SasuNaru Hiden - rozdział 57

Rozdział był już właściwie gotowy rano, ale nie bardzo wiedziałam, co napisać odnośnie wymiany zdań pod ostatnim rozdziałem.

Nie, ja nie jestem wkurzona. Raczej zniechęcona. Powtórzę to, co napisałam wcześniej. To jest fanfik. Ja nie mam z tego tytułu żadnych profitów. Jedyną motywacją są komentarze. Jeżeli jednak (przy takiej licznie wyświetleń) tylko kilku osobom chce się coś napisać w komentarzu, to jest to demotywujące. Bo nie ma czasu, bo się nie chce. No trudno, nic na siłę, ale to działa w dwie strony.

SasuNaru Hiden i Rywale to moje ostatnie fanfiki, więc nie zależy mi na liczbie wyświetleń czy coś w tym stylu. Kiedyś w fandomie trzymały mnie wymiany zdań, dyskusje na temat tekstu. Teraz po prostu brak tu jakiejkolwiek interakcji. No poza kilkoma osobami, którym się jednak chce, w tym C, która komentuje każdy rozdział (jakbym zdecydowała się na pamiątkową wersję papierową, to bym ci jedną wysłała:)).

Jeżeli ktoś po tych słowach się obrazi? Trudno. Dla mnie nie ma znaczenia, czy to czyta sto osób, czy dziesięć, jeżeli ja i tak o tym nie wiem.

Indra

Ino, kiedy w końcu się obudziła, nie zastała już Sakury w swoim mieszkaniu,  znalazła jedynie leżąca na stoliku kartkę z informacją, że będzie w szpitalu. Przez chwilę chciała tam nawet pójść, ale uznała, że to chyba nie jest zbyt dobry pomysł. Sakura, zawsze, gdy się czymś martwiła, poświęcała się pracy. Dlatego swego czasu zrobiła tak szybkie postępy w opanowywaniu sztuki leczenia. Ino też miał pewne zdolności medyczne, ale opanowała to tylko podstawowe techniki, które mogły się przydać wyłącznie jako pierwsza pomoc.

Schodząc na dół, do kwiaciarni, zastanawiała się co powinna teraz zrobić. Poczekać, aż Sakura się trochę otrząśnie, czy iść od razu do Hinaty. Ona musiała się dowiedzieć, ale nie miała pojęcia, jak jej o tym powiedzieć. W końcu wybrała trzecią możliwość. Z jednej strony nie chciała im dzisiaj przeszkadzać, ale z drugiej – może Shikamaru jej coś podpowie. Było już dobrze po południu, więc raczej zdążyli wstać.

Shikamaru, który kręcił się w szlafroku po kuchni, stwierdził, że w takim dniu może wykazać się trochę mniejszym lenistwem i przygotować swojej żonie śniadanie. Nie, żeby miał w tej kwestii jakiekolwiek umiejętności, zawsze to mama mu gotowała, ale kanapki przecież potrafił zrobić. Właśnie smarował masłem pierwszą kromkę, kiedy usłyszał dzwonek. Nieco zdziwiony, bo dzisiaj miał wolne, odłożył nóż i podszedł do drzwi. Po chwili wpuścił do swojego nowego domu Ino.

– Coś się stało? – zapytał. Ino miała nieciekawą minę i wyraźnie się czymś martwiła.

– Stało się – odpowiedziała, po czym poszła za nim w stronę salonu. – Sakura dowiedziała się o nich. I to w najgorszy możliwy sposób.

– O czym się dowiedziała? – Shikamaru, może dlatego, że niedawno wstał, a może dlatego, że miał jeszcze lekkiego kaca, kompletnie nic nie zrozumiał.

– O Sasuke i Naruto! Miałam jej powiedzieć dzisiaj, ale wczoraj…

– Zaraz, a ty skąd o tym wiesz? – Shikamaru spojrzał na nią i zmarszczył brwi. Czyżby Sai się wygadał? Eh, wiedział, że tak będzie. – I co znaczy, że dowiedziała się w najgorszy możliwy sposób?

