SauNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 53

Tego ranka Naruto wstał wcześniej niż Sasuke. Poszedł do kuchni, napił się kawy, a gdy wrócił do sypialni, chcąc go obudzić, zauważył, że kołdra leży na podłodze, a on sam nie jest niczym przykryty.

Uśmiechnął się, narzucił na niego kołdrę, a po chwili sam się pod nią wślizgnął.

Objął Sasuke i przesunął nosem po jego karku, budząc go tym samym.

– Zaspałem? – Sasuke przewrócił się na drugi bok, patrząc na niego niezbyt jeszcze przytomnym wzrokiem.

– Nie. Masz trening dopiero w południe – przypomniał mu Naruto. – Wstałem wcześniej, bo musze iść do szpitala, zobaczyć co z Hideakim.

– Możesz w końcu dać sobie z nim spokój? – zirytował się Sasuke, w jednej chwili zyskując całkowitą przytomność.

Naruto pokręcił przecząco głową i przysunął się bliżej. Dotknął stopą jego stopy.

– Jesteś taki zimny – wymamrotał.

– Nie zimny, tylko przewidujący. Nie chcę więcej słyszeć o…

– Chodziło mi o temperaturę twojego ciała. Czuję się, jakbym przytulał kostkę lodu.

Sasuke przez chwilę wydawał się zdezorientowany, ale po chwili uniósł lekko kąciki ust. Lubił takie poranki z Naruto. Przewrócił się tak, że teraz praktycznie na nim leżał.

– To może mnie rozgrzejesz? – mruknął, całując go i przesuwając ręką po jego boku aż do ud.

– Nie, draniu, musze iść. Ale przed wyjściem mogę ci rozpalić w kominku i przykryć kocykiem.

Sasuke prychnął. Miał gdzieś kominek i kocyk.

– Pamiętasz, co wczoraj mówił Kakashi? W każdej chwili mogą mnie wyrzucić z wioski. Wtedy długo mnie nie zobaczysz…

– Głupi jesteś! –  Naruto nagle spoważniał. – Nawet tak nie mów! Nigdy na to nie pozwolę!

– A jeżeli tak właśnie zadecydują?

– Nie zadecydują. A jeżeli tak… – Naruto spojrzał na niego z desperacją w oczach. – Sasuke, obiecaj mi, że nigdzie beze mnie nie pójdziesz. Nie zostawię cię samego.

– Eh, Naruto, ty idioto. – Sasuke przyciągnął go mocniej i znów pocałował. – Nigdzie się nie wybieram.

– Ale Kakashi-sensei wczoraj powiedział…

– Młotku, powiedział, że mógłby. A nie że tak będzie. – Sasuke westchnął. Czy on zawsze musiał tyle gadać?

– Co zrobisz? – Naruto nie ustępował. Zrzucił z siebie Sasuke i usiadł. To był poważny temat. – Zamierzasz okazać skruchę i przeprosić?

– A ty schyliłbyś głowę przed kimś, kto wymordował całą twoją rodzinę? – zapytał ironicznie Sasuke.

Naruto zamyślił się. Przypomniano mu się, jak dał się upokarzać prosząc o łaskę dla Sasuke. Dał się bić ile trzeba, a nie cofnął zdania. Tylko teraz ta sytuacja była zupełnie inna. To nie był on, a Sasuke. I walczył w swojej własnej obronie. Nie okaże skruchy. Nie Starszyźnie.

– Sasuke… Mogę iść na to spotkanie Rady z tobą? – zapytał, mocno ściskając jego rękę. – To w razie jakby coś poszło nie tak…

– Nie, Naruto. Załatwię to sam.

*

Gaara myślał całą noc o tym, co powinien zrobić. Ciągle w głowie miał słowa Kankuro. Nie chciał, żeby Sakurę spotkały jakieś przykrości. Na początku zakładał, że trzeba małymi kroczkami, powoli, ale nad ranem doszedł do wniosku, że te kroczki może jednak powinny być trochę większe?

