Naruto,
stojąc przed salą obrad w Siedzibie Głównej Konohy, splatał nerwowo palce.
Stresował się jak cholera, bo tu chodziło o bardzo ważną sprawę. Wiedział, że
gdy tylko otworzy drzwi, wejdzie w paszczę lwa. Będzie chyba nawet gorzej, niż
przy pierwszym spotkaniu z Kuramą, którego wtedy nazywał jeszcze głupim lisem…
Wtedy zobaczył jego białe zębiska, a zaraz zobaczy długi drewniany stół i
kilkanaście krzeseł wokół niego, na których będą siedzieć najważniejsze osoby w
Konoha. Kakashi, Tsunade i cała Rada, która miała wpływ na każdą decyzję. Odkąd
Kakashi zmienił skład, już nie nazywano tego Radą Starszych, ale nadal kilku
konserwatywnych osób tu zasiadało. Dla utrzymania równowagi.
Równowagi…
Naruto miał wrażenie, że on sam zaraz straci równowagę, jeżeli nadal będzie
stał.
Cofnął
się i usiadł na jednej z ławek w korytarzu. Cholera, dlaczego tak bardzo się
denerwował? Jasne, to miało być jego pierwsze oficjalne wystąpienie przed tymi
ludźmi, ale przecież nie raz już tu był i miał wśród nich kilka sprzyjających
mu osób. Jak choćby Shikamaru, który razem z nim ustalał, co powinien
powiedzieć. Naruto zapisał to sobie nawet na kartkach, punkt po punkcie, żeby o
niczym nie zapomnieć.
Gdyby
chodziło o walkę, nie miałby z tym najmniejszego problemu, ale tu musiał
poruszyć dość kontrowersyjny, przynajmniej dla niektórych, temat. Czuł, że po
prostu musi to zrobić, ale jednocześnie bał się, że odrzucą jego postulaty i
tym samym zaprzepaści szansę. W końcu w Konoha zawsze bardzo ważna była
tradycja i ustalone dawno temu zasady. To zaczynało się trochę zmieniać, ale
czy aż tak?
Naruto
zawsze dużo gadał, przekonał do zmiany wielu dawnych przeciwników, ale to zwykle
były spontanicznie wypowiadane zdania. Wtedy nigdy nie zastanawiał się, jakich
słów powinien użyć i czy jakiś argument dobrze zabrzmi. Mówił z serca. Tylko w
tym wypadku to mogło nie wystarczyć.
Nie,
do cholery! Da sobie radę. Jak nie on to kto?
Wstał
i nie zastanawiając się już nad niczym, chwycił za klamkę i otworzył wielkie
drewniane drzwi.
Zebranie
rozpoczęto jak zwykle od dyskusji o planowanych inwestycjach. Tym razem sprawa
dotyczyła budowy nowego osiedla mieszkaniowego. Naruto naprawdę starał się
słuchać tego wszystkiego, mimo że na budownictwie znał się mniej więcej tak
samo jak na ogrodnictwie, bo wiedział jednak, że kiedyś i jemu przyjdzie
zajmować się takimi rzeczami, jednak tego dnia prawie całą jego uwagę
pochłaniała zupełnie inna sprawa. W jego mniemaniu dużo ważniejsza.
Zaczął
nawet po raz kolejny przeglądać notatki z tym, co planował powiedzieć, aby mieć
pewność, iż o niczym nie zapomni i nie zatnie się w jakimś istotnym momencie.
Czytał właśnie kolejne zdanie, kiedy zauważył, że czegoś mu brakuje.
Przetrząsnął po raz drugi teczkę, w której miał wszystkie dokumenty. Niestety,
bezskutecznie. O mało nie przeklął głośno uświadamiając sobie, że zgubił gdzieś
jedną z kartek, na których było przygotowane jego przemówienie. W jednej chwili
poczuł jak jego stres znowu zaczął rosnąć.
–
Przejdźmy zatem do kolejnej kwestii. – Do rzeczywistości przywrócił go głos
Kakashiego. – Naruto? Zechciałbyś teraz omówić projekt, który ostatnio
złożyłeś?
