SasuNaru Hiden - rozdział 39

Dziękujemy za komentarze i zapraszamy na kolejny rozdział :)

Po południu do sali, w której leżał Naruto, przyszła Sakura. Wyglądała już dużo lepiej, zniknęły cienie pod oczami, który nabawiła się, nie śpiąc od prawie doby, bo przysypiania na krześle nie można było raczej uznać za wypoczynek. Dodatkowo przyniosła jedzenie dla dwóch osób, bo tak właśnie myślała, że zastanie tu Sasuke. Słyszała już o tym, jak omal nie zdemolowali całego pomieszczenia, skończyło się jedynie na łóżku. Nie wiedziała dokładnie, co oni tu wyprawiali, ale wolała tego nie komentować.

– Sakura-chan, dzięki! – Naruto uśmiechnął się szeroko, czując aromatyczny zapach dochodzący z pojemników. – Ej zaraz, czy to jest… – aż podskoczył, zabierając jeden z nich – ramen?! – krzyknął. Aż mu się oczy zaświeciły. Tak strasznie dawno nie jadł ramenu! To były już prawie cztery dni! – Nie wiedziałem, że w ogóle go tutaj mają – powiedział, łapiąc za pałeczki.

– Gaara kazał przygotować specjalnie dla ciebie – powiedziała Sakura, uśmiechając się lekko i podając Sasuke drugi pojemnik. Naruto powiedział jej kiedyś, co on lubi najbardziej, więc postarała się, żeby obaj byli zadowoleni.

– Dzięki – mruknął Sasuke, widząc potrawę z ryżem i swoimi ulubionymi pomidorami.

Naruto rzucił się na jedzenie, jakby był głodzony od przynajmniej tygodnia. Na szczęście Sakura przyniosła mu bardzo dużą porcję, taką przynajmniej dla trzech osób. Ramen był świetny. Nie tak genialny jak w Ichiraku, ale świetny i Naruto, odkładając w końcu pojemnik na szafkę, był naprawdę zadowolony i najedzony.   

– To, Sakura-chan, kiedy będę mógł stąd wyjść? – zapytał. – Przecież jesteśmy na misji i…

Sakura już zamierzała się odezwać i wyjasnić, że on już nie jest na żadnej misji, ale ugryzła się w język. Sama przecież uznała, że będzie lepiej póki co nic na ten temat nie mówić.

– Nie wiadomo. Biorąc pod uwagę, że… – Spojrzała niepewnie to na jednego, to na drugiego, jakby nie będąc pewna, czy może mówić przy Sasuke, w końcu obowiązywał ją tajemnica lekarska, ale Naruto tylko ją ponaglił niecierpliwie. – No że wynikły te komplikacje, jeszcze trochę tu poleżysz – powiedziała, wyciągając z torby jakieś papiery.

– Jakie… komplikacje? – Naruto zamarł. Wyrwał jej z rąk arkusz i przebiegł po nim wzrokiem. „Pacjent skarży się skurcze i drętwienie, ciągnące się od rany kłutej łydki do przyrodzenia”. W jednej chwili zrobił się czerwony jak burak i wściekły podarł kartkę na strzępy. – Skąd to masz?!

– Naruto, ja i Kazekage dostajemy pełne raporty o stanie twojego zdrowiu. Ale nie martw się, z tego, co mówił medyk, który cię badał, to minie. Nic ci nie grozi, w przyszłości będziesz mógł mieć dzieci i… no wiesz… – Zarumieniła się lekko, bo mówienie przy Sasuke o seksie nawet w domyśle, powodowało u niej dziwne uderzenia gorąca.

– Przestań! Nic już nie mów! – krzyknął spanikowany Naruto. Niech to szlag! Nie dość, że Sakura, to jeszcze Gaara wiedział o jego tak prywatnych i intymnych sprawach?! A czyja to była wina? Podniósł głowę, mając mord w oczach. – Sasuke, zabiję cię!

