SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 13

Shikamaru kiedy wrócił, miał zamiar od razu iść do Temari, ale zobaczył, że rozmawia z Ino, więc nie chciał przeszkadzać. Klapnął więc, bo zwykłym siadaniem nie można było tego nazwać, na ławkę, przy której stała reszta przyjaciół.

– A gdzie Naruto i Hideaki? – zainteresował się Kiba. – Pozabijali się? – zarechotał, ale widząc wzrok Hinaty, odchrząknął. – No przecież każdy wie, że jak są blisko siebie, prawie skaczą sobie do gardeł.

– Może do tej pory nie byli ze sobą wystarczająco blisko – stwierdził Shikamaru. – Dlatego im to ułatwiłem.

Dopiero po chwili zauważył miny przyjaciół, w tym uniesione brwi Sakury i Sasuke.

– No przecież wiadomo, że chodzi mi o technikę Wiązania.

– Związałeś ich? I zostawiłeś samych?  – Kiba znów zaczął się śmiać. – Bo wiesz… mogą zbliżyć się aż za bardzo… Jak na przykład będą próbowali się wyplątać i za bardzo się o siebie poocierają, to, no wiecie – poruszył sugestywnie brwiami.

– Technikę Wiązania Cieniem.

Shikamaru aż złapał się za głowę. Kiba w niektórych momentach naprawdę był… Nie, no nigdy nawet nie pomyślałby o żadnym za swoich przyjaciół, że jest idiotą, ale Kiba czasami po prostu nieco wolniej myślał.

– Kiba, ty chyba koniecznie chcesz się dowiedzieć, jak działa moje genjutsu. – Sasuke stanął tuż przed nim.

 Kiba odruchowo zamknął oczy, ale po chwili je otworzył. Praca w ANBU i walka z różnymi przeciwnikami sprawiła, że stał się bardziej pewny siebie. Poza tym, jeżeli chciał, żeby Hinata kiedykolwiek spojrzała na niego nie tylko jak na przyjaciela, nie mógł wyjść przed nią na tchórza.

– Nie możesz tego zrobić. Z tego, co wiem, masz zakaz stosowania tej techniki na mieszkańcach wioski – powiedział i spojrzał na Sasuke.

– Tak? To chyba mało wiesz, bo kilka dni temu ten zakaz został zniesiony. Zadecydowała o tym dwójka Hokage – powiedział, po czym wskazał na Tsunade i Kakashiego, którzy stali niedaleko i o czymś rozmawiali. – No więc…

– Nie, dobra – burknął Kiba i odsunął się na bezpieczną odległość. – To może chodźmy złożyć życzenia – zaproponował.

Po chwili razem z Hinatą i Shino odeszli, żeby ustawić się w kolejce.

Sasuke z satysfakcją zauważył, że większość osób, które stały z kieliszkami w rękach blisko nich, słysząc, co powiedział, też tajemniczo zniknęło.

– To ja może pójdę ich jednak poszukać – stwierdziła Sakura.– Coś długo nie wracają.

Pokręciła głowa. Sasuke był czasami naprawdę okropny. A potem wychodziły różne historie, w które mieszkańcy wierzyli. Zresztą, jak mieli nie wierzyć, skoro sam je prowokował. Ciekawe, co będzie tym razem. Bo przez fakt, że jego słowa usłyszało tyle osób, nie było szans, żeby przeszło to bez echa.

Sasuke, który był naprawdę bardzo z siebie zadowolony, dopiero po chwili zauważył, że Shikamaru dziwnie mu się przygląda.

– Co?

– Zakaz nie został zdjęty, prawda? – zapytał Shikamaru, ale po chwili się zreflektował. – Na pewno nie został, jak doradca Hokage bym o tym wiedział.

– Nie, ale nie muszą od razu o tym wiedzieć.

*

Sakura w końcu znalazła Naruto i Hideakiego. A konkretnie znalazła ich w momencie, gdy wychodzili z… krzaków. Obaj wyglądali na dziwnie zadowolonych i obaj zapinali rozporki. Przez chwilę patrzyła na nich zdezorientowana.

– Sakura–chan!

Naruto, który właśnie ją zauważył, cofnął się o krok. Po chwili cofnął też rękę, którą wciąż trzymał na rozporku spodni. Cholera, że musiała na nich trafić akurat teraz. Musiało to wyglądać dziwnie i chyba wyglądało, bo Sakura zmarszczyła groźnie brwi.

– Naruto! Chodź no tu – powiedziała, jednocześnie idąc w jego stronę.

