SasuNaru Hiden - rozdział 40

Rozdział miał być tradycyjnie za tydzień, ale skoro część z Was – naszych czytelników – właśnie dzisiaj kończy wakacje i wraca do szkoły, może przydać się coś na pocieszenie :)

– Złaź z łóżka – mruknął Sasuke podnosząc się i podchodzą do drzwi. Otworzył je i zobaczył Sakurę, która trzymała w rękach jakąś małą paczkę.

– Sasuke-kun, mam nadzieję, że cię nie obudzi… Naruto? – Uniosła brwi w zdziwieniu. Była pewna, że Sasuke poszedł odpocząć, a ona wyprosiła dwie fiolki naprawdę silnego leku na wzmocnienie. Poza tym przyniosła mu jedzenie. Sasuke naprawdę źle wyglądał, kiedy wychodził z podziemi. Tylko co mogła zrobić, skoro wcześniej  nikogo nie słuchał? Siedział dzień i noc nad tymi tablicami, jakby to był jakiś test na czas. A przecież nie był. Gaara powiedział, że mają tyle czasu, ile będą potrzebowali, więc naprawdę nie było potrzeby się spieszyć. – Ale w sumie dobrze się składa Naruto, bo miałam zaraz iść ci przekazać, że masz zaproszenie na kolację.

– Od kogo? – zapytał zdziwiony.

– No przecież nie ode mnie. – Sakura przewróciła oczami. – Gaara chce się pożegnać. Zaprosił nas wszystkich łącznie z Hinatą i Shino, ale ja mam kilka spraw do załatwienia, a Sasuke musi się wyspać.

 – Och, no tak, to mój ostatni wieczór tu. – Naruto podrapał się po karku i spojrzał niepewnie na Sasuke. Myślał, że ten czas spędzą razem.

– Sasuke-kun, zjedz coś, proszę. – Sakura podała mu pudełko. – W środku znajdziesz jeszcze lek na wzmocnienie. Jutro będziesz czuł się jak nowy. – Spojrzała na niego uważnie. Sasuke jakimś cudem prezentował się już nieco lepiej, zniknęły cienie pod oczami i ta przeraźliwa bladość. Jego usta były teraz zaczerwienione i... Sakura instynktownie zwilżyła swoje wargi. Ależ miała ochotę znów go pocałować. Zarumieniła się. Cholera! Musi zacząć myśleć o innych rzeczach.

– Dzięki. Naruto zaraz przyjdzie.

– Rozmawiacie o misji? – zapytała szybko, bo nie chciała zostać znowu odesłana.

– Tak, musimy coś omówić – skłamał gładko. – Dzięki za jedzenie i lekarstwo. Do zobaczenia jutro – pożegnał się.

Sakura, niechętnie, bo niechętnie, wyszła, jednak jeszcze przez chwilę stała za zamkniętymi drzwiami i uśmiechała się do siebie lekko.

– Do zobaczenia jutro, Sasuke-kun. – Aż przygryzła wargę. Teraz znowu zostanie z nim sama. I jeszcze on powiedział jej „do zobaczenia!”. To był szczegół, ale cieszyła się jak głupia, bo Sasuke zwykle nie żegnał się w taki sposób. Zwykle mruknął coś tylko na odczepnego.

– Zaraz muszę iść, draniu. – Naruto spróbował się uśmiechnąć, ale nie za bardzo mu to wyszło. Jakoś tak... No dziwnie się czuł. Ech! Roztkliwiał się, co on jest? Babą, żeby było mu smutno?! Jeszcze czego!

– Wiem, młotku. – Sasuke odstawił paczkę od Sakury na stół. – Możesz...

– Przyjść po kolacji? – zapytał od razu Naruto z nadzieją. – Przyjdę.

Naruto, idąc na kolację, miał dobry humor. Wiedział, że później spotka się z Sasuke. Chciał z nim spędzić przed powrotem ile tylko czasu się da, bo cholera wie, kiedy znowu się zobaczą. Z biurokracją nigdy nic nie wiadomo: raporty, weryfikacje raportów i raporty z weryfikacji raportów… Naruto czytał na ten temat wystarczająco dużo. To było straszne. Im ktoś był wyższy ranga, tym miał więcej papierkowej roboty. Nie raz i nie dwa widział zawaloną raportami Tsunade czy Kakashiego. Jak on będzie Hokage, bo co do tego, że nim będzie, nie miał żadnych wątpliwości, to na pewno nie będzie siedział za biurkiem. O nie, on nie da się przykleić do krzesła. Był wojownikiem, a nie urzednikiem!

