SasuNaru Hiden - Kroniki Konohy - rozdział 1

INFORMACJA
Do Kronik Konohy jest napisany 10-rozdziałowy sequel ze ślubem oraz 10-rozdziałowy z sytuacją, gdy Naruto zostaje Hokage. Ale udostępniam go tylko i wyłącznie osobom, które komentują treść. Treść, czyli nie jedno czy dwa zdania zdania rzucone na rozdział (z czego połowa to zwykle "pozdrawiam serdecznie").
Kroniki są już zakończone i wiele osób zdążył się przekonać, że nie robię absolutnie żadnych wyjątków.
 Życzę miłego czytania:)

***

Naruto siedział przy biurku w gabinecie Hokage i wypełniał papiery. Nie, jego marzenie jeszcze się nie spełniło i nie nosił białego płaszcza z napisem Siódmy Hokage, ale klika miesięcy temu Kakashi uznał, że już czas zacząć go powoli wprowadzać w realia tego stanowiska.

Na dzień dobry zasypał go toną dokumentów, które trzeba było przejrzeć i posegregować. Naruto, kiedy tylko to zobaczył, chciał uciekać, zupełnie tak jak wtedy, gdy po wojnie przynieśli mu tę stertę książek, z których wiedzę musiał opanować, ale ostatecznie westchnął ciężko i zabrał się za to.

Nie ma drogi na skróty… Nie ma drogi na skróty… – powtarzał sobie jak mantrę. Jednak to nie zmieniało faktu, że praca była bardzo nużąca i przez to wyczerpująca, tym bardziej, że musiał wstawać wcześnie rano, żeby potem mieć jeszcze czas na trening ze swoją drużyną. W końcu zbliżał się egzamin na chunina, a oni musieli go zdać!

W pewnym momencie Naruto miał już tak serdecznie dość tych wszystkich dokumentów i ślęczenia nad drobnym druczkiem, że oparł głowę na ręce i po prostu zasnął. Śnił mu się ramen, papiery, Sasuke, papiery, Sakura, papiery, papiery, papiery…

W końcu zerwał się gwałtownie, czując potrząśnięcie za ramię. Mruknął coś, nie do końca od razu łapiąc, gdzie się znajduje.

– Ślinisz mi dokumenty – usłyszał i podniósł głowę.

Nad nim stał Kakashi i uśmiechał się z jakimś takim zrozumieniem. Oh, tak, widział, jak Naruto się męczy, ale nie było innego wyjścia. Rola Hokage to nie tylko obrona wioski, ale głównie zarządzanie nią. A to się wiązało w dużej mierze z biurokracją i Naruto musiał być na to przygotowany.

– Sporządziłeś już raporty na temat linii budowy torów kolejowych? – zapytał.

Konoha, zresztą nie tylko Konoha, wprowadzały unowocześnienia. Jednym z nich był właśnie szybki transport pomiędzy krajami.

– Tak… Nie… – Naruto zmarkotniał. Jeszcze nie zdążył tego zrobić. – Kakashi-sensei, czy nie mogę na przykład…

– Nie – przerwał mu Kakashi.

Wiedział, że Naruto wolałby jakieś inne zadania, ale musiał oswoić się z pracą za biurkiem. Potem, gdy już odda mu fotel Hokage, nikt tego za niego nie zrobi. To on będzie musiał mieć wszystko pod kontrolą.

Naruto spojrzał na zegarek i poderwał się z miejsca. Dochodziła jedenasta, zaraz miał trening ze swoją drużyną.

– Musze iść – rzucił tylko.

Po chwili wskoczył na parapet. Tędy było szybciej.

– Tylko pamiętaj, że o osiemnastej jest zebranie Rady! – zawołał jeszcze za nim Kakashi.

Naruto, odkąd zaczął zajmować się kilkoma rzeczami naraz, prawie w ogóle nie miał czasu dla siebie. I dla Sasuke.

Sasuke na początku starał się być wyrozumiały, nawet pokpiwał z niego i nazywał mięczakiem, ale w końcu zaczęło go to irytować. Wielokrotnie, kiedy Naruto wracał do domu, po prostu padał, tak był zmęczony. O seksie na łóżku w ogóle nie było mowy, bo kiedy tylko poczuł pod głową poduszkę, od razu zasypiał. I na nic zdawało się budzenie go, bo tylko coś pomruczał i przewracał się na drugi bok. Sasuke był sfrustrowany. Byli parą od niecałych dwóch lat, a on już prawie żył w celibacie. Prawie, bo zdarzał się jednak chwile, gdy udało mu się zaciągnąć tego młotka pod prysznic i te chwile chociaż częściowo mu to rekompensowały.

