SasuNaru Hiden - rozdział 6

W końcu około dziesiątej dostał oficjalną informację, że Kazekage czeka na niego w głównej siedzibie wioski. Chyba wysłał ją jego sekretarz, bo brzmiała bardzo oficjalnie, więc domyślił się, że Gaara musiał być wcześniej faktycznie bardzo zajęty. Dotarł na miejsce dość szybko i zastał przyjaciela w towarzystwie rodzeństwa i Shikamaru, którzy jednak na jego widok pożegnali się i poszli w sobie tylko znanym kierunku.

– To od czego zaczynamy? – zapytał Gaara, podchodząc do niego.

– Zobaczysz. Mam zamiar pokazać ci kilka fajnych miejsc.

Naruto oprowadził Gaarę praktycznie po całej wiosce. Pokazywał, gdzie co powstało i opowiadał o tym, jak osada wyglądała wcześniej. Bardzo dużo mówił, czasem nie dając dojść przyjacielowi do słowa. Często też pocierał dłonią włosy na karku i śmiał się głośno. W końcu, gdy usiedli na Wzgórzu Hokage i wyjęli z torebek przed chwilą kupiony w jednym ze sklepików lunch, Gaara spojrzał na niego uważnie.

– Coś się stało, prawda? – zapytał po chwili zastanowienia.

– Co? Nie… Ależ skąd. – Naruto wpakował sobie w usta kulkę ryżową. Była słodka i kojarzyła mu się miło. Kiedyś kupił takie same Sasuke na urodziny, nie mając pojęcia, że nie znosi słodyczy, a on mimo to zjadł wszystko. No dobra, nie wszystko, bo go poczęstował, więc tak na prawdę dla niego została mniej niż połowa, ale sam fakt się liczył. Później kupował je często, chyba mu posmakowały, i przynosił na trening, a Naruto zawsze reagował niemałym entuzjazmem i wyjadał mu je po kryjomu, kiedy nie patrzył.

– Naruto… Wydajesz się zdenerwowany. – Gaara patrzył na niego tymi swoimi intensywnie zielonymi oczami, których kiedyś większość ludzi tak bardzo się bała. Bo, trzeba przyznać, w niektórych momentach były naprawdę przerażające.

– Eh – westchnął Naruto i objął kolana ramionami, wycierając palce po słodkim, kleistym ryżu w spodnie. – Pokłóciłem się z Sasuke – powiedział, patrząc w dal. Nie miał pojęcia, gdzie teraz jest jego najlepszy przyjaciel, ale to miejsce zawsze kojarzyło mu się z nim. Często tu przesiadywali, rozmawiając lub czasem, gdy nie mieli do tego nastroju, po prostu milcząc. To tu Sasuke opowiadał mu o swoim klanie, o Itachim…

– Chcesz o tym porozmawiać? Wiesz, nauczyłem się całkiem nieźle rozumieć ludzi – Gaara uśmiechnął się, co jeszcze kiedyś było po prostu nie do pomyślenia.

Naruto spojrzał na niego. Może to on był osobą, której powinien powiedzieć, co się z nim dzieje i jaki ma ze sobą problem. Przypuszczał, że Gaara mógłby zrozumieć. Przez tyle lat był samotny, zupełnie jak on, więc może miał podobne dylematy? Już otworzył usta, ale zanim wydostał się z nich chociaż jedne dźwięk, opuściła go odwaga. Gaara był Kazekage, miał tyle poważnych spraw na głowie. Pewnie nawet nie chciałby słuchać o jego dziwnych i zwyczajnie krępujących problemach, których póki co sam nie rozumiał.

– Nie, w porządku. To u nas normalne, do wieczora już wszystko będzie okej – roześmiał się, znów trochę nerwowo. – No to gdzie miałbyś ochotę jeszcze pójść, bo mam wrażenie że pokazałem ci już chyba wszystko, co jest warte zobaczenia.

Gaara patrzył na Konohę zamyślonym wzrokiem i milczał dłuższą chwilę. Naruto był pewien, że zaraz zakończy to spotkanie, tłumacząc się zmęczeniem albo czymś innym, jednak gdy ten w końcu na niego spojrzał, powiedział po prostu: – Nie wiem.

