SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 25

– Słuchajcie, plan jest taki… Sai pożycz ołówek.

Kiba czuł, że wpadł na naprawdę dobry trop, dlatego wziął serwetkę i zaczął na niej coś rysować.

– To jest budynek szpitala, a laboratoria są w piwnicach. Musimy się dowiedzieć, które to było laboratorium. Jeżeli ten ktoś się tam uczył, to na pewno tam wróci.

– Przestępca zawsze wraca na miejsce zbrodni – pokiwał głową Lee.

Ostatnio naprawdę często chodził do kina i wiedział takie rzeczy.

– Jaki znowu przestępca, czy wam już do reszty odbiło? – Shikamaru pokręcił głową zrezygnowany. – Po pierwsze, do części, gdzie są laboratoria nikt nie wejdzie bez specjalnej przepustki, bo trzymają tam wiele cennych składników, trucizn i antidotów. Okna też są zabezpieczone. Po drugie – pracowników obowiązuje tajemnica, kto nad czym pracuje. I po trzecie…

– To mnie Hideaki uczył tworzenia trucizn.

Naruto, słuchając tego, co mówią, już po prostu nie wytrzymał. Tym bardziej po tym, co powiedział Lee. Przez to, co się stało, naprawdę w pewien sposób czuł się jak przestępca, w końcu omal nie ukradł Sakurze chłopaka. Poza tym miał też zamiar wrócić do laboratorium i zabrać stamtąd swoją pierwszą zrobioną truciznę. Co prawda nie była na ludzi, a na chwasty, ale liczył się fakt, że mu się udała. To była jego jedyna pamiątka po Hideakim i mimo że teraz robił wszystko, żeby z Sasuke mu się ułożyło, chciał ją mieć.

– Ciebie?!

Kiba wytrzeszczył oczy. Zresztą nie tylko on, bo wszyscy poza Sasuke i Shikamaru patrzyli na niego, jakby właśnie ogłosił, że rezygnuje z kandydowania na Hokage.

– Ale jak to? – Ino naprawdę nie rozumiała. – Tworzenie trucizn jest naprawdę skomplikowane, potrzebna jest duża wiedza na temat roślin, a ty kiedyś u mnie w kwiaciarni pomyliłeś tuję z modrzewiem.

– Nie znam się na choinkach – wzruszył ramionami Naruto.

– Ty byś prędzej jakieś laboratorium wysadził, a nie zrobił truciznę – zaczął się śmiać Kiba.

– A swoim antidotum raczej byś kogoś zatruł – dodała sceptycznie Temari.

– Trucizny tworzą zazwyczaj wykształcenie w tej dziedzinie medycy – podsumowała Tenten. Dobrze o tym wiedziała, bo kiedyś sama spróbowała stworzyć truciznę do swoich strzałek, ale mimo wszelkich starań nic z tego nie wyszło.

Naruto prychnął. Dlaczego nikt nie wierzył, że może być dobry w czymś innym niż tylko walka. Fakt, spowodował mały wybuch, ale to dlatego, że ręka ma zadrżała, gdy Hideaki stał za nim i mówiąc, chuchał mu w ucho, co powodowało lekką dekoncentrację. No i jeszcze się zatruł, ale to przez przypadek. Ostatecznie w końcu przecież osiągnął sukces. Zrobił truciznę na chwasty!

– Naruto-kun, a ja uważam, że wszyscy powinniśmy być ambitni i uczyć się nowych rzeczy. – Hinata uśmiechnęła się do niego, za co był jej naprawdę wdzięczny. Chociaż ona w niego wierzyła..

– No dobra, ale skoro to ciebie uczył, to spędzałeś z nim dużo czasu. Musiał ci coś powiedzieć.

Kiba nadal drążył temat. Jego trop był dobry, gdyby nie wspomniał o uczniu Hideakiego, nie dowiedzieliby się, że to Naruto. A teraz, gdy już wiedzieli, on też musiał cos wiedzieć na temat nagłego zniknięcia Sakury.

– No chyba że byłeś tak kiepskim uczniem, że po prostu uciekł od ciebie do Suny – zastanowił się.

Naruto, słysząc to, zamarł na kilka sekund. Kiba nawet nie wiedział, jak blisko był prawdy. Tak Hideaki i Sakura wyjechali przez niego. Ale nie przez jego błędy w laboratorium, a przez fakt, że oprócz trucizn, stworzyli tam też coś zupełnie innego.

– Nie. Opuścili Konohę, bo… bo dostali pilne wezwanie. Na granicach znów doszło do walk i musieli ściągnąć wszystkich specjalistów od trucizn – wymyślił Naruto.

I byłoby to całkiem wiarygodne wytłumaczenie, gdyby nie fakt, że nie przemyślał jednej rzeczy.

