SasuNaru-Hiden - rozdział 73

I oto rozdział 73. Właśnie z Verry kończymy pisać 77 – ostatni i już wiem, że naprawdę będzie mi tego brakowało:)

I, proszę Państwa – mamy drużyny i naszych nowych nauczycieli:)

Miłego czytania:)

Naruto ostatecznie za radą Sasuke oddał kaktusa do kwiaciarni Ino. I choć jeszcze nie do końca pogodził się z myślą, że nie odzyska mocy, to jednak już niczego nie próbował leczyć. Musiał o tym po prostu zapomnieć. Tym bardziej, że teraz czekało go naprawdę duże wyzwanie, a to dlatego że wreszcie nadszedł dzień, w którym miał być ogłoszony przydział drużyn.

Kakashi długo się zastanawiał nad niektórymi osobami z racji tego, iż wiedział, że wybór w kilku przypadkach był dość kontrowersyjny. Oczywiście rodzice dzieciaków ciągle zawracali mu i Iruce – który w końcu przyszedł i zażądał, żeby coś z tym zrobił – głowę o przydział ich dzieci do drużyn Naruto lub Sasuke, do tego jeszcze niektórzy jounini wystosowali własne prośby, jednak Kakashi w ani jednym, ani w drugim przypadku nie zamierzał uwzględniać tych życzeń. Postanowił, że zrobi to po swojemu, tym bardziej, że sam przecież miał do czynienia z jedną z najbardziej dysfunkcyjnych początkowo drużyn, która jednak po wielu różnych przejściach osiągnęła coś niesamowitego. Kto by pomyślał, że po tym wszystkim, co się stało, zobaczy dwóch dawnych uczniów trenujących własne drużyny.

Zazwyczaj, w poprzednich latach, jounini już wcześniej wiedzieli, kogo dostaną pod opiekę, ale tym razem Kakashi z racji tego, iż nie chciał wysłuchiwać żadnych skarg i reklamacji – zwłaszcza od jednej osoby – nie zamierzał ich informować, tylko od razu postawić przed faktem dokonanym. Miał nadzieję, że jego wybory okażą się słuszne.

– Chyba upadłem na głowę, skoro się na to zdecydowałem – westchnął Sasuke, ledwo powstrzymując się przed zatkaniem sobie uszu, kiedy weszli z Naruto na teren Akademii.

Była tam już ponad trzydziestka hałaśliwych dzieciaków i spora grupa – chyba nawet jeszcze bardziej podekscytowanych – członków rodzin niektórych z nich.

Naruto uśmiechnął się. Tak, wiedział, jakie podejście ma Sasuke do dzieci, dlatego swego czasu był zdziwiony jego wyborem. Zdziwiony, ale też bardzo zadowolony. Gdyby Sasuke wybrał karierę w ANBU, na pewno nie widywaliby się zbyt często. A tak, dzięki temu, że zdecydował się na własną drużynę, nie dość, że zostawał na miejscu, to jeszcze znów będą mogli ze sobą rywalizować.

Pojawienie się ich dwójki od razu wzbudziło zainteresowanie. I tym razem już nie tylko z powodu, że byli parą, ale właśnie dlatego że część rodziców miała cały czas nadzieję, że to ich dziecko będzie trenowane przez jednego z dwóch najsilniejszych shinobi na świecie.

Naruto rozejrzał się po placu. Był bardzo ciekawy, kto trafi do jego drużyny. Kilku geninów kojarzył z Festiwalu Lata. Choćby Ryūji – chłopca, który brał wtedy udział w pojedynku. Miał ochotę parsknąć śmiechem, bo ten chłopiec, mimo że stał razem z innymi uczniami, w ogóle zdawał się nie zwracać na nich uwagi. Kogoś mu przypominał… Uśmiechnął się i spojrzał na Sasuke.

– Ej, Naruto! – usłyszał i odwrócił głowę.

Z niemałym zdziwieniem zauważył, że to Kiba, który właśnie pojawił się w głównej bramie. Nie był ubrany w strój ANBU, poza tym obok niego szedł jakiś chłopiec z opaską genina i małym czarnym psem.

