SasuNaru Hiden - rozdział 53

Niespodzianka:)

– O, widzę, że wszyscy już są! – zawołał Chouji, który właśnie pojawił się w bramie.

Towarzyszyła mu ciemnoskóra dziewczyna, która po chwili chwyciła go zdecydowanie za rękę. Chouji wydawał się nieco speszony, ale to i tak nic w porównaniu z tym, jak wyglądał Kiba. Był chyba w bardzo złym humorze, bo ciągle się krzywił.

– O, Kiba, a gdzie twoja dziewczyna? – zaśmiał się Naruto. Jemu dokuczał, a teraz przyszedł sam?

Kiba tylko prychnął, zwłaszcza widząc obok Naruto Hinatę. Już wcześniej zaproponował jej, żeby przyszli razem, tak po prostu, jako przyjaciele, ale odmówiła. Do ostatniej chwili czekała na zaproszenie Naruto. I chyba się jednak doczekała. Dodatkowo dziewczyna, którą Kiba zaprosił, powiedziała mu dzisiaj, że nie może przyjść. I wyszło tak, że musiał iść sam. 

– No chodźcie! – Ino, która właśnie do nich podbiegła, obrzuciła ich wszystkich zadowolonym spojrzeniem. Każdy był elegancko ubrany i dobrze się prezentował. Była trochę zestresowana, bo Shikamaru był jej najlepszym przyjacielem, więc martwiła się, że coś nie wyjdzie. Jeszcze w ostatniej chwili, gdy sprawdzała wizytówki przy stolikach, okazało się, że ktoś coś pozamieniał i musiała zrobić z tym porządek. – Zraz się… – przerwał jej jakiś świst.

Sakura, widząc lecącego w ich kierunku jastrzębia, machinalnie wyciągnęła rękę, na której usiadł. Dopiero po chwili do niej dotarło, czyj to ptak. Jasnobrązowe upierzenie, ciemne  obwódki wokół oczu i kilka dłuższych lotek. To był jastrząb Sasuke! Wszyscy inni chyba też to zauważyli, bo spojrzeli zdziwieni. Ten ptak nigdy, absolutnie nigdy, nie usiadł na ramieniu czy ręce nikomu poza Naruto.

Sakura rozejrzała się. Sasuke już chwilę temu zniknął gdzieś z Kakashim, więc może Hokage zlecił mu nagle coś pilnego i wysłał wiadomość? Ale w takim razie… Zaróżowiła się. Skoro jastrząb, zazwyczaj tak samo zdystansowany jak Sasuke, podleciał do niej tak blisko, mimo że Naruto stał niedaleko, to musiało coś znaczyć.

– To ptaszysko Sasuke – zareagował Kiba, patrząc na Naruto z miną: „I co, nie mówiłem?”. Trochę poprawił mu się humor, gdy zobaczył zmarszczone brwi.

Naruto podszedł do Sakury i przyjrzał się jastrzębiowi.

– Nie – stwierdził, gdy go dokładnie obejrzał. Wiedział, że ten Sasuke ma ciemne końcówki lotek, więc to nie on. Prawie identyczny, ale nie on.

            – Co ty gadasz! To ptaszysko chyba każdy widział już wiele razy! – Kiba zaczął się śmiać. Naruto dalej próbował wyprzeć się prawdy. Chyba po wczoraj nic do niego nie dotarło.

– Czy to ważne czyj? – zirytowała się Ino. – Chodźcie, bo zaraz się zacznie!

Naruto poszedł za innymi. Nie miał pojęcia, gdzie zniknął Sasuke. Rozejrzał się jeszcze raz i wtedy dostrzegł…

– Gaara! – wykrzyknął i pobiegł w jego stronę. 

Kazekage stał razem z Kankouro i kilkoma innymi osobami na werandzie domu.

