SasuNaru Hiden - rozdział 24

­­­­­­Dziękujemy za komentarze (w których, swoją drogą, jesteście bardzo oszczędni, a miło jest poczytać czyjeś opinie), i zapraszamy na rozdział 24.

Obaj wzięli prysznic i doprowadzili się do porządku, a potem zjedli obiad. Oczywiście Sasuke gotował, naprawdę był niezły w te klocki i Naruto musiał to przyznać po raz kolejny. Teraz stali, opierając się o parapet otwartego okna i wdychali świeże, rześkie powietrze. Burza oddalała się od Konohy, tylko z oddali słychać było coraz to cichsze grzmoty. Przestało też padać, więc zrobiło się naprawdę przyjemnie.

Sasuke usiadł na parapecie i przyciągnął Naruto do siebie.

– Powiedz mi, co ty właściwie robiłeś, kiedy mnie nie było w wiosce? – zapytał po chwili.

– Jak to co? Trenowałem, żeby cię dorwać, skopać tyłek i sprowadzić z powrotem! – Naruto zaśmiał się i włożył rękę w czarne miękkie włosy. Lubił słuchać tego cichego mruczenia, gdy przeczesywał je palcami. Sasuke był bardzo wrażliwy na dotyk w tym miejscu.

– Nie o to mi chodzi. Raczej… Wczoraj, kiedy Sakura powiedziała mi jedną rzecz, zdałem sobie sprawę, że ja tak naprawdę bardzo mało wiem o tobie z tamtego okresu. Poza tym, że zapewne byłeś tak jak teraz rozwrzeszczanym młotkiem… – Sasuke skrzywił się, gdy Naruto dźgnął go w żebra. – Ciekawi mnie, ile jeszcze głupot żeś wtedy narobił, bo to, że dałeś się pobić w mojej obronie, nie było zbyt mądre.

– Sasuke… – Naruto zamyślił się. Pamiętał, jak padł na kolana przed Raikage błagając go, żeby zostawili jego przyjaciela przy życiu. – Zrobiłbym dużo więcej, gdyby było trzeba – uśmiechnął się lekko. Na szczęście to wszystko mieli już za sobą. To była już przeszłość. A przyszłość? No cóż… Najbliższa wyglądała tak, że powinni się powoli zbierać, jeżeli nie chcieli się spóźnić do archiwum. Siedziba ANBU była po drugiej stronie wioski.

Sasuke uśmiechnął się lekko, gładząc opuszkami palców kark Naruto. Zamyślił się, zastanawiając się, jak wyglądałyby sprawy, gdyby został w wiosce. Zrozumieliby, jak ważni byli dla siebie? Pochylił się i pocałował Naruto krótko, po czym, gdy ten chciał już pogłębić pocałunek, odepchnął go.

– Musimy iść – rzucił z lekkim uśmiechem, rozbawiony miną Naruto.

Na zewnątrz wciąż było wilgotno, a w powietrzu unosił się zapach deszczu. Obaj odetchnęli głęboko. Musieli uważać, żeby nie poślizgnąć się na dachach, gdy biegli w stronę budynków ANBU. Naruto był tak zadowolony z dzisiejszego popołudnia, że już przestał przejmować się Sakurą. Zdał sobie sprawę, że cokolwiek by się nie stało,  to Sasuke zawsze… Uśmiechnął się i mimowolnie na niego zerknął.

– Aaa! – krzyknął, gdy poślizgnął się i zsunął z dachu, w ostatniej chwili łapiąc się jego krawędzi.

– Młotku – westchnął Sasuke, gdy podciągał go z powrotem. Posłał mu lekki uśmiech, nie siląc się nawet na żadne złośliwości.

Naruto cieszył się, że w tym momencie stał, bo na widok tego uśmiechu chyba znowu by się przewrócił.

– No chodź już – mruknął zniecierpliwiony Sasuke i wznowili trasę.

