał się po głowie, szukając butelki z wodą, którą, mógłby przysiąc, wczoraj postawił na nocnej szafce.

– Drzwiami – Sasuke uśmiechnął się kpiąco. – Na przyszłość radzę je zamykać, bo ktoś niepożądany może ci się wkraść do mieszkania.

– Niepożądany to jesteś teraz ty – jęknął Naruto i padł z powrotem na poduszki. Bolała go głowa i nie miał ochoty w ogóle wychodzić z łóżka.

– Przecież mówiłem ci, że będziemy kontynuować trening z samego rana. – Sasuke wstał i spojrzał na niego uważnie. Naruto wyglądał naprawdę marnie. Worki pod oczami, spierzchnięte usta, które oblizywał tak, jakby strasznie chciało mu się pić. Zastanawiał się, czy sobie wczoraj przypadkiem trochę nie popił. Bo jeśli tak, to da mu taki wycisk, że się nie pozbiera.

– Właśnie, z rana! Teraz jest jeszcze noc. – Naciągnął na siebie kołdrę i przewrócił się na bok. – Wróć może tak około dziewiątej, dobra? – zaproponował, ściskając w rękach poduszkę.

Po chwili Sasuke z niemałym zdziwieniem zauważył, że Naruto po prostu znowu zasnął. Tym razem postanowił działać inaczej. Skoro nawet płomienie nie pomogły… Usiadł na łóżku i położył dłoń na jego policzku.

– Naruto, wstawaj, bo spóźnisz się na trening – szepnął celowo przesłodzonym głosem, który jednak aż ociekał ironią.

– Sakura-chan? – Ręka Naruto chwyciła jego własną, przyciskając ją go siebie jeszcze bardziej. Pomruczał coś przez chwile, jakby był bardzo z czegoś zadowolony.

– Nie, kretynie! – Sasuke jednym ruchem ściągnął go z łóżka, zrzucając tym samym na podłogę.

Naruto jęknął, rozmasowując sobie łokieć. Krzywił się, patrząc spod byka na Sasuke, który stanął nad nim, aktywując Sharingana i Rinnegana. Czyli komunikat był jasny – wściekł się i zaraz mu się naprawdę oberwie. Miał rację. Nim zdążył się zorientować, znalazł się w czarnym pomieszczeniu, przykuty do jakiejś ściany. Szarpnął się, ale łańcuchy skutecznie blokowały jego ruchy.

– Mówiłem ci, że masz dziesięć minut. Teraz zostało ci już tylko pięć – usłyszał i Sasuke pojawił się bardzo blisko niego. – Gdybyś wczoraj się nie obijał, już byś się czegoś nauczył! – powiedział i nie zdążył dodać nic więcej, bo Naruto, aktywując chakrę Kyuubiego, wyzwolił się z iluzji.

– Zwariowałeś, draniu? – krzyknął na niego, przecierając oczy, bo wciąż miał wrażenie, że widzi przed sobą twarz Sasuke. Serce biło mu szybciej i zrobiło mu się nieznośnie gorąco. Czuł się tak, jakby naprawdę groziło mu coś złego. Choć z drugiej strony mogło chodzić o uczucie zupełnie nie związane ze strachem. – Dobra, idę do łazienki! Czekaj tutaj! – warknął i poderwał się szybko z podłogi, odprowadzony zadowolonym spojrzeniem Sasuke.

            – Piętnaście minut – oznajmił Sasuke, gdy w końcu Naruto wyszedł spod prysznica. Wschodzące promienie słońca wpadały do kawalerki, oświetlając ją ciepłym światłem. Dzięki niemu nawet ten drań wydawał się jakiś taki łagodniejszy. Siedział bokiem do okna i pił kawę. Oczywiście był tak uprzejmy, że zrobił ją tylko dla siebie.

Naruto zdjął z mokrych jeszcze włosów ręcznik i pokręcił głową, roztrzepując kropelki wody. Wilgotne kosmyki lepiły mu się do czoła. Miał już na sobie czarne spodnie i czarną koszulkę z długim rękawem. Gdzieś tu jeszcze musiała być jego kamizelka chunina, którą wczoraj zrzucił z siebie byle jak i byle gdzie. Rozejrzał się po pokoju, ale nigdzie jej nie zauważył. Nie no, jak gdzieś ją zgubił, to będzie miał zdrowo przechlapane. Tym bardziej, że jeszcze gdzieś w jej kieszeni miał swój ochraniacz na czoło.

