SasuNaru Hiden - rozdział 70

Dziękujemy za komentarze i zapraszamy na rozdział 70. Myślę, że w sumie wyjdzie ich około 80, bo już praktycznie kończymy to pisać.

Zastanawiam się też, czy nie napisać sequela, którego już jednak nie opublikuję, a wyślę tym osobom, które regularnie komentują treść:) A co, żebyście też coś z tego mieli:)

Sasuke, leżąc w znienawidzonej już sali, miał wrażenie, że ci wszyscy medycy z Tsunade na czele uparli się, żeby uprzykrzać mu życie i zostawić w szpitalu. A on czuł się już naprawdę dobrze. Z tego, co wiedział, wyniki badań były coraz lepsze i nie widział potrzeby przebywania tutaj. Równie dobrze mógł przychodzić codziennie na kontrole.

– Sasuke-kun, Naruto… – To Sakura weszła do pomieszczenia.

Codziennie mierzyła Sasuke ciśnienie i za pomocą chakry sprawdzała stan komórek w jego płucach. Na szczęście wydawało się, że zaczęły się na dobre regenerować. To był naprawdę cud. Gdy wszyscy już myśleli, że z tego nie wyjdzie… Potrząsnęła głową, nie chciała już o tym myśleć.

Sasuke jak co dzień wyciągnął rękę, czekając, aż założy mu ciśnieniomierz.  Po chwili poczuł, jak urządzenie zaciska mu się na ramieniu.

Naruto wykorzystał chwilę jego nieuwagi i podniósł się z łóżka. Lepsza okazja do obiecanej rozmowy z Sakurą mogła się już nie trafić. Sasuke zmarszczył brwi, widząc, jak niepostrzeżenie stara się podejść do drzwi. Naruto, gdy odwrócił głowę i to zauważył, w odpowiedzi spojrzał tylko wymownie to na niego, to na Sakurę, która teraz stała odwrócona do niego tyłem i coś notowała na podkładce.

Po chwili po cichu wyszedł z sali.

– Ciśnienie jest w porządku. – Sakura zdjęła Sasuke z ręki ciśnieniomierz i coś jeszcze zanotowała w papierach.

Trochę ich się już nazbierało, odkąd przywieźli go do szpitala. Stosowali różne metody, a wszystko to trzeba było dokumentować.

– Tsunade-sama powiedziała, że jeżeli wszystko będzie w porządku, jutro wypiszą cię do domu, Sasuke-kun – uśmiechnęła się, nie patrząc jednak na Sasuke, ale w podkładkę.– Możesz… Możecie – poprawiła się, choć przyszło to jej z trudem – wrócić do domu.

Obejrzała się, szukając wzrokiem Naruto, ale nie było go w pomieszczeniu. Byli tu z Sasuke sami, jak chyba jeszcze nigdy, odkąd tu trafił.

Sakura odwróciła się w kierunku Sasuke i zamarła. On… On patrzył na nią. Nie jak zwykle gdzieś ponad jej ramię, ale na nią. Przełknęła ciężko. Zawsze marzyła o takich chwilach, a teraz nie wiedziała, jak się zachować. Bo przecież miała świadomość, że mimo całej obecnej sytuacji, Sasuke wie o jej uczuciach. Przecież już w momencie, gdy odchodził z wioski, wykrzyczała, że go kocha, a potem powtarzała to jeszcze kilka razy.

Sasuke milczał przez dłuższą chwilę, ale gdy w końcu Sakura nie wytrzymała jego spojrzenia i spuściła wzrok, odezwał się.

– Słyszałem, że wyjeżdżasz – powiedział ledwo co słyszalnym wśród tej całej aparatury głosem.

Sakura poderwała głowę i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Nie wiedział, czy więcej było w nich zaskoczenia, czy czegoś innego. Czegoś, z czego najwyraźniej do końca się nie wyleczyła i chyba właśnie dlatego najlepszym wyjściem dla niej było opuszczenie na jakiś czas Konohy.

