SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 99

Wszystkiego najlepszego w nowym roku i miłego czytania:)

*

Kiba, który wracał z dzielnicy Hyuuga, wyglądał, jakby wygrał milion na loterii. Czy też dwa miliony. Albo nawet dziesięć!

– Shino! – krzyknął, gdy zobaczył swojego przyjaciela z drużyny. – Udało się!

Podbiegł do niego, chwycił rękawy jego luźnej kurtki i zaczął się z nim kręcić w kółko, zupełnie nie przejmując się ludźmi dookoła.

– Kiba, zaczynam się o ciebie martwić – wysapał Shino, gdy w końcu udało mu się przerwać ten dziwny taniec. – Co się udało? Wygrałeś w końcu jakiś zakład?

– Wygrałem znacznie więcej. – Kiba uśmiechnął się chyba najszerzej jak potrafił. – Hinata umówiła się ze mną na randkę! – wrzasnął tak, że zwrócił na siebie wzrok wszystkich w okolicy.

– Gratuluję. Pretendent do tytułu Hokage, zamiast tego, który nim w przyszłości zostanie, to też opcja – powiedział Shino, który od dawna patrzył na te podchody. Dobrze, że Hinata w końcu, po tylu latach, odpuściła sobie Naruto.

– Twoje uwagi są beznadziejne – burknął Kiba, jednak po chwili znów się uśmiechnął, bo dzisiaj ze względu na to, co osiągnął, to był dzień do uśmiechania się.

– Moje uwagi są beznadziejne?

Shino zmarszczył brwi w zastanowieniu. To może dlatego zawsze pozostawał w cieniu? Dlatego był niemal niezauważalny? Dziwne, wydawało mu się, że zwykle jego riposty były celne. Na przykład wtedy, gdy powiedział Kibie, że jego oświadczenie o chęci zostania Hokage nijak ma się do „wejścia smoka” Sasuke, który dosłownie kilka minut wcześniej ogłosił to samo.

– Wiesz, potrafisz skutecznie wbić szpilę człowiekowi – wyjaśnił Kiba. –  Ale mi dzisiaj i tak nic nie popsuje humoru. Nawet ty.

– Nawet ja? To ja liczę się mniej niż inni?

– Oj, przestań. Po prostu jestem szczęśliwy, rozumiesz? – Kiba przewrócił oczami.

Shino definitywnie miał jakiś kompleks. Powinien sobie w końcu kogoś znaleźć. Fakt, te robaki nie były zbyt zachęcające, ale przecież klan Aburame też się jakoś rozmnażał. I na pewno nie przez pączkowanie. Choć nie, Shino był gejem,  więc w jego przypadku żadne rozmnażanie nie wchodziło w grę.

– A więc Hinata w końcu się z tobą umówiła – usłyszeli głos i odwrócili głowy.

To była Hanabi, która właśnie do nich podeszła. Uśmiechnęła się, bo lubiła ich dwójkę. W końcu razem z jej siostra stanowili drużynę i czasami u nich bywali. Kiba to ostatnio nawet bardzo często, z wiadomego powodu. Niestety, mimo tego jak bardzo się starał, Hinata ciągle mu odmawiała, ciągle żyjąc marzeniami o Naruto. Czyżby w końcu nastąpił ten przełomowy dzień?

– A co, powiedziała ci? – Podekscytowany Kiba tak ścisnął ręką sierść na głowie Akamaru, że ten aż zapiszczał. 

– Nie, ale krzyczysz tak, że pół Konohy zapewne już wie. – wyjaśniła, nieco rozbawiona jego miną. Po chwili jednak zmarszczyła brwi. – Nie dostałeś szalika?

– Jakiego szalika? – Kiba spojrzał na nią zdziwiony. – Jest czerwiec, po co mi szalik?

Hanabi pokręciła głową, trochę zawiedziona. Hinata kilka lat temu zrobiła szalik dla Naruto. Długi, z puszystej, czerwonej włóczki. Hanabi często ją obserwowała, gdy robiła go na drutach, bo wtedy cały czas się uśmiechała. Była najwyraźniej szczęśliwa, marząc o wspólnej przyszłości z Naruto. Nigdy jednak go mu nie dała. Wcześniej, bo nie miała odwagi, potem, bo wszyscy dowiedzieli się o jego związku z Sasuke. Kilka razy już o tym rozmawiały i Hinata obiecała jej, że w końcu da sobie spokój i kiedyś podaruje ten szalik komuś innemu. Komuś w kim się zakocha. Szkoda, że to ciągle nie było to. Może małymi kroczkami wreszcie do tego dojdzie. Kibie naprawdę na niej zależało i na pewno zadbałby o nią.

