SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 28

Sasuke rozejrzał się po zebranych. Nikt nic nie mówił, ale większość miała pootwierane ze zdumienia usta. Naruto też. Nawet Shikamaru patrzył na niego, unosząc brwi.

Po chwili ten sam dziadek, który chciał go wyprosić, Homara Mitokado, zmarszczył brwi.

– Nie wolno ci tu przebywać podczas posiedzenia Rady. To poufne sprawy, a ty…

– Zaczekajcie – odezwał się Kakashi.

Ciągle przeglądał papiery i choć robił to już drugi raz, żeby się upewnić, nadal nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

– Myślę, że Sasuke zostanie. To, co właśnie mi dostarczył – podniósł dokumenty – to wniosek o zgodę na jego ślub z Naruto.

Wszystkich, absolutnie wszystkich zatkało. A potem nagle wszyscy zaczęli między sobą szeptać i zrobił się jeden wielki chaos.

Sasuke chyba właśnie tego mógł się spodziewać. Sam, gdy wczoraj rozmawiał z Naruto, był daleki od myślenia o ślubie. Nie przekonało go nic. Fakt, nie mieli do siebie praw, ale to naprawdę nie był powód do takiej decyzji. Dopiero potem coś się zmieniło. Kiedy zapytał Naruto, dlaczego tego chce, powiedział: „bo cię kocham”. Znał go dobrze, widział jego wzrok i wiedział, że nie kłamie. Ostateczną decyzję podjął, gdy Naruto dodał, że w takim razie poszuka innego rozwiązania. Nie naciskał, nie zmuszał go, choć Sasuke widział, że jest mu przykro.

Jeżeli dzisiaj mieli by wziąć ten ślub, Sasuke na pewno by się nie zgodził. Było za wcześnie. Ale tu chodziło tylko o wniosek. Przy przeprowadzce to on składał różne papiery i trafił między innymi właśnie na ten dokument. Był już podpisany przez Naruto. Naruto nigdy mu go nie pokazał, ale też nigdy wcześniej w ogóle nie wspomniał o swoim projekcie. Chyba bał się go o to zapytać, a papiery trzymał pod ręką na wszelki wypadek.

Sasuke, zanim złożył obok swój podpis, naprawdę się wahał, ale ostatecznie uznał, że to przecież jeszcze ich do niczego nie zobowiązywało. Pamiętał, że kiedyś słyszał rozmowę na temat legalizacji małżeństw tej samej płci w Sunie. Nawet, gdy Rada się zgodziła, cała reszta formalności trwała ponad rok. Nie był pewien, wolał sprawdzić, dlatego zanim tu dotarł, poszedł do biblioteki. Chciał wiedzieć, jak to wygląda w teorii i praktyce. I faktycznie, Rada mogła się zgodzić, ale potem trzeba było stworzyć wiele stron formalnych dokumentów, żeby wszystko było zgodne z obowiązującym w danym kraju prawem. Kto może wziąć ślub, jakie są potrzebne dokumenty i zaświadczenia, jakie prawa do siebie dostają małżonkowie po ślubie i wiele, wiele innych. To było naprawdę czasochłonne. I jeżeli w Sunie zajęło to ponad rok, to w Konoha, z ich administracją, wszystko zajmie w najlepszym wypadku dwa lata. A oni będą mieli czas, żeby się upewnić, że naprawdę tego chcą.

– Czy ktoś chciałby coś powiedzieć? – zapytał Kakashi, ale jego głos utonął w reszcie innych rozmów.

– Spokój! –  krzyknęła w końcu Tsunade, uderzając ręką w stół. – Nie jesteśmy na bazarze.

– Dobrze, powtórzę więc. Czy ktoś chciałby coś powiedzieć? – Kakashi odczekał chwilę. – Nikt? Przed chwilą mieliście najwyraźniej bardzo dużo do przedyskutowania.

Kilka osób już chyba chciało się odezwać, ale ktoś ich ubiegł.

– Ja i Homura jesteśmy przeciwni – powiedziała Koharu Utatane, która razem z nim i Danzou tworzyła kiedyś Radę Starszych.

Przez tą deklarację Starszyzny, większość młodych zrezygnowało z powiedzenia czegokolwiek. Sasuke spojrzał na tę dwójkę z pogardą. To na skutek ich decyzji wymordowano cały jego klan. Nie pozwoli, żeby mieli jeszcze jakikolwiek wpływ na jego i Naruto życie.

– W takim razie, Naruto, ty chcia… - zaczął Kakashi.

– Ja mam coś do powiedzenia – przerwał mu zdecydowanym tonem Sasuke.

Wstał żeby dobrze go widzieli i słyszeli. Zamierzał mówić krótko i na temat.

– Niecałe cztery lata temu skończyła się wojna. Kto nie był na froncie i nie kiwnął nawet palcem – spojrzał ze złością na Starszyznę – nie wie, z czym przyszło nam się mierzyć.

