SasuNaru Hiden - rozdział 49

Tradycyjnie dziękuję za komentarze i zapraszam na rozdział 49.

Ino, od kiedy Sakura odprowadziła ją do domu, próbowała zasnąć. Ludzie po alkoholu w końcu zasypiają bardzo szybko – niektórzy to zawsze i wszędzie, ale on mimo wszelkich starań nie dała rady. Leżała dobry kwadrans, przewracając się z boku na bok, ale to nic nie dało.

– Sai, ty draniu, to przez ciebie – mruknęła do siebie, nie mogąc wyrzucić z głowy tego, co się dzisiaj stało.

Wstała z łóżka i chociaż wiedziała, że Sakurze wcale by się ten pomysł nie spodobał, postanowiła poszukać swojego byłego chłopaka. Wściekłość już trochę z niej opadła i w tym momencie chciała z nim po prostu porozmawiać. A później najwyżej wyrwie mu, co ma mu wyrwać i będzie mogła się pogodzić ze smutnym losem.

Westchnęła ciężko, wychodząc na zewnątrz. Mimo późnej pory było przyjemnie ciepło. Nad Konohą rozciągała się rozgwieżdżone niebo, w oddali, mimo późnej pory, dobiegały jeszcze krzyki ludzi, a ona zaczęła szukać Saia. Wiedziała, że było tylko kilka miejsc w wiosce, w których mógł przebywać, więc kiedy w żadnym z nich go nie znalazła, wyszła poza granice wioski.

Sai czasami lubił przebywać w lesie i szkicować. Teraz co prawda było ciemno i niewiele by zobaczył, ale Ino wciąż odczuwała skutki alkoholu i nie myślała racjonalnie. Po chwili zobaczyła w oddali błysk, a zaraz potem potężny huk. Burza – pomyślała, ale nie zamierzała zaniechać poszukiwań. Wysiliła cały swój niezbyt pracujący w stanie nietrzeźwym umysł, żeby zlokalizować Saia. Może właśnie chciał narysować pioruny? Kto go tam wie. Chyba tak naprawdę nic o nim nie wiedziała, choć wydawało jej się, że jest inaczej. Sai zawsze był do bólu szczery, nawet gdy musiał powiedzieć coś niezbyt miłego lub niewygodnego. Więc dlaczego teraz?!

Znów rozległ się huk i tym razem niebo rozbłysło ognistą poświatą. Nie… To nie była burza. Ino zatrzymała się i skupiła jeszcze bardziej. Każdy inny mógłby w takim stanie mieć problem ze zlokalizowaniem chakry ninja stojącego dwa metry dalej, ale Ino posiadała swoje unikalne umiejętności. W końcu pochodziła z klanu Yamanaka. Zacisnęła oczy i w końcu… To nie był Sai, ale… Wyczuła dwie potężne chakry. Naruto i Sasuke. Znowu się bili? Ale żeby tak po nocy? Nie mieli lepszej pory na trening? Ino wzruszyła ramionami i ruszyła w ich stronę. Może oni będą wiedzieli, gdzie zniknął Sai. Musiała z nim porozmawiać i to nie mogło czekać do jutra.

Sai siedział na konarze drzewa, oparty o pień. Miał przy sobie małą lampkę, ale nawet mimo tego nie ruszył ołówka ani pędzelka. Przyszedł na swoją ulubioną polanę jakiś czas temu, żeby trochę odpocząć po całym dniu ukrywania się, ale chwilę później, ni stąd, ni zowąd, pojawił się tam Naruto razem z Sasuke i… To wyglądało, jakby jeden drugiego gonił. A potem zaczęli się bić. I to tak naprawdę bić, bo ciągle wrzeszczeli na siebie i wyglądali tak, jakby naprawdę chcieli zrobić sobie krzywdę. A raczej Sasuke tak wyglądał.

