SasuNaru Hiden - rozdział 71

I oto kolejny rozdział. Musze zweryfikować, to co napisałam poprzednim razem, bo po podzieleniu tekstu wychodzi na to, że rozdziałów wyjdzie nie 80 a 77. Więc to jeden z siedmiu ostatnich.

Będzie też na pewno jeden sequel i wnioskując z niektórych komentarzy i ankiety zamieszczonej kiedyś na blogu – to będzie coś, co chcieliście przeczytać:)

Z „małym” opóźnieniem odpisałam na komentarze, ale to dlatego, że naprawdę nie miałam czasu wcześniej:)

Miłego czytania:)

Naruto szedł i szczerzył się jak głupi. Kiedy Kakashi powiedział, że Sasuke został uniewinniony, to tak, jakby w pochmurny dzień wyszło słońce. Nawet już nie walczył o te czekoladki. Ostatecznie, za radą jednej z pielęgniarek, oddali je na oddział dziecięcy, więc nawet lepiej się stało.

Teraz wracali do domu. Do domu… Naruto zerknął na Sasuke. Też na pewno bardzo się cieszył, choć jak zwykle tego nie okazywał.

– Za to wszystko powinni ci wypłacić jakieś odszkodowanie, draniu – zaczął po zbyt długiej jego zdaniem chwili milczenia. – Bo ja wiem… – Rozejrzał się dookoła. – Roczny kupon na ramen? – dodał, widząc już z daleka znak Ichiraku.

– To miałoby być odszkodowanie dla mnie czy dla ciebie? – Sasuke uśmiechnął się lekko.

– Oj, no wiesz… – Naruto też się uśmiechnął. – A skoro już tu jesteśmy, to może… – zaczął ale po chwili się zreflektował i machnął ręką. Sasuke jeszcze nie mógł jeść tego typu rzeczy. Żywił się póki co jakimiś papkami, które nie podrażniały gardła.

Zresztą, już od wyjścia ze szpitala zauważył, że co chwilę ktoś im rzuca zdawkowe spojrzenia. Na początku nie zwracał na to jakiejś szczególnej uwagi, ale im bliżej byli centrum, tym więcej takich spojrzeń było. Niektórzy marszczyli brwi, inni uśmiechali się do nich, znalazły się też grupy chichoczących nastolatek. Naruto dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, o co chodzi. O niego i Sasuke, o to, że szli teraz razem, a po wydarzeniach na placu wszyscy wiedzieli, że są parą. Do tej pory nie zawracał sobie tym głowy, było wiele istotniejszych rzeczy. Jak choćby to, że Sasuke mógł nie przeżyć... Dopiero teraz z pełną świadomością dotarło do niego, że po tym, co się stało, wszyscy będą na nich zwracać uwagę. Już nie tylko na ich moc, ale na coś zupełnie innego.

– To może jednak chodźmy do do... – Naruto nie zdążył dokończyć, bo Sasuke ruszył w stronę Ichiraku. Tak po prostu, nawet go nie musiał namawiać! Nie czekając więc, aż zmieni zdanie, dogonił go. – Rany, draniu, nie poznaję cię – skomentował z szerokim uśmiechem na ustach.

Sasuke westchnął w duchu. Nie miał najmniejszej ochoty tutaj iść. I tak nic nie zje, a w knajpie będzie tak głośno, że nawet nie porozmawiają. Zdał sobie jednak sprawę, że ostatni czas dla Naruto był naprawdę trudny. Te wszystkie wydarzenia... Sasuke chociaż tak mógł Naruto podziękować za to wszystko. To było na pewno lepsze niż jakieś ckliwe rozmowy nie w ich stylu.

W drzwiach wpadli na kogoś, kto wychodził tyłem.

– Ała! – jęknął Naruto, który dostał, jak się okazało od Kiby, z łokcia w brzuch.

– Naruto? – Kiba odwrócił się zaskoczony. Przy barze w Ichikaru stała grupka dziewczyn, która machała do niego, a on do nich. – I... Sasuke – dodał, patrząc na pochmurną twarz. – Cześć.

