SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 30

Naruto, gdy tylko się obudził, uśmiechnął się. Tak, tym razem już wiedział gdzie jest. Nie musiał dłużej spać na kanapach przyjaciół, tylko w swoim łóżku. Wspólnym łóżku.

Odwrócił się w stronę Sasuke, a ręka, która go obejmowała, zsunęła się na plecy.

Znów się uśmiechnął, tym razem na wspomnienie tego, co działo się wczoraj. Odkąd trafili do łóżka, to do końca dnia z niego nie wyszli. Naruto dopiero po chwili uzmysłowił sobie, jak boli go tyłek, ale pocieszająca była świadomość, że Sasuke będzie czuł to samo. Tak, na jednym razie się nie skończyło. Kochali się kilka razy, tak jak kiedyś, gdy ich związek dopiero się rozwijał. I gdyby nie to, że obaj byli facetami, zapewne po tym dniu odbudowę klanu Sasuke miałby już z głowy.

Przysunął się bliżej, a z racji tego, że obaj byli nadzy, ich poranne erekcję otarły się o siebie.

– No, tak to mnie możesz budzić.

Naruto uśmiechnął się, widząc naprzeciwko siebie czarne, rozespane oczy i roztrzepane włosy. Sasuke w takim wydaniu był – choć nie miał zamiaru nigdy mówić tego na głos, bo chyba by go zabił – najsłodszą rzeczą na świecie.

Sasuke przyciągnął go do siebie, a jego ręka zawędrowała pod kołdrę.

Po chwili Naruto poczuł, jak ściska delikatnie ich penisy i zaczyna przesuwać po nich palcami. To było przyjemne. Bardzo przyjemne,

– Przydałby się jakiś żel – mruknął Sasuke.

Sięgnął drugą ręką i zabrał z szafki nocnej buteleczkę z lubrykantem.

– Co jest? – Zmarszczył brwi, próbując wycisnąć trochę żelu. – Wczoraj cały zużyliśmy?

– Nie zdziwiłbym się – parsknął Naruto, bo mimo tego, że był podniecony, ta sytuacja wydala mu się całkiem zabawna. – Pewnie większość poszła wtedy, gdy to ja byłem na górze. Ty zawsze potrzebujesz dużo nawilżacza, bo inaczej się krzywisz.

– Ja się nie krzywię.

– Krzywisz się – zaśmiał się Naruto. – Robisz też jeszcze wiele różnych min, ja najbardziej lubię tę, która widzę zawsze, gdy dochodzisz. Masz wtedy…

– Naruto, zamknij się! – warknął Sasuke i zatkał mu usta pocałunkiem.

Ten młotek jak zawsze gadał głupoty, przecież on nie robił żadnych min!

– Zaraz się tobą zajmę i nie chcę słyszeć absolutnie niczego poza twoimi westchnieniami i jękami.

Odrzucił kołdrę i bez żadnych pytań o pozwolenie czy coś, zsunął się między jego nogi.

– Sasuke, poczekaj.

Naruto powstrzymał go. Po chwili sam ułożył się tak, że teraz obaj mieli do siebie taki sam dostęp.

– Tak będzie przyjemniej – uśmiechnął się.

Przejechał palcami po penisie Sasuke, a potem polizał główkę. Sasuke wydawał się być tym początkowo zaskoczony, bo nic nie robił, ale w końcu odpowiedział tym samym. Musiał pokazać temu młotkowi, kto robi to bardziej sprawnie i kto kogo pierwszy doprowadzi do orgazmu.

Naruto też chyba wyczuł w tej sytuacji chęć rywalizacji, bo po chwili obaj pracowali ustami i językami z taką intensywnością, jak chyba jeszcze nigdy.

            Naruto doszedł pierwszy. Sasuke zaraz po nim, ale liczył się fakt, że to on szybciej doprowadził partnera do orgazmu.

            – Wygrałem – uśmiechnął się z satysfakcją.

            Oparł się o poduszki i przyciągnął Naruto do siebie.

– O jakieś trzy sekundy – zauważył Naruto. – Może ustalmy, że był remis?

– Nie. – Sasuke nie zamierzał odpuścić. – Wygrałem.