Zaciekawiony zostawił na chwilę Sasuke i podszedł do nich.

– To mój podopieczny, Shinji – pochwalił się Kiba. – Zdał z jednym z lepszych wyników – dodał, podkolorowując nieco rzeczywistość. W końcu chłopak był z jego klanu i to on uczył go większości rzeczy. A dzisiaj, z racji tego, że jego rodzice byli zajęci resztą młodszego, licznego rodzeństwa, Kiba zdecydował się przyjść tu z nim. Musiał zobaczyć co i jak.

– Może będzie w drużynie kogoś z nas? – zaczął Naruto po tym, gdy Shinji przywitał się, a zaraz potem zniknął, dołączając do innych dzieci. – Lee, Ino, mojej albo…

– O nie, nie, nie! – przerwał mu szybko Kiba, machając rękami. Wiedział, kogo chce wymienić w następnej kolejności. – Mam nadzieję – ściszył głos do konspiracyjnego szeptu, tak, żeby nikt go nie usłyszał – że nie trafi do Sasuke. To byłaby katastrofa.

Naruto roześmiał się. Nie rozumiał tej ich obustronnej antypatii. Choć nie, może jednak trochę rozumiał? Kiba lubił się przechwalać, czym irytował Sasuke, który już nie raz i nie dwa brutalnie ściągał go na ziemię. Miał jednak nadzieję, że kiedyś znajdą wspólny język. Przecież swego czasu, gdy Sasuke odszedł z wioski, Kiba razem z nimi wyruszył, żeby go sprowadzić z powrotem.

Po jakimś czasie drzwi Akademii otworzyły się i stanął w nich Shino, który zaprosił wszystkich geninów do środka. Mimo że zza kołnierza i okularów nie było nic widać, to chyba trochę się denerwował, bo strużka poty spływała mu po skroni. To był jego debiut w roli nauczyciela i to od razu taki. To on musiał poinformować uczniów o przydziale do drużyn, tak jak kiedyś – za ich czasów w Akademii – robił to Iruka. A wtedy dużo osób było niezadowolonych, chcieli być w drużynach zupełnie z kimś innym.

Naruto, który wrócił do Sasuke, przypomniał sobie tamten dzień. On sam był szczęśliwy, że jest w drużynie z Sakurą, ale gdy usłyszał, kto będzie jej trzecim członkiem, jego entuzjazm całkowicie oklapł. Nie znosili się wtedy z Sasuke. Sakura z kolei nie chciała być w drużynie z nim, a za to rozpromieniła się cała, gdy usłyszała, że to właśnie Sasuke do nich dołączy. A sam Sasuke? On wtedy uważał, że drużyny są niepotrzebne i sam sobie poradzi. Och, jak Naruto miał ochotę skopać mu wtedy tyłek! Spojrzał na niego dyskretnie. Kto kiedykolwiek pomyślałby, że oni… Znów uśmiechnął się lekko.

Jounini powoli zbierali się w jedną grupkę, czekając aż ktoś przekaże im jakieś informacje.

– Wiecie już coś? – zapytał podekscytowany Lee. Miał nieco bardziej okrągłe niż zwykle oczy, jak zawsze w momentach, gdy wykazywał zbyt duży entuzjazm. On chyba najbardziej nie mógł się już doczekać.

– Ponoć zostanie wywieszona lista, do której klasy mamy iść – odpowiedziała mu lekko zdyszana Ino, która trochę spóźniona przed chwilą do nich dotarła. Nerwowo skubała końcówki swojego długiego kucyka.

W ogóle chyba wszyscy nowi trenerzy drużyn geninów – oprócz Lee, który zaczął coś krzyczeć o Wiośnie Młodości – wydawali się być lekko zdenerwowani i niepewni, co ich czeka. Mieli pracować z dziećmi, a dzieci były nieprzewidywalne.

Po jakiejś półgodzinie ktoś do nich wyszedł i zaprosił do środka. Tak, jak mówiła Ino, na jednej z tablic wisiała rozpiska z nazwiskami i numerami klas.

