SasuNaru Hiden - rozdział 59

Uparłam się, że napisze ten rozdział i opublikuję w Nowy Rok i się udało. Nie wiem, jak się spodoba, bo nie ma tu żadnych zaskakujących zwrotów akcji, ale takie rozdziały są częścią fabuły:)

Życzę wszystkim wszystkiego najlepszego w nowym roku:) I miłego czytania:)

Naruto przez dłuższą chwilę patrzył na zdezorientowany tłum, jednak w tym momencie to nie było dla niego ważne. Był zbyt oszołomiony, żeby się czymkolwiek przejmować.

– Naruto… – Kakashi chwycił go za ramię, ale się wyrwał.

Był na niego zły, wściekły, ale przede wszystkim czuł do niego taki żal, że jeszcze zrobiłby coś, czego nie powinien. Przecież Kakashi znał Sasuke, widział, że po wojnie się zmienił. Naruto, mimo że często wyklinał go w myślach za to, że nie pozwolił mu iść na misję, a potem, że musiał malować mu dom, nigdy nie sądziłby, że ich były sensei, a obecny Hokage może aż tak im nie ufać. To, do cholery, dzięki nim świat nadal istniał, a Sasuke dowiódł już swojej lojalności. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że cały czas myśli o sobie i Sasuke tylko i wyłącznie w kategorii „my”. Chakra Kyyubiego znów niekontrolowanie zaczęła krążyć mu w żyłach, ale ostatkiem sił nie wszedł w jego tryb.

– Gdzie go zabrali – wydusił. – Co z nim zrobią?

Kakashi patrzył na Naruto i przez chwilę nic nie mówił. To, co się stało… Przez lata obserwował, jak jego uczeń obsesyjnie stara się sprowadzić Sasuke z powrotem do wioski. Trenował do upadłego, doprowadzając wszystkich innych do szału, cały czas wykrzykiwał te swoje hasła, zawsze stawał naprzeciwko każdego, kto chciałby Sasuke skrzywdzić. Jako jedyny kategorycznie sprzeciwił się tym, którzy podjęli decyzję, żeby zabić Sasuke. Przez ten cały czas w niego wierzył. Świata poza nim nie widział. I Kakashi miał wrażenie, że kiedy w końcu Naruto udało się odzyskać Sasuke, był najszczęśliwszą osobą na świecie. Mimo że stracił rękę, bronił go za wszelką cenę, nie pozwolił mu też odejść z wioski. Jednak zawsze sądził, że Naruto był szczęśliwy, bo osiągnął swój cel, uratował najlepszego przyjaciela, a nie dlatego, że go… kochał.

Kakashi próbował sobie wszystko przeanalizować, ale tak naprawdę to kto mógłby się domyślić? Przecież Naruto i Sasuke zachowywali się przez ten cały czas tak jak zawsze. Oni od małego trenowali razem, próbowali prześcignąć jeden drugiego, wydzierali się na siebie i obrażali. W tej kwestii nic, ale to absolutnie nic się nie zmieniło. Raz, co prawda raz, przyszła mu do głowy myśl, że Naruto może czuć do Sasuke coś więcej, ale szybko zrzucił to na karb przemęczenia. Przecież Naruto długi czas uganiał się za Sakurą. Kto by pomyślał, że on i Sasuke… Bo co do tego, że to jest obustronne, nie miał wątpliwości. I chyba nikt na tym placu również.

– Naruto, posłuchaj – odezwał się w końcu. – Sasuke, poddając się dobrowolnie, zrobił najlepszą rzecz, jaką mógł. To świadczy na jego korzyść.

– Tak, ci z Korzenia na pewno to wezmą pod uwagę – parsknął Naruto. Nie mógł inaczej, bo czuł, że głos mu się załamuje. Zawsze w takich sytuacjach maskował uczucia śmiechem, tylko ten zabrzmiał tak gorzko i ironicznie, że to do niego nie pasowało. Tylko… Tym razem chodziło o coś naprawdę strasznego. Już raz przez to przechodził i miał wrażenie, że teraz po prostu nie da rady. Nie po tym wszystkim, co między nimi było. – Gdzie on jest?

