SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 55

Przez ostatnie dni, Naruto był tak zajęty to treningami z geninami, to odwiedzinami w szpitalu, to martwieniem się o Sasuke, że zupełnie zapomniał o tym, co mu powiedział na temat odbudowy klanu. Zresztą, wówczas obaj zgodzili się, że mają jeszcze dużo czasu na zastanowienie się.

Teraz, gdy siedział na werandzie i patrzył na ogród, wspomnienia z tej rozmowy wróciły. Sasuke zrelacjonował mu wtedy to, co powiedziała Tsunade. Że jest możliwość przekazania genów i posiadania dziecka, które jednak do dwunastego roku życia będzie wychowywała matka. Dopiero potem będzie mógł je poznać i zająć się jego przyszłością.

Z jednej strony to było dziwne, z drugiej nie. W świecie shinobi często zdarzało się, że rodzice po ukończeniu pewnego wieku dziecka, oddawali je pod opiekę kogoś, kto miał je dalej szkolić. Pewnie nie było to łatwe, ale co w życiu jest łatwe? On, mając dwanaście lat, już sam na siebie zarabiał poprzez wykonywanie misji. Czasem głupich i banalnych, ale ważne że żabia portmonetka nigdy, no prawie nigdy, nie była pusta.

– O czym tak myślisz? – zapytał Sasuke, siadając obok niego.

– O odbudowie twojego klanu. – Naruto spojrzał na niego. – Wiesz, to, co zaproponowała babunia Tsunade, nie wydaje się wcale takie głupie.

– Nad tym jeszcze się zastanowimy. – Sasuke odstawił kubek herbaty na deski. – Teraz i tak jest to niemożliwe, takie rozwiązanie oferują póki co tylko w Kraju Wody, a jestem tu uziemiony.

– No właśnie, jutro posiedzenie Rady. Na pewno nie chcesz, żebym był tam z tobą?

Sasuke przesunął się tak, że siedział teraz za nim. Objął go i położył mu głowę w zagłębieniu barku. 

– Na pewno. Jesteś zbyt nieprzewidywalny – mruknął mu do ucha.

– Nie masz zamiaru przepraszać, prawda? – zapytał Naruto.

Oparł się wygodniej o niego, a po chwili poczuł, że ręce obejmujące go w pasie zaciskają się nieco mocniej.

– Nie, nie mam takiego zamiaru – usłyszał.

Naruto zmarkotniał. Cholera, a co jak faktycznie Rada zadecyduje, żeby wydalić Sasuke z wioski? Przez swoje podejście może ich zdenerwować i popchnąć do podjęcia takiej decyzji. Choć zawsze jest jeszcze Kakashi-sensei. Bez jego zgody się nie obejdzie. Chyba…

– Sasuke, tu chodzi o nas. – Postanowił spróbować w inny sposób. Może jakoś go zmiękczy? Może da mu powód, żeby się zastanowił? – Ja bym dla ciebie przeprosił…

– Załatwię to inaczej, nie martw się.

Sasuke pociągnął jasne włosy, zmuszając tym samym, żeby bardziej odchylił głowę i pocałował go w usta, skutecznie, jak zawsze zresztą, powstrzymując gadanie.

*

Po południu Naruto zaczął zbierać się do szpitala. Dzisiaj wypuszczali Hideakiego, a ten poprosił, czy mógłby pomóc, bo nie wie nawet, gdzie mieszka. Właściwie Naruto też nie wiedział, bo był pewien, że po tym, co się stało, na pewno nie u Sakury, ale kogoś zapyta.

Kiedy wszedł do sali, Hideaki siedział na łóżku w pełni ubrany. Wydawał się nieco zagubiony.

– Już myślałem, że nie przyjdziesz – powiedział, widząc Naruto.

– Obiecałem, a ja nie łamię obietnic – Naruto uśmiechnął się i usiadł obok niego. – Czekasz na wypis?

Po chwili coś jeszcze przykuło jego uwagę. Kilka pustych pojemników po jedzeniu stojących na szafce nocnej.

– Jesz chyba więcej ode mnie!

– Nie wiem, ile ty jesz. Po prostu ta dziewczyna z klanu Hyuuga, Hinata, przyszła też dzisiaj i przyniosła jedzenie. Dużo więcej niż ostatnio. Była chyba zawiedziona, że cię nie ma.

– Zostało coś? – zapytał z nadzieją Naruto.

– Nie. – Hideaki pokręcił głową. – Przyszedł jakiś Kiba i zjadł resztę. Mówił, że jest głodny i że uwielbia kuchnię Hinaty. To jej chłopak?

            – Co? – Do Naruto, który już w myślach psioczył na Kibę, dopiero po chwili dotarła treść pytania. – Nie, raczej nie.