– Kto o i o czym się dowiedział? – zapytała Temari, stając na szczycie schodów prowadzących na piętro. Słyszała tylko ostatnią wypowiedź, ale to wystarczyło, żeby się zainteresowała, co jej świeżo upieczony mąż przed nią ukrywa. – No słucham! – powiedziała, schodząc na dół i zakładając ręce na piersi.

Shikamaru westchnął ciężko.

– Zaraz ci wszystko wyjaśnię – westchnął, widząc niezbyt zadowoloną minę swojej żony. Zresztą, w takim wypadku nie było sensu nadal robić z tego tajemnicy. Coraz więcej osób wiedziało, niedługo pewnie ten temat stanie się naczelną atrakcją Konohy. Choć dla niektórych na pewno raczej skandalem. – Naruto i Sasuke od jakiegoś czasu są… no… razem.

– Oni zawsze są razem – skwitowała Temari. Też nowość. Jakby ktoś nie wiedział, że jeden bez drugiego prawie nigdzie się nie rusza.

– Ale oni są parą. Jak ty i ja – wyjaśnił. – A teraz dowiedziała się o tym Sakura. Jak to się właściwie stało? – zwrócił się do Ino.

– Nakryła ich wczoraj w waszej piwniczce z tyłu domu… – Ino zawahała się, czy mówić dalej. Ale chyba musiała, skoro potrzebowała ich rady. – Całowali się i… i nie tylko.

– O matko! – Shikamaru chwycił się za głowę. Teraz już rozumiał, co miała na myśli Ino. Czy oni powariowali? W takim miejscu?

Temari, dla której ta informacja okazała się niezłym szokiem, przez dłuższą chwilę stała z otwartymi ustami. Dopiero po chwili się otrząsnęła, gdy coś do niej dotarło. Zmrużyła oczy.

– Ty! – Podeszła do Shikamaru i dźgnęła go palcem. – Wiedziałeś – dźgnęła mocniej – i mi – i jeszcze mocniej – nie powiedziałeś?!

Shikamaru cofnął się lekko. Temari wyglądała dokładnie tak, jak zawsze wtedy, gdy zaczyna ją ogarniać złość. A ta złość zazwyczaj przeradzała się w furię.

– Jak mogłeś mi nic nie powiedzieć! To tak wygląda to twoje zaufanie do mnie? – warknęła wściekła, biorąc z wazonu wiązankę ślubnych kwiatów, po czym zaczęła okładać nią Shikamaru po głowie. – Od dzisiaj śpisz na kanapie! – poinformowała, oddychając ciężko, gdy z bukietu zostały już jedynie łodygi.

– Co? – jęknął Shikamaru.

Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Temari odwróciła się do niego ostentacyjnie plecami.

– Idziemy. – Pociągnęła oniemiałą Ino do wyjścia. – Musimy z nią porozmawiać.

Po chwili trzasnęły drzwi. Shikamaru westchnął. No pięknie, po prostu cudownie. Ledwo wczoraj wziął ślub, a już pierwszą awanturę miał za sobą. I to taką, za którą został wysłany na kanapę! Małżeństwa są jednak naprawdę kłopotliwe.

*

Kiedy Sasuke i Naruto wrócili do mieszkania, Sasuke od razu wiedział, co powinien zrobić. Kakashi kazał oddać zwoje, więc nie miał wyjścia. Wyjął te oryginalne, które zabrał ze Świątyni Naka, żeby jeszcze raz porównać z tymi, które skopiował. Musiał mieć pewność, że wyglądały identycznie. Sprawdzić każdy najmniejszy szczegół pieczęci, każdy znak. Bez Rinnegana i tak były bezużyteczne, nikt nie potrafiłby odczytać ukrytych treści, które zmienił. Jednak to, co oko ludzkie mogło wychwycić, musiało być identyczne ze znakami na oryginale.