– Tego nie mogę zdradzić. Mogę jedynie obiecać, że jeżeli Sasuke jest niewinny, wróci. – Kakashi, widząc, że idą w ich stronę ludzie z Korzenia, ścisnął ramię Naruto. – Nie rób nic głupiego – powiedział jeszcze, po czym chwilę później zniknął w chmurce dymu.

Naruto jeszcze chwilę gapił się przed siebie, w miejsce, w którym ich były sensei stał, jakby miał nadzieję na jakieś jeszcze wyjaśnienia. Ale nie było tu już ani Hokage, ani żadnych wyjaśnień, jedynie ludzie z Korzenia, którzy teraz mówili coś między sobą podniesionymi głosami. Naruto nie miał pojęcia, co ma teraz zrobić. Nie wyczuwał chakry Sasuke, właściwie to przestał ją wyczuwać już w chwili, gdy założyli mu pieczęć. Gdzie go zabrali? Co zamierzali z nim zrobić. Zacisnął ręce w pięści, patrząc wściekłym wzrokiem na Korzeń i Radę Starszych. Jak się dowiedzieli? Skąd? A może to wcale nie chodziło o te nieszczęsne zwoje? Odetchnął głęboko i przymknął oczy, próbując się uspokoić, ale to jakoś nie przynosiło efektu. Jeszcze nigdy w życiu tak się nie bał. Nie o siebie. O Sasuke… Zabawne, że do tej pory tak bardzo obawiał się reakcji mieszkańców wioski, a teraz, w obliczu tych wydarzeń, to stało się praktycznie nieistotne. Ważny był tylko i wyłącznie Sasuke i to, co się z nim stanie.

Naruto nie miał pojęcia, co teraz zrobić. Z jednej strony wiedział, że musi działać, jakoś pomóc Sasuke, ale nie miał pojęcia, od czego zacząć. Miał ochotę pójść i powiedzieć wprost, że wiedział o wszystkim, ale coś go przed tym powstrzymywało. A konkretnie to, że Sasuke desperacko chciał go powstrzymać przed przyznaniem się. Nie miał pojęcia dlaczego, ale skoro posunął się do tego, by go publicznie pocałować, to musiało być ważne.

Miał ochotę stąd uciec, położyć się do własnego łóżka i zasnąć, a potem obudzić się i zdać sobie sprawę, że to był tylko zły sen. Niestety, to nie był sen. Ręce z nerwów zaczęły mu się pocić, dlatego wsunął je do kieszeni. Wtedy wyczuł coś palcami. Ostre ząbki. Klucze do mieszkania Sasuke. Mieszkania… Zamarł. Zwoje! Skoro zabrali Sasuke, na pewno zaraz przeszukają jego dom!

Nie zastanawiając się już ani chwili, zostawiając nadal oszołomionych ludzi na placu, wskoczył na pierwszy z brzegu dach i ruszył w stronę dawnej dzielnicy klanu Uchiha.

Kiedy dosłownie wpadł do mieszkania Sasuke, po tym, gdy drżącymi dłońmi w końcu otworzył zamek, wydawało się takie, jakim je widział kilka godzin temu. Rozejrzał się, próbując wychwycić ślady jakiejkolwiek ingerencji, ale nic nie zauważył. Wszystko było tak, jak wcześniej. No może poza kubkiem po ramenie, który stał na parapecie obok doniczki z krzakiem pomidorów. Zdziwił się, bo Sasuke ze swoim pedantycznym podejściem raczej wyrzuciłby go do kosza na śmieci, ale nie zastanawiał się nad tym dłużej, bo kiedy zawiesił wzrok na krzaku, poczuł złość. Niech go cholera! Nie dość, że dał się tak po prostu aresztować, to jeszcze ostatnie, co mu powiedział, to była prośba, żeby pamiętał o jego pomidorach. Jakby te głupie pomidory były najważniejsze. Westchnął ciężko. Nie miał pojęcia, czy ANBU przeszukali już mieszkanie i czy coś znaleźli. Niby nic na to nie wskazywało, jednak dobrze wiedział, że profesjonalne służby robią wszystko, by nie zostawić po sobie śladu. Jeżeli jeszcze tu nie dotarli, musiał być pierwszy i znaleźć te cholerne zwoje. A potem gdzieś je ukryć. Przynajmniej na razie, bo nadal był zdania, że powinni je zniszczyć.

