SasuNaru Hiden - rozdział 51

Ok, ogarnęłam już mniej więcej co i jak (pomagają mi dwie osoby – ale o tym dopiero przy publikacji 59 rozdziału), więc rozdział z puli jeszcze dostępnych, które pisałam z Verry, publikuję dzisiaj:)

Co do ankiety, ona jest bardziej orientacyjnie, choć mam pewien pomysł na ślub, który myślę, że pasowałby do tego ff. Ale nic nie jest przesądzone.

Dziękuję za komentarze i życzę miłego czytania.

Naruto odwrócił się, słysząc to, a jego źrenice rozszerzyły się ze zdumienia. Podobnie jak reszty.

– Co? – wydusił Kiba i zamrugał, a później przetarł oczy, jakby sądził, że nie tylko się przesłyszał, ale coś mu się przywidziało.

Nikt więcej nie był w stanie się odezwać. Wszyscy wydawali się być w absolutnym szoku. W największym chyba Naruto, bo nie sądził, że... że ktoś jeszcze...

– Jesteś... – odezwał się w końcu. – Jesteś...

– Tak. – Shino skinął głową. Jak zwykle miał poważną minę. On raczej nie robił sobie żartów, więc wychodziło na to, że...

– Shino, stary! Tyle lat, a ty mi nie powiedziałeś?! – obruszył się nagle Kiba. – Znamy się przez całe życie i... I byliśmy w jednej drużynie. Spaliśmy w jednym namiocie! – krzyknął i nagle zbladł. – Przez tyle lat... Nawet się przy tobie kąpałem! – wydusił, najwyraźniej przypominając sobie jakieś wstydliwe wspomnienie. – Czemu dopiero teraz się przyznajesz, co?

– Czemu? – zapytał Shino i poprawił okulary. – Powód tego jest prosty. Uznałem, że wcześniej nie było powodu, żeby wam o tym powiedzieć. To w naturze nic dziwnego.

Naruto przełknął ciężko i zerknął nerwowo na Sasuke. On też wydawał się zaskoczony, ale nie dał tego po sobie poznać. Gdyby Naruto nie znał go tak dobrze, pewnie niczego by nie zauważył.

– I stwierdziłeś, że wieczór kawalerski Shikamaru będzie najlepszą okazją? – Kiba zamachał rękami, jakby znowu odpędzał trzmiela. – Jako drużyna ósma tyle już przeszliśmy, a ty... I te wszystkie noce jak byliśmy na misji... – Kiba zbladł. – Chyba ty... no wiesz... Nie interesuję cię w ten sposób, no nie? – zapytał i zaśmiał się, nieco skrępowany.

– Nie powinieneś się o to martwić, Kiba – uspokoił go Shino. – Nie jesteś w moim typie.

– To dobrze, bardzo dobrze... Ale zaraz! – zreflektował się nagle. – To sugerujesz, że mi czegoś brakuje?! Że niby nie jestem przystojny?! – obruszył się.

– Nigdy nie brałem pod uwagę przyjaciół. To byłoby dla mnie raczej nieco niekomfortowe. – Shino pokręcił głową.

Tak naprawdę wiedział o tym od dawna. Od urodzenia miał do czynienia z owadami i bardzo szybko zaczął oswajać się z ich zwyczajami, dlatego dla niego taka orientacja seksualna nie była niczym dziwnym. Nie wspomniał nigdy o tym, bo nie było takiej potrzeby. Poza tym, z tego co zauważył ze swoich obserwacji – a prowadził ich sporo – jeżeli chodzi o gatunek ludzki, nie było to za bardzo rozpowszechnione. Dopiero kiedy zobaczył Naruto i Sasuke w lesie, podczas imprezy po egzaminie na jounina, zdał sobie sprawę, że zapewne jest dużo par, które się z tym kryją. A to było zupełnie niepotrzebne, bo wśród zwierząt takie zachowanie było zupełnie naturalne.