– Naruto, uspokój się! – warknęła Sakura i w tym momencie brzmiała jak Tsunade. – Przestań zachowywać się jak dziecko! Takie rzeczy się zdarzają. I tak w ogóle, co ma z tym wspólnego Sasuke?!

– Gdybym nie poszedł po medyka, ten młotek do niczego by się nie przyznał.

– I bardzo dobrze! – krzyknął Naruto. – I tak samo się zagoi, a przynajmniej nikt by o tym nie wiedział i nie... – Zaciął się i zaczerwienił się jeszcze bardziej. – Zabiję cię, draniu – zagroził mu znowu, ale tym razem słabszym głosem.

– Naruto, przecież to nic takiego. – Sakura westchnęła. Owszem, rozmowa o tych sprawach była krępująca, zwłaszcza że to nie był nieznany pacjent, a najbliższy przyjaciel, ale byli już dorośli, powinni zachowywać się dojrzale. – Naucz się, że takie rzeczy są normalne w szpitalu. Tutaj chodzi o twoje zdrowie.

– I o mój honor! – warknął Naruto, a Sasuke w tym momencie parsknął, nie mogąc się powstrzymać. Naruto czasami brzmiał naprawdę komicznie. – I co cię niby tak śmieszy, draniu?! – krzyknął. – Zaraz ci pokażę, jakie to śmieszne, jak... Ała! – jęknął, kiedy dostał notesem po głowie.

– Zamknij się już, Naruto. I przestań się zachowywać, jakbyś miał dwanaście lat. – Sakura naprawdę się zirytowała. – Pewnie niedługo znajdziesz sobie dziewczynę, więc po prostu przyzwyczajaj się do takich rzeczy i... – Sakura zamilkła, gdy zobaczyła wzrok Sasuke. – Po prostu przestań naskakiwać na Sasuke, bo on nie jest tutaj niczego winny – dokończyła niepewnie.

– A właśnie że jest! – Naruto nie odpuszczał. Och, jak on go tylko dostanie w swoje ręce, to dopiero mu pokaże.

– Naruto… – W drzwiach pojawiła się kolejna osoba. – Nie wiem, czy wiesz, ale słychać cię w całym szpitalu.

Gaara uśmiechnął się, wchodząc do pomieszczenia i Naruto chyba po raz pierwszy, odkąd zostali przyjaciółmi, nie ucieszył się na jego widok. Wręcz przeciwnie, zmieszał się i wolałby go nie widzieć przez kilka następnych dni. Tygodni. Miesięcy! Gaara wiedział o nim takie rzeczy, że miał ochotę zapaść się pod ziemię. I jeszcze ten złośliwy uśmieszek Sasuke. Naprawdę, jak tylko stąd wyjdzie, to ten drań go popamięta do końca życia. I najlepiej, żeby teraz wszyscy zostawili go samego. To było za dużo na jeden raz nawet dla niego. Po raz pierwszy znalazł się w tak żenującej sytuacji. Przy tym nawet walka z Madarą wydawała się teraz pestką.

– Sasuke. – Gaara wyciągnął dwa zwoje i podał mu je. – Nasi shinobi przenieśli tablice na teren wioski, leżą już wstępnie oczyszczone w podziemiach. Myślę, że mógłbyś na nie rzucić okiem – powiedział. – Rozmawiałem też z Hokage. Zasugerował, że skoro Naruto nic nie jest, to wy powinniście wracać do pracy, a on do wio…

– Jasne – przerwał mu Sasuke. On też nie chciał, żeby Naruto wiedział, że Kakashi każe mu wracać, bo ten młotek naprawdę był zdolny zrobić coś głupiego. Miał też nadzieję, że zanim dotrą te osoby, które wysłała Konoha, zdoła rozszyfrować tablice i wrócą razem.

– Ja też idę – krzyknął podekscytowany Naruto, ale Sakura skutecznie go przystopowała.

– Nie, ty zostajesz tutaj, zanim całkowicie nie wydobrzejesz – powiedziała stanowczo, grożąc mu notesem trzymanym nadal w rękach. Wiedziała, że jeżeli tylko tak da rade zmusić go, żeby pozostał w łóżku, to użyje nawet siły. I tym razem to naprawdę będzie tylko i wyłącznie dla jego dobra.