Dlatego też Sasuke stwierdził, że gdy dzisiaj Naruto wróci, nie daruje mu choćby nie wiadomo jak był zmęczony. Tak się na to nakręcił, że gdy tylko usłyszał klucz w zamku, wciągnął Naruto do środka i przyparł go do ściany, nogą zatrzaskując drzwi. Pocałował go mocno, niemal brutalnie i wsunął kolano między jego nogi. O tak, dzisiaj nie będzie żadnych wymówek.

– Draniu… – mruknął Naruto, ale oddał pocałunek.

Jemu też brakowało tych chwil. Złapał Sasuke za włosy i przyciągnął do siebie jeszcze bardziej. Ostatnio mieli tak mało czasu dla siebie.

– Wykąpiemy się razem?

Sasuke spojrzał na niego, a po chwili zsunął się ustami na szyję, jednocześnie chwytając go za pośladki i ocierając się o niego. Był już pobudzony…

– Nie teraz. – Naruto odsunął go lekko i spojrzał przepraszającym wzrokiem. – Za chwilę mam naradę.

– Jak raz się na niej nie pojawisz, świat się nie zawali.

Sasuke nie odpuszczał, znów atakując jego usta. Czuł, jak pożądanie w nim rośnie z sekundy na sekundę i nie mógł go teraz wypuścić z rąk.

Naruto jęknął, czując nacisk na swoje krocze, ale tym razem musiał być stanowczy. Akurat to zebranie było bardzo ważne, bo mieli omawiać sprawę, którą on sam zgłosił.

Odsunął się od Sasuke, a po chwili, nawet na niego nie patrząc, bo wiedział, że ten ma mordercze spojrzenie, zabrał kilka dokumentów i wyszedł. Dzisiaj musiał być na czas. Do tej pory nie powiedział Sasuke jaka to sprawa, mimo że ten wcześniej kilka razy pytał. Ale nie chciał, żeby póki co wiedział, bo… Bo jeszcze by sobie coś pomyślał. A to wcale nie było tak.

***

Wszystko zaczęło się jakieś dwa miesiące temu. Naruto nie był jeszcze pełnoprawnym członkiem Rady, ale od jakiegoś czasu Kakashi zabierał go tam ze sobą, żeby zaczął się wdrażać. Na początku tylko siedział i obserwował, ale w końcu zaczął też poddawać swoje pomysły. Zwłaszcza na jednej sprawie bardzo mu zależało.

Odkąd on i Sasuke ujawnili się, okazało się, że w wiosce jest więcej takich par jak oni. Par, które do tej pory się ukrywały, bojąc się niezrozumienia społeczności Konohy. Jasne, nadal byli tacy, co odwracali głowę z niesmakiem i prychali, ale jego i Sasuke nikt nie odważył się zaczepić wprost. Co więcej, chyba właśnie przez to, że to byli oni, dwaj bohaterowie wojenni, którzy ocalili całą ludzkość, sporo osób zmieniło podejście. Tak jakby zupełnie przestało im to przeszkadzać i uważali, że to jest tylko i wyłącznie ich sprawa.

Naruto był z tego stanu rzeczy zadowolony i zapewne byłoby tak do tej pory, gdyby nie wizyta Gaary.

W tamtym czasie w Konoha został zorganizowany kolejny Szczyt Kage.

Naruto naprawdę się ucieszył, bo poprzednie spotkania odbywały się w innych krajach.

Oczywiście, nie zważając na funkcję Gaary, wyciągnął go na ramen i sake. Sasuke miał akurat misję ze swoją drużyną, więc mógł zaszaleć i wrócić do domu nawet rano, bo wziął specjalnie na tę okazję dzień wolnego.

– Co u Sakury-chan – zapytał, dopijając już chyba trzecią czarkę.

Był najedzony, rozluźniony i naprawdę zadowolony z wizyty przyjaciela.

– Musisz nas odwiedzić, to sam zobaczysz. – Gaara uśmiechnął się lekko.

Sakura, odkąd pojawił się w Wiosce Piasku, wzbudzała zainteresowanie. Nie dość, że typem urody wyróżniała się spośród innych mieszkanek, to jeszcze przecież była jedną z tych legend, które pokonały Kaguyę. Może nie tak sławną jak Naruto czy Sasuke, ale każdy, kto uczestniczył w wojnie, pamiętał jej technikę leczącą.

– Myślisz, że jest szczęśliwa?

Naruto zasępił się. Mimo upływu czasu nie mógł poradzić sobie z poczuciem winy, że odeszła przez niego. Niby pisała często, twierdziła, że dobrze się tam czuje, ale jakoś nie był co do tego przekonany.