– Oj, przyjacielu, zdziwiłbyś się, bo…  – zaczął Sai, ale czując mocne szturchnięcie Shikamaru, umilkł. Omal się nie wygadał. Alkohol miał zdecydowanie zły wpływ na przestrzeganie zasad, którymi się kierował. Przecież obiecał, że ich nie wyda. Choć w tym momencie wydawało mu się to zupełnie bezsensowne. Choć nie! W końcu była jeszcze Sakura, która kochała Sasuke i cierpiałaby, gdyby dowiedziała się, że Sasuke kocha Naruto.

Sai zmarszczył brwi, ale po chwili uśmiechnął się, bo uświadomił sobie, że mógłby porozmawiać z Shino na ten temat. Może zyskałby jakieś cenne wskazówki, które pomogłyby mu tworzyć poradnik.

– To… – Chouji, który mimo wszystko nadal podjadał ukradkiem, podniósł się zza stołu. Jego w najmniejszym stopniu nie obchodziło, kto jakiej jest orientacji. Ojciec zawsze mu wpajał, że się wyróżnia spośród innych nie swoją wagą, ale tym, że ma dobre serce.  Shikamaru zresztą mówił to samo. – To może dokończymy tego prosiaka, co? Szkoda, żeby takie mięsko się zepsuło.

Przez resztę wieczoru starali się nie wracać do tematu orientacji Shino, a przynajmniej reszta się starała, bo Kiba im więcej pił, tym więcej chciał na ten temat wiedzieć.

– A robiłeś to już z kimś? – podpytywał.

Jak zwykle wypił więcej niż powinien i był najbardziej pijany z całego towarzystwa. Nawet Naruto się hamował, chociaż normalnie piłby z Kibą bardzo chętnie.

– Kiba. – Shikamaru położył dłoń na jego ramieniu. – To chyba nie są najlepsze pytania...

– Jak to nie?! – obruszył się Kiba. – Jesteśmy w męskim gronie. Komu Shino powie, jak nie nam?

– To może być naprawdę ciekawe – wtrącił się Sai.

Może Shino okaże się bardziej rozmowy od Sasuke i Naruto, bo rzeczywiście oni nie mówili mu nic o swoim życiu intymnym, a taki rozdział w jego książce też byłby potrzebny. W końcu sam niedawno kupił Sasuke na urodziny taki poradnik. Musi go koniecznie zapytać, czy już go przeczytał.

– Ciekawe? – zapytał Kiba, który zrobił dziwną minę. – Ty też chcesz nam coś powiedzieć, Sai? – Zmrużył podejrzliwie oczy. – Ja wiem, że jesteś z Ino, ale ciągle tak gadałeś o tych penisach. I jeszcze te koszulki z odsłoniętym brzuchem... –  Spojrzał na niego z dezaprobatą.

– Piszę poradnik – pochwalił się Sai, zupełnie ignorując sugestię.

– Poradnik? – Kiba zamrugał. Naprawdę był już pijany i nie łapał tak, jak powinien. – Po co?

– Żeby wam pomóc. Jesteście w końcu moimi przyjaciółmi . – Sai podrapał się po brodzie. – O tobie też chcę napisać – zwrócił się do Kiby. – Powinno ci się spodobać.

– Niby co chcesz o mnie napisać? Jak być tak zajebistym jak ja? Ha, ha! W takim razie ja się na to godzę!

– Nie – przerwał mu Sai. Obserwował Kibę już od jakiegoś czasu i wiedział, jaki miał problem. – Jak poradzić sobie z niespełnionymi ambicjami. Myślę, że moje rady powinny ci pomóc, przyjacielu. Trzeba się cieszyć z małych rzeczy! Znaleźć swoje hobby, bo nie każdy może być wielk... – Nie dokończył, bo Kiba rzucił w niego kulką ryżu.

– Coś ty powiedział?! – wydarł się, czerwieniąc ze złości. – Że ja mam niby jakieś niespełnione ambicje?!