– Przecież ja się tu zanudzę – jęknął Naruto. W normalnych okolicznościach zaczął by błagać Gaarę, żeby się zlitował i go stąd wypuścił, ale teraz… No było mu tak głupio, że starał się unikać jego wzroku.

Kiedy wszyscy wyszli z pokoju, z jednej strony poczuł ulgę, z drugiej frustrację. On też chciał zobaczyć tablice. I tak pewnie nic by z nich nie wyczytał, ale już sam fakt, że by przy tym był, poprawiłby mu humor. Oparł głowę na poduszce i westchnął ciężko. Miał ochotę zignorować zakazy i pójść do tych podziemi nawet w samej pidżamie, ale zdawał sobie sprawę – Gaara powiedział mu to, gdy tylko się obudził – że jeżeli czegoś spróbuje, to za drzwiami zawsze ktoś jest i ten ktoś od razu go o tym poinformuje. Oni byli jeszcze gorsi niż Tsunade!

           

Gaara zaprowadził Sasuke i Sakurę do podziemi, gdzie w dość sporym, owalnym pomieszczeniu, równo, jedna obok drugiej, było ułożonych sześć tablic.

– Potrzebujecie kogoś do pomocy? – zapytał, choć wiedział, jaka będzie odpowiedź. Jego ludzie zrobili wszystko co mogli, wykorzystali najlepsze techniki, by znaki na zmurszałych kamieniach były choć trochę bardziej widoczne, więc nie zdziwił się, kiedy Sasuke pokręcił przecząco głową.

Tak, to trzeba było powierzyć jemu, dlatego zostawił ich samych, informując tylko, że na zewnątrz i tak czeka posłaniec, gdyby czegoś potrzebowali.

– Sasuke-kun, mam tu czyste zwoje, gdyby trzeba było…

– Sakura – przerwał jej i zamilkł na chwile, jakby coś rozważał. – Dziękuję, że uratowałaś Naruto – powiedział, po raz pierwszy chyba poświęcając jej całą uwagę.

Sakura aż otworzyła usta ze zdziwienia, a po chwili, gdy naprawdę dotarło do niej, co usłyszała, zaróżowiła się lekko. Nie dość, że to on pierwszy się do niej odezwał, to jeszcze jej podziękował…

– Nie ma za co, Sasuke-kun – szepnęła po chwili i uśmiechnęła się do niego. – To ty go uratowałeś. Ja tylko wyciągnęłam z niego truciznę. Gdyby nie twoja szybkość, mógłby... Nawet nie chcę o tym myśleć.

– Już wraca do zdrowia – przerwał jej po raz kolejny, bo nie miał zamiaru wysłuchiwać insynuacji, co by się stało „gdyby”. Naruto był już cały i zdrowy, zaraz znowu zacznie go wkurzać, a teraz, jeżeli chciał w kilka dni odczytać te tablice, powinien jak najszybciej wziąć się do roboty.

– Daj mi ten papier, może się przydać – powiedział, wyciągając rękę.

Aktywował Rinnegana i pochylił się nad tablicami. Na początku litery były tak samo zamazane jak wtedy, gdy patrzył na nie bez aktywowania oczu, ale już po chwili zaczęły się zmieniać. Pochylił się bardziej i zmarszczył brwi, odczytując pierwsze zdanie, które brzmiało dokładnie tak, jak to z ich klanowych pamiątek.

– Sasuke, co tam widzisz? – zaniepokoiła się Sakura, ale ją zignorował. Odczytywał powoli treść tablic. Historię związaną z Drzewem Życia i Kaguyą, a później los Mędrca Sześciu Ścieżek. Wszystko wskazywało na to, że tablice były tymi samymi, które ich klan skrywał w Świątyni Naka. Z tą tylko różnicą, że tutaj dokładnie opisane zostały wydarzenia związane z Boginią. Treść zawierała mniej więcej to, czego wcześniej dowiedzieli się na wojnie, ale przecież Sasuke przeczytał póki co tablice tylko powierzchownie. Tu mogły być naprawdę bardzo cenne informacje! Dlatego musiał teraz skupić się na nich całkowicie.