Widząc tę przerażoną minę nie potrafiła sobie odpuścić.

– Nie, Sakura-chan, to nie tak!

Naruto, wciąż się cofając, potknął się o jakiś patyk i wpadł w inne krzaki. Takie z kolcami. To mu przypomniało pewną sytuację z przeszłości, gdy też uciekał, jednak wtedy przed Sasuke.

– Nie tak? Czyli jak? – Sakura chwyciła go i postawił do pionu.

– My tylko…

– Wy? Rano się biliście, a teraz już jesteście WY? – powiedziała groźnym tonem. – Naruto, już raz sprzątnąłeś mi sprzed nosa jedną miłość. Chcesz powiedzieć, że znowu to zrobiłeś?

– Nie, ja… – Naruto, widząc jak unosi pięść, znów chciał się cofnąć, bo wyglądała, jakby naprawdę miała ochotę przywalić mu tak, że trafi do szpitala na dłużej, ale mu nie pozwoliła. Zacisnął powieki.

– Żartuje, głupku. – Sakura puściła go.

– Co?

Naruto spojrzał na nią zdezorientowany. Sakura nie wyglądała już jakby była zła, raczej rozbawiona.

– Faceci… Bo po co korzystać z toalet, skoro są zarośla.

Przewróciła oczami, widząc jego minę.

– Za to naprawdę powinnam wam przyłożyć, obu. Wiem, że wesele jest w innej części, ale to nadal park. Tu są dzieci!

*

Sasuke i Naruto siedzieli na ławce, czekając na innych. Kolejka do składania zyczeń była dość spora, ale przyjaciele mieli pierwszeństwo.

– Wiesz, ten Hideaki jest naprawdę w porządku. Nie zdradza Sakury–chan, niepotrzebnie się martwiłem.

– No to może w końcu przestaniesz cały czas o nim ględzić i wymyślać kolejnych sposobów na to, co mu zrobisz, jak się okaże, że ją jednak zdradza. Zresztą, ty się zawsze niepotrzebnie martwisz o jakiś głupoty – westchnął Sasuke.

– To nie są żadne głupoty! – obruszył się Naruto.

– Ale tez nie powinno interesować cię to, z kim spotyka się Sakura i jaki są ich relacje. Ty chciałbyś, żeby ktoś zaglądał do naszej sypialni? Wystarczy już jedna taka wścibska osoba, która chętnie by tam zamieszkała i robiła notatki – mruknął, patrząc na Saia.

Nie rozumiał tego wtrącanie się różnych osób w życie innych. Sakura jest dorosła, jeżeli ją chłopak zdradzi, to popłacze, a potem znajdzie sobie innego. Choć… Teraz coś mu przyszło do głowy. Jeżeli to jego zdradziłby Naruto, byłaby to ostatnia rzecz w jego życiu, którą by zrobił.

– No dobra, odpuszczę. Ale tylko dlatego, że Hideaki…

– Naruto… – Sasuke zirytował się. – Czy teraz będę wysłuchiwać tego samego, tylko w odwrotną stronę?

– Nie, tylko wiesz, że on mimo tego, że jest jednym z najlepszych medycznych shinobi w Sunie, Sakura-chan mi mówiła, to jeszcze potrafi tworzyć trucizny? I to takie, na których antidotum bardzo trudno zrobić. Też bym tak chciał umieć.

– Ty nie odróżniasz szczawiu od pietruszki. Prędzej zatrułbyś siebie.

– Bardzo śmieszne, draniu. Hideaki powiedział, że może mi pokazać jak się je robi.

– Serio? – Sasuke uniósł brwi.

– Tak, i…

– No to koniecznie musisz się nauczyć. Nie zakochaj się tylko – rzucił złośliwie to samo, co powiedział już kiedyś.

– Nawet jeśli, to nie ma u mnie szans – usłyszeli głos i odwrócili głowy.

Niedaleko stał właśnie obiekt rzekomego romansu i Sakura. Przez te swoje przepychanki słowne nawet ich nie zauważyli.

– Po naszej dzisiejszej przygodzie w krzakach, widziałem, co Naruto ma w spodniach i nie jestem zainteresowany.

– Ja też widziałem! – wrzasnął Naruto, zrywając się z ławki. – I wcale nie masz większ…

– Naruto, zamknij się!