– Czasami po prostu zdradzasz objawy zazdrości o inne osoby. Uważam… – Sai zastanowił się chwilę – że zamiast rywalizować z innymi, powinieneś robić to, w czym jesteś najlepszy. Na przykład, no ja wiem? Tresować psy?

– Ty! – Kiba, rzucił się na Saia, ale poślizgnął się na leżącej na podłodze torebce po chipsach. – Będę legendą ANBU! Jeszcze zobaczysz, ty… ty… – warczał, podnosząc się. – I będę Hokage. A wtedy… – zamilkł, zastanawiając się, co miał powiedzieć.

Po chwili pokręcił głową i chwycił ze stolika jeszcze jedną czarkę sake, po czym usiadł na kanapie obok Lee, który był nadal trzeźwy, bo nikt nie pozwolił mu wziąć alkoholu do ust.

– Lee, nie martw się – ściszył głos, zwracając się do niego konspiracyjnym szeptem. – Sakura w końcu zda sobie sprawę, że Sasuke to gbur i go zostawi. Z nim chyba nikt by nie wytrzymał – zaśmiał się i czknął. Był już naprawdę bardzo pijany.

– Dobra, słuchajcie, nie wiem jak wy, ale ja musze już iść. Jest już po drugiej, a ja musze rano wstać, bo inaczej Temari…Eh, nie chcecie nawet wiedzieć – westchnął Shikamaru i wstał w krzesła.

To był sygnał, żeby wszyscy zaczęli się zbierać. Kiba co prawda protestował, twierdząc, że jeszcze wczesna pora, ale kiedy Chouji spakował do pojemników resztę jedzenia, z czego część zabrał dla siebie, a Shikamaru podciągnął mu nogi na kanapę, po prostu zasnął i po chwili zaczął chrapać.

– Musimy porozmawiać – powiedział Sasuke, gdy pożegnali się z innymi i ruszyli drogą w stronę kawalerki Naruto. Skoro i tak już byli w centrum, do jego domu było dużo bliżej.

– Jasne… – Naruto tylko westchnął. Obawiał się tej rozmowy, bo nie był pewien, co z niej wyniknie. Choć myśl, że nie byli sami wśród znajomych, bo Shino okazał się być sam jak oni, trochę go podbudowywała.

Sasuke dłuższą chwilę milczał, więc Naruto postanowił odezwać się pierwszy. Wiedział, że im obu nie będzie łatwo zacząć tej rozmowy, a że on zawsze był uważany za tego bardziej wygadanego...

– Spodziewałbyś się, że Shino... – mruknął i zaśmiał się trochę nerwowo. Potarł ręką kark w geście zakłopotania.

– Nie. – Sasuke pokręcił głową. Choć tak naprawdę mało go interesowali inni, to nie brał pod uwagę tego, że jeszcze ktoś oprócz nich mógłby okazać się taki sam.

– I powiedział to tak... – Naruto wzruszył ramionami. – No wiesz, jakby nigdy nic. Nawet nie był za bardzo pijany.

Sasuke zerknął na niego, ale Naruto uciekł wzrokiem.

– Sakura-chan mnie zabije, jak się dowie.

– Przestań. – Sasuke przewrócił oczami zniecierpliwiony.

Rozumiał, że Sakura była dla Naruto ważna, ale nie powinien aż tak przejmować się jej reakcją. W końcu gdyby miał brać pod uwagę opinię każdego ze znajomych, to byłoby absurdalne.

– Jak mam przestać, draniu? – oburzył się Naruto. – Przecież widziałeś, jaka Sakura-chan potrafi być nieobliczalna! To demon w kobiecej skórze! – dodał i nagle drgnął, gdy zza rogu nagle wyszła Ino i... i... – Sakura-chan! – wymamrotał i zaśmiał się nerwowo. – A co wy tutaj robicie? Jest przecież późno!

Obie dziewczyny wyglądały na nieco pijane, bo miały zaróżowione policzki i rozmyte spojrzenie, ale on i Sasuke prezentowali się pewnie w podobny sposób.