Naruto, który od kilku godzin siedział naprzeciwko, patrzył na to wszystko z niepokojem. Trzeba było zniszczyć te cholerne zwoje, zanim jeszcze trafiły w ręce kogokolwiek. Ale nie, Sasuke był uparty. I ten jego upór kiedyś go zgubi. A wtedy…

– Draniu, odpuść. – Podszedł do niego, widząc, jak ten przeciera oczy. Cały czas używał Sharingana i Rinnegana, musiało już go to męczyć. – Kakashi-sensei i Gaara coś podejrzewają. Ja nie chcę, żebyś… – zamilkł, gdy poczuł oplatające go ręce.

Sasuke westchnął i oparł czoło o klatkę piersiową Naruto. Objął go mocniej, uważając jednak, żeby nie urazić pleców. Musiałby być idiotą, żeby nie domyślić się, że sprawa zwojów na tym się nie zakończy, dlatego tak starannie teraz wszystko sprawdzał. Doskonale znał swoją sytuację, sporo osób nadal mu nie ufało, jednak musiał to zrobić. Kiedy po raz pierwszy przeczytał zwoje i zorientował się, z czym ma do czynienia, nie miał pojęcia, co z nimi z robić. Ujawnienie ich treści mogło doprowadzić do kolejnej wojny, ponieważ tylko on i Naruto – razem – mogli zastosować tak potężną technikę genjutsu, działająca podobnie do Tsyukomi Madary. Inne kraje mogłyby się poczuć zagrożone i na pewno nie obyłoby się bez konsekwencji. Pewnie przywódcy, tak jak Naruto zresztą, zażądałyby zniszczenia zwojów. Ale Sasuke myślał perspektywicznie. Co, jeżeli ich świat stanie w obliczu kolejnego zagrożenia? Takiego, na które nie byli przygotowani? Wtedy taka broń mogłaby uratować życie milionów ludzi.

Przymknął oczy. Takie nadużywanie technik naprawdę bardzo męczyło wzrok i wyczerpywało pokłady chakry. Zwłaszcza po nieprzespanej nocy. Ale musiał wszystko dokładnie przeanalizować. Tu każda pomyłka mogłaby go pogrążyć.

– Sasuke… – usłyszał niepewny głos i podniósł wzrok. Naruto zagryzał wargę. – Widziałeś dzisiaj Sakurę? W szpitalu…

– Widziałem, no i co? – Sasuke znów potarł oczy.

– Od razu uciekła. – Naruto spojrzał smętnie na zwoje. – Nawet nie próbowała... no wiesz, chociaż na mnie nakrzyczeć.

– To przecież dobrze, młotku.

– No nie wiem. Ona czasami miała lepiej, jak się wyżyła. Później jej szybko przechodziło.

– Teraz też jej przejdzie – zbagatelizował Sasuke. – Przestań się nią przejmować.

– Łatwo ci mówić, draniu.

Sasuke zerknął uważnie na Naruto. Naprawdę wyglądał na przybitego. Zamartwiał się tą sytuacją.

– Naruto – zaczął z ciężkim westchnięciem – mówiłem ci już…

– Ale ona jeszcze nigdy się tak nie zachowywała! – zaprotestował Naruto. – Powinienem iść i z nią pogadać. Przeprosić ją i... I spróbować to jakoś wyjaśnić. Naprawdę, draniu, powinienem pójść z nią pogadać! – dodał, gdy Sasuke spojrzał na niego sceptycznie.

– Naruto! – Sasuke przerwał mu zdecydowanym tonem. – Jak ochłonie, wtedy z nią porozmawiasz. To naprawdę nie jest dobry moment.

Naruto tylko pokiwał głową, ale nie czuł się przekonany. Miał ochotę położyć się i przespać to wszystko, ale wiedział, że ciężko byłoby mu zasnąć.

