SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - filler

Filler i rozdział 8

Dotarcie do kryjówki Orochimaru w Kraju Dźwięku nie zajęło Sasuke dużo czasu. Doskonale znał jej lokalizację. Zresztą, obecnie już nie tylko on, więc ciężko było to miejsce nadal nazywać kryjówką, skoro wiedziały o niej wszystkie kraje, a Orochimaru dostał osobistego strażnika, który miał go dzień i noc pilnować.

Yamato, jak się spodziewał, siedział przed wejściem do jaskini. Towarzyszyło mu kilku innych shinobi, mających za zadanie sprawdzać każdego, kto wchodzi, ale najwyraźniej byli bardzo zajęci grą w karty.

Zignorował ich i ruszył w stronę wejścia. Skinął głową Yamato, mimo że praktycznie w ogóle go nie znał, wiedział jedynie, że władał rzadką umiejętnością stylu drewna. No i był zastępcą Kakashiego w drużynie siódmej. Tak jak jego samego zastąpił wówczas Sai. Sai… Sasuke irytował się na samo wspomnienie jego imienia. Swego czasu naprawdę miał ochotę coś mu zrobić, ale ze względu na fakt, że sam był warunkowo ułaskawionym przestępcą, musiał się powstrzymać. Zresztą, i tak Ino po tej całej premierze gdzieś go ukryła. Sasuke pamiętał, że w tym czasie po Konoha krążyły plotki, że to on go torturował. Amaterasu, Chidori, Tsukuyomi… Banalnie proste i zupełnie nieadekwatne do sytuacji. Bo akurat wtedy miał ochotę wepchnąć mu ten jego poradnik do gardła i patrzyć, jak się nim udławi.

– Ej, a ty dokąd?

To jeden z shinobi zagrodził mu przejście.

– Do środka – powiedział beznamiętnie.

– Kim jesteś?

Shinobi wyciągnął kunai. Sasuke zauważył, że trochę trzęsły mu się ręce, więc spojrzał na niego uważniej. Był jeszcze bardzo młody, raczej nie mógł go znać. Tak, zdecydowanie nie znał, skoro myślał, że w taki sposób może go zatrzymać. Pewnie jakiś nowy, który w przeciwieństwie do swoich znudzonych towarzyszy, chciał się wykazać.

– Kim jesteś? – powtórzył chłopak, chwytając kunai tym razem w dwie ręce i wyciągając przed siebie.

– Nie radzę, młody.

To Suigetsu pojawił się obok. Choć raczej nie „pojawił się”, ale tak jakby… spadł z drzewa. Miał podkrążone oczy i w ogóle wyglądał, jakby nie spał od kilku dni.

– A ty nadal wchodzisz tu jak do siebie, Sasuke – uśmiechnął się, ukazując swoje ostre zęby. Choć ten jego uśmiech też był jakiś taki mizerny.

Młody shinobi rozdziawił usta, a ręce, które zaczęły mu jeszcze bardziej drżeć, upuściły kunai. Był dosłownie przerażony. W końcu stanął oko w oko z Sasuke… Sasuke Uchihą, który był tu legendą. To przecież on zabił mistrza Orochimaru. A skoro był w stanie zabić tak potężnego człowieka, to co byłby w stanie zrobić z nim? Przełknął ciężko i odsunął się, robiąc przejście.

Sasuke, kiedy tylko przeszli przez wydrążony w skale tunel, rozejrzał się. Dawno go tu nie było, ale aż takich zmian się nie spodziewał. To nie był już tylko labirynt korytarzy z małymi, dusznymi celami, ale szeroki hol i przestronne, nowoczesne pomieszczenia, widoczne zza częściowo przeszklonych drzwi. Nie wyczuwało się też wszechobecnej wcześniej stęchlizny, a zapach jakichś chemikaliów.

– To nasze nowe laboratorium – wyjaśnił Suigetsu, widząc jego zaskoczenie. – Pracujemy nad… no, różnymi rzeczami.

W tym momencie rozległ się ryk. Brzmiał jak ryk jakiegoś dzikiego zwierzęcia. Po chwili dało się usłyszeć też świergot ptaków i jakieś kwiczenie.

– Macie tu zoo? – Sasuke uniósł brwi.

Naprawdę nie poznawał tego miejsca. Zwykle panowała tu grobowa cisza.