Sasuke spędził prawie całe dwa dni na rozszyfrowaniu tablic. Sakura przez większość czasu mu towarzyszyła, choć tak naprawdę jedynym, co mogła robić, to przynosić nowe zwoje, na których Sasuke robił notatki i dbać o to, żeby cokolwiek jadł. Tak się wciągnął w odczytywanie tych znaków, że zapominał o wszystkim. No prawie wszystkim, bo co jakiś czas pytał o Naruto. Sakura był zdziwiona, że przez ten cały czas nie poszedł do szpitala, ale nie miała pojęcia, że on zwyczajnie uparł się i chciał jak najszybciej skończyć, żeby wracali wszyscy razem. Bo naprawdę nie na rękę mu było, żeby zostawać tu dłużej, kiedy Naruto będzie musiał opuścić Wioskę Piasku. A już jego praca nabrała naprawdę wariackiego tempa, gdy poinformowano ich, kto się po niego zjawi. Miał wrażenie, że szlag go trafi, kiedy usłyszał imię Hinata! Teraz to już na pewno musiał skończyć, zanim Naruto zostanie wypisany ze szpitala.

Naruto, mimo że jego dolegliwości już prawie całkowicie ustąpiły, nadal musiał tkwić w szpitalnym łóżku. Gaara i Sakura mieli chyba jakąś manię kontrolowania jego zdrowia, bo ciągle ktoś robił mu jakieś badania. A on czuł się już naprawdę dobrze! Poza tym okropnie się nudził i… I Sasuke przez dwa dni ani na chwilę do niego nie zajrzał! No co za drań! Gdyby to chodziło o kogoś innego, Naruto mógłby jeszcze pomyśleć, że boi się odwetu, za to, że go tak upokorzył, ale to był przecież Sasuke Uchiha. Więc dlaczego, do cholery, nie przychodził? Naruto wiedział, że pracują z Sakurą nad tablicami, bo ona odwiedzała go kilka razy dziennie i mówiła co i jak, ale żeby nie znalazł dla niego nawet chwili? Naruto najpierw był wściekły, potem obrażony, a teraz zostało mu tylko zrezygnowanie i jakiś taki dziwny niepokój. Pewnie się tam dobrze bawili, bo Sakura chodziła jakaś taka rozpromieniona…

– Naruto… – O właśnie, o wilku mowa – pomyślał, kiedy zobaczył ją w sali szpitalnej. – Mam dla ciebie dobrą wiadomość.

*

– Co? – Do Sasuke jakby nie dotarło to, co powiedziała przed chwilą Sakura, bo właśnie zaczął rozszyfrowywać czwartą tablicę. Przetarł oczy, był już naprawdę zmęczony. Nadużywanie Sharingana i Rinnengana bardzo go wyczerpywało, jego chakra była na wykończeniu. Czuł, że nie da rady, musi się zregenerować snem.

– Naruto jutro z samego rana wraca do Konohy. Jak tylko Hinata i Shino odpoczną – powtórzyła Sakura.

– Przecież mówiłaś, że musi jeszcze zostać w szpitalu co najmniej kilka dni. – Sasuke spojrzał na nią i zmarszczył brwi. Nie ma mowy, jakkolwiek by się starał, nie zdąży z tymi tablicami do jutra. To zajmie jeszcze ze dwie doby, biorąc pod uwagę, że techniki oczne są tu niezbędne.

– Tak, ale z ostatnich badań wynika, że jego organizm całkowicie się już zregenerował. Trzymanie go dalej w szpitalu nie ma sensu i… No już mu powiedziałam.

– I co on na to?

– Cóż…

– Nie zgadzam się! – Naruto, zupełnie ignorując fakt, że jest w samej pidżamie, wparował do sali, w której Gaara miał właśnie jakąś naradę.

