SasuNaru Hiden - rozdział 16

Rozdziały będą się ukazywać jakoś mniej więcej co tydzień, jak tylko się zmotywuję do betowania:) Ten ff zostanie na pewno doprowadzony do końca, już jesteśmy dużo do przodu. więc miło by było gdybyście napisali coś od siebie w komentarzach. Wiecie, takie wsparcie dla autorek ;)

– Że co nawet? Ty chyba nie chcesz powiedzieć, że uprawiałeś seks… Ciekawe z kim, bo całe dnie spędzasz z Uchihą na treningu. A nie sądzę, żeby Hinata… Ała! – zajęczał Kiba, bo Sakura nagle się podniosła i zdzieliła go po głowie książką. – Za co?

– Za gadanie takich rzeczy! – Sakura przywaliła mu jeszcze raz, widząc minę Hinaty. Rozumiała, jak ona musiała się czuć. Gdyby ktoś zaczął nagle gadać takie rzeczy o Sasuke, udusiłaby go gołymi rękami. Była pewna, że ani Naruto, ani Sasuke jeszcze tego nie robili. Bo niby jak, skoro cały czas spędzali ze sobą i nie umawiali się na żadne randki?

– No dobra, już dobra… – Kiba też chyba dostrzegł wyraz twarzy swojej koleżanki z drużyny, bo się uspokoił. Jasne było, że Naruto nie chciał po prostu okazać się gorszy od niego, dlatego to powiedział. Taa, Naruto i seks. – Po prostu wszyscy wiedzą, że i tak się nigdy nie całował.

– A żebyś wie… – Naruto chciał znowu wstać i coś Kibie nawrzucać, ale tym razem Sasuke pociągnął go z powrotem, rzucając wymowne spojrzenie. Naruto prychnął tylko i zajął się czekającą na niego książką i zagadnieniami na dzisiaj. Zresztą… Kiba mógł się chwalić swoją malinką, ale to i tak było nic w porównaniu do tego, co ostatnio zrobił mu Sasuke. O!

Sasuke coraz bardziej irytowali ich znajomi. Głównie dziewczyny, bo co rusz rzucały im niepewne spojrzenia i wiedział, że zamiast zająć się nauką, zastanawiają się nad przebiegiem rozmowy między Naruto a Kibą. Ten młotek czasami, nie, nie czasami, zazwyczaj miał za długi język, więc w tym momencie sam też miał ochotę zdzielić go książką po głowie. Dobrze, że nie było wśród nich Shikamaru, bo on z pewnością by się wszystkiego domyślił. Jego zmysł dedukcji był czasami naprawdę bardzo niewygodny dla innych.

– Młotku, skup się – rzucił zniecierpliwiony, kiedy po raz kolejny powtarzał Naruto tę samą kwestię. Teraz przeszli już do trudniejszych rzeczy, omawiali kekkei genkai i genezę ich powstania, a później mieli przejść do historii tego, jak poszczególne wioski poradziły sobie z wyjątkowymi klanowymi umiejętnościami.

– Sam się nie skupiasz – odgryzł się Naruto, bo Sasuke co chwilę zerkał na stół, wyczuwając na sobie spojrzenie Sakury, Ino, a nawet Hinaty. Coraz bardziej zaczynało go to drażnić, a wiedział, że to wszystko było winą Kiby.

– Naruto, czy możemy zamienić słówko? – Sai, który już od dłuższego czasu się nad czymś zastanawiał, w końcu podniósł się z krzesła.

– A to nie może poczekać? – zirytował się Sasuke. W końcu omawiali teraz naprawdę istotne zagadnienia i nie chciał, żeby ktokolwiek im przerywał.

– Myślę, że nie może… – Sai uśmiechnął się w swój specyficzny sposób. Tak, to nie mogło czekać. W końcu w jednym z rozdziałów książki: „Jak zdobyć przyjaciół” było wyraźnie napisane, że kiedy przyjaciel nie może się z czymś uporać, to trzeba mu niezwłocznie pomóc. Niezwłocznie!

– Dobra, draniu… Zaraz wrócę. – Naruto wstał, wzruszając ramionami.

Kiedy wyszli przed budynek Akademii, Sai usiadł obok niego na ławce i milczał przez chwilę, zastanawiając się, jakich słów powinien użyć. W książce sugerowali, że trzeba być delikatnym.