– Naruto… – Gaara uśmiechnął się na jego widok. Miał na sobie czerwony płaszcz. Bardzo podobny do tego, w którym chodził na co dzień, jednak bardziej ozdobny. – Mówiłem ci, że zobaczymy się szybciej, niż ci się wydaje. Mam nadzieję, że wychylimy dzisiaj więcej niż jedną czarkę sake – uśmiechnął się lekko.

– Masz to jak w banku! – Naruto roześmiał się na głos, poprawiając marynarkę. Niezbyt dobrze czuł się w tym ubraniu. – Gdzie siedzisz? Bo ja tam – wskazał jeden z okrągłych, sześcioosobowych stolików, który wcześniej pokazała mu Sakura.

Gaara tylko wzruszył ramionami i wskazał inny, tuż przy stole dla nowożeńców. Naprawdę wolałby siedzieć z Naruto i porozmawiać. To był jego pierwszy i najważniejszy przyjaciel, dlatego każdy czas z nim spędzony naprawdę go cieszył. Niestety, jako Kazekage, miał przydzielone miejsce obok Hokage i byłej Hokage. Co prawda ich stolik był większy i ładniej udekorowany, ale nie dbał o to. Chętnie by się zamienił.

– Naruto. – Sasuke, który nagle pojawił się przed nim, spojrzał na Gaarę z dystansem. – Jak zawsze pomyliłeś miejsca?

– Sasuke-kun – Sakura, która pojawiła się zaraz za nim, wskazała ptaka, z którego nóżki zdążyła już odwiązać wiadomość, a który ciągle krążył nad nimi. 

Sasuke spojrzał w górę. Ten jastrząb był bardzo podobny do jego, ale to nie był on, o czym od razu poinformował.

– Musisz dać mu coś za to, że dostarczył wiadomość – odezwał się Naruto i wyjął z kieszeni przysmak. Miał już dużo do czynienia z ptakiem Sasuke, żeby wiedział, jak z nim postępować. Po chwili zorientował się, jak to zabrzmiało nawet w myślach i parsknął śmiechem. Tak czy inaczej, jastrząb Sasuke zawsze oczekiwał od niego czegoś, więc sądził, że inne też tak mają. – Co tam jest? – zapytał, zaciekawiony.

Sakura rozwinęła zwitek.

– Gratulacje – przeczytała, trochę zawiedziona, bo na pergaminie widniała pieczęć Suny. Więc to jednak nie był jastrząb Sasuke.

W końcu rozległ się głuchy dźwięk gongu, wiszącego nad drzwiami. W wejściu pojawili się Shikamaru i Temari. Oboje byli ubrani w tradycyjne ślubne kimona: on – w ciemne, dwuczęściowe, ona – w białe i ozdobne.  Wyglądali bardzo ładnie, choć mina Shikamaru mogłaby być bardziej zadowolona. Ale Temari chyba tego nie zauważyła, chwytając swojego przyszłego męża za rękę.

Ceremonia ślubna właśnie się rozpoczęła.

Nie trwała długo, ale Naruto szybko zaczął się niecierpliwić, bo kolejka do składania życzeń była dość spora. Zerknął na ich stół. Przed każdym talerzem znajdowała się karteczka z imieniem i nazwiskiem.

Dostał stolik z Sasuke, Sakurą, Hinatą, Kibą i Shino. Naturalnie jego i Sasuke posadzili przy sobie, ale obok umieścili dziewczyny – Hinatę po jego lewej stronie, a Sakurę po prawej stronie Sasuke. Kiba też siedział obok Hinaty, ale nie wydawał się specjalnie zadowolony z faktu, że po jej drugiej stronie był Naruto. Hinata co chwilę zerkała na niego i uśmiechała się leciutko i właśnie ten uśmiech wcale mu się nie podobał.

– Pięknie razem wyglądają – zauważyła Sakura.

