SasuNaru Hiden - rozdział 74

Kolejny rozdział.

Widzę, że większość z Was ma w kompletnym poważaniu pracę autorek i nie chce się Wam nic napisać w komentarzach. No cóż, szkoda. I szkoda mi też słów. Może to i lepiej, że to koniec i mamy już wszystko napisane.

Tak czy inaczej, opublikuję to do końca.

Indra

Naruto siedział na łóżku w sypialni Sasuke i patrzył na zdjęcie swojej drużyny ustawione na jednej z szafek. Poprzedniego dnia fotograf, który im je robił, trochę się irytował, bo dziewczyny znów się o coś pokłóciły i nie chciały wspólnie pozować, ale w końcu, po kilku próbach, udało się.

Sasuke nie miał z tym problemów, ustawił wszystkich po swojemu i zdjęcie wyszło za pierwszym podejściem. W ogóle według niego było to niepotrzebne i na początku chciał po prostu wrzucić zdjęcie do szuflady, ale Naruto się uparł, że tak nie można. Najpierw zrobił mu wykład o tym, że to buduje więzi, a potem kupił mu ramkę i zmusił do postawienia zdjęcia obok fotografii jego drużyny.

Na dzień dzisiejszy nie zaplanowali żadnych treningów, bo musieli najpierw zapoznać się z aktami geninów, poza tym dzisiaj żegnali Sakurę. Dlatego Naruto, już kompletnie ubrany, siedział i niecierpliwił się, czekając na Sasuke, który jeszcze brał prysznic.

– Długo jeszcze? – zapytał go, gdy w końcu wyszedł z łazienki.

Chyba po raz pierwszy to on czekał na Sasuke, a nie na odwrót. Denerwował się tym spotkaniem. Jak on nie lubił pożegnań. Od momentu, kiedy Sasuke odszedł z wioski – choć w ich przypadku to pożegnanie w Dolinie Końca było dość brutalne – znosił je naprawdę źle.

Naruto kupił Sakurze bardzo ładny złoty łańcuszek z małą, grawerowaną siódemką wykonany na zamówienie. Sasuke mógł sobie mówić, co chciał, ale on nadal uważał że są drużyną siódmą. Wydał na to naprawdę sporo pieniędzy, bo właściciel sklepu dał mu tylko niewielki rabat, tłumacząc się, że metale szlachetne ostatnio podrożały.

Naruto z racji tego, że przez ostatnie dwa miesiące siedział bez przerwy przy Sasuke w szpitalu i nie brał żadnych zleceń, dostawał tylko podstawową pensję, więc teraz stanął przed taką samą wizją jak swego czasu Kiba, który przegrał zakład i groziło mu jedzenie wyłącznie karmy Akamaru. Ale co tam. To w końcu chodziło o Sakurę. Miał co prawda nadzieję, że Sasuke się dołoży, ale jakoś nie wykazywał chęci. A on nie zamierzał go o to prosić, choć żabia portmonetka wyglądała naprawdę żałośnie.

Naruto jeszcze raz spojrzał do torby na prezent dla Sakury.

– Przecież nie wyparuje – usłyszał i spojrzał na Sasuke, który właśnie się ubierał. – Ten prezent. Patrzysz na niego, jakby ktoś miał ci go ukraść.

– Może ty, draniu. – Naruto wydął usta. – Przydałoby ci się coś, co ci przypomni, że drużyna to drużyna.

– Ty mi to przypominasz wystarczająco – zauważył z rozbawieniem Sasuke. – Wciąż zachowujesz się, jakbyś miał dwanaście lat.

– Coś ty powiedział?! – Naruto poderwał się z miejsca i dopadł do niego. – Jestem milion razy doroślejszy od ciebie!

– Na przykład teraz? – Sasuke uśmiechnął się kpiąco i przeczesał dłonią wciąż jeszcze wilgotne włosy. Wiedział, że zaraz muszą wychodzić, ale po prostu nie mógł nie sprowokować Naruto.

– Tak! Właśnie teraz! Ja w przeciwieństwie do ciebie staram się pamiętać o drużynie i... I o Sakurze, i... I w ogóle. – Naruto przełknął ciężko, bo Sasuke przez cały czas patrzył mu się bezczelnie na usta. I on niby mówił o dojrzałości! A zachowywał się jak napalony nastolatek. Naruto już znał ten jego wzrok.

– No i co dalej?

– Nic! – burknął Naruto i spróbował się od niego odsunąć, ale Sasuke mu na to nie pozwolił. Przyciągnął go do siebie i pocałował mocno.

– Może skoro jesteś taki dojrzały...

– Nawet o tym nie myśl! – przerwał mu Naruto. – Musimy już wychodzić, bo Sakura nie będzie na nas czekała!

– Myślę, że zaczeka. – Sasuke nie odpuszczał, znów go całując.

– Nie. – Naruto tym razem odsunął go stanowczo. To był ostatnie dzień Sakury w wiosce. Nie miał pojęcia, kiedy znów ją zobaczy, więc dziś to ona była najważniejsza.

Szli w stronę Ichiraku, w którym mieli się spotkać. Sakura nic nie wiedziała, to było przyjęcie niespodzianka, na które miała ją przyprowadzić Ino.

– Myślisz, że wróci za niedługo?

– Nie. – Sasuke pokręcił głową. – Raczej zostanie tam jakiś czas.

– I będę musiał za nią biegać tak jak za tobą? – zażartował Naruto, ale Sasuke tylko uśmiechnął się ironicznie.