– Kazekage-sama, przepraszamy, ale jego nie dało się powstrzymać! – Dwóch shinobi w kitlach lekarskich wbiegło za nim. Obaj byli zdyszani, bo ich pacjent jak ruszył, tak zobaczyli go dopiero na końcu szpitalnego korytarza, już przy wyjściu. Dobrze przynajmniej, że zorientowali się, w która stronę pobiegł.

– Naruto? – Gaara uniósł brwi, a za chwilę uniósł lekko kąciki ust, widząc jego strój.

 Reszta osób siedzących przy stole też obserwowała go ze zdziwieniem. Gaara wstał, przeprosił na chwilę obecnych i wyszedł z Naruto na zewnątrz. Omawiali właśnie sprawy związane z kolejnym konfliktem między małymi wioskami na południu, więc nie mógł poświęcić mu teraz dużo czasu, ale musiał się przynajmniej dowiedzieć, o co chodzi.

– Dlaczego kazałeś mnie odesłać do domu? – Naruto zupełnie zapomniał już o zażenowaniu niedawną sytuacja. Teraz był wściekły.

– Nie ja, tylko Hokage. – Gaara w przeciwieństwie do niego wydawał się być oazą spokoju. – Powiedział, że poszedłeś na tę misję bez jego zgody, więc… – Rozłożył bezradnie ręce. – Uwierz, też bym wolał, żebyś został, ale w tym wypadku nie mam wyboru. To decyzja Hokage.

– I nic nie możesz zrobić? – jęknął Naruto, pomstując w myślach na Kakashiego.

Gaara pokręcił tylko głowa. Owszem, podczas rozmowy z Hokage próbował go przekonać, żeby Naruto wrócił razem ze wszystkimi po wykonaniu misji, ale ten był nieugięty. Poinformował go też, że już wysłał kogoś po Naruto i z tego, co przekazali mu jego ludzie, te osoby były już na miejscu. W tym momencie Gaara miał związane ręce. Naruto był jego przyjacielem, wcale nie chciał, żeby wracał, ale był też Kazekage i musiał dbać o dobre stosunki z innymi Kage. A to znaczyło właśnie tyle, że jeżeli chodziło o shinobi z innych wiosek, to ich przełożeni mieli ostatnie słowo.

Naruto wracał do swojego pokoju zły jak cholera. Zdążył się już przebrać w szpitalu w swoje ubrania, a teraz przez to, że cały czas myślał tylko o tym, co by tu wykombinować, żeby zostać, po raz któryś znów pomylił korytarze.

– Naruto-kun… – usłyszał cichy głos i obejrzał się. W drzwiach jednego z pokojów stała…

– Hinata? – Uniósł brwi w zdziwieniu. – Co ty tutaj robisz?

– Jestem tu, żeby... Hokage wysłał nas po ciebie, mnie i Shino. Mamy cię przyprowadzić z powrotem do wioski.

– Ach. – Naruto skrzywił się. – Słyszałem. Długo już tutaj jesteście?

– Nie, tak właściwie, to dopiero dotarliśmy. – Hinata uśmiechnęła się lekko. – Dobrze się już czujesz? Słyszałam, co się stało. Mam nadzieję, że nic ci nie jest – powiedziała zaniepokojonym tonem.

– Tak, już wszystko dobrze. A kiedy chcecie wyruszyć?

– Słucham? To znaczy... kiedy wracamy do wioski? – Hinata zamrugała. – No tylko trochę odpoczniemy. Musimy zregenerować siły, bo jednak podróżowaliśmy przez kilka dni i...

– Świetnie. Czyli nie zbieramy się dzisiaj? – Naruto po raz pierwszy się uśmiechnął.

– No nie, w końcu...

– To super! Bomba! – Naruto zaśmiał się. Miał jeszcze jeden dzień, może... Ach, chociaż pójdzie do Sasuke i sprawdzi, jakie zrobił postępy z tymi tablicami. – Odpoczywaj Hinata, ja muszę lecieć! – rzucił i pomachał jej.

Najpierw, skoro był już w tym budynku, miał zamiar zajrzeć do pokoju Sasuke, może jeszcze pamiętał, gdzie to było.