– S-skąd wiesz? – zawahała się. Tsunade na jej prośbę nikomu o tym nie mówiła. – Naruto ci powiedział…

– Tak – wychrypiał Sasuke. Wciąż jeszcze miał problemy z mówieniem. – Jest tym przygnębiony. Myśli, że to przez niego…

Sakura, żeby usłyszeć, co mówił Sasuke, musiała się nachylić w jego stronę. Teraz jego zapach był słabiej wyczuwalny niż zwykle, bo szpitalna woń miała to do siebie, że była bardzo charakterystyczna, ale mimo wszystko go wyczuła.

– To nie przez niego – powiedziała szybko, łapiąc się na tym, że nie chciała zdenerwować Sasuke. – To znaczy... Myślę, że tak będzie lepiej. Dla nas wszystkich. Dzięki szkoleniu w Sunie mogę się naprawdę dużo nauczyć, a później... później zobaczę, co będzie. Może tutaj wrócę?

W ostatniej chwili powstrzymała się, żeby nie spojrzeć na Sasuke. Nie chciała widzieć jego reakcji, bo wiedziała, że najprawdopodobniej wzruszy ramionami, dając do zrozumienia, że nic go to nie obchodzi. Zawsze tak robił, powinna była się już do tego przyzwyczaić, ale  po tym wszystkim, co się stało, po tym, jak omal nie zginął, bała się, że tym razem nie wytrzyma i się przy nim rozpłacze. Mimo że od ponad dwóch miesięcy wiedziała, że nie ma żadnych szans, wciąż nie potrafiła sobie poradzić z uczuciami do niego. Teraz, kiedy rozmawiali w takich warunkach, to znaczy sam na sam, to wszystko było jeszcze trudniejsze do zniesienia. Rozum powtarzał, że to nie ma najmniejszego sensu, ale serce wcale go nie słuchało. Sakura przestraszyła się, że już nigdy nie pozbędzie się tego uczucia. Można przestać kogoś kochać? Przecież od zawsze się łudziła, że będą razem, mimo że Sasuke nigdy nie zwracał na nią uwagi, nie wykonał w jej kierunku żadnego gestu, który dałby jej nadzieję,

– To daje dużo możliwości. – Sasuke skinął głową. – Możesz stać się silniejsza.

Sakura, słysząc to, uśmiechnęła się lekko. Więc jednak nie zignorował jej zupełnie, sam inicjował rozmowę.

– Zawsze ci to imponowało, prawda? Siła. Dlatego Naruto był dla ciebie taki ważny. Bo był silny. Ja zawsze odstawałam od was, byłam trzy kroki za wami i gdy już myślałam, że was doganiam... Wy ciągle mi uciekaliście. Chyba tylko na wojnie, przez moment, gdy użyłam Byakugō no In czułam się wam równa. A potem – zawiesiła na chwilę głos, przypominając sobie moment, w którym Naruto umierał, a ona nie była w stanie mu pomóc. Potrząsnęła głową. – Obaj prawie zginęliście. Ale wtedy też zyskaliście moce Mędrca Sześciu Ścieżek.

Sasuke chyba po raz pierwszy odkąd się znali, naprawdę jej słuchał, bo po raz pierwszy Sakura zdjęła maskę zakochanej bez pamięci nastolatki i pokazała kim może być naprawdę. Być może dlatego ona i Naruto zostali przyjaciółmi. Bo Naruto miał szansę poznać ją właśnie taką.

– W Sunagakure na pewno rozwiniesz swoje umiejętności – odpowiedział w końcu.

 Miał świadomość, że Wioska Piasku słynie z trucizn, dlatego jakiś czas temu stworzono tam najlepsze laboratoria do tworzenia antidotów. A Sakura, skoro miała tak duże umiejętności medyczne, powinna rozwijać się właśnie w tym kierunku. Sasuke zauważył już dawno, że sporo shinobi z racji tego, że żyli w czasach pokoju, zupełnie zrezygnowała z tej ścieżki. Woleli wieść spokojne rodzinne życie. On i Naruto ciągle trenowali, ale Sakura chyba sobie odpuściła, skupiając raczej nad tym, żeby wyciągnąć go na randkę niż na udoskonalaniu swoich umiejętności.

– Myślisz, że to mi pomoże? – Sakura w końcu spojrzała na niego. Musiała się przełamać, mimo że było jej ciężko patrzeć mu w oczy, jednocześnie wiedząc, że on nigdy nie będzie jej. Że jej marzenia nigdy się nie spełnią.