– To może… – zastanowił się Naruto. – O wiem. Chcesz zobaczyć jak mieszkam? Dostałem nowa kawalerkę, jest naprawdę fajna – powiedział entuzjastycznym tonem, a Gaara po prostu kiwnął głową. – Proponowano mi większe mieszkanie, ale nie chciałem – opowiadał Naruto po drodze. – Po co komu taka wielka przestrzeń, jak się mieszka samemu, no nie? Dobrze, że posprzątałem, coś mnie dzisiaj tknęło. Pewnie dlatego, że czułem, że przyjdziesz! – zaśmiał się, szukając po kieszeniach kluczy. Od razu pojawiło mu się przed oczami wspomnienie wczorajszego wieczoru, ale szybko je od siebie odsunął.

Weszli, a on na szybko ogarnął wzrokiem pokój. Porządek nie był idealny. Kiedy stąd wychodził, był dumny, ale teraz, przy takim gościu, czuł, że kawalerka wcale nie była tak czysta, jak mu się wcześniej wydawało.

– Napijesz się czegoś? – zapytał.

– Herbata może być. – Gaara rozglądał się dyskretnie, ale widać, że interesowało go, jak mieszkał Naruto. – Przyjemnie – stwierdził w końcu, gdy usiadł przy stole.

– No, całkiem niezłe mieszkanie. Gdybyś ty widział moje poprzednie, taka klitka teraz mi się wydaje w porównaniu do tego. Drań też dostał nowe, ale bardziej na obrzeżach wioski – powiedział i nastawił wodę na herbatę, wyjmując też z szafki dwa kubki.

– Drań? – Gaara spojrzał na niego zdziwiony.

– No… Sasuke… – Naruto uśmiechnął się lekko i założył ręce za głowę, siadając naprzeciwko. Pomyślał o tym, że w swojej dawnej kawalerce prawie nigdy nie miewał gości. A teraz zawsze od czasu do czasu ktoś wpadał. Kiba ze dwa razy nawet nocował tu na kanapie po jakimś wspólnym wyjściu do Ichiraku, bo sam mieszkał dość daleko i nie chciało mu się wracać po nocy. A najczęściej przychodził oczywiście Sasuke, bo często właśnie tu się uczyli z jakichś zwojów. Naruto wydało się to nagle bardzo zabawne, zważywszy, że przed swoim odejściem z wioski, jego najlepszy przyjaciel nawet nie wiedział, gdzie mieszka.

– Drań, tak? – powtórzył Gaara. – Nawet pasuje, biorąc pod uwagę, co nawywijał swego czasu. – Aż się dziwie, że puściliście mu to płazem – uśmiechnął się lekko. Sasuke Uchiha był tematem, na który przez dość długi czas dyskutowało się na spotkaniach pięciu Kage. Zdania były podzielone, więc postanowiono decyzję pozostawić Szóstemu Hokage. Tym bardziej, że Naruto poświadczył za swojego przyjaciela, a jemu jakoś nie potrafili odmówić po tym wszystkim, czego dokonał podczas Czwartej Wielkiej Wojny Shinobi.

– On się bardzo zmienił. Jest zupełnie innym człowiekiem, nie zrobi nikomu krzywdy. No dobra, wyżywa się na mnie trochę na treningach, a jego techniki, uwierz, potrafią zaboleć i to bardzo, ale… – Naruto uśmiechnął się szerzej i zalał wrzątkiem kubki z herbatą. Podał jeden Gaarze, drugi postawił przed sobą. Przypomniał sobie, jak ostatnio oberwał Chidori. Sasuke nigdy nie miał dla niego litości. Ale to dobrze. Tylko tak mogli trenować na poważnie i utrzymywać kondycję.

– Dużo o nim mówisz. – Gaara odchylił się na krześle i spojrzał przenikliwym wzrokiem. – Chyba naprawdę musi ci na nim zależeć – powiedział, ostrożnie dobierając słowa.

– No pewnie, to mój przyjaciel i bardzo się cieszę, że wrócił do wioski  – odpowiedział szybko Naruto. Może nawet za szybko. Upił łyk swojej herbaty, parząc sobie jednocześnie wargi. Cholera… Przez to stwierdzenie znów głupie myśli zaczęły zaprzątać mu głowę. A przez chwilę zdążył się już tak rozluźnić. – Słyszałem, że niedługo szykuje ci się ślub w rodzinie? – zaśmiał się, zmieniając jednocześnie temat. Oczywiście wiedział, że to nieprawda, ale ostatnio Temari i Shikamaru byli naczelnym tematem plotek i wszyscy obstawiali, kiedy ich kolega w końcu wpadnie pod pantofel już tak oficjalnie.