Naruto wyciągnął się na krześle i kątem oka zerknął na Sasuke. Już wczoraj wymusił na nim użycie maści od Hinaty, dzięki czemu oznaki walki na twarzy były prawie niewidoczne. Uśmiechnął się pod nosem i kopnął go lekko pod stołem.

– Nie marszcz się tak, bo ci zostanie na stałe – szepnął cicho, choć miał ochotę parsknąć śmiechem. Ten drań zawsze, gdy był z czegoś niezadowolony, robił miny. Zazwyczaj marszczył brwi i wyginał w specyficzny sposób kąciki ust.

Sasuke nic nie powiedział, ale odwdzięczył się dużo mocniejszym kopniakiem.

– Ała, draniu – jeknął Naruto, łapiąc się za łydkę i patrząc na niego morderczym wzrokiem. To bolało! Co on sobie wyobrażał?! Jak on mu zaraz przywali, to… Nie zdążył nic powiedzieć, bo na stole właśnie pojawiło się jedzenie. I pachniało tak dobrze, że w tym momencie bójka byłby ostatnim, czego by chciał.

Sasuke, który nie był jakoś specjalnie głodny, najchętniej poszedłby już do domu. Od rana miał paskudny humor, a do tego doszła jeszcze rozmowa z Kakashim. Ponoć z Suny dostarczono jakieś raporty z dokumentacją zdjęciową i przenikliwe oko ich byłego senseia, a obecnego Hokage, coś wychwyciło. Sasuke nie wiedział dokładnie, o co chodzi, ale Kakashi naprawdę patrzył na niego tak, jakby coś podejrzewał. Nie było za wiele czasu na rozmowę, więc umówili się, że jutro Sasuke jeszcze raz opowie wszystko dokładnie i ze szczegółami.

 Zacisnął lekko pięści. Że też tego nie przewidział. W końcu te odkrycia okazały się być czymś naprawdę cennym i wartym uwagi, więc było kwestią czasu, zanim zaczną się na ten temat rozmowy i dywagacje. Bo skoro tablice zawierały tak istotne i już zweryfikowane podczas wojny informacje, to jakim cudem zwoje, ukryte tak pieczołowicie, nie wnosiły nic nowego? To właśnie pytanie zadał mu Kakashi i teraz Sasuke musiał wymyślić jakieś wiarygodne wyjaśnienie.

Drgnął, słysząc dźwięk sztućców. To Hinata i Sakura, które wcześniej nałożyły sobie małe porcje, skończyły już jeść. Naruto, który dorwał się chyba do wszystkiego, co serwowano, nadal się obżerał. Co prawda nie było ramenu, ale w tym momencie chyba mu to niespecjalnie przeszkadzało.

– Tak, wyglądali ślicznie – odpowiedział Hinata, na jakieś pytanie, którego nie usłyszał.

Hinata uśmiechnęła się lekko. Naprawdę, Temari w tym białym ślubnym kimonie robiła wrażenie. Pomyślała, że sama chciałaby tak wyglądać na swoim ślubie. Poza tym, ci dwoje, mimo przeciwieństw charakteru, bardzo do siebie pasowali.

W końcu, kiedy ze stołów zniknęły talerze, a zastąpiły je patery z przekąskami i butelki z alkoholem, atmosfera nieco się rozluźniła.

Kiba, który wypił już trzy czarki, nagle zaczął zagadywać Hinatę i Shino. Gdy rano wstał na totalnym kacu, musiał sobie wszystko po kolei przypominać. Kpiny z Naruto, rozwalony przez Sasuke nos, który na szczęście nie okazał się poważnie uszkodzony, tego latającego robala. W końcu przypomniał sobie też o wyznaniu jego przyjaciela. Shino był gejem Był gejem! Trochę jeszcze nie za bardzo mieściło mu się to w głowie, było to strasznie dziwne, ale… Przecież oni obaj i Hinata od lat się przyjaźnili. Byli w końcu drużyną ósmą, która wiele razem przeszła.