Naruto
skinął głową i wstał, ale czuł, że ręce zaczynają mu drżeć, a nogi ma jak z
waty.
–
Nie wiem, czy wszyscy z obecnych zauważyli, że od pewnego czasu w Konoha coraz
częściej można spotkać... – zaczął i zerknął na kartkę. Było tam napisane
"pary homoseksualne". Teraz to, co podpowiedział mu Shikamaru, wydało
mu się zbyt dosłowne.. – No spotkać nie tylko pary dziewczyna-chłopak –
dokończył.
Zerknął
na reakcje zebranych. Tak jak się spodziewał, były różne. Jedni spoglądali na
niego ze słabo skrywaną niechęcią, inni ze zrozumieniem, niektórzy z kolei
wydawali się ciągle niezdecydowani co do tego, jak właściwie do tej sprawy
podchodzić.
–
Wcześniej wiele z nich ukrywało się w obawie przed niezrozumieniem lub
niechęcią innych mieszkańców, a ja nie chciałbym, żeby nadal tak było. Chciałbym,
żeby w przyszłości Kraj Ognia będzie słynął nie tylko ze swojej siły
militarnej, ale również tolerancji...
Naruto
zamilkł na chwilę, bo ktoś kichnął, a potem zaczął smarkać w chusteczkę. To go
trochę wybiło z rytmu. Nie, musiał się wziąć w garść! Wiedział, że to co napisali wspólnie z
Shikamaru, jest najpełniejszym wyrazem tego, co sądzi o tej sprawie, a
wsparcie, którego przyjaciel udzielił mu pomagając ubrać jego myśli w słowa
dodawało mu nieco pewności siebie. Tylko obawiał się, że to, co zamierzał
powiedzieć nie wystarczy. Zdawał sobie sprawę, że nie łatwo jest zmienić
podejście ludzi do pewnych spraw. Większość z nich po prostu obawiała się tego
co nowe, tego co jest inne niż przyjęte normy, a poniekąd tak właśnie było ze
związkami osób tej samej płci…
Zaczął
mówić dalej, przytaczając wszystkie argumenty, które razem z Shikamaru
wypisali. Że to, co dzieje się w Konoha jest sprawą wszystkich i każdego z jej
mieszkańców z osobna. Że potrzebna jest tolerancja, akceptacja, zrozumienie dla
osób, które chcą związać się z osobą tej samej płci i danie im szansy na
zbudowanie wspólnej przyszłości na takich samych prawach jak innym.
Gdy
dotarł do końca notatki, ponownie się zatrzymał. Przez to zdenerwowanie, zupełnie
zapomniał, co było napisane na ostatniej kartce, którą zgubił, ale nie miał
wątpliwości, że to, co najważniejsze, Shikamaru zawarł właśnie na końcu
przemówienia, tak żeby najbardziej zapadło w pamięć słuchaczy.
Pozostawała
mu więc tylko improwizacja.
–
Trzeci Hokage nauczył mnie tego, że wszyscy mieszkańcy wioski są jak rodzina. A
rodzina powinna nie tylko akceptować jej członków bez względu na panujące
między nimi różnice, ale także wykazywać zrozumienie dla tych, którzy chcą
podążać inną drogą. Powinna wspierać tych, którzy tego potrzebują.
–
O co właściwie prosisz? – zapytał jeden
z członków Rady.
Naruto,
co było wiadome, zawsze dużo mówił, ale teraz nie podał jeszcze żadnych
konkretów.
–
O… – Naruto przełknął z trudem, ale nie spuścił wzroku – legalizację małżeństw
homoseksualnych.
Na
sali zapadła absolutna cisza.
Naruto,
nie patrząc na innych, opadł ciężko na krzesło. Powiedział to. W końcu to
powiedział. To było nawet trudniejsze od tego kwiecistego monologu, który
wygłosił do Nagato, kiedy chciał go przekonać do zaprzestania walki.