– Tak jakby – Suigetsu tym razem nie uśmiechnął się, tylko westchnął cierpiętniczo. – Odkąd Kabuto postanowił założyć sierociniec, to Juugo… Zresztą, chodź,, sam zobaczysz.

Idąc korytarzem po prawej stronie, dotarli do małego przedsionka, a potem... Potem uderzyła w nich taka fala dźwięku, że Sasuke aż musiał zatkać uszy. Dopiero po chwili odsunął ręce, powoli przyzwyczajając się do tego hałasu. Suigetsu najwyraźniej był już przyzwyczajony.

Sasuke rozejrzał się dookoła. To była całkiem spora jaskinia, rosły tu nawet jakieś rośliny, a na środku utworzyło się małe jeziorko. Były też zagrody i klatki. I mnóstwo zwierząt. A wśród nich siedział Juugo i opatrywał nogę… kaczce. Przez chwilę nawet nie zauważył, że weszli, Dopiero kiedy skończył i wypuścił kaczkę do jeziorka, zdał sobie sprawę z ich obecności.

Uśmiechnął się i podszedł do nich. Dawno nie widział Sasuke. Zaraz za nim pojawiło się coś, co znowu wydało ten potworny ryk, który słyszeli na korytarzu. To coś wyglądało jak połączenie tygrysa z gigantycznym lwem. Czarno–białe paski, biała grzywa… Poza tym temu czemuś oczy świeciły się na czerwono, a wyszczerzone kły raczej nie zachęcały do zbliżenia się choćby na metr.

– To Shiro – powiedział Juugo, głaskając tego potworka, jakby był małym, puchatym szczeniaczkiem.

O dziwo „potworek” położył uszy po sobie i przestał szczerzyć kły. Tak jakby Juugo jednym ruchem ręki potrafił go spacyfikować.

– Znalazłem go w jednej z wiosek w kraju wody. Ludzie się go bali, więc zastawili na niego zsidła. Omal się nie wykrwawił.

– Wcale im się nie dziwię – mruknął Suigetsu tak, gdy Juugo odszedł na chwilę, zając się iinym zwierzęciem. – Sam chętnie bym się go pozbył, jego ciągłe ryki są gorsze nawet od jazgotu Karin. A jak on zaczyna ryczeć, to od razu budzi się to całe tałatajstwo tutaj. I nie daje nam żyć. A zwłaszcza spać.  Wszystko niesie się po tych starych korytarzach wentylacyjnych.

– I Orochimaru na to pozwala?

Sasuke uniósł brwi w zdziwieniu. Choć teraz już rozumiał, co Suigetsu robił na drzewie na zewnątrz kryjówki.

– Ehh… Problem w tym, że Juugo znów zaczyna czasami tracić kontrolę nad przeklęta pieczęcią. A to go uspokaja.

Sasuke skinął głową. Tak, pieczęć Juugo i wszystkie inne pieczęcie powstałe na jej bazie bardzo zmieniły człowieka. Dawały siłę, ale też zmieniały. Dobrze pamiętał, kiedy sam z niej korzystał. Po przemianie tak strasznie chciał zabić Naruto. Wygrał. Mógł to zrobić. Ale gdy pieczęć zanikła, kiedy wrócił do swojej postaci, nie potrafił. Nie mógł go zabić.

Dlatego naprawdę rozumiał, co się działo z Juugo. Choć nie miał pojęcia, dlaczego to znów wróciło. Podczas wojny, kiedy był jego wsparciem, potrafił nad tym panować.

Juugo, który znów zajął się rannymi zwierzętami, obiecał, że zaraz do nich dołączy, a oni wrócili do holu.

– Właściwie, dlaczego tu jesteś? – Suigetsu, gdy w końcu miał trochę ciszy, uśmiechnął się, szczerząc swoje ostre zęby. – Myślałem, że jesteś bardzo zajęty. No wiesz… – poruszył sugestywnie brwiami.

– Nie wiem, o czym mówisz.

Sasuke naprawdę miał już dość tych wszystkich półsłówek. Przybył tutaj, by zakończyć tę całą farsę z listami i idiotycznymi propozycjami Orochimaru.

A i nie wiedział, o co znów chodzi Karin. Przecież wyjaśnili to sobie już dawno temu.

O wilku mowa – pomyślał, gdy weszli do jednego z laboratorium, w którym właśnie członkini jego dawnej drużyny ślęczała nad mikroskopem.