Sakura siłą posadziła go z powrotem. Rozejrzała się. Sasuke zmarszczył brwi, a ludzie stojący dookoła patrzyli na nich dziwnie. Niektórzy uśmiechali się ironicznie. Naprawdę, ten dzień, to była jakaś katastrofa. Nie dość że wyglądali, jak wyglądali, to jeszcze doszły do tego wrzaski Naruto, przemówienie Saia i oświadczenie Sasuke, że zniesiono zakaz używania przez niego Sharingana na mieszkańcach.

Już zaczęły krążyć plotki. Podobno Sasuke złapał w genjutsu jakiegoś chłopaka za to, że zjadł ostatni kawałek sushi z tacy kelnera, na który on miał ochotę. I torturował go, każąc zjeść ich naraz jeszcze tyle, ile ramenu je Naruto, gdy jest najbardziej głodny. A to dla człowieka ze zwykłym żołądkiem, a nie czarną dziura pochłaniająco wszystko, było dość trudne.

– Co wy tam robiliście?

Sasuke spojrzał na Naruto pytającym wzrokiem. Oczywiście domyślał się, sam był facetem, ale Naruto wrócił jakiś taki dziwnie zadowolony.

– A co można robić w krza… – Naruto zaciął się. No tak, on i Sasuke robili w krzakach, na konarach drzew czy polanach dużo innych rzeczy. – Nie wiedziałem, że patrzy jak sikam – burknął.

– Chciałem zerknąć, Sai kiedyś mówił…

– Czy wy jesteście normalni!?

Sakura przyłożyła jednemu i drugiemu, choć bez jakiejś większej siły. A Sasuke, jak prawie nigdy, miał ochotę jej tym razem pogratulować.

Niestety, chwilę później mina mu zrzedła.

– Ty jesteś Sasuke Uchiha, tak?

Jakaś starowinka do niego podeszła. Sauke przez chwilę nie wiedział kto to, ale w końcu ją skojarzył. To była babcia Kodaia.

– No to chodź na chwilę młody człowieku!

Kobieta, jedną ręką podpierając się o lasce, drugą chwyciła go za ucho. Jak niegrzecznego uczniaka.

Sasuke był tak zaskoczony, że początkowo nawet nie zaprotestował. Po chwili jednak, uważając, żeby jednak nie zrobić jej krzywdy, odciągnął rękę.

– O co chodzi? – zapytał, patrząc na nią zdezorientowany.

– To niemoralne. Żebyś uczył mojego wnuka takich technik! – Staruszka pogroziła mu laską.

Sasuke zastanowił się przez chwilę. Uczył Kodaia technik dostosowanych do jego umiejętności. Fakt, niektóre były bardziej zaawansowane, ale on miał już przecież czternaście lat. Oni w wieku siedemnastu wygrali z Naruto wojnę!

– Niedługo czekał go egzamin na chunina. Musi się uczyć różnych technik. Nie rozumiem co w tym niemoralnego – powiedział ze spokojem.

– Ale nie takich! – zagrzmiała staruszka. – Żeby mój wnuk, który jest jeszcze dzieckiem, zmieniał się w nagą kobietę?

– Co?

Sasuke uniósł brwi. Rozejrzał się dookoła. Znów wzbudzili niezłe zainteresowanie ludzi, jednak… Tak, poza jedną osobą. Bo Naruto nawet nie niego nie patrzył i zrobił się jakiś taki czerwony na twarzy. Nie, no jasne. Oiroke No Jutsu! Już on sobie z nim porozmawia.

– Ty… ty… erotomanie!

Sasuke przez to, że skupił wzrok na Naruto, nawet nie zauważył, że staruszka podnosi laskę. Zorientował się dopiero w momencie, gdy oberwał nią po głowie.

– Nie, babciu, nie!

To Kodai, który widząc, co się dziej, rzucił tacę i próbował ją powstrzymać, przed kolejnymi próbami. Cholera, groziła, że coś z tym zrobi, ale nie sądził, że zaatakuje wprost i to jeszcze laską Sasuke-senseia, jednego z legendarnych shinobi. Babcia była jego jedyną rodzina, a Chidori by nie przeżyła.

– Jeszcze raz coś takiego zobaczę, a… – nie zdołała dokończyć, bo Kodai pociągnął ją za sobą, obiecując, że przyniesie dango, które uwielbiała.

– Nie, no to robi się coraz bardziej absurdalne – jęknęła Sakura. – Sasuke-kun, potrzebujesz pomocy? – zapytała, widząc, że znów trzyma się za głowę.

Ale nic dziwnego, oberwał dzisiaj już dwa razy. Co jeszcze?