– Chciałem porozmawiać z tobą o seksie – zaczął, zauważając dopiero po chwili, że oczy Naruto rozszerzające się jak spodki. – Widzisz, kiedy kobieta i mężczyzna…

– Zamknij się! – Naruto zerwał się na nogi. – Nie mów mi takich rzeczy!

– Ale powinieneś wiedzieć co i jak. Od tego są przyjaciele, żeby szczerze z tobą porozmawiać – Sai znów się uśmiechnął. „W rozmowie należy zachować spokój, nawet jeżeli przyjaciel nie zrozumie intencji i zacznie krzyczeć” – przypomniał sobie cytat.

– Ale ja wszystko wiem, nie chcę… Nie będę z tobą rozmawiał na takie tematy! – wrzasnął Naruto, czując, że zaczyna się czerwienić. Jeszcze tylko brakuje, żeby…

– Twój penis nie jest wcale taki mały… – powiedział z powagą Sai. „Przyjacielowi trzeba dodać otuchy” – to był kolejny krok w próbie dojścia do porozumienia.

– Jeszcze raz usłyszę z twoich ust jakiś komentarz na temat mojego penisa… – Naruto mimowolnie zaczął kumulować chakrę – …a twój zapozna się z moim Rasenganem!

– No spokojnie, spokojnie! – Sai wyciągnął przed siebie ręce w geście każącym mu się zatrzymać. – Ja tylko chciałem pomóc. Może pożyczę ci chociaż kilka książek? Są ciekawe obrazki i…

– Zamknij się, Sai!

– Czemu tak wrzeszczysz, Naruto? – Kiba, który dosłownie przed chwilą wyszedł z biblioteki, spojrzał na nich ciekawsko. – O czym rozmawiacie?

– Jeszcze ciebie teraz brakuje – burknął Naruto, oddychając głośno. Dlaczego ze wszystkich ludzi, musiał teraz wyjść akurat Kiba? Dlaczego nie Ino, która z pewnością utemperowałaby jakoś swojego chłopaka?!

– Chciałem porozmawiać z Naruto o seksie, ale chyba się wstydzi – Sai uśmiechnął się do Kiby. Wiedział, że on też był przyjacielem Naruto, więc, jak brzmiała kolejna rada… „Im więcej osób będzie chciało pomóc przyjacielowi, tym będzie to miało na niego większy wpływ”. – Może ty...

– No chyba żartujecie! – krzyknął Naruto, czerwieniąc się. – Nie będę z wami o niczym takim rozmawiał.

Kiba spojrzał zaskoczony to na Saia, to na Naruto. Przyszedł specjalnie za nimi, bo wiedział, że bez Sasuke przy boku, będzie mógł bez konsekwencji ponabijać się z Naruto. Nie mógł przepuścić takiej okazji i jak widać, opłacało się. Taak! Uśmiechnął się z zadowoleniem i oparł rękę na biodrze.

– No wiesz, Naruto, pytaj, jeśli chcesz coś wiedzieć. Postaram się rozwiać twoje wątpliwości.

Sai uśmiechnął się nieco szerzej, ciesząc się, że udało mu się tak świetnie zastosować wszystkie wskazówki z poradników. Po raz kolejny przekonał się, że one rzeczywiście działały! Naprawdę będzie musiał polecić tę książkę Naruto, a już na pewno Sasuke. O tak, jemu w szczególności by się przydała.

Kiba chciał poopowiadać Naruto ze szczegółami, co robił wczoraj ze swoją dziewczyną i dać mu tym samym kilka rad, ale drzwi budynku Akademii znów się otworzyły i stanął w nich zły jak diabli Sasuke.

– Naruto, dobrze się bawisz? – syknął, widząc, jak ten przyciska Saiowi rękę do ust, żeby nie dać mu dojść do słowa. –  Mieliśmy się uczyć. – Założył ręce i oparł się o framugę.

– A ten co, zazdrosny? – mruknął Kiba, ale tak żeby Sasuke go nie usłyszał.

– Sai! – Obok w drzwiach pojawiła się Ino i pozostałe dziewczyny. – Co wy w ogóle wyprawiacie? – warknęła i przyjęła identyczną pozycję jak Sasuke. Miała już dość czekania na swojego chłopaka, z którym mieli przecież omawiać kilka zagadnień na egzamin.