– Gotowy, draniu? – Naruto zacisnął ręce. Czuł, że zaczyna się już za bardzo denerwować. Oczywiście wierzył, że sobie poradzi, ale to było dla niego coś zupełnie nowego.

– Nie – mruknął Sasuke, po raz kolejny zastanawiając się, w co on sam siebie wkopał. Jeżeli te dzieciaki będą tak nieznośne jak oni kiedyś, to chyba zastosuje na nich Chidori Nagashi.

Naruto ruszył schodami do klasy na pierwszym piętrze, a on korytarzem do jednej z tych na parterze. Przypomniał sobie żart Naruto i Sakury z gąbka. Jeżeli jego genini zrobią coś podobnego, to da im taki wycisk, że się nie pozbierają.

Kiedy dotarł na miejsce, od razu rozsunął drzwi i pewnym krokiem wszedł do środka. Na szczęście żadna gąbka nie spadla mu na głowę, za to na jego widok trójka dzieciaków poderwała się z ławek.

Sasuke zmierzył ich wzrokiem i zaraz po tym zmarszczył brwi. Co to miało znaczyć?! Niech to szlag, był niemal pewien, że Kakashi przystał na jego prośbę i przydzielił mu geninów, których sam sobie wybrał, bo jego zdaniem mieli najlepsze predyspozycje. Ale nic z tego. Naprzeciwko siebie miał jasnowłosego chłopaka, który według niego przegrał pojedynek podczas Festiwalu Lata – a wnioskował przecież o jego przeciwnika! – dziewczynkę, która sądząc po oczach, musiała być z klanu Hyuuga, a teraz wpatrywała się w niego maślanym wzrokiem i chłopaka... z psem. Z psem! Sasuke rozpoznał w nim tego dzieciaka, którego przyprowadził Kiba.

Zacisnął usta w wąską kreskę. No to Kakashi pięknie go wrobił.

– Wasze imiona? – zwrócił się lakonicznie do geninów.

– Kōdai – powiedział jasnowłosy chłopak, patrząc na niego z zaciekawieniem w zielonych oczach.

– Harumi Hyuuga. – Dziewczynka przedstawiła się od razu z imienia i nazwiska i ukłoniła się lekko. Sasuke zauważył, że od początku nie spuszcza z niego wzroku, a teraz widząc, że na nią patrzy, lekko się zaczerwieniła. Zirytowało go to. Ostatnie, czego mu było trzeba, to jakiejś zapatrzonej w niego uczennicy.

– Shinji Inuzuka. – Chłopak z psem, który wziął przykład z koleżanki i też podał swoje nazwisko, uśmiechnął się szeroko. – A to Aoimaru – dodał, a pies zaszczekał.

Sasuke skinął głową. Choć nie dał tego po sobie poznać, był bardzo zły. Nie po to kilka dni temu pofatygował się do Kakashiego, żeby ten wywinął mu taki numer. A niech go szlag. Ale w sumie czego mógłby się po nim spodziewać. Ich były sensei czasami potrafił być naprawdę złośliwy.

Westchnął ciężko i jeszcze raz ogarnął wzrokiem te dzieciaki. No trudno, teraz już nie było odwrotu, chce czy nie, zobowiązał się do ich treningu. Wiedział, że będzie musiał przejrzeć ich akta. Kakashi rzucił mu trudne wyzwanie, ale nie byłby Uchihą, gdyby nie dał rady. Wyszkoli ich tak, że nikt im nie dorówna.

Naruto okropnie się denerwował i chyba trzy razy wycierał ręce w spodnie, zanim złapał za klamkę drzwi do wyznaczonej sali. W końcu uchylił skrzydło i wszedł do środka, powtarzając sobie w duchu, że naprawdę nie ma się czym denerwować.

Uśmiechnął się szeroko, chcąc dodać sobie i dzieciom otuchy, ale, o dziwo, w klasie nie było nikogo. Zmarszczył brwi i cofnął się, jeszcze raz zerkając na wewnętrzne oznaczenie drzwi. I 12. Nie mogło być mowy o pomyłce, na pewno dobrze to zapamiętał. A może jednak przez ten stres coś pomylił?