Po
chwili uniósł głowę i rozejrzał się dookoła. Kilka osób patrzyło po sobie z
niedowierzaniem, inne marszczyły gniewnie brwi. Było też parę uśmiechów
skierowanych w jego stronę, ale jednak przeważały te inne reakcje.
Jako
pierwszy głos zabrał najstarszy członek Rady.
–
Konoha od zawsze hołdowała tradycjom i nie sądzę, żeby takie zmiany mogły wyjść
nam na dobre . Małżeństwo od zawsze było w Kraju Ognia szczególną wartością i
od zawsze stanowiło tylko i wyłącznie związek między kobietą a mężczyzną – powiedział
to z naciskiem, jakby chcąc uświadomić obecnym, iż propozycja zalegalizowania
zawierania małżeństw tej samej płci godzi w wartości wyznawane w Konoha.
–
Tradycja tradycją, ale czasy się zmieniają – skwitowała jego wypowiedź Tsunade.
Naruto był jej za to szczerze wdzięczny.
Od
samego początku, kiedy to postanowił poruszyć tą kwestię wiedział, iż niełatwo
będzie mu przeforsować taki postulat. Jednocześnie cieszył się, że ma po swojej
stronie choć kilka osób. Problem leżał tylko w przekonaniu do tego pomysłu
reszty.
–
To właśnie dzięki tradycjom Konoha przetrwała podczas kolejnych wojen i
konfliktów. A zadaniem Hokage powinno być ich kultywowanie – usłyszeli w
odpowiedzi, a mężczyzna, mówiąc to skierował na Naruto spojrzenie, w którym
niechęć otwarcie walczyła z kpiną – Więc czy i kandydat na kolejnego Hokage nie
powinien właśnie tym się zajmować, zamiast tracić czas Rady na rzeczy, które
nikogo poza nim samym nie dotyczą?
–
Nikogo?!
Naruto
zerwał się z miejsca. Może i takie pary były mniejszością, ale to wcale nie
znaczyło, że można je dyskryminować! Poza tym on wcale nie walczył o to dla
siebie, ale właśnie dla innych osób takich jak on i Sasuke. Chciał, żeby i oni
mieli prawo do ułożenia sobie życia i założenia rodziny.
Shikamaru,
patrząc na to wszystko miał wrażenie, że zaraz wybuchnie tu jedna wielka
awantura. Znal Naruto, wiedział jak jest porywczy.
Jednak,
o dziwo, tym razem Naruto po chwili zacisnął pięści i odetchnął głęboko.
Dopiero
potem znów się odezwał.
–
Teraz na świecie panuje pokój – zaczął. – Ale wcześniej, przez wojny i walki, zbyt
wiele osób zginęło i zbyt wiele osób poznało smak samotności. Byłem inny niż
wszyscy, bo miałem w sobie lisiego demona. Jednak to między innymi dzięki temu demonowi, dzięki Kuramie, udało
się ocalić świat.
Kilka
osób pokiwało głowami. Dobrze pamiętali, jak Naruto za sprawą lisiej chakry
chronił ich podczas walki.
Naruto
zerknął na Shikamaru, a ten uśmiechnął się lekko i skinął głową, chcąc dać mu
tym samym wsparcie i upewnić, że dobrze mu idzie.
–
Nie chcę, żeby przez jakieś uprzedzenia, regulaminy i zasady wiele osób było
skazanych na taką samotność.
Po
tych słowach na sali znów zapadła cisza. Nawet ten starzec, choć on akurat
chyba pod wpływem spojrzenia byłej Hokage, trochę się uspokoił. W końcu księżniczka
Tsunade, kiedy się zdenerwowała, potrafiła być naprawdę straszna. Pamiętał, jak
na jakimś zebraniu tak się wkurzyła, że ze stołu zostały same drzazgi.
–
Czy ktoś chciałby jeszcze zabrać głos? – zapytał Kakashi, ale nikt się nie
odezwał.
Spojrzał po twarzach obecnych, musiał podjąć
decyzję, jak to rozegrać. Opcje były dwie. Albo zarządzić głosowanie teraz –
przy czym istniało spore ryzyko, że wniosek przepadnie, albo dać im czas do namysłu. Widząc wahanie
wśród wielu osób, uznał, że drugie rozwiązanie było lepsze.