Kiba, patrząc na nich wybuchnął śmiechem. Mieli tak samo wściekłe miny. – Wyglądacie jak… – aż się zachłysnął, rechocząc – … dwa skłócone małżeństwa.

– Zamknij się Kiba! – krzyknęła na niego Ino. – Wracajcie do biblioteki. Tylko tracimy czas! – spojrzała spod byka na Saia, który tylko się uśmiechnął. Jego dziewczyna była czasami trochę porywcza i despotyczna. Choć na szczęście nie tak jak Sakura czy Temari.

– My już pójdziemy! – Pozostałe dziewczyny pożegnały się ze wszystkimi, tłumacząc, że wrócą później, bo mają coś do załatwienia. Ale tak naprawdę, to Sakura wyciągnęła Hinatę z biblioteki, bo nie mogła już patrzeć na jej minę.

 Chwilę później szły już drogą ocienioną drzewami w kierunku parku.

– Czy… myślisz… – zaczęła Hinata, widząc, że przyjaciółka czeka, dając jej pozbierać myśli. – Czy myślisz, że Naruto…

– Nie. – Sakura pokręciła głową. – Naruto nigdy nie grzeszył subtelnością, więc jeżeli by miał jakąś dziewczynę, na pewno wszyscy by o tym wiedzieli. Poza tym, wiesz, że on cały czas spędza z Sasuke.

– Ale powiedział… – Hinata sama nie wiedziała, co myśleć. Naruto stał się po wojnie bardzo popularny, a ona nadal nie miała odwagi z nim poważnie porozmawiać. Czym innym było złapanie go za rękę podczas walki, żeby dodać mu otuchy, a czym innym wyjawienie mu wprost swoich uczuć. Co prawda już raz to zrobiła, ale nie wiedziała, czy Naruto był wtedy w pełni świadomy, czy w ogóle to do niego dotarło…

– Oni z Kibą lubią się przechwalać, przecież wiesz. Zawsze sobie dogryzają, który to w czym jest lepszy. A Kiba dobrze wie, że nie ma szans pokonać Naruto w walce, to chociaż próbuje mu utrzeć nosa swoimi opowieściami. – Sakura westchnęła. Ich koledzy mieli po osiemnaście lat, a czasami nadal zachowywali się jak dzieci. Jedynie Sasuke i Shikamaru wykazywali jakąkolwiek dojrzałość. Choć Shikamaru miał przynajmniej odwagę spróbować związku, a Sasuke… No cóż. Chyba będzie trzeba mu trochę pomóc się przekonać. Cholera, no naprawdę, ile ma jeszcze na niego czekać!

– Tak, Kiba czasami opowiada dziwne historie. Nie wszystkie są prawdziwe – uśmiechnęła się Hinata. Znała dobrze swojego przyjaciela z drużyny i dobrze wiedziała, że czasami mówił różne rzeczy wyssane z palca. Innymi słowy – lubił zmyślać.

– Słuchaj, mam pomysł! – Sakura aż podskoczyła, bo nagle ją olśniło. – Umówiłam się dzisiaj z Naruto na ramen. Nie chciałabyś pójść zamiast mnie?

– Co?! Ale… na pewno? – Hinata spojrzała niepewnie na przyjaciółkę. – W końcu zaprosił ciebie, nie mnie i...

– Nie przejmuj się. Przecież wiesz, że Naruto dla mnie jest jak brat. A dla ciebie... – uśmiechnęła się zaczęcająco. – Już tak długo już na nich czekamy, przez ponad rok nie zrobili ani kroku w naszą stronę. Najwyższa pora, żebyśmy my wzięły sprawy w swoje ręce. Ino też często mi mówi, że Sai bywa tak niedomyślny, że aż ma ochotę mu przyłożyć. – Roześmiała się, bo nie wyobrażała sobie, żeby cicha Hinata miała uderzyć Naruto, a tym bardziej ona Sasuke... – Oni są naprawdę niemożliwi, co? – zapytała, a Hinata odpowiedziała jej lekkim uśmiechem. – Ale przynajmniej puścili nasze lampiony, no nie? To już coś znaczy. To co, wracamy? Nie będziemy mówić Naruto, dopiero w Ichiraku przekona się, że zamiast mnie, spędzi czas z tobą. Już się nie mogę doczekać! – krzyknęła, tak uradowana, jakby co najmniej  to ona miała wybrać się na randkę z Sasuke.