Już chciał wyjść i dla pewności sprawdzić, ale wtedy drzwi ponownie się otworzyły i do środka wszedł Iruka.

– Wynikły drobne problemy – powiedział od razu.

Widział, że Naruto jest zdenerwowany, dlatego uśmiechnął się do niego pokrzepiająco. Był wzruszony. Jego najukochańszy uczeń sam miał być teraz nauczycielem dla kogoś.

Naruto uniósł brwi, kiedy zaraz po nim do sali weszła dwójka dzieci, a Iruka zamknął za nimi drzwi. Dlaczego dwójka? Przecież drużyny były trzyosobowe. Spojrzał z niezrozumieniem na swojego byłego nauczyciela.

– Na trzecią osobę musisz poczekać, bo jeszcze nie dotarła. Jest z innej wioski, to jest… – zawiesił głos. – Zresztą, sam zobaczysz.

Iruka jeszcze raz się uśmiechnął, trochę z niepokojem, trochę z sentymentem, po czym życząc mu powodzenia, wyszedł. Jako dyrektor szkoły miał dzisiaj istne urwanie głowy.

Naruto poczochrał włosy z tyłu głowy i spojrzał na swoją, niepełną jeszcze drużynę. Z pewnym zdziwieniem zauważył, że zna tych geninów.

Jeden to był ten chłopak z pojedynku, Ryūji, na którego już dzisiaj zwrócił uwagę, bo z zachowania trochę przypominał mu Sasuke. Z wyglądu nieco mniej, bo mimo czarnych włosów miał ciemnoniebieskie oczy.

Druga była dziewczynka z mysim warkoczem, która wyciągnęła go wtedy, podczas Festiwalu Lata, z koca, żeby został sędzią. Roziskrzonym wzrokiem zerkała co chwilę na swojego kolegę, najwyraźniej bardzo zadowolona, że trafiła razem z nim do drużyny.

Naruto uśmiechnął się. Coś mu to przypominało…

Był ciekawy, kim będzie kolejny chłopak w jego drużynie, ale zanim dotrze, chciał porozmawiać z pozostałą dwójką. Właściwie wcześniej miał plan, żeby zabrać wszystkich na ramen i tam przełamać lody, ale w takich okolicznościach trzeba było to zrobić tutaj.

– Ja, jak pewnie wiecie, nazywam się Naruto Uzumaki i od dzisiaj będziemy tworzyć jedną drużynę – zaczął po chwili.

– Siódmą? – zapytała z nadzieją dziewczynka, która od dłuższego czasu była zafascynowana osiągnięciami tej już legendarnej drużyny. Dużo o tym czytała i… – Oj – zreflektowała się, że się nie przedstawiła i ukłoniła się przepraszająco. – Nazywam się Sayuri Imanai.

– Nie. – Ryūji od razu wyprowadził ją z błędu. – Trzynastą.

On nie do końca był zadowolony z przydziału. Miał nadzieję, że trafi do drużyny Uchihy Sasuke, który docenił go wtedy podczas pojedynku. Pod jego okiem na pewno lepiej rozwinąłby swoje umiejętności, bo też władał stylem błyskawicy.

Sayuri lekko się zaczerwieniła, zawstydzona. Po prostu wcześniej, gdy Shino-sensei wyczytał, kto trafi do jej drużyny, była tak szczęśliwa i podekscytowana, że nawet nie dosłyszała numeru, a teraz, skoro okazało się, że ich mistrzem miał być Naruto-sensei – co było już chyba spełnieniem jej marzeń – to miała niemal pewność, że jednak zostaną drużyną siódmą.

– To tylko liczba – zaczął Naruto. – Może zaczniemy od tego, że powiecie coś o… –  nie zdążył dokończyć, bo w tym momencie drzwi do sali znów się otworzyły się i zobaczył w nich… – Karin? – zamrugał, nie będąc pewien, czy dobrze widzi.

Chwilę stali nieruchomo i patrzyli na siebie zdziwieni, ale w końcu Karin zmarszczyła brwi i wyciągnęła oskarżycielsko palec.