Sakura była już na miejscu. Stała tyłem do nich, splatając ręce za plecami. Nie miała już na sobie stroju chunina.

Przestąpiła z nogi na nogę, niecierpliwiąc się lekko. Nie, wcale nie chodziło o to, że Sasuke się spóźniał, bo to ona przyszła trochę za wcześnie. Po prostu… Zastanawiała się, jak to wszystko dzisiaj się potoczy. Czy też będą siedzieć tak blisko siebie? Czy tym razem się odważy i gdy Sasuke ją przypadkiem dotknie, zrobi kolejny krok w jego stronę? Specjalnie założyła sukienkę, tę samą, czerwoną z wzorkami, którą miała na Festiwalu Lata. Tenten mówiła, że podkreśla jej figurę, a Sasuke chyba też się wtedy spodobała, bo wziął jej lampion. Poza tym spędziła w łazience ponad trzy godziny, próbując zrobić makijaż. Wcześniej jakoś wolała naturalny wygląd, ale Ino powiedziała, że jak tak dalej będzie robić, to zostanie starą panną. Sakura nie była co do tego przekonana, ale w końcu uznała, że zrobi użytek ze swojego zeszłorocznego prezentu urodzinowego.

– Sakura… – usłyszała za plecami niski głos i odwróciła się gwałtownie, czując jak żołądek zaciska jej się z ekscytacji.

– Sasuke–kun! – przywitała się z entuzjazmem. – I… Naruto – dodała nieco słabszym głosem. Poczuła, jak całe powietrze z niej uchodzi. Dlaczego Naruto? Przecież wczoraj Sasuke przyszedł sam. I… i było tak cudownie, że myślała, miała nadzieję…

– Sakura-chan… – wykrzyknął jak zawsze Naruto, ale po chwili spojrzał na nią jakimś dziwnym wzrokiem.

Zanim zdążyła zapytać, o co mu chodzi, podszedł bliżej.

– Co to jest? – Wyciągnął rękę w stronę jej twarzy, ale zdzieliła go po łapie.

Zaczerwieniła się dość mocno, bo nigdy nie sądziła, że reakcja na jej pomalowane rzęsy mogłaby być tak… Och, Naruto był naprawdę nieokrzesany, kompletnie brakowało mu ogłady. Zamiast powiedzieć na przykład, że ładnie wygląda, on się pytał: co to jest? I to jeszcze przy Sasuke! Ona go naprawdę kiedyś zamorduje gołymi rękoma. Biedna Hinata, będzie miała z nim ciężkie życie. Oczywiście jeśli w końcu Naruto się ogarnie i zacznie się nią interesować.

– Tusz do rzęs, głąbie! – odpowiedziała w końcu, żeby dał sobie spokój z dalszymi pytaniami. Była już wystarczająco zażenowana.

– O, a wy się gdzieś wybieracie? – usłyszeli głos Ino, która właśnie wyszła zza rogu razem z Saiem. Zdziwiła się na widok tak ubranej Sakury, co więcej, jej przyjaciółka miała zrobiony makijaż. Może nie do końce perfekcyjny, będą nad tym musiały popracować, ale mimo wszystko…

– Ładnie wygląda, nie, chłopaki? – zwróciła się do Naruto i Sasuke.

– Tak, jasne – zaśmiał się Naruto i poczochrał włosy z tyłu głowy. – Ślicznie, Sakura-chan.

– A ty co uważasz, Sasuke-kun? – Ino nie odpuszczała. Z niego takie rzeczy można było wydusić chyba tylko w ten sposób.

– Ładnie – mruknął na odczepnego i wzruszył ramionami. Nie obchodziło go, co ma na sobie Sakura, tylko jej wiedza na temat technik pieczętujących. Wczoraj sporo się dowiedział, a jak dobrze pójdzie, to i Naruto dzisiaj sporo się nauczy.