Znalazł go po kwadransie i zaczął walić w drzwi, ale kiedy nikt nie otwierał, upewnił się, że Sasuke nadal siedział nad tymi tablicami. W końcu dowiedział się, gdzie jego przyjaciele spędzają całe dnie, więc najwyższa pora, żeby ich odwiedził.

Sasuke podniósł głowę, gdy usłyszał hałas. Sakura siedziała obok niego, więc to musiał być ktoś z zewnątrz.

– Draniu! – usłyszał po chwili charakterystyczny, zachrypnięty głos Naruto i uśmiechnął się lekko. To znaczyło, że młotek wyszedł już ze szpitala.

– Naruto, co ty tutaj robisz? – zdziwiła się Sakura. Mieli właśnie robić sobie przerwę, więc Naruto wszedł w idealnym momencie. A właściwie to w najgorszym z możliwych, bo Sakura liczyła na to, że zje z Sasuke kolację. Tym sposobem już wiedziała, że ze wspólnego posiłku we dwoje nic nie wyjdzie.

– Jak to, co tutaj robię?! Wyszedłem już ze szpitala i chyba nie sądziliście, że do was nie przyjdę. Draniu, tak cię pochłonęło to czytanie tych tablic, że już nawet nie mogłeś... – Zamilkł, kiedy zobaczył wzrok Sasuke. I jego podkrążone oczy. Musiał być zmęczony, bardzo zmęczony. Już dawno nie widział go w takim stanie. – Ile ci jeszcze zostało?

– Prawie dwie całe tablice. Potem trzeba będzie jeszcze zdać raport… – Sasuke mimowolnie potarł oczy. Mimo że się starał, nie był w stanie już aktywować ani Sharingana ani Rinnengana. A bez tego nie mógł pracować. Musiał się przespać. – Chodź, chcę ci coś pokazać. 

Sasuke wypchnął Naruto z pomieszczenia i wyszedł za nim. Tak naprawdę chciał się z nim pożegnać. Nie wiadomo, czy jutro rano będą mieli choć chwilę. Powiedział Sakurze, żeby też odpoczęła i pociągnął Naruto korytarzem.

– Czekaj, draniu, przecież ty się ledwo trzymasz na nogach! – Naruto był naprawdę zaskoczony stanem Sasuke. Ostatnio, kiedy widział go w takiej formie, to wtedy… Przełknął ciężko… Wtedy gdy walczyli w Dolinie Końca przeciwko sobie. – Jak ty się doprowadziłeś do takiego stanu? – zapytał, marszcząc brwi.

– Po prostu się spieszyłem… Zresztą, nieważne, chodź! – mruknął, wchodząc do budynku, gdzie były ich pokoje. Po chwili już otwierał drzwi pomieszczenia, a Naruto zastanawiał się, jak on jest w stanie się tu nie gubić. Sam za każdym razem miał niemały problem z tym labiryntem, zawsze przynajmniej kilka razy mylił drogę. No ale fakt, Sasuke mieszkał dobre dwa lata w kryjówce Orochimaru, gdzie go końcu znaleźli. Tam też była plątanina korytarzy.

– Naruto, słuchaj… – Sasuke usiadł na łóżku. Wcale nie chciał tego mówić, wcześniej jeszcze miał nadzieję, że jednak wrócą razem, ale teraz już był świadomy, że to niemożliwe.  – Nawet jak natkniecie się na jakichś przeciwników w drodze powrotnej, nie wychylaj się, rozumiesz? Macie iść prosto do domu!

– No co ty, nic mi nie będzie. Jestem w końcu…

– Naruto! Choć raz się zamknij i zacznij słuchać. Gaara mówił o grupach najemników grasujących na obrzeżach granic. Nie angażujcie się w żadną walkę, rozumiesz? Żadną! Jeszcze jedna trucizna i… Tam ci nikt nie pomoże.

– Sasuke… Naruto podszedł do niego i usiadł obok. A po chwili zastanowienia pchnął go na poduszki, wsadzając mu ręce pod koszulkę.