– Ty… – warknęła i zaczęła iść w jego stronę.

Naruto normalnie ucieszyłby się z jej obecności, tyle tylko że teraz w jej wzroku było coś takiego, że aż się cofnął. Nie miał pojęcia, o co jej chodzi, ale wyglądała, jakby na jego widok wpadła w jakąś furię. Zrobił jeszcze krok do tyłu, ale dalej już była szkolna ławka. Chciał coś powiedzieć, zapytać, co się stało, ale w tym momencie Karin uderzyła go z taką siłą, że przeleciał przez ławkę i wylądował na podłodze. Aż go zamroczyło. W ogóle się tego nie spodziewał.

Zaczął się podnosić i zauważył zaskoczenie na twarzach swoich uczniów. No to pięknie, już na dzień dobry dał się prawie że znokautować na ich oczach. Przypomniało mu to sytuację sprzed lat, kiedy w tej samej Akademii dziewczyny pobiły go za ten wypadek, podczas którego pocałował Sasuke. Sasuke… Sasuke! Naruto nagle coś sobie uświadomił. Przecież Karin, zawsze gdy przysyłała Sasuke te plastry żywnościowe Orochimaru, rysowała serduszko. O, cholera! Jeżeli ona była zakochana w Sasuke tak jak Sakura, to było źle…

– Rodzina, tak? – Karin podeszła do niego i złapała go za poły kamizelki. – Jak ja ci zaraz…

– Ale ja….

– Ty zdrajco!

– Karin–san? – rozległ się głos.

Oboje spojrzeli w tamtą stronę, a Naruto aż rozdziawił usta z zaskoczenia. Przy drzwiach stała dziewczynka z długimi czerwonymi włosami i patrzyła na nich ze zdziwieniem. Wcześniej jej nie zauważył, był za bardzo skupiony na Karin i jej furii.

Karin, dopiero widząc swoją uczennicę, prychnęła i w końcu go puściła. Orochimaru kazał jej obiecać, że będzie się zachowywać, ale gdy zobaczyła te żółte kudły, nie umiała się powstrzymać. Naruto zabrał jej ukochanego Sasuke. Jasne, zdawała sobie sprawę, że taki wybuch zazdrości był żałosny i Suigetsu, jeżeli dotrze to do jego uszu, będzie z niej kpił do końca życia, ale to był impuls.

– Chodź. – Skinęła na dziewczynkę. – To jest Akane Uzu…

– …maki – dokończył za nią nadal będący w lekkim szoku Naruto. Stał i patrzył na dziewczynkę szeroko otwartymi oczami. Po charakterystycznych włosach od razu zorientował się, że pochodzi z klanu jego matki, ale nie wiedział, nie spodziewał się…  Akane… Miała bardzo adekwatne imię, bo jej włosy aż lśniły czerwienią. Czy to właśnie ona miała dołączyć do jego drużyny? Jeżeli tak, to oczywiście mógł się tylko cieszyć, ale dlaczego nikt go nie uprzedził?

Jego wątpliwości rozwiały się, gdy zauważył w ręce Akane ochraniacz na czoło z symbolem Konohy. A więc jednak…

Karin znów spojrzała na niego spod byka, a po chwili przybliżyła głowę przyglądając mu się w jakiś taki dziwny sposób. Na tyle dziwny, że Naruto poczuł się nieswojo.

– Mam coś na twarzy? – zapytał, machinalnie ocierając dłonią policzek.

– Nie. – Karin zmarszczyła nos i poprawiła okulary. – Po prostu nie rozumiem, dlaczego właśnie ty – syknęła.

– Ale że co… A… – Do Naruto dopiero po chwili dotarło, o czym Kain mówi. I teraz zrobiło mu się już naprawdę nieprawdopodobnie głupio, bo w tej samej sali stali i czekali na niego jego nowi uczniowie, i słyszeli to wszystko. Raczej nie mogli zrozumieć, o czym rozmawiali, ale mimo wszystko to było krępujące. – Ja…

– Nieważne – burknęła Karin.