– Nic mi o tym nie wiadomo. Ale chyba masz rację – przyznał Gaara i zmarszczył czoło. – Pora szykować się na wesele. Moja siostra jeszcze nigdy się tak nie zachowywała. I wygląda na to, że nie będę jej widywał zbyt często – dodał. Miał świadomość, że Shikamaru, jako przyszły doradca Hokage zostanie w wiosce, a jeżeli zdecydują się na ślub, Temari na pewno zamieszka tu na stałe. – Teraz, po wojnie, czeka nas nareszcie odpoczynek, co? – zapytał. Nie mówił tylko o regeneracji sił. Odpoczywali od samotności i odrzucenia, które czuli przez całe życie. Teraz wszystko się zmieniło i obaj to czuli.

Obaj milczeli długą chwilę, a kiedy w końcu Gaara dopił herbatę, to mimo nalegań Naruto, żeby jeszcze został, pożegnał się z nim. Musiał iść, żeby razem z rodzeństwem i swoimi ludźmi wyruszyć w drogę powrotną. Jednocześnie obiecali sobie, że następne spotkanie będzie szybciej, a może nawet zdarzy się to na ślubie Temari i Shikamaru? Naruto oczywiście żartował z tym ślubem, choć tak naprawdę chciałby spotkać się na wspólnym weselu. To byłby kolejny krok do zacieśniania więzi między wioskami.

Odprowadził Gaarę aż do bram wioski, żegnając się później jeszcze z Kankuro i Temari,. Która jednak miała wrócić do Konohy już za niedługo. Shikamaru, który oczywiście też się zjawił, udawał znudzonego i nawet szepnął Naruto, że teraz nareszcie odpocznie, ale wszyscy wiedzieli, że chciał tylko zachować dobrą minę.

– Idziesz do Ichiraku, Naruto? – zapytał go w końcu, kiedy ich goście już wyszli poza granice wioski.

– Nie mogę, musze poszukać Sasuke – pokręcił głową. Tak, teraz już musiał zmierzyć się z tym draniem twarzą w twarz i porozmawiać. Jeszcze tak konkretnie nie wiedział o czym, ale to było konieczne.

– Tak, chyba faktycznie musisz. Widziałem go dzisiaj rano w bibliotece, miałem wrażenie, że ma ochotę wszystkich pozabijać. Coś ty mu zrobił? – spytał Shikamaru, patrząc uważnie na Naruto. Wiedział, że ci dwaj spędzają praktycznie każdą chwilę razem, więc ostatni członek klanu Uchiha, siedzący sam w czytelni, stanowił niebywały widok. No dobra, nie był tak do końca sam, bo przysiadło się do niego kilka dziewczyn, ale raczej nie wydawał się być z tego powodu zadowolony.

– A skąd ty w ogóle wiesz, że to właśnie ja mu coś zrobiłem, co? – Naruto zareagował zbyt nerwowo, tym samym potwierdzając domysły przyjaciela.

– A niby kto? Jesteś jedyną osobą, na którą w ogóle zwraca uwagę, więc nikt inny raczej nie byłby go w stanie wyprowadzić z równowagi – powiedział i ziewnął. Jako chyba najbardziej bystra osoba w wiosce umiał wyłapywać takie szczegóły. Nawet, jeżeli dzień był naprawdę męczący, bo wiązał się z wieloma spotkaniami i sprawami, które trzeba było zapiąć na ostatni guzik przez podróżą Temari do swojego rodzinnego domu, nic mu nie umykało. Czuł, że ma ochotę posiedzieć teraz w czyimś towarzystwie nad butelką sake. Tym bardziej, że przez następne dni, nikt nie będzie mu zrzędził nad uchem. Uśmiechnął się lekko z sentymentem. I kto by pomyślał, że on, który zawsze zapierał się rękami i nogami przed ożenkiem, zaczął o tym coraz częściej myśleć? – Idź, znajdź go, bo jeszcze gotów znowu zmienić jakąś dolinę w urwisko – powiedział, widząc na horyzoncie Kibę.

– Uwierz, Shikamaru, on nie zrobił tego sam – odpowiedział z uśmiechem Naruto, doskonale pamiętając tamtą walkę. Zaraz jednak spoważniał. Rozmowa z Sasuke nie mogła czekać.