– Młotku, za nią nawet w procencie nie szalałeś tak jak za mną.

– Coś ty powiedziałeś?! – krzyknął Naruto, traktując to niemal jak obelgę. – Wcale za tobą nie szalałem!

Sasuke uniósł brwi, nie komentując tego.

– Gdybyś nie był takim upartym draniem, nie musiałbym gonić za tobą przez pół świata, żeby sprowadzić cię z powrotem do wioski!

– Chociaż na coś się ta twoja upartość zdała – mruknął Sasuke.

Naruto tylko prychnął cicho.

Po chwili wyjął z kieszeni spodni swoją żabia portmonetkę i spojrzał na nią smętnie, bo taka oklapła przedstawiała żałosny widok. No nic, dzisiaj zje tylko jedną porcję ramenu.

Sasuke widząc to, pokręcił z rozbawieniem głową, po czym sam też sięgnął do kieszeni i po chwili wcisnął coś Naruto w dłoń.

– Co to… – Zdezorientowany Naruto podniósł rękę. To był… plik banknotów. Spojrzał zdziwiony na Sasuke.

– Żebyś mi później nie jęczał, że nie masz co jeść – ten mruknął tylko.

Nie miał zamiaru przyznawać, że po ostatniej rozmowie z Sakurą trochę inaczej na nią patrzył i już nie wydawała mu się tak strasznie irytująca. Widział, ile Naruto zapłacił za ten prezent i nawet dorzuciłby mu połowę wcześniej, ale on uniósł się honorem i wcale o to nie poprosił. Choć Sasuke miał wrażenie, że parę razy był tego bliski, kiedy liczył pieniądze, które zostały mu do końca miesiąca.

– Że co? – Naruto zmarszczył brwi, ale za chwilę, kiedy zdał sobie sprawę, ile pieniędzy trzyma w ręce, uśmiechnął się ze zrozumieniem. To była dokładnie połowa kwoty, którą zapłacił za łańcuszek. Jednak Sasuke czasami, oczywiście tylko czasami, nie był takim okropnym draniem.

– Dopisze, że to prezent od nas obu – powiedział i schował pieniądze.

– Jakbym nie wiedział, że i tak już to zrobiłeś – prychnął Sasuke.

W Ichiraku zebrała się już większość ich znajomych. Shikamaru siedział ze znudzoną miną i udawał, że nie słucha Temari, która ewidentnie nie była z czegoś zadowolona i bynajmniej nawet nie próbowała tego zatuszować. Chouji siedział obok nich i niewiele przejmował się małżeńską sprzeczką. Zamówili już jedzenie, a on nie miał zamiaru czekać na resztę, już zabrał się za smakowanie. Shino ulokował się w kącie i... no robił to co zwykle, więc po prostu był, dalej siedzieli Lee i Tenten, a Sai właśnie niósł do stolika tacę z sake.

– Dzień dobry, przyjaciele! – przywitał ich i uśmiechnął się w tej swój specyficzny, trochę sztuczny sposób.

Nie było jeszcze Kiby, Hinaty, Ino i Sakury.

Naruto i Sasuke usiedli przy stole.

– Kiedy będą dziewczyny? – zapytał Naruto, zerkając niepewnie na Temari, która spojrzała na nich, jakby była na coś zła.

– Pewnie jakoś za niedługo – odparł Shikamaru ze zbolałą miną. Naruto pomyślał, że nigdy nie zastanawiał się zbytnio nad kwestią małżeństwa, ale zdał sobie sprawę, że to musiała być naprawdę ciężka sprawa. Zerknął kątem oka na Sasuke. Ciekawe, czy oni... Nie, to głupi pomysł. Sasuke pewnie by go wyśmiał. Chociaż...

– Co się tak patrzysz, młotku? – usłyszał i poczuł łokieć między żebrami.

– Po to mam oczy – burknął Naruto.

O nie! Dobrowolnie miałby się wpakować w coś takiego? Shikamaru już miał ciężko, a Sasuke był przecież dużo gorszy niż Temari! Może i mniej gadał, ale te jego humory i ciągłe rozkazywanie wszystkim... Zresztą, w Kraju Ognia to, o czym pomyślał, nie było legalne. Choć może kiedyś będzie? Ostatnio zauważył już dwie czy trzy pary chłopaków w parku. Wyglądało to tak, jakby ujawnienie prawdy o ich związku dodało innym trochę odwagi.

– Temari, no naprawdę nie chciałem spalić tego piekarnika – Shikamaru jęknął, kiedy po raz kolejny na niego burknęła. – Ja po prostu nie umiem gotować.

Naruto od razu przypomniała się sytuacja, w której przygotowywał Sasuke jajecznicę. On też nie umiał gotować.

Spojrzał na Sasuke, a potem rozejrzał się po sali. Sakury jeszcze nie było. Byli za to inni goście Ichiraku i… czy tylko Naruto wydawało się, czy jakiś chłopak uśmiechnął się do niego tak jakoś…

Zamrugał zdezorientowany, spoglądając w tamta stronę, ale zaraz poczuł mocny ucisk na nadgarstku.

– Ani mi się waż – usłyszał syk.

Naruto uniósł kąciki ust, Sasuke też musiał to zauważyć. Miał mu się odwdzięczyć za te kartki?

 – Nie wiem, o co ci chodzi, draniu – uśmiechnął się najpierw do niego, a później do całej sali. Z ciekawości i na przekór Sasuke znowu spojrzał na tego chłopaka, który teraz już otwarcie ich obserwował, jednak w pewnym momencie błyskawicznie spuścił wzrok na stół, jakby się czegoś przestraszył.