– Naruto-kun… – Hinata, która stała przy wyjściu razem z Shino, uśmiechnęła się lekko.

Shino też skinął mu głową i… Czy tylko Naruto się wydawało, czy przyglądał mu się jakoś tak… inaczej? Nie był pewien, bo Shino miał jak zwykle na oczach ciemne okulary, ale odniósł jakieś takie dziwne wrażenie.

Gaara tym razem nie zaprosił ich do siebie, ale zaprowadził do – jak to opisał – najlepszej restauracji w wiosce. Mieli tu ponoć jakieś lokalne specjały, jak pustynne skorpiony smażone w głębokim tłuszczu. Naruto na początku trochę kręcił nosem, bo skorpiony zazwyczaj kojarzyły mu się z czymś jadowitym, a nie jadalnym, ale kiedy w końcu usiedli przy stoliku i spróbował, uznał, że nie są takie złe. A nawet całkiem niezłe.

– To co, Naruto? Wracasz do domu? – powiedział Gaara, gdy już zjedli, a właściciel podał jakąś bardzo dobrą herbatę. Z racji tego, że jutro z samego rana wyruszali w drogę powrotną, woleli nie pić alkoholu.

– Niestety – mruknął Naruto, któremu przypomnienie tego trochę popsuło humor. – Naprawdę nic nie da się zrobić żebym został? Co ja będę robił sam w Konoha? Nie będę miał z kim trenować – pokręcił głową zrezygnowany. Nawet nie zauważył, że Hinata rzuciła mu trochę zawiedzone spojrzenie, a Shino znów zaczął mu się przyglądać.

– Znajdziesz sobie zajęcie. A za niedługo to ja odwiedzę Konohę, tym razem już nie służbowo.

– O, świetnie? A to jakaś okazja?

– Shikamaru i Temari biorą ślub. Za miesiąc – powiedziała cicho Hinata, czerwieniąc się lekko. Oczywiście cieszyła się strasznie, że jej przyjaciele są szczęśliwi, ale mówiąc o ślubie przy Naruto, cały czas miała przed oczami siebie i jego.

– Tak szybko? – Naruto omal nie zakrztusił się herbatą. Biorąc pod uwagę, jakim leniem był Shikamaru, pomyślałby raczej, że uzna to wszystko za zbyt kłopotliwe i będzie wszystko odwlekał tak długo, jak tylko będzie mógł.  A tu taka niespodzianka.

– Moja siostra jest uparta, ona jak sobie coś wymyśli, to musi tak być i już. – Gaara uśmiechnął się, widząc jego minę. – Ten chłopak naprawdę nie wie, w co się pakuje – dodał prawie niesłyszalnie. O tak, bardzo dobrze znał charakterek Temari. Jego przyszły szwagier nie będzie miał z nią lekko. Choć… Jemu wydawało się to chyba jakoś specjalnie nie przeszkadzać, skoro nadal z nią był.

Po kolacji Hinata i Shino wrócili do swoich pokoi, potrzebowali w pełni zregenerować siły po podróży, a Gaara zabrał Naruto na spacer po wiosce. Wiedział, że nie pokaże mu za dużo, bo było już późno, ale chciał z nim porozmawiać. Choć nie za bardzo wiedział, jak zacząć.

– Tak myślę, że na twój ślub to się jakoś w najbliższym czasie nie zanosi? – zapytał w końcu, chcąc wybadać sytuację. Dobrze pamiętał, co usłyszał, kiedy Naruto się obudził, był też uważnym obserwatorem i… W pewnym momencie w jego głowie zaczęła kiełkować pewna myśl. Na początku uznał ją za absurdalna, ale im dłużej się nad tym zastanawiał, dochodził do wniosku, że to może być prawda.

– Co? To znaczy... Eee… – Naruto zaśmiał się głupio, ciesząc się jednocześnie, że zapadł już zmrok i Gaara nie mógł zobaczyć jego rumieńca. – Na mój ślub? Gaara, ja najpierw muszę zostać Hokage, a dopiero później... No wiesz, myśleć o takich rzeczach!

– Jesteś bohaterem. Nawet u nas cały czas o tobie mówią. Masz teraz dużo fanów. I fanek.

– Oj tam! – Naruto znów się zasmiał i podrapał włoski na karku. Wiedział, że stał się popularny i cieszyło go to, przecież zawsze marzył o tym, żeby stać się bohaterem, ale mimo wszystko nie przyzwyczaił się jeszcze do swojej sławy.