Pożegnała się ze swoją uczennicą, po czym mamrocząc, że idzie znaleźć Sasuke, odwróciła się i wyszła z pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi.

Naruto, nadal nieco ogłupiały przez to, co się stało, został sam z trójka geninów. Po chwili spojrzał na nich i czy tylko mu się wydawało, czy Ryūji patrzył na niego tak jakby trochę kpiąco? Westchnął. No dobra, nie zrobił dobrego pierwszego wrażenia, dając tak po prostu znokautować.

– Słuchajcie to może… – zawahał się.

Nie spodziewał się, że ten dzień tak się zacznie, nie spodziewał się, że spotka Karin, w końcu nie spodziewał się, że będzie miał w drużynie dwie dziewczyny – z czego jedną ze swojego klanu. Nigdy za bardzo nie umiał sobie z nimi radzić, a teraz, kiedy właśnie zauważył, jak Sayuri rzuca Akane – która ku jej niezadowoleniu usiadła między nią a Ryūji – nieprzychylne spojrzenie, a potem z lekką, nie do końca umiejętnie ukrywaną zazdrością patrzy na jej włosy, już wiedział, że będą kłopoty. Kobiety z klanu Uzumaki miały – o czym zdążył już się przekonać – bardzo porywczy charakter.

– To może jednak chodźmy na ten ramen.

*

Karin, złapała Sasuke na korytarzu w momencie, gdy po odprawieniu swojej drużyny kierował się do wyjścia. Najpierw z zaskoczenia rzuciła mu się na szyję, a potem oglądała go z każdej strony, mamrocząc coś przy tym, że musi sama sprawdzić, czy na pewno nic mu już nie jest. Zaproponowała też, żeby tak dla pewności ją ugryzł, co poskutkowało wybuchem śmiechu jakichś dzieciaków, które jeszcze znajdowały się w budynku.

Sasuke najpierw zgromił wzrokiem je – przez co uciekły, a potem Karin. Jednak Karin nic sobie z tego nie robiła, więc w końcu widząc, że szybko się nie odczepi, zgodził się pójść z nią na drinka, byle tylko wyciągnąć ją z terenu Akademii. Nie miał pojęcia, co tu robi, a nie chciał kolejnego zamieszania. Naprawdę miał dość bycia w centrum uwagi.

Kiedy usiedli w barze, Karin przez kilka pierwszych minut tylko piła sake i rzucała mu zza okularów ukradkowe spojrzenia W końcu zaczął się już irytować.

– Co ty tu właściwie robisz? – zapytał.

Karin jeszcze raz spojrzała na niego i westchnęła.

– Przyprowadziłam do Akademii moją uczennicę – powiedziała. – Ma tak samo unikalne umiejętności jak ja. Juugo znalazł ją w jednej z wiosek.

Sasuke, który właśnie chciał upić łyk, natychmiast odłożył czarkę i odwrócił się w stronę Karin. Czegoś takiego na pewno się nie spodziewał.

– Odnawia chakrę poprzez ugryzienie? – zapytał, żeby się upewnić.

– Tak. Wasz Hokage przystał na prośbę Orochimaru i przyjął ją do wioski. Będzie się tu szkolić.

– Do czyjej drużyny trafiła? – Sasuke  co prawda miał już pewne podejrzenie, ale wolał się upewnić.

 – Naruto. – Karin, wypowiadając jego imię, wyraźnie spochmurniała.

Sasuke westchnął ciężko, widząc jej minę. Dobrze wiedział, o co jej chodzi. Niestety, Karin w tej kwestii zawsze była irytująca tak samo jak Sakura. Nie był ślepy, od samego początku zdawał sobie sprawę, w jaki sposób Karin na niego patrzy, tym swoim maślanym wzrokiem i się rumieni, ale zawsze to ignorował i nigdy nie dał jej nawet cienia nadziei, że ma jakiekolwiek szanse. Interesowało go jedynie to, że posiadała naprawdę przydatne umiejętności i to właśnie z ich powodu sam zaproponował jej swego czasu, żeby przyłączyła się do jego nowej drużyny. Leczenie przez ugryzienie powodowało błyskawiczne odnawianie się chakry. Dzieciaki, które właściwie nic nie wiedziały o tego typu technikach – tak jak te dzisiaj w Akademii – mogły się śmiać, ale dla niego nie było w tym nic śmiesznego. Karin nie raz w ten sposób ratowała mu życie.