Naruto zmarszczył brwi i szybko odwrócił się w stronę Sasuke.

– Zwariowałeś?! – syknął i teraz to on pociągnął go za ramię. Sasuke aktywował Sharingana! Gdyby ktoś jeszcze to zauważył, mógłby mieć poważne kłopoty! Zwłaszcza przez wydarzenia, które miały ostatnio miejsce.

– Niech sobie nie myśli, że będzie bezkarnie... – Sasuke nie wiedział, jak miał to ubrać w słowa. Poza tym już i tak za dużo powiedział.

– A ty to kartki możesz dostawać, co? – fuknął Naruto, ale po chwili uśmiechnął się lekko. Sasuke był zazdrosny. Lubił, gdy Sasuke był zazdrosny. 

– Wracałem do zdrowia – oznajmił Sasuke i wyprostował się. Szczerze mówiąc miał w nosie te kartki, czytał je tylko po to, żeby rozdrażnić Naruto.

– Tak i może to jeszcze one ci w tym pomogły?

– Przynajmniej były mniej męczące niż to twoje ciągłe gadanie.

– Że niby ja ciągle gadam?! – obruszył się Naruto i już miał wstać z krzesła, kiedy zauważyli, że do Ichiraku weszła Ino, a zaraz za nią Sakura. Naruto postanowił, że jeszcze wrócą do tej rozmowy.

Sakura, kiedy ich zobaczyła, stanęła na środku. Była zaskoczona, tym bardziej, gdy jej wzrok spoczął na Sasuke.

– Chcieliśmy cię jakoś pożegnać – usłyszała obok siebie głos Ino. – W końcu to twój ostatni dzień w wiosce. Musisz go dobrze zapamiętać. – Popchnęła ją w głąb sali.

– Niespodzianka! – krzyknął Lee, który do serca wziął sobie, że mieli zorganizować Sakurze imprezę niespodziankę. Klienci obejrzeli się na nich, a Tenten pociągnęła go na krzesło. Ile ona się już za niego wstydu najadła. Czasami nie miała do niego siły.

– Sakura-chan! – Naruto uśmiechnął się do niej niepewnie. Wciąż czuł się winny, bo był przekonany, że odchodzi przez niego. Ciekawe, jakby ich losy się potoczyły, gdyby nie związał się z Sasuke? Tylko, że... No to było niemożliwe. Zważając na ich historię, na to, co ich łączyło, prędzej czy później chyba i tak wylądowali by w... Naruto zdał sobie sprawę, że bardzo głupio jest teraz o tym myśleć.

Sakura spojrzała na nich i uśmiechnęła się lekko.

– Nie spodziewałam się, że...

– No i o to nam chodziło. – Ino wskazał jej krzesło u szczytu stołu. – A gdzie jest Kiba i Hinata? – zapytała, zwracając się głównie do Shikamaru. Jakby to on miał zawsze wszystko wiedzieć.

Sprawa szybko się jednak rozwiązała, gdy w Ichiraku pojawili się kolejni goście. Kiba po dżentelmeńsku przepuścił w drzwiach Hinatę, która zarumieniła się lekko, natomiast on sam wyglądał, jakby co najmniej zdobył tytuł Hokage i wydał dekret, że każdy ninja ma posiadać przynajmniej jednego psa.

– Przepraszamy za spóźnienie – odezwał się, kiedy już usiedli przy stoliku. – Ale coś nas zatrzymało – dodając to, spojrzał na Hinatę, która jeszcze bardziej się zarumieniła.

Jednak po chwili, co mu się wcale nie spodobało, zerknęła na Naruto.

– Siadaj, Hinata. – Kiba odsunął jej krzesło.

Sam ulokował się obok Naruto. Przecież nie mógł dopuścić do tego, żeby Hinata siedziała obok niego! Ostatnio często się spotykali i chodzili na spacery z Akamaru. Kiba widział, że ciągle jest smutna i w tym czasie chciał być dla niej najlepszym przyjacielem, jakim tylko potrafił być. A ona chyba to doceniała, bo coraz częściej zaczynała się uśmiechać. Tak jak dzisiaj.

Sakura spojrzała na wszystkich i jakoś tak ciepło jej się zrobiło na sercu. Ino przyszła do niej dzisiaj i koniecznie chciała ją wyciągnąć na ostatnie zakupy przed wyjazdem. Twierdziła, że musi mieć jakieś ekstra ciuchy, w razie gdyby spotkała w Sunie jakiegoś przystojniaka. Kupiły kilka sukienek, głównie w odcieniach czerwieni i jedną z nich Sakura miała teraz na sobie. Ino uparła się, że pójdą jeszcze na pożegnalny ramen, dlatego nie mogła odmówić, choć jeszcze nie była do końca spakowana.

Naprawdę nie miała pojęcia, że wszyscy przyjaciele tu będą i zrobią jej taką niespodziankę. Nawet Sasuke przyszedł… Sakura zdawała sobie sprawę, że to najprawdopodobniej Naruto go wyciągnął, ale i tak to było miłe. Tym bardziej, że po ostatniej rozmowie miała wrażenie, że coś się zmieniło i Sasuke nie jest już dla niej tak oschły jak zawsze. Jasne, przestała się już łudzić, że kiedyś z nim będzie, on kochał Naruto, ale nadal bardzo jej na nim zależało. Dlatego też wiedziała, że, jeżeli stąd nie wyjedzie, nigdy nie wyleczy się z miłości do niego.