Przerwał na chwilę i rozejrzał się po sali. Zauważył, że kilka osób rzuca spojrzenia Starszyźnie, jakby nie byli pewni, co mają robić.

To zirytowało go jeszcze bardziej.

– Nie wiem jakim sposobem wybrano was do Rady, skoro nie potraficie myśleć samodzielnie. Odbywały się jakieś testy?

– Sasuke, przestań – Naruto chwycił go za ramię.

Jednak Sasuke nie zamierzał przestać. Skoro już zaczął, to zamierzał skończyć.

– To nie te stare dziadygi uratowały wam życie a Naruto. Więc dobrze byłoby, gdybyście o tym pamiętali.

 – Sasuke!

– To on chronił wasze tyłki. Więc, teraz, gdy to on potrzebuje waszego wsparcia, ruszcie je i w końcu zróbcie coś tak, jak trzeba – zakończył.

Spojrzał na tych wszystkich ludzi, Starszyznę i Hokage, a potem po prostu usiadł.

Przez chwilę znów trwała cisza. Osoby z Rady rzucały sobie różne spojrzenia, ale nikt nie odezwał się ani słowem.

– Dobra, zrobimy przerwę – ogłosił w końcu Kakashi. – Widzimy się za kwadrans.

Większość osób wyszła z sali, Naruto też, musiał odetchnąć i pomyśleć nad tym, co się właśnie stało.

– Sasuke…

Kakashi, gdy zostali już tylko oni dwaj, oparł się o stół i spojrzał na niego. W rękach trzymał wniosek o pozwolenie na ślub.

– Niezłe oświadczyny. Takie…hm… w twoim stylu.

– Co za różnica – prychnął Sasuke.

– A wiesz… – Kakashi zastanowił się. – Może taka, że w Konoha to, o co złożyłeś wniosek, jeszcze nie jest legalne, właśnie teraz o to walczymy? A ty nie dość, że wpadasz tu jak do siebie, rzucasz mi papiery na stół, po czym obrażasz całą Radę i Starszyznę. Myślisz, że to ich przekona?

– Jeżeli mają coś w głowach, to powinno. Kogo ty wybrałeś do tej Rady?

– W większości kretynów, którzy dają sobą manipulować – stwierdziła Tsunade, która wyszła na chwilę, a potem pojawiła się w nieco lepszym nastroju.

– Co masz na myśli? – Kakashi zmarszczył brwi.

– Te dziadygi próbują wpływać na Radę, a oni nie mają odwagi im odmówić. Kiedy ja byłam Hokage, też ciągle próbowali narzucać mi swoją wolę. Nie uległam im, dlatego ciągle były między nami spięcia. Różnica pokoleń. Ile oni mają właściwie lat?

– Tyle, że powinni już nie żyć – skomentował Sasuke.

– Dzieciaku, ty się lepiej nie odzywaj, gdy dorośli rozmawiają! – huknęła Tsunade. – A tak poza tym, to było niezłe, chyba wywarło na nich wrażenie – uśmiechnęła się.

– Jak nastroje? – zapytał Kakashi.

– Shizune, Iruka i Shikamaru próbują z nimi rozmawiać, ale nie wiem, jak im idzie.

– Sasuke? – To Naruto pojawił się w drzwiach. – Chodź na chwilę.

Kiedy wyszli, Naruto znalazł jakiś mało uczęszczany korytarz i przystanął. Przyciągnął go do siebie i spojrzał prosto w oczy. To co zrobił Sasuke… No naprawdę się nie spodziewał.

– Ty naprawdę tego chcesz? – zapytał. – Wczoraj mówiłeś…

– Wczoraj dałeś mi dowód na to, że chcesz tego dla nas. A nie dla tej Rady kretynów – prychnął Sasuke.

– Wiesz, że po twoim wystąpieniu to nie przejdzie? – Naruto westchnął, ale mimo to się uśmiechnął. – Obraziłeś prawie wszystkich. Mógłbyś czasami tak trochę się powstrzymać?

Sasuke przez chwilę to rozważał, ale w końcu pokręcił przecząco głowa. On jak już się odzywał, to nie na darmo. Nie zamierzał nikogo oszczędzać.

– Jakim cudem zraziłeś do siebie w trzy minuty większość Rady? – Naruto nadal nie mógł uwierzyć w to, co się stało.

– Nie obchodzi mnie to. W razie czego zawsze zostanie nam Suna – mruknął Sasuke i go pocałował.

Kiedy wracali na salę, Naruto nadal nie mógł powstrzymać uśmiechu.

– Wiesz, że to były najbardziej beznadziejne, a jednocześnie najlepsze oświadczyny na świecie? Przebiłeś nawet Shikamaru.

– Shikamaru? – Sasuke nie rozumiał.

– Tak, później ci opowiem. A musimy iść popatrzeć, jak głosują przeciw.