– Draniu, nie widziałeś może…

– Tego? – Sasuke wszedł mu w słowo i wyciągnął rękę z jego kamizelką. – Widziałem, leżała pod stołem. Coś ty wczoraj robił? – zapytał, patrząc na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– A, no wiesz… – Naruto roześmiał się, czochrając ręką włosy z tyłu głowy. – Poszliśmy z Hinatą na ramen do Ichiraku, tam spotkaliśmy Sakurę i Ino, no i jakoś się zagadałem – próbował się wytłumaczyć. Nawet nie przypuszczał, że przez to jego „zagadanie się” omal nie doprowadził trzech przyjaciółek do stanu depresyjnego.

– Chodź no tutaj. – Sasuke przywołał go palcem i wysunął w jego stronę rękę, w której trzymał kamizelkę, jednak kiedy podszedł, chcąc ją odebrać, chwycił go za koszulkę, po czym przybliżył nos do jego twarzy. – Chuchnij – zażądał.

– Że co? – Naruto chciał się odsunąć, ale Sasuke trzymał go mocno. Spojrzał w jego czarne oczy i już wiedział, że mu nie odpuści. Westchnął i skapitulował, chuchając mu prosto w nos. I tak by się wydało.

– Piłeś! – warknął Sasuke, puszczają jego koszulkę. Wcisnął mu w ręce kamizelkę i chwycił z powrotem swój kubek z kawą, który wcześniej odstawił na stół. – Wiedziałeś, że mamy rano trening, a i tak piłeś. To teraz będziesz miał przejebane – zakomunikował wprost i wziął łyk kawy. Nie dało się nie zauważyć jego złości. Tylko sam nie miał pojęcia, o co się tak wkurzył. W końcu Naruto był dorosły, mógł robić, co tylko chciał.

– Oj, draniu, nie przesadzaj. Tylko trochę – jęknął Naruto, odsuwając się w końcu od niego. Dobrze wiedział, że wypił więcej niż trochę i głównie przez to zaczął też opowiadać dziewczynom o Sasuke dużo bardziej szczegółowo niż zazwyczaj. Nic dziwnego, że wieczór zakończył się dla nich aż tak źle.

– O trochę za dużo. Umawialiśmy się na trening z samego rana, ale skoro zamierzasz marnować mój czas, nie ma sprawy, mogę...

– No dobra, już dobra. Przepraszam. – Naruto zamachał rękami przed twarzą Sasuke, nie chcąc, żeby kończył. Przypomniały mu się słowa Kakashiego o tym, jak bardzo mu pomaga i teraz naprawdę poczuł się winny. – Tylko jakbyś wczoraj tak szybko nie uciekł, poszedłbyś z nami i...

– I co? Też bym się upił, tak jak ty? – Sasuke spojrzał na niego sceptycznie. Nie miał zamiaru mu tego darować. Tym bardziej że wczoraj specjalnie zrezygnował z treningu, bo wyczuł obecność Hinaty i... Obiecał sobie, że to był ostatni raz, kiedy ustępował tej dziewczynie. Nawet jeżeli Naruto nie potrafiłby się skupić w jej obecności, już mu nie odpuści. Będą trenować, bo to trening był najważniejszy, a nie jakieś nieistotne miłostki. Jeżeli Naruto zacznie latać za dziewczynami, nigdy nie uda mu się go dogonić w niektórych rzeczach. Tak, to był świetny argument, którym musiał uzmysłowić mu, na czym tak naprawdę powinien się skupić.

– Przestań być taki sztywny – mruknął Naruto i sięgnął po jego kawę. Zdążył upić tylko łyk, zanim Sasuke zabrał mu kubek z rak.

– Zrób sobie swoją.

– I właśnie o tym mówię. Sztywny, jakby kij połknął. Powinieneś częściej z nami wychodzić!

– Z tobą i twoją dziewczyną? – zapytał kpiąco Sasuke. – Zbieraj się lepiej, bo już nie mam zamiaru dłużej czekać – dodał i zanim Naruto zdążył odpowiedzieć, zabrał ze stołu paczkę i wyszedł tak szybko, że skacowany przyjaciel zorientował się dopiero, gdy był już za drzwiami.

