SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 6

Sasuke miał wrażenie, że jego życie przez ostatnie kilka dni zamieniło się w istny koszmar. I to taki, którego nie byłoby w stanie wywołać nawet jego własne genejutsu.

A wszystko zaczęło się od momentu, gdy w wiosce pojawił się ten cały Hideaki. Naruto nie mógł przestać o nim gadać, zamęczał go pytaniami i różnymi teoriami, aż w pewnym momencie Sasuke, mimo że ostatnio mieli dla siebie bardzo mało czasu, miał go dość. Potem, podczas tego nieszczęsnego spotkania w Ichiraku, dowiedział się – zupełnym przypadkiem rzecz jasna, bo Naruto nie poinformował go wcześniej – o idiotycznym zakładzie Kiby i Choujiego dotyczącego tego, czy chłopak Sakury będzie do niego podobny. Oczywiście Sasuke zawsze był zdania, że Kiba ma jedynie szczątkowa formę mózgu, ale tym razem zirytował go naprawdę. Zresztą nie tylko on. Miał wrażenie, że poza tym głupim zakładem wszyscy znajomi tylko czekali na jego reakcję odnośnie tego, że Sakura sobie kogoś znalazła. Tak jakby kiedykolwiek coś – poza tym, że byli jedną drużyną – ich ze sobą łączyło.

Oliwy do ognia dolał list z kryjówki Orochimaru. O dziwo nie od niego, a od Suigetsu, który życzył mu powodzenia na nowej drodze życia i  informował, że Karin przez to dostała furii, a potem lekkiego załamania nerwowego. Sasuke nie bardzo wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, ale biorąc pod uwagę jeszcze te wszystkie liściki od Orochimaru, uznał, że wypada ich odwiedzić i raz na zawsze wyjaśnić to wszystko.

Po wydarzeniach tamtego dnia w Ichiraku Naruto był pewien jednego. Nigdy nie polubi chłopaka Sakury. Oczywiście nie, żeby na swojej drodze nie spotykał już niesympatycznych osób, które nie pałały do niego sympatią, a czasami nawet chciały go zabić, ale… No właśnie. Żadna z tych dotychczasowych osób nie była blisko związana z którymś z jego przyjaciół. A już na pewno nie z Sakurą.

Dobrze przynajmniej, że Sasuke nie słyszał tego, co wygadywał ten chłopak, gdy uszczęśliwiony Kiba na niego upadł. Miał wtedy naprawdę ochotę wyzwać go na pojedynek i sprać na kwaśne jabłko, ale oczywiście Shikamaru, widząc jego minę, zapobiegł temu.

No właśnie, Shikamaru… Naruto zaczynał mieć wyrzuty sumienia z jego powodu. Przez to, że zaangażował się w projekt legalizacji ślubów par tej samej płci, nie miał w domu lekko. Temari, której na jego prośbę nadal nie wyjawił, czym się zajmują, była na niego coraz bardziej wściekła, a to miało dość opłakane skutki. Któregoś razu nawet musiał przenocować Shikamaru na kanapie. Jeszcze półtora roku temu zaproponowałby mu własną kawalerkę, ale teraz mieszkał w niej Konohamaru.

Naruto swego czasu, gdy zdecydował się sprzedać swoje mieszkanie, miał na nie naprawdę dużo chętnych. Niektórzy oferowali takie sumy, że spokojnie mógłby żywić się za nie w Ichiraku przez kilka lat! Ale jednym z tych chętnych na kawalerkę był też Konohamaru. Jako zwykły chunin nie miał za dużo pieniędzy, ale Naruto uznał, że lojalność jest ważniejsza i oddał mu ją prawie za darmo, co Sasuke skwitował tylko stwierdzeniem, że naprawdę jest młotkiem do kwadratu.

– Długo cię nie będzie?

Podszedł do ubranego już w płaszcz podróżny Sasuke i wydął usta. Był naprawdę niezadowolony, że nie może iść z nim, ale obowiązki zatrzymywały go w Konoha. Znów rozstaną się na kilka dni.

– Pozdrów ode mnie Kar… – zawahał się. – Albo lepiej nie.