– Uważaj, jak łazisz – burknął Naruto. Nie dość, że był głodny, to jeszcze na dzień dobry dostał mocnego kuksańca.

– Ale co ja mam zrobić? – Kiba rozłożył bezradnie ręce i znowu zerknął w stronę baru. Teraz dziewczyny zaczęły gorączkowo szeptać między sobą, niezbyt dyskretnie pokazując ich sobie palcami. – Rzuciły się na mnie. Nie mogę się od nich odpędzić odkąd... – zamilkł, kiedy zdał sobie sprawę, co chciał powiedzieć. Wolał nie wspominać o tym w ich obecności, więc tylko odchrząknął.

– Odsuń się – powiedział Sasuke, bo Kiba blokował wejście.

Kiba najeżył się, patrząc na niego z pod byka. Głos był cichy, ale go usłyszał. Miał naprawdę bardzo dobry słuch.

– Nie rozkazuj mi – warknął. No co za typ. Ledwo co wyszedł ze śpiączki, a już chciał wszystkich rozstawiać po kątach. Zamiast być wdzięcznym losowi, że w ogóle żyje, już pokazywał swoje humorki.

– Chcę przejść. – Sasuke spojrzał na niego i czy Kibie tylko się wydawało, czy w oczach błysnęła czerwień?

Burknął coś, ale odsunął się, robiąc im miejsce. Po chwili spojrzał na dziewczyny, z którymi wcześniej rozmawiał, ale one już nie zwracały na niego uwagi. No tak, zaczęło się – pomyślał. Już zdążył się przyzwyczaić, że po zakończeniu wojny Naruto i Sasuke zawsze byli w centrum uwagi, ale teraz byli już chyba podwójnie. Słyszał dzisiaj, jak kilka dziewczyn mówiło, że to słodkie, że są razem. Kiba nie widział w tym nic słodkiego, bo co może być słodkiego w tym cholernym Sasuke? Naprawdę nie rozumiał, jak Naruto mógł się w ogóle z nim całować i robić inne rzeczy, których nie chciał nawet sobie wyobrażać. Ble… Przecież to był Uchiha. Wredny, antypatyczny, przekonany o własnej nieomylności Uchiha. Kiba mógłby wymyślić jeszcze więcej cech określających Sasuke, ale ostatecznie machnął ręką i przywołał do siebie Akamaru.

W Ichiraku siedziało sporo ludzi, ale o tej godzinie nie było jeszcze tłumów, więc znaleźli miejsce na uboczu. Obaj czuli na sobie spojrzenia, ale starali się zachowywać tak, jakby nic się nie stało. Naruto głośno wybierał, co by chciał zjeść, a Sasuke siedział niewzruszony ze złożonymi rękami przy twarzy i przymkniętymi oczami. Myslał, nad tym wszystkim… Po aresztowaniu, nie chcąc, żeby Naruto się wygadał, pocałował go publicznie. To przyspieszyło niektóre rzeczy, ale jednocześnie dużo utrudniło. Teraz musieli zmierzyć się z zainteresowaniem mieszkańców i plotkami. Miał świadomość, że prędzej czy później ludzie przyzwyczają się do tego, że on i Naruto są razem, miał tylko nadzieję, że będzie to prędzej niż później. Nie bardzo mu się uśmiechało robić za lokalną atrakcję.

Naruto tym razem, co było wręcz niespotykane, nawet nie wziął dokładki. Widział chyba że Sasuke czuje się nieswojo, choć on nawet przez chwilę nie okazał irytacji. Jednak jego samego też w pewnym momencie zaczęła męczyć ta sytuacji. A kiedy już zauważył, jak jakiś młody chłopak rzucił Sasuke zaciekawione spojrzenie, postanowił, że chce jak najszybciej wracać do domu.