Kiedy wróciły w końcu do biblioteki, obie były w dużo lepszych humorach. Sakura w ostatnim czasie zbliżyła się do Hinaty. W końcu miały podobny problem, który nazywał się Sasuke i Naruto. Nie zdziwiło ich, że oba problemy siedziały teraz obok siebie.

– Naruto, przynieś czwarty tom Historii Shinobi – odezwał się Sasuke, nawet nie podnosząc wzroku znad książki.

– Co? Sam sobie przy...

– Naruto…  – Sasuke podniósł głowę i uniósł brwi. – Czekam.

– Ach, ty draniu. – Naruto zaczerwienił się i w końcu z pewnym ociąganiem wstał od stołu. Wszyscy patrzyli na nich dziwnie, ale nikt nie ośmielił się skomentować. Po chwili Naruto wrócił z ciężką książką i położył ją na stole. – Zadowolony?

– Siadaj i otwórz na rozdziale szóstym drugiej części. Tam będzie reszta informacji o kekei genkai. – Na ustach Sasuke błąkał się lekki uśmiech. Widać było, że dzisiaj, mimo wcześniejszej sytuacji z Kibą, dobry humor mu dopisywał.

Ten dzień był dziwny. Najpierw ta kłótnia między chłopakami, potem Sakura i Hinata gdzieś zniknęły, ale najdziwniejsze było to, co się działo w przeciągu ostatniej godziny… Sasuke jeszcze kilka razy wysyłał Naruto do różnych działów, także do archiwum, gdzie, jak wiedział, musiał prosić o pomoc zrzędliwą bibliotekarkę. Naruto tylko przymykał oczy i liczył w myślach do dziesięciu, a potem skupiał wzrok na rzeźbach stojących obok regałów. Rzeźby były bardzo brzydkie i zastanawiał się, jak ktoś w ogóle mógł je uważać za dzieła sztuki. Paskudztwa. Ale te paskudztwa pomagały mu się opanować i po prostu robić to, co mu kazał Sasuke. W końcu po, którymś z kolei razie, gdy Naruto biegał na posyłki, Sakura nie wytrzymała.

– Co znowu z wami? Naruto, od kiedy ty słuchasz się Sasuke? Normalnie za coś takiego wyzwałbyś go do walki na środku tej sali! – Zatrzasnęła książkę, którą trzymała w rękach. Oni od pewnego czasu mieli naprawdę głupie pomysły, jak choćby ten zakład, który z nich dłużej wytrzyma w golfie, ale teraz to już była przesada. Posłuszny Naruto – to już nawet nie było dziwne. To było przerażające.

Sasuke lekko uniósł kąciki ust, wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego. Sakura  zagapiła się na jego twarz i przyglądając mu się, uznała, że wyglądał po prostu zniewalająco. Zwykle widywała go ze stoicką lub niezadowoloną mina, więc taki widok zawsze robił na niej wrażenie. Szkoda, że widziała go tak rzadko…

– Sakura-chan, wcale go nie słucham! – Naruto roześmiał się i potarł włosy. Nie chciał się zbłaźnić przed przyjaciółmi, więc musiał jakoś zareagować. Niestety, konsekwencje były takie, jakich się spodziewał.

– Naruto, idź jeszcze po tę starą encyklopedię do archiwum. – Sasuke zwrócił się w jego stronę z kpiącym uśmieszkiem. – No… – Ponaglił go ręką, zupełnie ignorując mordercze spojrzenie czające się w niebieskich oczach. – Pospiesz się.

– Nie słuchasz? To dlaczego ciągle chodzisz po książki? I to jeszcze do archiwum? – Kiba zmarszczył brwi. Był już tak znudzony nauką, że z przyjemnością zaangażował się w rozmowę, dziękując w duchu Sakurze, że w końcu wywołała jakąś dyskusję. Ile można było się uczyć?! Przychodził tu, zamiast trenować z Akamaru, bo przecież nie chciał być gorszy od Naruto. Jakby jeszcze okazało się, że nie zda egzaminu na jonina… Dlatego musiał siedzieć i uczyć się tyle co inni.

– No bo... potrzebujemy ich.