– Nic takiego. – Hanabi uśmiechnęła się pokrzepiająco. – Masz rację, po co komu szalik, gdy za kilka dni pierwszy dzień lata.

– Właśnie!

Kiba nadal nie wiedział, o co chodzi z tym szalikiem, ale to stało się nieważne, bo w tym momencie coś sobie uświadomił i aż zaświeciły mu się oczy. Święto Lata. Wiedział, że Hinata od trzech lat nie zrobiła dla nikogo lampionu. Albo nawet jeśli zrobiła, to nikomu go nie wręczyła. Może tym razem to on dostanie zrobiony taki specjalnie dla niego? Musi dzisiaj zrobić na niej wrażenie. Jakoś ładnie się ubrać, uczesać.

– Muszę już iść, w końcu mam dzisiaj randkę! – powiedział i po chwili już go nie było.

– Zapomniał o Akamaru? – zauważyła po chwili ze zdziwieniem Hanabi.

– Dobrze by było, żeby dzisiaj z tego wszystkiego nie zapomniał głowy – stwierdził Shino. – A o psa się nie martw. Sam wróci do domu.

*

– To o czym rozmawiacie? – zapytał znów Naruto, gdy żaden się nie odezwał.

– Naruto, możesz przynieść deser z lodówki? – poprosił Iruka, który bardzo chciał dokończyć rozmowę i usłyszeć odpowiedź Sasuke na wcześniej zadane pytanie.

Naruto uniósł brwi w zdziwieniu, bo w końcu jakby nie było przyszedł tu jako gość, ale w końcu poszedł do kuchni.

– No więc? – Iruka spojrzał na Sasuke. – Czy fakt, że  Naruto będzie Hokage, a ty jego podwładnym, nie wpłynie na wasze relacje?

– Od zawsze o tym krzyczał, więc to nic nowego.

– Owszem, ale mówienie o swoich celach czy marzeniach to jedno, a fakt dokonany to drugie. Na wojnie przecież ogłosiłeś, że też chcesz zostać Hokage.

Sasuke chwilę zastanawiał się, co odpowiedzieć, ale w końcu wzruszył ramionami.

– Zmieniłem zdanie – powiedział, jak zwykle lakonicznie.

Iruka westchnął. Czy z tym chłopakiem było można normalnie porozmawiać? Owszem, nie oczekiwał z jego strony wylewności, ale naprawdę, te rzucane na odczepnego zdania potrafiły człowieka zniechęcić. Jednak nie. Tym razem nie odpuści. Musiał wiedzieć.

– A co, jeżeli Naruto wyda ci jako Hokage polecenie, którego nie będziesz chciał wykonać?

Naruto, wracając z małym torcikiem w rękach, usłyszał ostatnie zdanie i zatrzymał się w korytarzu, tuż za drzwiami. Był ciekawy odpowiedzi, bo przecież nigdy na ten temat nie rozmawiali.

– Mam sposoby, żeby wyperswadować mu z głowy głupie pomysły.

– No właśnie o tym mówię – powiedział Iruka, nadal nad wyraz spokojnym tonem. – Naruto jako Hokage będzie należał się szacunek. Ty nawet Kakashiego, który był przecież twoim mistrzem, potrafisz doprowadzić do białej gorączki. Tylko że w jego przypadku praca to jedno, dom drugie. W waszym nie, bo twój przełożony będzie jednocześnie twoim mężem.

Sasuke zastanowił się. Fakt, moment, w którym Naruto zostanie Hokage, na pewno dużo zmieni w ich życiu. Prawdopodobnie będzie trudniej, ale dlatego, że ta praca może go za bardzo pochłonąć. Już mieli próbkę tego, gdy Naruto siedział w biurze nad stertą papierów i nie miał dla niego czasu. Ale czy poza tym będzie mu to przeszkadzało? Cóż, jeżeli Naruto będzie się za bardzo rządził, on zawsze może to sobie odbić w sypialni.

– Sasuke, ja po prostu chcę, żeby Naruto wreszcie był w życiu szczęśliwy – powiedział po chwili milczenia Iruka. – On od zawsze walczył o akceptację i szacunek innych. Sam swego czasu, gdy był dzieckiem, tak jak wszyscy inni traktowałem go jak lisiego demona, ale w końcu zrozumiałem, jak wielki błąd popełniłem. Naruto jest bardzo wartościową osobą i to nie dlatego, że stał się potężny i uratował świat, ale przez jego złote serce i wiarę w innych.