Naruto nawet nie wiedział, kiedy zaczął traktować mieszkanie Sasuke także jako swój dom. Nie wyobrażał sobie też, że mógłby go tu zostawić samego. W końcu nie był jeszcze do końca w pełni sił, dlatego musiał być tu przy nim.

Sasuke, od kiedy tylko weszli do środka, ze zdziwieniem rozglądał się dookoła. Mimo że Naruto zarzekał się, że sprzątał, jakoś nie do końca mu wierzył. A tu proszę… Wszystko na swoim miejscu. Nawet krzak pomidora, który wcześniej zabrał ze szpitala. Wyglądał co prawda żałośnie, ale był podlany, a połamany łodyżki poprzywiązywane do patyczków.

Usiadł na kanapie i spojrzał na Naruto. Kręcił się po kuchni i wydawał się jakiś taki… nieswój? Jakby nadal czymś się martwił.

Naruto chyba zorientował się, że jest obserwowany, bo westchnął i pokręcił głową. Podszedł i usiadł obok Sasuke, a po chwili wahania objął go mocno i schował twarz w zagłębieniu obojczyka.

– Ej, co jest? – Sasuke odsunął go lekko, tak, żeby móc spojrzeć mu w twarz. Zauważył, że jego spojrzenie było jakieś takie przygaszone.

– Po prostu… – Naruto sam nie wiedział, co ma powiedzieć. Odkąd tu wrócili, przypomniały mu się te wszystkie dni, kiedy spał w tym mieszkaniu sam, bo Sasuke walczył o życie. Czasami nachodziły go najczarniejsze myśli, również te, że już nie wróci. – Po prostu tak długo cię tu nie było…

– Ale już jestem – Sasuke uśmiechnął się lekko. Przyciągnął Naruto do siebie i pocałował go. Wolno, niespiesznie…

To był chyba pierwszy raz, kiedy całowali się bez charakterystycznej dla nich gwałtowności. I nawet nie chodziło o to, że Sasuke jeszcze nie do końca wyzdrowiał. Obaj byli trochę zmęczeni tym wszystkim, emocje ich przygniotły i teraz, gdy mogli już być całkiem sami, z dala od tych wszystkich ludzi, którzy w każdej chwili mogli im wejść do szpitalnej sali, mogli w spokoju zająć się sobą.

Naruto ostrożnie usiadł Sasuke na kolanach, obejmując go udami i dotknął najpierw jego policzka, a później dłonią zjechał na kark. Zamruczał mu w usta, rozkoszując się smakiem pocałunku. Czuł dłonie Sasuke pod bluzą. Mieli teraz dużo czasu, żeby nadrobić zaległości i nie zamierzali się nigdzie spieszyć.

Dobrze już znali swoje ciała, ale teraz jakby na nowo mogli je odkryć. Naruto zaczął powoli rozbierać Sasuke i badał ustami kawałek po kawałku jego skórę. Od obojczyka po nadgarstek, od szczęki aż po splot słoneczny i pępek. Teraz Sasuke dał mu na to pełną zgodę. W przeciwieństwie do ich pierwszego razu, kiedy gorączkowo chciał przejść do rzeczy.

Naruto podsunął się trochę, tak, że teraz znów miał twarz naprzeciwko twarzy Sasuke. Widział jego oczy, ten jego wzrok… I w tym momencie nie potrzebował żadnych słów, żeby zrozumieć jego emocje. Przypomniał sobie ich pierwszy świadomy pocałunek i pierwsze intymne zbliżenie, tutaj, na tej kanapie. Tylko że wtedy kierowali się głównie pożądaniem, a teraz byli dużo bardziej świadomi swoich uczuć. Po tym wszystkim, co przeszli, nie mogło być inaczej…

– Chodź tutaj – mruknął Sasuke i położył mu rękę na karku, znów przyciągając go do pocałunku. Nie miał zamiaru dać Naruto odpłynąć w jakieś rozmyślania. Zdawał sobie sprawę, że te ponad dwa miesiące, kiedy on był nieprzytomny, musiały być dla niego bardzo trudne, dlatego musiał sprawić, by choć na chwilę przestać o tym myśleć.