– Jak ja mu znów przy… – usłyszał i uniósł brwi. Zauważył, że Karin zacisnęła pięści, a chwilę później, widząc jego spojrzenie, zrobiła się czerwona i uciekła wzrokiem. Chyba coś jej się przypadkowo wyrwało.

Oczywiście Sasuke bardzo szybko domyślił się, o co chodzi. Nastrój Karin zmienił się w momencie, gdy wspomniała Naruto. Czyli wieści musiały dotrzeć i do niej. A że była porywcza…

– Co zrobiłaś Naruto? – zapytał, lekko rozbawiony. Wiedział doskonale, że Karin nie byłaby w stanie go poważnie uszkodzić, ale sama wizja konfrontacji tej dwójki naprawdę wydala mu się interesująca.

– Przywaliłam mu! – warknęła Karin i zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. – Rodzina, tak? Ja mu dam rodzinę!

Na te słowa Sasuke zmarszczył brwi, a wyraz jego twarzy się zmienił.

– Ciesz się, że masz jakąkolwiek – powiedział po chwili.

Od dawna, odkąd porzucił chęć zemsty na klanie, nie lubił mówić o rodzinie, ale nie podobało mu się, jak Karin traktuje Naruto. Być może dalekie, bo dalekie, ale jakieś więzy krwi ich łączyły. I ona powinna to rozumieć, tym bardziej, że też nie miała już rodziców.

Karin spojrzał na niego zdezorientowana. Sasuke nigdy nie mówił w ten sposób. A przynajmniej do niej. Wiedziała, oczywiście że wiedziała, co się stało z jego klanem, ale on zawsze była taki zimny i niedostępny, że nie chciał o niczym rozmawiać. Nikomu nie zdradzał absolutnie żadnych swoich uczuć. Karin dopiero teraz zdała dobie sprawę, że Sasuke po wojnie naprawdę się zmienił. Stał się jakiś taki bardziej… ludzki?

Spuściła głowę. Teraz to już naprawdę zrobiło jej się cholernie żal, że nie odwzajemniał jej uczuć. Upiła łyk sake, myśląc nad tym co powiedział. Może miał rację? Może powinna inaczej traktować Naruto? Klan Uzumakich, odkąd ich wioska, Uzushiogakure, została zniszczona, rozprzestrzenił się po świecie. Zawsze byli dla innych obcy i równie często ich wykorzystywano. Właśnie z tego powodu podczas jednej z lokalnych wojen straciła matkę, a przecież była wtedy jeszcze dzieckiem.

– Zapomniałabym – zreflektowała się i sięgnęła do kieszeni, a po chwili położyła przed Sasuke jakąś kopertę.

Ten tylko zmarszczył brwi. Już miał pewne obawy, co to może być, w końcu w ostatnim czasie w szpitalu dostawał masę takich listów, na szczęście jednak na papierze nie było żadnych serduszek i innych tego rodzaju emblematów.

Wyciągnął kartkę z koperty i szybko przebiegł po niej wzrokiem. To był list, owszem, ale od Orochimaru i… Sasuke, kiedy tylko dotarł do końca, spojrzał na Karin ze złością.

– Co to w ogóle ma być?

Ta tylko wzruszyła ramionami.

– Nie wiem – powiedziała i dopiła resztkę sake. Nie znała treści listu, więc nie miała pojęcia, dlaczego Sasuke tak się zirytował. – Orochimaru prosił, żeby ci to przekazać, ponoć dotyczy jego najnowszego eksperymentu z genami i … – przerwała, gdy coś do niej dotarło i aż otworzyła usta ze zdumienia. No tak, ależ była głupia, że się nie domyśliła! Przecież Sasuke mówił coś o odbudowie klanu, a w obecnej sytuacji… Zrobiła się czerwona, prawie tak jak jej włosy, gdy zrozumiała, o co mogło chodzić.