– W czym?

– W zapomnieniu. – Uśmiechnęła się gorzko. – O was. O tobie...

Sasuke skrzywił się, słysząc to. Już chciał powiedzieć coś, co zwykle odpowiadał, gdy Sakura mówiła mu o swoich uczuciach, gdy ta nagle dodała:

– Tobie siła pomogła, żeby zapomnieć? O rodzinie i Itachim?

Sasuke zacisnął pięści i spuścił wzrok na kołdrę. Pytanie Sakury go zaskoczyło. Jako dzieciak, a później nastolatek jak mantrę powtarzał, że chce zdobyć siłę, żeby zabić Itachiego... A później i tak wszystko okazało się nie takie, jak wcześniej myślał. Ta siła zaprowadziła go na skraj przepaści i gdyby nie Naruto, już by go tutaj nie było.

– I tak, i nie – odpowiedział po długim milczeniu. – Stałbym w miejscu, gdybym nie chciał jej tak bardzo zdobyć... Prawdopodobnie nigdy nie odszedłbym z wioski. Ale może właśnie dzięki niej udało mi się z Naruto uratować świat.

Sakura kiwnęła głową. Nie wiedziała, czy powinna to mówić, ale w końcu się przemogła. Musiała być ponad tę sytuację, a zdawała sobie sprawę, że być może nie będzie miała już okazji, żeby to powiedzieć Sasuke.

– Wy obaj zawsze chcieliście być silniejsi. Ty, bo chciałeś się zemścić, a Naruto, bo chciał zostać Hokage. Wiesz, Sasuke-kun, od zawsze myślałam, że Naruto miał tylko jedno marzenie. Żeby zostać Hokage i zyskać szacunek mieszkańców wioski. Powtarzał to wszystkim do znudzenia. Ale dopiero teraz widzę, że chyba jeszcze bardziej niż to, chciał sprowadzić cię do wioski. – Przełknęła ciężko, bo poczuła zbierające jej w oczach łzy. – Pamiętasz? Kiedyś, w kryjówce Orochimaru powiedział ci, że co byłby z niego za Hokage, gdyby nie potrafił uratować przyjaciela. Zawsze to ty byłeś dla niego najważniejszy. Poświęcił wszystko, żeby to zrobić. I to zrobił. Byłam ślepa i głupia, że wcześniej tego nie widziałam. On cię naprawdę kochał. Chyba sam nie zdawał sobie z tego sprawy, ale ja powinnam była zobaczyć. Żałuję, że nie dostrzegłam tego wcześniej. Naruto... on... – Zacisnęła palce na notatniku. – On jest moim najlepszym przyjacielem. Pamiętaj, że nie jestem już tą dwunastoletnią dziewczynką i naprawdę potrafię… Po prostu jeśli dowiem się, że go skrzywdziłeś... – Zanim zdołała się opanować, notatnik pękł jej w rękach jak zapałka. – Pożałujesz tego.

Sasuke milczał przez chwilę, a w końcu skinął głową. Był naprawdę zaskoczony, nie spodziewał się takich słów.

Gdy Sakura wyszła, chciał przemyśleć sobie tę rozmowę, jednak nie za bardzo miał na to czas, bo chwilę później drzwi do sali uchyliły się i zobaczył w nich blond czuprynę.

– I co? – zapytał Naruto, po czym wszedł do środka. – No i jak poszło, draniu? Rozmawiałeś z Sakura?

 Sasuke pokiwał głową.

– Jesteś w końcu zadowolony? – zapytał.

– No nie wiem – Naruto przygryzł wargę. – Wyglądała, jakby znowu płakała. Coś ty jej powiedział, co?

Sasuke uśmiechnął się lekko. Dobrze się stało, że porozmawiał z Sakurą. Dzisiaj po raz pierwszy nie przypominała tej dziewczyny, która prawie zawsze histeryzowała, gdy coś się z nim działo. Po walce z Haku, na egzaminie na chunina,  kiedy odchodził z wioski… Było jeszcze kilka takich momentów, które zawsze go irytowały. Dzisiaj Sakura też prawie się rozpłakała, ale tym razem nie chodziło o niego. Tylko o Naruto. Choć z trudem, to jednak musiał przyznać, że zaimponowała mu tym. To była jednak siła przyjaźni. Sakura równie dobrze mogłaby znienawidzić Naruto, a jednak nie… On nadal był dla niej bardzo ważny.

