SasuNaru Hiden - rozdział 61

Rozdział jest bardzo krótki, ale chciałam opublikować cokolwiek na Walentynki. Przy tym obiecuję, że następny pojawi się w miarę szybko. Jest kilka osób, które pomaga, zobaczymy, jak wyjdzie, wtedy oczywiście zamieszczę stosowne podziękowania:)

Sasuke siedział sam w małym pokoju. Tym razem nie było tu żadnych krat, a jedynie zwykłe drzwi, ale i tak sytuacja wydawała się niemalże identyczna jak wtedy po wojnie. Też poddał się sam, też był winny. Tyle że… W tamtym czasie czuł, że po prostu przegrał i było mu wszystko jedno, co z nim zrobią. A teraz… Teraz znowu miał dla kogo żyć. Sam nie mógł uwierzyć w to, jak bardzo Naruto go zmienił. Co prawda czasu nie mógł cofnąć, ale mógł próbować naprawić wszystko to, co złego zrobił.

Naruto od zawsze w niego wierzył i mu ufał. Podczas ich ostatniej walki w Dolinie Końca, powiedział mu wprost, że nie chce go zabić.  To dla niego poświęcił nawet rękę, za wszelką cenę próbując go ocalić. I mu się udało. Ocalił go nie tylko przed innymi, ale też przed sobą samym. Sasuke w końcu zrozumiał, jak bardzo zaślepiała go najpierw zemsta, potem wizja własnej rzeczywistości. Jakby się nad tym zastanowić, to nie różnił się w tym za bardzo ani od Paina, ani od Madary. Oni też mieli własne wizje i nie przebierali w środkach, dążąc do ich realizacji.

Wtedy, ponad półtora roku temu, nie liczył na to, że kiedykolwiek go uwolnią. Był pogodzony z losem. I okazało się, że znów – jak zwykle – nie docenił Naruto. Jego determinacji, jego uporu. Kakashi, który wówczas zdjął mu z oczu pieczęć, opowiedział pokrótce, jak wyglądała sytuacja. Rada Starszych upierała się, że jest niebezpieczny i trzeba pozostawić go pod stałym nadzorem, byli też tacy, którzy wprost żądali kary śmierci. Był w końcu jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców, jego zdjęcie widniało w księdze BINGO, a dodatkowo, biorąc pod uwagę jaką siłą dysponował, stanowił nadal realne zagrożenie. Nikt mu nie ufał. I – myśląc zdroworozsądkowo – słusznie. Jednak Naruto nigdy nie grzeszył zdrowym rozsądkiem. Zawsze robił wszystko już, teraz, czasami zupełnie bez zastanowienia. Młotek. Sasuke uśmiechnął się lekko, kiedy przypomniał sobie słowa Kakashiego, opisującego moment, gdy Naruto wpadł na zebranie Rady i nie dał sobie wejść w słowo. Krzyczał, machał rękami i nie wyszedł – a tak konkretnie to nie dał się wyrzucić – dopóki nie zgodzili się z przynajmniej niektórymi jego argumentami.

Ostatecznie został wypuszczony. Głównie za sprawą Naruto, choć wiedział, że Kakashi też za niego poświadczył. A teraz znów trafił do aresztu. Tyle że tym razem nie miał złych zamiarów. Ukrycie zwojów było dla dobra wszystkich. Nadal uważał, że gdyby inne kraje dowiedziały się o tej technice, mogłoby dojść do kolejnej wojny. Bo kiedy jedna wioska dysponuje aż taką siłą, inne, koniec końców, poczują się zagrożone. Póki co obecni Kage ufali Naruto, ale czasy się zmieniają, oni odejdą, ich miejsca zajmą inni, młodsi, którzy nie do końca mogą pamiętać, co się działo podczas wojny i co zawdzięczają temu młotkowi. Jego młotkowi… Znów się uśmiechnął. Nie potrafił już inaczej o nim myśleć. Miał nadzieję, że on zrozumiał, co chciał mu powiedzieć na placu i w jego mieszkaniu domyśli się reszty.

Już wcześniej zauważył, że podróbki zwojów nie są doskonałe, dlatego wolał te oryginalne ukryć gdzie indziej. Spieszył się wtedy, musiał myśleć szybko, ale miał nadzieję, że Naruto zrozumie jego aluzje. Cała ta sprawa nie wyszła do końca tak, jakby chciał, dlatego miał świadomość, że coś może pójść nie po jego myśli. Łudził się jeszcze, że Kakashi po prostu zabierze zwoje i zaniesie je do podziemi, ale on kazał mu poczekać na przed gabinetem i wezwał do siebie specjalistów od szyfrowania. Czekał, choć już wiedział, że czegoś się domyślili. Przez dłuższy czas ciągle ktoś wchodził i wychodził, na korytarzu zrobiło się jakieś zamieszanie, więc w końcu zirytowany tymi wszystkimi ludźmi wyszedł przed budynek.