– Niedługo zaczną się tańce… – Sakura, widząc, że Naruto i Sasuke jakoś nie są skorzy do rozmowy, postanowiła przełamać lody. Niby znała ich od lat, a przy Sasuke zawsze tak trudno było się w ogóle odezwać. Zabawne, że kiedyś, jako dwunastolatka, miała więcej odwagi do wyznawania uczuć niż teraz. – Może…

– Naruto to i tak nie umie tańczyć! – zaśmiał się Kiba. – Prędzej podeptałby jakiejś dziewczynie nogi!

– Coś ty powiedział?! – wrzasnął Naruto i uniósł się ze swojego miejsca, ale Sasuke pociągnął go z powrotem na krzesło i nadepnął na stopę. Naruto jęknął i pochylił się, żeby rozmasować nogę, a wtedy Kiba znowu się roześmiał.

– Widzisz, Naruto, nawet z miejsca się nie umiesz podnieść, a co dopiero mówić o tańcu. W tańcu trzeba się poruszać elegancko i z gracją, a ty tego nigdy nie miałeś – gadał, lekko już wstawiony.

– A ty niby masz elegancję i grację? – zapytał Sasuke, uśmiechając się kpiąco. – Obaj macie dwie lewe nogi.

– Ach, tak? – zirytował się Naruto. – A ty niby jesteś mistrzem tańca, draniu?! Ciekawe! Chętnie popatrzę, jak jesteś elegancki i pełen gracji na parkiecie! – wyzwał go, a Sakura po raz pierwszy nie miała nic przeciwko tej kłótni. Tak! Naruto sam sprowokował Sasuke i może ten w końcu poprosi ją do tańca!

– Niby z kim? Z tobą, młotku? – zapytał ironicznie Sasuke. On też trochę wypił i był bardziej rozluźniony przez alkohol, dlatego pozwolił sobie na takie komentarze.

– Naruto, byłbyś idealną partnerką do tańca! – ryknął Kiba i zaniósł się takim śmiechem, że aż zaczął czkać.

– Przestańcie już! – upomniała ich Sakura, która teraz, po tym co usłyszała, była tak wściekła, że niewiele brakowało, żeby ich nie rozniosła. Sasuke nawet nie wziął pod uwagę, że mógłby z nią tańczyć!

Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nagle Naruto zerwał się z miejsca, bo zauważył Gaarę, idącego w stronę ich stolika.

– To ja zaraz przyjdę – rzucił i pobiegł w stronę swojego przyjaciela.

Sasuke powstrzymał się przed prychnięciem. Zerknął na Naruto i Gaarę, którzy właśnie zaczęli rozmawiać, a Naruto zaczął się z czegoś głośno śmiać i pocierać włosy na karku. Sasuke zmrużył oczy.

– Smakował ci obiad, Sasuke-kun? – zagadnęła go Sakura. Był tak skupiony na swoich myślach, że dopiero po chwili zorientował się, o co go zapytała. Odwrócił wzrok od Naruto i zerknął na nią.

– Tak, był w porządku – odpowiedział tylko.

– To, um... to ciasto jest bardzo dobre. Chyba podobno do tego, które jedliśmy w Kraju Wiatru, prawda? Pamiętasz? – próbowała znowu.

Tym razem Sasuke już tylko skinął głową, nie siląc się na żaden komentarz. Nie dość, że Naruto irytował go już z samego rana, to teraz zostawił go w towarzystwie Sakury, a sam w najlepsze rozmawiał sobie z Gaarą.

Sakura przeklęła w myślach i sięgnęła po sake. Może gdy trochę więcej wypije, nabierze odwagi. Sasuke też przydałoby się trochę rozluźnienia. Tak, rozluźnienia… Ostatnio coraz częściej zaczynała myśleć o nieco innym „rozluźnieniu”. Mieli już osiemnaście lat, najwyższa pora tego spróbować.