Saiowi przypomniały się dawne czasy, kiedy Naruto latami go ściągał, a w zamian dostawał tylko pogardę, już nie wspominając o próbach zabicia go. Mimo to nigdy nie zrezygnował, czego Sai wtedy nie umiał zrozumieć.

Z chwili na chwilę walka robiła się coraz ostrzejsza, więc w końcu uznał, że lepiej będzie ewakuować się w bezpieczne miejsce. Miał świadomość, że przebywanie obok tej dwójki, kiedy walczyli w taki sposób, nie było bezpieczne. Widział, co się stało z Doliną Końca, nie wspominając już o innych miejscach, gdzie z ładnego lasku zostawały zgliszcza. dlatego wybrał sobie jedno z najwyższych drzew i obserwował. Nie słyszał, co do siebie krzyczeli, ale obaj używali swoich zaawansowanych form, więc byli doskonale widoczni w ciemności. Saiowi przyszło nawet do głowy, żeby zacząć ich rysować Już miał wyjąć szkicownik, gdy coś, a raczej ktoś, przykuł jego uwagę.

Drobna kobieca postać zbliżała się w jego stronę. Nie mogła go wyczuć, bo ukrywał chakrę, a w tym akurat był doskonale wyszkolony. Widział tylko zarys, ale to była kobieta. TI to nie jakaś obca kobieta, ale Ino! Charakterystyczne długie włosy, charakterystyczny krok i sposób poruszania się. I szła w stronę tego piekielnego pola walki!

Sai błyskawicznie zeskoczył z konaru i zagrodził jej drogę.

– Ty… – Ino przez chwilę była zaskoczona, ale po chwili zmarszczyła gniewnie brwi. – Szukam cię cały dzień! – warknęła.

Sai wyczuł od niej wyraźny zapach sake.

– Chodź, lepiej się tam nie zbliżać –  mruknął i chwycił ją w pasie, z zamiarem odprowadzenia jej w stronę Konohy, ale mu na to nie pozwoliła.

– Nie ruszę się stąd, dopóki nie porozmawiamy! – Ino usiadła na trawie pod jednym z dębów, krzyżując ręce na piersiach. – I albo mi powiesz wszystko, albo to – zacisnął dłoń w pięść – wyląduje na twojej głowie.

            W tym momencie poczuli, jak ziemia pod nimi zadrżała lekko. Sai obejrzał się na pole walki, ale gęsto rosnące drzewa przysłaniały polanę, na której walczyli.

– No dalej! – ponagliła go Ino, która najwyraźniej nie miała zamiaru odpuszczać.

Sai westchnął. Jego dziewczyna, o czym już się przekonał w wielu kwestiach, była uparta, ale po alkoholu stawała się jeszcze w dodatku nieznośna. Jednak naczytał się wystarczająco dużo poradników, żeby wiedzieć, że nie może mówić tego głośno. Bez względu na to, jak bardzo powinien być szczery z przyjaciółmi. Kobieta to kobieta, a – jak było napisane w jednej książce – one rządziły się zupełnie innymi prawami.

– Moja piękna, czy naprawdę...

– Nie słodź mi tutaj teraz! – warknęła Ino i mocniej zacisnęła pięści. – Bo zaraz wejdę ci w umysł i...

– No dobrze, już dobrze. – Sai pokręcił głową zrezygnowany i jeszcze raz obejrzał się w obawie, że walka Naruto i Sasuke chwila moment przeniesie się tutaj.

– Mów mi zaraz, co znaczyły te obrazki! I... i... te wszystkie książki, i... Ty jesteś... Od kiedy?! – W jasnych oczach Ino pojawiły się łzy. – Sai, ty skończony, okropny... – Zacisnęła usta, bo teraz, kiedy chciała go obrazić nie mogła. Za to dużo łatwiej było jej się rozpłakać. Emocje, alkohol i zmęczenie zrobiły swoje.