– Zdobyłeś szacunek, teraz każdy chciałby cię poznać. Nie czujesz się już samotny?

– Samotny? No coś ty! Teraz mam mnóstwo przyjaciół! Sasuke i Sakura, i... i Shikamaru, i... no cała reszta, mówię ci! Jest super. No a teraz jestem u ciebie. Naprawdę dobrze cię znowu widzieć.

– Myślałeś już o tym, kogo zaprosisz na ślub?

Naruto zamrugał. Nie, w ogóle o tym nie pomyślał. Nie miał pojęcia, z kim mógłby pójść. To znaczy, miał pojęcie, pierwsza myśl była oczywista, ale… Sakura pewnie będzie chciała iść z Sasuke, a on... no przecież on nie zaprosi drania. Wydął wargi.

– O kim myślisz? – zapytał Gaara wprost.

Naruto otworzył szeroko oczy i zaczął machać energicznie rękami.

– O nikim! – wrzasnął, czerwieniąc się jeszcze bardziej.

Gaara roześmiał się. Naruto zawsze miał zabawne reakcje, ale teraz przeszedł samego siebie. Najwyraźniej ten temat strasznie go zawstydzał.

– A ty? – Naruto spróbował odbić piłeczkę. – Kogo weźmiesz na ślub?

– Pewnie obstawę, bez której nie wypuszczają mnie nigdzie i kilka ważniejszych osób. W końcu to ślub mojej siostry. – Gaara doskonale wiedział, że nie o to Naruto pyta, ale nie miał nikogo szczególnego, kogo mógłby zaprosić. Póki co poprzestawał na zawieraniu przyjaźni i to mu wystarczało. Może kiedyś…

– Tak, wiem coś o tym. Kakashi-sensei nadal traktuje mnie jak dziecko. Nie wiem, po co wysyłał po mnie Hinatę i Shino, wróciłbym sam. A jeszcze lepiej został tu z Sasuke i pomógł mu z tymi tablicami! Jak zostanę Hokage, będę robił, co tylko będę chciał! – Naruto poczuł, jak chakra zaczyna w nim niemal wrzeć. Zawsze tak było, kiedy był czymś bardzo podekscytowany lub bardzo na coś zły.

– Wierz mi, że wcale nie. – Gaara uniósł kąciki ust. – Funkcja Kage to jeszcze więcej ograniczeń, niż ci się wydaje. Ciągłe zebrania, narady, raporty z misji i wiele innych rzeczy. Ciesz się tym, co masz teraz. Później nie będziesz miał na to czasu. – Gaara odwrócił się w jego stronę i wyciągnął rękę. Dopiero teraz Naruto zorientował się, że dotarli już do drzwi głównych budynku, w którym znajdował się jego pokój. – Uważaj na siebie Naruto. I… do zobaczenia wkrótce.

– Jasne, jasne! – Naruto uśmiechnął się szeroko i potrząsnął jego ręką. – Ja zawsze sobie daję radę! No dobra, prawie zawsze… – Skrzywił się lekko na wspomnienie ostatnich kilku dni i zakłopotany poczochrał włosy.  – To do zobaczenia!

*

Sasuke obudził się dopiero po chwili, gdy walenie w drzwi i stłumiony krzyk powtórzyły się. Już dawno nie spał tak głębokim snem. Normalnie budził go każdy szmer, ale najwyraźniej był tak zmęczony, że jego organizm potrzebował regeneracji. Wstał z łóżka, bo wiedział już, kto przyszedł.

– Ciszej, młotku – przywitał go. – Wszystkich obudzisz.

– Ciebie obudziłem – zauważył Naruto ze zdziwieniem. Tak szybko zleciał mu czas z Gaarą, że nawet nie zauważył, że minęło już kilka godzin. – Może ja pójdę, żebyś... ­– mruknął, ale Sasuke tylko pokręcił głową, po czym pociągnął go do środka i zamknął drzwi.

– Rozbieraj się – rzucił i popchnął go w stronę łóżka.

Naruto obejrzał się na niego i o mało nie potknął się o skrawek małego dywaniku.

– Co? Ty chyba nie chcesz... W takim stanie? Przecież ty ledwo...

– Zaraz ci pokażę, co ja ledwo, jak ci przyłożę. Rozbieraj się i kładź się do łóżka! Idziemy spać! Musisz wstać wcześnie rano, a włóczysz się nie wiadomo gdzie.