I wtedy się zaczęło. Ktoś złapał go w jakąś technikę wiążącą, ktoś inny krzyczał, że chce uciec. Nagle, ni stąd ni zowąd, pojawili się ANBU i członkowie Korzenia. To spowodowało, że na placu zaczęli przystawać przechodnie. Było ich sporo, ale nic dziwnego – ciepły letni wieczór, idealna pogoda do spacerów. Chwilę później przybył Kakashi, wyraźnie czymś wzburzony, i Rada starszych. Kakashi coś krzyczał, kazał członkom Korzenia się odsunąć, ale oni nie słuchali. Tłum gęstniał, a on słyszał pod swoim adresem coraz więcej zarzutów. Nie miał pojęcia, skąd ci ludzie tu się wzięli, ta sytuacja go zaskoczyła. Korzeń? Ta organizacja została przecież rozwiązana, już dawno utracili swoje przywileje. Oczywiście, miał świadomość, że członkowie nadal chowali do niego urazę za to, że zabił ich lidera, ale skąd, do cholery, dowiedzieli się o zwojach? Bo nie miał wątpliwości, że właśnie o to chodzi.

Nie miał zamiaru walczyć, chciał to wszystko wyjaśnić z Kakashim, a wtedy pojawił się Naruto. To było najgorsze, co mogło się stać. Bo Naruto zwykle był bardzo impulsywny i nieprzewidywalny. Poza tym w tamtym momencie był bardzo zdenerwowany, chakra aż z niego wyciekała, a w takim stanie mógłby powiedzieć coś, czego nie powinien. I omal nie powiedział, na szczęście na czas zdążył zamknąć mu usta.

Sasuke nie zwracał uwagi na innych, miał gdzieś to, że wszyscy się o nich dowiedzieli. Prędzej czy później i tak wyszłoby na jaw. Ważne w tamtym momencie było, żeby Naruto trzymał buzię na kłódkę i zrozumiał jego przekaz. Oby zrozumiał…

– Sasuke…

Podniósł głowę, gdy usłyszał głos. Jednak o dziwo nie był to głos Kakashiego. Ten był dużo niższy. Sasuke, mimo iż nie widział swojego gościa, dobrze wiedział kto to jest. Gaara… Spodziewał się jego i Kakashiego, ale sądząc po odgłosie kroków, do pokoju wszedł tylko on.

– Kazekage – odpowiedział i skinął głową.

Gaara przez chwilę stał i patrzył na Sasuke. Związane ręce, opaska na oczach… Jednak mimo to widać było w jego postawie jakąś taką… dumę? Podczas misji w Sunie zdążył go trochę poznać. Zwykle był dość chłodny, zdystansowany, ale też – co wiedział głównie z relacji swoich podwładnych – wredny i wymagający. Z relacji podwładnych shinobi oczywiście, bo kunoichi aż się rwały do pracy z nim. Gaara nie raz i nie dwa słyszał, co o nim mówią. Przystojny, boski, idealny – to były tylko niektóre ze słów, które padały. No cóż, nie dziwił się im, w końcu były młodymi kobietami, a Sasuke mógł robić wrażenie. I najwyraźniej na Naruto też takie robił.  Z okna gabinetu Hokage widział, co się stało na placu. Już od dawna się domyślał, a wczoraj na weselu nawet nabrał pewności odnośnie tego, co łączy Sasuke z Naruto.

Przypomniał sobie, jak Sasuke zareagował, gdy Naruto był w stanie krytycznym. Wtedy po raz pierwszy zobaczył na jego twarzy jakiekolwiek emocje. I to jakie! Miał wrażenie, że on rozniesie szpital, jeżeli lekarze się nie pospieszą. Gaara wtedy sam był bardzo zdenerwowany i skoncentrowany na wydawaniu poleceń, ale tego nie dało się nie zauważyć.

– Gdzie Kakashi – zapytał Sasuke.

– Hokage chciał jeszcze z kimś porozmawiać, zaraz powinien dotrzeć – odpowiedział Gaara, siadając na krześle naprzeciwko.

– Z Naruto? – Sasuke wyraźnie drgnął. Cholera! Przecież wyraźnie podał swoje warunki.

– A czy to by coś zmieniło? – Gaara spojrzał na niego uważnie. Nie widział jego oczu, ale mimikę twarzy mógł obserwować. – Naruto był wówczas w jaskini i…

– Naruto nie ma z tym nic wspólnego – przerwał mu ostrym tonem Sasuke.  

– Rozumiem. – Gaara skinął głową.