– To nie jest moja dziewczyna – zaprzeczył Naruto, doganiając go dopiero na schodach. – Lubię ją, ale… – zawahał się. Przecież nie był w niej zakochany, raczej by wiedział, gdyby tak było. Coś sobie przypomniał. Kiedyś, podczas jednej z tych nocy, gdy byli w bibliotece prawie wszyscy, słyszał, jak dziewczyny, które szły przed nim ze zwojami w rękach, rozmawiały między sobą. Nawet się chyba nie zorientowały, że był tuż za nimi, niosąc grube tomy encyklopedii, więc usłyszał co nieco, bo nie starały się mówić szeptem. Gadały o miłości, o Sasuke, o jakichś motylach w brzuchu, o Sasuke i o dreszczach ekscytacji na jego widok. Naruto też miewał przez Sasuke dreszcze, zwłaszcza, kiedy ten traktował go Chidori, ale to chyba nie za bardzo o to im chodziło. Choć… no tak… były przecież jeszcze tamte cholernie żenujące sytuacje…

– Ale co? – Spytał Sasuke, zatrzymując się wpół stopnia i odwracając w jego stronę tak gwałtownie, że na niego wpadł. Naruto pobladł. Sasuke znów był za blisko, stanowczo za blisko! Wiedział, że musi się jak najszybciej odsunąć, zrobił więc gwałtowny ruch, odskakując do tyłu. Był zdenerwowany, co oczywiście nie umknęło uwadze jego przyjaciela, który zmarszczył brwi. – Co się w ogóle z tobą ostatnio dzieje? – spytał ostro, podchodząc, łapiąc go za przód kamizelki i przyciskając do ściany.

– Puść! – Spanikowany już teraz Naruto odepchnął go tak mocno, że zupełnie nie spodziewający się tego Sasuke wpadł z impetem na barierkę schodów. Cholera, dlaczego akurat chwilę wcześniej stanęły mu przed oczami właśnie tamte sceny? Odetchnął głęboko kilka razy. – Możemy w końcu iść na ten trening?  – spytał, wciąż jeszcze zażenowany i nie oglądając się na nic, zszedł na dół.

Sasuke westchnął ciężko, pocierając dół pleców, w które wbiła się barierka. Naruto od jakiegoś czasu zaczął zachowywać się naprawdę dziwnie, a on powoli przestawał cokolwiek z tego rozumieć. Próbował podejść go z różnych stron. Na początku myślał, że to przez wydarzenia z wojny Naruto stał się bardziej nerwowy, czasami nagle gdzieś znikał albo milkł i poważniał. Później zaczął się zastanawiać, czy to nie aby wina Kyuubiego, ale z tego pomysłu szybko zrezygnował. Naruto zaprzyjaźnił się z bestią, nie było mowy o tym, żeby to on jakoś na niego wpływał. W końcu Sasuke zaczął podejrzewać, że chodziło o Sakurę. Naruto czasami o niej mówił. Na pewno nie tyle, co o zostaniu Hokage i na pewno nie tyle, co kiedyś, ale doceniał ją i Sasuke wiedział, że była w jego życiu ważna. I wczoraj jeszcze ta Hinata... Naprawdę, chociaż Sasuke był geniuszem, pogubił się w tym wszystkim. Ale kto o zdrowych zmysłach zrozumiałby najbardziej nieprzewidywalnego ninja?

– Oj, Naruto – westchnął i skierował się schodami w dół, znajdując go czekającego już na ulicy. Konoha jeszcze nie zaczęła budzić się do życia. Dopiero za godzinę zacznie się jakikolwiek ruch. Teraz wioska pogrążona była w ciszy i tylko w oddali słychać było ujadanie bezpańskich psów czy kroki nielicznych cywili wychodzących do pracy. – Idziemy? – zapytał, obserwując uważnie Naruto, który tylko kiwnął głową, nie patrząc na niego.

Ruszyli. Sasuke wskazał kierunek, w który mieli biec i już po chwili opuścili mury wioski. Biegli w milczeniu, każdy pogrążony w swoich myślach, więc Naruto nawet nie narzekał, że oddalili się tak daleko od Konohy.

Dopiero po dobrej godzinie byli na miejscu. Sasuke wybrał polanę ukrytą na środku lasu. Z jednej strony znajdowały się drzewa, z drugiej niewielka rzeka, która ciągnęła się od wodospadu, oddalonego kilkadziesiąt metrów od nich. Kiedyś lubił tutaj przychodzić i ćwiczyć, bo wiedział, że nikt go tu nie znajdzie. Ściągnął plecak i położył go obok wielkiego głazu tuż przy wodzie. Biegnąc tutaj, mogli podziwiać piękny wschód słońca. Promienie przedzierały się przez konary drzew, a na ziemi rozciągała się poranna mgła. Wciąż jeszcze było chłodno, ale dzień zapowiadał się na słoneczny i ciepły.