– Ja chciałem tylko pomóc… – Zaskoczony Sai kompletnie nie wiedział, co powinien zrobić. Takiej reakcji się nie spodziewał. Ino nigdy nie płakała w jego obecności. W poradnikach coś o tym było, ale... Jak na złość zapomniał co, więc stał i patrzył na nią bezradnie.

– Niby komu chciałeś pomóc?!

– No... no... im. – Wskazał kciukiem za siebie, akurat kiedy przez konary drzew przebił się bladoniebieski błysk Chidori.

– Co? – Ino podniosła głowę i spojrzała na swojego chłopaka z niedowierzaniem. – Jak to... i–im? – zapytała.

– No tak, po prostu… – Sai nie miał pojęcia, co mógłby powiedzieć.

Wcześniej obiecał im przecież, że nikomu nie wygada. Tylko… W takiej sytuacji… Ino chyba naprawdę pomyślała, że szukał tych informacji dla siebie i raczej nie uwierzyłaby w żadną wymówkę. Musiał jej powiedzieć prawdę.

– Oni się kochają – wyjaśnił w końcu, uznając, że lepiej w tym wypadku nie owijać w bawełnę.

– Kochają się? Naruto i Sasuke? – Ino w pierwszej chwili wybuchnęła śmiechem, ale po chwili zamilkła, a jej twarz, na której wciąż był ślady łez, przybrała surowy wyraz. – Sai… – syknęła, marszcząc brwi. – Jeżeli uważasz, że uwierzę w takie brednie, to się bardzo mylisz. Za kogo ty mnie masz? Za pierwszą naiwną? – krzyknęła, zupełnie zwracając uwag na to że odgłosy walki ucichły. – Masz mi w tej chwili…

– Cicho, Ino. – Sai doskoczył do niej i zatkał jej usta ręką, bo jej donośny głos niósł się teraz po lesie. W ciszy zawsze jakiekolwiek odgłosy były lepiej słyszalne. Co prawda Naruto i Sasuke byli w pewnym oddaleniu, ale wolał nie ryzykować, że ich teraz zauważą. – Ukryj swoją charkę i poczekaj tu na mnie, musze sprawdzić, co z nimi – polecił jej, mając zamiar iść i zobaczyć, co się tam na polanie stało. Możliwości były dwie: albo zawarli rozejm, albo się pozabijali.

– O nie, nie nie! – Ino poderwała się i chwyciła go za rękaw. – Nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie powiesz mi prawdy! – spojrzała na niego stanowczo.

– Eh, dobra, choć ze mną. Tylko bądź cicho i nie rób nic, co może zdradzić naszą obecność.

Sai chwycił Ino i wskoczył z nią na najbliższy pień. Po chwili już, ukryci wśród gałęzi, mieli widok na część polany. Światło księżyca nie było mocne, ale co nieco oświetlało. Sai chciał podejść trochę bliżej, ale z Ino to było niemożliwe. Bez niej też, bo nie wykazywała w tym momencie żadnej chęci współpracy i nie chciała go puścić. Nie wierzyła mu. W sumie sam by sobie też chyba nie uwierzył, gdyby nie widział na własne oczy. Jeszcze do niedawna myślał, że jest jedyną osobą, która o tym wie, ale wczoraj wpadł przypadkiem na Shikamaru i tak od słowa do słowa zeszli na ten temat…

– To oni – usłyszał szept Ino, kiedy Naruto i Sasuke pojawili się w zasięgu ich wzroku. Szli w tę stronę i rozmawiali o czymś dość głośno. To znaczy Naruto się wydzierał jak zawsze, bo Sasuke praktycznie w ogóle nie było słychać.

Sai upewnił się, że Ino na pewno dobrze ukryła swoją chakrę i cofnął się nieco. Sam nie wiedział, dlaczego postanowił zostać na tym drzewie. Tym dwóm nic nie było, mógł zabrać stąd Ino i porozmawiać na spokojnie w jakimś innym miejscu. Ale żadne z nich się nie ruszyło.