– No dobra, niech ci będzie – burknął Naruto. – Ale następnym razem to ja wygram.

– Powodzenia – mruknął Sasuke i chciał go pocałować, ale... – Wiesz, chyba powinniśmy umyć zęby.

*

Kiedy Naruto poszedł pod prysznic, Sasuke, który wziął go wcześniej i był już kompletnie ubrany, stwierdził, że musi coś zrobić.

Krzyknął tylko, że wychodzi i zanim Naruto zdążył zapytać gdzie, już go nie było. Wpadł na pewien pomysł i zamierzał go zrealizować w tym momencie. Niestety, kiedy dotarł na rynek, nie znalazł tego, czego szukał.

Zastanawiał się przez chwilę i uznał, że w takim razie musi poszukać Kiby, on mógł w tej sprawie pomóc. Wiedział, gdzie mieszka, ale nie zastał go ani w domu, ani w Ichiraku, ani w żadnym innym barze. Pytał Ino, która na początku przestraszyła się, że chce mu coś zrobić, pytał Choujiego, ale dopiero Hinata, którą spotkał przypadkiem, powiedziała mu, że Kiba trenuje z Akamaru na północnym polu.

Faktycznie, znalazł ich tam. Chociaż nie nazwałby tego treningiem, bo Kiba rzucał patyki, a Akamaru aportował. Dopiero po chwili zauważył dwa szczeniaki, które idąc jego wzorem też uczyły się łapać mniejsze patyczki i przynosić je właścicielowi.

Sasuke jednym susem znalazł się przed Kibą, który widząc jego oczy naprzeciwko swoich, omal nie dostał zawału i cofnął się kilka kroków.

– To nie ja! – Zamachał rękami. – Daję słowo, że to nie ja!

– Nie wiem, co ty, ale na pewno się dowiem. – Sasuke zmarszczył brwi. – Nie po to przyszedłem. Chodzi mi o twoją byłą dziewczynę.

– Jaką dziewczynę? – Kiba nie rozumiał.

– Tą, którą rzekomo odbił ci Naruto – Sasuke nie umiał powstrzymać się od złośliwości. – Od biżuterii.

– A, Yuki…

Kiba spochmurniał. Fakt, nic już do niej nie czuł, dawno zakochał się w kimś innym, ale tamta sytuacja, gdy ją sobie przypomniał, nadal czasami psuła mu humor.

– Wiesz, gdzie teraz jest ich sklep? Nigdzie go nie znalazłem.

– Z tego co wiem, całą rodziną przenoszą się do Kirigakure – zastanowił się Kiba. – Ponoć tam handel lepiej kwitnie.

– Ale są jeszcze w Konoha? Znasz ich adres?

– Tak, ale… – Kibie nagle coś przyszło do głowy. – Dam ci go, jak kupisz psa. Naruto bardzo chciał, ale zrezygnował, bo myślał, że się nie zgodzisz – skłamał gładko.

No co, potrzebował trochę gotówki.

Sasuke spojrzał na niego zdziwiony. Naruto chciał psa? Nigdy nic o tym nie wspomniał. To ta ruda kula sierści w jego wnętrzu już mu nie wystarczała?

Zerknął na szczeniaki. Jeden był w biało czarne łatki, drugi miał sierść w kolorze ciemnej cegły. Kolorem trochę przypominał Kyuubiego. Może to dlatego? Sasuke westchnął. Jeżeli Naruto naprawdę tego chciał…

– Dobra, dawaj tego rudego. I adres.

*

Gaara właśnie porządkował dokumenty na biurku, gdy usłyszał pukanie. Po chwili drzwi się otworzyły i zobaczył w nich chłopaka z burzą włosów w kolorze kawy z mlekiem.

– Hideaki, wejdź, czekałem na ciebie.

– Kazekage, przepraszam za spóźnienie, przywieziono nowy sprzęt i musiałem go sprawdzić.

– Nie szkodzi. – Gaara usiadł za biurkiem. – Podoba się wam nowe laboratorium?  

– Jest niesamowite – uśmiechnął się Hideaki. – Brakuje nam jeszcze kilku rzeczy, ale już złożyłem odpowiednie zamówienie.

– Cieszę się.