–
W związku z tym mamy czas, żeby to przemyśleć i w przyszłym tygodniu ponownie
przedyskutować – zarządził i wstał z miejsca.
Shikamaru,
który poprzez całe zebranie obserwował członków Rady i robił notatki, został na
sali nawet, gdy Kakashi, Tsunade i Naruto już ją opuścili. A wtedy właśnie dyskusja
rozgorzała na całego, bo nikt nie musiał się hamować. Zdania były podzielone –
od skrajnych „nie, bo to przeczy prawom natury”, poprzez „nie wiem, co o tym
myśleć” aż po „tak, każdy ma prawo ułożyć sobie życie z kim chce”. To, co
powiedział Naruto, na pewno pomogło, bo więcej osób będących początkowo na nie
się wahało, jednak z tego, co Shikamaru zdążył wykalkulować, słuchając tych
opinii, wychodziło, że jeszcze brakowało im głosów wyraźnego poparcia. W takim
razie musieli znaleźć jakiś sposób…
Shikamaru
wiedział, że trzeba działać strategicznie, dlatego gdy wszyscy już wyszli,
przeanalizował notatki. I wpadł na pewien pomysł.
Szybkim
krokiem ruszył w stronę gabinetu Kakashiego.
Na
miejscu, oprócz samego Hokage, zastał jeszcze Tsunade, Shizune i Irukę, którzy
żywo o czymś dyskutował. Na jego widok przerwali i spojrzeli, jakby oczekując
jakiejś odpowiedzi.
Shikamaru
westchnął. To, że wszyscy ostatnio oczekiwali od niego jakichś genialnych rozwiązań,
było naprawdę kłopotliwe. Ale w końcu sam się na to pisał, prosząc o posadę
doradcy Hokage.
–
Póki co wynik jest niepewny – odpowiedział na niezadane pytania.
Po
chwili podszedł do białej tablicy zawieszonej na jeden z bocznych ścian, wziął
do ręki pisak i zaczął wypisywać na niej nazwiska członków Rady. Rady, która po
ostatnich zmianach liczyła prawie dwadzieścia osób. Byli w niej przedstawiciele
różnych pokoleń, dzięki czemu przy wielu decyzjach trzeba było wypracować
kompromis.
Porównał
nazwiska ze swoją notatką i na zielono zaznaczył na tablicy osoby, które
zagłosowałyby za propozycją Naruto. Czyli on, Kakashi, Tsunade, Iruka i jeszcze
dwie inne osoby. Czyli sześć.
Wziął
teraz do ręki czerwony pisak i postawił czerwone krzyżyki przy pięciu innych
nazwiskach. Dwójka z tych osób, to byli oczywiście ci, którzy doradzali jeszcze
za czasów początków kadencji Trzeciego Hokage i oni nie chcieli godzić się na
takie zmiany. W sumie to nie chcieli godzić się na żadne zmiany.
–
Zostało nam dziewięć osób – Shikamaru odwróciła się i spojrzał na pozostałych.
– Jakieś pomysły?
–
Ją mogę wziąć na siebie – powiedział od razu Iruka.
Wskazał
nazwisko kobiety, która pracowała w archiwum ANBU i niedawno dołączyła do Rady.
Wszyscy
spojrzeli na niego zaskoczeni, nikt nie spodziewał się tak szybkiej reakcji.
–
No, no – mruknął Kakashi, a potem zaczął się śmiać. Choć nie, to raczej
przypominało rechot.
Iruka
poczuł, że robi się cały czerwony. No cóż, fakt, nie zabrzmiało to najlepiej,
jednak Kakashi mógłby sobie darować. Iruka, odkąd z racji swojego stanowiska
zaczął spędzać z nim trochę więcej czasu, prowadząc różnego rodzaju dyskusje, to
poznał go dużo lepiej i uznał, że
czasami zachowuje się niepoważnie. Zwłaszcza, kiedy robił jakieś dziwne
insynuacje i zachęcał go do czytania tych jego romansideł.
