SasuNaru Hiden - rozdział 43

Ten rozdział miał się pojawić w przyszłym tygodniu, ale mam tak podły nastrój w związku z pewnymi zdarzeniami, że chyba tylko to jest w stanie poprawić mi humor. Tym razem naprawdę liczę na Wasze komentarze.

Naruto, gdy tylko wrócił do wioski, musiał udać się do szpitala – gdzie Tsunade gruntownie go przebadała i zwyzywała za lekkomyślność, a potem do Kakashiego. Przewidywał, że czeka go poważna reprymenda, ale były sensei tym razem zaskoczył go spokojem. Zamiast poważnie upomnieć, zaczął nawet żartować i Naruto już zaczął mieć nadzieję, że nie poniesie żadnych konsekwencji, ale wtedy Kakashi w końcu powiedział mu o jego karze.

– CO?! NIBY CO MAM ZROBIĆ?! – wrzasnął, wytrzeszczając oczy i mając ochotę wyrwać sobie włosy z głowy. – Kakashi-sensei, nie możesz! To wbrew... wbrew... To nielegalne!

– Uwierz mi, Naruto, że wszystko jest jak najbardziej legalne – odparł mu spokojnie Kakashi. Miał wystarczająco czasu, żeby wszystko sobie dokładnie przemyśleć, więc – jak to mówili – zemsta okazała się naprawdę słodka. Lubił Naruto, uważał go za świetnego ninja, który nie tylko uratował ich wioskę, ale później jeszcze i świat, jednak... Wojna już się skończyła. Teraz Naruto był joninem, a on Hokage. Musiał go ukarać, żeby sprowadzić go na ziemię. A że akurat kupił sobie nowy dom, który wymagał remontu... Trochę pokorny dobrze zrobi Naruto.

– Jak możesz mi to robić, Kakashi-sensei?! – jęknął Naruto i opadł z powrotem na krzesło. – A co z moją reputacją, he?! Miałem się pilnować, żeby ludzie nie...

– I tak się pilnowałeś, że poszedłeś na misję bez mojej zgody. I omal na tej misji nie zginąłeś.

– No ale...

– Żadnych ale, Naruto! Już wystarczy. – Kakashi przerwał mu gwałtownie. – Jutro z samego rana staw się pod moim biurem. Przyślę kogoś, kto wytłumaczy ci ze szczegółami, co masz robić. Jak będziesz miał zajęcie, nie będziesz się nudził bez Sasuke. I sam demolował mi wioski.

– Świetnie! – warknął Naruto, wstając. – Jak ja będę Hokage, to...

– Co mówiłeś? – krzyknął za nim Kakashi, ale Naruto burknął tylko, że nic i wyszedł z gabinetu. Teraz naprawdę żałował, że nie było w wiosce Sasuke, bo ostry trening idealnie rozładowałby jego złość.

Kolejne trzy dni Naruto spędził na… malowaniu płotu i elewacji domu Kakashiego. Kiedy tamtego ranka dotarł na miejsce, dostał pędzel, dwa wiadra i został poinstruowany, że zielona farba jest do płotu, a kremowa do elewacji. I lepiej, żeby to zapamiętał. Cholerny Kakashi. Naruto nie miał pojęcia, ile już razy groził mu w myślach i wynajdywał coraz to dziwniejsze formy odegrania się, kiedy już sam zostanie Hokage. Ale najpierw musiał nim zostać. A póki co…

Wziął pędzel i umoczył w zielonej farbie. Bolała go już ręka od tego ciągłego, jednostajnego ruchu, a Kakashi stanowczo zabronił używania klonów. Inaczej, jak stwierdził, kara nie byłaby karą. Powiedział też, że jak się dowie, że korzysta z pomocy innych, to mu załatwi dodatkową robotę. Jakby ta nie była już wystarczająco upokarzająca, bo dom stał niedaleko dość ruchliwej drogi i co chwilę ktoś przystawał i otwierał usta ze zdumienia. Do cholery! Nie był malarzem tylko ninja, ale kiedy powiedział to wczoraj Kakashiemu, który wpadł sprawdzić postępy, ten zaczął się tylko śmiać. Uznał też, że nieźle mu idzie, ale nic dziwnego, skoro swoją karierę w tym zawodzie zaczął już jako dziecko, malując bohomazy po twarzach Hokage. Na żarty mu się zebrało! Naruto burknął coś pod nosem i przetarł czoło ręką, zostawiając tam tym samym zieloną smugę. Jedyne, co poprawiało mu humor, to wiadomość od Sasuke, którą dostał dziś rano. Napisał mu, że właśnie wyruszają w drogę powrotną i jak dobrze pójdzie, powinni dotrzeć pojutrze pod wieczór. W końcu!