Naruto oparł się o kamień, żeby odpocząć. Teraz skutki wczorajszego nadużycia alkoholu dały mu o sobie znać z podwójną siłą. Chciało mu się pić, bolała go głowa, a na domiar złego, w brzuchu przeraźliwie burczało. W końcu śniadanie to podstawa, a Sasuke złośliwie pozbawił go tej przyjemności.

– Jestem głodny – jęknął i osunął się po chropowatej powierzchni głazu. Zdesperowany zerknął na rzekę. Może powinien złowić sobie jakąś rybę i ją upiec? Tylko gdzie teraz znajdzie jakieś suche patyki na ognisko, jak wszystko pokrywała rosa. Było bardzo wilgotno.

– Ja też. – Sasuke usiadł obok na trawie i postawił przed sobą pakunek. Rozwinął go i sięgnął do bocznej kieszeni plecaka. Po chwili zastanowienia wyjął tylko jeden z dwóch kompletów pałeczek, które wziął ze sobą. Zobaczył, jak oczy Naruto robią się okrągłe niczym spodki, kiedy zerknął do pudełka, które teraz trzymał już teraz w ręce. – Smacznego – powiedział złośliwie i zaczął jeść.

Naruto czuł, że aż mu ślinka cieknie. I po chwili faktycznie pociekła po brodzie, kiedy Sasuke wpakował sobie do ust duży kawałek łososia. Przymknął przy tym oczy, jakby jedzenie było tak dobre, że musiał się nim delektować. Naruto ponownie spojrzał na pojemnik. Była tam spora porcja ryżu, taka dla co najmniej dwóch osób, kawałki różnego rodzaju ryb i warzywa. Dużo tego jedzenia…

– Sasuke… – Po chwili walki ze sobą w końcu uznał, że nie da rady, że musi zapytać. – Zjesz to wszystko sam? – rzucił niepewnie, a w brzuchu znów mu zaburczało i to bardzo głośno.

– Mhm – mruknął Sasuke w odpowiedzi.

Naruto tylko westchnął i oparł się ciężko o głaz, zerkając w niebo. Nawet chmury wydawały się mieć kształt jedzenia. Może jednak powinien coś sobie złowić? Inaczej z treningu znowu nic nie wyjdzie. Pogrążony w rozmyślaniach na temat tego, jak strasznie jest głodny, ledwo zauważył, że Sasuke odstawił pudełko na ziemię i sięgnął po coś do kieszeni plecaka. A potem wcisnął mu to coś w dłoń. Spojrzał zdziwiony. Pałeczki. Po chwili niezrozumienia, szeroki uśmiech wypełzł na jego twarz. Sasuke przysunął się bliżej, usiadł po turecku i położył sobie pudełko na kolanie w taki sposób, żeby im obu było wygodnie do niego sięgać. Uśmiechnął się przy tym lekko, uzmysławiając sobie, jak mało trzeba było Naruto do szczęścia.

Przez kilka minut jedli w ciszy. Naruto naprawdę był głodny, bo przestał się odzywać, a w jego wypadku milczenie mogło oznaczać tylko dwie rzeczy – albo był martwy, albo prawie martwy, bo żołądek kurczył mu się do rozmiarów orzecha. Jedzenie znikało w zastraszającym tempie i Sasuke zaczął sobie uświadamiać, że to on najwyraźniej zostanie po tym śniadaniu głodny. Zerkał na Naruto kątem oka i w końcu doszedł do wniosku, że czeka ich naprawdę intensywny trening, więc ten jeden raz może się poświęcić.

– Nie chcesz już? – zdziwił się Naruto, kiedy wyciągnął rękę i oddał mu pudełko.

– Jedz. Im bardziej jesteś głodny, tym jesteś głupszy. A dzisiaj ci akurat nie odpuszczę – ostrzegł go. Naruto przez chwilę nie spuszczał z niego wzroku, jakby chciał coś powiedzieć, ale w końcu wzruszył ramionami i zabrał pudełko. Zjadł wszystko i po chwili odetchnął cicho.

– Dobre to było, wiesz? – stwierdził z zadowoleniem i odłożył pojemnik. – Całkiem niezły z ciebie kucharz, naprawdę, Sasuke. Nigdy nawet bym nie pomyślał, że potrafisz zrobić takie dobre żarełko – zaśmiał się i poklepał po brzuchu. – Dzięki – dodał po chwili i znowu spojrzał na przyjaciela z uśmiechem.