Po niecałej godzinie mieszkanie Sasuke przypominało pobojowisko. Naruto, mimo że na początku starał się odkładać wyjmowane z szafek rzeczy na miejsca, po jakimś czasie zaczął się tak bardzo denerwować tym, że nic nie znalazł, że przestał dbać o zachowanie pozorów. Wiedział, że gdyby ktoś tu nagle przyszedł, porozrzucane ubrania i powyciągane z szafek kuchennych naczynia wzbudziłyby podejrzenia, ale znalezienie zwojów było ważniejsze. I kiedy po przetrząśnięciu całego mieszkania łącznie z każdym najmniejszym zakamarkiem nic nie znalazł, poczuł, że zaczyna mu się robić gorąco. Z nerwów zaczął go boleć brzuch. Przecież kiedy stąd wychodził, Sasuke sprawdzał te zwoje. Musiał je tu gdzieś schować, nie miałby czasu dotrzeć do świątyni Naka i z powrotem. Może faktycznie ANBU już je znaleźli…

Usiadł przy stole i oparł głowę na rękach. Cholera! Gdyby Sasuke nie był tak uparty. Dlaczego on musiał być tak uparty? Przecież był świadomy zagrożenia, a mimo to obstawiał przy swoim. Naruto zacisnął ręce na blacie. Powinien był go jakoś zmusić, żeby zniszczył te zwoje. Albo zrobić to samemu. Sasuke by się wściekł, ale wolał go wściekłego niż… Nawet nie chciał myśleć o tym, co mogą z nim w najgorszym razie zrobić. Członkowie Korzenia najchętniej widzieliby go martwego. Nie, do cholery, nigdy do tego nie dopuści!

Wstał i podszedł do okna, ale zamiast patrzeć na widok za szybą, wlepił wzrok z krzak. Pomidory zaczęły już dojrzewać. Było ich sporo, bo krzak być dość duży. Naruto przypomniał sobie, że Sasuke ostatnio musiał go przesadzić do większej, pękatej doniczki, która ledwo mieściła się na parapecie. Głupie pomidory! Głupi Sasuke. Głu… Zaraz… Zaraz! No przecież! Do Naruto właśnie coś dotarło i serce zaczęło bić mu z zawrotną prędkością. „Pamiętaj o pomidorach”… Jasne! Sasuke wcale nie chodziło o ich podlewanie!

Naruto, podekscytowany nagłym odkryciem,  chwycił krzak i jednym ruchem wyrwał go z doniczki. Zwoje musiały być w środku. Inaczej po co Sasuke mówiłby o nich?

Niestety, jego nagła ekscytacja równie szybko przerodziła się w rozczarowanie. Bo w doniczce nie było zwojów. Naruto popatrzył ze złością na trzymany w ręku krzak i rzucił go na parapet.

*

Hinata, która była po prostu w szoku, nadal stała i wpatrywała się w miejsce, sprzed którego przed chwilą zniknął Naruto. Nawet nie zwróciła uwagi, że torby z zakupami wypadły jej z rąk. Ludzie powoli zaczęli się rozchodzić, szepcząc między sobą. To, co się przed chwilą wydarzyło… Naruto, chłopak, którego kochała od bardzo dawna, kochał kogoś innego. Spuściła wzrok. Czuła, że kręci się jej w głowie, tak, jakby zaraz miała zemdleć.

– Hinata, wszystko w porządku? – Kiba, który w końcu przestał rozdziawiać usta ze zdziwienia, widząc, co się dzieje, podtrzymał ją. Spojrzał na nią z niepokojem. Mimo i tak bardzo jasnej karnacji teraz wydawała się być dużo bledsza. – Chodźmy stąd – zaproponował i podniósł torby, a Akamaru trącił rękę Hinaty nosem.

Hinata pokiwała głowa i po chwili już skierowali na drogę prowadząca w stronę jej domu. Dłuższą chwilę szli w milczeniu, dopiero kiedy mijali park, w którym jeszcze nie tak dawno rozmawiała z Naruto, zatrzymała się.