– Czekajcie na mnie! – usłyszeli z oddali Kibę, a zaraz potem podbiegł do nich Akamaru, który obwąchał Shikamaru, ale nie wykazując nim większego zainteresowania, podszedł do Naruto. Najpierw polizał jego rękę, a później bez ceregieli wcisnął pysk między jego uda, wąchając go w tym miejscu.

– Zabieraj tego pchlarza! – wydarł się Naruto i odskoczył, zasłaniając swoje miejsca intymne. Zaczerwienił się przy tym jak piwonia – najpierw ze wstydu, a później ze złości, gdy Kiba zaczął się złośliwie śmiać.

– Naruto, co ty tam chowasz w spodniach? Bo jeszcze pomyślę, że jakąś kiełbasę.

– A chcesz następnym razem mieć gdzie spać, jak znowu schlejesz się w Ichiraku? – warknął Naruto. Sytuacja była naprawdę żenująca, poza tym Kiba, jak zwykle zresztą, nie wykazywał się nawet odrobiną taktu. Nie, żeby on sam miał jakieś nie wiadomo jakie maniery, no ale…

– Oj, już nie naburmuszą się tak. Lepiej zajmij się swoją dziewczyną, bo ci ją Uchiha odbije. Widziałem ich dzisiaj razem – zarechotał Kiba. Przypomniał sobie scenę z biblioteki. Hinata, jąkając się odrobinę, prosiła dużo wyższego od siebie Sasuke o ściągnięcie książki z ostatniej półki. Była bardzo zawstydzona, ale nie miała za dużego wyboru, bo poza nim w bibliotece były same dziewczyny, a jego najwyraźniej nie widział, bo dopiero wtedy wszedł. Oczywiście Kiba miał świadomość, że Hinata nie jest dziewczyną Naruto, ale lubił go tym wkurzać, bo –jak każdy chyba w wiosce – widział, jak ją do niego ciągnie.

– Kiba, ty kretynie. Sasuke i Sakura-chan są przyjaciółmi, więc…

– Sakura? A kto tu mówi o Sakurze… – Kiba znów zarechotał, a Shikamaru uderzył się ręką w czoło i westchnął ciężko. Niestety, mimo że najsilniejsi w wiosce, to akurat w kwestiach miłosnych Naruto i Sasuke byli o kilka lat za całą resztą.

            – Zresztą nieważne – zdenerwował się Naruto. – Nie wiesz, gdzie jest Sasuke? Szukam go.

– No... Zapytaj Sakury albo swojej dziewczyny. – Kiba znowu spróbował zirytować Naruto, ale ten już się odwrócił i tylko pożegnał się krótko, uznając, że najprędzej pewnie znajdzie go w bibliotece. Ostatnio ciągle tam przesiadywali, więc i tym razem nie mogło być inaczej.

Niestety, w bibliotece nie zastał nikogo ze swoich znajomych, o Sasuke już nie wspominając. Żałował trochę, że nie spotkał nawet Sakury albo jakichś innych dziewczyn z akademii, bo może one by wiedziały, gdzie był. Zaczynał się coraz bardziej niecierpliwić, bo okazało się, że Sasuke nie było ani na żadnym z pól treningowych, w jego domu, ani też poza Konohą, tam, gdzie można było iść na całość i gdzie czasami się bili. Znalezienie tego drania zabrało mu dobrych kilka godzin i w końcu, nie mając lepszych pomysłów, postanowił udać się do miejsca, w którym trenowali dwa dni temu.

Ku jego uldze znalazł go tam. Ćwiczył, jak można było się spodziewać, chociaż polana nie wyglądała już tak ładnie jak wcześniej. Trawa i niektóre drzewa były wypalone, inne runęły i w zasadzie w jedno popołudnie Sasuke zamienił przyjemny krajobraz w istne pogorzelisko. Naruto przez chwilę wahał się, bo sam nie wiedział, jak to się skończy, gdy do niego podejdzie, ale Sasuke był szybszy. Wyczuł jego chakrę i zanim Naruto zdążył zareagować, posłał w jego stronę ognistą kulę. Naruto w ostatniej chwili uchylił się, zanim ta go dosięgnęła.