– No, robaczki, a wam co się stało – usłyszeli.

To Kakashi i Tsunade, widząc zamieszanie, podeszli. Oboje, mimo że bardzo się starali, nie mogli powstrzymać uśmieszków. Oczywiście Tsunade nie omieszkała opowiedzieć o tym, co się stało wcześniej, więc pytanie było czysto ironiczne. Nawet gdy Iruka, który o tym usłyszał, chciał już biec do domu po apteczkę, ale powstrzymali go. Sami się pobili, niech sobie radzą sami. Tym bardziej, że w ramach pierwszej pomocy zostali wcześniej opatrzeni.

– Jak mi mówiłaś wcześniej, nie wierzyłem. Dwaj bohaterowie wojenni i wnuk szanownej Chio wyglądają, jakby wpadli pod… kolej – stwierdził, nieświadomi cytując słowa Kiby. – Ale ręce nadal posiadacie?

– Bardzo śmiesz… Zaraz! Jak to wnuk szanownej Chyio?! – Naruto patrzył na nich, jakby byli niczym Kaguya, z innej planety.

            – Zwyczajnie – wzruszył ramionami Hideaki.

Fakt, długi czas niewiele osób, nawet w Sunie, o tym wiedziało. Nie był dzieckiem, którego by chcieli. Jego matkę i ojca łączył jedynie romans. Kiedy dowiedziano się, że jest w ciąży, ukryto ten fakt. Oczywiście miała wsparcie, ale musiał milczeć. Dopiero, gdy Kazekage został Gaara, prawda wyszła na jaw. Gaara bardzo dokładnie przeglądał wszystkie dokumenty, które zostały mu po ojcu i trafił także na jego akt urodzenia. Nie zostawił tego. Wezwał go do siebie, porozmawiał z nim i jego matką i nadał wszystkie należne prawa. Dlatego Hideaki tak bardzo go szanował i nie lubił, gdy ktoś nie używał wobec niego należnego tytułu Kage.

– Ale…

Naruto już zamierzał powiedzieć coś więcej, jednak zamilkł. Czcigodna Chyio. Jej wnukiem był również…

– Jeżeli jestes wnukiem Czcigodnej Chyio, to także… bratem Sasoriego? – połączył fakty.

– Przyrodnim. – Hideaki skinął głową. – Ale tak, to był mój brat. Choć nigdy nie zamieniłem z nim nawet słowa.

– Ale, przecież Sakura-chan…

Naruto, mimo że zwykle buzia mu się nie zamykała, nie mógł ubrać tego, co chciał powiedzieć w słowa. Bo jak miał niby cos mówić, a jednocześnie przemilczeć fakt, że to Sakura zabiła Sasoriego? Czy on w ogóle o tym wiedział?

– On wie.

Sakura, widząc jego wyraz twarzy, położyła mu rękę na ramieniu.

To była jedna z tych rozmów, gdzie opowiadała Hideakiemu o swoim życiu. Wtedy powiedziała o tamtej walce, o Sasorim, Chyio… Hideaki wtedy wstał i wyszedł.

Ale wrócił. Wrócił i powiedział jej o wszystkim. Była naprawdę w szoku. Nie wiedziała, jak się zachować. Przecież okazało się, że zabiła jego brata! Przyrodniego, bo przyrodniego, ale jednak brata!

Jednak on podszedł do tego bardzo spokojnie. Obie, Sakura i jego babcia, walczyły ramię w ramię w tej samej sprawie. Wcześniej prawie nie znał Sasoriego, nic o nim nie wiedział. No może poza tym, że miał unikatowe umiejętności i należał do Akatsuki. A co to było Akatsuki, uczono obecnie nawet dzieci w szkołach. Dopiero potem, czytając artykuły w bibliotece, dowiedział się o nim nieco więcej. I mimo wszystko, mimo tego, kim się stał, współczuł mu. On, kiedy jego ojciec zginął, dowiedział się od razu. Sasoriemu wmawiano, że rodzice wrócą. I tak czekał latami…

– Hideaki, wszystko w porządku? – zapytała Sakura.

– Tak, jasne.

Poruszenie tego tematu o czymś mu przypomniało.

 – To jak, Naruto, te warsztaty z trucizn aktualne? – zapytał zupełnie szczerze. Owszem, lubił prowokować, ale medycyna i trucizny były tym, co naprawdę kochał robić.

– Jasne – odburknął Naruto, ale mimo wszystko lekko się uśmiechnął. – Pierwszą, jaką zrobię, będzie dla ciebie