– A wy tak w trójkę chodzicie na randki? – zastanowił się na głos Sai. No bo skoro Sasuke kocha Naruto, a Sakura Sasuke, to może… I jeszcze miała makijaż. Ino zawsze malowała się na randki z nim.

– To nie jest randka! – zaprzeczył szybko Naruto i posłał mu zirytowane spojrzenie.

– Może masz rację. – Sai pokiwał głową. Przypomniał sobie jeden z poradników, które tłumaczyły strategię kobiet w relacjach damsko-męskich. – Wydaje mi się, że Sakura próbuje cię uwieść, draniu – powiedział do Sasuke po krótkiej analizie sytuacji. Już zdążył przyswoić sobie to określenie.

– Zamknij się, Sai! – warknął Naruto.

– Właśnie! Zamknij się już! Bo zaraz ci przyłożę! – poparła go Sakura, która zarumieniła się z upokorzenia i złości.

– A ja poprawię! – wtrąciła Ino, szturchając go. – Dobra, nie będziemy wam przeszkadzać. Naruto, wybieramy się później do Ichiraku? Przyłączysz się?

– Wybieramy się dzisiaj do Ichiraku? Myślałam, że chcesz... – Sai nie dokończył, bo Ino nadepnęła mu boleśnie na stopę.

– Wybieramy się. Na cały wieczór. Idziesz z nami, Naruto? – zapytała i uśmiechnęła się słodko.

– Nie – usłyszała w odpowiedzi głos Sasuke. – Idziemy do archiwum. A ty… – zwrócił się do Saia. – Jeszcze raz tak mnie nazwiesz, to naprawdę pożałujesz! – W oczach na chwilę błysnął Sharingan, ale Sai jedynie uśmiechnął się w odpowiedzi.

– Jakbyś przeczytał ten poradnik, który ci dałem, to byś wiedział, że używając pseudonimów zacieśnia się relacje. A Skoro z Naruto masz… – zaciął się, kiedy zobaczył nieme ostrzeżenie w niebieskich oczach  – …dobre relacje, to uznałem, że powinienem cię nazywać tak jak on.

– Żebym ja za chwilę nie uznał, że naprawdę mam ochotę cię zabić, bo wtedy wszelkie  relacje staną się już dla ciebie nieistotne, czy te dobre, czy też złe – warknął Sasuke. Och, jak ten Sai działał mu na nerwy. Przez te jego cytaty dostawał szału, a jeszcze gorzej. że teraz próbował testować ich przydatność także na nim. Wcześniej jakoś trzymał się z daleka.

– To może my już chodźmy… – Naruto pociągnął go za rękaw. On już sobie porozmawia z Saiem. Albo tak mu nakopie, że skończy z tymi głupimi sentencjami.

– Oj, dajcie spokój – Ino uśmiechnęła się. – Sasuke-kun, nie samą nauką i treningami człowiek żyje. Inne rzeczy też są bardzo przyjemne – zaśmiała się puściła dyskretnie oko do Sakury. Miała nadzieję, że Naruto jednak skusi się na ten ramen, bo wtedy ta dwójka zostałaby sama. A kiedy byliby sami… Wiele rzeczy mogło się wydarzyć.

– No właśnie, jak na przykład… – zaczął Sai, odnosząc się do „przyjemnych rzeczy”, ale resztę wypowiedzi zagłuszyła ręka Ino, która wolała, żeby jej chłopak się już lepiej nie odzywał. Już i tak doprowadził jej przyjaciółkę do takiego stanu, że Ino nie zakładałaby się kto poważniej by go uszkodził, gdyby zaczął mówić coś jeszcze – Sakura czy Sasuke.

– To do później, mam nadzieję – rzuciła spojrzenie Naruto, ciągnąc biednego Saia za rękę i cały czas zasłaniając mu usta.

