SasuNaru Hiden- Kroniki Konohy -rozdział 64

Hideaki, gdy wyszedł ze szpitala, czuł jeszcze większą pustkę niż wtedy, gdy opuszczał to miejsce z częściową utratą pamięci. Tylko że wtedy był z nim Naruto, jedyna osoba, której wówczas ufał, a teraz został sam.

Wiedział, gdzie mieszka, znał Konohę, w końcu jakiś czas w niej mieszkał, ale mimo wszystko było to przytłaczające. Przez chwilę, jeszcze w sali szpitalnej, miał nadzieję, że Naruto mimo wszystko się zjawi, ale nie przyszedł. Pewnie Sasuke o wszystkim się dowiedział i kategorycznie się sprzeciwił.

Wszedł do swojego tymczasowego mieszkania, a raczej ciemnej klitki i rzucił torbę na łóżko. Temari i Shikamaru co prawda zaproponowali, żeby zatrzymał się na jakiś czas u nich, w końcu mieli duży, przestronny dom, ale odmówił. Nie chciał im robić kłopotu, poza tym potrzebował trochę czasu, żeby pomyśleć o wszystkim w samotności. Choć jednego był pewien, będzie musiał wynająć coś innego, bo ten pokój powodował raczej depresję. Wtedy, gdy tu przybył, nie zastanawiał się nad tym, adrenalina i euforia, że znów zobaczy Naruto sprawiała, że było to mało istotne. Teraz, kiedy już wiedział, że on go nie kocha, wszystko nabrało jeszcze bardziej szarych kolorów niż ta klitka.

Wziął prysznic, przebrał się i wyszedł z mieszkania. Wolał iść do laboratorium i zająć się pracą, żeby nie myśleć o tym wszystkim.

Na miejscu zastał wszystko tak, jak to zostawił. No poza jednym. Czekał tam już na niego asystent. Młody chłopak, ubrany w przepisowo zapięty fartuch, rękawiczki maskę, ściągniętą na szyję i gogle ochronne, założone póki co na czoło. Na blacie stały już przygotowane czyste kolby i fiolki, poukładane tak, żeby wszystko było pod ręką. Wydawał się być spokojny i bardzo poukładany.

Niby asystent idealny, ale… No właśnie, „ale”. On był zupełnym przeciwieństwem Naruto, który nigdy nie zapinał fartucha, zapominał o rękawiczkach i goglach, a na stole zazwyczaj miał bałagan i ciągle czegoś szukał. Motał się po całym laboratorium, żeby w końcu cieszyć się jak głupek, że rozpoznał, który z krzaczków to rozmaryn. Poza tym jeszcze w tym najmniej odpowiednim momencie ściągnął maskę i zatruł się oparami…

– Hideaki–sensei. – Chłopak wyrwał go z tych rozmyślań. – Nie przedstawiłem się. Jestem Akio Eagami i bardzo chciałbym być pana uczniem. – Ukłonił się. – Zapoznałem się już z wszystkimi pana notatkami i uważam…

– Dobra, wystarczy – Hideaki przerwał mu.

Wziął do ręki jego teczkę. Akio Eagami, najlepszy uczeń na swoim roku, jego specjalnością są trucizny i antidota. Pierwsze stworzył już w wieku dziesięciu lat. Laureat wielu nagród młodych talentów. Pilny, zdyscyplinowany, ambitny. Z niebywałą precyzją potrafi odtworzyć…

Hideaki zamknął akta. Odtworzyć. Żeby jeszcze potrafił stworzyć coś własnego. Już patrząc na niego i czytając akta, wiedział, że ta ich współpraca będzie marna. Nie potrzebował tu robota, ale kogoś kreatywnego, kogoś jak… Dobra, nieważne, trzeba było zająć się pracą.

Akio chodził po laboratorium i z zachwytem przyglądał się preparatom. Niektóre z nich stały w szczelne zamkniętej gablocie, inne były dopiero w trakcie przygotowania. Kilku z nich nigdy nie widział na oczy.

– A to co? – zapytał, ściągając z jednej z półek małą kolbę. – Trucizna na chwasty – przeczytał opis na nalepce.

– Co? – Hideaki błyskawicznie się odwrócił.

– Trucizna na chwasty, ale… – Akio przyjrzał jej się sceptycznie. – Jest zbyt mętna. Ktoś dodał za dużo jednego ze składników, przez co nie jest tak klarowna, jak powinna być. Moim zdaniem nadaje się do wyrzucenia.