– Niemożliwe. – Temari zmarszczyła brwi. – Mi na ten temat nic nie wiadomo. A codziennie dostaję informację odnośnie tego, co się dzieje w Sunie bezpośrednio od mojego brata. Gdyby coś takiego miało miejsce, od razu bym wiedziała.

– Poza tym, dlaczego Sakura nie powiedziała nic w szpitalu? – Ino też coś w tym wyjaśnieniu nie pasowało.

Shikamaru słuchając tego wszystkiego, uznał, że sam musi zainterweniować.

– Ja myślę, że jeżeli chcecie wiedzieć, dlaczego Sakura wyjechał, po prostu do niej napiszcie i ją o to zapytajcie – powiedział. – A jak już jesteśmy w temacie korespondencji, to myślę, że powinniście zapytać Naruto i Sasuke o ich nowy adres.

Spojrzał sugestywnie na Sasuke, jakby wzrokiem chciał mu dać do zrozumienia, że tylko zmiana tematu może powstrzymać resztę towarzystwa przez dalszymi spekulacjami. A taka zmiana tematu na pewno była interesująca, bo nikt z ich paczki jeszcze o tym nie wiedział. Nikt poza nim oczywiście, bo sam był zmuszony pomagać przy załatwianiu formalności.  

– A, no tak. – Naruto uśmiechnął się szeroko i potarł włosy z tyłu głowy. – Eee… No… No bo Sasuke kupił nam dom.

– Dom?!

Kiba otworzył szeroko usta ze zdumienia, bo nie mieściło mu się to w głowie.

– Stać was na dom?

Dom… Cholera, jemu, mimo że w ANBU miał niezłą pensję, ledwo na jedzenia starczało. Fakt, większości winne były te zakłady. Miał z tym skończyć, ale teraz naprawdę miał przeczucie. Bo skoro raz przegrał, potem zremisował, to przyszedł czas na wygraną. Niestety, rachunek prawdopodobieństwa znów był dla niego bezlitosny. I w ogóle domy w Konoha były drogie. Shikamaru i Temari mieli taki dzięki wsparciu z Suny (Shikamaru początkowo protestował, ale Temari się uparła i nie miał nic do powiedzenia), a Ino i Sai, bo on nieźle się dorobił na tych poradnikach. Jeżeli chodzi o Sasuke i Naruto, oni po prostu trenowali drużyny. Rzadko którego trenera było stać na własny dom, bo nie zarabiali zbyt dużo.

– Eee… No właśnie Sasuke. – Naruto dopiero cos sobie uświadomił i spojrzał na niego pytająco. – Jak ty właściwie za niego zapłaciłeś?

– Zastawiłem mieszkanie w zamian za kredyt – wyjaśnił, mrużąc oczy. –Więc teraz nie będzie już chodzenia do Ichiraku, musimy zacząć oszczędzać.

– Co? Jak to? Jak to nie będzie Ichiraku?! – Naruto spojrzał na niego, jakby właśnie wywrócił mu cały świat do góry nogami.

Shikamaru, który od razu wyczuł prowokację, spojrzał na Sasuke i przewrócił oczami. Oni nawet po tym rozstaniu się nie zmienili.

– Jakoś musisz się z tym pogodzić. A, będziemy też brać więcej misji, nawet takich z łapaniem kotów.

– Kotów? No chyba żartujesz.

Nie przyznał tego, ale ostatnio jego uczniowie odmówili tak według nich głupiej misji, że sam musiał znaleźć tego kota. Ryuji powiedział, że może jakby to jeszcze była jakaś panda, to by się poświęcili, ale koty niech sobie łapią genini, którzy dopiero co ukończyli Akademię. Naruto naprawdę czasami sobie z nimi nie radził.

– Żartujesz, prawda? – jęknął.

– A jak myślisz? – Sasuke pokręcił głową, uśmiechając się lekko. – Zastawiłem mieszkanie w zamian za kredyt. Mam już wielu chętnych i w przeciwieństwie do ciebie, nie sprzedam go za grosze. Już teraz cena przebija tę, za jaką kupiłem dom.

Tak, Sasuke naprawdę był zadowolony. Tym bardziej, że chętnych przybywało z racji tego, że mieszkał tam długi czas razem z Naruto. Jedynie co go zastanawiało to to, dlaczego kupnem interesują się w większości młode kobiety.

– Ej, to może ja też sprzedam swoje – zastanowił się Kiba. – Tez kupię sobie dom.

– Wiesz, Kiba, może po następnej inwazji. – Shino położył mu pocieszająco rękę na ramieniu. – Na pewno jak pokonasz wroga z innej planety i uratujesz świat, twoje mieszkanie zyska na wartości.

– Bardzo śmieszne – obraził się Kiba.

Jaki się z tego Shino żartowniś zrobił. Już podczas wojny, gdy Kiba stwierdził, że zamierza zostać Hokage, on zwrócił mu uwagę, że nikt go nie słucha i że to było żałosne, bo nic nie przebije wejścia smoka Sasuke. Phi!