Szli powoli. Sai cały czas miał w głowie rozmowę przed budynkiem ANBU i analizował ją dokładnie. Jeżeli Sakura uwiodłaby Sasuke, co jest raczej mało prawdopodobne, to co wtedy z Naruto? Przecież oni z Sasuke się kochają. To byłoby dziwne. I to by znaczyło, że Sasuke zdradziłby Naruto. Czytał kiedyś w jednym z podręczników, ze zdrada to rzecz, którą najtrudniej wybaczyć partnerowi.

– Ino, co byś zrobiła, gdybym cię zdradził – zapytał, chcąc potwierdzić tę tezę. I potwierdził ją błyskawicznie, bo już po kilku sekundach wpadł na drzewo, uderzony z taką siłą, że omal nie wgniótł pnia. Spojrzał na swoją dziewczynę, która teraz wyglądała, jakby piorun w nią strzelił.

– Z kim mnie zdradziłeś, ty… – Szarpnęła go, po czym ponownie uderzyła z całej siły. – Kto to jest, mów mi!

– Ja… Nikt… – Sai podniósł się nieco zamroczony. Chociaż Ino nie miała takiej siły jak Sakura, czasami potrafiła dać mu taki wycisk... A teraz wściekła się, jak jeszcze nigdy. – Pytałem teoretycznie – jęknął rozmasowując plecy.

– No to już wiesz, co bym ci zrobiła – warknęła Ino. – Jak kiedyś spróbujesz, to nie ręczę za siebie.

– Nie, nie… – Sai zamachał rękami. Zastanawiał się, co w takim razie zrobiłby Naruto Sasuke, gdyby ten faktycznie go zdradził. Dobrze mu się mieszkało w tej wiosce, nie chciał, żeby została zniszczona przez atak zazdrości. – Tylko teraz myślę, jak pomóc przyjaciołom.

– Przyjaciołom? – Ino spojrzała na niego zaskoczona. Jedynych przyjaciół, jakich przed chwilą widzieli, to byli Sakura, Sasuke i Naruto i to od tamtego momentu Sai nad czymś tak intensywnie się głowił. – Przecież tam nikt nikogo nie zdradza. Sakura nie jest jeszcze w związku z Sasuke, a Naruto… No Sakura to nie jest dziewczyna dla niego, traktuje go bardziej jak brata.

– Sakura nie, ale… – Sai pomyślał chwilę, ale nie dane było mu się skupić, bo nagle Ino krzyknęła.

 Zupełnie nagle spłynęło na nią olśnienie.

– Sai! – Spojrzała roziskrzonym z podekscytowania wzrokiem. – Ty coś wiesz! Prawda? Powiedz mi!

– Nie mogę. Jeżeli przyjaciel powierzy ci sekret, musisz go zachować dla siebie – wyrecytował kolejną formułkę.

– Mów w tej chwili! – Ino znów chwyciła go za kamizelkę, nie pozwalając się ruszyć. – I skończ cytować te cholerne poradniki, bo jak wpadnę w szał, to przysięgam, spalę je wszystkie.

– To moi przyjaciele, nie mogę powiedzieć.

– A ja jestem twoją dziewczyną. Mów! – Ino aż zacisnęła pieści. Co to mogło być? Sai pytał wcześniej o kwestię zdrady. Czy Sasuke miał już jakąś dziewczynę, a teraz chciał umówić się z Sakurą? A może to o Naruto chodziło. Czuła, że musi się dowiedzieć, bo ta ciekawość zaraz ją zeżre.

– Ino… Nawet ukochanej osobie, nie powinno się zdradzić sekretów przyjaciół – powiedział Sai, uśmiechając się. Chyba groźba o spaleniu jego cennych poradników jakimś cudem do niego nie dotarła. Zamyślił się znów i  dopiero po chwili dostrzegł na twarzy Ino wyraz totalnego zszokowania.