– Sasuke-kun! – Oczy Sakury rozszerzyły się, a na ustach pojawił się uśmiech. Przez cały wieczór o nim myślała i zastanawiała się, co powinna zrobić, żeby pójść z nim na wesele. A teraz go spotkała. Może... Może teraz ją zaprosi?

– Wracamy z wieczoru panieńskiego Temari – odpowiedziała Ino, która próbowała się nie uśmiechnąć, kiedy ich zobaczyła. Szli blisko siebie, ramię w ramię i gdy wyszły zza rogu, zauważyła, jak Sasuke zerknął na Naruto. Ależ ona była głupia, że wcześniej tego nie zauważyła! Ich naprawdę do siebie ciągnęło!

– A, to tak jak my z kawalerskiego od Shikamaru! – powiedział Naruto trochę zbyt szybko i nerwowo.

– Widzimy się jutro na weselu? – zapytała Sakura, która tylko przelotnie zerknęła na Naruto. Całą swoją uwagę skupiła na Sasuke. Wydał jej się taki przystojny w tym stłumionym świetle. Dlaczego ona miała z nim aż tyle problemów?

– Jasne! – rzucił Naruto wesoło. – Kto by nie chciał zobaczyć, jak Shikamaru traci wolność! – zaśmiał się, ale zaraz zamilkł, kiedy Sasuke szarpnął go za ramię. – To... my już musimy lecieć. Do zobaczenia jutro! – powiedział i już chciał je wyminąć, kiedy Sakura go zatrzymała.

– Naruto! – warknęła groźnym tonem. – Nie uważasz, że... Hinata była dzisiaj cały dzień smutna! Czy ty masz zamiar iść sam na wesele? Może powinieneś zastanowić się nad tym, żeby... żeby... – zacięła się, gdy zauważyła spojrzenie Sasuke.

Ino też je dostrzegła, ale obie odebrały to zupełnie inaczej. Sakura znowu przypomniała sobie ich teorię o tym, że Sasuke może mieć jakieś plany odnośnie Hinaty, bo niby dlaczego wyglądałby teraz na zazdrosnego?! A Ino... ona już doskonale wiedziała, o kogo Sasuke był tak naprawdę zazdrosny.

– Sakura-chan, ja...

– Dobra, dość tych bzdur – warknął Sasuke i złapał Naruto za nadgarstek, żeby je wyminąć.

– Na razie! – krzyknął jeszcze Naruto, który chyba też nie miał zamiaru za bardzo się z tego tłumaczyć, dlaczego nie zaprosił Hinaty na wesele.

Sakura zacisnęła pięści, czując się jeszcze gorzej niż wcześniej. Ale oni ją denerwowali! Hinata nie widziała świata poza Naruto, a Sasuke... Nie, to naprawdę niemożliwe, żeby chciał związać się z Hinatą. Sakura była pewna, że i tak by się w niej nie zakochał, prędzej mógł myśleć o niej jak o kandydatce na żonę przez jej umiejętności, ale i tak... To było istne błędne koło! Sakura była tak zajęta tymi myślami, że nawet nie zauważyła lekkiego uśmiechu błąkającego się na ustach Ino. Ino, która patrzyła za nimi przez chwilę, aż w końcu pociągnęła ją w kierunku kwiaciarni.

– Biedna Hinata – mruknęła Sakura, kiedy weszły cicho do domu Ino.

Już wcześniej ustaliły, że tu przenocuje, bo z samego rana musiały zająć się kwiatami na wesele. Temari zażyczyła sobie odmianę lilii, które hodowano jedynie w Kraju Wiatru, więc trzeba było je sprowadzić. Dopiero wczoraj dostarczono przesyłkę, a trzeba było jeszcze poukładać te kwiaty w wazonach.

– Sakura, obie wiemy, że nie o Hinatę ci teraz chodzi. Myślę, że… – Ino przygryzła wargę, nie za bardzo wiedząc, jak to powiedzieć.