– Nalać ci też? – zapytała i gdy już myślała, że Sasuke odmówi, podsunął jej swoją czarkę. – To... za wesele? – zapytała, kiedy uniosła swoje naczynie.

– Tak, za wesele! – podchwycił Kiba, który dolał sobie i Shino.

Hinata podziękowała. Sama co chwilę też zerkała na Naruto. Jej rodzina siedziała przy innym stole, ale ona chciała spędzić ten czas z nim. Jak tylko wróci, może spróbuje go zagadać i... Zerknęła na parkiet, zauważając na nim swoją siostrę, która tańczyła z jakimś chłopakiem.

Hanabi zawsze było od niej bardziej śmiała i zdecydowana, miała wszystkie typowe cechy klanu Hyuuga. Najprawdopodobniej to ona zostanie dziedziczką klanu, bo miała do tego większe predyspozycję. Hinata nigdy nie myślała o tym. Jej marzeniem było wyjść za maż za Naruto, urodzić mu dwójkę dzieci, najlepiej chłopca i dziewczynkę, i zapewnić mu szczęśliwy dom, którego nigdy nie miał. Ale jak tak dalej pójdzie i nie zrobi czegoś w jego kierunku, to jej młodsza siostra szybciej wyjdzie za mąż, co było w tradycyjnych klanach niemalże nie do pomyślenia.

– Hinata, o czym tak myślisz? – zagadnął Kiba, nalewając mimo wszystko sake do jej czarki. – A ty, Shino? Pijesz?

Shino tylko skinął głową. Jak zwykle prawie w ogóle się nie odzywał, kiedy nie miał nic do powiedzenia. Widział, że Sasuke siedzi zły, Sakura stara się jak może zainicjować rozmowę, a Hinata ciągle rzuca spojrzenia Naruto, który ciągle rozmawiał z Kazekage.  Zawsze był bacznym obserwatorem, a fakt, że nosił ciemne okulary, bardzo mu to ułatwiał.

Naruto był naprawdę szczęśliwy, że znów widział Gaarę. Już od prawie pół godziny rozmawiali. Najpierw na temat ślubu, potem, przy okazji wypijając kilka czarek sake, Gaara opowiedział mu kilka zabawnych sytuacji, które miały miejsce przed ich przybyciem tutaj. Naruto, śmiał się jak oszalały, słysząc, jak shinobi prześcigali się w wymyślaniu prezent u dla Temari – jakby nie było siostry ich Kazekage, bo bardzo chcieli wyruszyć jako obstawa delegacji i wziąć udział w tym weselu. Niektórzy, zwłaszcza ci młodzi, traktowali to jak wakacje i odmianę od pustynnego klimatu

– Twój przyjaciel chyba zaczyna się złościć – mruknął Gaara, uśmiechając się lekko, gdy zobaczył morderczy wzrok skierowany dokładnie w ich stronę.

– A, Sasuke… – Naruto poczochrał się po włosach. Tak się zagadał, że o nim zapomniał. No ale w końcu Gaarę widział raz na jakiś czas, Sasuke musiał to zrozumieć.

– Dobrze się dogadujecie? – spytał po chwili Gaara, przyglądając mu się uważnie. Już podczas ostatniej wizyty zauważył coś, co go zaintrygowało. Jasne, od kiedy znał Naruto, on ciągle mówił o Sasuke, ale wtedy… Wtedy mówił to jakoś tak inaczej… Poza tym, pierwsze, co powiedział, po wybudzeniu się ze śpiączki, było właśnie tym określeniem, które Gaara dobrze zapamiętał: „draniu”.

– No jasne! – zaśmiał się Naruto. – Ciągle razem trenujemy. Drań beze mnie by sobie nie poradził.