– Zwariowałeś, chcesz mnie zabić? – wrzasnął. Przez niepokój spowodowany tym, że nie mógł nigdzie znaleźć swojego przyjaciela, trochę stracił czujność. Nie spodziewał się, że ten zaatakuje go tak znienacka. Ale sądząc po tym, co zrobił z jednym ze swoich ulubionych miejsc, musiał być naprawdę wściekły. Co potwierdził chwilę później kolejny ognisty pocisk lecący w jego kierunku. – Sasuke, przestań – krzyknął, uskakując i lądując na konarze jednego z ocalałych jeszcze drzew. – Chcę porozmawiać.

– A ja chcę potrenować! I tak już za dużo czasu przez ciebie straciłem – warknął Sasuke. Tym razem w jego ręku pojawiło się Chidori, którym jednak nie wycelował w Naruto, ale w wielki głaz, pod którym jeszcze wczoraj jedli śniadanie. Zrobił to tak precyzyjnie, że kamień rozpadł się na pół, jakby został przecięty ostrzem.

– Sasuke, przestań, popatrz, co ty tu zrobiłeś! – Naruto zeskoczył w miejsce tuż obok niego i pokazał ręką powstały krajobraz. Naprawdę szkoda było takiego miejsca. – Porozmawiajmy.

Sasuke mimowolnie rozejrzał się i dopiero teraz dostrzegł, jakich zniszczeń dokonał. To wzbudziło jeszcze większą wściekłość. Przeniósł swój wzrok z powrotem na Naruto i chwytając go za kamizelkę, prawie wgniótł w pionową ścianę, która powstała po przecięciu głazu. Naruto tylko jęknął, to musiało zaboleć. Ale nie miał zamiaru się nad nim roztkliwiać.

– Chcesz porozmawiać? No to porozmawiajmy sobie! – Przycisnął go brutalnie, unieruchamiając ręce, a kolanem uniemożliwiając Naruto kopnięcie go. Tym razem nie da mu się wyrwać, dopóki nie dowie się wszystkiego. – Słucham. W tym właśnie momencie masz mi wyjaśnić, co się z tobą dzieje! – powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu.

– Sasuke, puść – mruknął Naruto, próbując go od siebie odepchnąć, ale ten zablokował go jeszcze mocniej. Widział jego twarz milimetry od swojej, a wściekłe spojrzenie przewiercało go na wskroś. – O co ci w ogóle chodzi?

– O co mi chodzi? Właśnie o to! Za każdym razem, kiedy dochodzi do bezpośredniej konfrontacji, ty uciekasz, jakby się paliło. Aż taki straszny jestem, że odskakujesz ode mnie jak oparzony? Jak wyobrażasz sobie w takim razie dalsze treningi taijutsu?

– Nie, Sasuke… To nie… – Naruto szarpnął się. To był bardzo duży błąd, bo tym samym otarł się strefami erogennymi o kolano Sasuke. Poczuł, że robi mu się gorąco, a przytrzymywane ręce zaczynają się pocić. – To nie tak… – jęknął. Potrząsnął głową i zacisnął z całej siły oczy, próbując przywołać pod powiekami najokropniejszy obraz, jaki kiedykolwiek widział. Bo Sasuke nawet nie wiedział, jak bardzo się mylił. Dla niego wcale nie był straszny, wręcz odwrotnie… Jego twarz, jego oczy, kiedy się wściekał, były takie… Och, nie… Było już za późno. Poczuł, jak ogarnia go pożądanie, zwłaszcza, że przecież cały czas słyszał przy uchu przyśpieszony oddech zmęczonego treningiem przyjaciela. A to podziałało na wyobraźnię… – Puść mnie, proszę – jęknął zrezygnowany. Nie było opcji, żeby Sasuke nie poczuł tego, co się z nim w tym momencie działo.

O dziwo, Sasuke posłuchał. Odsunął się od niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Przyglądał mu się chwilę, a potem, jak gdyby nigdy nic, zaczął zbierać swoje rzeczy, porozrzucane po polanie. Jakiś zwój, kunaie, shirukeny… Przez dobre dziesięć minut nie odezwał się ani słowem. A potem powiedział po prostu: – Chodź. Wracamy do wioski.

Biegli w milczeniu, skacząc po drzewach w większej odległości od siebie niż zazwyczaj. Mieli też wolniejsze niż zwykle tempo. Być może przez to, że Sasuke był zmęczony po treningu i tej kłótni, albo dlatego, że każdy z nich był pogrążony w swoich myślach. Po raz pierwszy, odkąd Sasuke wrócił do wioski, obaj czuli taką palącą potrzebę, żeby w końcu się rozstać i pobyć samemu. Naruto było wstyd i przeklinał swój brak samokontroli, modląc się jednocześnie o to, żeby Sasuke niczego nie zauważył. Bo nie zauważył, prawda?