– Tym razem to nie przeze mnie, młotku – powiedział i pociągnął go za rękę, aż Naruto wylądował na łóżku.

– Na pewno? – Naruto podniósł głowę, patrząc podejrzliwie.

Jakoś w tej kwestii nie do końca mu wierzył. Sasuke zawsze był dla Sakury okropny. Dla niego i wszystkich innych zresztą też, ale ona… No ona od zawsze była w nim zakochana i na nią to działało zupełnie inaczej niż na niego. On i Sasuke zawsze mogli rozwiązać konflikty za pomocą pięści, ona – nie. Zabawne, że Sasuke, mimo że zasłużył sobie na to milion razy bardziej, nigdy nie dostał od niej po głowie. Nie żeby teraz Naruto jakoś specjalnie przeszkadzało, że on dostawał. Po tylu latach stal się to dla niego niemal symbol ich przyjaźni.

– Myślisz, że sobie poradzi? – westchnął i oparł głowę na ręce. Nadal miał wyrzuty sumienia.

– Poradziła sobie na wojnie, poradzi sobie i z tym. – Sasuke nie miał zamiaru pozwolić Naruto roztkliwiać się nad tą sytuacją. Ten jego altruizm przyprawiał go czasami o ból głowy.

– Ty to się niczym nie przejmujesz! – prychnął Naruto i założył ręce na piersi.

– A ty się przejmujesz wszystkim – odbił piłeczkę Sasuke. – Prawie jak bab...

Nie dokończył, bo Naruto rzucił się na niego i złapał za poły szpitalnej koszulki.

– Coś ty powiedział? Sam jesteś baba!

– Co tu się dzieje? – Drzwi otworzyły się i do środka weszła zaniepokojona pielęgniarka. – Słychać was aż na korytarzu!

– Złaź ze mnie. – Sasuke zepchnął Naruto z łóżka, korzystając z jego nieuwagi.

Naruto jęknął i zaklął cicho pod nosem, kiedy wylądował na podłodze. Rozmasował sobie łokieć i spojrzał spod byka na Sasuke.

– Wielkie dzięki, draniu.

– Nie ma za co, młotku – mruknął Sasuke i uśmiechnął się złośliwie. Wyglądało na to, że naprawdę wracał do zdrowia.

Sasuke w końcu mógł opuścić szpital i wrócić do domu. Co prawda Tsunade długo oglądała jego aktualne wyniki i marszczyła nos, co doprowadzało go do białej gorączki, bo wyglądała, jakby miała się rozmyślić, ale w końcu postawiła swój podpis na jednej z kart. Odetchnął z ulgą, widząc swój upragniony wypis.

– No, to chyba wszystko – powiedział Naruto, z zadowoleniem patrząc na spakowane do torby rzeczy. Uparł się, że sam to zrobi. I nawet jako tako poskładał ubrania, choć był pewien, że Sasuke i tak będzie kręcił na to nosem.

Rozejrzał się po pokoju.

– Chociaż nie… – mruknął, widząc w rogu parapetu jeszcze jakieś pudełko z czekoladkami. Inne już poupychał do torby, kiedy Sasuke nie widział. Ten drań chciał je tu zostawić, ale Naruto uznał, że nie powinny się zmarnować. Jeszcze jedna jakoś się zmieści.

– Co tam mamroczesz? – Sasuke wyszedł z łazienki już kompletnie ubrany. Zapiął kieszeń spodni, do której przed chwilą schował kunai. Naruto przyniósł mu do szpitala jego broń i uparł się, żeby nosił zawsze przy sobie, bo nigdy nie wiadomo, co się może stać.

– Nic, draniu! – Naruto uśmiechnął się szeroko. – To jak, idziemy?

– Tak, zdecydowanie. Mam dość koloru tych ścian. – Sasuke podszedł i mimo protestów Naruto zabrał mu torbę z rąk. – Co ona taka ciężka? – zmarszczył brwi. Miał przecież tylko kilka rzeczy.

Rozpiął zamek, a wtedy na podłogę wysypały się różnego rodzaju słodycze. Westchnął, patrząc na Naruto.