– Dobra, dajcie spokój.

Ino wydawała się być podekscytowana. Sama ostatnio urządzała swój dom, mogła by pomóc. Jakieś rośliny i  dekoracje na pewno by im się przydały.

– Mówcie, co to za dom.

Mimo ciekawości i wielu pytań przyjaciół na temat nowego domy Sasuke i Naruto, w końcu wszyscy zaczęli się zbierać. No niestety, każdy miał jutro jakieś obowiązki. Kiba po zapłaceniu swojego rachunku i szybkim przekalkulowaniu wydatków i stanu portfela, chwilę się zastanawiał, po czym chwycił Naruto za rękaw i odciągnął go na bok.

– Słuchaj, jak masz dom, to może chcesz kupić psa? – zapytał.

– Co?!– Naruto spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Chcesz sprzedać Akamaru?!

– Nie, no oczywiście, że nie. – Kiba poczochrał swojego pupila za uchem. – Suczka Hany ma kilka szczeniaków, dwa z nich mi oddała. Pies zawsze może pilnować, żeby nikt się do was nie włamał. Nie wezmę dużo – zachęcał, zupełnie ignorując fakt, że do Sasuke i Naruto mało kto, a nawet nikt nie miałby odwagi się włamać, bo narażanie się dwóm najsilniejszym ninja na świecie nie było zbyt mądre. A nawet i głupek raczej by zrezygnował z takiego pomysłu.

– Dzięki, nie potrzebuję psa, mam wystarczająco upierdliwego lisa, więc jedno zwierzątko wystarczy – stwierdził Naruto, ale ledwo zdążył dokończyć zdanie, skulił się, gdy poczuł mocne kopniecie i pazury wbijające się w jego żołądek. Słyszał też jakieś burczenie Kuramy, który awanturował się, że on nie jest żadnym zwierzątkiem, a potężnym demonem.

– A wiesz może, kto by chciał?

– Nie wiem, Kakashi-sensei ma dużo psów, może przyda mu się kolejny.

– Nie. – Kiba machnął ręką. – Tamte to są psy ninja. Dobra, może sprzedam Saiowi, jest bogaty, co mu szkodzi.

Niestety Sai tez nie potrzebował psa. W zamian jednak zaoferował Kibie swój poradnik w promocji.

Kiba znów został bankrutem.

*

Sasuke i Naruto wracali do domu powoli. Okolica w której mieszkali była naprawdę bardzo urokliwa, a że było to niedaleko wzgórza Hokage, z bliska widzieli oświetlane teraz blaskiem zachodzącego słońca wykute w kamieniu twarze.

Naruto patrząc na to wszystko, pomyślał, że chyba nie mogliby mieszkać w lepszym miejscu. To było idealne.

– Wiesz, że kiedyś, gdy byłem dzieckiem, przychodziłem właśnie tutaj popatrzeć na Hokage? – Naruto uśmiechnął się lekko. – Wtedy ich było tylko czterech, a tu nie było nic poza lasem.

Sasuke spojrzał na niego i tez uniósł kąciki ust. Po chwili poczuł coś ciepłego w dłoni. To Naruto chwycił go za rękę.

– Dużo od tamtego czasu się zmieniło – mówił dalej Naruto. – Hokage jest już sześciu, a w tym miejscu są domki, w tym jeden nasz.

– Nie da się uniknąć zmian, – Sasuke ścisnął jego palce. – Konoha się zmienia, my się zmieniamy.

– Myślisz, że da się wrócić do tego co było?

– Nie, ale myślę, że można stworzyć coś lepszego.

– Niektórzy mówią, że zawsze jest szansa na lepsze jutro – przypomniał sobie Naruto.

– Mówią – zgodził się Sasuke.

Naruto nagle przystanął i odwrócił się w stronę Sasuke. Kiedy teraz tak patrzył na niego, wracały wspomnienia. Te lepsze i te gorsze, ale wszystkie przypominały mu, dlaczego się w nim zakochał. Akurat w nim, wrednym, aspołecznym i aroganckim dupku, jak go wtedy nazywał. Nigdy go sobie nie odpuścił. Nigdy, nawet wtedy, gdy chciał go zabić. Zawsze wierzył, że jak nie tego, to następnego dnia się uda. Że go znajdzie i uratuje. Wiele osób powtarzało mu, że jest naiwny, że żyje marzeniami, ale ich nie słuchał. Teraz też nie zamierzał. I nie zamierzał przejmować się też tym, że nieliczni w tej okolicy ludzie rzucają im zaciekawione spojrzenia.

– Sasuke… Nie wiem, co będzie jutro. Ale wiem, co jest dzisiaj – powiedział i po prostu go pocałował.