Nigdy, praktycznie nigdy, nie kupował nikomu kwiatów, więc gdy wszedł do kwiaciarni poczuł się dziwnie. Przez chwilę rozglądał się. Jego uwagę od razu przykuły kaktusy, bardzo ładne, ale to chyba nie o takie coś chodziło. Podszedł do lady, za którą stała młoda sprzedawczyni. Zastanawiał się, czy to na pewno dobry pomysł. Może Sakura wcale nie chciała kwiatów? Nie, na pewno chciała.

– W czymś pomóc? – zapytała sprzedawczyni i uśmiechnęła się do niego. – Mamy duży wybór.

Gara poczuł się trochę nieswojo, wiec chwycił pierwszą lepszą wiązankę z brzegu.

– Chce to kupić.

– Kazekage-sama – sprzedawczyni wydawał się zaniepokojona. – Ktoś umarł? Nic nie słyszałam, a to pewnie musi być ktoś ważny, skoro idzie pan na pogrzeb?

Gaara spojrzał zdziwiony najpierw na nią, a potem na bukiet, który trzymał w ręku. To była wiązanka kwiatów cmentarnych, w dodatku przyozdobiona odpowiednią wstążką.

– Nie, nikt.

Odłożył kwiaty z powrotem. To nie był dobry znak, skoro już na początku popełnił taką gafę.

– To może ja pomogę. Z jakiej okazji ma to być bukiet? Urodzinowy, ślubny, oficjalny…

– Bez okazji. Po prostu ma być ładny – uciął Gaara.

Sprzedawczyni kiwnęła głową. Klientem był nie byle kto, tylko przywódca ich  wioski, więc chciała się postarać. Zaczęła wybierać kwiaty. Różne, ale takie, które pasowały do siebie, tworząc harmonię. Lilie, róże i jeszcze jako dodatek mniejsze kwiatki. Delikatny, pastelowy fiolet, róż i biel. Na koniec trochę zieleni. W końcu, zadowolona ze swojego dzieła, podała wiązankę Gaarze.

– Mam nadzieję, że się podoba, Kazekage–sama.

Gaara spojrzał na bukiet. Pasował do Sakury.

– Tak, dziękuję.

            *

           

            Sakura, która właśnie wróciła ze szpitala, usiadła zmęczona na kanapie. Zrezygnowała póki co z laboratorium. Wiązało się z tym za dużo wspomnień, a poza tym lekarz prowadzący ciążę kategorycznie jej tego zabronił.

Wróciła więc do leczenia. Praca była wymagająca, ale zajmowała jej myśli.

Miała ochotę się położyć i odpocząć, ale wtedy usłyszała dzwonek do drzwi. Zdziwiona, wstała i poszła otworzyć. Nikogo się o tej porze nie spodziewała. Gaara zwykle przychodził później.

Jednak to był on. I trzymał w ręce bukiet kwiatów.

– Mogę wejść? – zapytał.

Sakura przez chwilę patrzyła na niego zdezorientowana. Nigdy nie przynosił jej kwiatów. Nigdy też nie wchodził do mieszkania, zawsze czekał na zewnątrz. Po chwili gdy zdała sobie sprawę, że tylko stoi i się gapi, wpuściła go do środka.

– Ja… – Gaara nie bardzo wiedział. co powiedzieć w takiej sytuacji, ale fakt, że zauważył na stole jakieś kwiaty, był potwierdzeniem, że Sakura je lubi. – To dla ciebie. Przechodziłem obok kwiaciarni i miałem nadzieję, że ci się spodobają.

Sakura kiwnęła głową i przyjęła z jego rąk bukiet. Rozejrzała się za jakimś wazonem, po czym nalała wody i włożyła do niego kwiaty.

– Napijesz się czegoś? – zapytała, od razu wstawiając czajnik. Czuła, że Gaara chciał porozmawiać. A ona nie chciała mu tego utrudniać.

Gaara najchętniej napiłby się w tym momencie sake, dla dodania sobie pewności, ale nie mógł tego zaproponować. Poza tym Sakura nie mogła pić. No i jeszcze fakt, że to przez sake wydarzyło się to, co się wydarzyło.

– Napiję się herbaty, dziękuję.