            – Czyli miałem rację, to nieodwzajemniona miłość do ciebie. Szkoda mi jej. Właśnie dlatego lepiej się w ogóle nie zakochiwać.

            – No cóż… Miałeś jeszcze jakichś gości? – Naruto wolał zmienić temat.

            – Tak, był ten Sai. Przyniósł mi jakiś poradnik, mówił, że bardzo go lubiłem.

– I… i co? – Naruto nieco pobladł.

– Nic. Nie zdążyłem przeczytać, bo zjawiła się wasza była Hokage i mi go zabrała. Powiedziała, że mam najpierw nawiązać rzeczywiste relacje z ludźmi, a nie wyrabiać sobie opinie na ich temat na podstawie książek.

Naruto zirytował się. Co za głupek z tego Saia. Gdyby Hideaki to wszystko przeczytał, nie byłoby za ciekawie. Przecież to, co było w tym cholernym poradniku, przedstawiało ich w zupełnie innym świetle. A jego i Sasuke to już szczególnie. Te komentarze Saia, na temat wynoszonego, połamanego łóżka czy insynuacje na temat golfów w lecie. Nie, to zdecydowanie nie były dobry pomysł.

– Naruto, powiedz mi, masz kogoś? – usłyszał po chwili.

Nie spodziewał się takiego pytania. Czyżby Hideaki sobie coś przypomniał? Zrobiło mu się zdecydowanie za gorąco.

– Tak – odpowiedział. – A dlaczego pytasz?

– Po prostu po wizycie Hinaty zastanawiałem się, dlaczego ją odrzuciłeś. Teraz już wiem. – Hideaki odwrócił się w jego stronę. – Często u mnie jesteś, poza tym mówiłeś, że masz treningi z geninami. Nie przeszkadza jej, że poświęcasz mi tyle czasu?

Naruto westchnął i przez chwilę się nie odzywał. Bo co miał powiedzieć? Że to nie ona, ale on? Że tak, wścieka się za każdym razem, gdy mówi mu, że idzie do szpitala? Że to on tak go załatwił, że teraz nie pamięta nic z ostatnich lat? Coś powiedzieć musiał.

– Wyjaśnię ci wszystko, ale nie tutaj. Tu…

– Mam was! – usłyszeli świst wiatru, który z hukiem otworzył drzwi i ostry głos. – To jest ta… Naruto?

– Temari? – powiedzieli obaj jednocześnie, przy czym Hideaki machinalnie na jej widok schował się za Naruto.

Temari oparła się ręką o wachlarz i popatrzyła na nich surowo. Zanim wyruszyła do Suny, dostała lakoniczną informację od Gaary, że Hideaki się obudził, więc postanowiła po powrocie sobie z nim porozmawiać. Była pewna, że zastanie tu tę nową dziewczynę Hideakiego, dla której rozstał się z Sakurą. Zmarszczyła brwi i nos. Coś tu nie grało.

– Naprawdę nadal się gniewasz? – Hideaki cofnął się jeszcze dalej na łóżku. – Przecież przeprosiłem!

– Co? – Spojrzała na niego zdezorientowana. – O czym ty mówisz?

– Jak to o czym? O tym, jak ten twój chłopak złapał mnie w jakąś cholerną technikę wiążącą, a ty pobiłaś mnie wachlarzem za głupiego buziaka. Skąd miałem wiedzieć, że się z kimś umawiasz?

– To było lata temu. – Temari patrzyła na niego zdezorientowana. – Już dawno sobie to przecież wyjaśniliśmy. Ja chcę wiedzieć, co zrobiłeś Sakurze!

Hideaki spojrzał to na nią, to na Naruto, a po chwili znów pojawiło się to uczucie kompletnej bezradności. Już któryś raz nie miał pojęcia, o czym ktoś mówi. Próbował sobie przypomnieć, ale nic z tego nie wychodziło.

– Temari, cholera jasna! – usłyszeli kolejny głos. Tym razem był to zdyszany Shikamaru. – Napisałem ci, żebyś po podróży przyszła do mnie.

– Nie przyjmuję żadnych poleceń, zwłaszcza od ciebie! – prychnęła Temari.

Shikamaru odetchnął głęboko. Gdy tylko się dowiedział, że jego żona pojawiła się w szpitalu, wiedział, dokąd się uda. Pisała mu wcześniej, że zamierza rozmówić się z Hideakim. Nie chciał jej nic wyjaśniać listownie, pisać o amnezji, wolał to omówić osobiście. Poprosić, przy tym, żeby nie rozpowszechniała plotek i nie mówił o ciąży Sakury. Ale ona jak zawsze musiała zrobić po swojemu i od razu poszła do szpitala. Dlaczego słuchał go nawet Hokage, a ona nie?