Zaraz po tym Sasuke poczuł ciepło, przenikające jego ciało. To było… Naruto oddawał mu swoją chakrę!

– Nie! – zaprotestował, ale wtedy Naruto pocałował go, nadal nie przerywając przepływu chakry. Sasuke czuł, że wracają mu siły, ale nie mogli… Naruto musiał być w pełni sił.

– Cicho, draniu… Mam jej na tyle, że wystarczy dla nas obu. Im szybciej się zregenerujesz, tym szybciej skończysz misję i wrócisz do domu – wymamrotał między kolejnymi pocałunkami. Cholera, tak bardzo brakowało mu tego dotyku. Czasami miał wrażenie, że rozniesie szpital, jeżeli Sasuke nie przyjdzie. Jeszcze Kurama, który wyczuwał jego napięcie, non stop z niego pokpiwał.

Sasuke w końcu skapitulował. Przymknął oczy i zaczął leniwie oddawać pocałunek, łapiąc Naruto za włosy. Jemu też tego brakowało. Zabawne, jak szybko można się przyzwyczaić do obecności drugiej osoby w łóżku, chociaż wcześniej całe życie zasypiało się samemu.

– Niech ci będzie, szybciej wrócę do podziemi – mruknął, gdy się od siebie oderwali. Wzrok Naruto był trochę zamglony. Całkiem odpłynął.

– Co? Jakich...

– Dokończę te raporty, żeby...

– Chyba żartujesz! – przerwał mu. – Oddaję ci chakrę i nigdzie się nie ruszasz!

– Naruto, do cholery, im szybciej...

– Musisz odpocząć! Już dawno cię nie widziałem w takim stanie! – Naruto zmarszczył brwi. – Prawisz mi morały o tym, że mam się nie wdawać w żadne walki, a sam jesteś nie lepszy! Siedziałeś w tej piwnicy od rana do nocy, jak nie przez całą noc! Co ty sobie niby wyobrażałeś, co?!

Sasuke westchnął poirytowany. Nie miał zamiaru tłumaczyć Naruto, dlaczego tak zależało mu na tym, żeby jak najszybciej to skończyć. A pomyśleć, że obiecywał mu, że będzie miły dla Hinaty. Co mu też strzeliło do głowy?!

– Draniu. – Naruto przejechał nosem po jego szczęce.

– Co?

– Złość piękności szkodzi.

– Naruto. – Sasuke wziął głęboki oddech. – Oddajesz mi właśnie chakrę, a to znaczy, że oprócz wracających sił, będę cię mógł też uderzyć. Miej to na uwadze.

Naruto roześmiał się tylko i znowu go pocałował. Położył głowę na poduszce obok i wdychał zapach Sasuke. Wynudził się w szpitalu jak chyba jeszcze nigdy i teraz czas spędzony w towarzystwie tego drania jeszcze bardziej mu się podobał.

– W tym stanie nie miałbyś ze mną żadnych szans. Zresztą w żadnym stanie nie masz ze mną szans! – mruknął. Przez chwilę czuł się przyjemnie rozluźniony, ale zaraz znowu przypomniało mu się, że jutro zostawi tu Sasuke. – Wiem! Powiem, że jestem jeszcze chory. Że mam udar słoneczny czy cokolwiek. W końcu tu jest pustynia, to by mogło się udać!

– Udar to ty masz, ale mózgu. – Sasuke westchnął cicho. Ten młotek chyba pozostanie młotkiem do końca życia. – A nie pamiętasz już, jak ostatnio skończyło się symulowanie choroby? – przypomniał mu sytuację, gdy próbowali udawać przeziębionych, żeby jakoś wytłumaczyć noszenie zimowych golfów w środku lata.

– Czepiasz się – burknął Naruto. Cholera, on starał się wymyślić jakiś genialny plan, a Sasuke niszczył go, zanim jeszcze zdołał osiągnąć jakąkolwiek, choćby szczątkową formę, Ale tak to jest z draniami. Na nich nigdy nie można liczyć! Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale rozległo się pukanie do drzwi.