– Tak się wiercisz, że nie dajesz mi spać na tej twojej pryczy – po chwili usłyszeli głos Sasuke. Obaj byli już bardzo blisko nich, dosłownie kilka kroków od tego drzewa, na którym stali.

– Bardzo wygodnym tapczanie! – Naruto prychnął. – Zresztą, jak się do ciebie dobieram wcale ci to jakoś nie... Ała! – jęknął tak głośno że usłyszeliby go nawet stojąc dużo dalej.

Ino rozszerzyła oczy ze zdumienia i ścisnęła z całej siły rękę Saia, jakby to, co właśnie dotarło do jej uszu, zachwiało jej całym światopoglądem. Naruto i Sasuke? Razem w łóżku?! To… To niemożliwe… Może to po prostu jakieś dziwne przejęzyczenie? Tak… tak, na pewno!

– Za dużo gadasz. I za głośno. Nic dziwnego, że tyle osób już się dowiedziało – Sasuke upomniał go, ale nie wydawał się być zły. Wręcz przeciwnie. Jego sylwetka w słabym świetle księżyca wydawała się taka jakaś… rozluźniona?

– Dowiedzieli się, jak się zaczęliśmy całować, a nie przez moje gadanie!

– O Matko – jęknęła Ino, zaraz sama zatykając sobie usta. Spojrzała na Saia przerażona. To jednak była prawda. Ala jak? Ale kiedy?

Spojrzała jeszcze raz w dół, widząc oddalające się dwie sylwetki przyjaciół i… Czy właśnie Sasuke przyciągnął Naruto do siebie i coś mu mówił do ucha? Nie, no po tym, co usłyszała i zobaczyła, nie miała już żadnych wątpliwości. Osunęła się wzdłuż pnia, siadając na konarze i podkulając nogi. Jak ona to powie Sakurze i Hinacie? Przecież one się załamią.

– Od jak dawna wiesz – zapytał Saia, wciąż będąc w ciężkim szoku.

– Od kilku tygodni… – Sai uznał, że nie ma sensu już nic ukrywać. – Tylko nie mów nikomu. Shikamaru twierdzi…

– To on też wiedział? – Ino spojrzała z wyrzutem.

No pięknie. Zarówno przyjaciel z byłej drużyny, jaki i jej własny chłopak ukrywali przed nią coś takiego. Przecież to chyba najbardziej szokująca informacja, jaką kiedykolwiek słyszała. Przebijało to nawet wtargnięcie Sasuke na pole walki podczas wojny i oświadczenie, że zamierza zostać Hokage. Cholera… Jak to się stało? Dwaj najsilniejsi ninja w wiosce spotykali się ze sobą. I to nie tylko po to, żeby się bić! Przecież jak ten związek się wyda, to wstrząśnie całą Konohą. Biedna Sakura i Hinata… Jak ma im niby nie powiedzieć? Przecież one jej tego nie wybaczą do końca życia.

– Sai… – odezwała się po chwili. Musimy powiedzieć dziewczynom.

            Sai przez chwilę wpatrywał się w nią, jakby go zamroziło. Mimo że jego blada twarz nie wyrażała żadnych emocji, to aż zamrugał i uchylił usta.

– Nie – powiedział w końcu i pokręcił głową.

– Sai, musimy im powiedzieć, przecież...

– Nie – powtórzył. – Nie możemy nikomu powiedzieć. Obiecałem. – Złapał ją za rękę i ścisnął ją lekko. – Ino, podstawową zasadą jest to, że nie można mówić o sekretach przyjaciół. A odkąd mam przyjaciół, nie mogę zdradzić ich tajemnicy.

– Tak, wiem, ale dziewczyny...

– Powiedziałem ci tylko dlatego, żebyś nie myślała, że to ja jestem gejem. I tak są w trudnej sytuacji, a Sakura na pewno niczego nie ułatwi.

– Wiem. – Ino opuściła wzrok na ich złączone dłonie.