*

Sasuke, mimo że tak naprawdę mógł wracać już dzień wcześniej, zatrzymała sprawa zwojów. Poprosił o to, aby mógł je ze sobą zabrać, jako że jedyny umiał je odczytać. Rada Starszych Wioski Piasku na początku stanowczo odmówiła, ale w końcu, po wielu rozmowach, także z udziałem Kakashiego na telekonferencji, stanęło na tym, że Suna zatrzymają tablice, a Konoha dostanie zwoje. Zarówno Gaara jak i pozostali wiedzieli, że bez Sasuke nie udałoby się im nic odczytać, więc poszli na kompromis. Nikt nie miał pewności, czy członek klanu Uchiha i jego techniki oczne nie będą im niezbędne w przyszłości, tym bardziej, że po tym znalezisku zamierzali gruntownie przeszukać okolicę.

Sasuke ani słowem nie wspomniał o technice, która była opisana na zwojach. W raporcie napisał, że dotyczyły one historii Kaguyi i jej synów: Hamury i Hagoromo – czyli Mędrca Sześciu Ścieżek. Oczywiście musiał wymyślić dobry argument, dlaczego zależy mu na tych zwojach, więc żeby zabrzmieć wiarygodnie, powiedział po prostu, że ma to dla niego i Naruto wartość historyczną, ponieważ osobiście spotkali Mędrca i każdy z nich był jakiś sposób reinkarnacją jego synów. Sasuke dobrze wiedział, co robi, używając argumentu „Naruto” w obecności Gaary. Wiedział, że jeżeli powie, że jemu też na tym zależy, ten w końcu się zgodzi i przekona resztę.

I się nie pomylił, dlatego też następnego dnia rano wyruszyli z Sakurą w drogę powrotną. Ze zwojami w plecaku.

*

Naruto już od godziny siedział na drzewie niedaleko bramy zachodniej. Wiedział, że Sasuke i Sakura będą zaraz wracać. Poza tym miał już dosyć malowania. To było tak nudne i monotonne, że chwilami szlag go trafiał, ale hamował się. Kakashiemu raczej nie spodobałby się widok jego domu potraktowanego Rasenganem. Albo kilkoma Rasenganami, bo jak już miał brać się za rozwalanie czegoś, to na serio. Naruto wszystko zawsze robił na serio. A teraz na serio zaczynał się niecierpliwić. Sasuke się spóźniał! A przynajmniej tak mu się wydawało, bo zbyt długo go nie widział. Nawet nie zauważył, że z tego wszystkiego zaczął kunaiem odłupywać korę drzewa. No gdzie ten drań?!

Sasuke, widząc, że zbliżają się do Konohy, uśmiechnął się lekko. Starał się narzucić szybkie tempo, ale rana w boku, mimo że już zasklepiona, przy gwałtowniejszych ruchach jeszcze dawała o sobie znać. Nie mówił o tym Sakurze, bo zaraz zaczęłaby się za bardzo interesować, a to przecież było nic. Po prostu jego organizm potrzebował trochę czasu, żeby się całkowicie z tym uporać. Zaciskał więc zęby i się nie odzywał, bo w przeciwnym razie zmusiłaby go do odpoczynku co kilka godzin, a on chciał po prostu wrócić do domu.

Widział już bramę wejściową Konohy, gdy nagle został zaatakowany. Jeden, potem drugi Shuriken śmignął mu przed twarzą, ale oba zdołał odbić. Był tak zaskoczony tym nagłym atakiem w miejscu, gdzie raczej żaden przeciwnik nie odważyłby się ujawnić, że dopiero po chwili dostrzegł i poczuł, jak ktoś skacze na niego z góry, powalając na ziemie.