Wziął ją i odkorkował, chcąc wylać do specjalnego pojemnika na zlewki, ale został złapany za nadgarstek.

– Zostaw to! – warknął Hideaki takim tonem, że asystent aż się przestraszył. – Nigdy więcej nie ruszaj niczego bez mojego pozwolenia.

Wyrwał mu kolbę z dłoni, zakorkował i odstawił z powrotem na jej miejsce.

Akio nie wiedział, po co mu ona, skoro i tak nie była zbyt użyteczna, ale wolał nie dyskutować. Za bardzo zależało mu na praktykach tutaj. Tym bardziej że chętnych było wielu, bo Hideaki Yoshida był legendą w tej specjalizacji. Choć nie sprawdziło się to, co słyszał od dziewczyn, że był miły i przyjazny, ale cóż, trudno. Geniusze miewali swoje humory.

*

Naruto od samego rana chodził po domu zły jak osa. Nic mu nie pasowało. A to na ramen w kubeczku trzeba było za długo czekać, a to listonosz zostawił listy pod drzwiami, zamiast wrzucić do skrzynki – mimo że sam kazał mu tak robić, a to kawa była za mało słodka.

Do Sasuke to już prawie w ogóle się nie odzywał, a jak już, to dwoma słowami: tak albo nie. Głupi drań, ciągle był tak uparty, że nie zmienił zdania co do Hideakiego. Nawet po tym, co on dla niego zrobił. Miał ochotę trzasnąć go w ten czarny łeb i wybić z niego całą tę idiotyczną zazdrość. Czy nie udowodnił mu już, że tylko on się dla niego liczy i tylko jego kocha?

– Byłeś na spacerze z poczwarą? – zapytał Sasuke. – Bo łazi za mną jak ten nawiedzony sprzedawca biblii Jashina, który ostatnio nachodzi całą okolicę.

– Tak – odpowiedział Naruto.

– Zaraz idę pod prysznic i zajmuję łazienkę. Chcesz iść przede mną?

– Nie.

– A chcesz iść ze mną? Wspólna kąpiel zawsze poprawia nastrój… – Sasuke objął go od tyłu i pocałował w kark. Wiedział, że Naruto to lubi. Bardzo lubi.

Jednak tym razem, zamiast zachęcających pomruków, usłyszał w odpowiedzi jedynie chłodne:

– Nie.

– A w ogóle zamierzasz ze mną rozmawiać?

– Nie.

Sasuke westchnął. Naruto zachowywał się tak już od samego rana, od kiedy tylko powiedział mu, że nie ma mowy o zdanych spotkaniach z Hideakim. Był naprawdę bardzo zły i obrał sobie za punkt honoru ignorowanie go. I o ile taki sytuacje czasami się już zdarzały, to Naruto zwykle nie wytrzymywał zbyt długo, jego gadulstwo dawało o sobie znać dość prędko. Niestety, nie tym razem.

– Co ci tak zależy? – zapytał w końcu, mają dość jego zachowania. – To dorosły facet, poradzi sobie.

– Tak? – Naruto zirytował się. – A jak ty byś się czuł, gdy po czasie spędzonym w szpitalu, wychodziłbyś z niego sam, nie mając wsparcia w jednym przyjacielu? Gdyby nikt ci nie pomógł?

– Nie jeden raz miałem taką sytuację i nie narzekałem – skwitował Sasuke, przypominając sobie, jak sam wielokrotnie, jeszcze za czasów genina, lądował w szpitalu.

– Bo mnie wtedy ignorowałeś. Inaczej zawsze bym ci pomógł. Dlaczego ty musisz być tak cholernie upartym draniem – wyrzucił z siebie Naruto. – Wiesz co zawsze chciałem zrobić, gdy widziałem cię na tym pomoście nad rzeką. Przyjść, chwycić cię z całej siły za rękę i powiedzieć, że będzie dobrze. Ale ty zawsze odpychałeś mnie tym swoim wzrokiem, jakbym był niegodny w ogóle przebywać w towarzystwie genialnego Sasuke Uchihy.

– Ale z ciebie idiota – westchnął Sasuke. – Po co wypominasz mi coś, co miało miejsce lata temu?

– Bo wiem, jak musi się teraz czuć Hideaki. Nie ma tu nikogo, jest samotny. Potrzebuje przyjaciela – Naruto był nieustępliwy. – Jesteś okrutny! Nieludzki! Niehuma…

– Dobra, skończ już! – Sasuke miał dość tej paplaniny i humorów Naruto. – Idź tam, jeżeli już tak bardzo musisz. Ale ostrzegam cię. Jeden głupi ruch i obaj skończycie marnie – warknął i już miał zatrzasnąć za sobą drzwi do łazienki, gdy poczuł jak coś przylepia mu się do pleców.