Wszyscy zawsze podziwiali nadzieję Naruto i to z jakim uporem wierzył w niektóre rzeczy, ale w tym wypadku jego nadzieja okazała się zwodnicza. Sasuke szybko zrozumiał, co się stało i sprawnie połączył wszystkie podejrzane zdarzenia, których wcześniej do końca nie rozumiał, ale teraz ułożyły się w zgrabną całość. Naruto od jakiegoś czasu uciekał, zachowywał się tak, jakby nie chciał, żeby podszedł do niego bliżej niż na metr, bo miał problem z zachowaniem kontroli nad swoim ciałem. Podniecał się. Ta myśl zupełnie go poraziła. W tym wypadku, choć nie mógł o tym wiedzieć, sprawdzały się przeczucia Shikamaru, bo mimo iż obaj byli najsilniejszymi shinobi w wiosce, w relacjach bardziej intymnych nie potrafili się odnaleźć. Obaj byli nieczuli na atencję dziewczyn, ale w dziwny sposób reagowali na siebie. Sasuke dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak wielu oznak tego nie zauważał. Już wcześniej powinien się domyślić, a on, głupi, tkwił w naiwnym przekonaniu, że nadal liczyła się dla nich tylko walka. Owszem, liczyła się, ale teraz już nie tylko... Dorastali, ich ciała zmieniały się i w końcu pojawiło się jeszcze coś, co musieli rozładować w inny sposób. Byli młodymi mężczyznami, którzy po prostu potrzebowali seksu. Naruto, z tego co Sasuke wiedział, nigdy nie całował się z dziewczyną, on zresztą też nie. Co więcej, jak na ironię, ich pierwszy i jak dotąd jedyny pocałunek, zdarzył się właśnie między nimi. Choć nie, był jeszcze drugi „wypadek”, kiedy podczas misji skleili się rękami… Zmarszczył czoło na te wspomnienia. Kiedyś nie potrafił tego wszystkiego zrozumieć, ale teraz… Naruto był jego przyjacielem, a gdy podczas walki z Haku uświadomił sobie, że jest w stanie poświęcić dla niego życie, to od tamtego momentu ich relacja całkiem się zmieniła. A później odszedł z wioski… Robił naprawdę podłe rzeczy. Prawie zabił Naruto, chcąc zyskać siłę, było też kilka sytuacji, gdy próbował to dokończyć. Każdy normalny człowiek dawno by go znienawidził. Ale nie on. Nie Naruto. Więc teraz… Czy to był kolejny etap ich znajomości? Wiedział, że Naruto miał na jego punkcie obsesję. Wcześniej myślał, że to była tylko przyjacielska więź, że chciał być dla niego jak brat, chociaż jednocześnie obaj chyba mieli świadomość, że to po prostu lepiej brzmiało, łatwiej i wygodniej było tak mówić, niż nazywać to... No właśnie jak? Wychodziło na to, że Sasuke przez ostatnie półtora roku zwyczajnie się oszukiwał i teraz zaczęło go to irytować. Bo oszukiwał się też wcześniej, próbując sobie wmówić, że Naruto wcale nie był dla niego ważny i że nie uważał go za przyjaciela. Te próby zabicia go… Tak naprawdę sam nie wiedział, co by się stało, gdyby Naruto faktycznie dał się zabić. Wtedy chyba naprawdę by oszalał.

Ledwo zauważył, że dobiegli już do Konohy. Przez całą drogę nie odzywali się do siebie ani słowem, co jeszcze nigdy im się nie zdarzyło. Ściemniło się już i główne ulice tonęły w żółtym świetle latarni, reszta pogrążona była w półmroku.

– Jutro rano? – zapytał cicho Naruto. Jego głos stracił dawną moc i nawet nie próbował stwarzać pozorów. Sasuke przełknął ciężko, wpatrując się w profil jego twarzy. Naruto nie chciał spojrzeć mu w oczy.

– Jutro rano – odpowiedział i rozstali się, każdy wybierając inną drogę do domu, a nie, jak zwykle, starając się iść razem. Do tej pory Sasuke zawsze odprowadzał Naruto, a później wracał do siebie. Teraz każdy udał się w przeciwną stronę, jakby mieszkali na dwóch oddzielnych krańcach wioski.