Naruto, słuchając słów Iruki, poczuł pewną nostalgię. To prawda, jego dzieciństwo było koszmarem. W domu zawsze był sam, a kiedy wychodził na dwór się pobawić, wszyscy nagle musieli wracać do domu. Nikt z nim nie rozmawiał, nie grał z nim w piłkę, nie zapraszał na urodziny. To dlatego tak desperacko starał się zwrócić na siebie uwagę, malując jakieś bohomazy na twarzach Hokage. Jednak najpierw Iruka stał się mu bliski, potem zdobył przyjaciół, aż w końcu zdobył też ten upragniony szacunek mieszkańców. Już jakiś czas temu obiecał sobie, że gdy w końcu zostanie Hokage i jakieś dziecko pomaże farbą jego twarz wykutą w skale, po prostu z nim porozmawia i postara się dowiedzieć, dlaczego to zrobiło. Na pewno nie zostawi tego dzieciaka samemu sobie, bo może nie mieć w sobie tyle determinacji co on, żeby samemu walczyć o akceptację.

– Nigdy nie zostawię Naruto – odezwał się po chwili milczenia Sasuke.

To gadanie, mimo iż było irytujące, w nim też, jak na złość, przywróciło wspomnienia o dzieciństwie. O tym, że gdy prawie codziennie o zachodzie słońca siedział na pomoście, Naruto zawsze zatrzymywał się niedaleko i na niego patrzył, myśląc, że tego nie widzi. Czy gdyby wtedy porozmawiali, a nie odwracali od siebie wzrok, ich życie byłoby inne? Na pewno. Ale może musiało stać się dokładnie wszystko to, co się stało, żeby doszli do takiego momentu? Inaczej pewnie skończyliby w małżeństwach z kobietami, mając dzieci, ale ciągle byłoby to uczucie, że czegoś im brakuje.

– A odpowiadając na pytanie. To młotek i zawsze będę mu wybijał z głowy wszystkie głupie pomysły. Ale jednocześnie uważam, że przez tę swoją cholerną umiejętność wpływania na ludzi może zostać najlepszym Hokage w dziejach. I zawsze, bez względu na wszystko, będzie miał moje wsparcie.

Naruto na te słowa uśmiechnął się i oparł głowę o drzwi. To, co powiedział Sasuke było takie kochane. Może nie dla innych, ale on zrozumiał. W końcu ten drań zawsze wszystko musiał poowijać – i to tak dokładnie, żeby nie zostało ani kawałeczka nieowiniętego miejsca – w złośliwe słowa. Ale jednak to był jego drań i takiego go kochał.

– Sasuke. – Iruka zastanawiał się przez chwilę, jak wyrazić to, co chce powiedzieć. – Wiesz, jaki Naruto jest emocjonalny w swoich wypowiedziach. Słuchając twoich wystąpień na zebraniach Rady, byłem pod wrażeniem, jak sobie ze wszystkim poradziłeś. No może poza tym obrażaniem innych. Wiem, że Naruto potrafi wpływać na ludzi, ale jako Hokage będzie musiał mieć trochę ogłady. Przydałaby mu się pomoc.

Sasuke uniósł brwi.

– To młotek. On i ogłada pasują do siebie jak pięść do nosa. Zresztą tu nic nie pomoże, bo on i tak zawsze zrobi wszystko po swojemu.

– Przestań go tak przezywać. – Iruka pokręcił głową. – Jak za kilka lat zostanie Hokage, też go będziesz tak do niego mówił?

Sasuke udał przez chwilę, że się zastanawia.

– Tak.

Iruka przewrócił oczami. Co oni mieli z tymi przezwiskami? Młotek, drań…Raczej nie będzie to dobrze wyglądało, gdy na spotkaniach Rady lub, co gorsza, na którymś Szczycie Pięciu Kage nadal będą tak się do siebie odnosić. Bo miał świadomość, że o ile to Shikamaru zostanie głównym doradcą Naruto, to Sasuke też na pewno będzie miał co nieco do powiedzenia.

– A co z waszym ślubem? Myśleliście już nad tym, jak go zorganizować? Na pewno zjedzie się sporo osób i trzeba by było…

– Co? Nie ma mowy. – Sasuke zmarszczył brwi. – Z tego, co wiem, wystarczy podpisać dokumenty.

– Ale jak to? Przecież tak nie można, nie zgadzam się! – zaproponował Iruka. – Naruto na pewno…

– To jak, jemy ten deser? – Naruto uznał, że trzeba zainterweniować, zanim się pokłócą, dlatego wszedł do pokoju.