Chyba teraz, gdy Karin była, sam nie wiedział, czy bardziej wściekła, czy załamana, nie było potrzeby przypominania jej o nim. Chociaż kiedy wszystko wróci do normy, Naruto już sobie to obiecał, porozmawia z nią i postara się zdobyć jej akceptację. W końcu byli rodziną.

Sasuke przyciągnął go do siebie i pocałował.

– Załatwię co trzeba i wrócę.

– Ale…

Naruto już sam nie wiedział jakich argumentów użyć. Wcześniej długo przekonywał Sasuke, żeby odpuścił sobie tę wizytę, bo on w przeciwieństwie do niego doskonale wiedział, o czym była mowa w liście. Jakimś sposobem ktoś od Orochimaru dowiedział się o jego projekcie, mimo że był tajny. Jeżeli Sasuke do nich dotrze, na pewno dowie się o wszystkim. A wtedy… Sam nie wiedział, co wtedy. W końcu nigdy nie rozmawiali ze sobą na temat tej kwestii.

Choć nie. Był jeden raz, gdy przy jednej z wizyt Gaary siedzieli w kilka osób w Ichiraku. Gaara mrugnął wtedy do niego i zapytał, czy przemyślał jego propozycję i zamierzają przybyć do Suny, żeby zalegalizować swój związek.

Naruto zrobił się wtedy czerwony jak piwonia i szybko wychylił swoją czarkę sake, a Sasuke… No właśnie, Sasuke wydawał się tymi słowami… zirytowany? Dlatego właśnie Naruto nie chciał, żeby wiedział o projekcie. bo naprawdę nie miał pojęcia, jak by na to zareagował.

Poza tym była jeszcze jedna kwestia. Sasuke teraz, w świetle poranka, z włosami opadającymi na czoło i tymi swoimi oczami wyglądał tak, że… Przełknął. Ostatnio, od kiedy Kakashi go trochę odciążył, wróciła chęć na..

– Mam dzień wolnego…

Odchylił poły na wpół zapiętego już płaszcza Sasuke i przygryzł lekko skórę nad obojczykiem. Wiedział, jak bardzo to lubi.

Sasuke uśmiechnął się lekko. Taki Naruto zdecydowanie podobał mu się najbardziej. Gdyby nie ta jego cholerna praca za biurkiem...

– Prowokujesz.

– To źle?

Naruto zmrużył oczy, a podróżny płaszcz Sasuke został zsunięty z jego ramion i spadł niedbale na podłogę. Po chwili dołączyła do niego kamizelka.

– Wiesz, że jak cię teraz dorwę, to nie usiądziesz na krześle przez kilka kolejnych dni?

Sasuke, mimo że naprawdę miał zamiar już wychodzić, nie mógł odpuścić takiej okazji.

– Zaryzykuję…

Naruto, mówiąc to, spojrzał na niego tak, że nagle wszystko inne przestało się liczyć.

A Sasuke po prostu się na niego rzucił.

Już po chwili znaleźli się w swojej wspólnej – jak niektórzy ze znajomych złośliwie mówili małżeńskiej – sypialni.

Jeden z drugiego zrywali ciuchy w szaleńczym tempie. Bluzy, spodnie, bokserki. Już dawno, przez tę cholerną pracę, nie było między nimi takiego szaleństwa. Sasuke przypomniało to ich seks w świątyni Naka, gdzie jednocześnie kłócili się i pieprzyli, bo inaczej tego chyba ująć nie można. Do dziś na tej pamiętnej ścianie są ślady krwi Naruto. Była w nich wtedy taka złość pomieszana z żądzą…

– Nigdzie dzisiaj nie idziesz!

Naruto naparł z mocą na usta Sasuke. Cholera, to znów była ta adrenalina, co kiedyś. Przypomniał się mu ich pierwszy raz. Choć w zasadzie nie można było tego nazwać pierwszym razem, bo nie posunęli się dalej niż do dotyku ręki, ale i tak było to niesamowite. Mieszanka niepewności, wstydu, a potem ekscytacji i przyjemności. Od tamtego czasu wiele się zmieniło, ale on nadal kochał Sasuke do szaleństwa i miał na jego punkcie obsesję. A w takich chwilach odczuwał to najbardziej.