– To ode mnie, Choujego i Shikamaru – powiedziała Ino, wręczając jej torbę, którą wcześniej trzymał pod stołem Chouji. – Żebyś zawsze o nas pamiętała, Wielkoczoła – uśmiechnęła się i uściskała Sakurę.

Żal jej było, że przyjaciółka wyjeżdża, znały się przecież od dziecka. To właśnie Ino pierwsza do niej podeszła, gdy miały po sześć lat i układały bukiety z kwiatów. Sakura nosiła grzywkę, którą próbowała zasłonić czoło i była bardzo niepewna siebie. Wtedy zostały przyjaciółkami, a niedługo później też rywalkami, kiedy okazało się, że obu podoba się Sasuke. Cóż, wielokrotnie się kłóciły, a Ino do dziś nadal czasem określała ją tym znienawidzonym przez Sakurę przezwiskiem, ale teraz to miało zupełnie inny wydźwięk.

Ino uparła się, że to ona wybierze prezent dla Sakury. Znając Choujiego jeszcze kupiłby jej zapas chipsów, a Shikamaru przez swoje lenistwo mógłby w ogóle o tym zapomnieć. Sprowadziła dla niej specjalnie z Kraju Wody, który miał chyba najnowsze produkty, profesjonalny zestaw do makijażu. Sama miała podobny i uważała go za nieodzowny atrybut każdej kobiety. Już pokazywała Sakurze kilka sztuczek, więc dużo lepiej niż kiedyś radziła sobie choćby z malowaniem rzęs. W nowym miejscu jej się to przyda, na pewno będzie miała powodzenie wśród mężczyzn i może w końcu zacznie umawiać się na randki.

Potem do Sakury podszedł Lee. Bardzo żałował, że nie zdążył być pierwszym, który wręczy jej swój prezent. Długo się zastanawiał, co chciałby jej podarować, a w końcu udał się po poradę do swojego mistrza. Gai-sensei wpadł na genialny pomysł. Ten prezent na pewno każdemu by się spodobał, bo w końcu trzeba było dbać o formę fizyczną!

– Sakura-san… – Lee spojrzał na nią tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. Był załamany tym, że opuszcza Konohę, ale Gai-sensei kazał mu być silnym i się nie poddawać.

Przez chwile wyglądał, jakby się przed czymś wahał, a potem… Jego oczy zdawały się prawie wyskoczyć z orbit, a policzki zapłonęły, gdy niespodziewanie chwycił jej dłoń i po dżentelmeńsku ją ucałował. To było dla niego naprawdę wielkie wyzwanie, ale ostatnio rozmawiał z Saiem i ten właśnie to mu doradził. Zacytował jeden ze swoich poradników, według którego miała to być to oznaka szacunku. A Lee przecież bardzo szanował Sakurę.

Sakura była trochę zdezorientowana, ale w końcu uśmiechnęła się. Przyjęła od Lee ogromny bukiet kwiatów i torebkę z… różowymi hantelkami? Zamrugała, nie będąc pewna, czy dobrze widzi, ale tak. To były różowe hantelki.

Nie bardzo wiedząc, co powiedzieć, po prostu podziękowała Lee, tym bardziej, że podeszły do niej kolejne osoby.

Temari dała jej piękny, duży wachlarz i sporo rad. Żeby uważała na słońce, bo przy klimacie w Sunie łatwo można spalić sobie skórę, żeby stosował dobre kremy nawilżające, bo wiatr i piasek niekorzystnie wpływają na cerę, żeby nie dała się zwieść jednemu, bardzo przystojnemu shinobi, który jednak był zwykłym kobieciarzem i próbował uwieść chyba każdą dziewczynę w wiosce.

Tenten dała jej zestaw kilku ładnych shurinenów, a Hinata, Kiba i Shino urządzenie do nawigacji, dzięki któremu miała się nigdy nie zgubić w obcym kraju. Ostatnio było bardzo popularne.

Naruto widząc, że zostali tylko oni, wstał i szturchnął nogą Sasuke, żeby też się podniósł. Ten drań naprawdę był niereformowalny.

– Sakura-chan – powiedział i wyciągnął rękę z prezentem. – To od nas obu, żebyś... No, żebyś pamiętała, że jesteśmy i zawsze będziemy drużyną.

Sakura uśmiechnęła się i zabrała od niego prezent. Spojrzała na nich, i zauważyła, że uwaga Sasuke była dziwnie rozproszona. Zerkał cały czas na salę, jakby chciał tam kogoś dopatrzyć.

– Dziękuję. – Odpakowała prezent i aż wstrzymała oddech. Dali jej piękny, złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie cyfry siedem. Drużyna Siódma... – Jest naprawdę piękny – powiedziała, a Lee od razu podniósł się z miejsca i zaoferował się, że jej go zapnie na szyi. – Dziękuję wam obu – dodała i spojrzała to na Naruto, to na Sasuke, który nadal wpatrywał się w jakieś miejsce na sali. Naruto musiał go szturchnąć, żeby odwrócił się w ich kierunku i skinął jej głową.

– Co się z tobą dzieje, draniu? – zapytał go, kiedy już wrócili na swoje miejsce.

Sasuke tylko wzruszył ramionami. Cały czas był rozproszony i dopiero po chwili do Naruto dotarło, gdzie jego wzrok cały czas uciekał.

– Naprawdę nie możesz odpuścić temu chłopakowi? – zapytał szeptem. Aż nie wierzył, że Sasuke był zazdrosny do tego stopnia.