Gaara uśmiechnął się lekko. „Drań”. Zabawne było to, że mimo iż przezwisko było nieco obraźliwe, z tego co zauważył, Sasuke w ogóle się wtedy nie irytował. To było dziwne. Owszem, nie znał go prawie wcale, ale shinobi, którzy pracowali z nim nad zwojami, chętnie opowiadali o jego humorach i wrednym charakterze. Narzucił im takie tempo, że nie dawali rady. Rozstawiał ich po kątach i ciągle coś mu nie pasowało. Był przy tym tak niemiły i oschły, że chyba – nawet według doświadczonych pracowników – gorzej być nie mogło.

            – Tu jesteście! – Za ich plecami rozległ się głos, a po chwili zobaczyli Temari. Naprawdę ładnie wyglądała. – Mój własny brat ze mną nie zatańczy? – zapytała nieco obrażonym głosem. – A ty Naruto? No wyciągnij w końcu kogoś na parkiet.

Naruto wydął wargi i zerknął w stronę ich stołu. Ciągle wszyscy przy nim siedzieli. Sasuke, Sakura, Hinata, Kiba i Shino.

– Idź poprosić Hinatę do tańca – szepnęła nagle Temari, gdy pochyliła się nad jego ramieniem.

Naruto aż drgnął, wystraszony.

– Co?

– Zaproś Hinatę do tańca – powtórzyła, starając się, żeby to nie zabrzmiało jak rozkaz.

W końcu odeszła z Gaarą na parkiet, a Naruto podszedł do stołu, przy którym siedzieli jego przyjaciele.

– Co, musiałeś wrócić, bo ty nie umiesz tańczyć? – zapytał Kiba, wyciągając się na swoim krześle. Sprawiał wrażenie, jakby sam wrócił z szalonych tańców, które wszyscy podziwiali, chociaż od początku wesela nie ruszył się od ich stołu.

– Umiem tańczyć! – warknął Naruto.

– Jasne, młotku – mruknął Sasuke. Nadal był zły, że Naruto go zostawił przy tym stole, więc musiał mu dogryźć. – Ty to nawet czasami potrafisz potknąć się o własne nogi.

Naruto zmarszczył brwi i spojrzał na niego ze złością. No co za drań! Naprawdę!

 – Hinata, zatańczymy? – zaproponował nagle i wstał, wyciągając w jej stronę rękę.

Reakcja przy stoliku, jaką wywołały jego słowa, była przewidywalna. Kiba otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie tylko coś burknął pod nosemi sięgnął po swoją czarkę. Sakura uśmiechnęła się promiennie, widząc w tym szansę dla siebie. W końcu Sasuke uwielbiał rywalizować z Naruto, więc może i on w końcu się zmotywuje i ją zaprosi na parkiet. Mylnie odebrała jego złość, w przeciwieństwie do Shino, który obserwując Sasuke, zauważył, jak ten się napina, a jego twarz tężeje. Patrzył na Naruto chłodnym, morderczym spojrzeniem, ale Naruto najwyraźniej udał, że tego nie zauważył. Pociągnął czerwoną jak piwonia Hinatę na parkiet i zaczął się z nią chaotycznie obracać w rytmie muzyki.

Przy stole zapanowała grobowa cisza. Kiba obserwował z posępną miną tańczącą parę, Sasuke wpatrywał się w talerze, a Sakura zarumieniła się i odchrząknęła.

– Um... Sasuke-kun? – zapytała niepewnie.

W tym momencie zrobiło się małe zamieszanie, bo dwie dziewczyny stojące niedaleko, zaczęły się o coś kłócić. Na oko wyglądały na jakieś szesnaście lat.

W końcu jedna z nich podeszła do stolika.

– Sasuke-kun, zatańczysz? – zapytała, odrzucając długi jasnobrązowy warkocz na plecy.