– Że co? – zapytała i zamrugała ze zdumienia. – Nigdy nie mówiłeś, że mnie kochasz.

– A co, nie wiedziałaś? – Sai autentycznie się zdziwił. W którejś z książek było napisane, że para będąca ze sobą blisko, zna swoje uczucia. Nie sądził, że musi je wypowiadać na głos. No bo i po co?

Ino prychnęła, ale uśmiech sam cisnął jej się na usta. Sai czytał te wszystkie swoje poradniki, pracował nad emocjami, ale wciąż był dziwny. Zdążyła się już do tego przyzwyczaić, jednak czasami wciąż potrafił ją zaskakiwać.

– I nie było napisane w tych twoich książkach, że powinieneś mówić dziewczynie, że ją kochasz? – zdziwiła się i założyła ręce na piersi.

Sai zapatrzył się na to i uśmiechnął w ten swój specyficzny sposób.

– Niektóre rzeczy powinny być oczywiste. A ty mnie nie kochasz?

– Och, zamknij się już! – warknęła Ino i przyciągnęła go do pocałunku. Miała tak dobry humor, że przez chwilę zapomniała o Sakurze.

– O rany, ale ja tutaj dawno nie byłem! – ekscytował się Naruto, rozglądając się z zainteresowaniem. – Pamiętacie, jak kiedyś próbowaliśmy wykraść dokumenty ze zdjęciem Kakashiego? Może znowu to zrobimy?! Przez tyle lat nie dowiedzieliśmy się, jak sensei wygląda! – Naruto zaśmiał się i założył ręce na karku.

– Zamiast na głupotach, powinieneś się skupić na tym, po co tutaj przyszliśmy – westchnął Sasuke, który szedł między nimi.

– To nie są głupoty. Draniu, kiedyś sam byłeś ciekawy, a teraz udajesz niewzruszonego! – Naruto wydął usta. – A ty Sakura-chan? Nie jesteś ciekawa, jak Kakashi-sensei wygląda? Chyba że już go kiedyś widziałaś bez maski? No wiesz, na jakichś badaniach czy coś, w końcu pracujesz w szpitalu – mówił jak najęty, dopiero po chwili orientując się, że ona go wcale nie słucha. – Sakura-chan? – zapytał i wychylił się zza Sasuke, żeby na nią spojrzeć.

– Hm? – Sakura spojrzała na niego.

Naruto z trudem powstrzymał uśmiech. Jeszcze kilka lat temu nie udałoby mu się opanować, ale teraz już nie był aż tak nieokrzesany. No bo może i wytknął Sakurze, że ma jakieś dziwne oczy, ale gdy im się teraz przyjrzał, w słabszym świetle wyglądały jak dwa pająki z czarnymi, grubymi nóżkami. Kiedyś na pewno nie omieszkałby tego skomentować.

– No... – zaczął, starając się stłumić śmiech. – Pytałem, czy widziałaś Kakashiego bez maski.

– A, no tak – rzuciła z roztargnieniem, bo bardziej niż na pytaniu, skupiła się na dziwnej minie Naruto.

– Tak?! – Naruto wrzasnął na cały korytarz, a nawet Sasuke spojrzał na nią w zaskoczeniu.

– Naprawdę? – zapytał.

– Yyy... nie, znaczy nie, nie widziałam go – rzuciła szybko i zaczerwieniła się. Dopiero teraz doszedł do niej sens pytania.

– A chcesz zobaczyć? Pamiętasz naszą misję kiedyś? Jesteśmy w archiwum ANBU, mają tutaj jego papiery!

– Naruto, nie ma mowy. Tsunade dała mi dostęp po to, żebyśmy się uczyli, a nie... – Sakura prychnęła. – Chodźcie, to te drzwi.