– Mam cię! – Krzyknął Naruto i uśmiechnął się szeroko, siedząc na jego biodrach i opierając ręce po obu stronach głowy. Sasuke zauważył, że jego twarz była ubrudzona jakąś dziwną białą substancją. – Widzisz, mówiłem, że zawsze cię pokonam, bo… – Naruto zająknął się i nie dokończył, gdy zobaczył wzrok Sasuke. Śmiech zamarł mu w gardle, bo… To była chwila. Sekunda, w której poczuł, że jak nic na świecie chciałby teraz go złapać za te czarne kudły i pocałować. Tak cholernie za nim tęsknił…

– Naruto, ty idioto, on był ranny! Złaź z niego natychmiast, to nie jest wasz trening! – krzyknęła Sakura. Dobrze wiedziała, że Sasuke będzie odczuwał skutki tej rany jeszcze kilka dni. Znała się na tym, w końcu była jednym z najlepszych medycznych ninja. Sasuke nie miał chakry Kyuubiego, która by mu pomogła. Owszem, rana nie stanowiła już żadnego zagrożenia, ale przy silnym nacisku czy skurczu mięśni była fizycznie odczuwalna. Widziała to podczas ich podróży, ale wolała się nie odzywać.

– Jak to ranny? – Naruto spojrzał zaskoczony najpierw na Sasuke, później na Sakurę, a później znowu na Sasuke. Nie zszedł jednak z jego bioder, cały czas zaciskając pięści na jego podróżnym płaszczu.

– To nic takiego, mło...

– Zaatakowali nas jacyś najemnicy – wytłumaczyła Sakura, która w końcu brutalnie ściągnęła z niego Naruto. – Rana nie była poważna – dodała, gdy wyczuła na sobie wzrok Sasuke. – Ale masz na niego uważać, słyszysz?! Zwłaszcza, że jesteśmy zmęczeni po podróży! – Zdzieliła Naruto po głowie.

– No jasne, już dobrze! – jęknął Naruto i rozmasował sobie skroń.

Wyciągnął drugą rękę do Sasuke i pomógł mu wstać. Cały czas patrzył mu w oczy i czuł to dziwne uczucie łaskotania w żołądku. Miał wrażenie, jakby całe wieki go nie widział. Już chciał... Naprawdę żałował, że nie byli teraz sami.

– A ze mną to się już nie przywitasz! – burknęła Sakura, która poczuła się zignorowana, gdy Naruto nadal nie zwracał na nią uwagi. No tak, zaczęło się – pomyślała. Ci dwaj tylko się zobaczyli i już zapominali o całym świecie.

Naruto znowu się roześmiał.

– Ty już się ze mną przywitałaś, Sakura-chan! – parsknął i w ostatniej chwili uchylił się pod kolejnym ciosem. Miał naprawdę dobry humor.

– Zaraz tak się z tobą przywitam, że mnie popamiętasz! – krzyknęła Sakura, grożąc mu pięścią.

– Dobra, młotku – wtrącił się Sasuke. – Dość tej błazenady. Wracamy do wioski.

– Przyznaj się, że się za mną stęskniłeś, draniu! – rzucił wesoło Naruto, który zapobiegawczo stanął jak najdalej od Sakury, zostawiając Sasuke w środku. Przyjaciel posłużył mu za barierę przed jej wściekłymi pięściami, bo w końcu Sakura nie ośmieliłaby się go uderzyć.

– Za tobą, młotku? – Sasuke prychnął. – Za takim rozwrzeszczanym idiotą jak ty? – kpił dalej. – Chyba żartujesz!

– Coś ty powiedział, draniu?! – wrzasnął Naruto i już chciał skoczyć do Sasuke, kiedy zobaczył na jego ustach uśmiech. A zaraz potem Sakura wychyliła się i spojrzała na niego tak groźnie, że uznał, że tylko burknie:

– Nie myśl sobie, że ja za tobą tęskniłem draniu. Za takim... takim... Zarozumiałym, wywyższającym się bubkiem.

– Bubkiem? – podłapał Sasuke i prawie się roześmiał. Zrobiłby to, gdyby obok nich nie szła Sakura.

– A żebyś wiedział, bubkiem! Buc z siebie i tyle, o! – warknął Naruto i założył ręce na piersi.

– Naruto, ledwo przyszłyśmy... – zaczęła Sakura, coraz bardziej poirytowana. Naprawdę sądziła, że ta misja jej pomoże w zdobyciu uwagi Sasuke, a teraz było chyba jeszcze gorzej, niż kiedy wyruszali.