– Ech, możesz mi o tym nie przypominać? – jęknął Naruto, który jednak szybko zaczął zrzucać z siebie ubrania. Jak na złość znowu przez kilka kolejnych dni nie będą się widzieć. Cholerny Kakashi! Naruto już sam nie wiedział, ile razy pomstował na niego w myślach.

Łóżko Sasuke było bardzo wąskie, z trudem mieściła się na nim jedna osoba, ale akurat dzisiaj to nie stanowiło dla nich żadnego problemu. Sasuke przytulił się do pleców Naruto i przesunął nosem po jego szyi. Naruto pachniał w tym miejscu bardzo intensywnie. Uwielbiał jego zapach zmieszany z wiatrem i potem. Musnął ustami rozgrzaną skórę na karku. Gdyby nie był tak zmęczony... Z jego planu wyszły niestety nici. Nie zdążył sprawdzić tablic, a Naruto już jutro tu nie będzie. A niech to! Czy mogło być jeszcze gorzej? Mogło! Ten młotek będzie wracał w towarzystwie Hinaty. Nie, żeby się jej obawiał, bo ta dziewczyna nie stanowiła dla niego żadnego zagrożenia, ale Naruto... Młotek to młotek. Co, jak mu nagada jakichś głupot? Albo... Sam nie wiedział. No bo po co się niby zgłaszała na ochotniczkę do „misji ratunkowej”, jeżeli nic nie planowała? Była nieśmiała, ale... Sakura stawała się coraz bardziej irytująca. A skoro Sakura starała się zrobić jakiś krok do przodu, Hinata też może się w końcu odważyć i próbować coś zrobić.

*

Sasuke obudził się, czując ciężar na brzuchu. I to taki konkretny ciężar, bo nawet nie mógł się poruszyć. Otworzył oczy. To Naruto bezczelnie leżał na nim, dodatkowo obejmując go rękami i nogami. Głowę miał wciśnięta pomiędzy ramię a szyję i mamrotał coś. Tak, Naruto często gadał przez sen, z tym, że zwykle było to pozbawione jakiejkolwiek logiki. Tak jak i tym razem. Mruczał coś o Kakashim i o tym, że jak zostanie Hokage, to każe mu przekopać swój ogródek. Sasuke uśmiechnął się lekko. Już mniejsza nawet o fakt, że Naruto nie miał żadnego ogródka, ale Kakashi za taki pomysł po prostu zdzieliłby go swoją książką przez głowę i ustawił do pionu.

– Draniu… – Naruto poruszył się, chyba jeszcze przez sen, chcąc sobie znaleźć wygodniejszą pozycję i Sasuke bardzo szybko doszedł do wniosku, że musi go obudzić, bo... No jeszcze kilka takich ruchów i będą mieli mały problem…

– Naruto, wstawaj! – Próbował go z siebie zepchnąć, ale ręce i nogi zaplątane wokół jego ciała skutecznie to uniemożliwiały. Naruto wczepił się w niego jak kleszcz i nie reagował na żadne próby odczepienia go.

W końcu Sasuke, gdy znowu poczuł, jak się wierci i ociera o niego w taki sposób, że istniało naprawdę spore ryzyko pozostania tu na resztę poranka, użył dużo więcej siły i po prostu zrzucił go z łóżka. Nie, żeby ta wizja mu się nie podobała, ale musiał być odpowiedzialny za nich dwóch.

– Ała! – wrzasnął zaskoczony tą brutalną pobudką Naruto, a po chwili podniósł się lekko, przecierając oczy. Odwrócił się i zobaczył Sasuke siedzącego na łóżku. – Nie mógłbyś mnie jakoś milej budzić? – mruknął niezadowolony.

– Rozważałem to – Sasuke uśmiechnął się dwuznacznie – ale jesteś już nieźle spóźniony. – Ruchem głowy wskazał zegar wiszący na ścianie. Mała wskazówka była na ósmej, a mieli wyruszyć przed szóstą.

– O cholera! – Naruto zerwał się z podłogi.

Przez chwilę biegał w tę i z powrotem, gorączkowo szukając swoich ubrań, a  gdy w końcu udało mu się je znaleźć i zaczął wciągać na siebie spodnie, zastanawiał się, dlaczego nikt go nie obudził. Dopiero później dotarło do niego, że przecież spał w pokoju Sasuke, więc niby dlaczego ktoś miałby go tutaj szukać. – Draniu, nawet nie zdążyłem się spakować. Musze iść, bo Hinata i Shino już pewnie czekają – rzucił, szybko zakładając bluzę i biorąc do ręki swoją kamizelkę.