–  No dajcie spokój… – Naruto rozejrzał się uważnie, kiedy Saskura i Sasuke zajęli już miejsca. Nikogo poza nimi nie było w pomieszczeniu. – Taka okazja nie może się zmarnować – uśmiechnął się szelmowsko i zniknął za regałem, szukając tego z aktami. Tak jak się spodziewał, znalazł go na samym końcu.

– Są… – mruknął i zagryzł wargę. – To teraz te na literę K – zaczął przebierać między teczkami dokumentów. Niektóre były bardzo grube, inne cieniutkie. Widać kariera tych „cieniutkich” nie trwała w oddziałach ANBU zbyt długo – pomyślał. Po dobrych piętnastu minutach zirytował się, bo nigdzie nie znalazł Kakashiego.

Wrócił do przyjaciół.

– Nie ma go tam – wymamrotał, trochę zawiedziony.

– Może źle szukałeś. Zresztą, siadaj. – Sasuke wskazał mu krzesło, nie zamierzał tu znów tkwić sama na sam z Sakurą.

Naruto spojrzał na zwoje na stole i nagle doznał olśnienia.

– Tak, wiem! Szukałem na nie tę literę. Mam szukać na H, a nie na K – rzucił podekscytowany i już go nie było.

– No raczej – mruknęła Sakura, bardzo zadowolona, że znów ich zostawił. Przysunęła się bliżej Sasuke i rozwinęła zwój. – To na czym wczoraj skończyliśmy? – zaczęła, pochylając się lekko nad stołem. Miała nadzieję, że Sasuke zauważy, jak pięknie pachnie. To były perfumy z kwiatów sakury. Bardzo subtelne i delikatne. Nie to, co krzyk, który rozległ się kilka chwil później.

– Draniu! Nie ma!

Sasuke rzucił tylko Sakurze, żeby zaczekała chwilę i poszedł w stronę działu z aktami osobowymi.

– Przestań wrzeszczeć, bo ci osobiście zatkam usta. – Sasuke pokręcił głową z dezaprobata. Zaraz, jak tak dalej pójdzie, to ich stąd wyrzucą i tyle będzie z technik pieczętujących. – Jak to nie ma?

– No jestem na literze H. I nic nie ma.

– Tu jest początek H. – Sasuke stanął w innym miejscu. Chwilę pogrzebał w aktach i zaraz potem trzymał w rękach grubą teczkę. – Hatake Kakashi – przeczytał i podsunął mu pod nos. – To jak ty tego szukałeś, że nie znalazłeś?

– No… Bo ja… – Naruto aż się zaczerwienił. Poczuł się naprawdę jak kompletny idiota. – Ja szukałem… Hokage.

– Ty naprawdę jesteś młotkiem. – Sasuke sam nie wiedział, czy ma się roześmiać, czy załamać mentalnie. Naruto, choć nie był głupi i czasami naprawdę potrafił błysnąc geniuszem, jak podczas wojny, to często wykazywał się takim brakiem myślenia, że aż mu ręce opadały.

– Co tam macie? – Sakura, nie chcąc czekać bezczynnie, dołączyła do nich.

– Akta Kakashiego!

Naruto wyrwał Sasuke z rąk teczkę  i otworzył ją. Już na pierwszej stronie zauważyli zdjęcie.

– Eee… w masce – jęknął, wyraźnie zawiedziony. – Poza tym nie wiem, co tu jest napisane.

– To zaszyfrowane akta, jak to sobie inaczej wyobrażasz? – Sasuke westchnął zrezygnowany. – No to koniec, odkładajcie to i …

– Czekajcie! – Sakura chwyciła teczkę i przewertowała kilka stron. Widziała kiedyś akta jednego z shinobi, który zginął w czasie misji i któremu robili sekcję zwłok. Tu gdzieś musiało być jeszcze… – Jest! – Bardzo z siebie zadowolona podsunęła im pod nos inne zdjęcie. Było prawie na końcu dokumentu. – Przystojny ten nasz były sensei – stwierdziła, zanim zdążył ugryźć się w język. Jak mogła coś takiego powiedzieć przy Sasuke!