Po chwili poinformował, że idzie się przejść, na co jednak Sasuke, który po raz kolejny zaczął sprawdzać zwoje, nie zareagował.

*

Sakura wyszła ze szpitala krótko po tym, jak zobaczyła Sasuke i Naruto. Tsunade powiedziała jej, że zacznie pracę dopiero od jutra, więc, chcąc nie chcąc, musiała wrócić do domu. Nie miała ochoty spotykać się z żadną ze swoich koleżanek, choć podejrzewała, że Ino będzie chciała z nią jeszcze porozmawiać. Rano specjalnie wyszła tak, żeby się z nią nie widzieć. Teraz czuła, że potrzebuje czasu dla siebie. W końcu jej marzenia legły w gruzach. Przez całe życie kochała kogoś, z kim już wiedziała, że nie będzie. Sasuke nigdy nie był specjalnie wylewny, kiedyś chciał ją nawet zabić, a na wojnie sam przyznał, że chronił Naruto, a nie ją. Nawet specjalnie go nie obeszło, kiedy Madara ją zaatakował i gdyby nie jej ogromne umiejętności lecznicze – zabiłby ją. A ona jak ostatnia idiotka łudziła się, że coś z tego będzie...

Szła do mieszkania najszybciej jak umiała, bo nie chciała się na nikogo natknąć po drodze. Dopiero w domu odetchnęła z ulgą. Zamknęła się na cztery spusty i obiecała sobie, że dzisiaj nikogo nie wpuści. Zrobi sobie wieczór tylko dla siebie. Weźmie kąpiel, wypije wino i... I spróbuje zapomnieć o tym wszystkim chociaż na moment.

Weszła do kuchni, bo w jednej z półek trzymała butelkę wina i gdy zobaczyła na stole miskę odkąd Sasuke i Naruto któregoś wieczoru niespodziewanie do niej wstąpili. Naruto chciał ją odwiedzić, Sasuke naturalnie nawet nie wykazywał chęci na tego typu spotkania, ale przyszedł. I dał Sakurze ogromną nadzieję, że mogliby się w taki sposób częściej spotykać.

Już chciała wyrzucić ciasto do kosza, gdy uznała, że jednak byłoby jej go szkoda. Nie wyszło najlepiej, nie była najlepszą kucharką, ale na ten wieczór takie słodkości mogą poprawić jej humor.

*

Naruto westchnął ciężko, gdy stanął w końcu przed drzwiami do mieszkania Sakury. Ostatecznie nie posłuchał Sasuke, jak zwykle zresztą uważał inaczej, bo jeśli ten moment nie był dobry, później będzie tylko gorzej. Sakura zacznie go unikać, każdy zajmie się swoimi sprawami, a wokół nich będzie rósł coraz większy mur. To była jego przyjaciółka, najlepsza przyjaciółka i nie chciał jej stracić. Ta myśl nie dawała mu spokoju, więc uznał, że im szybciej to wyjaśni, tym lepiej. Musiał przeprosić, wytłumaczyć i... poprosić, żeby mu wybaczyła. Zdawał sobie sprawę, jak ważny był dla Sakury Sasuke. Wiązała z nim przyszłość.

Zapukał i odsunął się, jakby Sakura, gdy tylko otworzy drzwi, miała go uderzyć. Może właśnie tak zrobi? Wtedy będzie znaczyło, że wszystko zmierza w dobrym kierunku. Jeśli nie, to...

Stał już dłuższą chwilę, ale nikt mu nie odpowiadał. Postanowił zapukać drugi raz i gdy już podnosił pięść, drzwi uchyliły się.

– Naruto? – zapytała Sakura dziwnym głosem. – Co ty tutaj robisz?

Naruto przełknął ciężko i podrapał się po głowie. Sakura nie brzmiała jak ona. Miała słaby, trochę łamliwy głos. Chyba nie płakała? Z tą myślą poczuł się jeszcze gorzej.