Kiba nie bardzo wiedząc, co robić, zaproponował żeby usiedli na chwilę na ławce, na co tylko skinęła głową, nadal jednak się nie odzywając. Kiba zwykle nie miał problemu z mówieniem, co mu ślina na język przyniesie, tym razem jednak nawet on – mimo że to, co się przed chwilą stało, było sensacją – czuł, że powinien się powstrzymać. Hinata była bardzo wrażliwą osobą, a po tym, co zobaczyła… Nie było żadną tajemnicą, że kochała Naruto. Wiedzieli o tym chyba wszyscy poza samym obiektem jej zainteresowania. A ona była zbyt nieśmiała, żeby mu o tym powiedzieć. Co zresztą Kibie było ostatnio bardzo na rękę.

Akamaru pisnął cicho i położył głowę na kolanach Hinatay. Miał swój psi instynkt i wyczuwał, że dzieje się coś złego. Pogłaskała go i podniosła wzrok.

– Naruto-kun będzie potrzebował naszej pomocy – odezwała się w końcu.

Na placu stała w pewnym oddaleniu, ale wyraźnie dostrzegła wyraz twarzy Naruto. To zdenerwowanie, wręcz przerażenie, kiedy aresztowali jego najlepszego przyjaciela. Nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie. I mimo że czuła się przygnębiona tym, że jej miłość została nieodwzajemniona, to naprawdę się o niego martwiła.

Kiba uniósł brwi w zdziwieniu. Był pewien, że Hinata po tym wszystkim nie będzie chciała rozmawiać o Naruto, że będzie miała do niego żal, a ona myślała tylko o tym, żeby mu pomóc? Choć właściwie, to ona była chyba najlepszą osobą ze wszystkich, które znał. Nigdy nie zachowywała się egoistycznie, zawsze najpierw myślała o innych, a dopiero potem o sobie. Kiba nigdy tego do końca nie rozumiał, ale chyba też za to ją tak cenił. Zawsze miła, uprzejma. Miał ochotę powiedzieć, że niektórzy najwyraźniej tego nie doceniają, ale ugryzł się w język.

– Nie martw się, na pewno wszystko się jakoś wyjaśni – powiedział, choć miał co do tego spore wątpliwości..

Nie przepadał za Sasuke. Co prawda, kiedy ten wrócił do wioski, nie przejawiał żadnych podejrzanych zachowań, to jednak zawsze był wredny i złośliwy. Kiba dobrze pamiętał, jak próbował go zastraszać Sharinganem. Dupek! Co prawda na groźbach jak się zaczęło, tak się skończyło, ale kto wie, co tam w mu siedziało w głowie. Za niewinność przecież nikogo nie aresztują.

A Naruto… To była już zupełnie inna sprawa. To był ich przyjaciel. Z którym często się kłócił i mu dogryzał, ale jednak przyjaciel, któremu – co sam musiał przyznać – świat dużo zawdzięczał. Kiba dopiero teraz zaczął kojarzyć niektóre fakty. Naruto już przed egzaminami mówił, że się już z kimś całował. Wtedy mu nie wierzył, ale teraz… No teraz było już jasne z kim. Choć Kibie nie do końca mieściło się w głowie, jak można zakochać się w kimś takim jak Sasuke. I w ogóle… Najpierw Shino, teraz oni… Za dużo tego wszystkiego.

– Mam nadzieję. – Hinata pokiwała głową i pogłaskała Akamaru. Ciepło psa trochę uspokajało.

Nagle przypomniała sobie o czymś. A raczej o kimś, kto przecież też przeżyje zawód miłosny.

– Biedna Sakura – powiedziała cicho.

Odkąd po wojnie zaczęła być bardziej otwarta w stosunku do ludzi, naprawdę zaprzyjaźniła się z Sakurą. Tyle razy rozmawiały o Naruto i Sasuke. Hinata była przy niej trochę mniej nieśmiała niż przy innych, bo obie miały ten sam problem. A teraz…

            Z zamyślenia wyrwał ją krzyk dzieci, które omal na nich nie wpadły. Nic dziwnego, bo miały na sobie dużą fioletową płachtę i nie mogły widzieć, gdzie biegną.

            – Co wy wyprawiacie? – wrzasnął Kiba.

– Bawimy się w Susanoo – wyjaśnił jakiś, na oko siedmioletni chłopiec, wystawiając głowę spod płachty i pokazując język.