– Z niektórych książek korzystał tylko Sasuke – zauważył pomocnie Sai i uśmiechnął się, mrużąc oczy. „Mów zawsze prawdę, przyjaciele to docenią” – przypomniał sobie kolejną radę z poradnika.

– No... Ja zaraz też z nich będę korzystał! – rzucił Naruto, czerwieniąc się. Miał ochotę przyłożyć Saiowi za wtrącanie się. Nadal był zły za te jego „dobre rady” na temat seksu.

– Techniki genjutsu z zastosowaniem chakry natury ognia? – Sakura przeczytała tytuł jednego ze zwojów. – Przecież wszyscy wiemy, że jesteś w tym beznadziejny.

– Ale powinienem to wiedzieć! – oburzył się.

– Naruto, mam nadzieję, że nie zapomniałeś broni na dzisiejszy trening? – zapytał nagle Sasuke, najwyraźniej chcąc wykorzystać sytuację, że wszyscy nagle się zainteresowali.

– Co? Jakiej broni, o niczym takim nie mówiłeś! – Naruto zmarszczył brwi, patrząc wściekle na niego.

– Nie? No to musisz ją przynieść. Bo chciałem poćwiczyć – Sasuke uśmiechnął się wyzywająco.

Wszyscy zwrócili wzrok na Naruto, ciekawi, co ten odpowie. Jeżeli się zgodzi, coś było na rzeczy.

– Ty draniu! – Naruto zacisnął pięści. Jaką on miał mu ochotę przyłożyć.

– Tylko wcześniej pamiętaj o tej encyklopedii… – Sasuke z przyjemnością obserwował jego reakcję. Miał wrażenie, że zaraz wybuchnie.

– A weź się odw…

– Naruto! – ostrzegł go przed dokończeniem wypowiedzi. – Piknik. Twoja droga ninja. Mówi ci to coś? – Oparł się wygodnie na krześle. Mimo że zazwyczaj reakcja otoczenia mało go obchodziła, to teraz aż miło było popatrzeć, jak Naruto się przez to wkurza. Uwielbiał go drażnić. Och, po prostu uwielbiał.

– Ty... – burknął Naruto i dodał coś pod nosem, ale tak, żeby nikt nie słyszał. Po dłuższej chwili, bo bibliotekarka zaczęła narzekać, że ciągle musi chodzić do archiwum a ma reumatyzm, na stole pojawiła się encyklopedia. – Idę po tę cholerną broń – stwierdził i ruszył w kierunku drzwi.

– Tylko wróć tutaj, trzeba będzie poodkładać książki na miejsce – mruknął Sasuke i przysiągłby, że w ręce Naruto zobaczył wirującą charkę, która jednak za chwilę zniknęła. Żałował, że się już nie odwrócił, jego mina musiała być teraz bezcenna.

– Co zrobiłeś Naruto? – zapytał Sai. ”Jeżeli przyjaciel zachowuje się dziwnie, trzeba najpierw znaleźć przyczynę. Tylko wtedy będzie można mu pomóc” – to było chyba w jednym z ostatnich rozdziałów poradnika.

– Nic. – Sasuke, jak gdyby nigdy nic wrócił do książki, zupełnie ignorując encyklopedię, bo tak naprawdę nie była mu do niczego potrzebna. Cały czas wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego, co wprowadzało w konsternację wszystkich poza Saiem. On zastanawiał się jedynie, w jaki jeszcze sposób mógłby jeszcze pomóc. Będzie musiał poczytać więcej takich poradników. Co prawda kiedyś, gdy wypożyczył książkę o tytule: „Trudne związki i jak sobie z nimi radzić” został nią obity przez Ino, ale dla przyjaciół przecież można się trochę poświęcić. Naprawdę powinien pokazać jakieś poradniki Sasuke. Może i on dzięki nim będzie potrafił zaprzyjaźnić się z innymi?

– Dobra, ja mam dość! – Kiba podniósł się z krzesła. Co prawda chciał zobaczyć minę Naruto, który będzie odnosił wszystkie książki z powrotem, ale miał już po dziurki w nosie uczenia się. Czuł, że jeszcze chwila i mózg mu się zlasuje. Wolał iść i potrenować trochę z Akamaru. Biedna psina, nie mógł go zabierać ze sobą do biblioteki, bo od razu z niej wtedy wylatywał, tak jak ostatnio ze szpitala. Pomyślał, że jak zostanie Hokage, to wyda dekret, że każdy powinien posiadać psa. A we wszystkich instytucjach publicznych będą dla nich kojce oraz miski z jedzeniem i piciem.