Sakurę aż zatkało z wrażenia. To ona się stara być subtelna, zachęcić jakoś Sasuke, żeby w końcu się nią zainteresował, a ta gówniara, jak gdyby nigdy nic, prosi go do tańca? Tak wprost? Aż zacisnęła ręce z irytacji. Już sama nie wiedziała, co robić. Do tej pory nie działały ani delikatne metody, ani te wprost – jak pocałowanie go. Miała tylko nadzieję, że Sasuke odmówi tej dziewczynie.

Odmówił. Ale jednocześnie spojrzał takim wzrokiem, że dziewczyna uciekła. Sakura przełknęła ciężko. Sasuke znów miał nienajlepszy humor, więc odpuściła sobie jakiekolwiek próby w tym momencie. Zwłaszcza, że on nieustannie wgapiał się w parkiet, gdzie tańczył Naruto. Choć nie, nie tańczył, raczej próbował nie deptać po nogach Hinacie. Wyglądali naprawdę zabawnie, ale liczył się sam fakt, że Naruto w końcu się zdecydował.

Oboje wrócili do stolika dopiero po jakimś czasie, bo w pewnym momencie Hinatę zaprosił do tańca jej ojciec, a Naruto został porwany przez kilka innych dziewczyn, które zachwycone tym, że tańczą z bohaterem wioski, w ogóle nie zwracały uwagi na jego potknięcia i brak gracji. Nawet podeptane buty mu wybaczyły.

W końcu, gdy muzyka na chwilę ucichła, zdyszani wrócili do stolika. Sasuke od razu rzuciło się w oczy, że zgrzany Naruto wyglądał teraz tak, jak po seksie. Zaczerwieniona z wysiłku twarz, błyszczące oczy, rozwichrzone włosy. Tylko ust nie miał opuchniętych, bo nikt go nie całował. Sasuke prychnął pod nosem, gdy wyobraził się jedną z tych zaproszonych na wesele dziewczyn całujących Naruto. Jeszcze czego!

Sakura, którą chyba kilkanaście razy do tańca prosił Lee, a także kilku innych chłopaków, zbyła wszystkich. Czuła się okropnie. Sasuke, nawet gdy nie było Naruto, kompletnie ją ignorował. Jeszcze przypomniało jej się to, co powiedziała w nocy Ino, że powinna sobie go odpuścić. Wtedy zwaliła to na karb tego, że Ino było pod wpływem alkoholu, ale teraz już sama nie była pewna. Może inni dostrzegali coś, czego ona nie widziała?

– Świeże owoce. – Młody kelner, który pojawił się przy stoliku, postawił na nim paterę. Wymienił też puste butelki sake na pełne.

Kiba od razu złapał za jedną i zaczął wszystkim polewać. Sam był już naprawdę podpity. Wkurzył się, gdy Naruto zabrał na parkiet Hinate, na szczęście on chwilę potem poprosił inną dziewczynę i tak metodą zamian, zatańczył też z Hinatą. I wcale nie deptał jej po nogach jak Naruto!

– Ej, Shino… – Nachylił się w stronę swojego przyjaciela. – Podobał ci się ten kelner? – szepnął, w jego mniemaniu konspiracyjnym tonem, a tak naprawdę zdecydowanie za głośnym i czknął. Rano przemyślał sobie wszystko i uznał, że musi się trochę podpytać.

Sakura, która siedziała obok Shino i usłyszała to dość wyraźnie, też spojrzała na kelnera. Był chyba młodszy od nich, całkiem ładny, ale...

– To przecież chłopak – odezwała się.

Ona też trochę wypiła, a dodatkowo przez to, że była zła, nie panowała w pełni nad językiem.

– No... – Kiba zerknął na nią i zrobił głupią minę. Chyba nie spodziewał się, że to usłyszy. No tak, on jak zwykle wypił najwięcej z nich wszystkich.

– Nie, nie podoba mi się. Dlaczego? Powód tego jest prosty – odpowiedział spokojnie Shino, niezrażony tym, że Sakura usłyszała. Skoro przyznał się kolegom, nie miał nic przeciwko temu, żeby koleżanki też poznały jego sekret.