– Chodź. – Chwycił ją zdecydowanie za rękę i pociągnął w stronę drzwi. – Musimy porozmawiać

*

Hideaki w końcu dostał wypis i wyszedł za Naruto ze szpitala. Spojrzał niepewnie na kartkę z adresem, kompletnie nie mając pojęcia, gdzie to jest.

– W prawo – powiedział Naruto, uśmiechając się do niego pokrzepiająco. – To niedaleko. Pokażę ci, gdzie są pobliskie sklepy, gdybyś chciał zrobić zakupy.

W końcu, po krótkim spacerze, doszli do białej, choć właściwie trochę już szarej przez brud kamienicy z czerwonym dachem. Skierowali się na piętro. Pierwsze wrażenie było okropne, poobdrapywane ściany i wąska klatka schodowa. Gdy Naruto otworzył drzwi do mieszkania i znaleźli się w środku, obaj aż wstrzymali oddech, bo było jeszcze gorzej.

Mały, ciasny, ciemny pokoik. Był dużo mniejszy niż kawalerka, w której przez większość życia mieszkał Naruto. Nie miał nawet aneksu kuchennego, tylko niewielki stół i czajnik elektryczny. Poza tym w pomieszczeniu było łóżko, nieduża szafa i szafka nocna. A, jeszcze dwa rozlatujące się krzesła przy stole. I to wszystko.

Hideaki podszedł do okna. Mimo że na dworze było nadal jasno, w pokoju panował półmrok z racji tego, że okno wychodziło wprost na ścianę innej kamienicy.

– To tutaj mieszkałem? W takim miejscu? – zapytał, siadając zrezygnowany na wąskim łóżku.

Naruto nie wiedział, co powiedzieć. To miejsce było naprawdę przygnębiające. Chyba Hideaki wynajął coś na szybko i mało tu bywał, ale teraz… Osoba z utratą pamięci raczej nie powinna mieszkać w takich warunkach. I tak już samo to, że zostanie sam, musiało być wyzwaniem, a te depresyjne warunki na pewno tego nie ułatwiały.

Naruto zastanawiał się, co zrobić. Miał co prawda pewien pomysł, ale… Cholera! Bił się z myślami. Z jednej strony nie chciał go tu zostawić, z drugiej wiedział, że jeżeli zrobi to, co mu chodzi po głowie, Sasuke dostanie furii. Nie… Może przyjaciele pomogą? Na pewno.

– Weź torbę i chodź ze mną. Jutro pójdziemy do Kakashiego i znajdziemy ci coś lepszego, ale dzisiaj jest na to już za późna pora. Zabieram cię stąd.

Naruto wiedział, że nie powinien go zabierać do własnego domu, dlatego jego pierwszym wyborem był dom Shikamaru i Temari. Hideki znał ją i mimo że chyba nie mieli najlepszych układów, to zawsze było lepsze niż same obce osoby. Niestety, gdy dotarli pod ich dom, okazało się, że Shikamaru siedzi na schodach i rozmasowuje guza na czole. 

– Nie pytajcie – powiedział zmaltretowanym głosem. – Tak to już bywa z kobietami.

– Temari cię pobiła? – zapytał Hideaki. – Tak jak mnie wtedy?

Shikamaru spojrzał na niego i pokręcił głową. Pamiętał tamtą sytuację z nieoczekiwanym buziakiem. Złapał go w cień, chciał wytłumaczyć, żeby się nie zbliżał, ale wtedy Temari nieźle go zlała.

– Nie, to tylko kolejna małżeńska kłótnia. Są kłopotliwe, ale przywykłem – stwierdził Shikamaru. – Gdzie idziecie?

– Właściwie to…

Naruto zastanawiał się co powiedzieć. Wiedział, że to miejsce odpada ze względu na okoliczności, a nie chciał Shikamaru przysparzać kolejnych kłopotów.

– Tak, po prostu chciałem pokazać Hideakiemu kilka miejsc. To my już pójdziemy – zaśmiał się Naruto.

            Drugim wyborem był dom Ino i Saia. Sai lubił Hideakiego, bo ten cenił jego poradniki. I owszem, oboje od razu się zgodzili go przenocować.

            – Przyjacielu – zaczął Sai, uśmiechając się po swojemu. – Ja ci zaraz wszystko opowiem i na pewno odzyskasz pamięć. Wiesz, że Naruto i Sas…

            – Nie, to był jednak zły pomysł! – zainterweniował Naruto.

Nie mógł pozwolić, żeby Hideaki dowiedział się czegokolwiek o nich od Saia. Już miał go pociągnąć za sobą, gdy ten spojrzał na stół.

            – Słoneczniki – powiedział i zatrzymał się, nie odrywając od nich wzroku.