Sasuke czytał przez dłuższą chwilę w spokoju, ale w pewnym momencie już nie wytrzymał i podniósł głowę.

– Coś się stało? – zapytał Sakurę, której spojrzenie czuł na sobie, odkąd Naruto wyszedł z biblioteki. Dziewczyna zaczerwieniła się, ale nie odwróciła wzroku.

– Znowu się o coś założyliście? – zapytała trochę niepewnie, bo sądziła, że Sasuke albo nie będzie chciał jej w ogóle odpowiedzieć, albo powie coś w stylu: „to nie twoja sprawa”. Więc jakie było jej zdziwienie, gdy on uśmiechnął się znowu w ten nonszalancki sposób i wzruszył ramionami.

– Może. A może Naruto w końcu zmądrzał?

Tak. Sasuke był w naprawdę świetnym humorze, który z godziny na godzinę tylko się poprawiał. Sakura zaśmiała się cicho, nie wiedząc, jak powinna odebrać jego uwagę, ale... On powiedział coś całkiem miłym tonem, nie zbył jej jak zwykle, był nawet rozbawiony i... Aż poczuła motyle w brzuchu i z większym entuzjazmem wróciła do książki, już zastanawiając się, o co mogłaby go jeszcze zapytać lub poprosić, żeby jej wytłumaczył. Nim jednak zdążyła wymyślić coś w miarę inteligentnego, wrócił Naruto. Choć wrócił to chyba nieadekwatne słowo, bo wpadł jak burza do pomieszczenia, strasząc starą bibliotekarkę, która aż podskoczyła na krześle. Biedna kobieta nie miała przy nich łatwo i na pewno już nie mogła doczekać się ich egzaminu. Ona na pewno najmocniej będzie trzymała za nich kciuki, żeby zdali.

– Jestem – warknął i zatrzymał się obok Sasuke, rzucając mu na kolana torbę z bronią. Shurikeny i kunaie aż zabrzęczały. – Czegoś jeszcze książę Sasuke sobie życzy? – zapytał, krzywiąc się.

– Nie, na razie nie, siadaj. – Sasuke odłożył torbę na oparcie krzesła, próbując powstrzymać uśmiech. Naruto był wściekły i bliski wybuchu, a on miał jeszcze zamiar się z nim podrażnić. W końcu do wieczora jeszcze mnóstwo czasu…

– Naruto, pamiętasz, że idziemy dzisiaj na ramen? – Sakura uznała, że to idealna sytuacja, żeby o tym przypomnieć. W końcu skoro Sasuke ma tak dobry humor, to może powie, że chętnie pójdzie z nimi. Nie, no dobra, wiedziała, że Sasuke nigdy w życiu sam tego nie zaproponuje, ale nadzieja matką głupich. A może będzie chociaż odrobinę zazdrosny, jak wtedy w mieszkaniu?

Ino odwróciła się w jej stronę i rzuciła zaskoczone spojrzenie. Sakura zapraszała Naruto na ramen? Tak sama z siebie? Dzisiaj był chyba dzień cudów. Albo raczej dzień dziwnych rzeczy. Jeszcze trochę, a z biblioteki zrobi się dom wariatów. Rozejrzała się dyskretnie. Hinata była zarumieniona, Sai nad czymś intensywnie myślał, a Sasuke nadał wydawał się być z czegoś bardzo zadowolony. Sakura chyba miała rację, znów musieli się o coś założyć. Ciekawe o co…

– Naruto będzie dzisiaj zbyt zajęty, żeby iść z tobą na ramen – Sasuke uśmiechnął się lekko do Sakury. Sasuke uśmiechnął się do Sakury!No to już nie było nawet dziwne. To było wręcz niesłychane! Ino spojrzała na Saia, ale ten ciągle był jakby nieobecny. Kopnęła go pod stołem, żeby w końcu oprzytomniał.