– No ja tam nie wnikam, ale wiesz, jesteś ostatnią osoba, którą bym o to podejrzewał – odezwał się Suigetsu, zamykając za sobą drzwi. – Już myślałam, że prędzej Karin znajdzie sobie jakiegoś desperata, który się z nią ożeni, mimo że ona nadal nie wyleczyła się z ciebie.

Sasuke uśmiechnął się lekko, czekając tylko, aż Karin zerwie się z krzesła i znów przywali Suigetsu tak, że zamieni się, dosłownie się zamieni, w mokra plamę. O dziwo, nic takiego się nie stało. Spojrzał najpierw na nią, potem na niego w niezrozumieniu.

– Zatyczki do uszu. Wszyscy to ostatnio tu stosują. Jest w tym momencie głucha jak pień – ucieszył się Suigetsu. – Karin, masz naprawdę małe cycki… Widzisz? – Wyszczerzył się w triumfalnym uśmiechu.

– Jak dzieci, jak dzieci – usłyszeli głos za plecami.

Obaj odwrócili głowy, doskonale zdając sobie sprawę z tego, do kogo należał. Orochimaru…

– Nasz mały Sasuke postanowił nas odwiedzić. A myślałem, że już nigdy się nie zdecydujesz…

Karin, która chyba dopiero teraz wyczuła, że ktoś wszedł do pomieszczenia, zerwała się z krzesła i wyciągnęła z uszu zatyczki. Omal przy tym nie zrzuciła łokciem ze stolika mikroskopu.

– Sasuke?!

Zaczerwieniła się. Tak, jasne, wiedziała, że on ma kogoś innego, a tak konkretnie Naruto Uzumakiego, i nawet się już z tym pogodziła, ale to co usłyszała ostatnio, że oni mają wziąć… Znów zatliła się w niej ta iskierka żalu, że Sasuke nie jest jej. Skoro był skłonny dla innej osoby zdecydować się na coś takiego z własnej woli… To znaczy od zawsze przypuszczała, że kiedyś coś podobnego nastąpi, w końcu Sasuke chciał odbudować klan, więc poświęciłby się w imię tego, ale przecież jemu chodził tylko o potomka.  Z Naruto nie odbuduje klanu, choćby nie wiadomo jak się starali. Więc jakim cudem Sasuke zgodził się na coś, co jest mu do niczego niepotrzebne? Zawsze był bardzo pragmatyczny i bardzo, bardzo egoistyczny. Czy to możliwe, żeby dla jakiejś osoby aż tak się zmienił?

– Karin.

Sasuke skinął głową. Faktycznie musiała nie słyszeć tego, co wcześniej mówił Suigetsu. Swoją drogą, oni razem od zawsze byli nie do zniesienia. Ciągle się kłócili, często dochodziło też do rękoczynów. Nie miał pojęcia jak od tylu lat ze sobą wytrzymują i jeszcze się nie pozabijali.

– No to co, Karin. Nie pogratulujesz mu? – Suigetsu znów uśmiechnął się wrednie. – Ach, ja wiem, że sama chciałabyś zająć miejsce Naruto… Ale wiesz, co zostaje w klanie, to…

– Zamknij się!

Karin wręcz zapiekliła się i przyłożyła mu z taką siłą, że aż wylądował na przeciwległej ścianie. A w zasadzie to szafce, z której pospadało kilka fiolek i flakoników.

– Może meliski? – wystękał, podnosząc się i wydłubując z ręki kawałki szkła.

– Może zamienię cię w mokrą plamę? – Karin nadal wyglądała, jakby w nią piorun strzelił.

– Może ktoś mi w końcu wyjaśnić, o czym wy mówicie?  – huknął Sasuke.

Naprawdę się zirytował. Czy ostatnio wszyscy musieli mu działać na nerwy? Poza tym, o co im do jasnej cholery chodziło?

– Chodź, Sasuke.

Orochimaru, który widział że szykuje się trzysta czterdziesta siódma wojna między Karin a Suigetsu, postanowił zająć swojego byłego ucznia czymś, co od dawna chciał mu pokazać.

Ostatnie eksperymenty napawały go nadzieją, na stworzenie czegoś, co naturalnie nigdy nie mogłoby powstać. Czegoś, co posiadałoby najlepsze geny i unikalne umiejętności. Czegoś, a raczej kogoś, komu nadał już imię.

Mitsuki.