            – Tak – Ino uśmiechnęła się. – Lubisz je? Dają ludziom pozytywną energię.

            – Nie wiem. Z czymś mi się kojarzą, ale nie pamiętam, czy je lubiłem.

            Hideaki złapał się za skronie, znów widział jakiś przebłysk i zabolała go głowa.

            – Wszystko w porządku? – zapytał Naruto, gdy wyszli z domu. – Nienajlepiej wyglądasz. Może pójdziemy do szpitala?

            – Nie chcę wracać do szpitala – powiedział Hideaki. – Nic mi nie jest, po prostu czasami mam jakieś przebłyski tego, co się działo. Zwłaszcza, jak widzę słoneczniki.

          Naruto, patrząc na niego, był coraz bardziej rozdarty. Mógłby jeszcze odwiedzić kilku przyjaciół. Hinata na pewno przygarnęłaby Hideakiego, ale jej ojciec raczej nie byłby zadowolony z obecności obcego chłopaka w domu. To wyglądałoby dziwnie. Kiba też pozwoliłby mu przenocować, ale… No właśnie, ale. Hideaki teraz potrzebował przyjaciela.

            Naruto wiedział, że Sasuke się wścieknie. Na pewno się wścieknie, ale nie potrafił inaczej.

            - Chodź, idziemy do mnie.

           

*

Gdy obaj szli po drodze pod górkę, Hideaki rozglądał się dookoła. Słońce już zachodziło, więc widział w świetle promieni twarze Hokage.

– Ładnie tu – powiedział. – W Sunie też czasami wieczorami są takie widoki. Zwłaszcza, gdy patrzy się na skały. Mieszkasz gdzieś tutaj?

– Tak, zaraz będziemy na miejscu.

Naruto uśmiechnął się, choć jednocześnie jego żołądek zwinął się w kulkę z nerwów. Jak zareaguje Sasuke? Na pewno się wkurzy. Oby tylko nie zrobił niczego głupiego.

– To tutaj – powiedział, gdy dotarli do domu.

Pchnął furtkę i zaprosił do środka Hideakiego. Po chwili już otwierał drzwi, modląc się, żeby Sasuke był w dobrym nastroju. Inaczej może być kiepsko. Bardzo kiepsko.

Niestety, mimo modlitw, jego obawy sprawdziły się co do joty. Sasuke, który tylko zobaczył ich w drzwiach, zmarszczył brwi i zacisnął usta.

– Co on tu robi?! – warknął ostro, nie odpowiadając nawet na powitanie.

– To twój współlokator? – zapytał Hideaki, patrząc na Naruto. – Cześć, jestem…

– Naruto!

Sasuke chwycił go za nadgarstek i zupełnie nie przejmując się ich gościem, pociągnął go za sobą na górę. Współlokator? Już on mu da współlokatora.

– Co to ma znaczyć?! – zapytał, gdy zatrzasnęły się za nimi drzwi sypialni. – Dlaczego go tu przyprowadziłeś?!

– Sasuke, gdybyś widział, gdzie on mieszka – próbował wytłumaczyć Naruto. – Nie mogłem go tam zostawić.

– Nie przyszło ci do głowy, że może ja nie chcę go tu widzieć?! – Sasuke był naprawdę bardzo, ale to bardzo wściekły. – Jakbyś nie pamiętał, to ostatnio, gdy zjawił się w tym domu, bezczelnie cię całował!

– Ale on teraz nic z tego nie pamięta, mnie też nie pamięta. – Naruto nie odpuszczał. – Zresztą ty mu to zrobiłeś, jesteśmy mu coś winni.

– Naruto, ja mam do ciebie naprawdę duże pokłady cierpliwości, naprawdę. Ale teraz to przesadziłeś! – Sasuke zacisnął ręce, jakby chciał mu przyłożyć. – Może jeszcze będziesz go głaskał i spał z nim w jednym łóżku, bo nie możesz go tak zostawić?!

– Draniu! Oczywiście, że nie! – Naruto też się zdenerwował. – Jak ty możesz w ogóle coś takiego mówić! Po tym wszystkim…

– Po tym wszystkim, co widziałem na własnej werandzie?!

Naruto westchnął. Tak, Sasuke miał rację, nie powinien był przyprowadzać tu Hideakiego. Wiedział, jak na niego działa. Jak bomba zapalna.

– Sasuke – powiedział już spokojnie i objął go mocno. – Jedna noc. Proszę cię. On naprawdę mnie nie pamięta.

Sasuke, czując oplatające go ręce, a zaraz potem usta przy uchu, nieco się rozluźnił. Naruto był idiotą, ale idiotą, który potrafił na niego wpłynąć. Jeszcze się wahał, ale gdy ten w końcu go pocałował, skapitulował.

– Jedna noc. Jutro ma go tu nie być.