SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 83

Hideaki siedział w domu i przeglądał zdjęcia, które zrobił sobie z Naruto, czy to na wakacjach, czy na balkonie. Wymienił to jedno z ramki, zastępując je fotografią z plaży na tle zachodzącego słońca. Cały czas miał też zdjęcie, na którym wyglądali, jakby go pocałował. Mimo że obiecał je zniszczyć, nie zrobił tego. Nie mógł, bo lubił czasem na nie patrzeć. Schował je po prostu do jednej z książek, którą i tak by nikt się nie zainteresował, bo była o specyfikacji związków chemicznych dla zaawansowanych.

Po chwili usłyszał pukanie do drzwi, a gdy je otworzył, zobaczył w nich swojego asystenta. Był zgrzany, pulchne policzki miał jeszcze bardziej rumiane niż zawsze, a ciemnobrązowe włosy roztrzepane na wszystkie strony.

– Hideaki-sensei, dostarczono cześć zamówionych roślin – powiedział. – Jeszcze nie wszystkie, ale jest już sporo tych kluczowych. – Mogę wejść? Przygotowałem listę i…

– A jasne. – Hideaki wpuścił go do środka. – Usiądź i poczekaj chwilę na mnie. Zaraz będę gotowy do wyjścia.

Akio, zamiast usiąść, zaczął rozglądać się po mieszkaniu. Chciał wiedzieć jak najwięcej o swoim mistrzu. Od razu rzuciła mu się w oczy fotografia znad morza i wziął ramkę do ręki. Był na niej z Naruto, legendą Konohy i całego świata shinobi. Musieli się naprawdę bardzo przyjaźnić, skoro pozwalał mu czasami pracować w laboratorium, a on nawet nie potrafił rozpoznawać składników.

Cóż, każdy był dobry w jakiejś dziedzinie, on chciał być szanowanym i podziwianym ekspertem, jeżeli chodzi o tworzenie trucizn. Miał jasno wyznaczony cel i się go trzymał. Chciał zrobić coś spektakularnego, coś, dzięki czemu świat o nim usłyszy, a jego nazwisko będzie wymawiane z szacunkiem.

Odstawił ramkę na miejsce i rozejrzał się. Poza osobistymi drobiazgami, było tu mnóstwo książek. Hideaki-sensei musiał mieś naprawdę ogromną wiedzę. Wyjął jedną z nich. Miała w tytule dopisek: „dla zaawanasowanych”. Ciekawe czy on był już na tyle zaawansowany, żeby się w tym wszystkie połapać. Otworzył ją, a wtedy coś wypadło ze środka. Podniósł, chcąc schować z powrotem, ale kiedy zerknął, zobaczył, że to było zdjęcie. I to nie byle jakie zdjęcie, a takie, na którym jego mistrz i Naruto się… całowali!

Słysząc dźwięk otwieranych od łazienki drzwi, szybko schował zdjęcie i wsunął książkę na półkę, choć nadal był w niezłym szoku. Przecież w całej Wiosce Liścia było wiadomo, że Naruto Uzumaki i Sasuke Uchiha są parą i zamierzają wziąć ślub! Cholera, może to o to chodziło? Może dlatego Hideaki-sensei traktował Naruto z taką atencją i poświęcał mu tyle czasu, bo to nie była zwykła przyjaźń? Nie wiedział, że on woli mężczyzn. A to ciekawe. Może skoro czymś takim mógłby zyskać całkowitą uwagę swojego mentora to… Podszedł do lustra w przedpokoju i spojrzał na swoje odbicie. Nie, no dobra, nie miał szans, choć kolor oczu mniej więcej się zgadzał. Zresztą, mimo że Hideaki-sensei wyglądał jak chłopak z katalogu dla modeli, Akio zdecydowanie wolał dziewczyny, a zwłaszcza pewną okularnicę z laboratorium medycznego. Ona chyba też go lubiła, bo czasami dawała mu ciastko z czekoladową posypką. I tej posypki było zawsze więcej niż na ciastkach dla innych.

*

Iruka chodził po gabinecie Hokage, czekając na Kakashiego. Ten, jak to oczywiście miał w zwyczaju, spóźniał się. Dziesięć minut, piętnaście, dwadzieścia. No ile jeszcze? Przecież miał tyle pytań!

W końcu Kakashi pojawił się, jak zwykle nie wykazując żadnego entuzjazmu, zwłaszcza, gdy spojrzał na ogrom papierów czekających na przejrzenie

– Czekałem pół godziny! – warknął Iruka. – Umawialiśmy się na ósmą rano.

– To trzeba było zacząć już segregować moje dokumenty, miałbym mniej roboty – stwierdził, jak niby nic Kakashi, siadając za biurkiem.