Sasuke nic na to nie odpowiedział. Nie zamierzał się Naruto tłumaczyć, ale ten chłopak mu się nie podobał. Był... No cóż, miał czarne włosy i ciemne oczy. Może nie tak ciemne jak jego, ale już sam fakt, że w jakimś stopniu byli podobni go irytował. Poza tym on ciągle rzucał Naruto ukradkowe spojrzenia.

Nie zwracał uwagi na rozmowy przy stole, pogrążony w swoich myślach. On od zawsze ignorował wszystkie dziewczyny, które za nim goniły. Przede wszystkim dlatego, że skupiał się na dużo ważniejszych rzeczach. Przez historię, która spotkała jego klan, musiał wydorośleć wcześniej niż inni, więc nie w głowie mu były jakieś szczeniackie zabawy. Właśnie dlatego on i Naruto byli do siebie podobni. Tylko że Naruto zawsze lgnął do ludzi, kiedy on próbował się od nich odsuwać. To już się raczej nigdy nie zmieni, więc zaczął się zastanawiać, co będzie, jeżeli w jakiś sposób ktoś zainteresuje Naruto bardziej? Sasuke zawsze był pewny siebie, czasami arogancki, ale głównie jeżeli chodziło o walkę. Nigdy nie sądził, że będzie się martwił, czy Naruto kiedyś nie znajdzie sobie kogoś innego. Teraz, kiedy już się naprawdę zaangażował w to co… no co razem zbudowali, miał wrażenie, że byłby w stanie zaatakować każdego nieznajomego chłopaka, który chciałby się w ten sposób zbliżyć do Naruto.

– Sasuke, a ty? – usłyszał swoje imię i spojrzał na resztę.

Wszyscy patrzyli na niego, najwyraźniej na coś czekając.

– Co myślisz o swojej drużynie geninów? – Shikamaru powtórzył pytanie, widząc, że Sasuke wcale ich nie słuchał i nie ma pojęcia, o czym rozmawiali.

– Jeszcze nie przetestowałem ich umiejętności, czytałem tylko akta. – Sasuke wzruszył ramionami. – Zresztą, jacy by nie byli, wyszkolę ich tak, że będą najlepsi.

Kiba coś burknął pod nosem, bo jego podopieczny z klanu Inuzuka trafił właśnie do drużyny Sasuke. Co gorsza, był nim naprawdę zachwycony i chwalił się wszystkim i wszędzie, kto został jego mistrzem. Jakby było czym. Już chciał się odezwać, ale uprzedził go Naruto, który poderwał się z krzesła.

– Chyba śnisz, draniu! – wrzasnął. – To moja drużyna będzie najlepsza!

– Ja mam wątpliwości, że ty w ogóle będziesz potrafił zapanować nad dwoma dziewczynami w drużynie – zakpił Sasuke, przypominając sobie załamanie Naruto po pierwszym dniu.

Obaj nie mieli wcześniej za dużo do czynienia z dziećmi, a tu na start już takie problemy. Drużyna Sasuke wydawała się dużo spokojniejsza, choć naprawdę irytowała go dziewczynka z klanu Hyuuga, która była wpatrzona w niego jak w obrazek. Miał nadzieję, że przynajmniej wykaże się jakimś talentem.

– Co ty powiedziałeś? – Naruto aż się zapieklił. – Jeszcze zobaczysz! Kiedy będzie następny egzamin na chunina, to oni wszyscy go zdadzą!

– Jeżeli trafią na moją drużynę, nie mają żadnych szans – prychnął Sasuke, czym jeszcze bardziej rozwścieczył Naruto.

– Dobra, uspokójcie się! – zainterweniował Shikamaru. Matko, jak ta dwójka mogła zostać parą? Przecież oni ciągle się żarli.

– Właśnie, jesteśmy tu dzisiaj dla Sakury – poparła go Ino. – Kłócić możecie się w domu – dodała, nieświadomie mówiąc to w taki sposób, jakby już mieszkali razem.

Sasuke rzucił tylko to swoje: "hn", a Naruto założył ręce na piersi obrażony. Sakura, obserwując ich z drugiego końca stołu, zdała sobie sprawę, że naprawdę będzie jej ich brakowało. Nie tylko Konohy i przyjaciół, ale właśnie Naruto i Sasuke, ich kłótni. Tego ich bycia ciągle razem. Już się do tego przyzwyczaiła. Chyba wszyscy się przyzwyczaili, że gdzie Naruto, tam Sasuke i na odwrót.

Wrócili do rozmów i jedzenia. Wznieśli kilka toastów i bawili się coraz lepiej. W pewnym momencie Sakura uświadomiła sobie, że jeżeli teraz nie zagada do Naruto, może nie mieć już okazji porozmawiać z nim na osobności. A bardzo chciała to zrobić.

– Naruto, chodź na chwilę – powiedziała, a gdy zauważyła jego przerażoną minę, uśmiechnęła się. – Chodź, chcę z tobą tylko porozmawiać – dodała, co wcale go chyba nie uspokoiło.

Zostawili resztę samych i wyszli na zewnątrz, żeby można było w spokoju porozmawiać. W Ichiraku zaczynało robić się coraz głośniej.

– Co się stało, Sakura-chan? – zapytał Naruto i podrapał się po karku. – Nie podoba ci się prezent?

– Oczywiście, że mi się podoba – powiedziała i dotknęła wisiorka na szyi. – Jest naprawdę piękny. Ja... dziękuję.