– Sakura-chan! – powiedział i spróbował się zaśmiać, ale wcale mu to nie wyszło. – Przyszedłem... przyszedłem porozmawiać. To znaczy... no wiesz... – plątał się, bo nie wiedział, jak powinien ubrać to w słowa. – Mogę wejść? – spytał w końcu.

Sakura przez dłuższą chwilę patrzyła na niego, jakby nie docierały do niej słowa, w końcu jednak otworzyła szerzej drzwi i go wpuściła. Sama nie wiedziała, czy to dobry pomysł, nie była jeszcze gotowa, ale wiedziała, że Naruto nie odpuści. Więc może lepiej było mieć to już za sobą?

Czy była na niego zła? Była. Ale nie mogła z siebie wykrzesać odrobiny wściekłości, wyżyć się, bo jedyne, co czuła, to wielki żal. Jej najlepszy przyjaciel nie dość, że zabrał jej ukochanego mężczyznę, to jeszcze to przed nią ukrywał, pozwalając jej nadal się łudzić, że te starania mają sens.

Zaprosiła Naruto do kuchni, salon za bardzo jej się kojarzył z ich ostatnią wizytą. Ich… Dopiero teraz do niej dotarło, że już wcześniej tak o nich myślała. Wszystko robili razem. Treningi, nauka, spędzanie wolnego czasu. Teraz wiedziała już, jak spędzali ten czas.

– Herbaty? – zapytała cicho, zaciskając oczy, bo znów czuła łzy pod powiekami.

Kiedy zobaczyła Sasuke z Naruto w tej piwnicy, myślała, że serce jej pęknie. To, jak oni na siebie patrzyli, jak zachłannie się całowali, dotykali, a potem… Odwróciła się i nie czekając na odpowiedź wstawiła czajnik. Tylko jakiekolwiek zajęcie było w stanie odwrócić teraz jej myśli od tego, co widziała. Choć w tym wypadku chyba się nie sprawdziło. Cholera, dlaczego? No dlaczego? Marzyła o tym od tak dawna, próbowała zdobyć miłość Sasuke wszelakimi sposobami, a Naruto zdobył go tak po prostu. Jak to się w ogóle stało?

W końcu postawiła na stole dwa kubki z herbatą i zajęła miejsce po przeciwnej stronie. Naruto nie wiedział, czy to przypadek, czy zwyczajnie nie chciała siedzieć za blisko niego. Rozejrzał się po kuchni i dostrzegł otwartą butelkę wina, opróżnioną w jakiejś jednej trzeciej, a obok szklankę z czerwonym spodem na dnie. I o ile wcześniej czuł się źle, to teraz już po prostu podle.

– Sakura-chan… – zaczął. – Musiał coś w końcu powiedzieć. Ta niezręczna cisza była gorsza niż jakakolwiek kłótnia. – Ja chciałem… – zająknął się – przeprosić.

– Przeprosić? – Sakura spojrzała na niego takim wzrokiem, że miał ochotę uciec. – Przeprosić… – powtórzyła i pokręciła głową. Westchnęła, próbując pozbierać myśli.  – Jak długo to trwa?

– Sakura-chan… – Naruto nie bardzo wiedział, od czego zacząć. Nie przemyślał tego, jak zawsze robił wszystko spontanicznie. Może powinien posłuchać Sasuke? Mógłby zastanowić się, co dokładnie powinien powiedzieć. Ale to nie było w jego stylu, nawet gdyby coś wymyślił, w tej sytuacji i tak by zapomniał. – Od kilku miesięcy – wydusił w końcu.

Kilka miesięcy? Sakura poczuła, że ogarnia ja bezsilna złość. Nie wiedząc za bardzo, co robi, nie panując nad sobą, nad swoją siłą, zacisnęła ręce na blacie, przez co w jednej chwili połowa stołu rozpadła się na kawałki, a jej kubek z herbatą i talerz z ciastem spadły na podłogę.