–
To matka jednego z moich uczniów – warknął.
Patrzył
wściekle na Hokage, który jednak w tym momencie nie zachowywał się jak Hokage.
Kakashi czasami był naprawdę niemożliwy.
–
Dobra, to jedna osoba. A inne?
Cisza.
Jakoś po tym pytaniu nawet Kakashiego opuściła ochota na żarty. To był właśnie
moment, gdzie zaczynały się dla nich schody. Nawet jeśli znali tych ludzi ze
spotkań Rady, to z większością z nich nie utrzymywali tak dobrych kontaktów,
aby spróbować wpłynąć na ich decyzję. Ba! Oni niektórych z nich nie spotykali
nawet poza Siedzibą Hokage.
–
Cokolwiek?
Shikamaru
usilnie starał się wymyślić jakieś rozwiązanie, ale niestety, tym razem w
pojedynkę nie był w stanie nic wykombinować. Może gdyby był z nimi jego ojciec
sprawa byłaby łatwiejsza. Shikaku przecież przez lata był bardzo ceniony, fakt
iż głównie jako strateg, ale wypracowana przez niego pozycja teraz mogłaby
umożliwić im chociażby skontaktowanie się z niektórymi członkami Rady. Poza tym
wszyscy, nawet ci najstarsi, którzy tak namiętnie protestowali, liczyli się z
jego zdaniem. Sam Shikamaru niestety, mimo iż pracował już od dłuższego czasu
jako doradca Hokage, nie mógł poszczycić się takim posłuchem. A tego właśnie im
brakowało osoby, która mogłaby choć w małym stopniu oddziaływać na każdego i
dzięki temu przekonać ich do zastanowienia się nad projektem Naruto.
–
W sumie… – Ciszę przerwał lekko niepewny głos Shizune, a wszystkie oczy w
jednej chwili zwróciły się ku niej. – Profesor pracuje w szpitalu – wskazała na
ostatnie z zapisanych na tablicy nazwisk. – Może pani Tsunade mogłaby z nim
porozmawiać.
–
No nie wiem – odparła po chwili zastanowienia. – Obawiam się, że profesor może
być do mnie lekko… – ponownie umilkła, rozważając, jak najlepiej to określić. –
Powiedzmy, negatywnie nastawiony.
–
Negatywnie nastawiony? – Shikamaru uniósł. Nie do końca rozumiał czemu
ktokolwiek miałby mieć jakieś obiekcje względem byłej Hokage. Chyba, że… – Jest
mu pani winna jakieś pieniądze?
–
Co?! Nie! Skończyłam z hazardem! – oburzyła się Tsunade rzucając mu ostre
spojrzenie.
–
Więc to jemu ,,skonfiskowałaś” tamto sake? – wtrącił się Kakashi, przypominając
sobie, jak ostatnio Tsunade odwiedziła go, szukając kompana do picia. Na
butelce wisiała wtedy kolorowa etykietka z wyrazami wdzięczności dla… No
właśnie, wtedy nie udało mu się tego przeczytać, ale teraz już doskonale
wiedział, czyje nazwisko tam było.
–
Regulamin szpitala zabrania przyjmowania tego typu prezentów od pacjentów –
oznajmiła w odpowiedzi Tsunade i pewna swego założyła ręce na piersi.
–
A dlaczego ten regulamin nie dotyczy wszystkich? – Shizune pokiwała
zrezygnowana głową. Tsunade nigdy się nie zmieni…
–
Doty…
–
Może po prostu oddasz mu jakąś butelkę ze swoich zbiorów? – zasugerował Kakashi.
– To byłaby doskonała okazja, żeby z nim porozmawiać…
–
Gdyby zaczęła oddawać każdą skonfiskowaną butelkę, jej zbiory przestałyby
istnieć – mruknęła Shizune, zanim Tsunade zdążyła się choćby zastanowić nad
odpowiedzią.
–
Mniejsza – przerwał im Shikamaru widząc, że rozmowa zupełnie zboczyła z
właściwego kursu. – Zastanówmy się nad resztą.