Jęknął, gdy poczuł rękę Sasuke na swoim penisie i jego zęby zaciskające się na szyi. Odpowiedział tym samym. Zazwyczaj bardzo uważali, żeby znów nie znaleźć się takiej w sytuacji, jak kiedyś, gdy musieli nosić zimowe golfy w środku lata, ale teraz to było silniejsze. Fakt, że znów rozstaną się na jakiś czas, zawsze potęgował u nich uczucie pragnienia i żądzę. Bo – tu już nawet nie chodziło o seks – nie będą się widzieć, nie będą przy sobie zasypiać.

Obaj już dawno po prostu się od siebie uzależnili.

– Wolniej, bo zaraz dojdziesz – mruknął Sasuke.

Oderwał usta od szyi i uniósł głowę, patrząc w oczy Naruto. Czuł i widział, jak bardzo był podniecony, wręcz wbijał się w jego dłoń, a nie tak to przecież chcieli zakończyć.

Po chwili uścisk ręki zniknął. Zastąpiły go usta, które jednak za moment Sasuke też odsunął. Penis Naruto drgał, a nie mógł mu pozwolić dojść w taki sposób. Chciał być w nim i w ten sposób doprowadzić go do orgazmu. I to takiego, że kiedy wróci, Naruto już przy wejściu do mieszkania zedrze z niego ciuchy, bo tak będzie spragniony.

Podciągnął nogi Naruto i zsunął się ustami niżej, między pośladki, zostawiając penisa samemu sobie. Na nic było wierzganie Naruto, jego przekleństwa, groźby, a potem nawet prośby. Musiał mu pokazać co tracił, kiedy spędzał dnie w biurze Kakashiego, zajmując się pierdołami. Musieli wrócić do tego, co było na początku.

– Jak mnie zaraz nie dotkniesz, to sam to zrobię! – warknął w końcu Naruto.

Wyciągnął rękę w stronę własnego penisa, chcąc w końcu dojść, bo czuł, że już dłużej nie wytrzyma, ale jego ręka została zablokowana.

Za to po chwili poczuł w sobie Sasuke. Który nawet nie pytając o pozwolenie, bo już nie było takiej potrzeby, zaczął się w nim poruszać. Coraz szybciej i szybciej.

I Naruto już nic nie mówił, bo nic w tym momencie nie miał do powiedzenia, tylko na końcu, nie mogąc się opanować, dochodząc, krzyknął tak, że pewnie pobudził wszystkich sąsiadów, a i ptaki pozrywały się z drzew.

Sasuke uniósł głowę i uśmiechnął się. Tak. To zdecydowanie był ten Naruto. Jego Naruto, z tym szaleńczym blaskiem w oczach, gdy się kochali.

Obaj byli swoimi pierwszymi i jedynymi kochankami.

I to się nigdy nie zmieni!

*

Kakashi, Tsunade, Iruka, Shizune i Shikamaru siedzieli w jednym z pomieszczeń w Siedzibie Głównej Hokage. Nie byli zadowoleni. To było już chyba czwarte spotkanie, a członkowie Rady wciąż nie podjęli decyzji odnośnie projektu, o który tak walczył Naruto.

Ciągle były te same osoby za i te same przeciw, i obie strony bezwzględnie trwały przy swoich argumentach. Niestety, przez to reszta członków rady miała wątpliwości i ciężko było kogokolwiek przekonać.

Kiedy oni przypominali, że Konoha powinna iść z duchem czasu i stać się bardziej tolerancyjna, przeciwnicy kontrargumentowali tym, że tradycja jest najważniejsza.

Kiedy przedstawiali za przykład Sunę, w której takie związki były zalegalizowane od kilku lat, dostawali odpowiedź, że w Kraju Wiatru ostatnio nie dzieje się najlepiej, bo nie mogą sobie ciągle poradzić ze zorganizowanymi grupami przestępczymi – jakby to miało jakiekolwiek związek z tą sprawą!