– Tak, wiem, mam się uzbroić w cierpliwość, ale no powiedz sama, ile można czekać? – Sakura zacisnęła ręce w bezsilnej złości.

– Nie. – Ino w końcu się zdecydowała. – Myślę, że obie powinnyście o nich zapomnieć i poszukać sobie kogoś innego.

Sasuke i Naruto skręcili w stronę parku, żeby nie natknąć się na kogoś, kto zawracałby im głowę. To trochę wydłużyło drogę, ale Sasuke uznał, że to nawet dobrze, bo będą mieli czas porozmawiać. Tym bardziej, że zauważył coś, co nie wróżyło dobrze utrzymywaniu ich relacji w tajemnicy.

– Sai się wygadał – powiedział, po długiej chwili milczenia.

Wiedział, że w końcu do tego dojdzie, bo Sai już wielokrotnie robił takie sugestie, że Sasuke czasami wątpił w inteligencję tych, którzy po jego głupich tekstach nie nabrali nawet cienia podejrzeń.

– Co? – Naruto, który był przygotowany na zupełnie inny początek rozmowy, dosłownie zgłupiał. – Ale że z czym się wygadał?

– Mało spostrzegawczy jesteś. Nie zauważyłeś, jak się zachowywała Ino? Cały czas na nas zerkała z dziwnym uśmieszkiem i w pewnym momencie starała się powstrzymać Sakurę przed tym jej swataniem ciebie i Hinaty – wyjaśnił.

Naruto, odwrócił się w jego stronę i patrzył na niego z niezrozumieniem.

– Może coś ci się przywidziało – mruknął i pokręcił głową.

Ufał swoim przyjaciołom i w głowie mu się nie mieściło, żeby Sai mógłby tak po prostu ich zdradzić. Nie, to na pewno nie było tak. Sasuke musiało się coś się pokręcić, w końcu też trochę wypił.

– Nic mi się nie przywidziało, młotku. To, że ty nie zauważasz oczywistych rzeczy, nie znaczy, że nie istnieją. Mówię ci, że Ino wie – westchnął i oparł się o jedno z drzew.

Przez to, że niebo było zachmurzone, prawie nic nie było widać, bo światła z ulicy tu nie docierały.

Naruto przełknął ciężko. Nadal nie wierzył w to, że Sai mógłby chodzić i rozpowszechniać plotki o nich, ale skoro Sasuke był tak pewien swojej teorii, to może Ino dowiedziała się w jakiś inny sposób. A skoro się dowiedziała…

– Sasuke, co teraz? – zapytał lekko zdenerwowany.

Przecież to tylko kwestia czasu, kiedy Ino powie Sakurze, a wtedy… Przecież ona go znienawidzi. Jasne, z jednej strony męczyło go już to ciągłe ukrywanie się, ale teraz, kiedy groźba wyjścia na jaw ich związku była tak realna, po prostu zaczął panikować. Te sprawy… To co się działo między nim i Sasuke, to było w jego życiu coś tak nowego i dotychczas nieznanego, że nie miał pojęcia jak miałby się zachować, gdyby każdy nagle się dowiedział, co ze sobą robią.

– A co ma być? Jak dla mnie niczego to nie zmienia – powiedział stanowczo Sasuke. On nigdy nie przejmował się opinią ludzi. Jakoś nie zastanawiał się opuszczając Konohę, co ktoś o nim pomyśli. I co z tego, że wszyscy uznali go za zdrajcę i wroga. Miał swój cel i tylko to się liczyło.

– Zachowujesz się, jakby cię to w ogóle nie obchodziło – westchnął Naruto.

Był trochę skołowany. Z jednej strony chciał, żeby każdy wiedział, żeby mógł być z Sasuke tak naprawdę i nie musiał się hamować przed każdym dotykiem, gdy byli w towarzystwie, z drugiej jednak – bał się reakcji. Bał się tego, że inni nie będą dla nich wyrozumiali, że część przyjaciół się od niego odwróci. Nie po to tyle lat pracował sobie na zaufanie mieszkańców, żeby teraz znów go nie akceptowali. Przecież chciał zostać Hokage.