Zabawne, bo jeszcze godzinę temu prawie zazdrościła Sakurze, gdy myślała, że Sai okazał się gejem.

Teraz, gdy dłużej o tym myślała, wszystkie elementy układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. To co się działo po zakończeniu wojny… Sasuke i Naruto ciągle zachowywali się, jakby nie obchodziło ich nic poza nimi samymi. Jak się teraz okazało – faktycznie nie obchodziło. Wciąż była w szoku. Powinna już dawno się domyślić, przecież ta dwójka... To, że Naruto tak zależało na Sasuke. I Sasuke, który nie dopuszczał do siebie nikogo oprócz Naruto. To wszystko było takie oczywiste! Jak ona mogła być tak głupia i tego nie zauważyć? Uważała się za inteligentną kunoichi, ale jak się okazało nie zauważała najbardziej oczywistych rzeczy. Nawet Sai i Shikamaru wiedzieli. Co prawda wychodziło na to, że ich po prostu przyłapali, ale i tak... Ona była kobietą. Znała się na takich sprawach. Przynajmniej powinna!

– Moja piękna, zaraz mi złamiesz rękę – odezwał się Sai i Ino dopiero wtedy zreflektowała się, że przez cały czas coraz mocniej ściskała jego rękę.

– Przepraszam.

– Nie możesz nikomu powiedzieć – powtórzył po raz kolejny Sai. – Obiecaj, Ino, że nikomu nie powiesz.

– Ale Sakura... I Hinata… W życiu bym nie powiedziała... Sasuke i Naruto... – Pokręciła głową. Nadal nie wiedziała co powinna zrobić.

Zeskoczyli z drzewa i zaczęli iść wolno w stronę wioski. Z jednej strony było jej dużo lżej na sercu, kiedy zdała sobie sprawę, że Sai nie kłamał. Nie okazał się gejem i jej nie oszukiwał. Ona wciąż miała chłopaka, ale… No właśnie. Z drugiej strony była świadoma, że plany jej przyjaciółek legną w gruzach. Sakura całe życie uganiała się za Sasuke, Hinata skrycie podkochiwała się w Naruto i nagle okazało się, że i tak nic z tego nie wyjdzie. Sasuke i Naruto byli razem. To było dziwne i zaskakujące, ale jednocześnie takie oczywiste. Tak naprawdę tylko Sasuke był w stanie okiełznać Naruto i tylko Naruto był w stanie dotrzeć do Sasuke. Będzie musiała to wszystko dobrze przemyśleć.

*

– Ale jestem głodny – zaczął narzekać Naruto, gdy tylko weszli do jego kawalerki. Jakby na poświadczenie tych słów zaburczało mu w brzuchu.

Ściągnął kamizelkę i rzucił ją na poręcz krzesła, po czym zaczął buszować po szafkach kuchennych. Jak zawsze miał w nich spory zapas zupek w proszku, więc teraz zastanawiał się, jaki smak wybrać. Przez całą drogę Sasuke przekonywał go, żeby jednak iść do niego i wyspać się wygodnie, ale Naruto dobrze wiedział, że w jego lodówce nie ma nic ciekawego. Bo co niby miałby tam zjeść? Warzywa?  Toż to nawet nie było jedzenie. Będzie go musiał zaopatrzyć drania w coś dla ludzi, a nie dla świnek morskich.

– Ty zawsze jesteś głodny. – Sasuke przekręcił klucz w drzwiach. Po ostatnich odwiedzinach Sakury w jego własnym mieszkaniu był na tym punkcie wyczulony. Jeszcze trochę takiego zapominalstwa i ktoś by ich nakrył w łóżku.

– Draniu, jaki chcesz smak? – Naruto, który najwyraźniej nie przejmował się w tej chwili niczym innym niż swoim żołądkiem, wyjął kilka plastikowych kubków z ramenem i wstawił czajnik.