Kiedy sugerowali, że to wybór każdego człowieka, przeciwnicy twierdzili, że po tym, ilu ludzi zginęło podczas wojny, trzeba wspierać tych, którzy chcą założyć rodziny i mieć dzieci. Żeby rosło nowe pokolenie shinobi, które będzie ich bronić.

Na dzisiejszym zebraniu Kakashi przekazał informację, która dotarła do nich zaledwie kilka dni temu, że Kraj Wody też rozważa  legalizację małżeństw tej samej płci. Myśleli, że to będzie ich as w rękawie, ale niestety, usłyszeli jedynie – tak, starszyzna nie przebierała w słowach – żeby Mizukage w końcu znalazła sobie męża, którego tak usilnie szuka, bo przez to staropanieństwo zaczyna głupieć.

Więc niestety, mimo że argumenty przeciwników były czasem dość naciągane, skutecznie mąciły w głowach pozostałych członków Rady.

– Iruka, co z tą twoją dziewczyną? – zapytał Kakashi.

W końcu przecież powiedział, że bierze ją na siebie.

– To nie jest żadna moja dziewczyna – zapieklił się Iruka. – To matka jednego z moich ucz… 

Zamilkł, gdy zobaczył ironiczny wzrok Kakashiego. Znów dał mu się wkręcić. On z nim naprawdę nie wytrzyma. Ostatnio szanowny Hokage wezwał go na niby bardzo ważne spotkanie w sprawie szkoły, a kiedy się zjawił, ten zaczął pokazywać mu jakieś swoje najnowsze książki. Ponoć edycja limitowana. Jakby to kogoś obchodziło!

– Twierdzi, że tak naprawdę nie zna tych ludzi, więc ciężko jest jej decydować – powiedział, gdy się w końcu uspokoił. – Czy naprawdę nikogo z nich nie obchodzi, jak musi się czuć Naruto? 

– Problem w tym, że on sam powiedział, że nie chce tego dla siebie, ale dla innych – przypomniała Tsunade. – Iruka, czy gdyby nie Naruto, byłbyś tak zaangażowany?

Iruka spojrzał na nią zdziwiony, ale po chwili zmarszczył brwi i wlepił wzrok w okno. Czy byłby? Czy walczyłby tak w sprawie kogoś, kogo nawet nie zna? Dobrze pamiętał moment, gdy dowiedział się, że Naruto kocha Sasuke i są razem. Na początku był autentycznie zszokowany. Potem to oczywiście zaakceptował i wspierał swojego najukochańszego ucznia, ale co, gdyby to nie był Naruto? Czy w ogóle interesowałby się tą sprawą?

– Nie wiem – powiedział po prostu.

– Za to ja chyba wiem – odezwał się niespodziewanie Shikamaru.

Od jakiegoś czasu siedział i wpatrywał się w swoje ręce złożone w piramidkę. Myślał. Zastanawiał się. Analizował. Oczywiście słuchał pozostałych, bo miał podzielną uwagę, ale dopiero to co usłyszał, gdy Iruka przytoczył słowa jednej z członkiń rady, zwróciło jego uwagę. I naprowadziło myśli na pewne tory.

A potem doznał olśnienia.

Ona powiedziała, że nie zna tych ludzi. Ciężko jest walczyć o coś dla kogoś, o kim wiadomo tylko tyle, że gdzieś tam istnieje. Przypomniała mu się pewna sytuacja z Ichiraku. W kolejce przy barze stało sporo osób, czekając na stolik. To była sobota wieczór, tłumy ludzi. I pewnie postaliby tak jeszcze dłuższy czas, gdyby nie zjawił się Naruto. Wtedy stolik ni stąd, ni zowąd się znalazł. Shikamaru zrozumiał wtedy, że dla Naruto zawsze było tam miejsce niezależnie od liczby gości. Co więcej, nikt ze stojących w kolejce nawet nie zaprotestował.

Skoro Naruto jako bohater wojenny miał szczególne względy i wdzięczność większości ludzi, to może…

– Myślę, że Naruto powinien wystąpić o zgodę na swój własny ślub. Z Sasuke.