Naruto mruknął, gdy Sasuke zaczął całować go trochę intensywniej, ani na chwilę nie dając się odsunąć. Muskając dłońmi skórę, podwijał mu bluzę i w końcu ściągnął mu ją przez głowę. To był jedyny moment, kiedy się od siebie oderwali. Naruto uchylił powieki, chciał widzieć Sasuke, jego twarz. Tak długo na to czekał…  Chciał go widzieć, chciał czuć każdy centymetr jego skóry, chciał go poczuć w sobie. Tym razem wiedział, że nie będzie żadnej walki o dominację.

Sasuke pchnął Naruto lekko, sugerując tym samym, żeby położył się na kanapie. Sam pochylił się nad nim i uśmiechnął lekko. Lekko, ale jednocześnie z pewnością siebie, która sprawiła, że Naruto przełknął ciężko ślinę. Teraz dużo rzeczy było inaczej. Obaj wiedzieli, że przeszli na kolejny etap, ale co to był za etap? Tego żaden z nich nie był pewien. Przestali być już samotnymi dzieciakami, którzy szukali bliskości, przestali być przyjaciółmi, którzy nie mieli pojęcia, do czego ta więź prowadziła, w końcu przestali być poznającymi uroki seksu kochankami. Teraz już wiedzieli. Obaj wyznali sobie miłość, chociaż ujawnienie swoich uczuć było trudniejsze niż się spodziewali i zrobili to pod wpływem silnych emocji. Powoli budowali bliskość, którą jeszcze trudniej będzie zniszczyć.

Byli już nadzy, gdy Sasuke rozsunął uda Naruto i dotknął jego penisa. Naruto westchnął i wygiął plecy w łuk, oddychając ciężej z przyjemnością. Teraz chciał jak najbardziej skupić się na dotyku. Na wszystkim – dotyku, widoku i smaku Sasuke, więc przyciągnął go za rękę, a kiedy ten upadł na niego, pocałował go mocno. Tak desperacko go teraz potrzebował, że gdyby ktoś im w tym momencie przerwał, sam nie wiedział, czy potrafiłby zapanować nad emocjami.

Sasuke dotykał go tak, jak lubił najbardziej. Już wiedział, jak miał to robić, a to smakowało jeszcze lepiej przez czas, który upłynął od ich ostatniego seksu. To było w świątyni Naka, gdy Sasuke w końcu powiedział mu, że go kocha. Naruto aż dostał dreszczy na to wspomnienie…

Od tamtego czasu wydarzenia potoczyły się błyskawicznie i w końcu wszyscy poznali prawdę o ich związku. 

Naruto uśmiechnął się lekko, zdając sobie sprawę, że teraz już nie dzielili ze sobą tajemnicy. Ludzie wiedzieli i chociaż wcześniej chciał, żeby wszyscy poznali prawdę, teraz czuł lekkie rozczarowanie. Coś przyjemnego było w ich ukrywaniu się. Chociaż robili to tak nieudolnie, że niektórzy przyjaciele szybko się o nich dowiedzieli. Ale teraz oficjalnie byli razem. Byli parą i Naruto kiedy tylko będzie chciał, będzie mógł złapać Sasuke i go pocałować. No, chociaż może się dwa razy zastanowi, zanim to zrobi. Znając Sasuke, prędzej by go potraktował Chidori, niż pozwolił się całować na placu pełnym ludzi.

– Co cię tak śmieszy? – zapytał Sasuke. Odłożył tubkę żelu na podłogę i pochylił się nad Naruto. – Hm?

– Zastanawiam się… – zaczął Naruto. – Czy dałbyś się pocałować na placu pełnym ludzi. – Skrzywił się, kiedy Sasuke wszedł w niego. – A później sobie przypomniałem, że przecież sam to zrobiłeś, draniu.

Sasuke zaczął się powoli poruszać, wsuwając twarz w zagłębienie szyi Naruto.