Gaara złożył ręce i spojrzał w skupieniu na Hideakiego. Nie był wścibski, szanował prywatność innych, ale było coś, co musiał wiedzieć.

– Wybacz, że znalazłem czas dopiero teraz, obowiązki, ale chciałem zapytać o jedną rzecz. Dlaczego wróciliście tak szybko? Z rozmów z Hokage wywnioskowałem, że zamierzacie zostać w Konoha.

Hideaki przez dłuższą chwilę się nie odzywał, a jego oczy jakby pociemniały, co nie umknęło uwadze Gaary.

– W Konoha stało się coś? Może mogę jakoś pomóc?

– Nie. – Hideaki pokręcił głowa. – Po prostu… zdecydowaliśmy z Sakurą, że chcemy się specjalizować w truciznach i antidotach, a Suna jest do tego najlepszym miejscem.

– Tak, to prawda.

Gaara oparł się wygodnie o fotel i spojrzał przenikliwym wzrokiem na Hideakiego. Coś było nie tak, widział to. A może tylko mu się wydawało?

– Sakura też jest zadowolona? Nie miałem okazji jeszcze z nią porozmawiać.

– Tak… chyba tak.

– To dobrze, cieszę się, że się wam układa – Gaara uśmiechnął się lekko. – Jak tak teraz patrzę na upływ czasu… Wy, kilka innych par, które znam, moja siostra jest już w ciąży... Nawet Naruto i Sasuke wystąpili z wnioskiem na ich ślub, a Rada Konohy się zgodziła.

– Co? – Hideaki gwałtownie uniósł głowę, a jego oczy lekko się rozszerzyły.

– Naruto i Sasuke, musisz ich znać. A już na pewno Naruto, obok niego nie da się przejść obojętnie.

Gaara znów się uśmiechnął, ale tak jakoś inaczej. Jakby z sentymentem.

– Tak, znam. – Hideaki sam nie wiedział, dlaczego zacisnął ręce. – Faktycznie nie da się przejść obojętnie – mruknął, niemal niesłyszalnie.

– Dobrze, to by było na tyle.  Skoro jesteście zadowoleni, to mogę się tylko cieszyć, że mam z powrotem dwoje świetnych medyków. Mam nadzieję, że zostaniecie tutaj, w Wiosce Piasku.

Kiedy Hideaki wrócił do laboratorium, zaczął jeszcze raz sprawdzać wszystko, co przywieziono. Musiał się czymś zając, dlatego z listą w ręce odhaczał kolejne pozycje.

– Hideaki, ten mikroskop jest fantastyczny – zawołała Sakura. – Nieźle się postarali z tym sprzętem.

– Mhm – mruknął tylko Hideaki.

Znów spojrzał na listę i zauważył, że zrobił błąd. Odhaczył roślinę, której nie dostarczono, a która była niezbędna. Nie potrafił się skupić, w głowie miał jeden wielki chaos. To, co powiedział Gaara…

– Hideaki, co się dzieje? – Sakura podeszła do niego, marszcząc brwi. – Odkąd wróciłeś z gabinetu Kazekage, snujesz się jak cień. Nawet mnie nie słuchasz.

– Słucham, to znaczy… Po prostu mam dzisiaj gorszy dzień.

– Coś się stało? – Sakura spojrzała na niego uważniej. – Nie najlepiej wyglądasz.

– Nie ma to jak usłyszeć od własnej dziewczyny, że się nie najlepiej wygląda – uśmiechnął się Hideaki, próbując zażartować,  ale to nie był ten sam uśmiech co zazwyczaj i Sakura od razu to zauważyła.

– Idź się połóż i odpocznij. Ja to dokończę.

Hideaki, kiedy wrócił do ich mieszkania, stanął w łazience i oparł czoło o lustro. Był zdruzgotany. Cholera, naprawdę kochał Sakurę, chciał być z nią, więc dlaczego tamto zauroczenie nie chciało mu przejść? Gdy usłyszał o tym ślubie… Może powinien bardziej zaangażować w związek z Sakurą? Oświadczyć się, założyć rodzinę? Może wtedy wszystko by się ułożyło i wróciło do normy?

Odkleił się od lustra i westchnął. Chyba właśnie tak trzeba będzie zrobić.