Miał trochę czasu na przemyślenie wszystkiego. Zwoje, fałszywy raport na temat ich treści. Sasuke nieźle się postarał, Gaara sam uwierzył w taką wersję. Jednak, jak widać, pomylił się. A teraz, jako Kazekage, który musiał dbać o swój kraj, zastanawiał się, czy odnośnie Sasuke nie pomylił się też Naruto. Co, jeżeli ten go zwodził, a tak naprawdę miał swoje własne plany? Osobę, która ufa bezgranicznie – a tak najwyraźniej było w przypadku Naruto – łatwo zwodzić i oszukiwać. Co, jeżeli Sasuke wykorzystywał Naruto do jakichś swoich celów? W końcu wcześniej potrafił być wyrachowany.

Z drugiej strony – ta jego reakcja po wypadku w jaskini… Czy ktoś byłby w stanie aż tak udawać? Sasuke bez najmniejszego zawahania rzucił się na ratunek Naruto, gdyby nie on… Gaara nawet nie chciał o tym myśleć. Naruto był jego pierwszym i najważniejszym przyjacielem, całkowicie go zmienił. Miał w sobie taką charyzmę, to coś, obok czego nie dało się przejść obojętnie. Widział jego zaangażowanie podczas wojny, widział z jakim zapałem starał się odzyskać Sasuke… Może skoro Naruto tak mu ufał, tak go kochał…

 Po chwili namysłu podszedł do Sasuke i zdjął założoną na oczy opaskę. Był świadomy ryzyka, bo razem z opaską uwalniał pieczęć, ale jeżeli mieli rozmawiać, to nie w taki sposób, a twarzą w twarz.  

*

Naruto nie miał pojęcia, co robić. W mieszkaniu Sasuke nie znalazł zwojów, więc w tym momencie w ogóle nic już nie rozumiał. O co mu chodziło z tymi głupimi pomidorami? W pewnym momencie naprawdę był przekonany, że coś znajdzie w doniczce, ale nie. Gdzie są te cholerne zwoje?!

Nadal był zły, ale to uczucie złości było niczym w porównaniu z niepokojem, który go ogarnął najpierw tuż po tym, gdy aresztowali Sasuke, potem – gdy okazało się, że nigdzie nie może znaleźć zwojów. Miał ściśnięty z nerwów żołądek i to tak bardzo, że już Kurama kilka razy kazał mu się uspokoić. Ale niby jak miał się uspokoić? Nie wiedział, gdzie zabrali Sasuke, co się z nim stanie. Ten uparty drań pewnie nawet w takich okolicznościach będzie próbował zrobić wszystko po swojemu.

Zastanawiał się, czy nie próbować znaleźć Kakashiego lub Shikamaru, który mógł coś wiedzieć, ale coś go przed tym hamowało. Kakashi na pewno zadawałby pytania, a on nie był pewien, co odpowiedzieć. Sasuke najwyraźniej chciał, żeby milczał. Żeby udawał, że nic nie wie. Dlatego Naruto chyba pierwszy raz w życiu nie wiedział, jaką podjąć decyzję. Zwykle robił coś, zanim pomyślał, a teraz… Z jednej strony najchętniej powiedziałby wszystko Kakashiemu, a potem zabrał Sasuke do domu, z drugiej jednak, jak by Kakashi zareagował, gdyby dowiedział się, że obaj ukrywali to przez tyle czasu? Był Hokage, musiał dbać o dobro Konohy, tak jak Gaara o dobro Suny. A gdyby dowiedzieli się inni? Rada Starszych lub – co najgorsze – Korzeń? Naruto, po wyjściu z mieszkania, spędził większość czasu na dachach, patrząc na to, co się dzieje. Nie chciał oddalać się za bardzo od Konohy, w razie gdyby coś jeszcze się wydarzyło, z drugiej strony nie chciał też być znaleziony przez przyjaciół. To była sprawa, którą musiał przemyśleć i sam podjąć decyzję. W końcu ona póki co dotyczyła tylko jego i Sasuke.

Widział, jak bardzo wioska mimo późnej pory jest ożywiona, jak ludzie plotkują na każdym rogu. Słyszał różne rozmowy na temat tego, co się stało. Jakieś dziewczyny żywo dyskutowały o tym publicznym pocałunku, inni, starsi mężczyźni, o aresztowaniu Sasuke. Kiedy padło słowo zdrajca, tak znienawidzone swego czasu przez niego, jeszcze bardziej upewnił się, że nie powinien nic nikomu mówić.

W tym momencie siedział na dachu, na którym kiedyś Sasuke obiecał mu, że już nigdy nie odejdzie. To były wtedy ich pierwsze pocałunki, pierwsze wyznania… W dość dziwnej formie, bo najpierw się oczywiście pobili, ale jednak. Naruto zacisnął ręce i oparł głowę o komin. Teraz mógł mieć tylko nadzieję, że Sasuke decydując się tak postąpić, miał jakiś plan. Musiał mieć! Bo jak nie i sam na siebie wydał wyrok, to on sam go własnoręcznie zabije. Głupi, uparty drań!