Wyobraziła sobie Naruto, który w sklepie próbował coś wybrać. On nigdy nie znał się na takich rzeczach, więc tym bardziej to doceniła. Podejrzewała, że Sasuke zbytnio się nie zaangażował z kupowanie tego prezentu, pewnie tylko się na niego złożył.

– To dobrze. – Naruto wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ładnie w nim wyglądasz. W Sunie pewnie... no wiesz, będziesz się podobała, czy coś. – Podrapał się po karku, nie kryjąc zażenowania. Już trochę wypili, a on mówił trzy po trzy.

– Nie spodziewałam się, że zrobicie mi przyjęcie niespodziankę, dlatego… – zaczęła i sięgnęła do kieszeni sukienki. – Wieczorem chciałam cię odwiedzić, żebyśmy jeszcze porozmawiali i... 

Wyciągnęła rękę z małą paczuszką. Już od jakiegoś czasu, odkąd zadecydowała, że opuści na jakiś czas Konohę, chciała dać Naruto coś, żeby o niej pamiętał. Poza tym zbliżały się jego urodziny. Na początku nie wiedziała, co to mogłoby być, ale potem o czymś sobie przypomniała. Naruto dostał kiedyś od Tsunade taki naszyjnik, do którego był bardzo przywiązany. Niestety, stracił go podczas walki z Painem. Dlatego Sakura już prawie miesiąc temu poprosiła Tsunade, żeby pomogła jej sprowadzić identyczny. W końcu jej mistrzyni jak nikt inny znała każdy jego detal, bo wcześniej należał do niej.

Naszyjnik dotarł wczoraj. Sakura, kiedy go tylko zobaczyła, uśmiechnęła się z sentymentem. Tak, był taki sam, jak pamiętała. Tyle wspomnień się z tym wiązało…

Naruto spojrzał z niezrozumieniem, ale rozwinął paczuszkę. A potem… Potem dosłownie go zatkało.

– Sakura-chan… – wydusił po dłuższej chwili.

Naszyjnik był identyczny jak ten, który wygrał w zakładzie z Tsunade. Był dla niego bardzo symboliczny, bo w zakładzie chodziło o to, czy w bardzo krótkim czasie opanuje Rasengana, który do dziś był podstawą jego najlepszych technik. Wtedy zyskał coś, czym mógł konkurować z Sasuke i jego Chidori.

Spojrzał na uśmiechnięta twarz Sakury i miał wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Tak strasznie było mu żal, że ona odchodzi z wioski, że nie będzie jej już przy nim. Zawsze była. Jasne, pamiętał, że na początku go nie znosiła, ale potem wszystko się zmieniło. Sakura była jego najlepszą przyjaciółką, zawsze go wspierała, nawet jeżeli wielokrotnie dostał od niej po głowie. No cóż, czasami mu się należało.

Sakura wzięła naszyjnik z jego rąk i zapięła mu go na szyi. Znów zobaczyła w nim tego upartego chłopaka sprzed wojny, który chciał zmienić świat. I zmienił. To dzięki niemu… Zupełnie bezwiednie przytuliła go tak jak wtedy, gdy wrócił po rozmowie z Nagato. Był ledwo żywy, Kakashi musiał go nieść na plecach, ale mu się udało. Dzięki jego interwencji uratowano tyle osób. Sakura nazwała go wtedy idiotą, ale odczuła taką ulgę…

– Naruto… – Dopiero po chwili odsunęła się od niego. – Dbaj o siebie. I… I nie daj się Sasuke.

 – Temu draniowi? – Naruto uśmiechnął się lekko. – Nigdy w życiu! To on musi się pilnować! – dodał i zaśmiał się. – Będziesz pisała? – zapytał, jakby bał się, że Sakura naprawdę o nim zapomni.

– Będę – obiecała mu.

– Wracamy? – zapytała, a Naruto skinął głową.

Odwrócili się i już mieli wejść do środka, gdy na ich drodze ktoś stanął. To był ten sam chłopak, który mu się przyglądał.

– Ty jesteś Naruto Uzumaki, prawda? – zapytał, a gdy Naruto zaskoczony skinął głową, uśmiechnął się. – Miło mi cię w końcu poznać. Też walczyłem na wojnie i widziałem, czego dokonałeś. Chyba nigdy nie było drugiego takiego ninja – dodał, a w jego oczach widać było czysty podziw.

Chłopak miał prawie tak ciemne oczy jak Sasuke i przez to Naruto poczuł się aż dziwnie. Sasuke nigdy tak na niego nie patrzył. Z takim czystym uwielbieniem i...

– To dla mnie wielki zaszczyt, że mogę cię poznać – dodał chłopak i wyciągnął w jego kierunku dłoń, ale zanim Naruto zdążył ją uścisnąć, pojawił się przy nich Sasuke.

Naruto nawet nie zauważył, kiedy wyszedł z Ichiraku, w przeciwieństwie do Sakury, która aż otworzyła usta ze zdumienia, bo Sasuke był… zazdrosny. Teraz przypomniała sobie, że już kilka razy widziała go w podobnym stanie, ale wtedy zawsze myślała, głupio się łudziła, że to o nią był tak zazdrosny. Jak mogła nie zauważyć, że chodziło o Naruto?

– Masz jakiś problem? – zapytał Sasuke chłopaka. W oczach miał Sharingana i chociaż wiedział, że nie powinien go aktywować, to było silniejsze od niego. W tym momencie czuł się trochę jak na polu walki. Był wściekły, nabuzowany i miał ochotę coś zniszczyć. A w zasadzie kogoś.