Gaara znów się uśmiechnął. Przez te półtora roku obserwował Sakurę – przecież obiecał Naruto dbać o nią – i nie umknęło jego uwadze, że z miesiąca na miesiąc wygląda coraz lepiej. Kiedy do nich dotarła, była jakby cieniem samej siebie, smutna, przygnębiona, ale potem bardzo zaangażowała się w pracę i w tym momencie przewodziła nawet zespołowi medyków. Wiedział, że znalazła sobie w Sunie koleżanki i z tego, co słyszał, nawet co jakiś czas umawiała się na randki.

– Jak mówiłem, odwiedź nas, to będziesz mógł sam ją zapytać.

– Gdybym tylko Kakashi–sensei w końcu dał mi jakąś misję właśnie w Sunie – westchnął Naruto, opierając głowę na ręce. – Drań ciągle dostaje coś ciekawego dla swojej drużyny, a ja, odkąd zagrzebał mnie w tych papierzyskach, prawie się stąd nie ruszam – mruknął i zmarszczył nos w niezadowoleniu.

Oczywiście cieszył się, że zostaje wprowadzany w tajniki pracy Hokage, ale to nie tak miało wyglądać!

– A właśnie. Co u cie… u was? – poprawił się Gaara.

Już dawno zdążył się przyzwyczaić, że ci dwaj byli razem. I tak szczerze mówiąc po tym, co Naruto zawsze mówił o Sasuke, jak za nim ganiał, nie był tym nigdy jakoś szczególnie zdziwiony. Upił łyk sake, rozważając coś.

– W razie czego możecie w jeszcze jednym celu nas odwiedzić – powiedział w końcu.

– Że ja i drań? – Naruto uniósł brwi. – Znaleźliście jakieś nowe zwoje? – zapytał, bo tylko to mu przyszło do głowy.

– Nie, Naruto… Mówię tylko… W przeciwieństwie do Kraju Ognia, w Kraju Wiatru małżeństwa między osobami tej samej płci są zalegalizo…

Nie zdążył do kończyć, bo Naruto w tym momencie zakrztusił się pitą właśnie sake. Zaczął kaszleć tak, że zwrócił na siebie uwagę wszystkich w Ichiraku, a Gaara musiał go parę razy klepnąć w plecy.

– Nie no…

Naruto jeszcze raz odkaszlnął i przetarł załzawione od tego kaszlu oczy. No to go Gaara zaskoczył. Tego naprawdę się nie spodziewał. Że niby on i Sasuke mieliby wziąć… ślub?

Gaara, widząc jego reakcję, taktownie się wówczas wycofał i więcej o tym nie wspomniał, ale od tamtego momentu Naruto ciągle o tym myślał. Bo to już nawet nie chodziło o niego i Sasuke, który pewnie spytałby, czy mu kompletnie odbiło, ale o innych ludzi. Tych, którzy wyszli z cienia, gdy oni się ujawnili. Może oni by tego chcieli? Skoro w Kraju Wiatru można, to dlaczego tu nie?

Wtedy Naruto podjął decyzję, że przedstawi tę sprawę na zebraniu Rady. Tylko najpierw musiał się poradzić jednej osoby.

Następnego dnia już z samego rana poszedł do kwiaciarni.

– Co?!

Shikamaru, który pomagał przy dostawie kwiatów, otarł pot z czoła i spojrzał na niego zaskoczony.

Odkąd Ino i Sai ogłosili swoje zaręczyny i wyznaczyli dość szybką datę ślubu, nie miał życia. Z jednej strony Temari, która bardzo zaangażowała się w pomoc i zmusiła do tego również jego, z drugiej – przyjaciółka z drużyny, która w życiu by mu nie wybaczyła, gdyby się nie postarał. Więc Shikamaru się starał, naprawdę się starał, ale miał tyle obowiązków jako doradca Hokage, że ledwo się z tym wyrabiał, bo Ino, jako praktycznie już właścicielka kwiaciarni, zażyczyła sobie, żeby mieć najbardziej „kwietny” ślub, jaki tylko może istnieć.

– No właśnie to… – mruknął Naruto.  

Zrobił się cały czerwony na twarzy. To nie był łatwy temat, bo ktoś mógł pomyśleć, że chodzi mu o niego i Sasuke.

– Chcesz – Shikamaru wcisnął mu w ręce dwie doniczki, a sam schylił się po następne – zalegalizować małżeństwa tej samej płci w Konoha?

– No przecież to właśnie powiedziałem – burknął Naruto, idąc za nim z tymi doniczkami.

No ile razy jeszcze musiał to powtarzać.