*
Naruto,
gdy tylko opuścił Główną Siedzibę Wioski, ruszył powoli w stronę domu. Szedł
zamyślony, z rękami w kieszeniach i nie zwracał na nic ani na nikogo uwagi. Cholera,
wiedział, że nie będzie łatwo, ale miał nadzieję… Właściwie to sam nie wiedział
na co. Shikamaru go uprzedzał, że zapewne decyzja nie zostanie podjęta na
pierwszym spotkaniu, że będzie musiał uzbroić się w cierpliwość i konsekwentnie
dążyć do celu. Z tym Naruto akurat nigdy nie miał problemu, jak coś sobie
postanowił, robił wszystko, żeby to osiągnąć, jednak teraz chodziło o coś
zupełnie innego. Teraz musiał wpłynąć na kilkanaście osób w Radzie i przekonać
do czegoś, czego do tej pory chyba w ogóle nie brali pod uwagę.
Wiedział,
że ich zaskoczył, prosząc od razu o legalizację małżeństw tej samej płci. To
byłoby coś rewolucyjnego w tradycyjnej do tej pory Wiosce Liścia, bo przecież
jeszcze niecałe dwa lata temu mało co w ogóle słyszało się o takich związkach.
Starszyzna była wyraźnie przeciwna temu pomysłowi. Co, jeżeli inni członkowie
Rady uznają, że jest jeszcze zbyt młody i niedoświadczony, żeby w ogóle
rozważać jego postulaty?
Naruto
był tak pochłonięty własnymi myślami, że w pewnym momencie wpadł na kogoś.
–
Przepraszam – mruknął.
Chciał
wyminąć osobę, z którą się zderzył, ale wtedy poczuł pociągnięcie za
nadgarstek.
–
Młotku… – usłyszał i dopiero wtedy uniósł głowę.
Sasuke
stał naprzeciwko i wpatrywał się w niego, marszcząc brwi. Naruto nie wyglądał
najlepiej. Widać było, że czymś się martwi. Nie żeby Naruto się ostatnio nie
martwił, ciągle miał na głowie jakieś „bardzo ważne” sprawy, którymi zasypywał
go Kakashi, ale teraz coś było inaczej.
–
Chodź, przejdziemy się – powiedział i kładąc mu rękę na plecach pchnął go lekko
przed siebie.
Szli
powoli, nic nie mówiąc. Dopiero, gdy dotarli nad rzekę, Naruto przystanął.
–
Kiedyś często tędy przechodziłem – powiedział i uśmiechnął się lekko, wpatrując
się w mały pomost.
–
Sasuke spojrzał na niego zdziwiony, ale po chwili, podążając za jego wzrokiem,
zrozumiał.
–
Tak, wiem…
Obaj
byli wtedy zaledwie sześcioletnimi dzieciakami. Strasznie samotnymi
dzieciakami, trzeba dodać. Naruto zawsze przystawał, widząc siedzącego na pomoście
Sasuke, ale kiedy ten tylko na niego spojrzał, odwracał głowę i szedł dalej.
Mimo że bardzo chciał do niego podejść, porozmawiać, to zawsze tak jakoś nie
wychodziło… Tak jakoś…
–
Powiesz w końcu, o co chodzi? – Sasuke odwrócił go w swoją stronę.
–
Po prostu… Te wszystkie sprawy dorosłych są takie strasznie… skomplikowane. Jak
przekonać innych do zmiany zdania?
–
No akurat ty chyba nie powinieneś o to pytać. – Sasuke uniósł brwi, szczerze
zdziwiony takim pytaniem. – Jesteś chyba najbardziej namolną, narwaną i upierdliwą
postacią, jaką widział świat ninja. Ty jak sobie coś ubzdurasz… – Pokręcił
głową, cały czas mając w pamięci te próby Naruto sprowadzenia go do Konohy.
–
Tak, ale… Większość ludzi myśli inaczej niż ja.
–
I całe szczęście, bo inaczej z tej wioski nic by nie zostało.