– No niby jaki? – ponaglił go Kiba.

– Wolę chłopaków o jaśniejszym typie urody.

– O jaśniejszym... – wymamrotał Kiba i zmarszczył brwi, a później zerknął na drugą stronę stolika i jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

Sasuke spiął się i zmrużył oczy, a Naruto zupełnie nieświadomy rozmowy właśnie nakładał sobie na talerz kolejną porcję jedzenia.

– A może, Shino, nasz Naruto ci się podoba, co? On ma jaśniejszy... ten no... typ urody! – oznajmił triumfalnie Kiba. – Te, Naruto! – krzyknął na niego.

– Co? – wymemłał Naruto, który właśnie przeżuwał porcję jakiegoś ciasta, spojrzał na niego zdezorientowany.

Kiba, widząc jego minę, sugestywnie poruszył brwiami i ruchem głowy wskazał Shino.

– Może wy coś ten… no wiesz… tego – zaśmiał się Kiba, a Naruto z wrażenia kawałek ciasta wypadł na talerzyk. Zupełnie machinalnie zerknął na Sasuke, jakby on miał mu wszystko wyjaśnić, jednak ten wpatrywał się w Kibę, jakby chciał mu znowu przywalić. Nie zrobił tego chyba tylko dlatego, żeby się nie zdradzić.

– Shino-kun, ale jak to? – zapytała zszokowana Hinata.

Znali się od tylu lat i nic o tym nie wiedziała. Zawsze myślała, że Shino całą swoją uwagę poświęcał owadom. Że dlatego był taki skryty, bo był naukowcem i znajdowanie nowych gatunków było jego celem. Dlatego też teraz postanowił zostać nauczycielem. Miał naprawdę dużą wiedzę i – z tego co zauważyła – podejście do dzieci. Widziała, jak upominał kilku uczniów, żeby nie zabijali gąsienicy i ucząc cierpliwości, pokazał im, jak przepoczwarza się ona w pięknego motyla. Dzieci były zachwycone. Ale nie miała pojęcia, że to tak… I co miał z tym wspólnego Naruto?

– O czym wy w ogóle gadacie – zirytowała się Sakura. O co w tym wszystkim chodziło.?

– Po prostu wolę mężczyzn. – powiedział spokojnie Shino. – I nie ja jeden… – zaczął, ale umilkł, kiedy zobaczył wzrok Sasuke. – W naszej wiosce jest wiele takich osób. To zupełnie naturalne. Jak u zwierząt i owadów. Na przykład gatunek…

– Dobra, wystarczy – Sakura zamachał rękami, nie mając ochoty na wykład o owadach. Oczywiście, słyszała o tym, była w końcu medycznym ninja, ale nie miała pojęcia, że ktoś z jej znajomych może mieć taką orientację.

Sasuke szybko domyślił się, że Shino mógł być kolejną osobą, która o nich wiedziała. Skąd? Nie miał pojęcia, ale – jak zauważył już Shikamaru – nie pilnowali się specjalnie, więc koniec końców to musiało wyjść na jaw. Zerknął na Hinatę, a później na Sakurę. Z jednej strony chciał to zachować w tajemnicy, bo tak było wygodniej, ale z drugiej... Tak, jednocześnie sporo by ułatwiło i równie dobrze mogło bardzo skomplikować im życie. Jakby już nie było skomplikowane… Przypomniał sobie rozmowę z Kakashim i zacisnął ręce.

– Musimy pogadać – rzucił do Naruto, który właśnie kończył jeść.

Naruto, nieco niezadowolony, bo właśnie przynieśli kolejne przysmaki, w końcu wstał. Poszli w stronę ogrodu.

Chwilę później z krzesła podniosła się Sakura. Czuła, że coś jest nie tak…