– Wiesz, dla mnie pomysł jest okej.

Shikamaru, gdy już odnieśli wszystko na swoje miejsce usiadł na odwróconej skrzynce po sadzonkach.

– Hokage i Tsunade-sama też na pewno nie będą protestować. Tylko, jak wiesz, mamy w radzie jeszcze kilka bardzo konserwatywnych osób.

– Wiem. – Naruto zagryzł wargę i usiadł naprzeciwko, opierając się plecami o ścianę. – Dlatego przyszedłem z tym do ciebie. Swoją drogą… Gdzie jest Ino? – zapytał, bo nigdzie jej nie zauważył.

– Oglądają z Temari i Tenten katalog ślubny. – Shikamaru przewrócił oczami. – Wszystko spadło na moją głowę, bo Sai ma niby bardzo ważne sprawy do załatwienia.

Naruto parsknął śmiechem. Pamiętał, jak jeszcze przed ślubem Shikamaru, znalazł go tu, chowającego się za kwiatami przed Temari i swoją matką. Teraz wcale nie miał lepiej. Przypuszczał też, że Sai wcale nie ma żadnych ważnych spraw, tylko chce uniknąć tych wszystkich przygotowań. Sasuke na pewno też by… Potrząsnął głową, odpychając od siebie tą myśl. Nie chce tego dla siebie, ale dla innych.

– Pomożesz mi? Wiem, że trzeba złożyć jakieś papiery, a ja cały czas się w tym gubię.

Shikamaru westchnął, ale skinął głową.

– Przecież w końcu mam być twoim doradcą – powiedział.

***

Kiba siedział na ławce i smętnie patrzył na pary chodzące po parku. Akamaru położył mu łeb na kolanach i pisnął cicho. Zawsze wyczuwał jego nastrój, a tego dnia Kiba czuł się po prostu fatalnie.

– I co, Akamaru, znowu nam się nie udało? – powiedział i poczochrał go za uszami.

Od prawie dwóch lat starał się zdobyć większą uwagę Hinaty i myślał, że bardzo dobrze mu idzie. Chodzili na spacery, spędzali dużo czasu razem, gdy miał dni wolne od misji. Hinata naprawdę coraz częściej się uśmiechała i miał wrażenie, że wszystko układa się tak jak powinno… Niestety, za każdym razem, gdy próbował zrobić krok do przodu w ich relacji, ona wycofywała się. Zawsze się przy tym czerwieniła i przepraszała, od razu też zapewniając, że Kiba jest dla niej bardzo ważny, bo jest jej przyjacielem. Problem w tym, że Kibie zwykła przyjaźń już nie wystarczała.

Przecież skoro tak dobrze się dogadywali, to dlaczego?

Eh, Kiba dobrze wiedział dlaczego. Między nimi ciągle było coś, co nie pozwalało mu się zbliżyć do Hinaty bardziej. Coś, a raczej ktoś. Naruto… Mimo że ten od prawie dwóch lat był w związku z Sasuke i nie zanosiło się na żadną zmianę, bo znając charakter Sasuke i jego napady zazdrości, prędzej rozniósłby pół Konohy, niż dał mu odejść, to Hinata ciągle się chyba jeszcze nie odkochała. Kiba widział, jak jeszcze czasami patrzy na Naruto, gdy spotykają się w Ichiraku. Zawsze oczywiście robiła to bardzo dyskretnie, tak, że on nie miał o tym pojęcia, ale Kiba to zauważał. Zżymał się wtedy, ale nic nie mówił, bo nie chciał w żaden sposób zawstydzić Hinaty.

– Chodź, idziemy – rzuciła do Akamaru, wstając z ławki.

Mimo że odkąd pracował dla ANBU bardzo ograniczał alkohol, to czuł, że dzisiaj musi się napić.

W Ichiraku nie natknął się na nikogo ze znajomych. No tak, Sakura wyjechała, Ino szykowała się do ślubu, a dziewczyny, Shikamaru i Chouji pomagali jej z przygotowaniami. Nie było nawet Naruto, ale z tego, co wiedział, on nie miał ostatnio na nic czasu, wdrażając się w obowiązki Hokage, a dzisiaj podobno było jakieś ważne zebranie. Może to i dobrze…

Kiba zamówił sobie przekąskę i buteleczkę sake. No nic, dzisiaj spędzi wieczór sam, bo mimo że w lokalu było sporo dziewczyn, jakoś nie miał ochoty do nich zagadywać.