Sasuke skrzywił się lekko na dźwięk imienia Hinata, ale widząc pośpiech Naruto, wstał i zanim ten zdążył wyjść, chwycił go i odwrócił w swoją stronę.

– Pamiętaj, co ci mówiłem. Żadnych głupot! Wracasz prosto do Konohy! – powiedział stanowczo.

– Jasne, draniu. Nie martw się… – Naruto cmoknął go w policzek, łapiąc już za klamkę.

– No ty chyba sobie kpisz! – Sasuke przyciągnął go do siebie i pocałował porządnie.

– Mm… Sasuke… – Naruto wypadła z rąk kamizelka, gdy objął go za szyję i oddał pocałunek. Co tam, że był już spóźniony. Kilka minut i tak nie zrobi żadnej różnicy…

Sasuke nie chciał wypuścić Naruto z rąk, co zresztą było odwzajemnione, ale w końcu obaj uznali, że jak się zaraz nie pożegnają, to wylądują w łóżku. I to na pewno nie po to, żeby spać. I, cholera… Obaj bardzo tego chcieli. Dlatego kiedy Sasuke dosłownie chwilę po wyjściu Naruto usłyszał pukanie do drzwi, uśmiechnął się lekko. Chyba zwykłe pocałunki tym razem nie wystarczyły, w końcu mieli się rozstać na kolejnych kilka dni.

– Co, już zacząłeś tęsk… –  Chwycił za klamkę i otworzył drzwi, stając twarzą w twarz z… Sakurą.

– Sasuke-kun? Co mówiłeś? – Sakura najwyraźniej nie zrozumiała słów. Na szczęście nie zrozumiała słów!

– Nic, głośno myślę nad sprawa tablic. Coś się stało? – zapytał.

– Właściwie to tak… – Sakura zarumieniła się lekko, widząc jego rozczochrane włosy i trochę nabrzmiałe wargi. Och, takiego mogłaby go widywać co rano. Był jeszcze bardziej seksowny niż zazwyczaj… Przełknęła ciężko. Cholera, nie po to przyszła! – Naruto gdzieś zniknął. Nie wiesz może, gdzie on mógł pójść? – zapytała. Miała nadzieję, że Sasuke nie będzie zły, naprawdę nie chciała go budzić, ale jeżeli już ktoś coś mógł wiedzieć na ten temat, to właśnie on.

– Nie mam pojęcia, ostatni raz widziałem go wczoraj – skłamał gładko. – Znając go, to pewnie obżera się czymś w jakiejś budce z jedzeniem.

– No właśnie nie. Szukają go od dwóch godzin i nigdzie go nie znaleźli. Ani w pokoju, ani w szpitalu, ani nawet w żadnej  restauracji czy knajpce… – Sakura westchnęła zrezygnowana. Naruto czasami robił różne głupie rzeczy, żeby tylko postawić na swoim, ale teraz to już przesadził. Jak go tylko dorwie, to ją popamięta!

*

Naruto – co wszyscy przyjęli z ulgą, bo jemu naprawdę różne dziwne pomysły mogły przyjść do głowy – ostatecznie się znalazł. Stał z plecakiem przy wyjściu z budynku i przywitał jak gdyby nigdy nic swoich towarzyszy podróży oraz rozwścieczoną Sakurę, która nie przywaliła mu chyba tylko dlatego, że Hinacie by się to nie spodobało. 

– Gdzieś ty byłeś, do cholery! – zapytała, biorąc go za poły bluzy i potrząsając nim lekko. No dobra, trochę mocniej niż lekko.

– Sakura-chan, zaspałem no! Każdemu się zdarza… – wymamrotał, gdy go puściła.

– Tak? A to ciekawe, bo to była pierwsza rzecz, o której pomyślałam i kiedy nie otwierałeś, przyniosłam zapasowy klucz do twojego pokoju. I zgadnij co? Nie było cię tam! – Sakura spojrzała na niego groźnie.

– No bo byłem jeszcze odwiedzić Gaarę i Sasuke… No ale już jestem. – Naruto potarł włosy z tyłu głowy i się roześmiał. Nigdy nie umiał kłamać.

Sakura przymknęła oczy z irytacja. Dobrze wiedziała, że Kazekage przyjmował rano jakąś delegację, a Sasuke twierdził, że go nie widział, więc Naruto to sobie wymyślił. Westchnęła. Jak tylko wróci do wioski to sobie z nim porozmawia. Teraz nie mogła już ich dłużej zatrzymywać, bo robiło się coraz później, a to stanowiło większe ryzyko, że się na kogoś po drodze natkną.