– Draniu, co ty tutaj robisz? – zapytał Naruto.

            Chłopak odwrócił wzrok. Sasuke Uchiha władający Sharinganem i Rinneganem… Słyszał o jego sile, o tym, co zrobił na wojnie, o tym, że później walczył z Naruto. Tylko odkąd przybył do wioski, nieustannie słyszał też inne plotki. Sprawa musiała być świeża, bo mieszkańcy dużo o tym mówili.

– Kim jesteś? – Sasuke nie spuszczał wzroku z chłopaka, który nie chciał spojrzeć mu w oczy.

– Jestem tutaj z misją i… Chciałem poznać Naruto.

– Już poznałeś, więc spadaj stąd.

– Sasuke! – obruszył się Naruto, chociaż... chyba nie był do końca zły. Zrobiło mu się aż cieplej, kiedy Sasuke był taki zazdrosny. Teraz już otwarcie mogli to okazywać... Naruto uśmiechnął się lekko, znowu czując te motyle w brzuchu, o których swego czasu dziewczyny tyle opowiadały.

– Przepraszam, ale musimy iść – uśmiechnął się jeszcze przepraszająco do tego chłopaka i popchnął Sasuke do środka. Nie chciał, żeby zaraz doszło tu do jakiejś konfrontacji, po której miałby naprawdę duże problemy. Widział jego wściekłość, dlatego tym razem nie chciał go prowokować.

– O co chodzi? – Chłopak spojrzał zdziwiony na Sakurę.

Sakura zlustrowała go wzrokiem i uśmiechnęła się. Wyglądał na nieco młodszego od nich, ale był bardzo przystojny i przypominał trochę Sasuke. To pewnie dlatego ten tak się wściekł, gdy Naruto poświęcił mu swoją uwagę.

– Chciałem porozmawiać o technikach. Też władam stylem wiatru i zależy mi na tym, by opanować Rasengana – powiedział. – Specjalnie starałem się o misję właśnie tutaj, żeby spotkać Naruto, bo on jest najlepszy i… – Chłopak sam nie wiedział, co ma powiedzieć. No był zafascynowany Naruto. Może trochę za bardzo niż pozwalał na to zdrowy rozsądek, ale tak właśnie było. Widział jakie rzeczy Naruto robił podczas wojny, dlatego już dawno stał się jego wielbicielem.

– Wiesz… – Sakura zawahała się lekko. – To chyba nie jest dobry moment – powiedziała.

Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową. Sasuke był naprawdę bardzo zazdrosny o Naruto, choć tak naprawdę niepotrzebnie. Naruto od lat świata poza nim nie widział i nie zadowoliłby się kimś do niego podobnym, nawet jeżeli ten ktoś patrzyłby na niego z czystym uwielbieniem i zrobiłby dla niego wszystko. Naruto potrzebował Sasuke z jego wrednym charakterem, złośliwościami i humorami. I była pewna, że nikt nie byłby mu go w stanie zastąpić.

Kiedy wrócili do środka, Kiba właśnie polewał kolejną kolejkę, ale sobie, o dziwo, nie nalał.

– A ty co? – zapytał zdziwiony Chouji? Kiba zawsze pił najwięcej z nich.

– Jutro mam misję – powiedział. Już prawie dwa miesiące pracował jako ANBU i dobrze sobie radził. Poza tym Hinata chyba nie lubiła, gdy się upijał, a on chciał jej udowodnić, że wcale nie musi tego robić.

– Naruto-kun… – Hinata spojrzała na niego. – Twój naszyjnik…

Była pewna, że został zniszczony, gdy Naruto stracił nad sobą kontrolę podczas walki z Painem. Walki, którą bardzo dobrze pamiętała, bo to wtedy powiedziała mu, że go kocha…

Sasuke dopiero teraz też go zauważył i uniósł brwi.

– To nie ten sam, ale wygląda jak tamten, prawda? – Sakura, która przed chwilą usiadła obok Naruto uśmiechnęła się. Cieszyła się, że udało się tak idealnie go odwzorować.

Naruto jeszcze raz spojrzał na nią z wdzięcznością i znów powróciło to uczucie żalu, że opuszcza wioskę. Naprawdę strasznie będzie mu jej brakowało.

Siedzieli jeszcze kilka godzin, aż w końcu powoli zaczęli się rozchodzić. Najpierw Hinata i Kiba, później Shino i Chouji aż w końcu Shikamaru, Temari, Sai i Ino. Tenten, widząc, że Lee wpada w coraz bardziej melancholijny nastrój, postanowiła go stamtąd zabrać. Naruto siedział do samego końca, ale w końcu Sakura sama uznała, że powinni się już zbierać.

– Więc wyruszasz jutro… – powiedział smętnie Naruto, kiedy już wyszli na zewnątrz. Uparł się, że odprowadzą Sakurę, a Sasuke nie miał siły się kłócić. Uznał, że ten jeden raz odpuści, bo w końcu to była wyjątkowa sytuacja. A że już też trochę wypił to już inna sprawa.

– Tak, z samego rana. – Sakura uśmiechnęła się do nich.

Kiedy już przestali być dzieciakami? Sama nie wiedziała, w którym momencie to minęło.

– Uważaj tam na siebie, Sakura-chan. Powiedziałem Gaarze, żeby cię tam dobrze traktowali. Nie żebyś sobie nie poradziła – dodał szybko, widząc jej wzrok – ale ostrożności nigdy za wiele.