Kiedy Sakura postawiła dwa parujące kubki na stole i usiadła naprzeciwko, Gaara nadal milczał. W końcu uznał, że musi zacząć od niezbyt przyjemnego tematu. Jednak powinna o tym wiedzieć.

– Dostałem dzisiaj rano wieści z Konohy. Hideaki się obudził.

– Cieszę się – powiedziała Sakura, dmuchając na gorącą herbatę, żeby wziąć po chwili jej łyk.

Na wspomnienie Hideakiego popatrzyła na kwiaty stojące na stole. Były od niego. Przyniósł je wtedy, gdy powiedział, że chce zacząć od początku i się jej oświadczył. Do tej pory, mimo że już dawno zwiędły, nie miała serca ich wyrzucić.

– Mam nadzieję, że to mu da do myślenia i dla swojego dobra będzie się trzymał z daleka od Naruto i Sasuke.

– Obudził się, ale ma amnezję. Nie pamięta ostatnich dwóch i pół roku – dopowiedział Gaara. – Czyli uściślając nie pamięta ani Naruto, ani ciebie.

Sakura spojrzała na niego, a jej oczy rozszerzyły się w lekkim szoku. Hideaki stracił pamięć? Nie pamiętał nic od tak długiego czasu? Mimo że miał w Wiosce Liścia najlepszą opiekę medyczną, bo przecież na miejscu była Tsunade, genjutsu Sasuke wywołało aż takie szkody?

– Jakie są rokowania? Ma szansę odzyskać wspomnienia? – zapytała, próbując być rzeczowa, w końcu była medycznym ninja, jednak tak naprawdę bardzo zabolało to, że jej nie pamięta.

– Nie wiem, ale dzisiaj mam telekonferencję z Hokage. Jeżeli chcesz, możesz przy tym być – zaproponował. – Przynajmniej przy części dotyczącej Hideakiego.

– A ta druga część… Chodzi o Sasuke, prawda? – zapytała.

W sumie to pytanie było niepotrzebne. I tak wiedziała. Skoro Hideaki stracił pamięć, to było pewne, że Sasuke odpowie za to, co mu zrobił. A że był tam gościem Suny, oba kraje musiały się w tej kwestii porozumieć. Cholera, jak do tego doszło? Jej dwie miłości, jedna nieodwzajemniona, druga chyba tak, choć już sama nie była pewna, zaczęły walczyć o jej najlepszego przyjaciela? I to tak na poważnie, że wplatały się w konflikt międzynarodowy.

–  Co chcesz zrobić? – zapytała, gdy to wszystko sobie przeanalizowała.. –  Wiem, że to Kakashi-sensei będzie miał ostateczne słowo, ale musi wziąć pod uwagę stanowisko twoje i Suny.

– Nie wiem – przyznał Gaara.

Z pewnym zdziwieniem zauważył też, jak łatwo przychodziła mu rozmowa z Sakura, jeżeli chodziło o rzeczy nie związane z tym, co się między nimi stało, z tym, że będą mieć dziecko.

– Ostatnio rozmawiałem z Naruto na telekonferencji. Widziałem determinację w jego oczach i głosie, gdy prosił, żeby nie zabierać mu Sasuke – powiedział Gaara. – Mógłbym ściągnąć tu Sasuke w ramach rekompensaty na jakieś misje, na których na pewno by się przydał, ale nie chcę tego robić Naruto.

Sakura spojrzała na niego uważnie. Znów mówił o Naruto.  Musiała znów o to zapytać.

– Zrobiłbyś dla Naruto wszystko, prawda? Nadal go kochasz?

– Nie – odpowiedział Gaara. Bez zawahania, spokojnie, ale stanowczo. –  Ale mimo to i tak zrobiłbym dla niego prawie wszystko. Gdyby nie on, nie byłbym tym, kim jestem.

Sakura, słysząc to, mimowolnie uśmiechnęła się lekko. Garra powiedział to bez zastanowienia i z taką pewnością w głosie... Zupełnie inaczej niż Hideaki, który, gdy go pytała go o Naruto, ciągle udzielał jakichś wymijających odpowiedzi lub w ogóle nie chciał na ten temat rozmawiać.