– Żeby cię uciszyć.

– To jak ciągle będę gadał, to zrobisz to znowu? – zapytał Naruto, ale trudno mu się było skupić na rozmowie, kiedy Sasuke wycofał biodra i pchnął nimi mocniej. Było tak dobrze… Naruto teraz w pełni czuł, że Sasuke jest przy nim. Cały i zdrowy. Że jest jego.

– Jak teraz nie przestaniesz gadać, to zaraz przestanę robić cokolwiek – zagroził Sasuke, ale wbrew swoim słowom ponowił ruch.

– Drań – burknął tylko Naruto, który tym razem wolał nie ryzykować.

– Młotek – stęknął Sasuke i pochylił się, żeby go pocałować.

Miał zamiar zatkać mu usta tak, że nie wypowie już ani słowa. Dlaczego on musiał tyle gadać?

Złapał się dłońmi oparcia, żeby mu było wygodniej. Już po chwili czuł pot na plecach, piekły go mięśnie nóg i zdał sobie sprawę, że wypadł z formy, Naruto miał trochę racji. Teraz faktycznie poczuł, że leżał dwa miesiące w śpiączce. Z drugiej strony dobrze wiedział, że szybko to nadrobi. Naruto dopiero wtedy zobaczy, co to znaczy seks z nim.

Spojrzał w dół, na zaczerwienioną z podniecenia twarz Naruto. Jego oczy wydawały się bardziej błękitne niż zazwyczaj. Wyglądał niesamowicie, kiedy tak patrzył na niego – zamglonym wzrokiem, jednocześnie rzucając mu wyzwanie i chyba nieświadomie prosząc o jeszcze. Patrzył tak, że Sasuke musiał przerwać na chwilę, żeby nie dojść. Świadomość, że wywoływał w nim takie emocje była obezwładniająca.

– W porządku? – szepnął Naruto i objął jego plecy. Musnął ustami szyję.

– Tak, zaczekaj chwilę – mruknął Sasuke, drżąc w jego ramionach, bo Naruto zacisnął się na nim mocniej. – Nie prowokuj mnie, młotku.

– Może powinniśmy się zamienić? – Naruto uśmiechnął się tuż przy jego skórze. – Skoro nie dajesz... – Zamiast dokończyć, jęknął głośno, bo Sasuke znów pchnął mocniej. – Tak, draniu! – wyrwało mu się.

Nie trzeba było dużo, żeby obaj poczuli, że są już blisko. Nic zresztą dziwnego, zbyt długo na to czekali. Ten seks smakował tęsknotą, pragnieniem i czymś jeszcze. Obaj wiedzieli czym, ale żaden z nich nie chciał tego mówić głośno. Przecież i tak już to sobie powiedzieli. I nie trzeba było tego więcej powtarzać.

*

Minęło kilka dni, podczas których Sasuke naprawdę wracał do zdrowia, bo już zaczął nawet mówić normalnie. Przez ten czas codziennie musiał stawiać się na kontrolę u Tsunade, co było irytujące, głównie za sprawą tych wszystkich gapiących się na niego i na Naruto ludzi, ale naprawdę wolał już to, niż leżenie w szpitalu.

Tsunade przy okazji monitorowała też rękę Naruto, czy na pewno moc nie wróciła, ale albo nie potrafił, albo po prostu nie mógł już jej wyzwolić. W końcu ktoś poddał jej pewien pomysł. Długo nad tym myślała, bo to było dość drastyczne rozwiązanie, ale jeżeli dzięki temu Naruto mógłby odzyskać moc…

– Chodź ze mną – powiedziała, kiedy wyszła z jednego z gabinetów lekarskich. Naruto jak zawsze czekał na korytarzu, więc chciała wykorzystać okazję kiedy był sam, bo Sasuke jeszcze się ubierał po badaniu.