Rozmawiali jeszcze trochę o drużynach i wspominali kilka chwil. W końcu Sakura weszła do swojego mieszkania a oni zostali sami. Chociaż nadal byli niedaleko centrum, o tej porze na ulicach prawie nikogo nie było. W środku tygodnia ludzie nie mieli czasu na zabawy do późna. Zresztą oni sami zasiedzieli się stanowczo za długo. Rano trudno im będzie wstać. Znając życie jeszcze z lekkim kacem.

– To... – zaczął Naruto, bo jego mieszkanie było bliżej, ale nawet nie zdążył dokończyć, kiedy Sasuke pociągnął go za rękę.

– Do mnie – rzucił stanowczym tonem.

Wrócili do domu późno, dlatego następnego dnia rano omal nie zaspali. Mieli się jeszcze spotkać z Sakurą i Kakashim przy bramie. Sasuke co prawda mruczał coś przez sen, żeby Naruto poszedł sam, ale on się uparł i wyciągnął go siłą z łóżka.

Pamiętał wyraz twarzy Sakury, gdy wczoraj dostała łańcuszek z siódemką. Była naprawdę bardzo wzruszona, więc miał pewność, że dla niej też zawsze pozostali drużyną siódmą.

Byli na miejscu pierwsi, bo Naruto naprawdę tym razem nie chciał się spóźnić. Prawdopodobnie to będzie ich ostatnie spotkanie na długi czas. O dziwo Kakashi też pojawił się punktualnie.

Gdy Sakura ich zobaczyła, uśmiechnęła się. Zwykle, gdy chodzili na misje, to ona pojawiała się pierwsza, a teraz czekali na nią w komplecie.

Przywitała się i poprawiła długi podróżny płaszcz. Jej bagaż miał być wysłany osobno, więc miał przy sobie tylko jedną małą torbę.

Na chwile zapadło milczenie, w trakcie którego Kakashi obserwował swoich uczniów. Naprawdę wyrośli na wspaniałych Shinobi. Też żałował, że Sakura opuszcza Konohę, ale ją rozumiał. Od zawsze wiedział, bo tego nie ukrywała, że kocha Sasuke, a to, co się stało, mogło ją wytrącić z równowagi.

– Wrócisz? – zapytał w końcu Naruto nieco zachrypniętym głosem. Mimo że Sakura już mu chyba naprawdę wybaczyła i powiedziała, że to nie przez niego odchodzi, on wiedział swoje. – Obiecaj że wrócisz.

Sakura uśmiechnęła się.

– Obiecuję, że wrócę – powiedziała i przytuliła Naruto. Pocałowała go w policzek i szepnęła mu do ucha: – Tylko na siebie uważaj. W końcu masz zostać Hokage.

Naruto wyszczerzył zęby w uśmiechu i kiedy Sakura się odsunęła, poprawił swój ochraniacz na czole.

– Się wie! A jak już nim zostanę, to będę miał do dyspozycji najlepszego medyka na świecie.

Sakura zaśmiała się krótko. Nie miała pojęcia, jak potoczą się ich losy, ale kiedy Naruto już zostanie Hokage... Chyba będzie chciała być przy nim. Może do tego czasu wyleczy się już z miłości do Sasuke?

– Sakura. – Kakashi wyciągnął w jej stronę dłoń. – Wiem, że sobie poradzisz. Jesteś naprawdę silną kunoichi, czego dałaś wyraz podczas wojny. Mam nadzieję, że do nas wrócisz – uśmiechnął się pod maską.

– Kakashi-sensei, ja... Bardzo dziękuję, za wszystko.

Kakashi uścisnął jej dłoń i odsunął się, robiąc miejsce ostatniej osobie z ich starej drużyny. Zapadła niezręczna cisza.

Sasuke zauważył, że Sakura spojrzała na niego niepewnie, sam też nie bardzo wiedział, co powiedzieć.

Kiedy on w wieku dwunastu lat odchodził z Konohy, Sakura płakała i nie chciała go puścić, a gdy to nie odniosło skutku błagała, żeby zabrał ją ze sobą. Musiał ją pozbawić przytomności, żeby w końcu dała mu spokój i swoim krzykiem nie obudziła połowy wioski.

Teraz było inaczej, to ona opuszczała wioskę i choć zdawał sobie sprawę, że tym razem żadnych dramatów nie będzie, to i tak nie miał pojęcia, jak się zachować.

– Powodzenia – powiedział w końcu.

Sakura skinęła głową i uśmiechnęła się lekko. No cóż, Sasuke nigdy nie był zbyt wylewny. Czasami miała wrażenie, że odzywał się tylko wtedy, kiedy musiał. Choć nie, był jeden wyjątek. Zawsze jak zaczynał się kłócić z Naruto.

– Na mnie już czas – powiedziała, bo kiedy tak na nich patrzyła, wracały wspomnienia. Jeszcze chwila i zaczęłaby się wahać, czy dobrze robi. A podjęła już przecież decyzję.

Naruto patrzył, jak Sakura przekracza bramę wioski, a potem zaczyna się coraz bardziej oddalać i czuł się naprawdę okropnie. W pewnym momencie miał nawet ochotę ją dogonić i zatrzymać, ale wiedział że nie może tego zrobić. Musiał uszanować jej decyzję.

Sakura, idąc wolno drogą, czuła zbierające się pod powiekami łzy. W tym momencie zostawiała za sobą całe swoje dotychczasowe życie, swoje marzenia. Nie odwróciła się, nie mogła. Teraz musiała patrzeć przed siebie, w przyszłość i znaleźć nowy cel w życiu.