Naruto
prychnął, ale po chwili mimo wszystko znów się uśmiechnął. Sasuke miał trochę
racji. Potrzeba było racjonalnie myślących ludzi, takich jak na przykład
Shikamaru, który czasami odwodził jego czy Kibę od głupich pomysłów. Teraz, gdy
był już dorosły, naprawdę cenił jego rady.
Zerknął
na twarz Sasuke. Wydawała się być tak jak zawsze chłodna i obojętna, ale
wiedział, że to tylko pozory. I nagle, tak jak zawsze kiedyś w tym miejscu
chciał podejść i z nim porozmawiać, tak teraz zapragnął czegoś zupełnie innego.
Wplótł palce w jego włosy i pocałował go. Chciał chociaż na chwilę zapomnieć o
tym wszystkim.
–
Chodźmy do domu – powiedział.
Spojrzał
na niego tak, jak zawsze wtedy, gdy zbyt długo na siebie czekali. Jak po
powrocie z Suny, jak po tym, gdy wybudził się ze śpiączki, jak w momentach, gdy
zjawiał się w domu po misjach z drużynami.
–
Mamy cały wieczór dla siebie.
Jeszcze dodam do poprzedniego rozdziału: te zaręczyny to mogą też wyjść podobnie jak wtedy kiedy Sasuke dawał klucze do swojego mieszkania Naruto. Sasuke da mu "coś" i stwierdzi, że trzeba iść wynieść śmieci. I już go nie ma. No to tyle co do poprzedniego wpisu.
OdpowiedzUsuńZnam stres Naruto. Tylko on ma lepsze wytłumaczenie: przecież będzie pierwszy raz przemawiał przed ważną "publicznością", no i do tego w ważnej dla niego sprawie. Ja to tylko prezentowałam wycieczkę do Angork przed szesnastoma osobami a już wtedy umierałam ze strachu, więc co dopiero przed taką publiką? Śmierć na miejscu.
Jak zwykle w takich sytuacjach pojawia się pomocna dłoń Shikamaru. Jestem ciekawa co ty Naruto zrobisz bez niego? Będziesz się pytał o radę Sasuke, żeby z ciebie kpił? Prędzej piekło zamarznie (albo ogrzeje się jeżeli bierzemy pod uwagę piekło Dantego) niż przyznasz się Sasuke że to on jest tym mądrzejszym.
Tradycje, tradycje i tradycje. Z tradycjami jest tak jak z zasadami. Są po to aby je łamać. Przecież każde pokolenie powinno rozwijać tradycję i tworzyć własne jej elementy. Jeżeli tak by nie było, to my nadal byśmy latali nago po lasach próbując upolować jakieś zwierzę za pomocą dzidy.
Tsunade, rzeczy skonfiskowane należy składać w pokoju "rzeczy skonfiskowanych". No chyba, że ten owy pokój to twoja spiżarnia i żołądek, to wtedy przepraszam. Mój błąd :)
Rzucę swój pomysł jak przekonać resztę ludzi. Jeden gościu na zebraniu stwierdził, że sprawa tyczy się tylko Naruto, a więc zaproponowałabym, aby znaleźć pary homoseksualne, które interesowały by się zawarciem ze sobą małżeństwa. Na następnym spotkaniu każda z tych par mogłaby powiedzieć co na ten temat myśli. Bo przecież w ilości siła. Jak jedna osoba nie może przekonać, to może już kilka da radę. Przynajmniej niektórych. No a jak te pary by się wstydziły przyjść, to chociaż podpisali by się pod petycją. Ręka by ich od tego nie zabolała, prawda? Rozumiem, że takie osoby ciężko znaleźć, bo nie wszyscy tak to otwarcie okazują, ale przecież Naru sam mówił, że widział kilka takich par. Podłożyć im pod nos kartkę i długopis, zmusić do podpisu i gotowe. Tak przynajmiej mi się wydaje.
Nigdy nie spodziewałabym się znaleźć w tym opowiadaniu moją ulubioną scenę z "Naruto". Chodzi dokładnie o ten pomost i ścieżkę przy rzece. Odkąd zobaczyłam tą scenę, pogłębiło się moje przekonanie co do słuszności SasuNaru. Dziękuję, że i to nawiązanie do anime postanowiłaś umieścić w swoim/waszym opowiadaniu.