– Ma pieprzyk, patrzcie – roześmiał się Naruto, wskazując palcem to, co zauważył.

 Nawet Sasuke lekko się uśmiechnął.

– Dobra, gdzie są te informacje – rozległ się niewyraźny głos za ich plecami.

Wszyscy prawie podskoczyli, ale Sakura błyskawicznie zdążyła odłożyć teczkę Kakashiego. Stali przez chwilę w napięciu, na szczęście osoby, które wydawały się iść w tę stronę, skręciły do innego działu.

– Niewiele brakowało. – Naruto posłał im usatysfakcjonowane spojrzenie, kiedy już wrócili i usiedli przy stoliku ze zwojami. – Ale jazda, po tylu latach dopiero zobaczyliśmy, jak Kakashi-sensei wygląda! – zaśmiał się, bardzo z tego powodu zadowolony. Za chwilę jednak mina mu zrzedła, bo patrząc na blat, zdał sobie sprawę, ile ma dzisiaj do opanowania.

– Dowiedziałeś się, to teraz się skup, młotku, chcę ci wytłumaczyć kilka rzeczy, zanim przejdziemy dalej – Sasuke westchnął ciężko i podsunął zwój, który wczoraj przerabiał z Sakurą. Zaczął tłumaczyć Naruto w skrócie to, o czym wczoraj rozmawiali, cały czas zerkając na niego, sprawdzając, czy wszystko zrozumiał.

Sakura, trochę zirytowana, zajęła się przeglądaniem kolejnego zwoju, bo miała wrażenie, że tylko tracili czas. Rozumiała, że Naruto też powinien to wiedzieć, żeby zdać lepiej egzamin, ale do niego tak wolno wszystko docierało! A ona chciała pouczyć się z Sasuke. Był inteligentny i łapał wszystko w lot, więc wspólna nauka szła im w dużo szybszym tempie. W dodatku poświęcał wtedy czas tylko jej i temu co mówiła. A, właśnie...

– Naruto, nie jesteś głodny? – zapytała w pewnym momencie, kiedy Sasuke kolejny raz tłumaczył mu jakieś zagadnienie dotyczące rodzaju chakry w pieczęciach jinchiuriki.

– Co? No jasne, Sakura-chan, że jestem! – zaśmiał się. – Ja zawsze jestem głodny.

– Ino z Saiem pewnie na ciebie czekają.

– A... – Naruto uniósł brwi. – A tak – przypomniał sobie, że przecież go zapraszali. Naprawdę miał wielką ochotę na ramen, ale zanim zdążył coś powiedzieć, poczuł mocny uścisk na nadgarstku. Uśmiechnął się pod nosem. To było niepotrzebne i tak by tu został. – Może innym razem, Sakura-chan. Egzamin już niedługo i…

Nie zdążył dokończyć, bo zaskoczona Sakura aż podniosła się ze swojego krzesła i wychylając się przed Sasuke, tym razem jednak nie po to, żeby mu czymś zaimponować, dotknęła czoła Naruto.

– Znowu jesteś chory? – zapytała i zmarszczyła brwi. Po chwili pokręciła głową z niedowierzaniem. Temperatura była w normie, nic nie wskazywało na powód do niepokoju. Nic, poza tym, że Naruto zrezygnował z ramenu, żeby tkwić w archiwum i się uczyć!

– Sakura, siadaj! – Sasuke chwycił ją i posadził z powrotem na krześle. – Nic mu nie jest. Możemy kontynuować?

            – No tak, ale... – westchnęła ciężko i w końcu skinęła głową.

Nie przerobili wszystkiego, co na dzisiaj przygotowała, bo jak zwykle Naruto zostawał w tyle, więc postanowiła złożyć kolejną propozycję wspólnej nauki. Jednak tym razem już tylko Sasuke. Może powinna porozmawiać z Naruto i wytłumaczyć mu, że ona wiedziała, że chciał dobrze, ale wchodził między coś co, no do cholery, w końcu powinno się wydarzyć.