Po chwili dzieciaki uciekły, a Kiba burknął coś pod nosem. Susanoo… Też coś… Ciekawe, czy tak samo będą się tym ekscytować, jak się okaże, że Sasuke znowu zdradził wioskę. Lepiej by zrobiły te dzieciaki, gdyby przyszły na jego trening i mu kibicowały. Jego techniki były przecież rewelacyjne! I bardzo widowiskowe!

– Kiba-kun, ja już pójdę. – Hinata wstała z ławki i chwyciła swoje torby z zakupami. Może jak zacznie szyć to kimono dla Hanabi, zapomni choć na chwilę o tym, co się stało.

– Odprowadzę cię – mruknął Kiba, zabierając torby z jej rąk. – W końcu jesteśmy drużyną, no nie? – dodał, jakby chciał wytłumaczyć swoje zachowanie. No cóż… Dzisiaj to nie był dobry moment na… Na cokolwiek.

*

Orochimaru, który patrzył na swój najnowszy eksperyment, uśmiechnął się lekko i pokręcił głowa. Przed chwilą odesłał miniaturowego węża, który przyniósł mu najnowsze wieści z Konohy. Orochimaru, mimo że pozostawał pod ciągłą obserwacją Yamato, nie próżnował. Ostatnio trochę eksperymentował z genami. Choć w tym momencie nawet sprawa genów zeszła na drugi plan, bo właśnie dowiedział się czegoś niezwykle interesującego.

– Co ten nasz mały Sasuke znowu wymyślił – mruknął, jeszcze raz rzucając okiem na swój eksperyment i wychodząc z pomieszczenia.

– Co?! Sasuke? Co z Sasuke?! – rozległ się wrzask.

To Karin, która jeszcze przed chwilą patrzyła z mordem w oczach na Suigetsu, spojrzała z na Orochimaru. Każda wzmianka o Sasuke miał najwyższy priorytet i nawet zemsta za podrzucenie jej do łóżka zdechłego szczura laboratoryjnego mogła zaczekać.

– Po tym, jak urządził małe przedstawienie na głównym placu Konohy, został aresztowany. Tak się zastanawiałem, kiedy znudzi mu się utrzymywanie tej nienagannej reputacji. – Orochimaru znów uśmiechnął się lekko. Czasami myślał o tym, co się dzieje z jego dawnym uczniem. Sasuke był ciekawą i potężną osobowością. To, że utknął w wiosce, która nie dawała mu żadnych perspektyw, uważał za marnotrawstwo. Konoha zawsze stawiała na wartości, które, jeżeli chodzi o rozwój, były mało przydatne.

– Jak to aresztowany? – Karin rozszerzyła oczy ze zdumienia.

– Jakie przedstawienie – zainteresował się Suigetsu.

Ostatnio bardziej niż zwykle dogryzał Karin. Najpierw ją podjudzał, sugerował, że ma u Sasuke szanse, a potem przypominał o tej różowowłosej kunoichi z Konohy, która na pewno już go uwiodła.  Karin dostawała białej gorączki, a Suigetsu miał dobry humor na resztę dnia. Tak naprawdę znał trochę Sasuke i uważał, że obie dziewczyny są niemożliwe z tą swoją miłością, która najprawdopodobniej nigdy nie zostanie odwzajemniona. Sasuke musiałby się chyba uderzyć bardzo mocno w głowę, żeby związać się z którąś z nich.

– Chyba nasz Sasuke znalazł sobie kogoś. Kto by pomyślał, z jego podejściem… – Orochimaru pokręcił głową z niedowierzaniem. Z jednej strony bawiła go ta cała sytuacja, z drugiej zastanawiał się, co takiego Sasuke zrobił. Niestety, informacje, które udało mu się uzyskać, nie były zbyt precyzyjne.

– Jak to znalazł sobie kogoś – zdezorientowana Karin, patrzyła to na Orochimaru, to na Suigetsu, który zaczął się szczerzyć, pokazując w swojej całej okazałości swoje ostre zęby. – Jak to znalazł sobie kogoś?! – wrzasnęła, zaciskając ręce w pięści. – Jak dorwę, to…

– Nie teraz, Karin. Juugo niedługo przybędzie z naszym gościem, którym masz się zająć. Jeżeli jej umiejętności medyczne faktycznie są na tak wysokim poziomie jak chodzą słuchy, będzie naszym cennym nabytkiem.