– Co ty myślisz o tej całej sytuacji? – Zachęcony jej uśmiechem Gaara, postanowiła ją o to zapytać. W końcu I Sasuke i Hideaki byli jej bliscy. Może miała na to jakieś inne, bardziej bezstronne spojrzenie?

Sakura oparła głowę na ręce i znów wpatrzyła się w bukiet zwiędłych kwiatów na stole. Sasuke i Hideaki – była i obecna – choć jednak utracona – miłość. Obaj byli zupełnie różni. Kiedy byli w Konoha, usłyszała w końcu o tym zakładzie, że jej chłopak będzie rzekomo podobny do Sasuke, pokręciła tylko głową. Nie był. Ani z wyglądu, ani z charakteru. No może tylko wtedy, gdy udawał, chcąc wkurzyć Naruto. Ale poza tym nie mieli ze sobą nic wspólnego.

Hideaki – wcześniej kobieciarz, potem, gdy się w końcu otworzył, czuły facet i świetny przyjaciel. Sasuke – zimny, arogancki, wyniosły, ale też miał w sobie coś, co do niego przyciągało. Nigdy niczego nie udawał, wszystkich ignorował, wszystko miał gdzieś. Obu łączyło tylko jedno. Zakochali się w Naruto.

– Gaara, znam ich obu, ale Sasuke dłużej. Wiesz, jaka jest historia jego klanu, prawda?

Gaara kiwnął głową.

– Dopiero po jakimś czasie zrozumiałam, jak to wszystko na niego wpłynęło. Byłam tam… Wtedy, gdy walczyli w Dolinie Końca. Widziałam ich twarze, gdy leżeli po wszystkim obok siebie. I wtedy po raz pierwszy w życiu zobaczyłam, że Sasuke czegoś żałował. Starał się to ukryć, ale gdy patrzyła na Naruto, widziałam to.

Sakura zamilkła na chwilę i wzięła łyk letniej już herbaty.

– On jest teraz dla niego wszystkim. Dlatego tak się wściekł na Hideakiego. To co zrobił, było okrutne, ale… Bronił czegoś, co jest dla niego jedyną ważną rzeczą w życiu.

– Nie sądziłem, że staniesz po jego stronie – Gaara wydawał się być zdziwiony.

            – Nie jestem po niczyjej stronie. Hideaki jest dla mnie bardzo ważny, ale zrobił coś głupiego. Prosiłam, tłumaczyłam, ostrzegałam, żeby nie wchodził między nich. Nie posłuchał.  – Sakura zacisnęła ręce tak mocno, aż zbielały kostki. – Nie wiem, co się tam stało, ale jestem pewna, że próbował uwieść Naruto. W końcu to w tym zawsze był specjalistą – powiedziała gorzko.

            Gaara pokiwał głową. Tak, znał reputację Hideakiego. Biegały za nim wszystkie dziewczyny, a zwłaszcza kunoichi ze szpitala, z którymi pracował. Zwykle był bardzo pewny siebie, ale jak słyszał, także szarmancki i uwodzicielski. To pewnie dlatego miał na koncie tyle złamanych serc.

– Przemyślę to. – Gaara podniósł się z krzesła. Widział, że Sakura jest zmęczona, wolał, by odpoczęła. – Telekonferencja z Hokage jest wieczorem. Przyjdziesz?

Sakura chwilę się zastanawiał, ale w końcu pokręciła przecząco głową. Nie była im tam do niczego potrzebna, a informacje, była tego pewna, i tak Gaara przekaże jej później. W tym momencie naprawdę chciała odpocząć.

Kiedy Gaara wyszedł, miała zamiar położyć się od razu spać, ale jej wzrok znów przykuły kwiaty w wazonie. Podeszła i dotknęła ich. Kilka płatków opadło. Bukiet stał tu tyle dni, że wyglądał żałośnie.

Oparła ręce o stół. Hideaki miał amnezję. Nie pamiętał jej. Ona też powinna o nim zapomnieć. Nie mogła wiecznie myśleć o czymś, co już nie istniało. Tak trzeba było.

Czując łzy w oczach, chwyciła zwiędłe kwiaty, a potem wyrzuciła je do kosza.

– Żegnaj, Hideaki.