– No dobra, dobra, Sakura-chan, ja już się nic nie odzywam! – rzucił Naruto. – Co tam tak długo robiliście, co? Jak w ogóle, draniu, zostałeś ranny? Widzisz, gdybym ja tam był, na pewno by do tego nie doszło. Ruszyć się beze mnie nie możesz. Rany, no naprawdę! Mam nadzieję, że daliście radę odczytać beze mnie te tablice? – paplał bez przerwy  Naruto, ciesząc się, że w końcu wrócili. Nawet nie przeszkadzało mu to, że Sasuke dogryzał mu bardziej niż zwykle, a Sakura była bardziej niż zwykle wściekła. Zaraz, ale... dlaczego? Coś się stało? Spojrzał na nich podejrzliwie.

– Dobra, przestańcie już gadać i chodźcie. Marzę o gorącej kąpieli. – Sakura w końcu machnęła na nich ręką. Przecież Naruto to Naruto, nie był dla niej konkurencją i nie musiała się martwić. A niech się nawet razem uchleją wieczorem, skoro tak bardzo nie mogą żyć bez siebie – pomyślała i westchnęła ze zrezygnowaniem. No cóż, na to nic nie poradzi.

Kiedy byli już za bramami wioski, Sakura pożegnała się i poszła do siebie. Naruto uznał, że musi porozmawiać z Sasuke. Co to, do cholery, znaczyło, że był ranny? Dlaczego on nic o tym nie wiedział?! Wciągnął go do pobliskiego parku i tylko przez fakt, że był wieczór i wokół kręciło się wiele zakochanych par, nie pchnął go na drzewo. No co za drań! Zostawić go tylko na kilka dni i już robi sobie krzywdę!

– Co to miało być? O czym mówiła Sakura?! – Naruto wygiął usta. Już tak dawno się nie rozdzielali, że ten ostatni okres, najpierw egzamin na jounina, potem ta misja, wydawał się być strasznie długi. – Pokaż to – zmarszczył brwi. Cholera, wiedział, no wiedział, że jak tylko opuści Wioskę Piasku, stanie się coś złego. Jutro wygarnie to Kakashiemu. Nie dość, że go odesłał, to jeszcze za karę kazał remontować swój prywatny dom!

– Nic mi nie jest – westchnął Sasuke, ale widząc wzrok Naruto, przesunął się za jedno z większych drzew i podciągnął nieco bluzę. – Widzisz? To nic.

Naruto podniósł rękę i przesunął palcami po cienkiej bliźnie tuż nad paskiem spodni. Już miał zabrać rękę, gdy poczuł, jak Sasuke drgnął. Przesunął jeszcze raz i usłyszał ciche, ledwie słyszalne westchnięcie. Podniósł głowę i spojrzał w jego oczy. Cholera, nie miał śmiałości sprawdzić w miejscu publicznym, ale on chyba był… Naruto przełknął ciężko. Tak długo na siebie czekali, że obaj przypominali w tym momencie chodzące bomby.

– Sasuke…

– Naruto… Musze iść zdać… – Sasuke westchnął po raz kolejny, gdy Naruto położył rękę na jego zranionym boku – raport.

– Jasne. Poczekam na ciebie. – Naruto odchylił lekko głowę i Sasuke znów dostrzegł te ślady na jego twarzy.

– Co to jest? – zapytał. – Przesunął kciukiem po jednym z nich. Wyglądały jak zaschnięta… A niech to! Za wszelką cenę starał się wyrzucić z głowy to, z czym mu się w tym momencie te ślady skojarzyły.

– Farba.

– Farba? Postanowiłeś zostać artystą? – spytał, choć nie wyszło tak sarkastycznie jak zamierzał. Za długo czekał. Za długo! Nie, naprawdę, dosyć! – Idziemy do mnie! – zarządził.

– A raport?

– Chrzanić raport.

Naruto uśmiechnął się lekko. On też już nie mógł się doczekać. Nie zamierzał Sasuke odwodzić od tego pomysłu.

Już bez zbędnych komentarzy wybiegli z parku. Narzucili sobie takie tempo, że przemknęli po wiosce jak cienie i już po kilku minutach byli pod mieszkaniem Sasuke.

– Cholera, no gdzie są te... – Nie dokończył, kiedy Naruto przyparł go do drzwi i pocałował. Nie mógł już wytrzymać. Sasuke odpowiedział gorliwie na pocałunek, zapominając o kluczach. Tak! Brakowało mu tego przez te cholernych dni, kiedy Naruto opuścił Sunę. Nawet dłużej, bo dopiero przed misją...  – Zwariowałeś? – sapnął, gdy Naruto zaczął dobierać mu się do spodni.