Naruto od razu rzucił się do pomocy przy zbieraniu tego wszystkiego i to przywołało kolejne wspomnienia. Te z kuchni Sasuke, kiedy rozsypał się cukier, a ona, chcąc pomóc przy sprzątaniu, pocałowała go. Kilka miesięcy… Teraz dopiero zaczęła sobie przypominać różne sytuacje. Naruto już nie raz mówił, że się z kimś całował i sugerował, że uprawiał seks, ale myślała, że po prostu chciał się odgryźć Kibie. Poza tym te plastry na szyi, te golfy… Naruto odskoczył jak oparzony, gdy chciała mu odchylić golf i zobaczyć szyję. Jeżeli to naprawdę było... A potem… Jak mogła być tak głupia i nic nie zauważyć?! Razem zniknęli w pewnym momencie z Festiwalu Lata, a potem znalazła ich  obu w mieszkaniu Sasuke, od razu po egzaminie na jounina poszli niby na trening, tyle że potem… Sakura przypomniała sobie sytuację, gdy weszła do mieszkania Sasuke i zastała go wychodzącego spod prysznica. Wtedy usłyszała jakiś hałas z łazienki. Czy to możliwe, żeby… Nie, nie miała siły o tym myśleć. Tym bardziej, że przypominała sobie coraz więcej szczegółów. Jak choćby kamizelka Naruto u Sasuke…

Wyrzuciła do kosza na śmieci resztki rozbitego kubka. Swoją drogą jej ulubionego kubka, ale jakoś w tym momencie nie miało to dla niej znaczenia. Ciasto z podłogi ostatecznie też wylądowało w śmietniku. Może to i dobrze. Nie będzie jej przypominać o tym wszystkim.

Odetchnęła głęboko i odwróciła się do Naruto. Mimo że wolałaby już zostać sama, musiała o to zapytać.

– Ty od dawna...

Twarz Naruto stężała, spojrzał na nią dziwnie, ni to wystraszony, ni spanikowany.

– Sakura-chan, my... To znaczy, to było... Bo jak trafiłem do szpitala, ale ja myślałem, że to genjutsu i...

– Chcę wiedzieć, od kiedy coś czujesz do Sasuke! – krzyknęła. – Jak prosiłam cię, żebyś go odszukał i obiecałeś mi, że sprowadzisz go do wioski... Czy już wtedy...? – zapytała i zamilkła, bo głos znowu jej zadrżał.

Naruto przełknął ciężko. Czy już wtedy kochał Sasuke? Teraz miał wrażenie, że tak. Że w zasadzie od pierwszej misji, kiedy walczyli z Haku coś się zmieniło. Sasuke stał się dla niego przyjacielem. Może kimś więcej niż tylko przyjacielem? Chociaż przez większość czasu kłócili się i rywalizowali, już wtedy Naruto wiedział, że to nie była zwykła przyjaźń. Dzielili swoją samotność i ból, bardziej niż inni chcieli zdobyć siłę. Sakura nigdy ich nie rozumiała. Nigdy też nie mogłaby być z Sasuke tak blisko jak on.

– Jako jedyny nie chciałeś go zabić – ciągnęła, gdy Naruto nie odpowiedział. – Po tym, jak zdradził wioskę. Powiedziałam ci któregoś razu, że cię kocham, a ty... To mój osobisty cel, żeby sprowadzić Sasuke do wioski, tak wtedy odpowiedziałeś – przypomniała sobie. – Nawet nie chciałeś słyszeć o tym, żeby zginął… – Zacisnęła ręce w pięści i po prostu się rozpłakała.

– Sakura-chan. – Naruto spojrzał na nią niepewnie. Nienawidził, kiedy Sakura płakała, ale robiła to zwykle przez Sasuke, rzadko przez niego.

– Hinata wie? – Sakura po dłuższej chwili podniosła głowę.