Zdążył wypić jedną, może dwie czarki sake, pogrążony we własnych myślach, gdy nagle z tego letargu wyrwał go głośny pisk dziewczyn. Skrzywił się i aż zatkał sobie uszy. Taki pisk kiedyś, od razu po wojnie, towarzyszył Naruto, ale no właśnie, to było kiedyś. Tym razem to pewnie jakiś znany aktor czy coś…

Odwrócił głowę, ale jedyne co zobaczył, to tłumek dziewczyn, tłoczących się dookoła kogoś.

– Ja pierwsza! – Jedna z nastolatek rozpychała się łokciami, próbując dostać się do środka.

– Nie, bo ja!

– Byłam tu przed wami! Podpisz dla Yumiko!

Kiba wstał i w końcu zdołał zobaczyć, kto był przyczyną tego zamieszania.

Nie, no jasne! Sai… Stał pośrodku tych wszystkich dziewczyn, trzymających jakieś książki, najprawdopodobniej jego poradniki i uśmiechał się w ten swój specyficzny sposób. Westchnął. Tak, Sai ostatnio stał się bardzo poczytnym pisarzem.

Już jego pierwsza książka była bardzo, ale to bardzo popularna, choć akurat wtedy mu się mocno oberwało od wszystkich. Chyba każdy, kogo wówczas opisał, miał ochotę przerobić go na karmę dla psa. Ino, widząc, co się dzieje, musiała ukryć go na dobre dwa tygodnie, aż emocje nie opadły. No cóż instynkt samozachowawczy jej chłopaka naprawdę czasem szwankował.

Kiba naprawdę miał ochotę go wtedy zabić, ale w końcu odpuścił, bo Hinata przypomniała mu, jak dużo już osiągnął. Był przecież ANBU, a kiedyś może zostanie ich kapitanem? Kiba wówczas uznał, że ma rację i humor od razu mu się poprawił.

Jednak inni nie odpuścili.

Temari, gdy go dorwała poza biblioteką, była tak wściekła, że Ino, Shikamaru i Choujemu nawet w trójkę ledwo udało się ją powstrzymać przed zrobieniem Saiowi poważnej krzywdy. Shikamaru złapał ją wtedy w swoją technikę wiązania cieniem, naprawdę ryzykując własne życie, bo gdy zobaczył jej morderczy wzrok, tym razem skierowany w jego stronę, był pewien, że się za to na nim odegra. Czy się zemściła i w jaki sposób, Kiba nie wiedział, bo Shikamaru milczał na ten temat, od tamtej pory jednak, z tego co zauważyli wszyscy, podporządkowywał się swojej żonie jeszcze bardziej niż do tej pory. Ostatnio na przykład odwalał całą brudną robotę w kwiaciarni, gdy w tym czasie Ino i Temari siedziały na górze i plotkowały, malując sobie paznokcie.

Najgorzej jednak ponoć było, gdy Saia dorwał Sasuke. Wówczas poradnik, a zwłaszcza rozdział o nim i Naruto bił rekordy popularności. Kiba nie wiedział dokładnie, co się w tamtym momencie stało, ale krążyły plotki, że Sasuke, używając Sharingana, złapał Saia w Tsukuyomi i pokazał mu jego śmierć na tysiąc sposobów. Bardzo brutalnych sposobów. Mówiono, że było to przebijanie mieczami, duszenie przy pomocy węży, topienie we własnej krwi, przypalanie czarnymi płomieniami Amaterasu, rażenie Chidori, przy którym Saiowi stawały na ciele wszystkie, absolutnie wszystkie włosy… Pojawiały się nawet pogłoski o użyciu przeciwko Saiowi jego własnej broni – czyli łaskotaniu jego własnym pędzlem stopy, co mogło doprowadzić człowieka do obłędu. Niektórzy twierdzili, że to dlatego Sai zniknął wtedy na dwa tygodnie, bo przez te tortury wylądował w szpitalu.

Jednak tak naprawdę nie było świadków takiego wydarzenia i nikt nic nie wiedział na pewno. Sasuke, gdy go o to pytano, tylko się irytował, Naruto zdecydowanie zaprzeczał, a kiedy już tematem zainteresowały się media, Tsunade wydała oświadczenie, że nic jej nie wiadomo, żeby w tamtym czasie Saia przyjęto na jakikolwiek oddział.

Sprawa w końcu rozeszła się po kościach, jednak do dziś spekulowano, że coś musiało być na rzeczy, bo mimo że pierwszy nakład poradnika rozszedł się w tempie błyskawicy, to drugiego wydania już nie było. Przynajmniej oficjalnie.

Kiba dopił swoją czarkę sake i uznał, że jednak czas się zbierać do domu. Mimo wszystko nie miał chyba dzisiaj nastroju na towarzystwo.