– Hm? – Naruto spojrzał na niego tak, jakby nie do końca kontaktował. – Gdzie masz te cholerne klucze? – zapytał w końcu i pozwolił Sasuke je znaleźć.

Zdążyli tylko zamknąć za sobą drzwi, kiedy się na siebie rzucili. Jeden pchnął drugiego na ścianę i znowu dobrali się do siebie, na oślep zaczynając się rozbierać. Nie mieli zamiaru dłużej czekać! Naruto chyba jeszcze nigdy nie był tak podniecony, miał wrażenie, jakby samym podnieceniem był w stanie aktywować chakrę Kuramy. Ciepło ciała Sasuke było wręcz obezwładniające. Dotykał go zachłannie, przejeżdżając dłońmi po jego ramionach i torsie, badając twarde mięśnie brzucha i zahaczając o pasek spodni, którym zaraz się zajął. Sasuke trzymał go za głowę i całował tak, że co chwilę tracili oddech. Czuli w ustach krew, bo ciągle się gryźli. Obaj wiedzieli, że tym razem nie uda im się być delikatnymi. Byli za bardzo podnieceni, żeby na cokolwiek uważać. Właśnie dlatego już kilka razy o mało się nie potknęli, teraz uderzyli o stół i Sasuke pod wpływem ciężaru ciała Naruto, przewrócił się na blat.

Naruto skorzystał z okazji i złapał go za nadgarstki, blokując jego ruchy. Zaczął go całować po szyi i torsie, znowu robiąc mu malinki, ale zapach Sasuke... Krew krążyła mu w żyłach jeszcze mocniej, kiedy w końcu mógł go mieć w ramionach. Smak jego skóry, przyspieszony oddech i wypukłość w spodniach, którą już wyraźnie wyczuwał. Pocałował zamek jego spodni i przeszedł go dreszcz, kiedy usłyszał niekontrolowany jęk. Spojrzał do góry i dostrzegł na zwykle bladej twarzy rumieniec. Oczy Sasuke błyszczały, a usta były czerwone i nabrzmiałe od pocałunku.

Zaczął szybko, nerwowo rozpinać mu spodnie. Chyba zbyt szybko i zbyt nerwowo, bo zamek się zaciął. Cholera – mruknął i pociągnął mocniej, rozdzierając materiał. No trudno, Sasuke zarobił trochę na misji, kupi sobie nowe. Zresztą, spodnie to był teraz ich najmniejszy problem. Naruto ściągnął z niego bieliznę i… aż się zachłysnął. Sasuke był tak podniecony, że Naruto miał wrażenie, że dojdzie, gdy tylko go dotknie. Przełknął ciężko i zbliżył się ustami, liżąc lekko główkę penisa.

Sasuke sapnął.

– Masz zamiar się ze mną bawić? Bo jak tak, to zaraz ty wylądujesz na tym stole, a wtedy na pewno nie będę się z tobą patyczkował.

– Ale ty jesteś niecierpliwy – uśmiechnął się szeroko Naruto, ale już po chwili spodnie i bielizna Sasuke wylądowały na podłodze, a głowa Naruto znalazła się między jego nogami. Jedną ręką rozsunął mu szerzej uda, a drugą chwycił jego penisa, którego po chwili wziął całego do ust.

Sasuke aż drgnął, gdy ten tylko poruszył głową.

– Ja pierdolę – sapnął, chwytając Naruto za włosy i wypychając lekko biodra. Nie miał pojęcia, czy to przez to, że mieli taką przerwę, czy co, ale czuł że naprawdę zaraz odleci. To było tak cholernie przyjemne jak chyba jeszcze nigdy. – Nie waż się przerwać! – Wygiął się lekko w łuk, przyciskając głowę Naruto jeszcze bliżej i nie pozwolił mu się cofnąć nawet, kiedy poczuł, że ten się szarpie.

– …sisz… ie… – usłyszał.

– Co? – wysapał, czując, że zaraz dojdzie.

Naruto niemal siłą oderwał się od niego akurat w momencie, gdy już przymknął oczy i czuł nadchodzący orgazm. Twarz miał całą czerwoną i zachłannie łapał oddech.

– Mówiłem, że mnie udusisz!