No a końcówka... czyżby koniec celibatu? Ale tak na poważnie to myślę że Sasuke może w domu znaleźć jedną kartkę, na której są napisane bardzo ważne argumenty. I to może popsuć trochę plany Naru.
No nic. Nie będziemy gdybać, tylko grzecznie poczekamy na ciąg dalszy.
Dużo weny
Juliet
UsuńChwilę mi zajęła odpowiedź, ale nie miałam czasu, a nie chciałam na szybko.
Zareczyny jeszcze nie wiem, jak wyjda, ale wiem już jak wyjdzie ślub:)
Ja tez nie lubię mówić publicznie jezeli jest to zaplanowane. Normalnie gadam jak najęta, a w takich sytuacjach stres mnie zżera:)
Oj tak, Naruto przyzna, że Shikamaru jst madrzejszy, ale Sasuke? W życiu:)
Co do Tsunade, no cóz... Wybrali na Hokage hazardzistkę i alkoholiczkę, to mają:) Bardzo podobało mi sięw niej, że zawsze była na przekór starszyźnie, co nawet bylo baaardzo widzać w ostatnim odcinku Boruto (tak, tak, ogladam:D)
Co do przekonania, czy też nie przekonania innych mam trochę inny pomysł:) Niby bardzo prostu, ale imo pasujący:)
Ja się w ogóle dziwie, że my wczesniej nie zawarłyśmy tej sceny z pomostem. Przecież to jedna z najwazniejszych scen SN.
Postaram sięniedługo dodac ciąg dalszy, problem z tym, że jest w rozsypce - tzn duzo jest napisanych fragmentów, ale takich "na później".
Dziekuję za komentarz:)
Aaaach Ci zgrzybiali starcy z Rady, Naruto tyle dla nich zrobił a oni nawet takiej rzeczy chcą mu odmówić. Tak wiem dziecinne podejście, ale podnieśli mi ciśnienie :P Tak czy siak wierzę, że Naruto uda się ich przekonać. Kto jak nie on?
OdpowiedzUsuńCieszę się też że Sasuke jest taki wyrozumiały i kochany. Aż ciepło na serduszku się patrząc jak bardzo dobraną są parą. Czekam teraz na zaręczyny i ślub (bo sama jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić) :)
Życzę dużo weny
Annyi
No na pewno nie będzie to typowe:)
UsuńAww, biedny Naruto, wybrał sobie ciężki cel do osiągnięcia, ale wierzę, że mu się uda. W końcu to Naturo. Chociaż Rada łatwa do przekonania nie będzie. Jestem ciekawa, jak to się w końcu rozwinie. A ta końcówka taka.. nie wiem... ciepła <3
OdpowiedzUsuńCzekam na kolejny rozdział!
Weny!
Te staruchy zawsze stały na przeszkodzie, nawet jak rządziła Tsunade. Choć podoba mi się, że w końcu się im przeciwstawiła.
UsuńHej,
OdpowiedzUsuńwspaniały rozdział, och Sasuke taki kochany i wyrozumialy dla Naruto, jest wielkim wsparciem dla niego, wierzę, że Naruto przekona do tego radę...
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Agnieszka
Bardzo mi się podoba wprowadzenie wielopokoleniowej Rady, tak jest najbardziej sprawiedliwie. Chociaż nie powiem, że jak Starszyzna przejdzie na emeryturę to będzie mi ich brakować :P Naruto trochę się natrudzi zanim uda mu się przekonać ich do swojego pomysłu, ale przecież kto jak nie on. Najważniejsze, że jak zawsze w swoich przyjaciołach ma poparcie i - przede wszystkim - w Sasuke.
OdpowiedzUsuńHejka, hejka,
OdpowiedzUsuńoch tak, tak Sasuke taki kochany i wyrozumiały, jest bardzo dużym wsparciem dla Naruto, wierzę że Naruto znajdzie sposób aby przekonać radę do swojego pomysłu...
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie AM