Fakt, umówili się na dzisiejszy poranek, bo wczoraj Anko chciała rozmawiać z nim na osobności, ale zaspał. Zresztą, sproblem Iruki dotyczący jego życia miłosnego, a raczej braku tego życia miłosnego, nie stanowił sprawy wagi państwowej, więc mógł poczekać.

– Jak zwykle nic nie traktujesz poważnie – obraził się Iruka.

Nie po to przyszedł z tym właśnie do Kakashiego, narażając się na docinki, żeby ten go olewał. Choć, tak szczerze mówiąc zrobił, to tylko dlatego, że nie miał za bardzo do kogo innego się udać. To było takie upokarzające…

– Traktuję – powiedział Kakashi. – Wiesz, jako Hokage mam na głowie wiele różnych spraw. Ale dobrze, teraz słucham ciebie. Z tego, co wczoraj zauważyłem, spodobały ci się książki, które ci poleciłem. A tak się przed tym broniłeś.

Iruka zarumienił się lekko i kiwnął głową. Spodobały się i to bardzo. Te podchody do siebie, zaczepki, pierwsze pocałunki, pieszczoty…

– Tak, ale… Wiesz – zawahał się – to trochę żałosne. Bohaterowie tych powieści są sporo młodsi ode mnie, a mnie nawet nigdy w życiu nikt tak naprawdę nie pocałował, nie mówiąc już o innych rzeczach  – westchnął, opierając głowę na ręce.

Zdawał sobie sprawę, że to jest naprawdę beznadziejne, ale musiał to z siebie wyrzucić. Skoro nawet jego uczniowie już uprawiali seks i byli w związkach małżeńskich, to dlaczego on w takim razie nikogo nie miał?

Kakashi przewrócił oczami. Może to był jednak głupi pomysł z dawaniem mu tych książek? On teraz będzie siedział i się nad tym zastanawiał, przeżywając jakieś wyimaginowane romanse.

– Chodź no tutaj, – Wstał zza biurka, nachylił się i chwytając go za bluzę, zsunął na chwilę maskę i pocałował go krótko. – No to teraz już ktoś cię pocałował, zadowolony? – powiedział, siadając jak niby nigdy nic z powrotem na swoim fotelu.

– Co? – Iruka, do którego dopiero dotarło, co się przed chwilą właściwie stało, chwycił się za usta. – Co ty zrobiłeś?! – krzyknął. – Jak mogłeś?!

– Jak mogłem co? – zapytał Kakashi, robiąc znudzoną minę. – Przez to masz o jeden problem mniej. Z następnym krokiem już musisz poradzić sobie sam, ale mogę ci polecić kilka…

– Ukradłeś mi mój pierwszy pocałunek! – wydarł się Iruka. –  A on miał być wyjątkowy! Z kimś, kogo kocham!

– Z twoim podejściem, nie doczekałbyś się chyba nigdy – skwitował Kakashi. – Teraz przynajmniej masz to już za sobą i przestałeś być taka nieskalaną dziewicą.

– Jesteś okropny! – Iruka spojrzał na niego gniewnie. – I ze wszystkiego sobie kpisz.

– A ty z kolei dramatyzujesz. – Kakashi pokręcił głową. – Omal nie dostałeś zawału, gdy zastałeś Naruto w łóżku z Sasuke. Iruka, jesteś, do cholery, dorosłym od dawna człowiekiem, poważanym dyrektorem Akademii, a w tych sprawach zachowujesz się jak pensjonarka. Chcesz romansów i latających motylków? To rusz dupę i zaproś kogoś na randkę. O, choćby tę nauczycielkę z Rady. Chyba wpadłeś jej w oko.

– Nie wiem. – Iruka sam nie był pewien. – A ty, dlaczego nikogo nie masz? Żony, dzieci.

– Bo nie chcę – powiedział Kakashi wprost. – Nie potrzebuję do szczęścia żadnego związku. Moją drogą jest bycie shinobi. A dzieci? Z trojgiem, no, teraz już dwojgiem moich uczniów muszę się do dziś użerać, bo są jak własne dzieciaki, tyle że już dorosłe. I naprawdę wystarczą mi kłopoty z nimi, bo im starsi, tym bardziej próbują wchodzić mi na głowę.

– Dla mnie Naruto też jest jak syn – przyznał Iruka. – Myślisz, że on i Sasuke… Że to się uda?

– Już to kiedyś mówiłem, że prędzej rozpadną się inne małżeństwa, niż rozstaną się właśnie oni – stwierdził Kakashi. – A co do tych twoich romantycznych, pierwszych pocałunków, pamiętasz ten ich w wieku dwunastu lat w Akademii? Nie był romantyczny, był zwykłym wypadkiem. A popatrz, jak ich losy się potoczyły.