– Naruto, nie drażnij mnie, dokończ… – Sasuke uniósł się na łokciach patrząc na niego rozgorączkowanym wzrokiem. Dobra, może go trochę poniosło, ale był już tak blisko. – Naruto… – warknął ostrzegawczo, widząc jak ten rozpina rozporek swoich spodni. – Gdzie ty idziesz?! – zawołał za nim, kiedy przeszedł do salonu.

– Czekaj – rzucił Naruto i zabrał żel, który leżał na stoliku. Uśmiechnął się lekko.

Sasuke już miał się podnosić ze stołu, ale nie zdążył tego zrobić, bo Naruto znowu go na niego pchnął. Zrzucił z siebie spodnie i bieliznę, bo było mu już tak ciasno, że myślał, że nie wytrzyma.

– Chyba żartujesz – warknął Sasuke i drgnął, gdy poczuł krem między pośladkami. Naruto złapał jego kolano i podciągnął, żeby mieć do wygodniejszy dostęp.

– W takiej sytuacji nie mam nawet zamiaru żartować, draniu – mruknął głosem bardziej zachrypniętym niż zwykle. Cholera, ile on czasu na to czekał! Nie wiedział, czy długo wytrzyma, ale Sasuke też był już na skraju. Dzisiaj pewnie na jednym razie się nie skończy.

Sasuke, nawet mimo że czuł, że zaraz coś go rozsadzi od środka, to nie potrafił odpuścić. Taka już była jego natura. To on chciał wziąć Naruto. Przez cały pobyt w Wiosce Piasku o tym myślał, więc teraz nie miał zamiaru się poddać. Chwycił jego rękę i podniósł się do siadu, zabierając mu żel. Jeżeli temu młotkowi się wydawało, że podda się bez walki, to się grubo mylił!

– Sasuke! – Zniecierpliwiony Naruto zmarszczył brwi, popychając go z powrotem na stół. No co za uparty osioł. – Słuchaj… – Pochylił się nad nim i coś mu szepnął do ucha. Po chwili zauważył, jak na twarzy Sasuke pojawia się zaskoczenie, które za moment zostaje zastąpione triumfalnym uśmiechem.

– Ale daję słowo, że jak się z tego nie wywiążesz, to tak cię załatwię, że przez tydzień nie usiądziesz na tyłku.

Naruto burknął coś tylko pod nosem i łapiąc rękami uda Sasuke, który już nie protestował, wszedł w niego, czując, jak przechodzi go dreszcz przyjemności. Nareszcie! W końcu! Odchylił głowę i policzył w myślach do dziesięciu, a potem zaczął się poruszać.

Naruto, choć po prostu uwielbiał seks z Sasuke, nigdy nie pozwolił mu się wziąć od tyłu. Kurama, który czasami trochę pokpiwał z ich „związku”, powiedział mu, że w taki sposób kopulują zwierzątka. Dominujący samiec bierze samicę, która w tym momencie jest zupełnie uległa i bezbronna. A Naruto, cokolwiek by o nim nie mówić, nigdy nie był ani uległy, ani bezbronny. Dlatego za każdym razem, gdy Sasuke próbował odwrócić go do siebie tyłem, wyrywał się i powracał do poprzedniej pozycji. Co jak co, ale ten drań nie będzie miał nad nim pełnej kontroli. Myślał tak przez cały czas, aż do dziś, kiedy zupełnie chyba tracąc rozum, obiecał, że zrobią to właśnie w taki sposób. Nie myślał wtedy głowa, tylko penisem. Ale trudno. Stało się. Zerknął na Sasuke. Nadal leżał na stole, trzymając nad głową skrzyżowane ramiona i dochodząc do siebie. Ślady spermy na jego brzuchy zaczynały powoli zasychać.

Sasuke nie zamierzał tego przyznawać, ale Naruto naprawdę był coraz lepszy i to, co przed chwilą z nim robił, było tak dobre i podniecające, ze kiedy skończyli, obaj nie byli w stanie wydusić słowa. Oddychali tylko ciężko, łapiąc zachłannie powietrze. Ale kiedy Sasuke pomyślał sobie, co zrobi za chwilę… Nie miał pojęcia, dlaczego tak mu na tym zależało. Może dlatego, że Naruto tak się wzbraniał i za każdym razem mówił kategoryczne „nie”? W końcu to, czego nie można mieć, smakuje najlepiej.

– To co, Naruto? Teraz moja kolej…