– Sasuke, coś sobie obiecaliśmy, prawda? – wyszczerzył się w uśmiechu Naruto, odwracając go w swoją stronę. – Pamiętaj o tym.

Pocałował go krótko i po chwili już go nie było.

*

– Hideaki-sensei, czy wszystko zrobiłem dobrze? – zapytał asystent.

Uporządkował laboratorium i ustawił nowo przywiezione rośliny według wskazówek, ale i tak miał wrażenie, że jego mistrz jest z czegoś niezadowolony.

 Hideaki rzucił okiem i kiwnął głową. Tak, wszystko było idealnie. Aż za idealnie. Nie wiedział, czemu tak go to denerwuje. Przecież taki pilny asystent to skarb, każdy by się z takiego cieszył. Więc czemu jego głównie irytował?

– Chciałbym jeszcze nadmienić – zaczął niepewnie Akio – że tę truciznę na chwasty, jeżeli jest tak bardzo potrzebna, to mogę na szybko zrobić nową. Taką, która na pewno zadziała, bo ta…

– Powiedziałem, żebyś jej nie dotykał – powtórzył ostrym tonem Hideaki. – Co w tym niezrozumiałego?

– Nic tylko… – Onieśmielony tymi słowami asystent rozejrzał się po pomieszczeniu, chcąc się jeszcze koniecznie na coś przydać. – Sprawdzę, czy w szklarni wszystko w porządku.

– Nie, nie trzeba. Idź już do domu. – Hideaki machną ręką.

Męczył go ten chłopak, miał go na dzisiaj dość. Sam lubił mieć porządek i kontrolę nad wszystkim, ale ten Akio przesadzał. Nadgorliwość i lizusostwo to coś, czego nie znosił. Już wolał bałagan i nieogarnięcie Naruto. Z nim przynajmniej miło spędzał czas.

Siedział jeszcze jakiś czas nad mikroskopem, obserwując jedno ze zjawisk z kulturami bakterii, gdy usłyszał pukanie do drzwi.

– Mówiłem, żebyś poszedł do domu – mruknął, gdy drzwi się otworzyły, jednocześnie nie odrywając oczu do soczewek.

– Myślałem że się ucieszysz – usłyszał znajom głos i momentalnie podniósł głowę.

– Naruto! – Wstał, patrząc na niego  niedowierzaniem. – Czekałem na ciebie w szpitalu, ale cię nie było, myślałem, że już cię dzisiaj nie zobaczę – uśmiechnął się i wciągnął go do środka.

– Wiem, przepraszam. Nie chciałem, żebyś wychodził ze szpitala sam, ale rozumiesz, Sasuke. – Naruto starał się wyjaśnić sytuację. – Mam nadzieję, że dobrze się trzymasz?

– Wróciłem do pracy, więc chyba nie najgorzej – uśmiechnął się Hideaki.

– No właśnie, słyszałem, ze masz asystenta, Dobry jest? – zainteresował się Naruto.

– Kiepski – skłamał Hideaki. Choć właściwie, to nie było kłamstwo, dla niego był kiepskim współpracownikiem. Nie było między nimi nici porozumienia.

– Zrobił więcej wybuchów niż ja? No to faktycznie musi być beznadziejny. – Naruto był zadowolony, że nie tylko on był takim beztalenciem. – Ej, to moja trucizna na chwasty? – krzyknął, gdy zauważył kolbę na półce. – Miałem ją zabrać, gdy wyjechałeś, ale nie pozwolili mi tu wejść. Próbowałem kilka razy, ale nic z tego.

– Takich pomieszczeń bardzo pilnują, jest tu trzymanych wiele różnych trucizn i niedostępnych składników – wyjaśnił Hideaki. – Mało kto ma tu wstęp. A tak w ogóle, dlaczego tak ci zależało?

– Bo to była moja pierwsza trucizna – powiedział z dumą Naruto. – I… Jedyna pamiątka po tobie – dodał niemal niesłyszalnie.

Hideaki, żeby nie zawstydzać Naruto, udał, że nie usłyszał tego drugiego, choć od razu mu się cieplej na sercu zrobiło.

– To co, jak już tu jesteś, chcesz się jeszcze czegoś nauczyć? Bo jak tak, to zakładaj maskę, inaczej opary znów mogą mieć niespodziewane skutki.