– Możesz mu przekazać, że nie jestem królikiem doświadczalnym. – Sasuke zmiął papier w ręce i wyrzucił go do kosza na śmieci. On już dobrze znał Orochimaru i jego dziwne eksperymenty. I na pewno nie zamierzał brać w nich udziału.

Kiedy opuścili  bar, przeszli jeszcze kawałek drogi, ponieważ zmierzali w tym samym kierunku. W końcu, gdy Sasuke chciał się lakonicznie pożegnać i wskoczyć na najbliższy dach, Karin go zatrzymała.

– Mogę cię… was czasami odwiedzić? – zapytała po chwili milczenia. Nie było wyjścia, musiała się z tym wszystkim pogodzić. A w ten sposób mogłaby go chociaż częściej widywać.

Sasuke skinął głową. Wiedział, że dla Naruto dużo by to znaczyło.

– Sasuke… – Karin, zanim ruszyła w stronę bramy wyjściowej, spojrzała jeszcze raz na niego. Na jego stoicka, poważną zawsze twarz. – Uśmiechnij się czasami.

*

To był jeden z najgorszych dni w życiu Naruto. Zaprosił swoją drużynę do Ichiraku i starał się ich lepiej poznać, więc tak jak Kakashi poprosił, by opowiedzieli coś o sobie. I na początku szło nawet dobrze, ale po kilku zdaniach zaczęły się problemy.

Zaczęło się od tego, że Ryūji – który był bardzo, ale to bardzo pewny siebie – co Naruto zdążył już zauważyć podczas pojedynku na Festiwalu Lata – powiedział, że nikt nie ma z nim szans i na dowód zaczął kumulować w ręce małe wyładowanie elektryczne. Oczywiście Naruto musiał szybko zainterweniować, bo mimo że wyładowanie nie było zbyt potężne, to jednak mogło narobić szkód, a on nie chciałby dostać dożywotniego zakazu wchodzenia do Ichiraku. Potem było jeszcze gorzej. Akane wyśmiała Ryūji, twierdząc, że jego jutsu jest beznadziejne, za to ona sama włada o wiele lepszą i bardziej pożyteczną techniką uzdrawiania. Wtedy Sayuri z kolei stanęła jak lwica w jego obronie. I zaczęły się kłócić…

Naruto, kiedy wrócił do domu, miał naprawdę dość.

– Nie nadaję się do tego, draniu – jęknął i padł na łóżko. Kręciło mu się w głowie. – One mnie wykończą. Już są gorsze niż kiedyś Kurama – stęknął. A już potem skulił się lekko, gdy poczuł, jak lis najwyraźniej burzy się na takie stwierdzenie.

Sasuke, który stał w drzwiach i krzyżując ręce, opierał się o framugę, patrzył na niego z rozbawieniem. Naruto już przy wejściu, zanim ściągnął buty, zaczął opowiadać mu o przebiegu spotkania z geninami, które, jak zdołał wywnioskować, chyba nie bardzo się udało.

Sasuke, mimo że początkowo nie był zadowolony ze swojej drużyny, teraz zaczął doceniać fakt, że było w niej dwóch chłopaków. Kłótnie dwóch bab, z czego jednej zazdrosnej o kolegę z drużyny, byłyby znacznie gorsze.

– Jak chcesz, możemy zrobić wymianę. Zabiorę tego chłopaka, a do kompletu oddam ci jeszcze tę młodą Hyuugę – zaproponował. – Wiem, że masz do nich słabość – zakpił.

Naruto spojrzał na niego morderczym wzrokiem. Głupi drań. Żartów mu się zachciało. Ale skoro tak…

– Może masz rację. Częściej będę się konsultował z Hinatą, w końcu to osoba z jej klanu – odgryzł się.

I to wystarczyło, by skutecznie zamknąć Sasuke usta.


A, zapomniałabym:) To kolejny rysunek autorstwa Kana_sama z Wattpada.