– Żaden, nie będę jadł tego świństwa. – Sasuke otworzył szafę w poszukiwaniu jakiegoś ręcznika, ale na głowę wypadło mu kilka upchniętych byle jak koszulek i spodni. Taaak. W sumie czego miał się spodziewać. W końcu, po dłuższej chwili, bo Naruto właśnie zalewał swój ramen i nie był za bardzo skory do pomocy, znalazł coś na samym dnie szafy. Poinformował Naruto, że idzie pod prysznic, ale ten tylko machnął ręką, bo znów zaburczało mu w brzuchu, a musiał czekać jeszcze dwie i pół minuty, aż makaron będzie dobry.

Kiedy Sasuke wyszedł spod prysznica, owinięty w pasie jedynie ręcznikiem, nie mógł uwierzyć w zmianę jaka zaszła tu przez dosłownie kilkanaście minut. Przecież dzisiaj, jeszcze przed wyjściem, wszystko posprzątali, a teraz znów ubrania Naruto kilka innych rzeczy leżało rozrzucone po podłodze, a on sam grzebał w szafie szukając czegoś i wyrzucając z niej kolejne rzeczy.

– Draniu, zrobiłeś mi tu bałagan i nie mogę nic znaleźć – mruknął, gdy zobaczył Sasuke, który opierał się o ścianę.

Sasuke prychnął i pokręcił głową ze zrezygnowaniem. Ten młotek był naprawdę niereformowalny. On się chyba nigdy nie zmieni i ` już zaczynał żałować, że dał mu klucz do siebie.

– A czego szukasz? – zapytał, choć naprawdę go korciło, żeby dać mu w łeb.

– Mojej pomarańczowej koszulki. Tej, która…

– Tej która wystaje spod twojej poduszki? – Sasuke uniósł brwi.

 – O! No dokładnie tej. Specjalnie ją tam włożyłeś! – stwierdził i wyciągnął oskarżycielsko palec, jakby faktycznie wierzył w to, że Sasuke mógłby chować gdzieś ciuchy. Chociaż... Jakby się nad tym zastanowić, to kiedyś tak właśnie zrobił, przez co musiał biegać nago po lesie. – Teraz ja muszę się wykąpać. Jestem cały poobijany, draniu. Przez ciebie – dodał i poszedł w stronę łazienki.

Sasuke usłyszał trzaśnięcie drzwi i pomyślał, że sąsiedzi muszą mieć z nim ciężko. Rozejrzał się jeszcze po mieszkaniu, bo chociaż go korciło, nie będzie przecież mu sprzątał tego bałaganu. Jeszcze czego!

Zrobił sobie herbatę i usiadł z nią przy stole. Oparł głowę na ręce, czując się już zmęczony. Naruto miał rację, obaj byli obici i jutro będą musieli się z tego tłumaczyć. Wcale jednak tego nie żałował. Kiedy przypomniał sobie ich kłótnię i to co z niej wynikło, doszedł do wniosku, że było warto.

Naruto długo nie wychodził, więc w końcu stwierdził, że ma dość czekania i położy się do łóżka.

Drzwi do łazienki otworzyły się dokładnie w tym samym momencie, kiedy padł wykończony na materac i... wylądował razem z nim na podłodze.

– No i patrz, co zrobiłeś! – wrzasnął Naruto, patrząc, jak podnosi się z połamanego łóżka. – Nie dość, że robisz mi bałagan, to jeszcze niszczysz meble!

Sasuke pokręcił tylko głową i parsknął, jakby to była najzabawniejsza rzecz na świecie.

– Spójrz na to z innej strony. Teraz nie masz wyboru i kupisz w końcu coś wygodniejszego – stwierdził, bo tak naprawdę był bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw.