– To chyba naprawdę muszę ich zaprosić na tę kolację – stwierdził Iruka. – I daj jeszcze trochę tych książek. Muszę wiedzieć co i jak. A tego, co zrobiłeś i tak ci nie wybaczę!

*

Sakura stała w dużym pomieszczeniu, do którego jacyś ludzie właśnie wnosili meble. Musiała dopilnować, żeby wszystko było tak, jak chciała.

Kidy Gaara zaproponował, by zamieszkali razem, początkowo się wahała, ale w końcu wyraziła zgodę. Nie bardzo podobał jej się fakt, że to był główny budynek wioski, a nie prywatny dom, ale Gaara jako Kazekage właśnie tu mieszkał i miał do swojej dyspozycji naprawdę dużo pomieszczeń.

Na początku nie była pewna, jak to zostanie przyjęte przez innych shinobi, ale skoro i tak już wszyscy wiedzieli o tym, z kim jest w ciąży, nie było sensu tego przedłużać. Trzeba było przygotować odpowiednie pomieszczenia, pokój dla dzieci.

Gaara dwoił się i troił, by wszystko było tak, jak ona chce. Kolor scian? Nie ma sprawy. Sprzęty w kuchni? Już się robi. Kanapy, sofy, łóżeczka dla dzieci. Wszystko było tak, jak Sakura sobie zażyczyła i to w trybie natychmiastowym. Zasada póki co była jedna. Osobne sypialnie. Bo choć dobrze się dogadywali, nie byli parą. I żadnego piasku w pokojach!

Gdy w końcu wszystko zostało zrobione, oboje wyszli na taras. Był bardzo duży i miał widok na panoramę Suny. Poza tym było też tu kilka drzewek, które dobrze rosły w tym klimacie. Cóż, może to i nie ogród, ale dekoratorzy się postarali i było tu naprawdę przyjemnie. Rośliny, duży namiot z białymi, zwiewnymi zasłonami i wygodne siedzenia.

– Podoba ci się? – zapytał Gaara. – Wiem, że to nie Konoha i ogrodu z kwitnącymi drzewami wiśni tu nie będzie, ale starałem się, żeby było przyjemnie.

– I jest. – Sakura uśmiechnęła się, odgarniając swoje długie włosy.

Naprawdę przywiązała się do Gaary. Nikt jej nigdy nie traktował tak jak on. Robił wszystko, by czuła się jak najlepiej. W pracy był Kazekage, który zarządzał wioską i podejmował ważne decyzje, po pracy chłopakiem, na którego zawsze mogła liczyć. Kiedyś obiecał jej, że da z siebie wszystko, żeby byli szczęśliwi. I naprawdę to robił.

– Pamiętasz, co mi powiedziałaś? – zapytał, gdy siedzieli na wygodnych wiklinowych ni to krzesłach, ni leżakach. – Że chcesz pojechać ze mną do Konohy. Na pewno spotkasz Hideakiego. Co zrobisz, jeżeli będzie chciał cię odzyskać? – zapytał.

To było dla niego bardzo trudne. W końcu wiedział, że Sakura bardzo go kochała co i gdyby on chciałby się nagle zaopiekować nią i dziećmi? Przecież nie mógłby jej stanąć na drodze.

Sakura westchnęła i przesiadła się obok niego. Spodziewała się takiej rozmowy i była na nią przygotowana.

– Nadal kochasz Naruto? Czy to dla ciebie już przeszłość? – zapytała, patrząc wprost na niego. – Powiedz prawdę.

– Zawsze będzie moim najważniejszym przyjacielem, ale wyleczyłem się już z tego zauroczenia – powiedział Gaara. – I to nawet jeszcze przed tym, zanim… no wiesz.

– Wiem. – Sakura uśmiechnęła się. – Hideaki też jest już moją przeszłością – powiedziała. – Wybrał sobie coś, na co i tak nie będzie miał szans, ale nie będę o tym myśleć. Chce skupić się nad tym, co przed nami. Tobą, mną i dziećmi.

Przez to, co powiedziała, uświadomiła sobie, ja strasznie polubiła Gaarę. Jak dobrze jej z nim było.Taki facet to był skarb.

– I myślisz, że kiedyś będę dla ciebie kimś takim, że… – Gaara sam nie wiedział, czy dobrze robi, ale postanowił spróbować. Raz kozie śmierć, jak to mówili niektórzy ze starszych shinobi. – Będziesz chciała założyć to?

Wyciągnął pudełeczko, które maltretował w kieszeni już od dobrej godziny. Otworzył je, pokazując przepiękny pierścionek z diamentem. Podał go jej.

– Nie zapytam cię teraz o nic. Dam ci czas, jak obiecałem. Po prostu, kiedy zobaczę, że masz go na palcu, będę wiedział.