– No co? – jęknął, bo to naprawdę zabolało. Cały czas zastanawiał się, jakie książki polecić Sasuke, bo ostatecznie już uznał, że to dobry pomysł. Mógł mu w ten sposób pomóc, a pomoc była pierwszym krokiem do nawiązania przyjaźni. Zerknął na Ino, która patrzyła na niego pz dezaprobatą. Za to Sakura wydawała się być po prostu oniemiała. Co prawda miała nadzieję, że Sasuke znów pokaże, że jest zazdrosny, ale to było o niebo lepsze. Przez to wszystko zapomniała nawet przez chwilę, że to przecież Hinata miała iść na randkę z Naruto. Będzie to musiała jakoś rozwiązać, żeby nie zawieść przyjaciółki.

– To może jutro – zaproponowała. W tym momencie twarz Sasuke odrobinę stężała, a uśmiech zniknął. Cholera, tak! Był zazdrosny. Sakura aż zacisnęła ręce w pięści z ekscytacji.

– Tak! – Naruto odpowiedział jej z takim entuzjazmem, że bibliotekarka znowu na nich warknęła, żeby byli ciszej. – Tak, Sakura-chan, pójdę z tobą, z przyjemnością. Jutro – dodał z naciskiem.

Sasuke zacisnął usta, a po jego lekkim uśmiechu nie został nawet ślad. Znowu przybrał tę swoją zimną, uchihowską minę i założył ręce na piersi, odsuwając się nieco od stołu.

– O której? – Sakura uśmiechnęła się szeroko. Patrzyła na Naruto i próbowała nie zerkać w stronę Sasuke, ale wzrok i tak jej trochę na niego uciekał.

– No nie wiem, o osiemnastej? Tak jak się umawialiśmy na dziś? – Naruto rozparł się wygodnie na krześle i założył ramiona na karku. Miał ochotę się zaśmiać. Ale utarł nosa temu draniowi! Miał z tego powodu prawdziwą satysfakcję.

– No to ustalone.

Przez chwilę panowała przy stoliku cisza, a w końcu Sai wstał i zniknął między działami. Wrócił po chwili i położył przed Sasuke książkę. „Jak zdobyć przyjaciół. Poradnik dla osób nieśmiałych i aspołecznych” – głosił napis.

– Co to jest? – Naruto zmarszczył brwi i zerknął na Saia.

– Pomyślałem, że ci się przyda, Sasuke. – Sai tylko zmrużył oczy i uśmiechnął się lekko. – Mam jeszcze kilka propozycji, ale ta chyba będzie dla ciebie najlepsza.

Naruto otworzył usta, przez chwilę aż nie wiedząc, co powiedzieć. Sasuke zrobił taką minę, że...

– Draniu! O rany...! – zaczął się śmiać na całe gardło, nie mogąc przestać. – Nie wiedziałem, że jesteś nieśmiały! – Poklepał się po udach, omal nie dławiąc się śliną.

– Proszę o ciszę! – warknęła bibliotekarka, która już zaczynała tracić cierpliwość. – Proszę się natychmiast uspokoić, bo was stąd wyrzucę!

Naruto jednak nie potrafił się uspokoić. Wciąż miał przed oczami minę Sasuke, której chyba nie zapomni do końca życia. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że Sai byłby w stanie zrobić coś takiego. Co prawda pamiętał, że u jego kolegi szwankował instynkt samozachowawczy, ale naprawdę nie sądził, że aż do takiego stopnia!

Bibliotekarka, która w końcu nie wytrzymała, wyprosiła ich zdecydowanym i nie znoszącym sprzeciwu tonem, bo Naruto wciąż się śmiał jak oszalały. Musieli pochować książki i wyjść. Ostrzegła ich, że jeśli jeszcze raz będą się zachowywać tak głośno, dostaną całkowity zakaz wejścia do biblioteki.

– Wypożycz to sobie. – Sai wyciągnął poradnik w stronę Sasuke, ale ten nawet na niego nie spojrzał.

– Zabieraj ode mnie tę książkę – warknął śmiertelnie poważnym głosem. Irytował go Sai, reszta znajomych, którzy przyglądali się całej scenie, ale najbardziej wkurzał go w tym momencie Naruto, który nadal wybuchał co rusz śmiechem, jakby właśnie usłyszał najzabawniejszy kawał na świecie. – Odłóż wszystko na swoje miejsce i przyjdź na pole treningowe, będę tam na ciebie czekał! – warknął na niego, zabierając po drodze torbę z bronią.