– Gdybyś nie zaspał, zdążyłbyś zjeść śniadanie w domu – powiedział spokojnie Sasuke.

– Ale całe szczęście przewidziałeś, że zaśpię i zrobiłeś coś pysznego! – Naruto, gdy był najedzony, miał wyjątkowo dobry humor. – Teraz mogę zaczynać trening! Wracamy do tego co wczoraj? – zapytał i podniósł się z ziemi. Otrzepał spodnie i wyciągnął rękę do Sasuke. Ten tylko prychnął i sam wstał.

– Pamiętasz wczorajsze pieczęcie, czy znowu muszę ci je pokazać?

– Pamiętam – mruknął Naruto. Jak mógłby ich nie pamiętać, skoro Sasuke trzymał wtedy jego ręce i praktycznie zmuszał go siłą do ich tworzenia. Starał się wtedy za wszelką cenę wbić sobie do głowy tę kombinację, bo nie mógł dopuścić do tego, żeby musieli to powtórzyć. A już na pewno nie w taki sposób.  – Tak w ogóle, to trochę nie rozumiem. – Oparł się o kamień, bo coś mu się przypomniało.

– Czego znowu nie rozumiesz?

– W tamtej książce było napisane, że tylko ludzie z wyjątkowymi oczami mogą tworzyć takie genjutsu jak ty. A przecież ja… No wiesz, niektóre dziewczyny mówią mi, że mam wyjątkowe oczy, ale… – zamilkł widząc wściekłe spojrzenie Sasuke. – Chodzi mi o to, że ja przecież nie mam Sharingana ani żadnych takich tam…

– Do tego genjutsu nie jest potrzebny Sharingan ani żadne takie tam, jak to elokwentnie ująłeś. Potrzebne jest za to coś, co masz tylko ty. Tu. – Sasuke podszedł i położył mu rękę na brzuchu. Wiedział, że nie ma tam już żadnej pieczęci, ale ogoniasta bestia nadal żyła w środku.

– Kurama… – Naruto spojrzał zdumiony w dół, zupełnie ignorując w tym momencie fakt, że Sasuke znowu znalazł się za blisko i go dotknął. – Zaraz, czekaj… Skoro tylko ja to mogę zrobić, to skąd ty o tym wiesz? – spytał i podniósł głowę, a jego niebieskie oczy wyrażały czyste zdziwienie.

– Znalazłem to kiedyś w starych zapiskach mojej rodziny. – Sasuke podszedł do plecaka i wyciągnął jakiś zwój, a po chwili rozwinął go na kamieniu. – Nie, nie musisz udawać, że czytasz i tak nic nie zrozumiesz, jest zaszyfrowany – odsunął Naruto, aktywując Sharingana. – Według tego, co jest tu napisane, ktoś posiadający moc Bijuu, może stworzyć silne genjutsu. Potrzebna jest chakra bestii i w tym wypadku też pieczęcie. Konkretnie te, których się wczoraj nauczyłeś – wyjaśnił i zwinął z powrotem zwój.

– A czy ty chociaż wiesz, jak to genjutsu w ogóle działa? – spytał nadal mocno zdezorientowany Naruto. Zaczynał mieć wątpliwości, czy to aby na pewno dobry pomysł. Bo jeśli to jakiś eksperyment, a on miał posłużyć jako królik doświadczalny, to może jednak lepiej podziękuje.

– Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że dzisiaj się dowiem – uśmiechnął się Sasuke i rzucając zwój obok plecaka, podszedł i ustawił się mniej więcej na środku polany. – No chodź. – Przywołał go ręką.

– Czyli na mnie testujesz – westchnął Naruto i jeszcze raz spojrzał podejrzliwie na zwój. – A co, jeżeli to jakieś pokręcone techniki Madary, który chciał opanować Kuramę, hm? – zapytał, wciąż nie do końca przekonany. Chciał się nauczyć genjutsu i był wdzięczny Sasuke, że zgodził się mu pomóc, ale... Ten jego entuzjazm był za bardzo podejrzany.

– Nie marudź – upomniał go Sasuke. – Tak, jak ci wczoraj mówiłem, kumuluj wolno chakrę i formuj pieczęcie. Nie będę na razie aktywował Sharingana, żebyśmy zobaczyli, jak to działa. Na razie próbujemy podstawową wersję, a jak ci się uda, to zobaczymy, co dalej. No, pokaż na co cię stać – powiedział Sasuke i kiwnął głową, dając Naruto znak, żeby zaczynał.