To obecne łóżko naprawdę było wąskie i niewygodne. Spanie na nim w dwie osoby nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy, już nie wspominając nawet o tym, że kilka razy Naruto tak się rozpychał przez sen, że zrzucił go na podłogę. Oczywiści zawsze potem Sasuke odwdzięczał mu się z nawiązką, ale na dłuższą metę to był naprawdę męczące. Dlatego zawsze wolał, kiedy spali u niego. On miał przynajmniej porządną sypialnię.

– Może da się jeszcze naprawić. – Naruto spojrzał na połamane deski, ignorując sceptyczny wzrok Sasuke, mówiący, że nic z tego. Spróbował ruszyć drewniany szkielet, ale wtedy puściło mocowanie przy wezgłowiu i cała konstrukcja straciła jakakolwiek symetrię. – A może i nie… – mruknął. Wychodziło na to, że będzie faktycznie musiał kupić coś nowego. – Rusz się, draniu, i pomóż mi to wynieść. W końcu to twoja wina!

Sai, który odprowadził Ino do domu, wracał do siebie. Było już naprawdę bardzo późno, dochodziła chyba druga w nocy, ale nie spieszył się za bardzo. Myślał o tym, że coraz bardziej wprawia się w pisaniu swojego poradnika.  Zgromadził już chyba cały materiał teoretyczny, więc teraz potrzebował czegoś… No potrzebował faktów. Dlatego uznał, że w najbliższym czasie będzie musiał porozmawiać z Naruto i zadać mu kilka pytań. Podczas studiowania różnych książek, przypomniało mu się, jak wyglądała na początku jego relacja z drużyną siódmą. Naruto powiedział mu wtedy wprost, że nigdy go nie zaakceptuje i jest tylko marną podróbką Sasuke. Wtedy nie za bardzo go to obchodziło, ale z perspektywy czasu miał wrażenie, że tych dwóch już w tamtym czasie coś łączyło. Przecież Naruto ciągle gadał tylko i wyłącznie o Sasuke. I zawsze wtedy wydawał się jakiś taki przygnębiony.  Dlatego Sai chciał dowiedzieć się czegoś więcej na temat tej relacji. To będzie bardzo przydatna wskazówka dla innych, którzy kupią jego poradnik. Bo był pewien, że to będzie bestseller!

– Sasuke, draniu, uważaj jak idziesz! – usłyszał głos Naruto, który wyrwał go z tych myśli.

Zamrugał zdziwiony, gdy zobaczył swojego przyjaciela wychodzącego tyłem zza rogu budynku. No tak, przecież to była kamienica, w której mieszkał. Zaraz za Naruto pojawiło się łóżko, a potem Sasuke, trzymający je z drugiej strony. Sai aż zamrugał ze zdziwienia i dopiero wtedy zauważył, że to łóżko było… połamane.

Przez chwilę stał zdziwiony, ale w końcu coś sobie uświadomił. No jasne! Przecież po tej walce musieli się jakoś pogodzić.

– Może wam pomóc? – zapytał usłużnie, nie komentując jednak ani słowem ich poobijanych twarzy.

Naruto aż podskoczył, gdy odwrócił się i zobaczył Saia za plecami. Stał i uśmiechał się tak jakoś... ze zrozumieniem? Tak czy inaczej ten uśmiech był dziwny i wcale mu się nie podobał. Bo przecież Sai o nich wiedział. A fakt, że zastał ich w takiej sytuacji… Na pewno sobie pomyślał, że… Naruto spojrzał na Sasuke, ale ten zdawał się niczym nie przejmować. On się nigdy niczym nie przejmował!

– Nie, dzięki, poradzimy sobie – burknął, zażenowany. Cholerne łóżko. Cholerny Sasuke. Cholerny Sai i ten jego głupkowaty uśmieszek.

– To ja nie będę przeszkadzać .– Sai pokiwał głową i nadal z tym samym wyrazem twarzy wskoczył na pobliski dach.

Naruto miał ochotę rzucić w niego jedną z połamanych desek, ale w końcu uznał, że muszą się jak najszybciej pozbyć tego nieszczęsnego łóżka.