Na ten temat też jeszcze nie rozmawiali, ale po tym, co powiedział kiedyś Sasuke, Naruto wywnioskował, że chciałby zrobić to zgodnie z tradycją jego klanu. A do tego wystarczyła ich dwójka. Nie zamierzał się o to spierać, bo już sam fakt, że Sasuke zgodził się na ślub, był wystarczający. Potem ewentualnie zrobią jakieś małe przyjęcie dla najbliższych przyjaciół.

– Naruto, czy ty zlizałeś z kawałka tortu krem? – Iruka spojrzał to na ciasto, na którym brakowało kilka kremowych różyczek, to na jego ubrudzone kremem kąciki warg.

– Nie… To znaczy spróbowałem tylko. – Naruto uśmiechnął się, nieco zakłopotany i widząc wzrok Iruki, postawił tort na stole. – I nie zlizałem, tylko wziąłem trochę palcem.

Iruka westchnął. Naruto naprawdę będzie musiał nabyć trochę ogłady. Jego niektóre zachowania naprawdę nie przystawały Hokage. Fakt, Kakashi też nie był pod tym względem idealny, bo ciągle czytał te swoje książeczki i prywatnie miał go czasem ochotę udusić za niektóre odzywki, ale przynajmniej publicznie potrafił się zachować. Naruto zdecydowanie potrzeba będzie kilku lekcji.

Spojrzał na dwójkę swoich byłych uczniów, ale uznał, że jednak ten temat jest jeszcze tak odległy, że pomyśli o tym później. Szybciej dojdzie do ich ślubu, który nie może wyglądać tak, że po prostu podpiszą dokumenty. Będzie musiał porozmawiać z ich przyjaciółmi i na pewno razem coś wymyślą.

*

– Już nie mogę się doczekać, kiedy przyjdą na świat – powiedział Gaara, patrząc na Sakurę, która chwilę wcześniej otworzyła oczy i uniosła głowę ze złożonego swetra, który posłużył za poduszkę.

Jechali już kilka godzin i niedługo mieli dotrzeć do Konohy, ale póki co niewiele rozmawiali. Zasnęła, a on nie chciał jej budzić. Po prostu przyglądał się jej. To był ważny, ale też trochę stresujący dzień. Zapewne spotkają Hideakiego, w końcu nadal tam mieszkał, i to może być niezręczne. No i druga, dużo ważniejsza sprawa. Sakura musiała w końcu dogadać się jakoś z Naruto. Dla nich obojga był najlepszym przyjacielem, dlatego wierzył, że tak się stanie.

– Wiesz, że kiedy się urodzą, czekają cię nieprzespane noce?

– Kiedyś, gdy miałem w sobie Shukaku, w ogóle nie spałem, więc to nie jest akurat nic nowego – stwierdził Gaara.

Sakura uśmiechnęła się lekko i zerknęła za okno. Krajobraz już dawno zmienił się z pustynnego, a potem skalistego na lesisty, co znaczyło, że są już blisko Konohy. Znów poczuła pewne zaniepokojenie. Na pewno zjawią wszyscy znajomi i będą zadawać mnóstwo pytań. Z jednej strony miała świadomość, że nie powinna się stresować, bo przecież wiedzą już o wszystkim i przyjęli to dobrze, z drugiej jednak jej widok z Gaarą może spowodować falę plotek wśród innych mieszkańców Konohy. No i jeszcze rozmowa Naruto...

– Co jest, dlaczego się zatrzymaliśmy? – zapytała, gdy widoki za oknem przestały się zmieniać.

– Nie wiem – Gaara zmarszczył brwi i wstał z siedzenia. – Pójdę na przód pociągu, zapytam – powiedział.

Nie zdążył zrobić jednak kilku kroków, gdy usłyszeli potężny huk, a pociągiem tak zatrząsało, że gdyby nie szybka reakcja i osłona z piasku, wpadłby na szybę.

Po chwili kilku Anbu wtargnęło do środka. Hokage już wczoraj wydał im rozkaz zatrzymania pociągu przed granicami Konohy, ponieważ istniało ryzyko zamachu. I miał rację, jednak, o dziwo, wybuch nastąpił niedaleko stąd. Na szczęście nie zrobił wielu szkód. Chyba…

– Sakura, nic ci nie jest? – Gaara, który ją też instynktownie próbował ochronić piaskiem, od razu do niej podbiegł. – Sakura?!