Naruto spojrzał zdziwiony to na nią, to na drzwi, ale gdy ponagliła go ruchem ręki, wstał i poszedł za nią. Pierwsze, co przyszło mu do głowy, to że Sasuke się pogorszyło i chce z nim o tym porozmawiać, ale o dziwo nie szli do jej gabinetu, a w zupełnie innym kierunku. Po chwili zdał sobie sprawę, że to był oddział dziecięcy, ten, na który oddali wszystkie słodycze.

Tsunade wiedziała, jak bardzo Naruto chce chronić mieszkańców wioski, że zawsze ma na sercu ich dobro, dlatego musiała poddać go terapii szokowej. Oczywiście miała świadomość, że nie będzie w tym wypadku w stanie wydobyć z Naruto tak skrajnych emocji jak w przypadku Sasuke, ale może wystarczająco silne, które sprawią…

Wprowadziła go do jednej z sal. Na łóżku leżała kilkuletnia dziewczynka, podłączona do aparatury.

Naruto uniósł brwi i rozejrzał się. Tu ściany były inne, miały żywsze kolory, poza tym w wielu miejscach były poprzyczepiane rysunki. Tylko co on tu robił?

– To jest Yumiko – zaczęła Tsunade. – Jej rodzice prowadzą piekarnię na rogu.

Naruto skinął głową.

– Ona umiera. Nie jesteśmy w stanie jej pomóc, bo wszystko zawiodło. To jest tak samo beznadziejny przypadek jak ten Sasuke… – dodała, patrząc sugestywnie na jego rękę.

Naruto przełknął ciężko i spojrzał na dziewczynkę. Miała na oko sześć lat, całe życie było dopiero przed nią. Zresztą, znał jej rodziców, czasami chodził do tej piekarni, choć od jakiegoś czasu w ogóle nie widywał tam żony właściciela, a i on sam wydawał się być przygnębiony. Naruto przymknął oczy. Naprawdę zrobiło mu się żal tych ludzi.

– Spróbuję – powiedział. Jeżeli to była jedyna szansa na ratunek dla tego dziecka, to musiał dać z siebie wszystko.

Usiadł i chwycił dziewczynkę za rękę, z całej siły skupiając się na tym, żeby wyzwolić taka samą energię, która uratował życie Sasuke. Niestety, nic się nie zadziało.

Próbował raz, drugi, a nawet dziesiąty. Ale to wszystko było na nic.

Spojrzał na Tsunade i pokręcił głową. Mimo że tak strasznie chciał pomóc, nie był w stanie tego zrobić.

Kiedy wyszedł z oddziału, miał nadzieję znaleźć Sasuke przed szpitalem, ale nigdzie go nie zauważył. Ruszył wolno w stronę domu. Był przybity, nie mógł wyrzucić z głowy obrazu tej dziewczynki. Nie umiał pomóc. Tylko w takim razie jakim cudem pomógł Sasuke? Czyżby to była ta więź, o której mówił Mędrzec Sześciu Ścieżek? A może nie? Sam się już kilkukrotnie przekonał, że uczucia wyzwalają w ludziach siłę do walki, do działania, a on wtedy, gdy Sasuke umierał, był naprawdę zdesperowany.

– Młotku, gdzieś ty był? – usłyszał glos z góry. To Sasuke siedział na jednym z dachów i go obserwował.

Po chwili zeskoczył na sam dół, przyglądając się Naruto ze zmarszczonymi brwiami. Coś było nie tak.

– Sasuke, jak myślisz… – Naruto nie odpowiedział na pytanie, tylko podniósł prawą rękę na wysokość twarzy. – Jest chociaż cień nadziei, że ta moc wróci? – zapytał.

–Jeżeli powiem, że nie, to przestaniesz się łudzić? – Sasuke westchnął i pokręcił głową, tym samym sobie odpowiadając. Przecież Naruto i tak wierzył zawsze we wszystko i na przekór innym.

– Czyli że jest nadzieja? – Naruto spojrzał na niego.

– A czy ja coś takiego powiedziałem? – Sasuke pokręcił głowa. Naruto naprawdę był niereformowalny. – Chodź do domu.