– No i po co ci tyle tego? Jak zjesz to wszystko, to niedługo zamiast iść, będziesz się turlać.

– Bardzo śmieszne – obruszył się Naruto.

Sasuke spojrzał powątpiewająco i podszedł do Naruto bliżej. Chwycił go i włożył dłoń za pasek od spodni.

– Z tego, co pamiętam, były nieco luźniejsze.

Naruto poczuł, że policzki zaczynają go palić. Jednak sam nie wiedział, czy to przez dotyk Sasuke w tym miejscu, czy ze wstydu, bo faktycznie trochę mu się przytyło. Ale zamiast zastanawiać się nad jednym i drugim, wolał wybrać trzecią opcję.

– Draniu, jak wznowimy treningi, to tak ci skopię tyłek, że… – zamilkł tylko dlatego, że usłyszał pukanie.

Zaraz po tym drzwi do szpitalnej sali się otworzyły i stanął w nich Kakashi.

– O, już zdążyliście się pokłócić – uśmiechnął się, mrużąc oczy. To był dobry znak, bo to świadczyło tylko o tym, że Sasuke naprawdę wraca do zdrowia.

Kakashi wciąż miał wyrzuty sumienia, dlatego ostatnio robił wszystko, żeby móc im jakoś zrekompensować to, co się stało. Już kilka razy wzywał Radę Starszych, ale oni nadal tkwili w swoich przekonaniach, więc nie doszli do żadnego porozumienia odnośnie Sasuke. Wręcz przeciwnie, niektórzy wymagali, żeby po wyjściu ze szpitala, nadal przebywał w więzieniu. Na to Kakashi pod żadnym pozorem nie mógł i nie chciał się zgodzić. Za dużo już się stało.

W końcu, po wielu nieprzespanych nocach, zdecydował się na radykalny krok. Widząc, jak rozwijają się pozostałe wioski, postanowił pójść za przykładem innych Kage, zwłaszcza Gaary, i odmłodzić trochę Radę. Mimo protestów starszyzny kilku najbardziej radykalnych staruszków odesłał na emeryturę, a w porozumieniu z Tsunade wprowadził do Rady nowe osoby, w tym także Shikamaru. Musiał mieć nowocześnie i przyszłościowo myślących ludzi.

Sprawa Sasuke było omawiana już wielokrotnie. Kakashi przedstawił całą sytuację, choć nie mógł do końca wyjawić, co zawierały zwoje. Przedstawił również stanowisko Kage innych wiosek. Oni co prawda w sprawie Sasuke nie mieli nic do powiedzenia, bo podlegał tylko Hokage, ale jednak w jakiś sposób mu zaufali. Duży wpływ na to miał fakt, że Naruto mu pomagał, a to była osoba, której ufali najbardziej, no ale jednak.

Wreszcie dzisiaj, po burzliwych dyskusjach, zapadła ostateczna decyzja. I Kakashi musiał ją przekazać jak najszybciej.

– Sasuke, pamiętasz, co ci powiedziałem, kiedy po wojnie chciałeś odejść z wioski? Że powinieneś trafić za kratki, ale zostałeś uniewinniony warunkowo. I żebyś nie wywinął żadnego numeru, bo…

– Kakashi-sensei! – Naruto wpadł mu w słowo. Co ten Kakashi sugerował? Że mogliby znowu zamknąć Sasuke? O nie! W życiu na to nie pozwoli! Stanął między nimi, jakby spodziewał się, że zaraz wejdzie tu czterech ANBU i znów założą pieczęć. – Ja nie…

Kakashi podszedł bliżej i zatkał mu usta ręką.

– Naruto, naucz się najpierw słuchać do końca, a potem krzyczeć.

Po chwili, widząc, że się trochę uspokoił, puścił go. Westchnął. Niestety, Naruto będzie się musiał jeszcze dużo nauczyć, zanim odda mu stanowisko Hokage.

– Chciałem wam powiedzieć, że większość Rady zgodziła się z argumentami, że Sasuke działał, a właściwie to obaj działaliście, mając na celu utrzymanie pokoju na świecie. W związku z tym, Sasuke… – zrobił pauzę i uśmiechnął się. – Zostałeś uniewinniony. Możecie wracać do domu.