– Hinata? – zdziwił się. – Ale...

– Och, Naruto! – Roześmiała się gorzko. – Hinata! Ta Hinata, której nie zauważałeś, tak jak Sasuke nie zauważał mnie! Ta Hinata, która jest tak nieśmiała, że wstydziła się do ciebie podejść i powiedzieć ci o swoich uczuciach! Ta Hinata, która tak samo jak ja czekała na chłopaka, który wolał uganiać się za swoim najlepszym przyjacielem, zamiast... – Zamilkła, bo zdała sobie sprawę, że powiedziała już za dużo. – Powiedz jej – szepnęła i przetarła twarz. – Lepiej niech dowie się od ciebie.

– Ale… – Naruto nadal nie wiedział, co powiedzieć. Jasne, zawsze lubił Hinatę. Tylko…

– Ona cię kocha, nie widzisz tego? – Sakura pokręciła głową zrezygnowana. – Czekała na ciebie tak samo, jak ja na Sasuke.

Niebieskie oczy Naruto rozszerzyły się ze zdumienia. Teraz dopiero, powoli, bo powoli, zaczęły docierać do niego pewne fakty. Hinata zawsze, odkąd byli dziećmi, była dla niego miła. Wspierała go przed egzaminem na chunina, a podczas jego trwania dała mu nawet maść na stłuczenia. Nigdy nie zachowywała się w stosunku do niego oschle, nawet, gdy wszyscy inni mieli go tylko i wyłącznie za lisiego demona. To ona go dopingowała, ona wspierała go na polu walki. Dlatego Naruto bardzo na niej zależało. Ale… Nie w taki sposób. Hinata była jedną z najlepszych osób jakich znal, ale nigdy nie myślał o niej w taki sposób. Nie wiedział, że ona…

Teraz, gdy przypominał sobie to wszystko, coraz więcej faktów docierało do jego świadomości.

Nigdy nie chciałby skrzywdzić żadnego ze swoich przyjaciół. Nigdy też nie pozwoliłby na to nikomu innemu. Ale jednak musiał zrobić to po raz drugi. Tylko jak? Nigdy nie rozmawiał z nikim na takie tematy. Jedyne, dość oszczędne wyznania, były między nim i Sasuke. Co miał powiedzieć Hinacie? I jak? 

Sakura patrzyła na Naruto, kręcąc głową w niedowierzaniu. Ale co się dziwić. Nigdy nie miał rodziny, nie wiedział, co znaczą takie uczucia. A teraz… Teraz najwyraźniej kochał Sasuke. Chciała być na niego zła, chciała mu to wszystko wygarnąć, nawet go uderzyć, ale… nie potrafiła. Zacisnęła ręce, znów czując łzy pod powiekami. Dlaczego, do cholery, nie była w stanie go znienawidzić? Tak byłoby dużo łatwiej. Wtedy mogłaby się na nim wyżyć, jakoś uzewnętrznić swoją złość. Ale nie mogła. To był Naruto. Jej najlepszy przyjaciel…

– Idź już – powiedziała cicho, nawet nie odwracając się w jego stronę.

– Sakura-chan… – Naruto chciał ją chwycić za rękę, ale zrezygnował, widząc unoszące się co rusz ramiona i słysząc urywany szloch. Ona chyba nie chciał go tutaj teraz. Spuścił głowę, czuł się naprawdę okropnie. – Sakura-chan, ja…

– Powiedziałam, żebyś już poszedł! – powiedziała, a jej głos zabrzmiał bardziej piskliwie.

Naruto nie miał innego wyjścia. Musiał wstać i wyjść z mieszkania.

Zamknął za sobą cicho drzwi i gdy tak stał na korytarzu, zastanawiając się, co powinien zrobić, usłyszał chrzęst zamka. Sakura zamknęła się na cztery spusty, co było już ostatecznym dowodem na to, że teraz naprawdę wolała być sama.

 ma.