– Fajne to archiwum – rzucił wesoło Naruto, kiedy szli już do wyjścia.

Spędzili tutaj dobre trzy godziny i jego głowa pękała od nadmiaru wiedzy, ale przecież dowiedział się czegoś bardzo ważnego – jak wygląda Kakashi! To była ta przyjemniejsza część, reszta już była trochę bardziej męcząca. Obiecał sobie, że jutro zacznie dzień od treningu, a nie żadnych bibliotek. Dobrze, że egzamin się zbliżał, bo naprawdę nie wytrzymałby tego wszystkiego przez kolejne kilka miesięcy!

– Jak już zostanę Hokage, wszystkiemu się przyjrzę dokładnie.

– Najpierw zdaj egzamin na jounina, młotku – rzucił z rozbawieniem Sasuke.

Szedł z rękami w kieszeniach spodni, wyprostowany i nawet nie wydawał się zmęczony nauką. Na jego ustach błąkał się lekki uśmiech, mrużył oczy i był tak przystojny, że Sakura cały czas na niego zerkała, głowiąc się jednocześnie nad tym, jak powinna do niego zagadać. Nie było jeszcze aż tak późno, może poszliby na spacer? Porozmawialiby o technikach, omówili kilka rzeczy, a później... Sakura zarumieniła się na samą myśl o tym.

– O rany, ale wielki księżyc! – zdziwił się Naruto, kiedy wyszli na zewnątrz. Noc była wyjątkowo ciepła i przyjemna. Po wcześniejszych chmurach nie było już śladu. – To może teraz pójdziemy do Ichiraku? Co wy na to?

– Ja nie mam ochoty. – Sasuke rzucił mu krótkie spojrzenie, ale chyba go nie zauważył. No tak, Naruto, gdy był głodny, myślał żołądkiem. – Przestań w końcu jeść tyle tego ramenu, bo twój mózg naprawdę zamieni się w makaron.

Sakura parsknęła, rozbawiona żartem Sasuke.

– Naruto, myślę, że spotkasz tam jeszcze Ino i Saia. Coś słyszałam, jak mówili, że to ostatnia okazja, żeby dłużej posiedzieć, bo kolejne dni będą już zawalone nauką. W końcu w czwartek egzamin – westchnęła i spojrzała na niego, oczekując reakcji. I ta była dokładnie taka, jakiej się spodziewała.

Naruto prawie zerwał się do biegu, bo wizja ostrego wkuwania przez pozostały niecały tydzień była naprawdę dołująca. Że też jounini musieli posiadać taką wiedzę teoretyczną, jakby umiejętności praktyczne nie wystarczały…

– Draniu…

– Idę do domu, Naruto – Sasuke nie dał mu dokończyć. Nie miał ochoty na siedzenie w knajpie i wysłuchiwanie kolejnych głupich plotek, kto z kim i dlaczego. Poza tym w archiwum było duszno, więc wolał się przebiec na świeżym powietrzu, a potem zwyczajnie pójść spać. – Tylko uważaj... – rzucił ostrzegawcze spojrzenie, mówiące wprost: „jak się znowu schlejesz, to pożałujesz”.

Naruto chciał zabrać ze sobą Sakurę, ale kiedy ta tylko pokręciła głową, uśmiechnął się lekko i za chwilę już go nie było.

Sasuke też miał zamiar pożegnać się i wskoczyć na pobliski dach, ale wtedy Sakura w końcu zebrała się na odwagę i podeszła bliżej, splatając nerwowo ręce za plecami.

– Przejdziemy się? – zapytała, a kiedy już chciał zaprzeczyć, ubiegła go. – Jest coś, o czym chciałam z tobą porozmawiać.