Podszedł bliżej do Sasuke. Oczy już trochę przyzwyczaiły się do ciemności, widział zarys jego szczęki, włosy opadające na twarz, czuł jego zapach. Dotknął policzka, po chwili przesuwając rękę niżej, najpierw na usta, potem szyję… Znał jego twarz i ciało już na pamięć. Czy byłby w stanie to odrzucić, gdyby inni ich nie akceptowali? Uśmiechnął się lekko. Odpowiedź był oczywista.

– Bo nie obchodzi, młotku – mruknął Sasuke.

Jego oczy błyszczały w ciemności. Patrzył na niego ze stanowczością i determinacją, a Naruto poczuł się jak po ich walce w Dolinie Końca. Oczywiście teraz nie był poturbowany i miał wszystkie części ciała, ale nie o to chodziło. Teraz był ten moment, w którym mieli powiedzieć sobie coś ważnego, ale nagle cała odwaga go opuściła. Uświadomił sobie, że coraz trudniej będzie im się ukrywać. Jeśli Sasuke miał rację i Ino rzeczywiście wiedziała...

– Naruto. – Sasuke złapał go za nadgarstek i odciągnął od swojej twarzy. – Sakura na coraz więcej sobie pozwala, a ona nie odpuści, dopóki się nie dowie.

– I wtedy mnie zabije, draniu. – Naruto zaśmiał się nerwowo.

– Myślisz, że po tym wszystkim, co razem przeszliście, tak po prostu się od ciebie odsunie?

– Sasuke… – Naruto odetchnął ciężko. – Ja jestem jej przyjacielem, a ty... Zawsze cię kochała, przecież wiesz. Ona wciąż wierzy, że będziecie razem. – Wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. – I...

– I co? Naruto, cholera. – Sasuke szarpnął nim, bo mimo ciemności, udało mu się dostrzec jego wyraz twarzy. – O czym pomyślałeś?

– Chodź. – Naruto otrząsnął się i pociągnął Sasuke do wyjścia z parku. To nie było dobre miejsce do rozmowy, bo wydawało mu się, że kogoś usłyszał.

Sasuke nie protestował, kiedy przebiegli prawie pół wioski, żeby znaleźć się na szczycie góry z wyrzeźbionymi głowami Hokage. Właśnie wtedy zaczęło do niego docierać, co Naruto chciał mu powiedzieć.

Stanęli na krawędzi. Mieli widok na całą Konohę i to było dziwnie symboliczne. Najsilniejsi shinobi stali właśnie, obserwując wioskę, która kiedyś stała się ich przekleństwem i przez którą ich dzieciństwo wyglądało tak a nie inaczej. A teraz w jakiś sposób też ta właśnie wioska stała na drodze ich życia.

– Wiem, że ostatnio nie miałeś czasu się nad tym zastanawiać. – Naruto w końcu przerwał milczenie. – Ale... jak to się wyda i... – przełknął ciężko – i jakby się o nas dowiedzieli, co wtedy zrobisz z... no wiesz...

– Wyduś to w końcu z siebie – mruknął Sasuke, kiedy Naruto zaciął się w połowie zdania.

Domyślał się, co chciał powiedzieć, ale nie miał zamiaru ułatwiać mu zadania. Ten temat ostatnio coraz bardziej go irytował i tak, rzeczywiście, nie miał czasu się nad tym zastanowić. Odkładał go na później, ale mimo to zdawał sobie sprawę, że w końcu będzie musiał coś z tym zrobić. To, co było miedzy nim a Naruto, zaszło już za daleko, żeby nadal to ignorował. Musiał się określić. Wiedział, że Naruto też tego od niego oczekuje.

– Co z odbudową klanu? – Padło w końcu pytanie, którego się spodziewał.

– Nie wiem – odpowiedział szczerze po wyjątkowo długiej chwili milczenia. – Nie wiem… Ja... chcę go odbudować. Nie mogę być ostatnim Uchiha.